12-uurs estafette: It was a Beautiful Day

Het was een fantastische dag, daarover waren in elk geval alle deelnemers van het team ‘Free Hugs’ het eens.

De dag begon voor mij als altijd vroeg. Na alle rugzakken vier keer te hebben gecontroleerd, pakte ik de vier klapstoeltjes en bracht deze eerst naar de Laan van Poot. Met de fiets.

Daarna teruggefietst, hond uitgelaten, geld opgenomen en met de rest van de bagage – sportkleding, zelfgemaakte brownies, appeltaart, paperassen en fototoestel – weer terug naar de club. Als ‘team-captain’ ging ik eerst de startnummers ophalen en betaalde ik de borg voor de chips. Vervolgens liep ik naar het middenveld waar de tenten van de diverse ploegen waren en werden opgezet. Weldra zag ik de andere Free Huggers Ronald, Ron en zijn mentor Tiny en Koen. Even later kwam ook Hans, waarmee de ploeg compleet was.

Om exact negen uur was de start van de 12-uurs estafette sololopers 6 en 12 uur en de mií teams voor de 12 uur. Later op de dag, om 15.00 uur, zouden de mií teams voor de 6 uur van start gaan.

Vanaf het moment van de start werd het een dag waarbij inspanning en ontspanning elkaar afwisselden. Elke keer nadat een teamlid de ronde over 1853 meter had afgelegd, tikte hij/zij degene die na hem kwam aan waarop deze het rit aannam. Zo ging dat 12 uur lang achter elkaar, steeds in dezelfde volgorde en steeds hetzelfde rondje vanaf de atletiekbaan naar buiten, rechtsaf en na ca. 500 meter weer rechtsaf het duinpad op, na ca. 800 meter weer rechts en terug naar de baan waarop de volgende loper werd aangetikt.

In de tussentijd was het gewoon een kwestie van relaxen, een beetje kletsen, wat eten of drinken en naarmate de dag vorderde een bezoekje aan een van de masseurs. De sfeer is een beetje te vergelijken met die op een camping.

Nu wist ik van tevoren dat we een groepje hadden met een paar pittige lopers, maar toch was onze reactie er een van scepsis en ongeloof toen bleek dat we na een uur of vier op de derde plaats van de 15 deelnemende teams stonden. Wel leuk natuurlijk, maar dat zou wel veranderen dachten we zo, de dag was nog lang. Maar weer een paar uur later stonden we nog steeds op een derde plaats, even zag het er zelfs naar uit dat we op de tweede groep ‘De Jonge Rotten’ gingen inlopen. Dat kwam niet in de laatste plaats door Tiny, die een onvermoeibare locomotief bleek die zeer constant rondjes van tussen de 7.10 en 7.25 bleef lopen, de hele dag door, tot op het eind. Verder waren met name Koen en ook Ronald zeer snel, die hebben allebei een keer onder de zeven minuten gelopen.

Saillant detail was dat ik enkele van de Jonge Rotten, die later onze directe rivalen bleken te zijn, voor de start had ontmoet. Zij  waren de zwarte pieten die mij afgelopen december hadden bijgestaa
n toen ik Sinterklaas was op de school waar mijn dochter ‘juf’ is. Wie had ooit gedacht dat de Sint nog eens een hardloopwedstrijd met zijn knechten zou aangaan?

Naarmate de dag vorderde werd het voor veel lopers zwaarder, wat je zag aan de oplopende tijden. Zelf had ik twee ronden waarbij ik niet vooruit te branden leek, maar in latere ronden en vooral in de allerlaatste, trad er weer herstel op.

Hoe dan ook: we bleven op een keurige derde plaats. De groep die na ons kwam was op vier rondes achterstand gezet, maar het verschil met de Jonge Rotten was miniem, hetzelfde aantal ronden. De winnende ploeg, ADHD, was echter 10 ronden uitgelopen op De Jonge Rotten en Free Hugs, dus hun winst was overtuigend. Pas later, na de voor Oranje teleurstellende wedstrijd, werden bij het clubhuis de prijzen uitgereikt. Eerste team bij de 6 uurs werd trouwens Twins and Peaks, met o.a. Mike, Ton H. en zijn broer en Peter. Ook van hen hierbij een foto.

Wat rest ons nog te zeggen? Dat de sfeer bij dit evenement alom optimaal was. Dat fotografen Lodewijk van Dongen en Arne Dutour Geerling weer prachtige fotoreportages van het hele evenement hebben gemaakt (trek wel een uurtje of wat uit); dat speaker Dick Witmont vriendelijk wordt bedankt voor de free publicity met betrekking tot mijn weblog De Cultuurbarbaar; dat er belangstelling en support was van onder andere de twee zonen van Tiny, van Helmie, Ton en vele anderen. Dat de pizza’s die we aan het eind van de loop hadden besteld bij Domino’s Pizza binnen een mum van tijd bezorgd waren en prima smaakten. Dat ik voor het eerst van mijn leven in oranje supporterskleding was gehuld (met dank aan Ronald en JVC) maar dat dit niet heeft geleid tot winst voor Oranje. En Jeanet Bloks, opperhoofd van de 12-uurs met haar ‘staf’ Ben, Frank Inklaar enz. alle dank voor het welslagen van alweer een grandioze estafette!

De kleine foto’s kunnen met één muisklik groter worden weergegeven!

Tot slot nog dit speciale filmpje!!!