Zomergasten

Vroeger gingen veel mensen zondags naar de kerk, tegenwoordig gaat een aantal mensen elke zondag naar de Kerkpolder in Delft. In het zomerseizoen althans. Vandaag was de laatste Kerkpolderloop van dit seizoen. Daar moest ik bij zijn. Het was niet bijzonder druk ditmaal (ik schat zo’n 110 lopers) maar wel weer bekende gezichten. Zoals veteraan Bert Gerritsma, hij draait goed de laatste tijd. Zijn gewicht is ook weer top, 70 kilo. Daar zit ik nog zo’n 7 kilo vanaf…

De laatste keer dat ik meedeed was 10 augustus. Toen werd ik met 22.30 zevenenveertigste van de 125 deelnemers. Hoe zou het nu gaan? Om kwart over tien werd het startschot gelost. Ik ging flink van start, maar de energie van de vorige keer, de ‘pittigheid’ had ik vandaag minder. Al snel liep ik ‘boven mijn adem’, maar wilde ik een redelijke tijd neerzetten dan moest ik doorzetten. Dat viel niet mee, want het was bloedheet. Toch ging het goed. Niet veel mensen passeerden mij (ik schat hooguit drie) maar op het laatst voelde ik mijzelf een beetje ‘inzakken’. Wat zou het worden, 23 minuten ditmaal? Maar nee, in 22.30 kwam ik over de finish, dezelfde tijd als de vorige keer! Dat viel mij alleszins mee.

Bert was al gefinishd, met 19.50 heeft hij zijn snelste Kerkpolderloop van dit seizoen gelopen. Het was eigenlijk wel te verwachten met de 40 minuten die hij vorige week bij de Bradelierloop heeft neergezet.

Nu breekt het herfstseizoen aan met allemaal loopjes. Het grootste probleem voor de komende tijd zal zijn om een keuze te maken. Voor de komende twee weken is die keus al bepaald, ik heb mij online ingeschreven voor de Vlietloop volgende week zondag in Voorschoten (10 EM) en de week daarop de Fortis halve marathon te Rotterdam. Eens kijken of het daar een beetje wil lukken.

Thuisgekomen, onmiddellijk mijn spullen gepakt en op naar het strand, waar mijn vrouw en dochter zich al geïnstalleerd hadden. Het werd een lange, warme en zonnige middag. Nu kunnen we er weer even tegen. Wie weet, tot volgend jaar?

De drie feesten

Zaterdagavond was de avond van de drie feesten. Ongetwijfeld zullen er veel meer feesten zijn gegeven, landelijk gezien misschien wel vele tienduizenden, maar ik was voor drie feesten uitgenodigd. Het ene was van Yvonne en Murat, die we een tijdje geleden helpen geholpen met verhuizen. Het andere was van groepsgenoot Gerard, die zijn 55ste verjaardag vierde. Het derde was van collega Marcel B. in Utrecht, daar was ik ongetwijfeld naar toe gegaan als ik geen uitnodiging voor de andere feesten had gekregen. ‘Je moet keuzes maken in het leven’ wordt vaak gesteld. Ik vind dat niets moet, maar als zich een aantal keuzes tegelijk aandienen dan toch wel, ja. Dus heb ik Marcel een paar dagen geleden afgezegd. De reis naar en van Utrecht laat in de avond en vervolgens naar huis, mogelijk met de taxi, zou toch wat teveel gedoe opleveren.

Goed, dus wel naar de andere feesten. Maar die ochtend heb ik nog een half uurtje gelopen (met vier korte versnellinkjes van één minuut) en daarna zijn we naar het strand gegaan. Om 11 uur lagen we er, tot kwart over drie ‘s middags. Mooi weer, veel zon, strakblauwe lucht. Toch nog. Bekenden hebben we ook gezien in de vorm van Jan H. met zijn vrouw en dochter Amber, later kwam ook Mike. We maakten een praatje, met Jan onder andere over muziek en met Mike over de zware Matterhornlauf waaraan hij en Helmie hadden meegedaan. En goed hebben ‘gescoord’, Helmie werd in haar categorie nog tweede dame en Mike twaalfde heer. Even later ging Mike zwemmen in zee, in afwachting van Helmie die ook zou komen. We hebben haar niet meer gezien, mogelijk ging ze haar duurloop van drie uur met nog een uurtje verlengen.

Later in de middag ging ik op bezoek bij Yvonne en Murat. Ik was op de fiets en had een stratengidsje meegenomen, voor alle zekerheid. Het feestje was meteen een soort ‘housewarmingparty’, degenen die hadden meegeholpen met de verhuizing waren ook aanwezig. Er was op culinair gebied flink en smakelijk uitgepakt met paëlla, Griekse salade, tapenadas, spinazietaart, pasta, brood, olijven, teveel om op te noemen. En met dat prachtige zonnige weer – toch nog een mooi staartje van de zomer – was het goed toeven in hun lange tuin. Het vertrouwde groepje van Haag was er ook weer: Lodewijk (bij bloggers welbekend), Paul en Marlies, Bernie en Jelle, Frank en Hans, alweer een weekje terug uit China waar hij de zijderoute heeft gevolgd en de Olympische Spelen heeft meegemaakt. Als voormalig judoka was hij getuige van het behalen van tweemaal brons bij het Judo.

Ton, zijn vrouw Rianne en ik gingen iets eerder weg. Ton en ik gingen naar het andere feest, ter gelegenheid van de verjaardag van groep 6 lid Gerard. Hij had de genodigden verzocht om vóór 20.00 uur aanwezig te zijn. We gingen met de fiets naar het Statenkwartier, maar op weg daarheen moest ik nog even langs huis om de Belgische biertjes die ik die middag als binnenkomertje had gekocht op te halen.

Het was erg druk op dat feest, vooral in de tuin. De voorkamer werd in beslag genomen door leden van de crew van een artiest die luistert naar de naam Johnny Romein.
Even later gaf hij een spetterend optreden ten beste, het Nederlandse levenslied in de beste traditie van André Hazes. De gedreven Romein lijkt niet alleen sprekend op Hazes, zijn stem is nagenoeg identiek met die van zijn grote voorbeeld. De geluidsinstallatie stond op volle sterkte, dus het hele deftige Statenkwartier kon meegenieten van het concert dat ruim een half uur duurde waarna er nog een toegift werd gegeven. Een origineel element bij een mooi feest. Uiteindelijk waren we toch niet zo heel laat thuis, al met al is het toch – ondanks of misschien wel juist door al dat recreëren – een vermoeiende dag geweest. En totaal alcoholvrij is de dag ook niet gebleven… 😉

Bacco Bello

De laatste dag van mijn vakantie is ingegaan, maandag weer aan de bak. Het was een vakantie die intensief is besteed en in mijn beleving langer heeft geduurd dan twee weken. Dit ondanks het feit dat het geen echte ‘zon-vakantie’ is geweest, maar wie weet kunnen wij in het weekend nog wat strand-zonnestraaltjes meepikken.

Gisteren ben ik maar weer eens aan het schilderen geslagen. Meer vanuit het gevoel dat ik de laatste weken geen penseel heb aangeraakt dan dat ik enorm geïnspireerd was. Ik deed ook maar wat, toch is er nog iets concreets uitgekomen.

Ook heb ik weer hardgelopen, 55 minuten in duurloop 1 tempo. Ik loop de laatste tijd wel meer en hanteer daarbij zoveel mogelijk het schema dat trainingscoördinator Wim Hartman van onze vereniging heeft opgesteld als richtlijn. Gisteren stond er dus 30 – 45 minuten dl 1 op het programma, dat is ietsje meer geworden. Vandaag staan er korte tempo’s op het programma, maar omdat ik zondag toch nog een redelijke tijd bij de laatste Kerkpolderloop van dit seizoen wil zien te behalen, denk ik dat ik deze tempo’s niet voluit (in het voorgeschreven snelle 3 km tempo) ga lopen. Of ik sla vandaag over en loop morgen een half uurtje met wat korte versnellingen. Sowieso ga ik even fitnessen.

Gisteravond zijn wij met dochter en schoonzoon gaan eten, zij boden ons een etentje aan ter afsluiting van de vakantie. Wij mochten zelf een restaurantje uitkiezen. Via IENS is dat Bacco Perbacco geworden. Een prima Italiaans restaurantje, zij het dat je er geen pizza’s kunt krijgen en de lokatie – op de hoek van de Van Speijkstraat en de Waldeck Pyrmontkade – niet de allergezelligste is. Toch heeft het in zijn korte bestaan al een behoorlijke reputatie opgebouwd want het zit er altijd vol. Erg vriendelijke en service-gerichte bediening van èchte Italianen en lekker eten, maar de rekening achteraf was behoorlijk gepeperd, we hebben er ook maar iets ‘tegenaan’ gelegd.

De Hort(us) op

Na jullie drie dagen lang te hebben verveeld met mijn vakantieverhalen – ik zou het beknopt houden had ik beloofd, nou, de laatste blogs gaven nu niet bepaald blijk van mijn betrouwbaarheid in dat opzicht – ben ik in het normale leven teruggekeerd. Alhoewel, normaal, wat héét. Ook ik ben gezwicht voor de verleiding van de media-aandacht. Het was een grauwe dag vandaag, maar toch aangenaam wat temperatuur betreft. Mooi moment om eens naar die reuzenaronskelk in de Hortus Botanicus in Leiden te gaan kijken. Weet u het nog? De penisplant. "Kijk eens papa, het lijkt wel of die plant een peen is!" hoorde ik gedachten een kindje tegen haar vader zeggen. Maar nee, het gaat echt om de amorphophallus titanum, de grootste bloem ter wereld die er minstens acht jaar over doet om tot bloei te komen. Kort daarna sterft-ie.

Het leek erop dat de bloem afgelopen zondag al open zou gaan, maar de 1300 mensen die er speciaal voor naar de tuin waren gekomen, kwamen bedrogen uit. Eergisteren kwamen bijna 1700 belangstellenden naar de plant kijken. Tegen sluitingstijd stond er nog een lange rij bij de ingang van de Leidse Hortus Botanicus.

Maar eergisteren is niet gisteren, toen was er geen sprake van lange rijen. Integendeel, ik kon meteen doorlopen en de plant die nog steeds in volle glorie rechtop staat bekijken, met nog drie à vier mensen.

Uiteraard heb ik ook nog andere planten en bloemen in de Hortus bekeken, zoals de dahlia’s die momenteel in vele variaties in volle bloei staan.

Daarna ben ik doorgereisd naar Mokum, waar ook een Hortus Botanicus is, zo mogelijk nog mooier dan die in Leiden. Ook daar zou sprake zijn van een zeldzame bloeier: de Victoria Amazonica, een waterlelie die bij zonnig en warm weer twee nachten bloeit. De eerste nacht is de bloem wit en de tweede roze. Daarna verdwijnt hij onder water. Ook deze bloem heb ik gisteren mogen aanschouwen. En eerlijk gezegd, viel-ie een beetje tegen, hij is niet veel groter dan een gewone waterlelie. Interessanter zijn de bladeren, die zo sterk zijn dat ze een klein kind zouden kunnen dragen.

Maar ook in deze Hortus heb ik even rondgekeken. Heel interessant zijn de eeuwenoude bomen, zoals deze Turkse Boomhazelaar uit 1795(!). Of de bijzondere palm waarvan er een mannetje en een vrouwtje dicht bij elkaar in de Palmenkas staan, en waarvan het vrouwtje 200 jaar oud is. En de vlinderkas, ik ben er al eerder geweest maar toch leuk om daar een kijkje te nemen.

Bij de Hortus-winkel heb ik wat aardigheidjes gekocht voor thuis: een bijzondere ‘magic bells’ plant waarvan de wetenschappelijke naam niet op het bijgevoegde kaartje stond vermeld. Via internet kwam ik er achter dat het een kalanchoe is, een soort vetplant. Verder een vleesetend bekerplantje voor bij de vijver en een bidsprinkhaan met zo’n magneetje om op de ijskast te plakken of zo. Bij thuiskomst bleek het magneetje niet te werken, we hebben het beest maar in een plant gezet.

En dan de avond: trainen bij Haag Atletiek! Voor mij toch een van de steeds terugkerende hoogtepunten van de week. Ik ging met Groep 6 van Bert W. mee. Er stond een redelijk pittige training op het programma: een minutentraining volgens het schema 4-4-6-4-6-4-4 in duurloop 3 tempo, met twee minuten rust tussen de tempo’s in.

Het werd echter wel iets sneller dan duurloop 3. Nog niet op het strand, daar hadden we bij de eerste vier tempo’s een vrij sterke wind tegen. Maar eenmaal in de duinen, waarbij we linksomkeert gingen, hadden we de wind in de rug en dat gaf vleugels. Zes minuten liep ik op kop met Yvette, die steeds het tempo bepaalde. Haar Garmin gaf aan dat we 13,5 km per uur liepen, behoorlijk snel dus voor ons doen. We passeerden nog Groep Westbroek, de snelle jongens waren bezig met een marathontraining: een duurloop van een uur en daarna 20 minuten sneller, in het marathontempo. Dat vertelde Ton mij achteraf in de kantine. Maar terug naar onze Groep 6: ook de laatste 2 maal 4 minuten gingen goed.

Bij terugkomst smaakte het bier weer best, alhoewel veel mensen van ons vertrouwde ‘drinkgroepje’ (A Drinking Club with a Running Problem is en blijft een mooie slogan van de expat-runninggroep The Hash House Harriers) er niet waren. Kennelijk zijn er nog steeds mensen met vakantie.

Vakantie Bujaleuf – deel 3 (slot)

Donderdag 21 augustus

Een helder begin van de dag. Vandaag maar eens overslaan wat hardlopen betreft, want ofschoon ik later wakker was dan anders voelden mijn benen zwaar aan. Om 07.00 uur ging ik op weg naar het dorp voor de dagelijkse ‘pain tourné’ (een grote baquette) en de croissants. Heen deed ik er 25 minuten over met die steile klim, terug ‘heuvelafwaarts’ 16 minuten. 

Tom zou vandaag Paul en Frans gaan helpen bij het storten van beton, het spul zou in de loop van de dag geleverd worden. Aan het eind van de middag zouden wij ons bij het gezelschap voegen. Het werd een dagje van lezen. Deze week heb ik in totaal twee boeken gelezen, ‘Afgunst’ van Saskia Noort (leest lekker weg maar tamelijk morbide) en ‘Een goede man slaat soms zijn vrouw’ van Joris Luyendijk. Dat gaat over de studententijd van de auteur in Egypte en het spanningsveld tussen westerse en islamitische denkbeelden en cultuur. Interessant. Om eventuele ongerustheid weg te nemen: ik heb mij niet als een goede man gedragen, ik zou niet eens durven want mijn vrouw slaat terug… 😉

Het lezen gebeurde deels binnen in de kamer, deels buiten. We hadden onze badhanddoeken op het grasveld uitgestrekt om te zonnebaden. Toen het al te heet werd zocht ik mijn toevlucht in de hangmat, die verderop tussen twee bomen opgehangen was. Na een tijdje ‘hangen’ had ik ook daar weer genoeg van.

Tussen de middag zijn wij met z’n drieën in het dorp gaan eten bij St. Pancras. Een echt oer-Frans restaurant waar ook de dorpsbewoners komen eten. Dan weet je dat het goed zit. Een simpele uitstraling, geen luxe, meer zo’n ouderwetse huiskamersfeer. Je komt binnen en krijgt meteen het eten voorgeschoteld. Het voorgerecht bestond uit in vinaigrette gemarineerde bietjes en gepocheerde garnalen, dikke zelfgemaakte mayonaise en stokbrood. Een vreemde combinatie, maar het was heerlijk. Daarna het hoofdgerecht: licht aangebakken worstjes met linzen. Erg lekker. Als toetje gebak met bosbessen voor de dames en ijs voor mijzelf.

Na het eten gingen we naar huis voor de ‘siësta’. Uitbuiken, lezen en zonnebaden, daar kwam het zo’n beetje op neer. En ook af en toe naar de Olympische Spelen gekeken. Later die middag gingen we naar Paul en Marja, waar Tom al de hele dag druk aan het werk was.

Onderweg stopten we even bij de porseleinfabriek, misschien zagen we nog iets leuks om mee te nemen naar Den Haag. Dat bleek echter niet het geval. Leuk en soms mooi was het zeker, maar er was niets bij dat we echt nodig hadden. Dan maar niet, het scheelt ook weer bagage.

Bij Paul en Marja was iedereen – Ian met zijn graafmachine, Paul, Marja, Frans en Tom – nog druk bezig, want de betonleverancier had het spul pas laat in de middag afgeleverd. Het cement was nog maar net gestort, zowel bij Paul als bij zijn nieuwe buurman Frans. Het bleek amper genoeg voor de hele fundering, maar er lag nog een berg mortel van een vorige keer. Dit werd aangelengd met wat water, waarmee het gat werd gedicht. En vervolgens werd het oppervlak met vereende krachten geëgaliseerd. Maar na gedane arbeid wil de inwendige mens ook wat.

Marja nodigde ons uit om een hapje mee te eten. Het werd een maaltijd met stokbrood, kaas, sla en heerlijke zelfgemaakte viskoekjes. Dat alles overgoten met een eveneens heerlijke volle rode wijn, Spaanse wijn was het maar zonder de vreemde bijsmaak van Rioja.

Na de maaltijd gingen we iets verderop bij Frans en zijn goedlachse vrouw Joyce kijken, die een ander stationshuisje bewonen met uitzicht op de vallei. Ook hier was beton gestort voor de fundering van een muur die nog moet worden gebouwd en deel gaat uitmaken van een aanbouw waarmee het huis aan de achterkant wordt uitgebreid.

Totdat het donker werd zaten we buiten aan de wijn – alweer wijn, inderdaad. Naar boven turend zagen we aan het uitspansel eerst een vliegtuig die we voor een satelliet aanzagen en direct daarna een echte satelliet die zich snel in tegenovergestelde richting bewoog. Het was niet het enige dat wij zagen vliegen, want rond de buitenlamp die inmiddels was aangestoken verzamelden zich steeds meer hoornaars. Eerst een, toen twee, daarna werden het al snel vijf en tenslotte zoemden tientallen van die grote kanjers om de lichtbron heen. Hoornaars zijn slomer dan gewone wespen maar een steek kan zeer pijnlijk zijn en zelfs gevaarlijk voor mensen met een allergie voor wespensteken.

Laat keerden we weer terug naar ‘onze’ woning, waarbij Tom ditmaal als Bob fungeerde. Geen overbodigheid, want de weggetjes zijn soms erg smal, voeren hier en daar langs ravijnen en heuvel-op zit er een scherp bochtje dat de nodige stuurmanskunst vergt om te nemen. Maar we zijn thuisgekomen, gingen direct naar bed en sliepen meteen als een blok. Zelfs ik.

Vrijdag 22 augustus

De op één na laatste dag. Weer regende het, aanhoudend en constant. ‘s Ochtends 20 minuten gelopen. Niet veel, maar genoeg om het ritme niet te verliezen. Eerlijk gezegd verlang ik weer naar een normaal vlak parcours met af en toe een heuveltje. Je ziet hier ook zeer weinig hardlopers wat ik goed kan begrijpen. Ditmaal gingen Tom en ik met de auto naar de bakker, want het goot.

Het werd een huiselijk dagje: een beetje geluierd, pasta volgens een recept van Sofia Loren gegeten, de boeken uitgelezen, tijdschriften doorgenomen, naar de Olympische Spelen gekeken. Mijn persoonlijke hoogtepunt was de overwinning van de langbenige en gebrilde Tia Hellebout bij het hoogspringen. Een uitzonderlijke prestatie en een bijzonder leuke vrouw. Toch vreemd dat onze zuiderburen zo weinig gouden medailles hebben weten te scoren bij opeenvolgende Olympische Spelen: de laatste (van lange afstandsloper Gaston Roelands) dateert alweer uit 1964!

Laat in de middag kwamen Wim en Ina op bezoek. Zij wonen ook in de omgeving en werden na een tijdelijke afwezigheid – ze waren even bij familie in Rotterdam – warm onthaald door hun vrienden, die naderhand ook kwamen. Ria had voor lekkere hapjes gezorgd. Het werd alweer gezellig. Tom hoorde ik eens verzuchten dat je hier elke avond parties kunt aflopen, als je dat zou willen. Leuk, dat wel, maar hij is meer het type van doorwerken en dingen afmaken, want hij vindt dat er nog veel aan het huis moet gebeuren.

Zaterdag 23 augustus

De laatste volledige dag. Het weer was redelijk goed. Na een ietwat regenachtige start klaarde het op en ‘s middags was het gras droog genoeg om gemaaid te worden. Die taak heb ik maar op mij genomen. Een aardige oppervlakte, zo’n 1300 m2, maar het was goed te doen. Tom had het zwaarder. De vorige dag had hij grote hoeveelheden klei van onder het huis vandaan geschept, dat was er ingekomen bij een recente overstroming. Vandaag was hij bezig een put ‘klei-vrij’ te maken zodat hij bij de hoofdkraan kon komen. Eerder deze ochtend had ik mij al bezig gehouden met het verwijderen van takken uit de tuin van de buren. Zij hadden mij daarover gisteren aangesproken. Die takken, restanten van het snoeien van de heg, hadden we er per ongeluk ingegooid.

‘s Avonds zijn wij naar het huis van Leen en Ine gegaan, we waren allemaal uitgenodigd om iets te komen eten en drinken. Een kast(eel) van een huis, bijzonder fraai ingericht, kamers met mooi donker houtwerk en de nodige kunst aan de muren. In de woning bevindt zich ook een zwembad waarin menigeen een duik kan nemen, niet in de laatste plaats de bewoners zelf. Rondom het huis ligt een immense tuin dat eerder de aanduiding landgoed verdient. Daarop staat een volledig ingericht tuinhuis dat als tweede (logeer)woning dienst doet. Naast Tom, Ria, Marja, Paul, Frans en Joyce was er een engels echtpaar, Jill en Dave met hun zoon. Zij komen oorspronkelijk uit York maar wonen al een tijd permanent in Frankrijk. Jill is meubeldesigner en haar man architect, zij voorzien in hun levensonderhoud met het ontwerpen en vervaardigen van meubels en restauraties. Voor Leen en Ina hebben ze twee stoelen in de stijl van Rietveld gemaakt.

We hebben gezellig gepraat en lieten ons de hapjes goed smaken. Omdat we de volgende morgen bijtijds wilden vertrekken, hebben we het niet al te laat gemaakt.

Zate
rdag 23 augustus

De dag van vertrek. Nu zal ik het echt beknopt houden. Na het huis te hebben nagelopen vertrokken we met de auto naar Nederland. Het werd een lange rit die voorspoedig verliep, met slechts twee korte pitstops bij een wegrestaurant. Na circa 10 uur rijden werden wij keurig thuis afgezet door Tom en Ria. We kunnen terugkijken op een mooie vakantie.

Vakantie Bujaleuf – deel 2

Een wat merkwaardig blogje ditmaal, want deels bevat het de actualiteit, deels deel 2 van het uit drie delen bestaande vakantieverslag. Eerst de actualiteit dan maar.

Gisteren zijn wij naar Drenthe getreind om de hond op te halen. Eenmaal in Gieten, heb ik de stoute loopschoenen aangetrokken en een duurloop van 100 minuten netto (115 minuten bruto) door de fraaie omgeving volbracht. Het parcours ging over landweggetjes, bospaden, langs landbouwgrond en weilanden. Daarbij kwam ik ook in het bos rond het Zwanenmeer en op het landweggetje annex fietspad vanaf Gieten naar Gasselte. Later, na een pastamaaltijd bij mijn schoonzus, zijn we weer teruggereisd naar het Haagje.

En dan nu het vervolg van het vakantieverslag.

Maandag 18 augustus

Een zonnige dag na een slechte nachtrust: om twee uur was ik wakker en kon daarna de slaap niet goed meer vatten. Geen aantoonbare reden, maar om zes uur stond ik op en ben naar het bakkertje gelopen. Een paar honderd meter naar rechts, rechtsaf de ca. 120 meter lange brug over en dan de heuvel op. Deze route zou ik elke dag van mijn verblijf een of meermalen lopen.

Op deze dag hebben wij de heg aan de achterkant van de ca. 1300 m2 grote tuin gesnoeid. Er moest een flink stuk vanaf. De elektrische snoeimachine was kapot, dus werd het handwerk met zo’n langarmige en een kortarmige snoeischaar. Een mooi klusje, zo met de brandende zon op het lijf.

Na de lunch gingen we naar Eymoutiers, een pittoresk plaatsje met een 12e eeuws Abdijcomplex en een Romaanse kerk. We hebben daar wat rondgekeken en bij een uitspanning iets gedronken. Op de terugweg even langs Roy, de eerdergenoemde Engelsman. Het bij elkaar op visite gaan is in deze contreien een doodnormale spontane activiteit. Wel zo leuk eigenlijk, maar wel raadzaam om altijd iets in huis te hebben. Wij kwamen bij een enorme boerderij, stapten uit maar… geen teken van leven. Na wat roepen en op de deur kloppen kwam onze gastheer naar buiten. Hij bleek net ontwaakt uit een middagdutje – moe van het harde werken aan zijn woning – maar ontving ons hartelijk. In die boerderij stond op de benedenverdieping een caravan die Roy op dit moment als eigenlijke woning gebruikt, de rest is hij nog aan het bouwen: er komt een keuken in, slaapkamers, een badkamer, kortom de hele boerderij wordt aangepakt en omgevormd tot een volwaardig huis. En let wel, hij doet dat grotendeels eigenhandig!

Wij werden uitgenodigd om op zijn nieuwe eikenhouten balkon een glaasje te komen drinken. Vanaf dat balkon hadden we een groots uitzicht op een heuvelrijk en gevarieerd landschap. Het gesprek kwam op vrouwen (Roy heeft een aantal relaties achter de rug, maar hij zoekt een echte ‘soulmate’), het (ver)bouwen van zijn huis en muziek. Dit laatste naar aanleiding van de band die we eerder zagen spelen, Elikky Snickit, waar hij een fan van is. Voor ik het wist kreeg ik een gitaar in mijn handen gedrukt en werd mij gevraagd iets te spelen. Nu is mijn gitaarspel zeer gebrekkig, dus na wat gepingel nam Roy het over en gingen we gezamenlijk wat liedjes zingen. Daarna kregen wij een rondleiding door de boerderij, waarbij Roy ons toonde waar hij allemaal mee bezig is. Toen we even later vertrokken, had Tom een van Roys gitaren gekocht voor zijn dochter Nadine, die aspiraties heeft om in een band te spelen.

Dinsdag 19 augustus

Regen, regen, regen, de hele dag. ‘s Ochtends vroeg 40 minuutjes gelopen met een paar stevige tempootjes erin, 100, 200 en 300 meter en dat een paar keer. Daarna douchen en weer de gang naar het bakkertje. Regen dus. Erg? Nee, want vandaag ging ik in de keuken staan om moussaka te maken, dit op verzoek van gastvrouw Ria. Paul en Marja zouden later komen, Tom ging deze ochtend met Paul allerlei materiaal kopen voor een klusproject en zouden later komen. De maaltijd bleek achteraf gelukkig geslaagd ondanks dat ik alles improviserenderwijze heb gedaan. Grieks eten in een Franse omgeving, als het weer de zomer niet wil brengen moeten we er zelf maar iets van maken.

‘s Avonds kwam Alex, studiegenoot en vriend van Paul, langs met zijn vrouw. Het weer was inmiddels opgeknapt dus tot laat in de avond buiten gezeten.

Woensdag 20 augustus

Op het programma stond een fartlek ditmaal, het werd meer een duurloopje waarbij ik de wat vlakkere gedeelten probeerde op te zoeken maar dat was bijna een onmogelijke opgave. Toch weer 60 minuten gelopen.

Op deze dag gingen wij samen naar Limoges. Tom bracht ons naar het stationnetje van Bujaleuf, via bochtige kronkelweggetjes door het even heuvel- als panoramarijke landschap. Als we naar het station hadden willen lopen waren we minimaal een uur kwijt geweest, vijf kilometer in de heuvels staat gelijk aan tien kilometer op vlak terrein. In de trein, die na tien minuten kwam, heb ik voor de eerste maal gebruik kunnen maken van mijn ‘oude lul’ status, want 60 plussers krijgen bij treinreizen binnen Frankrijk een aanmerkelijke reductie.

Na ruim een half uur waren we in Limoges. We liepen eerst de weg langs het station af richting museum en kathedraal, maar beide bleken wegens restauratiewerkzaamheden gesloten. Dan maar een stuk wandelen en zien wat er op ons pad kwam. Om te beginnnen was dat het ‘Hotel de Ville’, waar een expositie werd gehouden. We zijn even gaan kijken, het was een bijzonder aardige expositie met het fraaist denkbare porselein, zodanig opgesteld dat de bezoeker zich in een bos waande, met zeer natuurlijk vogelgezang uit onzichtbare luidsprekers. Helaas mocht er niet gefotografeerd worden.

Later gingen we bij zo’n luxe bakker waar je ook iets kon gebruiken cappucino drinken en daarbij tracteerden wij onszelf op een taartje (rabarber- en aardbeien). Daarna gingen we richting Porseleinmuseum, een van de attracties van Limoges. Daar aangekomen bleek het museum net gesloten maar zou om twee uur weer heropenen. Mooie gelegenheid om ergens te gaan eten. Uiteindelijk werd dat een dagmenu op een terras. Prima eten overigens, botermalse eend met pommes frites en een mooi karafje huiswijn erbij.

Voldaan keerden we terug naar het Porseleinmuseum. Dat was zeer interessant, je kreeg ook zo’n walkie talkie mee (gemakshalve voor de Engelstalige versie gekozen) die als gids fungeerde bij al het fraais dat er in de vele vitrines aan porselein en ander aardewerk werd getoond. Er werd ook een film vertoond over hoe porselein gemaakt en bewerkt wordt.

Op de terugweg namen we een ijsje en omdat we nogal vroeg bij het station  waren gingen we een kwartiertje in het park op het gras liggen. Het weer was prima, enigszins bewolkt maar de zon kwam steeds meer door. Met een piepklein treintje reden we terug naar Bujaleuf, waar Tom ons even later weer kwam ophalen.

We passeerden met het treintje ook nog het huis van Paul en Marja.
Hij stopte zelfs enkele seconden ervoor, zodat ik bijgaand shotje kon maken. Hier wonen zij dus.

Pas veel later in de avond gingen we een wandeling maken richting camping, dat combineerden wij met een bezoek aan Alex en zijn gezin. De heer des huizes en zijn zoon waren echter afwezig, een computer halen of zo, maar zijn vrouw en dochter waren er wel. Even kort gezeten met een wijntje (deze drank begeleidde elke maaltijd en visite) en daarna weer terug naar huis.

Vakantie Bujaleuf: de kop eraf

Vrijdag 15 augustus

Na een voorspoedige treinreis die om zes over negen ‘s ochtends vanaf Den Haag Hollands Spoor begon, arriveerden wij omstreeks vijf uur ‘s middags in Limoges. In Parijs maakten we een overstap: een stukje met de metro naar Gare d’Austerlitz, waar een zeer lange, wel 17 coupés tellende trein klaarstond voor het laatste drie uur durende stuk naar de plaats van bestemming.

Onze gastheer en gastvrouw Tom en Ria stonden ons op te wachten. Geen verrassing overigens, want in de trein hadden we al ge-sms’d dat we er aan kwamen. In hun Picasso reden we naar Bujaleuf waar hun huis staat. Het eerste dat opviel was het overweldigende groen en het sterk heuvelachtige karakter van het Limousingebied dat bekend staat om het Limousin-vee. Deze runderen, vermaard om hun vlees, hebben het hier uitstekend. De kudden bestaan doorgaans uit een aantal volwassen koeien met hun kalveren en een grote stier. Ze grazen op grote, voedselrijke weilanden tegen bosrijke heuvelhellingen en worden veelal pas op gevorderde leeftijd geslacht.

De eerste avond begon al goed. Na het avondmaal gingen we naar een uitspanning een aantal kilometers verderop waar we een vriend, de Engelsman Roy zouden ontmoeten. Hij had gezegd dat er een goede band zou optreden.

Roy bleek een vrolijke, kalende vijftiger met een zekere reputatie, namelijk een grote voorliefde voor dames. Een hartelijke, joviale man die ons later aan de band, Elikky Snickit genaamd, voorstelde. Die band speelde best goed, in aanmerking genomen dat het om een gewone lokale pub-band ging. Vooral de gitarist maakte indruk. Er werden rock-and-roll standards gespeeld, nummers van onder anderen The Beatles, The Stones, Kinks en Stevie Wonder. Een hoog AOR-gehalte dus, maar ook de jongeren onder de aanwezigen konden het wel waarderen.

Zaterdag 16 augustus

Zoals gebruikelijk was ik ook hier vroeg wakker. Rustig, zonder de anderen te storen in hun slaap, kleedde ik mij om en sloop naar buiten. Er stond een duurloop van twee uur op mijn programma. Dat heb ik echter bij lange na niet gehaald en dat zou mij ook de rest van de vakantie niet lukken. Het werden bijna 80 minuten. Waarom? Vlak kun je hier helemaal niet lopen, er zijn veel klimmen die bovendien erg lang zijn, daarna kun je uiteraard wel weer flink dalen maar dat moet ook vrij ingehouden om blessures te voorkomen.

Ik liep eerst via een pad ter rechterzijde van het meer, dat omhoog ging tot aan een natuurgebiedje dat je een kleine 800 meter kon inlopen tot het pad niet meer verder ging. Daarna liep ik terug en ging langs het meer, de brug over en bergopwaarts naar het centrum van Bujaleuf. Bij het bakkertje – echt zo’n gezellig-dorpse boulanger – kocht ik ‘une baquette et quatre croissants’. De terugweg ging via een andere afdaling maar dat had ik beter niet kunnen doen want ik verdwaalde hopeloos. Uiteindelijk ben ik maar weer de weg af teruggelopen en ging de camping op, vanwaar ik in de verte de brug zag waarover ik zojuist heengelopen was. Toen was het slechts een kwestie van minuten voordat ik weer thuis was.

Na het ontbijt zijn we een korte wandeling gaan maken en weer later, na de lunch – volgens Franse gewoonte wordt hier tussen de middag warm gegeten – gingen we naar het naburige stadje St. Leonard de Noblat, gewoon om wat te sight-see-en, shoppen en pastis drinken bij het kerkje, dat ook een van de uitgangspunten is van de pelgrimstocht naar Santiago di Compastalla. Dat kun je ook zien aan de schelp die als een klinker in de straat is verwerkt, iets dat je op meerdere plaatsen ziet en het teken is dat dit deel uitmaakt van de vermaarde route.

Ook bijzonder is de etalage die geheel is gewijd aan de ereburger van het stadje, Raymond Poulidor, de legendarische wielrenner die in de jaren zestig furore maakte. De man schijnt nog dagelijks zijn rondje in de omgeving te peddelen, alleen hebben wij hem niet gezien.

En van de volgende dagen zouden we eters krijgen – Ria had mij gevraagd om moussaka te maken voor vrienden uit de omgeving – dus deden wij de Intermarche aan om boodschappen in te slaan. Daarna reden wij naar die vrienden, Paul en Marja. Het Nederlandse stel woont al vijftien jaar in een groot stationsgebouw dat ze hebben opgekocht en bewoonbaar gemaakt. Paul is van huis uit industrieel ontwerper en in het bezit van twee gouden rechterhanden. Iets waar ook mijn gastheer Ton mee behept is, er is geen dag voorbijgegaan of hij was aan het werk, hij heeft ook Paul geholpen met beton storten en nog veel meer zaken. Klussen is zijn lust en zijn leven.

Wat ik deze vakantie heb geleerd is dat je in deze regio vrij goedkoop een huis kunt kopen met een flinke lap grond erbij, voor een habbekrats soms, maar dat wonen in Frankrijk niet betekent dat je de hele dag in de zon kunt zitten. Dat kan wel natuurlijk, maar je zou je binnen de kortste keren stierlijk gaan vervelen denk ik. De Nederlanders en Britten die zich hier vestigen – veelal academici of mensen met een vrij beroep – weten stuk voor stuk van aanpakken, anders leer je hier wel te bouwen en te verbouwen.

Gastvrouw Marja ontving ons allerhartelijkst en weldra zaten we aan de rode wijn met kaas en stokbrood. We maakten ook later kennis met Ian, een bevriende Engelsman uit de omgeving die voor hen werkt, en Frans, een vriend en studiegenoot van Paul. Wij vonden de laatste uiterlijk enigszins op Rob de Nijs lijken. Of hij daar helemaal gelukkig mee zal zijn weet ik niet, wel weet ik dat hij en zijn vrouw Joyce iets verderop via Paul een stationsgebouwtje hebben gekocht. Permanent bewonen zal vooralsnog niet aan de orde zijn want hij heeft nog zijn werk als assistent-professor aan de TU Delft.

Zondag 17 augustus

Een rustige dag. ‘s Ochtends een stukje hardlopen, 20 minuten slechts, daarna weer de route naar boven gewandeld om bij de boulanger brood te halen voor de hele familie. Iets dat ik elke dag zou gaan doen en dus ook niet meer zal vermelden. Later in de ochtend zijn  wij met z’n vieren een stukje gaan wandelen in de omgeving. Ditmaal liepen we via de brug rechtsaf, een grillig bospad in en af.

Onderweg stuitten we op een kudde limousinrunderen en een boer die net kwam aanrijden. Hij vertelde dat een aantal van zijn koeien al vijftien jaar oud waren. Ze worden overigens niet gemolken, ze zijn uitsluitend voor het vlees. De boer wees ons vervolgens op een ezel die de kudde al jaren gezelschap houdt. We hadden hem nog niet gezien, wel gehoord, want van tijd tot tijd geeft het dier een flinke balkpartij ten beste waarvan iedereen in de wijde omgeving kan meegenieten. We liepen verder en kwamen uit bij de stuwdam. Een tijdje terug nog was de boel hier flink overstroomd. Wel een indrukwekkend bouwwerk.

Later in de middag nog met Tom een kort wandelingetje gemaakt bovenlangs hun woning, waarbij je soms mooie panorama’s tegenkwam.

Nou ja, nu is het toch nog een uitgebreid verhaal geworden en we zitten pas aan dag 3. Ik denk dat ik het maar een beetje uitsmeer over de week, met een paar actuele aantekeningen erbij, want er gaat flink getraind worden wat mij betreft…

Weer terug!

Nou ja, nèt terug van een vakantie in de binnenlanden van Frankrijk. Preciezer: in Bujaleuf, een plaatsje midden in het Limousin-gebied, ongeveer 40 kilometer van Limoges. Na een autoreis van ruim 10 uur even uitblazen. Morgen het (foto)verslag van mijn vakantie, dat ik beknopt probeer te houden. Met de nadruk op ‘probeer’…. 😉