Acht maal duizend!

Van de week dacht ik nog: jammer dat we nooit eens een serie ‘duizendjes’ lopen, louter om te zien hoe snel je die kunt lopen zonder ‘voor gaas’ te gaan. Als ik nu gewoon even op ons trainingschema voor de komende maanden had gekeken, dan had ik kunnen weten dat dit gisteravond op het programma stond. Maar ja, ik kijk niet zo vaak op het schema, ik laat mij graag verrassen.

Welnu, de verrassing kwam: een wel zeer pittige training met maar liefst acht maal duizend meter! De groep, niet overdreven groot ditmaal – ik schat zo’n tien man/vrouw – ging na het inlopen en de oefeningen richting begin Laan van Poot, althans op het punt waar je de Laan van Poot via de Nieboerweg kunt oversteken. Daar staat een markering, zodat je vanaf dat punt dezelfde weg teruggaat, langs het Juliana Kinderziekenhuis tot bijna het punt waar je rechtsaf via de Fuutlaan de duinen in kunt. Henk drukte ons op het hart niet ‘als een bezetene’ te gaan lopen, in ieder geval niet zodanig dat je aan het eind van de training geen pap meer kon zeggen. Een tempo dat je 15 km zou kunnen volhouden zeg maar.

Nu moet ik zeggen dat ik niet van plan was ‘ongehoorzaam’ te zijn, maar van meet af gaan ging het gewoon lekker en liep ik als een tierelier. Evenals Ellen trouwens, en naderhand Gerard, met wie ik de rest van de trainingen gezamenlijk op kop zou lopen. Behalve de zesde keer, toen heb ik bewust ‘gedimd’ en ben achteraan gaan lopen, met Henk die een beetje last kreeg van een opspelend spiertje. Ik wilde ook weer niet forceren omdat zondag die halve marathon moet worden gelopen.

Het parcours was de hele tijd lekker ‘vlak’. We liepen de hele Laan van Poot af tot het eind, waar deze laan overgaat in de Savornin Lohmanlaan.  Toen hadden we er al tweemaal duizend op zitten. Het was zelfs iets langer, met Ellen liep ik zo’n dertig meter langer door en toen zaten wij pas op 4’25” of zoiets. Verder gingen we naar de Machiel Vrijenhoeklaan waar we het fietspad dat parallel loopt aan de weg, richting Kijkduin liepen.

Weer een snelle derde ‘duizend’ maar wat mij betreft iets minder snel dan de vorige twee omdat Henk andermaal waarschuwde dat het wel erg hard ging. Die derde keer keek ik op de rug van Ellen en even daarna op die van Gerard, die vervolgens zo’n twintig meter voor mij bleven lopen. Laat maar lekker gaan. Zo ging het ook bij de vierde kilometer – we hadden steeds zo’n drie minuten pauze tussen de series, waarin we uiteraard wel bleven lopen – waarbij de weg rechtsaf naar Kijkduin wel flink omhoog ging. Ellen en Gerard gingen hard, ze waren het eerst bij ‘de pomp’ aan de boulevard van Kijkduin, daarna kwam ik, vervolgens Hans en wie daarachter kwam weet ik niet. Even een korte drinkpauze bij de pomp ingelast.

De vijfde maal door de duinen ging weer lekker hard. Of ik het 15 km vol had gehouden, zo’n tempo? Eerlijk gezegd denk ik van niet, vijf km zou al een hele toer worden. Maar toch voelde het nog goed en het herstel ging ook steeds snel.

Toen kwam de zesde maal, inmiddels waren we weer op vlak terrein op de terugweg naar de Laan van Poot. Daar ging het heel rustig wat mij betreft, achteraan met Henk, maar toch sneller dan – pakweg – een duurloop 3 tempo. Ellen en Gerard liepen andermaal vrolijk op kop en waren het eerst weer bij het punt waar wij zojuist ook waren, waar de Savornin Lohmanlaan overgaat in de duinen en rechtsaf in de Laan van Poot.  Andermaal wat gedronken aan de pomp.

De zevende en laatste keer gingen wij (Ellen en ik) helemaal ‘los’. Daarbij werden we geholpen door de weg, die vanaf dat punt tot aan de sportschool heel geleidelijk afloopt. Op het laatst liep ik helemaal op kop en rende hard door tot voorbij ‘de baan’ naar ‘de finish’ even voorbij de opgang naar de duinen bij de Fuutlaan. Maar toch kwam ik daar niet als eerste aan: met nog 200 meter te gaan kwam opeens Dick, de beste sprinter van onze groep, langszij en sloeg in die korte tijd toch nog een gat van pakweg 15 meter.

Al met al was het een heerlijke en zeer bevredigende training, waarbij de tempo’s zo tussen de 4’15 en 4’25/4’30 per kilometer gingen. Alleen de laatste keer ging zo om en nabij de 4 minuten. Voor ècht snelle lopers is dat niet overdreven snel, maar wij waren er zeer content mee. Het ging goed!

Na afloop was het weer ouderwets gezellig bij de club. Paar biertjes gedronken en met deze en gene gekletst. Maar ik heb het toch niet te gek laat gemaakt.

Vanaf nu maar even een paar dagen rustig-aan. Zal wel moeten, want ik ben verkouden geworden en zit licht snotterend en af en toe hoestend achter de PC. Hopelijk blijft het bij een verkoudheidje en gaat het niet over in een griepje, want dan kan ik die halve marathon op zondag ook vergeten. Maar daar ga ik vooralsnog niet van uit.