Where the Music was playing…

Het was gisteren gezellig druk in huize Cultuurbarbaar. Dat kwam zo: Marlies en Paul hadden vorige week geopperd om met een stel naar een gratis openluchtconcert in de Scheveningse haven te gaan. Daar zouden onder meer Alain Clark en Hans Dulfer optreden. En Berget Lewis. Dit alles in het kader van de North Sea Regatta die dit weekend van start is gegaan. Het idee was om eerst bij hun te komen eten en daarna op de fiets naar de haven te gaan. Echter omdat mijn huis meer op de route ligt en Paul en Marlies hun huis met Parkpop ook al openstellen voor vrienden en bekenden, stelde ik voor om bij mij te komen eten.

En zo kon het gebeuren dat er gisteren zes mensen kwamen eten. Ik had een eenvoudige doch voedzame en smakelijke pastamaaltijd bereid en Marlies bracht een lekkere salade ‘op zijn mediterraans’ mee. Het was gezellig, de witte wijn en rosé vloeide rijkelijk. Erg veel tijd voor de ‘nazit’ hadden wij echter niet want om half acht zou het concert beginnen en er stonden nog een paar mensen op ons te wachten in de haven. Dus even later met z’n allen op de fiets die kant op. Bij het Brouw Café stalden we onze fiets, waarop Jan L. ons op een biertje tracteerde. Dat werd even binnen zitten, want het terras zat helemaal vol. Begrijpelijk, niet alleen vanwege het concert maar ook omdat nu pas de zon ging schijnen: de hele dag had-ie zich achter een dik wolkendek verstopt weten te houden.

Daarna liepen we een stuk langs de haven tot aan de plek waar je het concert kon bekijken dat inmiddels van start was gegaan. En dat was best een goed en ook vanwege de vele bootjes letterlijk ‘spetterend’ concert, vooral Alain Clark: een mix van Stevie Wonder en Earth, Wind and Fire.

Tijdens dat concert raakte ik nog in gesprek met Marion, een vroegere kennis. Zij bleek zo spraakzaam dat het concert in mijn beleving al snel achtergrondmuziek werd. Maar dat lag dus niet aan de muziek, zeker niet. Een fragment heb ik met mijn digicam vastgelegd en staat op Joetjoeb…

Van lieverlee begon het toch weer frisjes te worden. Wij zijn dan ook niet tot het bittere eind gebleven (alhoewel, zo bitter was het uiteraard niet met al die goede muziek) en andermaal gingen we naar mijn huis, zij het met een iets gewijzigde groepssamenstelling, en hebben we nog tot in de kleine uurtjes gezeten met wat muziek op de achtergrond. Slotaccoord vormde Jacques Brel vanuit de cd-box, die nog altijd een brok in de keel weet op te wekken met ‘Ne me Quitte Pas’ en die andere klassieker, ‘La chanson des vieux amants’. Een mooie afsluiting van een gezellige dag.