Ik ga ieder jaar naar Parkpop, maar ik kan mij niet heugen dat ik daar ooit een hele dag gebleven ben. Vandaag was een uitzondering. Na 's ochtends een duurloopje van 70 minuten door de duinen en over het strand te hebben gemaakt, ging ik douchen en daarna de keuken in om twee quiches te maken. Een was voor het thuisfront, de andere was om mee te nemen naar Paul en Marlies die als altijd hun huis hadden opengesteld voor degenen die mee wilden naar Parkpop. Misschien kwam het door het warme weer – wellicht wilde men liever naar het strand – maar de groep was aanmerkelijk kleiner dan voorgaande jaren. Naast Paul en Marlies waren Joop Nennie en Jan Letsch (hierboven bezig makreel voor de salade aan het fileren) van de partij, verder een Tilburgse vriend van Paul en dat was dat. Naderhand, in het Zuiderpark, voegden de zus van Marlies met haar zoon en diens vriend zich bij ons.
Na zo wat gekeuveld en gedronken te hebben, liet Paul ons een paar verdiepingen hoger van het uitzicht genieten. Vanuit het raam keek je zo uit op het Zuiderpark, maar niet alleen dat: je kon in de verte gewoon de zee zien, en aan de andere kant kon je Delft zien liggen.
Toen wij uiteindelijk met z'n allen de flat verlieten en op weg gingen naar het Zuiderpark, waren de eerste bands al druk bezig. Zelf heb ik nog het staartje meegemaakt van het optreden van Alphabeat, wat ik een verrassend goede band vond. Misschien wel het beste wat ik deze dag heb gehoord. Maar de band die daarna kwam, MAMAS GUN (hiernaast afgebeeld), was ook niet misselijk: een verrassende combinatie van rock, funk en r&b, bij vlagen deed het aan Hall & Oates denken, bij andere vlagen aan Jamiroquai of The Commodores. Het was bij die band waar ik Leo Tolboom tegenkwam met vrouw en dochter. Leo is een fan van MAMAS GUN en heeft ook albums van hen. We zien Leo, die recentelijk nog een uiterst zware bergloop in Zwitserland heeft volbracht, hier met zijn dochter Deviny. Die andere persoon is ook een clubgenoot, Ruud van A. met zijn dochter – die overigens bassiste is in een veelbelovende jonge band – op zijn rug.
Het is niet zo dat ik voortdurend bij podia stond, meestal ging ik na een poosje weer zitten bij de anderen. Daar kon je weer wat uitrusten, iets knabbelen en eventueel wat drinken. De muziek hoorde je toch wel. Zo heb ik het optreden van Ska Cubano geheel in horizontale houding meegemaakt, met het polootje inmiddels uitgetrokken. Leuke zomerse muziek, maar niet meer dan dat, muzikaal gezien. Wel grappig was het muzikale project 30 jaar Parkpop, waarbij onder regie van Robert Jan Stips op de drie verschillende podia artiesten uit diverse Haagse bands een loflied op Den Haag aanhieven, waarin bekende pop- en rocksongs waren verwerkt. En het publiek moest steeds nadrukkelijk na elk couplet op zijn Haags 'duinen' (dûhne') meezingen. We zagen hier onder andere de jonge Tim Akkermans gebroederlijk muziek maken met George Kooijmans en Cesar Zuiderwijk. Na dit gelegenheidsoptreden kon Kooijmans blijven staan, waarna een zeer goed optreden volgde van de oude Earring met Frank Carillo. Dat was zeker de moeite waard.
Daarna kwam oudgediende Nick Lowe, die een mooie set songs bracht. Aangename luistermuziek, een beetje op C&W gebaseerd. Dat was wel heel anders dan bij rockbitch Juliette Lewis en naderhand macho rockhunk Danko Jones op het ander podium.
Maar de eind- en dus hoofdact was Nena, die nog steeds over datzelfde kinderlijk-sensuele stemgeluid beschikt als in haar beginperidode. Het was echt een wat ik zou willen noemen typisch 'Duits' concert: 'Grossartig und gründlich' voorbereid. Er was een geweldige lichtshow en Nena kweelde haar lieflijke liedjes tegen een achtergrond van een stevige 'Wall of Sound', een mix van hardrock, techno-pop en synthesizermuziek. Het was eigenlijk best een heel goed optreden met aan het eind uiteraard '99 Luftballons' dat uit volle borst werd meegezongen. Ze gaf nog een toegift maar dat heb ik niet meer meegekregen. Ik vond het welletjes, en ging huiswaarts. Het was een mooie editie van Parkpop, waarvan ik naderhand nog een jubileumboekje kocht bij een van de merchandiskramen. En nu naar bed, het is alweer veel te laat geworden… Eventuele aanvullingen komen morgen wel…
Misschien wel aardig: nog wat impressies van het picknick-achtige sfeertje, en de verschillende dingen die op sporadische wandelingetjes over het terrein tegenkwam. Zo waren er vele kramen en stands waar je etenswaren of drank kon bekomen, een stand van een archeologieclub, met wat er tijdens opgravingen bij de bouw van de nieuwe stadswijk Ypenburg is gevonden, een stand van de landmacht (in de pacifistische hippietijd was het ondenkbaar dat je die aantrof bij popfestivals), enzovoorts.
Filed under: Uncategorized | 5 Comments »
De Cultuurbarbaar 
