Ha, langspeelplaten!

Waarschuwing vooraf: bij mijn H-sectie zit opvallend veel oude meuk. Leuk voor de oudjes onder ons, en voor die enkele nieuwsgierige jongere. En nogmaals: al die platen zijn nog wel ergens te verkrijgen, of op CD uitgebracht.

Daryl Hall & John Oates – Live at the Apollo****

Nou, dit swingt wel, deze LP die ik laatst op Parkpop kocht. ‘Die lange blonde’ en ‘die kleine donkere krullenbol’ treden live op met David Ruffin en Eddie Kendrick, de inmiddels overleden oprichters van de legendarische The Temptations.

Het is een goede plaat, waarbij de omstandigheid dat je vooral op kant A de hele tijd een lichte galm hoort, nauwelijks stoort. Verklaarbaar, in zo’n immense hal. Maar het is mooie gepassioneerde muziek, een mix van soul, arrenbie, funk en rock, bij vlagen doet het denken aan Spandau Ballet. Zelf vind ik een opwindende uitvoering van Adult Education het beste nummer van kant A. Op kant B spelen beide Temptations een dominerende rol in de Apollo Medley, met daarin klassiekers als Get Ready, Ain’t Too Proud To Beg, The Way You Do The Things You Do en uiteraard My Girl.

Steve Harley and Cockney Rebel – Face To Face***1/2

Een zeer expressieve zanger was Steve Harley (de ex van Yvonne Keeley, zus van Patricia Paay). En Cockney rebel was een goede band. Beroemd geworden door het geweldige Sebastian en Come Up And See Me (Make Me Smile). Die staan er ook op. Nou ja, een dubbel-LP van een compleet live-concert uit 1977, en dat voor twee euro. Niet gek toch? Ook alweer bij Parkpop.

Richard Harris – Mac Arthur Parc***1/2

Of je vindt deze LP geweldig, of je vindt het helemaal niks. Een tussenweg is er domweg niet. Kijk, de enige reden dat ik deze LP ooit aanschafte was de titelsong. Stuk was ik ervan destijds, en nu nog, als ik ‘m herbeluister. Geen misverstand, Donna Summer maakte er ook iets schitterends van. Toch geef ik nog de voorkeur aan deze uitvoering van de twee jaar geleden overleden zanger-acteur. Mac Arthur Parc is een song met sentimentele en bombastisch-larmoyante trekjes, dat zeker, maar wat een arrangement, wat een overgangen, en dan die climax met een luid jammerende uithaal van Harris. Grootse song. De rest van de plaat doet er dan eigenlijk niet zo veel meer toe. Aardige songs, dat wel, maar soms wel erg van-dik-hout, veel sentiment en bombast, tegen het kitscherige aan.

Toon Hermans One Man Show***

Ja, gewoon grappig, zo’n oude ‘Long Play van een One Man Show’ aldus Toon zelf. Met van die gekke simpele liedjes, Een Ballonnetje, Méditerranee, deuntjes over de lente en conferences, waarvan ‘de preek’ en ‘de voorzitter’ nu nog steeds leuk zijn. Ouderwets entertainment, zonder een vleugje agressie, cynisme en geen enkel schuttingwoord. Kom daar vandaag de dag eens om.

Herman’s Hermits – The Most Of****

Echte sixties-groep, zoals ook Gerry and the Pacemakers, The Hollies, The Searchers, Freddie and the Dreamers dat waren. Merseybeat, de eerste divisie na Beatles en Stones. Pure nostalgie voor wie die tijd heeft meegemaakt. Maar objectief gezien zijn het best leuke songs van Herman (Peter Noone) met zijn eeuwige brede smile en zijn kluizenaars. There’s a kind of hush all over the world, I’m into something good, Mrs. Brown you’ve got a lovely daughter, No Milk Today en I’m Henery The eight, I am, elke veertig-plusser zingt of fluit ze direct mee. Ze treden nog steeds op trouwens, Peter Noone solo, de anderen als Hermans Hermits.

The Hollies anno 2004

The Hollies – titelloze dubbel-LP (Quality Sound Series/Polydor)***1/2 The Hollies – Bus Stop****

Een enorme hitmachine, deze groep die befaamd werd door hun messcherpe close harmony vocalen. Reden ook waarom hun beste zanger, frontman Graham Nash, naderhand door Crosby, Stills en Young werd weggekaapt (of het helemaal zo is gegaan, weet ik niet, maar goed). Wie kent ze nog: Carrie-Anne, King Midas In Reverse, On A Carousel, Sorry Suzanne, The Air That I Breathe, Jennifer Eccles?Op de dubbelaar staan al deze uitstekende nummers en nog veel meer. Wat daar niet op staat, staat wel op Bus Stop. Zoals de titelsong van die plaat en Stop, Stop, Stop. Erg goed.

Hot Chocolate – 20 Hottest Hits****

Wel een gekke groep, aparte sound. Discofunk, zo noemde je dat. Errol Brown met zijn glimmend kale schedel, grote snor en sexy heupbewegingen bepaalde in belangrijke mate het imago van de groep. Bekendste hits: You Sexy Thing, Emma en Every 1’s A Winner. Staat allemaal op deze LP. Bij nadere beluistering best lekker, ook muzikaal gezien.

Elpees met een Gee

Daar gaan we weer. Ik doe maar in één klap de LP’s die met een G beginnen, dan zijn we dáár vanaf.

Peter Gabriel – Scratch****

Ik heb nogal wat CD’s van de voormalige frontman van Genesis. Hij behoort beslist tot mijn favoriete artiesten en ben naar diverse concerten van de man geweest (altijd een belevenis, zowel visueel als auditief), maar dit is de enige LP die ik van hem bezit.

Volgens kenners schijnt het niet zijn allerbeste te zijn, maar ik vind ‘m goed genoeg. Op deze plaat kun je duidelijk horen waar een groep als Kayak (en zeker Max Werner, hun voormalige zanger) door geïnspireerd is. Die gedreven symfo-rock, die dreigende, wat geknepen stem, ik lust er wel pap van. Het openingsnummer On The Air vind ik meteen ook het beste. De overige nummers zijn redelijk tot goed.

James Gang – Passin’Thru**1/2

Ooit kreeg ik deze LP als verjaardagscadeautje. En een gegeven paard… Niettemin: een groep in de stijl van Creedence Clearwater Revival, maar aanmerkelijk middelmatiger. Geen slechte plaat, maar het is mij allemaal te clichématig, recht-toe-recht-aan, weinig verrassend waardoor de aandrang om ‘m te herbeluisteren niet erg sterk is.

Gerry and the Pacemakers – Stars of the sixties***1/2

Befaamde Merseybeatsound van Gerry Marsden en zijn hartmachines. Door Marsden is You’ll never walk alone niets minder dan het tweede Engelse volkslied geworden, dat nog steeds door duizendkoppige menigten wordt meegebruld in voetbalstadions. Maar ook de andere songs How do you do it, Ferry cross the Mersey maken duidelijk waarom dit destijds, in de sixties, zo’n waanzinnig populaire groep was. Blije muziek, prima kwaliteit.

Golden Earring – Golden Earring**** Golden Earring – Switch****1/2

De eerste dateert alweer van 1970, zeker voor die tijd een zeer goede plaat. Terecht Nederlands beste rockgroep. Hoogtepunten Big Tree Blue Sea, Back Home, ga zo maar even door.

Alhoewel op Switch niet de bekendste Earring-klassiekers staan, is het een zeer opwindende plaat. Stevige, swingende rock die recht uit het hart komt en de intensiteit van een buitenlandse collega-groep als Led Zeppelin zeer dicht benadert. Opmerkelijke nummers: Kill Me (Ce Soir), Daddy’s Gonna Save My Soul. Ben je een Earring-fan, dan moet je deze plaat gewoon hebben.

Bobby Goldsboro – Hello Summertime*** De hits van deze zoetgevooisde singer-songwriter uit de jaren zeventig zijn wel vier sterren of meer waard, zoals Voodoo Woman, Honey, It’s Too Late. En Summer (The First Time) krijgt de volle vijf sterren van mij. Andere nummers beklijven wat minder. Soms wel erg zoetig allemaal. Muzikaal gezien niet op alle fronten interessant, maar de warme stem van Goldsboro, met dat lichte vibrato, maakt veel goed.

Benny Goodman & his Orchestra 1935***

Tja, het is de vraag of ik met drie sterren recht doe aan dit supergedateerd klinkende album (vind je het gek, uit 1935!). ‘Betty Boop-muziek’ noemt mijn vrouw het. Maar zoveel is zeker: als je dixieland of Big Band Music op z’n best wilde horen, dan moest je bij de heer Goodman zijn. Had ik in 1935 geleefd, dan hadden het misschien wel vijf sterren geworden, wie weet.

Grease – The original soundtrack***1/2

Een van de betere filmsoundtracks van de afgelopen dertig jaar. John Travolta toont zijn muzikale talent met Olivia Newton John als zijn partner. Ook andere artiesten traden op zoals Sha na na, Frankie Valli (zie ook The Four Seasons) en Frankie Avalon. Muzikaal gezien veel rock & roll oude stijl en doo-wop. Gewoon een vrolijke plaat, voer voor nostalgisten.  

Boudewijn de Groot – Vijf jaar hits****1/2

Oude dubbel-LP uiteraard, vijf jaar hits van 1965 t/m. 1968. Al die bijna klassieke Lennart Nijgh/Boudewijn de Groot songs staan erop: Welterusten mijnheer de president, Meisje van zestien, Prikkebeen, Het land van Maas en Waal, Verdronken vlinder, Beneden alle peil, enzovoorts. Opmerkelijk is De Groots ‘nette’ dictie in de beginjaren: de invloed van Bep Ogterop (befaamde zangpedagoge die zowat alle Nederlandse vocalisten destijds onder handen heeft genomen) is duidelijk merkbaar. De liedjes staan overigens nog steeds als een huis.

Group 1850 – Paradise Now***1/2

Echt zo’n experimentele sixties-plaat van de destijds fameuze Haagse avant-garde groep. Klinkt anno 2004 nogal gedateerd, wat niet wegneemt dat de inventiviteit er vanaf spat. Een soort Pink Floyd in de tijd van Syd Barret. Zanger Peter Sjardin was de Barret van Group 1850, het creatieve brein achter deze band, die vooral in Duitsland zeer succesvol was. Interessant.

 

Terug van even weggeweest

Vroeger had je van die dia-avondjes, waarbij de gastheer en/of gastvrouw de visite de hele avond tracteerden op mooie vakantieplaatjes. Dat zal ik mijn eventuele bezoekers niet aandoen. Een paar foto’s slechts, om een indruk te geven.

Een weekje in Pierrefonds, een plaatsje in Picardië. Bekend om zijn middeleeuwse kasteel, een van de grootste monumenten van Frankrijk. In de 19e eeuw – onder Napoleon III – is het immense gebouw door architect Viollet le Duc gerestaureerd.

Die week in een huisje zonder TV, radio en enig vertier in de omgeving doorgebracht. Gefietst, gewandeld, gejogd, in de zon gelegen (die liet zich toch nog regelmatig zien tussen de wolken) en veel boeken gelezen.

Parijs
Afgelopen donderdag zijn wij naar Parijs gegaan. Een grote stadswandeling voerde ons – grofweg – door de Rue Lafayette, l’Opera, Champs Elysee, Tuilerieen, Place de la Concorde, Saint Germains des Pres richting Montparnasse. Op de Champs Elysee gingen we nog even bij de Peugeot winkel binnen, waar de meest futuristische modellen stonden. Dit is er één van.

Reden van onze plotselinge belangstelling voor auto’s is dat dochterlief onlangs haar Peugeot heeft ingeruild voor een recenter model. Na wat rondgesnuffeld te hebben liepen wij door, om in de buurt van de Arc de Triomphe op een terrasje neer te zijgen (twee Orangina en één Croque Monsieur, € 16,- , kassa!). Uiteindelijke bestemming was restaurant La Coupole, waar we rond 18.00 uur arriveerden.La Coupole wordt in brochures aangeprezen als een van dé restaurants van Parijs. In ieder geval het stamrestaurant van beroemdheden als Ernest Hemingway, Jean-Paul Sartre, Josephine Baker en Roman Polanski. Ook hedendaagse beroemde Fransen (geen BN’ers, maar FF’ers) zijn er regelmatig te zien. La Coupole fungeerde destijds als locatie voor Bertolucci’s film Last Tango in Paris. Het is een groot etablissement dat zitplaats biedt aan ruim 600 personen. Geen probleem, het zit iedere avond vol. Nu ook stroomde een overwegend zeer chique publiek binnen, naast eenvoudige toeristen zoals wijzelf. Vooral het interieur is zeer de moeite waard, veel kunst aan de muur en pilaren met kleurrijke fresco’s.

Ambachtsmuseum
Daags na terugkomst in De Lage Landen, ging ik naar Doorn om als gast en fotograaf op te treden bij het 40-jarig huwelijksfeest van ex-collega en Doornvogelgids Hugo. Naast een barbecue ‘s avonds (inclusief een optreden van vier fraai a capella zingende dames en diverse verrassende creatieve bijdragen van vrienden) bezochten we het Oude Ambachten & Speelgoedmuseum in Terschuur (gemeente Barneveld), waar we na een puzzelrit belandden. Op bijgaande foto’s een indruk van de grootste particuliere verzameling nostalgia van ons land. www.ambachtsmuseum.nl.

Efficient
Gemak dient de mens. Balkenende heeft al laten weten dit meubelstuk te laten herintroduceren op alle kantoren. “In deze tijden van economische teruggang is het van het allergrootste belang dat iedereen de zeilen bijzet”, aldus de premier. “Bezoek aan het kleinste kamertje betekent per persoon op jaarbasis een vermindering van de productiviteit van enkele uren. Doorwerken is derhalve de grote boodschap in deze”. Waarvan acte.

Weer terug

Gistermiddag zijn wij teruggekomen van een korte vakantie in Picardië. Straks moet ik echter alweer naar Doorn. Ik zou daar foto’s gaan maken van het 40(!)-jarig huwelijksfeest van een ex-collega en wandelvriend. Wat je noemt een doorzetter. Ja dames, dat geldt ook voor mevrouw!

Hierbij alvast enkele impressies van Pierrefonds, het plaatsje waar wij zes dagen bivakkeerden. In het huisje van diezelfde – veertig jaar getrouwde – Doornvogel!

Morgen meer, dan ook wat impressies van Parijs. Ik weet het, iedereen is daar al vaker geweest (ik ook, bijna elk jaar wel een keertje), maar het is toch steeds weer anders.

Korte vakantie

Een weekje Frankrijk. Tot 29 augustus!

Aan de snelheid wordt gewerkt!

Maagd (23 augustus t/m 22 september)

De zomer is duidelijk over zijn hoogtepunt heen. Het begint steeds vroeger donker te worden en later licht, de temperaturen lopen terug en het weer is soms ronduit herfstachtig. Tijd om te oogsten! De oogst is het resultaat van wat gegroeid en gerijpt is. Daarbij wordt gewogen en gerekend, ingedeeld en opgeruimd. Dat kun je ook in geestelijke zin zien: september is de maand waar we er met vernieuwd elan tegenaan gaan.

In deze nazomertijd staat de zon in Virgo (Maagd). Dit teken wordt voorgesteld als een jong meisje met vleugels aan de schouder en een korenaar in de hand. Symbool van een nieuwe cyclus, een nieuw begin.

De Maagd hoort, met de Steenbok en de Stier, tot de aardetekens. Dat zijn de echte realisten, zelfs de meest vergeestelijkten onder hen gaan uit van de zichtbare werkelijkheid, van wat het aardse leven te bieden heeft. De Steenbok is de eenzame beklimmer van bergwanden, loopt op koude, stenige wintergrond waaronder het leven – onzichtbaar – tot ontwikkeling komt; de Stier is concreet, staat met alle vier poten stevig op de vaste, vette en vruchtbare aarde van de maand mei, wanneer alles gaat groeien en bloeien. De Maagd tenslotte gaat over de pas geoogste grond, dor en droog, arm aan materie maar vruchtbaar voor de geest. Zo is ook de Maagd-mens: hij kiest, verzamelt en organiseert, is zelf vaak broos van lichaam maar scherp van geest.Toch klopt het beeld dat de traditionele astrologie soms van de Maagd schetst – dat van een verzuurde, oude vrijster – niet. Integendeel, veel Maagden zijn uitgesproken knappe, aantrekkelijke mensen (zie bijgaande fotogalerij, allemaal Zon in Virgo). Mogelijk heeft dat te maken met hun uitgesproken perfectionisme, dat in hun uiterlijk zijn weerslag heeft: tot in de puntjes verzorgd.Wat wel zo is dat de Maagd qua geaardheid de nadruk legt op begrenzing, inperking en omsluiting. Hij leeft in een wereld van normen, indelingen, regels, wetten en formules. Een echte Maagd is neutraal ingesteld, kritisch en aards. Een ideale wetenschapper, administrateur, jurist of secretaris/secretaresse. Heel anders dan het tegenovergestelde teken Vissen, de onbegrepen creatieveling waarin het onbegrensde, oneindige en absolute tot uitdrukking komt. Goethe, prototype van de intellectuele Maagd….De planeet die bij het sterrenbeeld Maagd past is Mercurius, die ook bij Tweelingen hoort. Mercurius is de planeet van het concrete verstand, het rationele, koele en analytische denken, droog, van emoties ontdaan. Daarom is bij een echte Maagd het gevoelsleven beperkt. Let wel: de Maagd is niet gevoelloos! Er wordt alleen een overgrote ruimte toegemeten aan het intellect en aan het logische denken. Virgo is de god van het verstand, van de wetenschap en handel.In positieve zin is de Maagd een fijngevoelige, spitse persoonlijkheid die zeer veel facetten in zijn karakter heeft en meestal gecompliceerd is. Hij is een individualist die selectief te werk gaat en voor wie de kleinste dingen van het grootste belang kunnen zijn. Onberedeneerde krachten maken hem onrustig: hij schrikt terug van zijn instincten, onttrekt zich aan iets of iemand zodra dat een te groot emotioneel beslag op hem gaat leggen. Net als de Waterman, heeft de Maagd moeite met emoties.

Verstandsmens
De Maagd wil meester zijn over zichzelf. Hij geeft dus de voorkeur aan een verstandig oordeel, zoekt zijn heil in een weloverwogen plan, een doorwerkte en gecontroleerde berekening en een geperfectioneerde daad. Met zijn intuïtief-realistische levensbeschouwing treedt hij elke gebeurtenis met ernst tegemoet.

In negatieve zin is de Maagd iemand die zich zo sterk inhoudt, dat zijn persoonlijkheid ineenkrimpt, verzuurt. Dan krijg je het type van de zeurpiet, gierigaard, pietlut, eeuwige kritikaster. Hij is erotisch ingesteld, maar zodra hij teleurgesteld wordt op het gebied van de liefde, maakt hem dat introvert, ongerust en onzeker. Zo’n maagd is steeds op een schuilplaats belust, omgeven door overwegingen, tradities, normen, nauwgezetheid, plicht en verstandelijke oprechtheid. Wat daaruit volgt zijn minderwaardigheidsgevoelens.

Goede eigenschappen zijn gedienstigheid, menselijkheid, behulpzaamheid en begrip, waardoor het prettig is met ze om te gaan, ondanks dat ze snel op hun teentjes zijn getrapt.

Nog ff focussen op een vrije horizon

Gistermiddag was ik nog bij de opening van een expositie in het Filmhuis Den Haag. Theater Zeebelt presenteert daar tot en met 5 september Paal & Perk, landschap als karakter. Het is een tentoonstelling van ruimtelijk werk, fotografie en video, een filmprogramma op 20 en 21 augustus en op de slotdag een speciale vertoning van 16 mm.-films.

Stedelijk (Spui)landschap, vanuit het Filmhuis gezienHet project wil laten zien hoe het landschap in de loop der jaren verandert en is veranderd. Toenemende verstedelijking speelt daarbij uiteraard een prominente rol, in ons overbevolkte land. Mijn mening daarover: er is weinig lief of loof meer aan ons landschap, zeker niet in de Randstad. We kunnen het beter maar Betonstad noemen. Waar kun je in ons land nog genieten van een vrije horizon? Paal & Perk gaat over de betekenis van stedelijk en natuurlijk landschap en de manier waarop kunstenaars en filmmakers die in beeld brengen. Naast elkaar zijn een aantal kijkrichtingen te zien, die verschillende standpunten vertegenwoordigen. Het geheel wil de verbeelding van de toeschouwer aanmoedigen tot een figuurlijke kijk op zijn omgeving. Wie geïnteresseerd is, zie ook http://www.zeebelt.nl/.

Verder met de platen!

Focus – Focus plays Focus***
Focus – Moving Waves (dubbel-LP)****
Focus – Live At the Rainbow (dubbel-LP)****
Wat moeten we hier nog over zeggen? Iedereen die dertig jaar of ouder is weet dat we het over de roemruchte symfoband uit de jaren zeventig hebben, waarin Thijs van Leer en Jan Akkerman zo’n prominente rol speelden. Dat het op het persoonlijke vlak niet zo boterde tussen die twee, is ook geen publiek geheim meer. Niet dat het aan de muziek te horen is: het was een band die stond als een huis en vooral live goed tot zijn recht kwam, zoals Live At The Rainbow bewijst.

Focus in een van de bezettingen met v.l.n.r. Bert Ruiter (echtgenoot Jerney Kaagman), Thijs van Leer, Jan Akkerman en Pierre van der LindenMoving Waves met naast Akkerman en Van Leer Pierre van der Linden achter de drumkit en Cyril Havermans op de bas, is een prima studio-album. Sommige nummers van Focus waren wat lang-uitgesponnen, niet zo gek overigens in die dagen, zeker niet bij symfobands. Dat maakt echter dat niet alle nummers even boeiend zijn, maar als sfeermuziek zeer genietbaar. Een aantal composities hebben de tand des tijds echter glansrijk doorstaan, zoals Focus, Moving Waves en uiteraard Hocus Pocus, een klassieker vanwege de melodische opbouw, waarbij de befaamde jodel van Van Leer naar een climax toegroeit. The Four Seasons – Story (dubbel-LP)*****Who the f*** zijn The Four Seasons? Hoor ik menige jongere denken. En sommige ouderen: wie waren dat ook alweer?Welnu: The Four Seasons waren vier heren die in het begin van de jaren zestig furore maakten met pittige, lekker in het gehoor liggende doowopsongs. Het was een geoliede hitmachine, in Amerika waren onze seizoenjongens lange tijd populairder dan The Beatles. Ze waren er ook eerder. Elke single die ze uitbrachten schoot linea recta naar de hoogste regionen van de hitparade. Volkomen terecht.Het gekke is: op het eerste gehoor hebben de songs iets lulligs. Het is niet erg diepgravend allemaal. Meestal wordt in twee, hooguit drie minuten een leuk meisje bezongen (Sherry bijvoorbeeld), of meisjes in het algemeen. Niets mis mee natuurlijk, maar de vraag is of de songs een tekst-inhoudelijke/artistieke toets kunnen doorstaan. Maar toch: wie de muziek over zich heen laat komen, voelt allengs een soort blijheid in zich opkomen. Op zeker moment weet je ook waar dat door komt. Want wat een geweldige composities zijn het eigenlijk, in al hun simpelheid. Big Girls Don’t Cry, Walk Like A Man, Dawn, Rag Doll, Big Man in Town, Let’s Hang On, Tell It To The Rain…. Het is maar een greep uit de vele schijnbaar ongecompliceerde, maar fraai gearrangeerde nummers. En dan die samenzang, met in de hoofdrol leadzanger Frankie Valli. Wat een stem! Valli was zonder twijfel de beste popzanger van zijn generatie. Die hoge falsetstem was zijn handelsmerk, maar ook in de laagte was hij zowel messcherp als zoetgevooisd, met een vleugje melancholie. Alleen daarom al vijf sterren.Fruity – diverse artiesten***Vreemde plaat, vreemde hoes in de vorm van een vruchtenvlaai. Een Duitse compilatie van diverse rock-artiesten uit het begin van de jaren zeventig, zoals Alice Cooper, de Allman Brothers Band, Ry Cooder, Faces, Van Morrison en Grateful Dead, allemaal vertegenwoordigd met een minder bekend nummer.

Ff luisteren….

LP-technisch gezien zijn we bij de F beland. Daarover straks iets meer. Nu eerst een kort overzicht van de dag van gisteren. Gefietst, bramen geplukt, in de tuin gezeten, schoonzoon ontvangen en even later dochter, die met haar vriendin van vakantie terugkwam, gebruind van de zon op de Canarische Eilanden. Daarna een uurtje gelopen bij HAAG (inclusief 2 x 1000 in een nog niet te snel tempo, 4'30''), heel korte krachtttraining, en aan de bar een broodje haring weggespoeld met twee palmpjes en een Leffe. Goed, de F dus. Misschien een beetje teveel voor één keer, dus dat wordt vandaag wat en morgen de rest. En zaterdag… een weekje vakantie! Dan sluit dit weblog ook eventjes. Maar het is nog niet zover. Daar gaan we.

Marianne Faithfull – Broken English****

Begin jaren zestig was Marianne Faithfull de droom van menige jongeling. Ze was van adellijke komaf. Met heur blonde haar, dromerige oogopslag, lieve glimlach en dito liedjes sprak ze tot de verbeelding van menigeen. Ook van de ruige rocker Mick Jagger, met wie ze nog een tijd 'gegaan' heeft.

In 1964 wordt ze ontdekt door de manager van The Stones, Andrew Oldham. Deze vraagt haar de Jagger/Richards-compositie As Tears Go By op te nemen. Dat wordt een regelrechte hit. Daarna volgen nog een paar, dan wordt het een tijdje stil. Een lange periode waarin ze zich aan het moederschap wijdt, afkickt van de heroïne en actrice wordt in experimentele films en theater. Eind jaren zeventig komt ze in contact met zanger/componist Barry Reynolds, waarmee zij deze plaat opneemt. Haar metalige, gebroken stem is door drank en drugs aangetast, het lijkt wel of er voortdurend een kikker op haar stembanden meelift. Wat niet wegneemt dat Broken English een bestseller wordt. Het is een plaat met sterke ballades, waarvan de titelsong en The Ballad Of Lucy Jordan uitschieters zijn. Beste song is evenwel Why'd Ya Do It, waarin Faithfull op melodramatische wijze wraak op haar verleden neemt.

Fairport Convention – Liege and Lief****1/2 Fairport Convention – The History Of****1/2

Liege en Lief is een onvervalst stuk folk-rock geschiedenis. Sandy Denny en Richard Thompson zijn de drijvende krachten achter deze klassieker, die in geen platenkast, zeker niet in die van de folkliefhebber, zou mogen ontbreken.

Vijf van de acht nummers zijn arrangementen van traditionele folksongs, maar de interpretaties daarvan zijn van hoge kwaliteit. Dat geldt ook voor de eigen composities: buitengewoon originele folksongs, zeker in de tijd dat deze zijn opgenomen (1969). De plaat begint met Come All Ye, een welluidende jig dat klinkt alsof het eeuwen geleden is geschreven maar naadloos in een electrisch jasje past. Matty Groves is een originele bewerking van een folktraditional, en dat geldt ook voor de lieflijke ballade Farewell, Farewell. Op kant twee nog meer fraais met The Deserter en Crazy Man Michael. Op de hoes van de dubbel-LP The History Of Fairport Convention staat een complete stamboom met de geschiedenis van de band en de daaruit ontstane 'dochterbands', van november 1967 tot 1972. Een compilatie van de beste nummers van eerdere LP's, met als hoogtepunten o.a. Fotheringay, Who Knows Where The Time Goes, Matty Groves en Crazy Man Michael.

Roberta Flack – The First Time Ever I Saw Your Face**** Dit compilatie-album kocht ik ooit eens op een rommelmarkt voor twee gulden of zo. Prachtmuziek natuurlijk, superromantisch maar te goed om als Kitsch af te doen. Uiteraard staat haar hit Killing Me Softly erop, al behoort de titelsong tot de mooiste en aangrijpendste liefdessongs ooit geschreven. Voor een romantische avond thuis met uw geliefde.

Fleetwood Mac – Mr. Wonderful***1/2 Fleetwood Mac – Rumours**** Fleetwood Mac – Greatest Hits****1/2

Ooit als ruige Britse bluesrockformatie begonnen – met legendarische namen als Peter Green en Jeremy Spencer – is de band eind jaren zeventig opgesplitst. Green en Spencer trokken zich terug, terwijl drummer Mick Fleetwood met bassist John McVie en diens echtgenote, ex-Chicken Shack pianiste/vocaliste Christine Perfect, de oceaan overstak om in The States zijn geluk te beproeven. Het verhaal is bekend. Fleetwood Mac nieuwe stijl heeft daar een monstercarriere opgebouwd. Het werd toen een volstrekt andere band, met twee zangeressen, Stevie Nicks en Christine, en ook de muziek ging meer de kant van de pop-rock op.

Mr. Wonderful is nog uit de tijd zoals ik ze in een Haagse club gezien heb. Een rauwe bluesrockband die zeer intens en met ongelooflijke gedrevenheid speelde en daarmee de hele tent op zijn kop zette.

Rumours is misschien wel het beste album van de 'nieuwe' Fleetwood Mac, maar de songs zijn in de loop der jaren wel wat doodgedraaid. Niettemin zijn songs als You Can Go Your Own Way, Don't Stop, Songbird en The Chain nog steeds buitengemeen luisterwaardig.

En The Greatest Hits zijn de hits van de oude Fleetwoods. Zo hoor ik ze toch het liefst, met het dreigende The Green Manalishi, het intense Rattle Snake Shake, de befaamde instrumental Albatross en een door merg en been gaande vertolking van de liefdesballade Need Your Love So Bad.

We want Moore!

Gisterochtend heb ik voor het eerst dit seizoen 2000 meter voluit geroeid op de ergometer, in De Hoftoren. Dit omdat de OCW-competitie weer is begonnen en er ditmaal leeftijdscategorieën zijn. Viel tegen, zo’n eerste keer. Dat werd dus steunen, hijgen en zweten onder het – naar ik hoop – goedkeurend oog van de Minister, die – met nog enkele dames – in het belendende zaaltje bezig was met haar wekelijkse work-out. Ik kwam net boven de 8 minuten uit (8.07), wat niet eens zo slecht is.

 
Het martelwerktuig in kwestie: de Concept 2

Fahrenheit 9/11 Daarna heb ik mijzelf in bioscoop Babylon getracteerd op een film. Dat werd de documentaire van Michael Moore, Fahrenheit 9/11. Een terechte Gouden Palm winnaar. Met stijgende verontwaardiging volgde ik het verhaal dat Moore ons voorspiegelt. De controversiële journalist/filmmaker probeert aan te tonen dat er banden waren/zijn tussen de familie van Bush en die van Osama Bin Laden. De letterlijk honderden miljarden dollars, onder anderen door de Bin Ladens in het Amerikaanse bedrijfsleven én in de carrières van beide Georges Bush gepompt, hebben de Saoedi’s binnen de VS verzekerd van een vrijwel onaantastbare positie. In Moores visie werd daarom – maar dat vermoedden we al – Irak slechts gebruikt als afleidingsmanoeuvre. En om de belangen aldaar van Bush veilig te stellen (olie). Het was dus niet in het belang van Bush cs. om de aanval op Osama zelf (en Saoedie Arabië) te richten. Dat bleek al direct na de aanslag, toen de familie van Osama zonder verdere ondervraging het land – per vliegtuig! – mocht verlaten.

Een veel gehoorde kritiek op de film is dat Moore een te eenzijdig beeld schetst. Dat geloof ik zonder meer. Zo worden uitsluitend beelden van Bush getoond waarop hij overkomt als een zelfingenomen, oppervlakkige boerenkinkel; fragmenten worden op suggestieve wijze met elkaar gelinkt en er worden alleen mensen geïnterviewd die aan Moores ‘kant’ staan. Dat alles om te laten zien wat voor boevenbende Bush en zijn regering eigenlijk is, en om de zinloosheid van de oorlog in Irak aan te tonen, met alle gruwelijkheden, slachtoffers en leed – vooral ook bij nabestaanden – van dien. Fahrenheit 9/11 is dan ook veeleer een politiek pamflet dan een journalistiek product, waarbij de principes van hoor en wederhoor worden toegepast. En als pamflet doet de film het goed, als ik naar mijn eigen primaire reactie op de beelden kijk: ‘onze jongens’ moeten als den donder terug uit Irak, beroepsmilitair of niet. (Gelukkig is mijn secundaire reactie hetzelfde, maar dit terzijde).

 

Maar goed: als er maar de helft waar is van wat Moore probeert aan te tonen, dan màg er wat mij betreft een karikatuur van Bush worden gemaakt, dan màg er wat met beelden gemanipuleerd worden. De wereld heeft recht op de waarheid; ik voel aan mijn water dat de waarheid van Moore in ieder geval een interessante is, een die wereldkundig moest worden gemaakt. Wie de film nog niet heeft gezien: oordeel zelf!

Oude meuk met een E

Leo T, onze runningman, vroeg mij gisteravond wanneer ik eens ophield met klagen op mijn weblog. Nu vind ik dat zelf wel meevallen, maar hij doelde natuurlijk op het verslag van mijn loopvorderingen vanaf mijn blessure. Maar goed, Leo zijn zin: vanaf vandaag geen geklaag! Voor het eerst heb ik weer met de groep meegelopen, en twee van de acht tempo's ('vierhonderdjes' op de baan) volbracht. Alles bij elkaar toch zo'n zeventig minuten! En de kuit hield zich goed, dus mij hoor je niet meer.

Tijdens het inlopen in de duinen wees Henk M. ons op een nestkastje, dat volgens hem bewoond werd door een tjiftjaf. We zagen het diertje echter niet, bovendien is het te laat in het seizoen om zijn roep nog te horen. Dus wie zegt mij dat het niet het onderkomen was van de Koolmees, Roepi-Roepi, Kroet of Bonivinario?! Of de beflijster? (nee, niks ha-ha, die bestaat ècht).

 

 

Nu we het toch over vogeltjes hebben, we duiken weer in de ouwe meuk (met dank aan Ton van W.!).

 

The Eagles – One Of these Nights***1/2 The Eagles – Hotel California**** The Eagles – Live****

En wat voor vogels. Nu zijn er, geloof ik, net zoveel fans van de groep als mensen die een diepe afkeer voor The Eagles koesteren. Die laatste categorie vindt hun muziek maar mediocere, commerciële, slappe AOR soft-rock. Zelf ben ik geen uitgesproken fan, maar zeker geen hater van deze adelaars. De band bestond uit briljante musici. Een aantal van hen hebben na de Eagles een succesvolle carrière als solo-artiest opgebouwd, zoals Glenn Frey, Joe Walsh en, niet in de laatste plaats: Don Henley. Geen hater dus. Neem bijvoorbeeld One Of These Nights. De titelsong is uitmuntend en heeft het beste intro dat ik ken. Voor de rest is het een aardige plaat met goede songs, zij het niet allemaal even spannend, sommige zijn zelfs ronduit saai.

En dan Hotel California. ook alweer een album dat zowel over- als onderschat is, maar toch: een goede plaat. 'Hotel California', de titelsong, is briljant maar in de loop der tijd doodgedraaid. 'New Kid In Town' is OK, Wasted Time een mooie ballade, maar het laatste nummer van de b-kant vind ik het beste: 'The Last Resort'. Een prachtlied, mooi opgebouwd ook.

De live-LP is eigenlijk een dubbel-LP. De live vertolkingen doen niet veel onder voor die van de studio-opnamen.

 

 

Electric Light Orchestra – Out Of The Blue****1/2 Electric Light Orchestra – Face To the Music****

Wat een geweldige sound, de band die rond Jeff Lynne is opgebouwd (sterker nog: Jeff Lynne is de band). Gedreven, soms een tikje pompeus zoals Believe Me Now, met al die electrische lichtmuziek, een compleet strijkorkest (uit een doosje misschien, maar allah) en die John Lennon-achtige stem van Lynne. Echt de moeite van het herbeluisteren waard.

Mijn favoriete electrieke lichtjes: Turn To Stone, Sweet Talkin'Woman, Wild West Hero, Night In The City en als absolute klapper het waanzinnig-briljante en tegelijkertijd opzwepende Mr Blue Sky! Face To The Music is eveneens een prima ELO-album, met als favoriete tracks: Fire On High en Strange Magic.  

Nog meer oude meuk? Ja, schrik niet, daar komt-ie: 

 

 

Emerson, Lake & Palmer***1/2 Aartsvaders van de progrock, of symfo-rock, een heden ten dage verguisde muziekstroming. Onterecht, naar mijn mening. In het kielzog van ELP kwamen bands op als Yes, King Crimson, Camel, Genesis en in ons land Kayak. Menige symfoband maakt(e) muziek die vele malen virtuozer en muzikaler was/is dan die van menige zogeheten eerlijke no nonsense recht-toe-recht-aan rockband. (gaaaap). Het is echt héél lang geleden dat ik deze plaat (nu vol krasjes) opzette, maar ik herkende ze meteen: Lucky Man en The Barbarian. Ja, en het is misschien vloeken in de kerk, maar muziek maken kònden ze… Tot zover maar weer. Om met weerman Piet Paulusma te spreken: Ot Morn!