Op de koffie (en) door de bocht

Of we willen of niet, we worden allemaal beïnvloed door reclame. Sterker nog: er wordt gedicteerd wat wij lekker moeten vinden, nee, wat lekker IS! Zo wordt ons de laatste tijd via allerlei reclameposters, advertorials en redactionele artikelen in dagbladen en tijdschriften ingepeperd dat ‘wij Nederlanders’ anders koffie zijn gaan drinken en steeds meer voor kwaliteit gaan. Niet ontkent kan worden dat er steeds fraaiere design-achtige koffiezetapparatuur op de markt komt – de senseo is een goed voorbeeld – en ook dat er meer variatie in het koffiedrinken is gekomen. En dat er meer koffieshops in de letterlijke betekenis van het woord zijn gekomen en nog bij komen. Maar of de koffie en cappucino die wij nuttigen nu zoveel beter of lekkerder is geworden?! Ik zet een groot vraagteken en uitroepteken achter deze vraag. In Parijs was Helmie helemaal idolaat van Starbucks, een soort McDonalds op koffiegebied maar dan een stuk trendier. Je kunt er allerlei verschillende soorten koffie krijgen en het is prettig zitten daar. Maar de kwaliteit? Die is wat mij betreft redelijk, maar bijzonder? Dat laatste wordt ons aangepraat: ben je hip, trendy, een mens van deze tijd, dan is het buitengewoon en te gek allemaal.

Neem nu de koffie-automaten bij ons op kantoor. Eerlijk is eerlijk: het personeel heeft inspraak gehad bij de keuze tussen drie modellen van diverse leveranciers, en er is een serieuze enquête gehouden welke koffie en cappucino het lekkerste (nou ja, het meest aanvaardbaar) was. Mede op basis van die enquète is tot de aanschaf van drie apparaten overgegaan. Maar na twee weken…. Nee, laat ik nou niet zeuren en opschrijven dat het bocht is wat wij nu drinken. Maar wat het dan wel is? Tja, eh…. Wie weet een synoniem voor ‘bocht?’

De grootste gotspe van de afgelopen weken was wel de reclame die Kiosk op het Centraal Station Den Haag maakte voor de cappucino die zij verkocht: “Koop hier uw overheerlijke cappucino, dat is ècht genieten!!” Het was vroeg, de Albert Heijn was nog niet open – daar kun je inderdaad heel aanvaardbare cappucino kopen – en de broodjeszaak ook niet, dus vooruit, bij Kiosk maar eens een bekertje gekocht. Eenmaal in de trein, ging ik er eens goed voor zitten want dat werd pas ‘puur genieten’, zoals mij ook nog eens via een tekst op het DE-bekertje werd toegeschreeuwd. Ik nam een slok en verstrakte ter plekke. Eén bak vuiligheid, en dan druk ik mij nog heel diplomatiek uit. Of eigenlijk moet ik het positief brengen: het was warm. Punt.

Nee, de lekkerste koffie drink ik toch thuis. Ik zet deze op een bijna onaanvaardbaar ouderwetsche manier, in zo’n stenen potje met van die gaatjes er in. Truttig? Ongetwijfeld. Omslachtig? Absoluut. Als ik voor pakweg zes mensen koffie zou moeten zetten, ben ik een uur of langer bezig.

Ik neem vrijwel altijd Mokka snelfiltermaling, het potje vul ik tot aan de rand. Daar gaat eerst een klein scheutje heet gekookt water overheen en dat ritueel wordt om de drie tot vijf minuten herhaald. Let wel, het kan lang duren voordat eindelijk de eerste druppels koffie-extract doorsiepelen, maar weersta de aanvechting om er dan maar een hele scheut water tegelijk bij te gooien! Steeds bij kleine beetjes, om de paar minuten. Dat duurt best een tijdje, wat zeg ik? Het duurt lang. Maar het resultaat is zeer sterk koffie-extract waarvan je maar weinig nodig hebt voor een smakelijk bakje.

En voor de rest: kopje neerzetten, wat van die koffie erin en heet water toevoegen voor de ‘zwart’ drinkers. Zelf kook ik melk en vul het kopje aan via een zeefje, maar je kunt (om velletjes te voorkomen) de melk ook met een vork of garde kloppen terwijl je het aan de kook brengt. Dat was het dan.

Grillige duizendjes

Zo, dat was Fred door de koffie-bocht. Maar gisteren ging ik op een andere manier door de bocht; eindelijk heb ik weer eens aan een training meegedaan. Het was ‘volle bak’ woensdagavond, met uitzondering van André was iedereen zo’n beetje aanwezig. Er stonden zes maal één kilometer op het programma. De snelleren zouden de kilometer(s) in pakweg 3’50’’, de trageren (ik dus) rond de 4’40’’ moeten afleggen. Alleen was ik nogal wispelturig in mijn tempo’s vanavond. De eerste ging ontspannen in 4’20’’, de tweede in 4’40’’, de derde in 4’09’’, de vierde hield ik mij in en liep met Rob en Rutger op, dat werd 5’20’’, de vijfde heb ik pakweg 450 meter meegelopen en ging toen terug, en de allerlaatste heb ik 500 meter meegelopen, dat ging best hard omdat ik de hete adem van de rest van de groep, die ook weer terugkwam, in mijn nek voelde.

Het was voor mij een beetje ‘spelen’ met de tempo’s vanavond en ook een beetje testen omdat ik al een week of twee niet serieus heb (mee)getraind, maar al met al ging het lekker en had ik er geen slecht gevoel over.

Instituut Beeld en Geluid

Een kleurrijk gebouw, zeg dat wel! Ik loop er elke dag langs, het staat naast de ingang van het Mediapark, op de hoek van de Insulindelaan. Deze foto dateert al van juni, maar ik heb ‘m nog niet op mijn weblog geplaatst.

Maar vandaag ontkom ik er niet aan. Dit weekend wordt het Instituut voor Beeld en Geluid geopend door onze vorstin. Het zal niet lang meer duren of ik ga er ook een kijkje nemen. En dat er heel wat te beleven valt voor jong en oud belooft hun website.

De foto hieronder is de meest recente, vanmiddag omstreeks kwart over vier genomen. Het is nog niet ‘af’, maar er wordt naarstig aan gewerkt.

Nu we toch kleurrijk bezig zijn: afgelopen zaterdag zijn we na de Duin Strand Loop naar vrienden in Wateringen gegaan, Tom en Ria. Ze hebben een tweede huis in Frankrijk gekocht en lieten de foto’s zien. Geen slecht idee, al begreep ik dat de prijzen van de huizen in Frankrijk wel flink zullen stijgen, misschien waren ze net op tijd.

Ze hebben nu elke dag bezoek van een gast, die telkenmale tegen het venster aanvliegt, met een hard tikkend geluid. In Wateringen wel te verstaan! Ook tijdens onze visite liet hij zich zien in al zijn rond- en roodborstigheid. Zijn soortgenoot hieronder heeft ook iets met beeld en geluid, zo te zien….

Roodborstje tikt tegen ‘t raamRoodborstje tikt tegen ‘t raam, tin, tin, tin,
Laat mij erin, laat mij erin.
‘t Is hier te guur en te koud naar mijn zin,
Laat mij erin, tin, tin, tin.

‘t Meisje deed open en strooid’ uit haar schoot
Kruimeltjes suiker en kruimeltjes brood.
Dat was het roodborstje wel naar de zin,
Vloog toen het bos weder in.

Goed volk?

Deo Volente. HIJ wil kennelijk niet dat ik met de groep meetrain de laatste weken, want weer gooide de NS roet in het eten. En nu wel heel letterlijk, de stoptrein van Hilversum Noord naar Leiden deed even na Duivendrecht zijn naam eer aan. Een half uur bleef hij ‘ergens in de polder’ staan ‘wegens een technisch mankement’. Even later kwam de conducteur, hij verzocht een deel van de passagiers naar de achterste coupé te gaan, de andere helft naar de voorste coupés.

Uit de intercom kwam een stem. Er waren een paar mensen langs de spoorbaan gesignaleerd, maar dat bleek ‘goed volk’ te zijn. Bovendien was er een technisch mankement, er werd aan gewerkt. Of het een met het ander verband hield werd niet gezegd. Wel was er de stank van verbrand rubber ergens vanuit de ontruimde middencoupé.

Maar goed, verdere details bespaar ik jullie. De trein reed uiteindelijk door naar Amsterdam RAI, daar konden we overstappen op een trein naar Schiphol en van daar uit de trein naar Den Haag. Om kwart voor zeven thuis, te laat voor de training. Dus zelf maar weer een uurtje gelopen, iets is beter dan niets. Wel ben ik later alsnog naar ‘de club’ gegaan voor een redactievergadering van ons blad ‘Haagse Bluf’.

Om dit blogje te verlevendigen, nog een paar foto’s die afgelopen zaterdag zijn gemaakt van de oude grijsaard en zijn twee zwarte pieten.

Duin Strand Loop

Dit is een loop waaraan traditioneel bijna uitsluitend leden van Haag Atletiek meedoen. Het is een vrij zwaar parcours vanwege drie of vier steile duinen en enkele kilometers mul zandstrand. Dus meer een cross dan een wegwedstrijd. Ik had mij woensdag ingeschreven. Veel fiducie had ik er niet in, de verkoudheid heeft zich nu vastgezet in keel en hoofd en een paar keer per dag word ik geteisterd door langdurige hoestbuien. Getraind heb ik nauwelijks de afgelopen weken en last but not least: crossen ligt mij niet, vooral die heuvels nekken mij.

Runningman Leo en Esther Hartman zijn flink op dreef…

Dit alles in aanmerking genomen, was ik best tevreden met hoe het ging. De dik acht-en-een-halve kilometer heb ik in een relaí, pittig trainingstempo afgelegd. Twee keer – bij een zeer steile duinheuvel opwaarts – voelde ik mij genoodzaakt om te wandelen, er zat pap in de benen en de zuurstof in de longen was op. Echter nadat ik de top achter mij had gelaten kon ik steeds herstellen en passeerde ik degenen die mij zojuist voorbij waren gegaan.

Uw weblogger (foto’s Maarten de Niet)

Uiteindelijk finishde ik in een alleszins redelijke 43’20’’.

Overigens werd, voordat de 113 lopers en loopsters van start gingen, één minuut stilte in acht genomen vanwege het – na een kort ziekbed – overlijden van een van onze clubleden, Hans Cramer.

ZZ Top?

Rara, wie ben ik? Een van de leden van ZZ Top backstage, een hippie die in de jaren zestig is blijven steken of Sinterklaas in zijn vrije tijd?

Ziehier het antwoord.

De Sint heeft 26 kindertjes van 1 tot 10 jaar gelukkig gemaakt met de gebruikelijke cadeautjes. Hij heeft daartoe wel een lange reis naar Hilversum moeten maken, met vele omleidingen en evenzovele vertragingen: overal voerde de NS werkzaamheden uit! Maar Sint is het inmiddels wel gewend, je kunt je er kwaad om maken maar daarmee los je het probleem niet op. Maar eerlijk is eerlijk: Hulppiet en ‘coole’ Piet hebben de Sint goed geholpen.

Op 5 december moet deze Sint weer opdraven, maar dan een hele dag, en voor enkele honderden kinderen….

Avond?!

Allemachtig, wat werden we weer grandioos belazerd. Van de commerciële omroep met haar soms dubieuze belspelletjes kun je zoiets verwachten, maar niet van onze ‘integere’ publieke omroep. Want het is toch volstrekt duidelijk dat de redactie van de Top 2000 vorig jaar ‘Avond’ van Boudewijn de Groot in de Top 10 heeft gezet? En nu zelfs in de Top 3. Wie had vorig jaar ooit van dat nummer gehoord?! Ik geloof er helemaal niets van dat zóveel mensen op dit – hooguit aardige – nummer hebben gestemd. En iedereen doet alsof het geen doorgestoken kaart is. En allemaal maar goudeerlijk uitstralen, Matthijs van Nieuwkerk (toch mijn favoriete presentator) voorop. Gelukkig is Led Zeppelin in de Top 5 gebleven…..

Maar goed, wie zonder zonde is….. Morgen doe ik ook weer mee aan collectieve belazerij. Er staat wel een cadeautje tegenover voor degenen die (nog) niet in de gaten hebben dat ze bedot worden, dat scheelt. Wie niet weet waar ik het over heb, zie hieronder…..

Blog Privé

Je maakt soms dingen mee waarvan je denkt: ‘Héé, dat is ook toevallig!’ Je denkt bijvoorbeeld aan een persoon die je al jaren niet hebt gezien en even later kom je hem of haar tegen. Vervolgens ga je weer door met waar je mee bezig bent en vergeet het voorval.

Een andere keer maak je iets mee waarvan het niet meteen tot je doordringt dat het toevallig is, en op het moment dat je dat realiseert weet je niet wat het te betekenen heeft. Wat wil je onderbewustzijn jou met die toevalligheid vertellen?

Goed, laat ik concreter worden. Gisteren zat ik nèt in de trein van Utrecht op weg naar huis, toen HENK VAN DER MEIJDEN binnenkwam en verderop ging zitten. ‘Nou èn’, zult u zich afvragen. Ja inderdaad, nou èn. Niets bijzonders, we komen allemaal wel eens BN’ers tegen. Diezelfde ochtend zag ik WIETEKE VAN DORT nog in de trein naar Hilversum…

Maar neem nou vanmorgen. Ik was bij mijn vader op visite geweest in zijn verzorgingsflat en ging met de tram op weg naar het ministerie, waar ik een lunchafspraak had met ex-collega Hans Knigge. Zat ik in de tram, wie komt er binnen? Inderdaad, wéér Henk van de Meijden. Uitgerekend op dat tijdstip. Hij ging zitten op zo’n eenzitsstoel en stapte even later bij de Amerikaanse Ambassade uit. Het duurde even voordat ik mij realiseerde dat dit wel erg toevallig was. Gisteren en vandaag Henk van der Meijden, toegegeven, ik ken mensen die dat een ondragelijke gedachte vinden, maar toch…

Na de lunch met Knigge – op de 15^e verdieping van de Hoftoren, met uitzicht over een door herftskleuren goudkleurige Koekamp – ging ik naar huis. Ik heb een half uurtje gelopen – gisteravond een uurtje, had ik nog niet verteld – om even later terug te gaan met gevulde rugzak. Eerst naar Rotterdam om in De Doelen kaartjes op te halen voor een concert in januari, ik had ze online gereserveerd (Amsterdam Sinfonietta met Chick Corea, klassiek meets jazz. Ben benieuwd). Daarna weer naar het ministerie om te fitnessen.

Wat ik nog niet verteld heb: mijn fiets stond al een week in de openlucht fietsenstalling bij het Centraal Station omdat ik mijn fietssleuteltjes had verloren. Dacht ik. Ik had ook toen gefitnessd en daarna kon ik de sleutels nergens meer vinden. Ik heb wel vijf keer mijn rugzak ondersteboven gehouden en leeggeschud, alle vakjes doorzocht, maar niets.

In de trein van Rotjeknor naar Den Haag zat ik weer in die rugzak te graaien, op zoek naar iets, en opeens had ik die sleuteltjes in mijn hand. Die zaten dus al die tijd in die rugzak terwijl ik er ècht heel goed en zorgvuldig naar had gezocht. Misschien weggeschoven in een of ander plooi….

Kortom, na het fitnessen kon ik weer met de fiets naar huis! En wat dacht je: rij ik langs een restaurant met DEZE afbeelding erop.

Henk van der Meijden schijnt er dikwijls te komen…..

Verrassend

Ze zijn weer achter de rug, de Tweede Kamerverkiezingen, met verrassende(?) nieuwkomers, een enorme winst voor SP en de Partij voor de Vrijheid, flink verlies voor de PvdA, en het CDA dat ondanks de fanatieke pogingen van de media (“De Linkse Kerk” volgens velen) om de persoon Balkenende als een bespottelijke nerd (Bak Ellende of Harry Potter) neer te zetten, stevig in het zadel blijft zitten. Ik ben geen CDA-stemmer, maar moet toch kwijt dat ik JP in het televisiedebat daags voor de verkiezingen sterk vond. Hij pareerde elke aanval van Bos en Halsema op licht verongelijkte, maar beheerste wijze en met goed onderbouwde argumenten.

Maar nu de formatie: dat wordt bepaald geen makkie. Sommige partijen zullen tenminste een beetje water in de wijn moeten doen wil er samenwerking mogelijk zijn. Het valt te bezien of het gaat lukken, want men zal toch een beetje geloofwaardig moeten blijven. Maar waar een wil is…..

“Jawel lieve kijkbuiskinderen, het wordt een drukte van belang in het TweedeKamer-Bos (zonder Bos?)”

Wel curieus is de winst van de Partij van de Dieren. Wellicht kunnen de heren Den Uyl en Koekoek, na lange jaren uit het zicht te zijn verdwenen, eindelijk weer eens plaatsnemen aan de onderhandelingstafel?

Stemmingmakerij

Bloggen kan de allerindividueelste expressie van de allerindividueelste mens zijn, maar vandaag ontkom ik er niet aan: politiek.

Bent u nog steeds zwevend? In dat geval is mijn advies: stem niet strategisch, maar ga eens na wat u ècht belangrijk vindt in dit leven. Dus niet wat uw man of vrouw, baas, collega’s, vriend(en) vinden, niet wat partijprogramma’s dicteren, maar wat zit u hoog. Misschien is het iets waar u niet graag over praat, dat kan. Het is ook mogelijk dat geen politieke partij er iets mee kan, maar dan is het te overwegen de partij te kiezen die het dichtst bij uw gedachten/idealen komt.

Voor mijzelf sprekend: alle partijen hameren, links- en rechtsom, op werkgelegenheid, economische groei, onderwijs en zorg. Oh ja, en dan is er ook nog milieu. En elke partij heeft punten die mij aanspreken, zowel de partijen die zich aan de linker- als aan de rechterkant bevinden. Maar bij geen enkele politieke partij staan de dingen die ik belangrijk vind hoog op de politieke agenda: natuur en milieu, en het kernprobleem staat zelfs nergens op de agenda: de (over)bevolkingsproblematiek. Voor mijzelf is het glashelder dat dit laatste de essentie is van zeer vele – al dan niet vermeende – problemen in ons land. Sociaal en logistiek.

En bij alle partijen staat de mens als economisch wezen centraal, is vertrekpunt bij alles. Op zich niet onlogisch, want wij zijn nu eenmaal mensen en vinden ons nu eenmaal de belangrijkste levensvorm op aarde.

"Partij voor de Dieren?! Het mocht wat! Ik stem VVD, goed voor types als ik, met een eigen huis…."

Goed, ik zweef niet maar stem op de partij die het dichtst in de buurt komt met wat ik diep van binnen vind. Ik stem ditmaal maar eens voor de andere levensvormen die niet naar de stembus kunnen. Slim? Praktisch? Ongetwijfeld niet. Naïef? Idealistisch? One Issue? Dat zullen zeer velen vinden. Strategisch is het al helemaal niet. Maar ach, de grote politiek draait toch wel door. CDA-VVD, of CDA-PVDA, of een ‘linkse lente’, we merken het wel. Ik zit vanavond in ieder geval aan de buis gekluisterd, na de training. Want spannend blijft het!

Als zingen echt zingen is…

Een tijdje terug kwam ik zangeres Klaartje van Veldhoven tegen, ze nodigde mij toen uit om aanwezig te zijn bij haar master examen solozang aan het Koninklijk Conservatorium. Dat zat zo: ik had haar bij diverse gelegenheden ontmoet en ooit een stukje geschreven over haar groep schoonhelderschitterend, waarmee ze een jaar of twee geleden optrad in theater Branouil. Dat optreden was mooi en leuk tegelijk, allemaal Annie M.G. Schmidt liedjes in een cabaret-achtige context. In diezelfde periode had zij met twee collega-zangeressen de opening van Boekhandel Verwijs in de Passage opgeluisterd.

Haar master examen deze avond was een compleet concert, met ondersteuning van tientallen al even muzikale vrienden en collega’s. En voor zover iemand al zou twijfelen aan Klaartjes zangkunst – niemand dus – werd dat op deze avond geheel weggenomen.

Voor haar masters examen had zij zeer moeilijke stukken uitgekozen, waarbij het uiterste van haar stemtechniek werd vereist. Zoals From Rosie Bowr’s van de 17^e eeuwse componist Henry Purcell. En de Historia di Jephte van Purcells tijdgenoot Giacomo Carissimi, compleet met barokcello, barokharp, orgel, clavecimbel en violone èn een koor. Een soort passion in het klein. Het trieste verhaal van Filia, die zich laat offeren op de brandstapel omdat haar vader Jephte deze boodschap van God ontvangen zou hebben. Het eindkoor ‘Plorate filii Israel’ is ronduit prachtig en kan zich meten met de beste composities van Bach.

Bij een vorig examen met het Barok-ensemble (foto’s David Rozing)

Na de pauze kwam het lichtere maar daarom – technisch gezien – niet minder moeilijke werk aan bod. Een zweeds volksliedje, Innan Gryningen (aan de morgenschemering), erg mooi begeleid door viool en accordeon, vijf songs van Dominick Argento en een prachtige psalm, Ego Clamavi van Kjell Habbestad. Zeer mooie ‘gelaagde’ koorzang, dit ga ik beslist eens opzoeken in de bibliotheek. Bij de laatste liederen, een van Kurt Weill (My Ship) en een van Harry Bannink (Herr Heinzelmann, een hilarische act van een roeitochtje met een wellustige heer), werd Klaartje begeleid door haar vriend Rembrandt Frerichs.

Felicitaties en gesprekjes na afloop…

Al met al een mooi concert en avond, niet in de laatste plaats voor de jonge zangeres zelf, die een staande ovatie kreeg, overladen werd met cadeautjes en haar masters examen bekroond zag met een mooi cijfer, een 8,5.

Kon ook niet anders met haar loepzuivere sopraan en fabelachtige stemtechniek.

Ik heb er een training voor moeten laten schieten, maar dat was het alleszins waard. En ach, die training halen we wel weer in….