Weblog lustrum loop: het einde! (na 25 kilometer…)

's Ochtends waren er al bloemen voor de 32 deelnemers aan de weblogloop. Zelf zag ik ze even na half acht, het was een koude wintermorgen en die bloemen zaten op de ruiten van de abri. Daar wachtte ik op de tram die al snel kwam. Dat zou het begin worden van een zeer voorspoedige reis – tram om 8.44 uur, trein van 9.08 richting Utrecht. Ik ging in de stiltecoupé zitten in de bank naast die van mijn bovenbuurman. Hij is bioloog en universitair docent, maar is nu druk bezig met een project en hij ging naar kantoor omdat de PC daar meer mogelijkheden biedt dat die bij hem thuis staat. Ik heb hem maar rustig verder laten werken… In Utrecht was het even wachten op de volgende trein, dat werd de sprinter naar Baarn met diverse tussenstops. Om 10.38 was ik in Baarn. 

Schuin tegenover het station staat het rustieke eet-café 'De Generaal', blijkens de afbeeldingen op de menukaart genoemd naar Napoleon Bonaparte. Ronald, Gert, Marco en een paar dames van de verzorging waren al aanwezig. Begroetingen over en weer. Wij gingen naar binnen, waarna de anderen snel arriveerden, rond kwart over elf was iedereen aanwezig. Wie er allemaal waren? Bijna teveel om op te noemen en dan, als je volledig probeert te zijn zul je altijd zien dat je er eentje vergeet of een noemt die er juist niet bij was. Nou vooruit, een paar (de linkjes laat ik even achterwege): Leo, Aad, Bjorn, Hero, Jim en Monique (beiden lang niet gezien), Pim, Kees, Patricia en Ronald. Ook een paar deelnemers die veel kilometers wilden maken vandaag en al 12 kilometer hadden gelopen, waaronder Jacqueline, Richard, Pieter en John. Er was op 36 personen gerekend, uiteindelijk kwamen er 32, de verzorgers meegerekend. Toch nog een flinke opkomst. Na de cappucino af andere warme dranken, gingen we op weg.

Maar niet voordat Gert en Marco, de organisatoren van deze weblogloop, nog een paar instructies meegaven. Zoals dat het eerste stuk best zwaar zou worden; dat het tempo niet te hoog zou liggen en dat halverwege een tussenstop was waar men iets kon eten en drinken en de lopers die de halve afstand wilden lopen (12 kilometer) zich bij de rest zou voegen. En oh ja, er moest natuurlijk ook een groepsfoto worden gemaakt! (N.B. ten overvloede: de foto's kunnen door simpelweg aan te klikken worden uitvergroot!).

Daarna ging de meute lopers van start. Ik vond het wel leuk om van tevoren nog kennis te hebben gemaakt met een aantal bloglopers die ik nog nooit had gezien, en zij mij ook niet denk ik. Ook onderweg maakte ik met deze en gene een praatje ook al ben ik nooit zo'n prater als ik hardloop. Ik heb altijd bewondering voor mensen die dat moeiteloos kunnen, het is een teken van ontspannenheid en wellicht een grote longinhoud.

Bij de stoplichten was de eerste korte stop omdat het voetgangerslicht op rood stond. Mooie gelegenheid om allemaal weer bij elkaar te komen waarna wij onze weg vervolgden. Waar Gert ons voor had gewaarschuwd kwam na pakweg drie kilometer: het terrein werd toen wat moeilijk begaanbaar. Kleine klimmetjes en bospaden die vorige week nog blubberig waren van de regen maar nu keihard bevroren. Maar afgezien van een val van een van de lopers en naderhand van een van de fietsers – zij herstelden snel overigens – bleef iedereen op de been.

Gert en Marco hadden een fraai parcours uitgestippeld dat 25 kilometer en 80 meter (zo bleek achteraf) door een bosrijke omgeving voerde. Vijfentwintig kilometer, ja, dit leest u goed, het is inderdaad méér dan de in het vooruitzicht gestelde 20 kilometer. Maar het ging goed. Wij liepen niet snel, ook niet langzaam trouwens maar in een tempo dat iedereen wel al die tijd zou kunnen volhouden.

Bij het 12 kilometer punt was de pitstop. Daar konden we sportdrank en proteïnerijke chocoladerepen van Herba Life tot ons nemen alsook een echte zeeuwse bolus die ons Zeeuws Meisje Jacqueline had meegenomen. Er werd wel een bijdrage voor deze bolus gevraagd van minimaal vijf euro, de opbrengst gaat naar een heel goed doel, Pink Ribbon! Deze bijdrage kon je in de gereed staande collectebus deponeren.

Een aantal ander webloggers stapten daar in om de tweede 12 kilometer mee te lopen. Even later liep het gezelschap weer te struinen door bos en over hei. Op een gegeven moment werd de weg versperd door een omgevallen naaldboom, maar met enig kunst- en vliegwerk hebben wij – en vooral de fietsers die het peloton begeleidden – dit obstakel kunnen trotseren.

Uiteindelijk bereikten we toch het eindpunt, dat was bij Voetbalvereniging Victoria in Hilversum. Mooi zat, want ik begon de benen al aardig te voelen. Wij haalden onze spullen uit de auto waar we voor het begin van de loop bij De Generaal onze sporttassen en andere bagage hadden gedeponeerd en liepen naar de kleedkamers die voorzien waren van goede warme douches. Dat was even lekker. Daarna omgekleed en even later reden we met z'n allen terug naar Baarn. Zelf kon ik met John mee. In De Generaal werd deze zeer geslaagde sportieve dag afgesloten met een etentje. Niet iedereen at mee, maar er waren er genoeg om het tot een gezellige happening te maken. Wat mij opviel was dat er links en rechts van mij druk getwitterd werd, iets waar nogal wat webloggers aan verslingerd zijn geraakt. Ach ja, het is het tijdperk van de nieuwe media nietwaar?

Na het eten liep ik met Bjorn en Aad naar het station. Het bleek dat Bjorn het beste de trein naar Weesp kon nemen, Aad en ik moesten een kwartiertje wachten op de boemel die ons naar Utrecht zou brengen. Aldaar scheidden onze wegen, Aad ging met de bus naar Nieuwegein, ik pakte de trein naar Den Haag.

Thuisgekomen was het eerste dat ik deed niet thuiskomen, ik ging linea recta, met de rugzak nog bij mij, naar de deur bijna pal naast die van ons. Daar belde ik aan. Nina, een van de dochters van onze buren, was jarig vandaag en vierde het voor haar leeftijdgenoten maar ook voor de familieleden, vrienden en buren van haarzelf en haar ouders. Mijn vrouw was daar ook al geruime tijd. Nog koffie met gebak gegeten en met z'n allen naar Boer zoekt vrouw gekeken…

 

Rondje Rotjeknor

Deze foto geeft goed weer waar ik elke werkdag sta te wachten op de trein: Station Hilversum Noord, tegenover het Mediapark. Een nogal prozaïsch plaatje, maar toch ook weer niet met die zon en die onheilspellend donkere lucht op de achtergrond.

Dit blogje gaat echter niet over Hilversum maar over de zaterdag-activiteiten. Ik had thuis kunnen blijven maar dan had ik niks te schrijven gehad. Ja, het is echt waar, soms ga ik gewoon op stap om iets te schrijven te hebben. Uiteraard ervaar ik dat niet als een verplichting.

Vanmiddag ging de reis naar Rotterdam. Het Filmfestival Rotterdam is weer aan de gang en ofschoon ik geen uitgesproken cinefiel ben mag ik graag van tijd tot tijd een goede film zien. Bovendien speelt een stukje persoonlijk verleden mee: in de jaren tachtig werkte ik bij de afdeling Film van de directie Kunsten van het ministerie van CRM, later WVC. Ik hield mij daar vooral bezig met de 'Korte Kunstzinnige en Culturele Films', woonde als toehoorder vergaderingen van de Raad voor de Kunst bij, organiseerde persvoorstellingen en bezocht menig filmfestival. Zoals 'Film International' in Rotterdam, dat toen nog plaatsvond in de theaters De Lantaren en Het Venster in de Gouvernestraat. Huub Bals kende ik ook, hij was een in elk opzicht indrukwekkende man, initiatiefnemer, hoofdorganisator, directeur en selecteur van de vele films waarvoor hij de wereld afreisde. Hij was voor Film International wat Paul Acket voor het North Sea Jazz Festival was, zeg maar.

Maar laat ik niet te veel uitwijden over die tijd, misschien doe ik dat te zijner tijd nog eens. Vandaag wilde ik maar één film zien. Ik belandde na een wandeling, waarbij ik ook nog de Gouvernestraat ben doorgelopen (bovengenoemde theaters waren echter gesloten) bij een van de bioscopen, Cinerama. Ik liep naar binnen en vroeg aan het meisje achter de balie of er nog kaartjes waren voor een middagvoorstelling. Zij zocht even voor mij op de PC, maar dit duurde even. Omdat ik haar verder niet tot last wilde zijn, besloot ik zelf te zoeken in de 'Daily Tiger', de dagkrant van het festival met daarin onder meer het tijdschema en de beschrijvingen van de films die in de diverse theaters draaiden. Zowaar lukte het mij een kaartje voor een voorstelling die om kwart over twee begon te bemachtigen. Let wel: het laatste kaartje!

Het was kwart over één, er kon nog een ommetje worden gemaakt. Na een minuut of tien liep ik tegen Museum Boymans van Beuningen aan. Met die kou was het binnen beter dan buiten, bovendien kun je in drie kwartier best het een en ander zien in zo'n museum.

Tijd genoeg om een tweetal exposities te bezichtigen, maar er hangt zó veel in Boymans, een volgende keer neem ik meer tijd. De ene expositie is van het werk van industrieel ontwerpster Hella Jongerius, een absolute topper op haar gebied. Ze woont en werkt al geruime tijd in Berlijn. Ik moet zeggen dat het zeer bijzonder is wat zij maakt. En wat maakt zij? Serviezen, stoffen en vazen, maar ook stoelen en banken. Het is voor het eerst, dat het gehele oeuvre van Jongerius in Nederland te zien is. In ‘Hella Jongerius – Misfit’ krijg je een goed overzicht van haar werkwijze, experimenten en vernieuwende producten. Zo is die kikker die met een tafel verbonden is buitengewoon. Je kunt het heel grappig vinden of juist bizar en vervreemdend, maar bijzonder is het wel. 

In vogelvlucht ook wat werk van Thorn Prikker bekeken. Johan Thorn Prikker was een dwarsligger, een moralist en een harde werker. Dat maakt zijn oeuvre verrassend, veelomvattend en veelzijdig. Het bestaat uit schilderijen, tekeningen, grafiek, textiel, meubelen, monumentale wandschilderingen, mozaïeken en glas-in-loodramen.

In Nederland is Thorn Prikker (1868-1932) vooral bekend als een van de meest interessante symbolistische schilders, met 'De Bruid' als één van zijn topwerken. Echter was hij in Nederland lang niet zo populair als in Duitsland, in dat opzicht kun je hem vergelijken met Rudi Carell of Johannes Heesters. Een van de indrukwekkende stukken in Boymans van zijn hand is dat van De Zaaier, maar ook het glas-in-lood en de meubels zijn bijzonder.

Op weg naar de uitgang hier en daar wat foto's gemaakt, onder andere van dit schilderij van Toorop (eerste plaatje rechts) en de Twee vrouwen van Edward Munch (tweede plaatje links). Die andere werken zijn van Prikker.

 

 

Virgin Goat

Terug naar de film. Dat werd Virgin Goat van de Indiase regisseur Murali Nair, die zelf aanwezig was en een aantal keren beleefd boog nadat hij aan het publiek werd voorgesteld.

Het verhaal gaat over Kalyan Sing, een eenvoudige boer die helemaal opgaat in de zorg en liefde voor zijn geit. Dit tot grote ergernis van zijn bazige vrouw, die met lede ogen toeziet dat hij de opvoeding van zijn twee bijna volwassen kinderen verwaarloost. Kalyans grootste wens is dat zijn geliefde geit Laila moeder wordt. Maar, zoals de titel van de film al aangeeft: deze geit heeft helemaal geen zin om te paren. Haar eigenaar sleept haar langs allerlei wonderdokters, maar succes heeft hij nog niet geboekt.
Dan, uitgerekend op de dag dat er hoog bezoek is in het dorp, is Laila bronstig. Singh moet en zal haar op deze dag laten dekken en hij gaat op weg naar het dorp waar dat moet gaan gebeuren. Dat gaat niet zomaar, er is hoog bezoek op komst en overal staan politieagenten en verkeersregelaars in de weg. De tocht loopt uit op een surrealistische tragedie, waarbij regisseur Murali Nair de alles verblindende obsessie van Singh voor zijn geit fraai weet te verbeelden.

Na afloop beantwoordde de regisseur vragen uit het publiek. Wat ik ervan begreep is dat de film niet éénduidig te verklaren is, er zitten zowel surrealistische, tragische en humoristische elementen in. Hij heeft wel erg lang over de film gedaan, waar zijn meeste films binnen een half jaar tot maximaal één jaar konden worden opgeleverd, was hij met deze film zes jaar bezig. Even had hij de lachers op de hand toen hij op de vraag of liefde tussen mensen en geiten gebruikelijk is antwoordde: "Hopefully not in India".

Nair, ervaren chroniqueur van het Indiase plattelandsleven, maakte met Virgin Goat niet alleen een bijzonder liefdesverhaal – over de liefde tussen een man en zijn geit – maar ook een parabel over de onverzettelijkheid van de Indiase middenklasse, en het onvermogen van mensen om zich aan te passen aan een veranderende wereld.

Dit jaar alleen een 6-uurs estafette!

Webloggers opgelet!

Bericht van de website van Haag Atletiek:

Als gevolg van het toekennen door de KNAU van het NK-Masters aan Haag Atletiek op 18 en 19 juni 2011 kan de 23ste editie van de 12- en 6 uurs estafette van HAAG niet op de 18de juni plaatsvinden.

De 23ste editie wordt verplaatst naar zaterdag 28 mei 2011.

Maar PAS OP! Er wordt op die dag alleen een 6-uurs estafette gelopen! Dus géén 12-uurs estafette en evenmin de solo-loop.

 

KOUD HÈ?!

Zwoeg-training

Het is niet altijd rozengeur en maneschijn. De boog kan niet altijd gespannen zijn. Niet elke training kan geweldig gaan. Na de puinduinrun van afgelopen zondag en de pittige duurloop op maandag viel de kwaliteitstraining op woensdag moeilijk te behappen. Voor mij althans.

Ditmaal ben ik van huis komen lopen, aan het eind van de training zou ik thuis douchen en daarna bij de club want drinken. Dat werd ook nog wat snoepen, want Paul K. was jarig en zijn Marlies ging rond met overheerlijke muffins. Stom stom, mijn buurman Jan moest mij er op wijzen dat Paul jarig was, wel een beetje genant. Ik roep al jaren dat ik een verjaardagskalender moet ophangen maar hij hangt nog steeds niet.

Maar terug naar de training. Ilse had ditmaal de leiding (Ellen en Ilse vervangen Wim als hij er niet is) en deed dat voortvarend, zij loopt weer sterk de laatste weken. Er stond een duurloop op het programma met lange tempo's: 1 km – 2 km – 1 km – 2km – 1 km. In de praktijk werden dat 5-10-5-10-5 minuten. Op de laatste kilometer na, heb ik ze allemaal afgewerkt, maar het ging moeizaam: niet dat het nou zó snel ging, integendeel, ik liep de meeste tempo's helemaal achteraan, maar ook bij aangepast tempo bleef ik amechtig naar adem happen en dat kwam weer door een lichtelijk stram en verzuurd gevoel in de benen waardoor ik meteen 'boven mijn adem' liep. Maar goed, kwestie van gas terugnemen.

Overigens begreep ik van weblogger Pim dat er zondag geen 20 kilometer, maar maar liefst 25 kilometer getraind gaat worden! Nou ja, kan geen kwaad, meteen wat kilometers maken voor de komende voorjaars (halve) marathons. De week daarop in Apeldoorn 18,5 kilometer. Of ik ooit weer een hele marathon ga lopen is de vraag, ik moet mij dan wel optimaal voelen, vooral mentaal. Maar ook al wil de geest, het lichaam moet ook willen en ik ben nu eenmaal niet een van de jongsten meer.

Over Apeldoorn gesproken: heb ik nòg een Apeldoorn-foto uit den ouden doosch? Eens even zien… Warempel, ik vond er weer eentje tussen de stapel. Uit 1982! Er zijn er nog wel een paar, maar deze geeft een mooi (tijds)beeld…

Sociaal actief

Dit wordt een week vol leuke dingen, en daar versta ik ook sociale activiteiten onder. Zo hadden wij gisteravond het jaarlijkse redactie-etentje, dat een speciaal cachet kreeg door het afscheid van Ton als lid van onze vereniging èn als vormgever van het clubblad, en de komst van de nieuwe vormgever (en snelle loper) Jeroen. Het etentje vond plaats in stadscafé 'Het wapen van Den Haag': druk, gezellig en prima eten.

Komende zondag wordt het ook heel druk en heel gezellig, dat is tenminste mijn persoonlijke verwachting. Dan vindt er een lustrum plaats, namelijk het 5 jarig jubileum van de Hardlopende Webloggers. Dit wordt gevierd met een prachtige (grotendeels onverharde) loop van Baarn naar Hilversum (10 of 20 kilometer) en afsluitend een etentje. Met dank aan organisatoren Gert, Marco en hun team!

Op de foto hiernaast zie je de groep die tijdens de eerste weblogloop, die vijf jaar geleden samenviel met de boscross in de buurt van Driebergen, is gemaakt! Het merendeel van de daarop vereeuwigden zal er ook zondag bij zijn! Dan wordt het overigens aanmerkelijk drukker, er worden 36 bloggers verwacht…

 
Dit is een foto van de eerste weblogloop, destijds in Driebergen gehouden…

 

 

 

Vreemde vogels

Misschien komt het omdat ik in het weekend te druk was met allerlei vreemde vogels, te weten de Puinduinrunners, de Winterbierdrinkers en uiteraard mezelf, dat ik de Nationale Vogeltelling ben vergeten. Vorig jaar had ik mij opgegeven en zat ik braaf met een notitieboekje op schoot in de tuin te kijken welke vogels en hoeveel ik er in een uur tijd zag.

Vreemde vogels komen ook in ons land steeds meer voor, vooral in de grote steden. Ik heb het dan bijvoorbeeld over de groene Halsbandparkiet en de Nijlgans. Allochtonen komen overduidelijk óók in de dierenwereld voor…

De Top 10 van 2011 ziet er, na telling van alle gegevens, als volgt uit.

1. Huismus 141876
2. Koolmees 99494
3. Merel 70191
4. Pimpelmees 64995
5. Vink 63935
6. Spreeuw 46423
7. Kauw 46098
8. Turkse tortel 40189
9. Houtduif 33835
10. Ekster 25262

Wonderlijk dat de huismus toch nog vaak wordt gesignaleerd. In Den Haag, althans in onze wijk, is-ie nagenoeg uitgestorven…

Over vogels gesproken: de eerste zangvogels laten alweer van zich horen, zij vormen de eerste lenteboden. En al is het hartje winter, langzaam maar zeker lengen de dagen weer. Vanmorgen kwam ik tegen acht uur op kantoor en het schemerde zowaar, terwijl koolmezen en ander gevogelte het hoogste lied zongen.

Deze avond ben ik gewoon weer gaan trainen met de groep. Trainer Wim is een weekje afwezig, Ellen nam nu de leiding. Wel vroeg ze of ik een suggestie had voor een parcours want wij lopen vaak hetzelfde – weliswaar mooie – rondje via Puinduinen, Ockenburgh en Madestein. Ditmaal maar eens de andere kant op, via de Scheveningse binnenhavens naar de boulevard en een stukje rechtuit en dan weer bijna dezelfde weg terug via de Westduinweg, Nieboerweg, Houtrustweg en Laan van Poot. Een mooi recht-toe-recht-aan parcours.

Er stond een duurloopje op het programma, afgewisseld met tempoversnellingen, tweemaal een serie van 5 x 30 seconden, 30 seconden pauze tussen de tempo’s en 10 minuten tussen de series. Op de terugweg – we waren net weer op de Westduinweg – mochten de liefhebbers nog vijf minuten flink tempo draaien. Elles en Michel bleken die liefhebbers, ze gingen als een speer vanavond. Daar heb ik wijselijk niet aan meegedaan, ook omdat ik inmiddels de benen aardig begon te voelen. Dat gold ook voor Ilse. Het was per slot van rekening nog maar een dag na de Puinduinrun.

Na de training ben ik weer – dat is ook bijna een traditie aan het worden – met Ellen opgelopen naar huis. Even op mijn horloge kijken, jee, hadden we toch nog 1 uur en 50 minuten gelopen vanavond. De rest van de avond wat bloggen en relaxen. Morgenavond staat er weer iets leuks te gebeuren: het jaarlijkse etentje van de redactie van het clubblad!

 

Van Puinduinrun tot Winterbierfestival

's Ochtends spartaans, 's middags bourgondisch. Zo had de kop boven dit blogje ook kunnen luiden. Het was de dag van de jaarlijkse puinduinrun. Al meermalen heb ik hier verkondigd dat het een loop is waar ik totaal geen aanleg voor heb, maar toch doe ik bijna altijd mee. Waarom? De uitdaging, de traditie, het bikkelen, het avontuurlijke. Een paar jaar geleden is het mij zelfs gelukt om ultra-kei Richard zo gek te krijgen om mee te doen, en zowaar: vandaag was-ie er weer bij, voor de derde (of was het nou toch de vierde?) keer. 'Hartstikke leuke loop' is zijn mening. Hij was vandaag met een trainings-vriendin die ook lang niet slecht heeft gelopen, zo bleek achteraf.

Nog een blogger:Gert! Hij was er met zijn vriendin, die ook bepaald niet tot de traagsten gerekend kan worden. Dat bleek al tijdens de loop.

Het was in zoverre een gedenkwaardig moment in de geschiedenis van de Puinduinrun dat er niet kon worden na-ingeschreven. Bij de voorinschrijving bleek het maximum aantal deelnemers (400 personen) al te zijn bereikt. Ik was er aan de vroege kant en zowaar kon ik na het afhalen van mijn startnummer meteen het t-shirt ophalen. En dat terwijl er op de website stond dat pas ná de loop het t-shirt in ontvangst kon worden genomen. Het zag er best weer apart uit, een mooi zwart t-shirt met daarop een veelkleurige Haagse Harry, een creatie van Marnix Rueb.

De ongekroonde Koningin van de Puinduinrun, Marjolein (een aantal jaren achtereen was zij de snelste dame) was enigszins geblesseerd dus was nu parcourswachter. Zij stond bij het bruggetje met Hans Verbeek die zijn maatje Leo en andere lopers aan het aanmoedigen was.

Goed, nu sla ik een heleboel over tot aan de start van de Puinduinrun. Best veel bekenden gezien, alhoewel er van onze vereniging niet zo gek veel mensen meededen. Naar verhouding deden wel veel (jonge) dames mee en die bleken best goed hun mannetje eh.. vrouwtje te staan in deze zwaarste loop van de regio. Alleen van onze club al Cynthia (die derde dame werd), Hizkia, Karin D., Henriëtte B. en Ilse. Ook nog andere dames waarvan de naam mij ontschoten is òf die ik alleen van gezicht ken. Van de mannen van onze club zag ik onder anderen voorzitter Ruud F. en Michel Out.

Niet iedereen deed mee aan de tien kilometer, je kon ook voor 3,5 km en 7 km kiezen. Zelf had ik ingeschreven voor de tien.

Het was een geweldige loop. Afgezien van de steile trappen, want ik kan trainen tot ik een ons weeg, dat geklauter tegen steile heuvels en dito trappen breekt mij binnen de kortste keren op. Daar moest ik dus steeds wandelen.

Drie ronden moesten gelopen worden. In de laatste ronde passeerden Gert en Karin D. mij. Ja, er passeerden mij wel meer mensen en zelf passeerde ik ook mensen, maar het aardige met Karin is dat wij tot nog toe bij elke loop aan elkaar gewaagd zijn: de ene keer is zij sneller, de andere keer ik. Met die andere Karin van Sparta heb ik precies hetzelfde. En van Gert kan ik alleen maar constateren dat-ie flink vooruit is gegaan de afgelopen jaren!

Uiteindelijk kwam ik in ruim 61 minuten over de finish, vlak na Karin en Gert. Twee minuten langzamer dan de vorige keer maar een kniesoor die daar mee zit. Ik ben niet zo'n kniesoor, zoals ik al aangaf: meedoen is het belangrijkste.

De foto hiernaast met Gert en vriendin is door RTC-lid Sylvia Visser gemaakt, vlak voor de start. De foto van het mannetje-op-de-brug stuurde Jeroen Tibbe mij toe en de foto van de trap-met-achtergrond is ook van Sylvia. Marjolein stuurde mij de foto van het mannetje achter paarden-en-wagen. Ziezo, dit was de aftitelrol met de credits…;-).

Gedouchd, omgekleed en in de kantine nog wat gedronken met Richard, Gert en de anderen. Erg lang kon ik echter niet blijven want 's middags had ik afgesproken op het station met een stel kornuiten van de vereniging om naar het jaarlijkse Pint Winterbierfestival te Gouda te gaan. 

 

18e Winterbier Festival

Teruggefietst naar huis, omgekleed en naar de tramhalte gelopen alwaar Randstadrail 3 mij naar station Den Haag CS bracht. Nog even wat geld gepind. Frank en Murat waren er al, even later kwamen Paul en Marlies, weer wat later Arne en Wim K. Maar waar was Jan L.? Nou ja, die zou wel een treintje later nemen, of hij was er al.

We hadden de trein van 14.23 uur, rond 15.00 uur waren we in Gouda waarna we de gebruikelijke tien minuten richting Winterbierfestival liepen. Daar aangekomen, voltrok zich hezelfde ritueel als vorige jaren: entree betalen (vijf euro) met het gewenste aantal biermunten, van die plastic fiches ad. twee euro per stuk. De meesten kochten vijf munten. En zo'n klein bierglas met statiegeld, waarin de biertjes werden geschonken.

Niet lang na binnenkomst, zagen we de vermist gewaande Jan L. en zijn scheveningse kornuit Jan G. Paul K. zag daar nog een collega, ene Richard, hij voegde zich ook bij het gezelschap.

En dat was het begin van een erg gezellige middag waarbij diverse biertjes zijn geproefd. Het is echter onbegonnen werk om alle biertjes te drinken. En ook de helft is onbegonen werk. En ook de helft van de helft. Want je kon maar liefst uit 66 biertjes kiezen!

Het zal voor iedereen weer anders zijn geweest, maar van de vijf biertjes die ik geproefd heb kwam Kachel (van brouwerij Gulzige Gans), een roodbruine quadrupel, als lekkerste uit de bus, daarna Johannieter (een zware dubbelbock van Jopen, dit jaar prijswinnaar in de zwaar bok verkiezingen van het beste bokbier van Nederland), op de derde plaats de Kaboem (van brouwerij Oijen) met een moutig en ook wat zoetig aroma en dito smaak, daarna Winter Vrund van de Gulpener Brouwerij, een robijnrood bier gebrouwen met Limburgse gerst en een 5 jaar oude Quadrupel van Koningshoeven, met een fruitig aroma en een wat bittere nasmaak. Van anderen mocht ik even nippen aan de Gloeiende Gabriel (brouwerij de Hemel) en Vorst (De Zevende Hemel), maar dat laatste biertje vond ik niet lekker. Arne was nogal te spreken over 'Help Henk de winter door' en daar heb ik ook van genipt. Wel een apart biertje met een aroma van grapefruit.

Wat mij opviel dat vrij veel biertjes nogal 'droppig' smaakten, met een min of meer uitgesproken lauriersmaak. Wel lekker voor een keertje, maar ik zou er geen twee achter elkaar kunnen, in ieder geval niet willen, drinken.

Om vijf uur verlieten we het schoolgebouw en liepen we terug naar het station. Het gezelschap zeer overjarige jongeren gedroeg zich nogal uitgelaten (hoe zou dàt nou toch komen?) maar het bleef binnen de perken van het betamelijke. Op station Den Haag CS aangekomen, ging een deel op weg naar 'de chinees' om wat te eten en het andere deel naar huis. Geloof het of niet, maar ik behoorde tot de laatste categorie. Het eten stond thuis te wachten…

 

 

Testloop CPC deel 1

Vandaag was de testloop voor de CPC. Voor alle duidelijkheid: de CPC staat voor City Pier City loop, met de Van Dam tot Dam loop en Egmond behorend tot de grootste en drukst bezette halve marathons van ons land. De testloop – eigenlijk gewoon een prestatieloop maar zonder uitslagenlijsten – ging achter de tribune van Haag Atletiek van start. Nadat de lopers het sportpark hadden verlaten gingen ze rechtsaf de Laan van Poot af en vervolgens de duinen in, waarna de welbekende ronde door het duingebied volgde tot aan de Fuutlaan, waarna men weer rechtsaf ging richting baan. Daar is het 5 kilometer punt, maar de meesten pakten nog een ronde. Er was zelfs een groep die vier ronden liep, dat waren de lopers die in het voorjaar de marathon gaan lopen, de meesten doen dat in Rotterdam.

De Cultuurbarbaar deed vandaag niet mee omdat hij morgen de Puinduinrun gaat lopen. Misschien wel erg voorzichtig, want een aantal mensen van mijn trainingsgroep die nu wel meeliepen doen morgen ook mee met de Puinduinrun. Ik hàd dus mee kunnen lopen, maar ik koos wijselijk voor de officieuze rol van meefietser, toeschouwer en kiekjesmaker.

Ik volsta dus maar met wat sfeerfoto's. De volgende keer hoop ik wel mee te kunnen doen.

Misschien wel grappig om deze foto's bij elkaar te zetten. De een is in 1973 gemaakt, de ander in 2011. Daar zitten dus 38 jaren tussen. In ieder geval in één opzicht is de ingang van het sportpark Laan van Poot nauwelijks veranderd… Dat moet wat mij betreft op de monumentenlijst!

When the wind blows…

Laat ik het meteen maar bekennen: ik heb de grote finale van The Voice of Holland gemist. Juist op het moment dat bekend was geworden dat Ben Saunders de (verwachte) winnaar was geworden, kwam ik thuis. 

Waarom ik het heb gemist? Ik was met een paar leuke mensen van Groep 5 (Ad, Ellen en haar moeder, Elles en Allies) bij een voorstelling van het Appel Theater. Helemaal toevallig is dat niet, want top-acteur Hugo Maerten en de PR-dame van de Appel, Eveline, zijn leden van onze Groep 5. Zij houden ons ook goed op de hoogte van op handen zijnde voorstellingen. Ook in 2010 hebben ik een tweetal voorstellingen bijgewoond, 'De Tuin van Holland', een keer met de groep, de andere keer met mijn vrouw.

We hebben genoten gisteravond. Het stuk was getiteld 'When the Wind blows´, wat de tweede zin is van een Engels slaapliedje.

Slaapliedje, in slaap sussen, dat is het eigenlijke thema van de voorstelling.Dat heeft een historische lading. Op 24 oktober 1962 houdt de wereld namelijk haar adem in wanneer kernonderzeeërs van de Sovjet Unie de quarantainezone rond Cuba naderen. Bij overschrijding van die grens had president Kennedy aanvallen met nucleaire wapens tegen alle communistische landen aangekondigd. Pas later bleek dat de wereld, door een gebrek aan communicatie aan beide zijden, nog veel dichter bij de totale vernietiging is geweest dan gedacht.

Naar aanleiding van die gebeurtenis maakte Raymond Briggs (1934) het stripverhaal When the wind blows waarin James en Hilda Bloggs op hun oude dag daadwerkelijk met een atoomoorlog te maken krijgen. Dit verhaal is getransformeerd tot een animatiefilm – met muziek van o.a. David Bowie en Genesis – en naderhand tot een toneelstuk.

In een huis op het platteland wacht het bejaarde echtpaar (Hugo Maerten en Isabelle Chapel) de afloop van een nucleaire ramp af. Met name de man heeft het volste vertrouwen in de overheid, en volgt zo goed mogelijk de instructies in de folder die bij iedereen in de bus is gegooid. Dit onder het motto: volgt de instructies zo precies mogelijk, want "We moeten het juiste doen en het goede niet laten." Net als toen in de grote oorlog…

Zo zien we de man, met behulp van telefonische instructies van zijn zoon, met deuren een schuilplek maken in huis, voor het geval dat de bom valt. Dat levert heel wat tragi-komische situaties op. Ook verder worden de instructies uit de BB-folder nauwgezet gevolgd, zoals het wit verven van de ramen (tegen de straling), het aanleggen van een overlevingspakket inclusief toiletpapier, gezelschapsspelletjes, enzovoorts.

Uiteindelijk valt de bom toch. Dat is niet zoals het in de realiteit van de jaren zestig tot en met de jaren tachtig is gegaan, maar er heerste bij de bevolking, ook in ons land, destijds angst, op zijn minst een zekere ongerustheid over wat 'de Russen' (de 'vijand' van het vrije westen destijds) mogelijk zouden doen. Ongerustheid over wat uiteindelijk niet is gebeurd, een aanval met kernwapens.

Zoals aangegeven, valt de bom in dit stuk – dat geregisseerd is door Aus Greidanus jr. – wel. Nadat die bom is gevallen, krijgt het verhaal een dramatische wending en wint het tragische het van het komische. We zien hoe het echtpaar probeert te overleven in hun stulpje door zichzelf moed in te praten. Een periode van kommer en kwel breekt aan. Radio, televisie en telefoon doen het niet meer, zijn 'dood', het stel is volkomen afgesloten van de buitenwereld. Er komt geen water meer uit de kraan en ook het gas doet het niet meer. Al snel zijn ze door de laatste restjes proviand heen. Beiden – vooral de vrouw – zien we ernstig aftakelen. Kennelijk onderhevig aan stralingsziekte ten gevolge van de fall-out, worden zij misselijk, krijgen zij koorts, hoofdpijn, buikpijn, een schilferige gezichtshuid, bloederig tandvlees en merkwaardige blauwe plekken op hun benen.

Toch blijft tegen beter weten in de hoop gloren, ondanks het sombere toekomstperspectief. Het is zoals Maarten Luther ooit zei: "Ook al wist ik dat de wereld morgen vergaat, ik zou vandaag nog een appelboom planten." Volgens dat adagium leeft ook de mannelijke helft van het echtpäar, vertolkt door Hugo Maerten.

Zoals ik al aangaf: een mooie voorstelling. Na afloop zijn wij nog even nagebleven en hebben onder het genot van een drankje nagepraat. Ad en ik hadden nog herinneringen van de jaren zestig – of was het nu toch wat later? – dat elke Nederlander een brochure in de bus kreeg met een uitgebreide instructie wat te doen als 'de (atoom)bom' zou vallen. Onder tafel kruipen, deuren en ramen dicht, dat soort dingen. Dat was ten tijde van het hoogtepunt van de Koude Oorlog van het Westen tegen Rusland

Even later verscheen prompt Hugo, afgeschminkt en wel, ten tonele. Of nee, juist niet, hij kwam naar ons toe en tracteerde op een rondje, waarna we een hele tijd 'gezellig' (past dit woord wel wat wij zojuist hadden gezien?) hebben gekletst over de voorstelling en de voorstellingen die nog op stapel staan, onder andere over Emanuel Kant. "Echt iets voor jou", zei Hugo tegen mij. Dus hoogstwaarschijnlijk wordt dat de volgende Appel-voorstelling…