OP UW PLAATSEN… KLAAR?! 2010!!!

Terugblikken

Dit eindejaarsblogje is uit diverse terugblikjes samengesteld. Om te beginnen de terugblik op de afgelopen dagen, die steeds zijn begonnen met een zeer kort loopje, 15 tot 20 minuten. Nog steeds niet helemaal (helemaal niet) pijnvrij, maar het lijkt toch alsmaar ietsje beter te gaan. Laat ik echter niet te vroeg juichen.

Gisteren ging ik met Karin, met wie ik al een tijd geen ‘cultureel uitje’ meer heb gehad (wat een uitdrukking eigenlijk, ik lijk Mrs. Bouquet wel) naar het Van Gogh Museum. Daar is nog steeds (maar niet lang meer) de expositie van de brieven van de meester, onder andere aan zijn broer Theo. Deze brieven waren vooral aan zijn broer Theo gericht en vormden – mede door de schetsjes voor latere schilderijen waar veel van deze epistels mee gelardeerd waren – tevens een soort verantwoording voor waar hij mee bezig was. Theo schonk namelijk geld aan Vincent om hem in staat te stellen materiaal te kopen voor het schilderen.

We vertrokken met de trein vanuit een sneeuwvrij Den Haag naar onze hoofdstad. Bij Leiden begon het landschap hier en daar witte plekjes te vertonen en even voor Haarlem, waar we moesten overstappen, reden we door een sneeuwoverdekt landschap. Ik was er qua schoeisel niet helemaal op berekend, dus eenmaal in Amsterdam was het uitkijken geblazen. Via de Jordaan liepen we over diverse grachten naar een stekkie waar we gingen lunchen, daarbij vooral de sneeuwvrije middenweg begaand. Uiteindelijk belandden we in een zijstraat in een bruin café waar het eten zeer goed te genieten bleek. Daarna deels lopend, deels met de tram naar het Museumplein getogen.

Het was mega-druk voor de diverse musea. Voor het Rijksmuseum stond een rij van hier tot Tokio, het leek wel alsof er een popconcert van het kaliber U2, Madonna of The Stones zou gaan plaatsvinden. Voor het Van Gogh Museum gold hetzelfde. Echter museumjaarkaarthouders mochten via de snelle toegang, dus wij waren in no time binnen. Op zo’n moment voel je je bijna een VIP, want in zo’n rij stond je toch al gauw een half uur, zo niet langer, te blauwbekken voordat je naar binnen mocht.

Echter in het Van Gogh Museum zelf was het ook een gekkenhuis. Eerst even koffie gedronken, daarna de expositie in vogelvlucht doorlopen. Misschien wel grappig om te vermelden is dat ik – dat is zeker zo’n vijf jaar geleden – de twee wetenschappers heb geïnterviewd die zich op het brievenproject hadden gestort en toen al vele lange jaren hadden besteed aan het analyseren en nauwgezet vertalen en interpreteren van de brieven van Van Gogh. Ik heb het interview dat destijds is gepubliceerd nog steeds ergens liggen. Nu zagen we de brieven keurig in vitrines liggen, compleet met schetsjes. Het was echter veel te druk – en het was ook te laat – om dat allemaal precies te gaan bekijken.

Op de terugweg naar Den Haag zagen we hoe mijn clubgenoot/vriend Paul K., die in Amsterdam bij het Rijksarchief werkt, dezelfde coupé als waar wij zaten binnenlopen. Dat was nog even gezellig. Later in de avond, uiteraard na de Top 2000 à gogo, zou ik hem weer treffen in het clubhuis. Ik moest er zijn om wat foto’s terug te geven aan iemand en de handschoenen die ik tijdens de Meeuwen en Makrelenloop door Eveline toegeworpen kreeg, aan haar terug te geven. Meteen weer gezellig wat biertjes geconsumeerd. Het was tenslotte de laatste trainingsavond van 2009! Ook al heb ik ditmaal alleen de polsspieren getraind…

Terugblik 2009

Laat ik het wat het lopen betreft kort houden: in 2009 heb ik één hele marathon gelopen, één 30 km, zeven halve marathons, één 15 km loop, twee Engelse Mijlen, acht 10 km lopen en zeven 5 km lopen. Dit zijn alleen de officiële lopen waar ik aan deelgenomen heb, trainingslopen en testlopen zijn hierin niet verdisconteerd. Wat hier ook niet bij opgenomen is – Koen wees mij er op – is de 12-uurs estafette, omdat dit een echt team-evenement is. Maar er is door de drie weblogteams goed gepresteerd, sterker nog: het snelste team behaalde zelfs de eerste plaats!

Lijstje

En nu het lijstje favoriete nummers van 2009. Omdat ik niet intensief naar muziek heb geluisterd dit jaar, en zeker fors achterloop op het gebied van hedendaagse muziek, is dit een vreemde mix geworden, met een enkel nummer van vóór 2009. Mijn belangrijkste, zo niet enige, criterium is of een nummer mij ‘iets doet’ of anderszins verrast door originaliteit, een bijzonder arrangement of melodie.

1. Laat me (Vivre) – Alderliefste met Ramses Shaffy en Liesbeth List

2. Meddle – Little Boots

3. Pokerface – Lady Gaga

4. The last song – Rihanna

5. Shining Light – Annie Lennox

6. Death – White Lies

7. The Girl and the Robot – Röyksopp

8. Beautiful Mess – Swing Out Sister

9. Tik Tok – Keisha

10. Wolfmother – Cosmic Egg

Maar pin mij er niet op vast. Ik kan over 10 minuten – bij wijze van spreken – iets horen waardoor deze hele lijst op losse schroeven komt te staan!

Ik wens iedereen alvast een goede jaarwisseling toe!

 

Lijstje nog niet af…

Zowaar heb ik vanmorgen weer 25 minuten gelopen. Heel rustig weliswaar, maar zowel tijdens als na het lopen met aanzienlijk minder pijn dan de afgelopen twee weken. Het is nu zaak om het hoofd koel te houden en niet meteen ‘gekke dingen’ te gaan doen.

De afgelopen dagen zijn in betrekkelijke rust (ik had bijna geschreven: ‘saaiheid’ maar dat staat niet zo aardig) verlopen. Wel had ik nog even wat familiebezoek, het ene heb ik afgelegd (gisteren met de fiets naar mijn vader) het andere kregen wij in de vorm van zwager, schoonzus en hun zoon. Zij kwamen een nacht logeren. Dus de cultuurbarbaar heeft weer in de keuken gestaan, maar dat vind ik nooit vervelend.

Er komen nu wat dagen tussen kerst en oud-en-nieuw die ook de nodige culturele ‘reuring’ teweeg zullen brengen. Tenminste, dat zijn de plannen.

Wat ik een errug leuk programma vind, elk jaar weer, is de Top 2000 a gogo met Matthijs van Nieuwkerk en Leo Blokhuis. Akkoord, het format is ten opzichte van vorig jaar niets veranderd, maar dat is prima zo! Waarom zou je ook steeds maar moeten veranderen, het is een even wijdverbreid als hardnekkig misverstand dat dit altijd moet.

Maar goed, dit is dus echt een programma waar ik graag voor thuis blijf. Gisteren was er onder meer een geweldige mini-documentaire waarin Martha Reeves (jawel, van Martha & The Vandella’s) centraal stond. En dan natuurlijk het absolute wereldnummer ‘Dancing In The Street’, wat klinkt dàt na al die jaren nog GEWELDIG!! Mijn persoonlijke all time favoriete R&B-nummer.

En er kwamen meer van die heerlijke nummers uit de oude doos voorbij: ‘The Promise You Made’ van Cock Robin, ‘Natalie’ van Gilbert Bécaud (zááálig!), Mecano, Sniff ‘n the Tears, enfin, ga zo nog maar even door. En de komende dagen kunnen we nog even blijven door-genieten.

Maar, zal een enkeling zich wellicht afvragen: hoe zit het nu met jouw lievelingsnummers van 2009? Heb je al een lijstje gemaakt?
Nee, moet ik met licht schaamrood op de kaken bekennen, en dat komt omdat ik het gewoon niet zo goed weet. En dan komt er een tweede bekentenis: ik heb het afgelopen jaar niet zo intensief naar muziek geluisterd als tevoren. Ik ga deze dagen dus ook gebruiken om een inhaalslag te maken.

Onder de nummers die dit jaar indruk op mij hebben gemaakt kan ik wel een top vijf maken. Let wel, niet alle songs zijn in 2009 opgenomen, een enkele is van vorig jaar of zelfs nog langer geleden. ‘Laat me’ (versie van Alderliefste met Ramses Shaffy en Liesbeth List) zit erbij, ‘Meddle’ van Little Boots, ‘Last Song’ van Rihanna (nou ja, eigenlijk elke song van RatedR, haar laatste album, sinds ik die in de auto van mijn dochter hoorde ben ik ‘om’) en ‘Shining Light’ van Annie Lennox. 

Ik beloof voor 31 december met een Top 10 te komen, dit ook in navolging van Joost en Hans Verbeek die ook iets dergelijks hebben gedaan.

 

Alternatieve Kerstcross en Najib (2x)

Ik zou nog even doorgaan op de kerstcross. Zelf deed ik daar niet aan mee, wel heb ik op Tweede Kerstdag een kwartiertje gelopen. Daarna ging die hernia toch weer opspelen, langer ging niet. Het mag dan een lichte variant zijn, hardnekkig is-ie ditmaal wel (jaren geleden had ik ook al zoiets in mijn ‘voor-blogse’ periode en toen was het vele malen erger, ik heb een tijdje plat gelegen en ben vervolgens twee maanden uit de running geweest).

Maar genoeg hierover, wandelen en fietsen gaan prima en zonder pijn. Dus ben ik, daags na een zeer rustige eerste kerstdag, naar de Savornin Lohmanlaan gefietst waar de start van de Kerstcross zou plaatsvinden. Nou ja, voor zover er te fietsen viel, het was spek- en spekglad, vooral de gedeelten waar nog sneeuw lag. Bij de Savornin Lohmanlaan was het echter uitgestorven, terwijl op dat moment toch de jeugdloop al bezig had moeten zijn. Dus ben ik deels fietsend, deels stapvoets en uiterst behoedzaam, het kleinste bobbeltje ijzelgladde sneeuw vermijdend, naar de Laan van Poot gegaan. De kerstcross zou wel zijn afgelast. Echter eenmaal bij de club aangekomen, zag ik dat een gedeelte van het grasveld en de baan met rode linten was afgezet en ook hoe een aantal kinderen met rode hoofden de finish bereikten. Er was dus een alternatieve Kerstcross uitgezet, weer iets waarvan over een jaar of twintig wordt gezegd: "weet je nog wel, het was in die winter van 2009!"

Het was een goede beslissing van de organisatie, want inderdaad vormde het duingebied waar normaliter de cross wordt gehouden een levensgevaarlijk glad parcours en zo’n cross helemaal afgelasten is ook weer zoiets. Dus iedereen ging welgemoed zijn of haar ding doen. Dat werd of de korte cross of de lange cross. De meesten gingen toch voor de langere variant, zo’n tien ronden, bijna zes kilometer.

Uiteindelijk werd de cross overtuigend gewonnen door Ko, lid van de groep Ton van Westbroek, nadat hij de eerste ronden nog enige tijd met een jonge triatleet van de RTC aan kop had gelopen. ‘Het was toch nog vrij zwaar’ zei hij. Iets dat naderhand door de velen die na hem binnenkwamen werd beaamd. De zwaarte zat ‘m vooral in de drassige en hier en daar toch nog gladde stukken en het feit dat je op zo’n korte cross toch meer ‘aanzet’ dan tijdens een langere loop waar je je krachten meer kunt verdelen.

Ook mijn snelle buurman Jan had weer meegedaan. Zijn dochter Karlijnhad ‘s ochtends de jeugdloop volbracht, nu was hij aan de beurt.

Wie ook binnenkwam was Mulay Najib, altijd goedgemutst maar juist door die extra muts had ik hem niet herkend. Bij thuiskomst bleek dat ik ‘m toch voluit op de foto had gezet.

Veel tijd voor pc-activiteiten had ik gisteren echter niet, er moest gekokkereld worden want er moest vrij vroeg worden begonnen aan een gelukkig goedgeslaagde kerstmaaltijd.

Najib Amhali

Over Najib gesproken: daar zijn wij ‘s avonds na de kerstdis naar
toe gegaan. Nee, niet naar Mulay Najib, maar naar Najib Amhali. Mijn dochter had een week of drie geleden via internet nog vier kaarten kunnen regelen. Nadat de laatste restjes van de Omelet Sibérienne waren weggewerkt, gingen wij in haar auto en met haar vriend (die als BOB fungeerde) naar Amsterdam, naar de Heineken Muziekhal.

Daar aangekomen, parkeerden wij onze auto op een uitgesproken en volstrekt drassig terrein. Bovendien regende het op dat moment dat het goot, zodat er nog veel inventiviteit nodig was om via dat moeras met de vele hobbels, kuilen en vooral diepe plassen op meer verhard voetpad te komen. Het was echter maar een klein stukje lopen naar de HMH. De zaal was helemaal uitverkocht. Na wat munten en vervolgens drankjes te hebben gescoord, zochten wij onze plaatsen op. We zaten prima, op de vijfde rij. Heel leuk en origineel waren de tasjes met wat hebbedingetjes en versnaperingen waaronder een flesje vitaminedrank, een plak chocolade, een pakje kauwgom, twee zakjes snoep.

Ik kan maar één ding zeggen: het was een geweldige voorstelling die om half negen begon en – met een korte pauze – om kwart over elf was afgelopen en werkelijk geen seconde verveelde. Erg leuk en geestig tot op het bot. Rode draad in de voorstelling was Amhali’s jeugd in Krommenie, waar hij als kind uit een gastarbeidersgezin opgroeide. Het vrolijke goedlachse jongetje dat zich met veel humor en inventiviteit wist aan te passen aan zijn omgeving, ontpopte zich alras tot het multitalent (voetballer, muzikant, komediant) waar hij deze hele avond blijk van gaf. In een niet aflatende stroom van grappen, imitaties – met als hoogtepunten een vrolijke ècht surinaamse voetbaltrainer en de broertjes De Boer, waarmee hij de imitaties van Edwin Evers evenaarde – sketches en anecdotische herinneringen kreeg hij de lachers op zijn hand.

Ook vormden een aantal personen uit het publiek – zoals de twee jongens uit Groningen die wat later binnenkwamen, een gezin op de voorste rij waarvan de half-duitse vader gezagvoerder en ambtenaar bij Rijkswaterstaat was, en de jongste aanwezige (een meisje van zeven jaar) – een ‘running gag’ tijdens de voorstelling.  Grappig was ook dat de hoofdpersonen uit zijn verhalen – de ‘chinees’ om de hoek, de turkse kroegbaas, de agenten die hem bij het wildplassen hadden betrapt en gearresteerd – naderhand ‘in het echt’ aan het woord kwamen via de filmbeelden op het grote scherm dat op het podium stond opgesteld en waarop eerder ook jeugd- en klassefoto’s van de cabaretier te zien waren.

Even na de pauze ging Najib achter een inderhaast op het podium opgestelde drumkit zitten en roffelde wat echt Nederlandstalige liedjes, hij gaf daarbij ook toestemming om foto’s van hem te maken. Van die gelegenheid werd uiteraard dankbaar gebruik gemaakt…

Na een massaal meegezongen ‘We never walk alone’ was de voorstelling afgelopen. Wij konden terugkijken op een topavond.

Alternatieve kerstcross

Drukke dagen, vooral in huiselijk opzicht. Ik ben wel nog even naar de Kerstcross van onze vereniging gaan kijken. Dat werd een alternatieve kerstcross, want het duingebied waar de cross normaliter wordt gehouden was spek- en spekglad. Morgen meer over deze cross, want ik krijg straks eters en daarna gaan we uit. Hierbij alvast een voorproefje…

Toch nog een beetje witte kerst?

Het dooit, maar nog niet overtuigend. Het dooit in ieder geval niet hard genoeg om de sneeuw geheel en al te laten verdwijnen, zodat het er naar uit ziet dat wij ook morgen, op eerste kerstdag, nog overal het wit zien van de sneeuw die de afgelopen dagen is gevallen.

Dus ‘I’m dreaming of a White Christmas’, van the late Bing Crosby, na zoveel jaren nog steeds de absolute nummer 1 in de meeste lijstjes van All Time Favourite Christmas Songs‘ hoeven wij dit jaar niet te zingen. Sterker nog, voor menigeen mag de sneeuw nu snel verdwijnen, want hoe mooi ook, het is ook behoorlijk lastig. Zeker voor fanatieke lopers zoals veel lezers van dit weblog. Je kunt geen kant uit!

Over kerstliedjes gesproken. Evelyn vroeg mij wat mijn favoriete kerstsong is. Goede vraag, waar ik niet zo één twee drie een antwoord op kon geven. Eerlijk gezegd heb ik niet zoveel met kerstliedjes, het zijn veelal niet de sterkste songs van de artiesten die ze vertolken. Ja, dat nummer van Slade vond ik wel leuk, en de kerstsong van John Lennon, die van Wham en Chris Rea zijn ook goede, en Miss Montreal (om ook eens iets hedendaags te noemen) heeft onlangs een erg leuke kerstsong opgenomen, maar wat vind ik nu de beste? Evelyns vraag was voor mij aanleiding om eens flink te surfen op internet en diverse nummers te beluisteren. En geloof het of niet, ik ben er uit!

Schrik niet: mijn favoriete kerstsong is nòg ouder dan ikzelf ben! Kortom, het was al een kersthit toen ik nog van geen aards bestaan wist.

Het is Christmas Song van the late Nat King Cole geworden. Zoetgevooisder kan het al niet, maar als ik het er 65 jaar na dato nòg warm van krijg, kun je gerust spreken van een song van hoge kwaliteit. Nou vooruit, het is een stem van hoge kwaliteit. Kom er maar in Nat!

Winters loopje

De laatste dagen kenmerken zich door een uitgesproken huiselijkheid, die worden doorgebracht met wat tekenen, achter de pc doorbrengen, beetje tv kijken, hond uitlaten, kerstboom extra versieren, koken en vandaag zelfs vijftig minuten lopen.

Hardlopen kun je het niet noemen, in de eerste plaats door de dikke lagen al dan niet aangevroren sneeuw, in de tweede plaats door de beknelde zenuw die na een half uur lopen flink begon op te spelen. Nee, we zijn er nog niet van af maar ik kan weer een beetje joggen en dat is winst.

Omdat ik via de duinen naar het strand en daar rechtsaf naar Kijkduin ben gelopen, ging de camera mee. Ik verwachtte aardige plaatjes in de sneeuwrijke duinen en dat is uitgekomen, maar persoonlijk vond ik de wolkenhemel boven Hotel Atlantic ook schitterend.

Die aalscholver zat trouwens op het ijs in het water bij de Pomonalaan. Ik liet de hond uit en zag op die plek allerlei verschillende vogels zitten: wilde eenden, een paar Canadese ganzen, nijlganzen, een brandgans en die aalscholver. Mooi span om te fotograferen, dacht ik nog, maar toen ik vijf minuten later terugkeerde om ze te fotograferen, waren de ganzen al verdwenen.   

Korste dag, kortste blogje

Vanmorgen heb ik voor het eerst sinds twee weken een stukje gelopen zonder noemenswaardige pijn. Waar hebben we het over, een kwartiertje slechts, dat mag nauwelijks een naam hebben. Maar we zijn weer op de – momenteel wel heel erg besneeuwde en hier en daar spekgladde – weg terug!

Over sneeuw gesproken: ongetwijfeld zijn alle blogs en sites deze dagen gelardeerd met sneeuwplaatjes, ik kan daarbij niet achterblijven.

De Boeddha bij de vijver was gisteren bijna geheel en al ingesneeuwd, maar hij zou Boeddha niet zijn als hij dat niet met de hem zo kenmerkende lijdzaamheid verdroeg.

Vermoedelijk zijn de meeste van de hier afgebeelde personen inmiddels overleden, sneeuwpoppen zijn nu eenmaal geen lang leven beschoren.

Meeuwen en makrelen…

Nee, dit is niet de sage van de kraai die zich een fuut waande, al zou je dat bij het zien van bovenstaande foto wel denken.

Dit is wel de impressie vanaf de zijlijn van de Meeuwen- en Makrelenloop, die vandaag in ouderwetsch-winterse omstandigheden werd gelopen. Niet door mij overigens, maar dat is inmiddels genoegzaam bekend. Het zal nog wel even duren voordat ik normaal en in ieder geval pijnvrij kan lopen. Ik heb wel gewandeld van huis naar het strand, waar ik mij ter hoogte van plek waar ‘s zomers strandtent De Kwartel staat, opstelde. Ik was er om 14.00 uur, juist op het moment dat twee kilometer verderop, ter hoogte van de (ook al weer voormalige) Norfolkline, de lopers van start gingen. Het duurde een minuut of vijf toen ik in de verte de meute het strand zag opgaan richting Kijkduin/Monster. Nog eens drie minuten later kwam de kopgroep nader- en vervolgens voorbij.

Mijn – zelf-opgelegde – taak vandaag was ‘kiekjes maken’ waarvan ik hier een aantal plaats. Zo zien we hier links Helmie lopen die vier maanden na haar bevalling weer heel snel loopt en deze M&M-loop als eerste dame zou finishen. Even later kon ik mij als een weliswaar wat overjarige maar daarom niet minder galante ridder gedragen toen Marjolein, ook heel snel, naderbij kwam en vroeg of ik handschoenen voor haar had. Die had ik, áán namelijk. Maar die gingen uit en werden vervolgens aan de door vrieskou rode en verkrampte handen van de spartaans (want voor winterse begrippen schaars) geklede vriendin geschoven. Marjolein kon gelukkig weer verder. Ik ging ook verder met ‘kieken’ maar nu gingen mijn handen van den weeromstuit verkrampen en verstijven.

Opeens kwam er een reddende engel voorbij, de heilige Sint Eveline, die mij haar warme handschoenen toeworp. Nu moest zij wel blootshands verder maar kennelijk was dat voor haar geen probleem. Alsnog dank Eveline, ik had wel plezier van de handschoenen! Want jongens, wat wàs het koud. Maar dit is geen nieuwsfeit natuurlijk, we hebben dat allemaal kunnen merken.

Toen het grootste deel van de lopers voorbij was, ben ik richting havenhoofd gelopen. Voorzichtig joggend, maar zelfs dat deed pijn, na een kilometer moest ik stoppen. Onderweg kwam ik nog Paul van O. tegen, hij trainde voor zichzelf. Het leek wel of hij de eerst-terugkerende loper was…

Vlak bij de opgang waar de lopers vandaan waren gekomen en straks weer naar boven zouden gaan, stonden nog twee fotografen. De ene was een snellere Sparta-loper, die zondag gaat meedoen aan de Bruggenloop, de ander was een mijnheer die ik niet onmiddellijk herkende als de vader van Rutger. Dat was hij dus wel. Rutger zou naderhand als vijfde finishen. Een mooie prestatie van een van onze snelste lange-afstandslopers, bij wie we later in de middag nog een afzakkertje zouden nemen. Hij woont namelijk vlak bij de start, vandaar.

Om onduidelijkheden weg te nemen: dit blogje is deels gisteravond (zaterdag) gemaakt, deels vandaag (zondag). Het kan dus zijn dat begrippen als ‘vandaag’ en ‘morgen’ een beetje door elkaar lopen. Ik was er nogal laat mee gisteren omdat ik ongelooflijk gedoe had met het inladen van de foto’s, programma’s die niet werkten of er mee ophielden, dat werk. Maar het ergste leed is nu geleden. Straks dus iets meer tekst en fotootjes in postzegelformaat, die bij aanklikken wel wat groter worden….

Ik heb vrij veel shotjes van passerende lopers gemaakt, vooral van bekenden en clubgenoten. 

Ook heb ik nog een aantal foto’s gemaakt van lopers op de terugweg, even voordat zij via de oprit bij de Norfolkline het strand verlieten voor de laatste kilometer naar de finish. Met enig chauvinisme heb ik van de snelste heer en snelste dame van onze vereniging (Rutger en Helmie) een iets uitvergrote foto gemaakt. Maar er waren nog meer lopers en loopsters van onze vereniging. Het grappige is dat dit een parcours is dat je moet liggen: mensen die op de weg verrassend presteren, komen hier in de middenmoot aan, maar het omgekeerde komt ook voor.

Wie altijd goed presteert is Marjolein, die profijt heeft gehad van mijn handschoentjes, zo vertelde zij achteraf. Nou ja, heb ik toch nog een goede daad verricht vandaag.

Eenmaal terug bij de vernieuwde start- en finishlocatie, kreeg ik een lekker gebakken visje – nou, visje: het was een hele vis! – aangeboden van buurman Jan, die ook de elementen had getrotseerd. Verder was er erwtensoep en voor de lopers uiteraard de traditionele smakelijke – niet blijvende – herinnering, een gerookte makreel!

Na nog wat te hebben gepraat met deze en gene, waaronder ex-buurman Jan Spaans, Marjolein en Paul K., ging ik even langs bij onze trots in winterrijke dagen, Rutger. Het is inmiddels een traditie dat hij zijn huis deze dag openstelt voor mede-lopers en hun supporters (wel op uitnodiging natuurlijk) en hen laat genieten van zijn voortreffelijke bak-kunsten.

Deo non volente…

Tot het laatste moment heb ik het besluit uitgesteld, maar helaas ben ik morgen niet van de partij in Linschoten. Jammer, niet eens zozeer dat ik eens een loop moet missen – komt wel meer voor – maar vooral omdat het al lang geleden is dat ik bij een webloggers-meeting van de partij was. Maar goed, er komen nog zóveel gelegenheden!

Gisteren zou ik dus een stukje gaan lopen, maar ondanks dat ik redelijk goed uit de voeten kan (wandelen en fietsen geen probleem) bezorgden de eerste twee stappen hardlopen mij al een ‘kramp-achtige’ pijn in de linkerhamstring. Toch gaat het elke dag ietsjepietsje beter, maar na een volle week niet te hebben hardgelopen moet ik Linschoten maar laten schieten.

Ik denk dat het toch maar de Meeuwen- en Makrelenloop wordt, lekker dicht bij huis. Let wel, als toeschouwer/supporter/kiekjesmaker!