Vakantie voorbij, leve de vakantie!

Dit korte blogje is meer ter afronding van een weekje Drenthe, om het te complementeren. Later vanavond of morgenochtend vroeg een update met naar verwachting een bewijs dat er leven nà de vakantie is!

Vorige week zondag was de laatste dag van ons verblijf in Drenthe. Deze dag heb ik deels in de tuin aldaar, deels in het zwembad ‘Het Zwanenmeer’ doorgebracht. Het was namelijk zonnig en warm. Hierover valt eigenlijk niet veel meer spannends te vertellen dan dat ik bij het zwemmen mijn schoonzus hooguit anderhalf baantje kon bijhouden – en dat nog wel met moeite, met de schoolslag – waarna ik er weer genoeg van had en op mijn handdoek in de zon ben gaan liggen. Mijn schoonzus ging nog vijf kwartier door, onafgebroken… Als ik ooit weer eens aan een recreatieve triathlon wil meedoen, moet er op zwemgebied meer getraind gaan worden! Tja, ik hou nu eenmaal niet zo van zwembaden, zeker niet wanneer ze overdekt zijn.

Voor het overige wat plaatjes gemaakt van al wat leeft en groeit en altijd weer boeit. Tuinleven… En toen wij uiteindelijk op weg naar de bushalte op De Brink liepen, evenals de eerste dag bepakt en bezakt en met een wederom nerveus keffende Sammy, moest nog een plaatje worden gemaakt van de welbekende molen.

Vandaag gaat er weer gewandeld worden, met De Doornvogels. En wordt er nog hardgelopen? Welzeker, er staat heel wat op het programma voor het komende najaar. Morgen maar weer eens ‘een vijfje’ proberen in Delft.

Thee of Cuba Libre?!

Vandaag was mijn niet-werk dag. Ik heb de fiets voor een gratis service-beurt naar fietsenzaak Hans Struijck gebracht, waarna ik bij Bever Sport diverse goede wandelschoenen heb aangepast.

De lichtbruine van het merk Meindl zaten meteen goed, het was echt liefde op het eerste gezicht. Ze stonden ook erg goed, ‘stoere’ schoenen waren het. Maar dan komt de ratio, de grootste vernietiger van intuïtieve en romantische gevoelens, om de hoek kijken: "Wel erg duur hè, honderdtachtig euro. En die mooie kleur blijft niet lang wanneer je lange wandelingen door de natuur maakt". De andere schoenen, van Hanwag en Iowa, waren trouwens ook prima schoenen, ook wat goedkoper, maar toch…. die Meindl moest het worden. Even over denken maar, om vijf uur was mijn fiets klaar en daarvoor kon ik de schoenen ophalen.

Tussen de middag had ik een lunchafspraak met oud-collega/kamergenote Evita, die nu bij de Raad voor de Rechtspraak werkt. Een prachtig gebouw waarin moderne en klassieke elementen in volmaakte harmonie in elkaar overgaan. Evita liet mij een deel van het gebouw zien, na de lunch op de binnenplaats bij Pulchri toonde ze mij haar werkplek en stelde ze mij voor aan enkele collega’s.

Later in de middag ben ik teruggegaan om de Meindl’s en naderhand de fiets op te halen. Maar ze zijn het tòch niet geworden. In de Outlet-store van Bever Sport ging ik namelijk even snuffelen en zag prima wandelschoenen van het merk Lowa, in mijn maat, voor slechts 87 euro! Dat scheelt een slok op een borrel. Even aangepast en daarna toch nog even naar de duurdere varianten in de tegenoverliggende winkel van hetzelfde bedrijf.

De verkoper zei eerlijk dat het niets uitmaakte, de kwaliteit van de schoenen is exact hetzelfde, dus raadde hij mij de goedkopere ‘uitverkoop-variant’, mits ze goed ‘zaten’, van harte aan. Ik heb de Lowa’s nu aan de voeten om er aan te wennen. Zaterdag is er weer een Doornvogels-wandeling, kan ik ze meteen uitproberen.

Thee èn Cuba Libre!

Vorige week vrijdag – 24 juli – was op sportief gebied een rustdag. Ik had mij voorgenomen om niet te fietsen, maar even later zat ik weer op het ijzeren paard. Doel: kijken naar de vrijdag-editie van de (halve) marathon-tiendaagse. Ik kon dan meteen zien waar de volgende dag de start van de (halve) marathon zou plaatsvinden.

Na zo’n twintig minuten fietsen kwam ik bij het weggetje door het Gieter Bos, richting Het Nije Hemelrijck. Ik zag een tentje en een tafeltje met bekertjes en zowaar lopers! De eerste die passeerde was een in het rood geklede loper die ik de volgende dag zou leren kennen als Ruud Kok, even later kwam een jongere loper, weer even later een hele groep met o.a. Jeanet Lange en Ineke Scheffer. En, tot mijn verrassing, een goede kennis uit Den Haag, lid van de Hague Road Runners en organisator van de jaarlijkse Discovery Run, Johan Knoester! Het bleek dat hij ook een éénmalige halve marathon liep.

Op de terugweg ging ik bij een nieuw theewinkeltje langs dat recent van Groningen naar Gieten is verkast, de Santekraam. Nu ben ik niet zo’n enorme theeliefhebber, maar tussen de theesoorten die hier worden verkocht zitten heel lekkere. De zomerthee bijvoorbeeld, of de Rooibosthee met citroen en andere kruiden, de cranberrythee, enzovoorts. Ze verkopen ook slankthee – niet teveel van drinken want je loopt constant naar het toilet – en slapeloosheidsthee. Ik ging naar binnen en kocht wat theesoorten, waarbij ik met de eigenaar van het winkeltje – met een gezellig-knusse ouderwetse uitstraling – aan de praat raakte. Hij verkoopt hier veel theesoorten, maar niet allemaal. Hij heeft ze wel, maar (nog) in Groningen.

Thuisgekomen, bleek iedereen weg. Kennelijk even wandelen of shoppen. Ik kleedde mij om, liep naar de Brink en ging met de bus naar Groningen voor een bezoek aan het museum aldaar waarvan Kees van Twist weer de directeur is.

Op dit moment is er een grote bijna museumvullende expositie over cubaanse kunst met als titel: Cuba! Kunst en geschiedenis van 1968 tot heden. Wij zien schilderijen en foto’s van vooraanstaande Cubaanse kunstenaars, terwijl op twee monitors documentaire films worden gedraaid met de cubaanse geschiedenis als onderwerp. Met toonaangevende figuren als Batista, Fidel en Raoul Castro, Che Guevara, John F. Kennedy en Nikita Chroetsjov. Wie inhoudelijk geïnteresseerd is in deze tentoonstelling, zie de website of als je in de buurt bent, bezoek het museum eens.

Terug in Gieten heb ik nagenoeg de hele verdere middag de spannende etappe gezien naar de Mont Ventoux. Ondanks alle activiteiten, heb ik in Gieten de Tour de France redelijk goed kunnen volgen.

Eerst rennen, daarna weer Drenthelen

Eerst dus weer de actualiteit. Dat was een pittige fartlek-training door en in de omgeving van de puinduinen. Maar ditmaal met een andere (hogere) groep, de groep van Henk K.!

Onze ‘eigen’ groep, Groep 5, was sterk gereduceerd op deze woensdag. Oorzaak: blessures van de (hoofd)trainers, maar vooral vakanties! Wie er wel waren: Ellen, André, Rob en Katelijne. Ellen stelde voor om met een andere groep mee te lopen, waarop ik achtereenvolgens aan Jan P. en Henk K. (trainers van Groep 3) toestemming vroeg om met hen mee te hollen. Geen probleem. Het werd uiteraard een pittige training met deze ‘jongens’ die de 10 km zo tussen de 39 en 44 minuten kunnen overbruggen. Eerst een stief kwartiertje inlopen, oefeningen en wat loopscholing, daarna twee series van zeven minuten.

De eerst serie ging ik al ‘voor gaas’, want dat ging niet langs (zoals ik begrepen had) maar dóór (en over) de puinduinen, met een paar gemene lange steile trappen. Juist mijn zwakste punt! Dat resulteerde ook in een staartpositie, ook al wist ik de schade beperkt te houden.

Na vijf minuten – of iets langer – gingen de tweede zeven minuten in. We waren inmiddels in Park Ockenburgh, in groepjes van twee à drie personen werd er achter elkaar gehold. Dat ging aanmerkelijk beter. En toen we, eenmaal op straat de terugweg aanvaardden en de laatste kilometer in een fors tempo aflegden, deden we daar zo tussen de 4 minuten en 4’40” over. Ik liep toen met Henk K. in eenzelfde tempo, we kwamen uit op 4’20” min.

Het was een mooie training, en het was te doen. Zeker de anderen van Groep 5, met name de dames en Rob, konden zeer goed volgen.

Terug naar vorige week, naar de derde fietsdag in Drenthe.

Derde fietsdag

Maar eerst nog even beginnen met waar ik gisteren ben opgehouden: de rit naar Scheerwolde. Het was op zijn zachtst gezegd nogal moeilijk om daar te komen. Aan diverse mensen hebben wij de weg gevraagd, en wij zijn een aantal keren de verkeerde kant opgestuurd. Dat schoot niet op. Ten einde raad hebben wij de mensen van ons toekomstige logement gebeld – het telefoonnummer staat in het boekje – en die gaven de juiste instructies. Het bleek dat het nog een eind fietsen was en dat de allereerste mensen aan wie wij de weg hadden gevraagd het bij het rechte eind hadden.

Uiteindelijk kwamen we bij de plaats van bestemming aan, een grote boerderij waar de vrouw des huizes ons warm verwelkomde. We zetten de fietsen in de schuur en volgden haar naar het woonhuis, waar de heer des huizes ook was. Ook hier werden we, na de bagage in onze slaapkamer op de vliering – wederom zeer verzorgd! – te hebben gezet, onthaald op koffie. Al pratende kwamen we er achter dat mijnheer vrijwilliger was bij een Eendenkooi. Hij zou daar morgen iets over vertellen, beloofde hij.

Die nacht hebben we veel wakker gelegen door een hinderlijk zoemende mug en hevige langdurige regenbuien, wat een enorm kabaal maakte op dak en het schuine dakraam waar we net onder lagen. Toch redelijk fit weer op, waarna we in de bijkeuken van een goed en gevarieerd ontbijt genoten. Ook deze tweede ervaring met Vrienden op de fiets was er een om in de boeken te schrijven. Dat hebben we ook letterlijk gedaan, een heel verhaal in het gastenboek over onze trip tot dusver. Dit op verzoek van de vrouw des huizes.

Zoals beloofd startte mijnheer de computer en liet ons de website zien van de eendenkooi waarvan hij vrijwilliger is. Als voorman geeft hij leiding aan de herstelwerkzaamheden, ook legde hij uit hoe het ‘kooikeren’ in zijn werk gaat, waarbij lokeenden worden gebruikt en het kooikerhondje de eenden in een soort fuik (pijp) drijft waar ze niet meer uit kunnen. Daar gaan ze letterlijk ‘de pijp uit’.  Die uitdrukking komt daar dus vandaan.

Daarna weer op pad! We namen afscheid, namen nog een foto van  de boerderij en gingen op weg naar de eerstvolgende bestemming, Giethoorn.  Het was slechts 10 kilometer fietsen. We waren er dus vrij vroeg, zo rond tien uur. Met de fiets aan de hand liepen we door het mooie dorpje, bij vooral de ouderen nog bekend door de film ‘Fanfare’ van Bert Haanstra.

Het was nog vrij rustig, pas na een tweede rondje Giethoorn, deels fietsend, deels wandelend, konden we op een terrasje koffie drinken. De vrolijke uitbater en een goedlachs gezelschap naast ons zorgden ervoor dat het niet al te stil werd.

Na Giethoorn de weg terug. We kozen voor een rechtstreekse weg naar Asseen, en van daaruit naar Gieten. Dit met het idee dat dit iets sneller zou zijn dan dezelfde weg terugrijden zoals we ook gekomen waren, dus via Orvelte, Westerbork, Borger enzovoorts. Maar dat viel vies tegen! Een afstand van 28 kilometer zou toch in hooguit anderhalf uiur te overbruggen zijn zou je zeggen. Maar nee, het werd bikkelen door weer en wind en pas om vijf uur ‘s middags zouden we in Gieten en dus ‘thuis’ zijn. Het werd noodweer onderweg. Voordeel was dat we onze regenpakken niet voor niets hadden meegenomen, nadeel dat het een enorm plakkerige toestand werd. Zelf kreeg ik ook steeds meer last van het fietsen op deze derde dag. Op zichzelf had ik een prima fiets maar met zo’n smal keihard k.. zadeltje waardoor ik al vanaf dag 1 steeds moest verzitten en met sponzen in mijn fietsbroek en een onderweg bij Blokker gekocht luchtkussentje op mijn zadel gebonden het leed trachtte te verzachten. Maar het effect was als bij de Prinses op de Erwt: al had ik tien sponzen of kussens aangebracht, de pijn in mijn kont werd nauwelijks verzacht. Je kunt wel merken dat je naarmate je ouder wordt steeds minder zitvlees krijgt. Gelukkig konden we af en toe van fiets wisselen.

In Dwingeloo verlieten we de inmiddels constant vallende regenbui en genoten in de plaatselijke pannenkoekenboerderij van een overheerlijke appelpannenkoek resp. spekpannenkoek met stroop en poedersuiker. Dat hadden we wel verdiend vonden wij.

Onderweg naar Assen en vervolgens naar Gieten waren we nog steeds niet van het slechte weer bevrijd, al werd het uiteindelijk wel iets minder nat. Maar al met al kunnen we terugkijken op een geslaagde fiets-driedaagse! Voor herhaling vatbaar. Nou ja, deze laatste dag misschien wat minder, maar ook slecht weer kun je uiteraard treffen als fietser. Morgen even een dagje rust. Ik heb toen het onvermijdelijke ‘culturele uitje’ gemaakt, nadat ik eerst even ben wezen kijken bij deel zoveel van de marathon 10-daagse. Morgen meer!

Verder Drent(h)elen…

Eerst dus de actualiteit, die overwegend bestaat uit ‘gewoon’ weer werken. Maar ‘s avonds ging ik even naar het volkstuintje van ex-collega, vriendin en lid van Haag Atletiek Elly. Zij had een overvloed aan welig tierende vruchtgroenten en die moest zij kwijt. Vooral courgettes! Voor mijn vakantie vroeg ze al of ik wat kon gebruiken. Ik wel, leuk om culinair mee te experimenteren.

Welnu, met de courgette die ik uiteindelijk meenam kan ik een heel weeshuis voorzien van courgettesoep of courgettegebak, of pasta met courgettes. Wat een kolossaal gevaarte zeg! Het lijkt wel… nee, laten we het netjes houden. Behalve deze joekel nam ik ook nog een koolrabi mee, twee reuzen-uien (een rode en een ‘gewone’), wat rucola en selderij. Wij kunnen weer even vooruit!

Later in de avond kwam Ruud. Hij had twee dvd’s gedownload voor mij, een van Jeff Beck live at Ronnie Scots, en een van het laatste concert van Led Zeppelin in het O2 theater in Londen. Waar ik ook bij was, weet je nog?

Nu weer terug naar de afgelopen week in Drenthe, van dinsdag tot woensdagavond, waarin wij een heuse fiets-driedaagse hebben gehouden. Vanwege de visite en een trage PC lukte het niet om de donderdag ‘mee te pikken’. Nou ja, dat komt morgen dan wel weer.

Fiets-driedaagse door Midden-Drenthe

Dinsdagmorgen 21 juli

gingen we op pad, met geleende fietsen van schoonzus Louise. Het was schitterend weer, een van de weinige dagen waarop de zon uitbundig scheen tegen een strakblauwe achtergrond. En weinig wind. Ik had al een route uitgestippeld die via Gieten naar achtereenvolgens Gasselte, Borger, Westerbork en Orvelte leidde. Wat een schitterende tocht werd het. We fietsten niet echt hard, hooguit 15 km per uur, maar het was een mooi tempo om van de omgeving te kunnen genieten. Die omgeving kenmerkte zich door groen, groen en nog eens groen maar desondanks ook door afwisseling. Weilanden, bos, akkers, dorpjes, vennen, heideveldjes, aan één stuk door.

We hadden cappucinopauze in het plaatsje Elp, waar het zo mogelijk nòg rustiger was dan elders. Want Drenthe, zelfs in het hoogseizoen, is een oase van rust. Een van de langere tussenstops was Orvelte, het bekende monumentendorp. Het was nog vroeg toen we daar arriveerden, dus er vonden nog geen bruisende activiteiten plaats zoals oude ambachten
. Wel een beetje rondgekeken en daarna verder, richting Dwingeloo.

Over de Dwingeloose heide ging het richting Diever, onze eindbestemming voor vandaag. Vanaf dit moment verwijs ik naar mijn weblog van twee dagen terug, daar staat het verhaal van Diever op en de Brinkloop die daar later in de avond plaatsvond.

Woensdag 22 juli

De volgende ochtend werden we getracteerd op een copieus ontbijt. Smakelijk en uitgebreid, maar we zouden vandaag ook veel kilometers maken. We namen afscheid van de vriendelijke dame, nadat we eerst iets in het gastenboek hadden geschreven, een goed gebruik. Het regende toen we vertrokken, hetgeen ons noopte even onder het afdak van de garage waar onze fietsen geparkeerd stonden, te wachten. Het bleek ook de enige bui deze dag te zijn, hetgeen ons erg meeviel, de voorspellingen waren aanmerkelijk ongunstiger.

Ditmaal ging de weg naar Ossenzijl, in Overijssel. Dat is een plaatsje dat midden in de Weerribben ligt. Wederom een fiks stukje trappen. De weg leidde nu via plaatsjes als Havelte en Steenwijk. In laatstgenoemd stadje was juist een kermis aan de gang. En waar kermis in de randstad vooral het domein is van opgeschoten pubers, lijkt hier iedereen te komen. Ik vond het zelf nogal druk. We hebben wel even onze fietsen geparkeerd en hebben een korte wandeling door een deel van Steenwijk gemaakt, waarna we ergens in een achteraf-straatje iets van de meegenomen drank en etenswaar nuttigden.

Daarna ging de rit verder. Na een lange en zware fietstocht over een stuk open terrein, met weide- en rietlanden aan beide zijden en water waarin talrijke mini-jachten lagen aangemeerd, bereikten we uiteindelijk Ossenzijl. Daar was een bezoekerscentrum van waaruit je kon fietsen, wandelen, kanoën en roeien.

Fietsen hadden we nu wel even genoeg gedaan, dus hebben we een wandeling gemaakt door de weerribben. Een mooi natuurgebied, maar wel wat eentoniger dan de afwisselende landschappen waar we vandaag en gisteren doorheen zijn gereden. We waren nu ook in een andere provincie, het waterrijke Overijssel. Ook was de wandeling niet overal even duidelijk aangegeven zodat het gevaar van steeds hetzelfde rondje maken niet denkbeeldig was.

Bij terugkeer van de wandeling bij het bezoekerscentrum heb ik aldaar enkele films over de weerribben bekeken, over het ontstaan ervan – veenafgravingen door turfwinning, waarna de braakliggende percelen van 30 meter breed zich vulden met regenwater en de stroken land ertussen de ‘ribben’ vormden – en over de pogingen de otter te herintroduceren. Wat niet meevalt, want de otter stelt hoge eisen aan zijn leefgebied (tientallen kilometers oevergebied, schoon water en voldoende rust- en schuilgelegenheid).

Na deze langere rustpauze hebben wij het voortreffelijke avondmaal gebruikt bij een restaurant, even voorbij en met zicht op een ophaalbrug. Zalm met cashewnoten. Anderhalf uur later gingen we voor de laatste 11 km op deze dag, langs het water naar Scheerwolde, waar ons laatste overnachtingsadres was. Een schitterende route dat grotendeels langs het water voerde, met aan de rechterkant mooi onderhouden boerderijtjes en mini-landhuisjes met de mooist denkbare bloementuinen. Wij zagen nog heel wat mensen zwemmen, kennelijk is het water hier schoon. Ook kwamen we tijdens onze rit bovenstaande gestekelde vriend tegen. Morgen het vervolg…

Vakantie Bujaleuf – deel 3 (slot)

Donderdag 21 augustus

Een helder begin van de dag. Vandaag maar eens overslaan wat hardlopen betreft, want ofschoon ik later wakker was dan anders voelden mijn benen zwaar aan. Om 07.00 uur ging ik op weg naar het dorp voor de dagelijkse ‘pain tourné’ (een grote baquette) en de croissants. Heen deed ik er 25 minuten over met die steile klim, terug ‘heuvelafwaarts’ 16 minuten. 

Tom zou vandaag Paul en Frans gaan helpen bij het storten van beton, het spul zou in de loop van de dag geleverd worden. Aan het eind van de middag zouden wij ons bij het gezelschap voegen. Het werd een dagje van lezen. Deze week heb ik in totaal twee boeken gelezen, ‘Afgunst’ van Saskia Noort (leest lekker weg maar tamelijk morbide) en ‘Een goede man slaat soms zijn vrouw’ van Joris Luyendijk. Dat gaat over de studententijd van de auteur in Egypte en het spanningsveld tussen westerse en islamitische denkbeelden en cultuur. Interessant. Om eventuele ongerustheid weg te nemen: ik heb mij niet als een goede man gedragen, ik zou niet eens durven want mijn vrouw slaat terug… 😉

Het lezen gebeurde deels binnen in de kamer, deels buiten. We hadden onze badhanddoeken op het grasveld uitgestrekt om te zonnebaden. Toen het al te heet werd zocht ik mijn toevlucht in de hangmat, die verderop tussen twee bomen opgehangen was. Na een tijdje ‘hangen’ had ik ook daar weer genoeg van.

Tussen de middag zijn wij met z’n drieën in het dorp gaan eten bij St. Pancras. Een echt oer-Frans restaurant waar ook de dorpsbewoners komen eten. Dan weet je dat het goed zit. Een simpele uitstraling, geen luxe, meer zo’n ouderwetse huiskamersfeer. Je komt binnen en krijgt meteen het eten voorgeschoteld. Het voorgerecht bestond uit in vinaigrette gemarineerde bietjes en gepocheerde garnalen, dikke zelfgemaakte mayonaise en stokbrood. Een vreemde combinatie, maar het was heerlijk. Daarna het hoofdgerecht: licht aangebakken worstjes met linzen. Erg lekker. Als toetje gebak met bosbessen voor de dames en ijs voor mijzelf.

Na het eten gingen we naar huis voor de ‘siësta’. Uitbuiken, lezen en zonnebaden, daar kwam het zo’n beetje op neer. En ook af en toe naar de Olympische Spelen gekeken. Later die middag gingen we naar Paul en Marja, waar Tom al de hele dag druk aan het werk was.

Onderweg stopten we even bij de porseleinfabriek, misschien zagen we nog iets leuks om mee te nemen naar Den Haag. Dat bleek echter niet het geval. Leuk en soms mooi was het zeker, maar er was niets bij dat we echt nodig hadden. Dan maar niet, het scheelt ook weer bagage.

Bij Paul en Marja was iedereen – Ian met zijn graafmachine, Paul, Marja, Frans en Tom – nog druk bezig, want de betonleverancier had het spul pas laat in de middag afgeleverd. Het cement was nog maar net gestort, zowel bij Paul als bij zijn nieuwe buurman Frans. Het bleek amper genoeg voor de hele fundering, maar er lag nog een berg mortel van een vorige keer. Dit werd aangelengd met wat water, waarmee het gat werd gedicht. En vervolgens werd het oppervlak met vereende krachten geëgaliseerd. Maar na gedane arbeid wil de inwendige mens ook wat.

Marja nodigde ons uit om een hapje mee te eten. Het werd een maaltijd met stokbrood, kaas, sla en heerlijke zelfgemaakte viskoekjes. Dat alles overgoten met een eveneens heerlijke volle rode wijn, Spaanse wijn was het maar zonder de vreemde bijsmaak van Rioja.

Na de maaltijd gingen we iets verderop bij Frans en zijn goedlachse vrouw Joyce kijken, die een ander stationshuisje bewonen met uitzicht op de vallei. Ook hier was beton gestort voor de fundering van een muur die nog moet worden gebouwd en deel gaat uitmaken van een aanbouw waarmee het huis aan de achterkant wordt uitgebreid.

Totdat het donker werd zaten we buiten aan de wijn – alweer wijn, inderdaad. Naar boven turend zagen we aan het uitspansel eerst een vliegtuig die we voor een satelliet aanzagen en direct daarna een echte satelliet die zich snel in tegenovergestelde richting bewoog. Het was niet het enige dat wij zagen vliegen, want rond de buitenlamp die inmiddels was aangestoken verzamelden zich steeds meer hoornaars. Eerst een, toen twee, daarna werden het al snel vijf en tenslotte zoemden tientallen van die grote kanjers om de lichtbron heen. Hoornaars zijn slomer dan gewone wespen maar een steek kan zeer pijnlijk zijn en zelfs gevaarlijk voor mensen met een allergie voor wespensteken.

Laat keerden we weer terug naar ‘onze’ woning, waarbij Tom ditmaal als Bob fungeerde. Geen overbodigheid, want de weggetjes zijn soms erg smal, voeren hier en daar langs ravijnen en heuvel-op zit er een scherp bochtje dat de nodige stuurmanskunst vergt om te nemen. Maar we zijn thuisgekomen, gingen direct naar bed en sliepen meteen als een blok. Zelfs ik.

Vrijdag 22 augustus

De op één na laatste dag. Weer regende het, aanhoudend en constant. ‘s Ochtends 20 minuten gelopen. Niet veel, maar genoeg om het ritme niet te verliezen. Eerlijk gezegd verlang ik weer naar een normaal vlak parcours met af en toe een heuveltje. Je ziet hier ook zeer weinig hardlopers wat ik goed kan begrijpen. Ditmaal gingen Tom en ik met de auto naar de bakker, want het goot.

Het werd een huiselijk dagje: een beetje geluierd, pasta volgens een recept van Sofia Loren gegeten, de boeken uitgelezen, tijdschriften doorgenomen, naar de Olympische Spelen gekeken. Mijn persoonlijke hoogtepunt was de overwinning van de langbenige en gebrilde Tia Hellebout bij het hoogspringen. Een uitzonderlijke prestatie en een bijzonder leuke vrouw. Toch vreemd dat onze zuiderburen zo weinig gouden medailles hebben weten te scoren bij opeenvolgende Olympische Spelen: de laatste (van lange afstandsloper Gaston Roelands) dateert alweer uit 1964!

Laat in de middag kwamen Wim en Ina op bezoek. Zij wonen ook in de omgeving en werden na een tijdelijke afwezigheid – ze waren even bij familie in Rotterdam – warm onthaald door hun vrienden, die naderhand ook kwamen. Ria had voor lekkere hapjes gezorgd. Het werd alweer gezellig. Tom hoorde ik eens verzuchten dat je hier elke avond parties kunt aflopen, als je dat zou willen. Leuk, dat wel, maar hij is meer het type van doorwerken en dingen afmaken, want hij vindt dat er nog veel aan het huis moet gebeuren.

Zaterdag 23 augustus

De laatste volledige dag. Het weer was redelijk goed. Na een ietwat regenachtige start klaarde het op en ‘s middags was het gras droog genoeg om gemaaid te worden. Die taak heb ik maar op mij genomen. Een aardige oppervlakte, zo’n 1300 m2, maar het was goed te doen. Tom had het zwaarder. De vorige dag had hij grote hoeveelheden klei van onder het huis vandaan geschept, dat was er ingekomen bij een recente overstroming. Vandaag was hij bezig een put ‘klei-vrij’ te maken zodat hij bij de hoofdkraan kon komen. Eerder deze ochtend had ik mij al bezig gehouden met het verwijderen van takken uit de tuin van de buren. Zij hadden mij daarover gisteren aangesproken. Die takken, restanten van het snoeien van de heg, hadden we er per ongeluk ingegooid.

‘s Avonds zijn wij naar het huis van Leen en Ine gegaan, we waren allemaal uitgenodigd om iets te komen eten en drinken. Een kast(eel) van een huis, bijzonder fraai ingericht, kamers met mooi donker houtwerk en de nodige kunst aan de muren. In de woning bevindt zich ook een zwembad waarin menigeen een duik kan nemen, niet in de laatste plaats de bewoners zelf. Rondom het huis ligt een immense tuin dat eerder de aanduiding landgoed verdient. Daarop staat een volledig ingericht tuinhuis dat als tweede (logeer)woning dienst doet. Naast Tom, Ria, Marja, Paul, Frans en Joyce was er een engels echtpaar, Jill en Dave met hun zoon. Zij komen oorspronkelijk uit York maar wonen al een tijd permanent in Frankrijk. Jill is meubeldesigner en haar man architect, zij voorzien in hun levensonderhoud met het ontwerpen en vervaardigen van meubels en restauraties. Voor Leen en Ina hebben ze twee stoelen in de stijl van Rietveld gemaakt.

We hebben gezellig gepraat en lieten ons de hapjes goed smaken. Omdat we de volgende morgen bijtijds wilden vertrekken, hebben we het niet al te laat gemaakt.

Zate
rdag 23 augustus

De dag van vertrek. Nu zal ik het echt beknopt houden. Na het huis te hebben nagelopen vertrokken we met de auto naar Nederland. Het werd een lange rit die voorspoedig verliep, met slechts twee korte pitstops bij een wegrestaurant. Na circa 10 uur rijden werden wij keurig thuis afgezet door Tom en Ria. We kunnen terugkijken op een mooie vakantie.

Vakantie Bujaleuf – deel 2

Een wat merkwaardig blogje ditmaal, want deels bevat het de actualiteit, deels deel 2 van het uit drie delen bestaande vakantieverslag. Eerst de actualiteit dan maar.

Gisteren zijn wij naar Drenthe getreind om de hond op te halen. Eenmaal in Gieten, heb ik de stoute loopschoenen aangetrokken en een duurloop van 100 minuten netto (115 minuten bruto) door de fraaie omgeving volbracht. Het parcours ging over landweggetjes, bospaden, langs landbouwgrond en weilanden. Daarbij kwam ik ook in het bos rond het Zwanenmeer en op het landweggetje annex fietspad vanaf Gieten naar Gasselte. Later, na een pastamaaltijd bij mijn schoonzus, zijn we weer teruggereisd naar het Haagje.

En dan nu het vervolg van het vakantieverslag.

Maandag 18 augustus

Een zonnige dag na een slechte nachtrust: om twee uur was ik wakker en kon daarna de slaap niet goed meer vatten. Geen aantoonbare reden, maar om zes uur stond ik op en ben naar het bakkertje gelopen. Een paar honderd meter naar rechts, rechtsaf de ca. 120 meter lange brug over en dan de heuvel op. Deze route zou ik elke dag van mijn verblijf een of meermalen lopen.

Op deze dag hebben wij de heg aan de achterkant van de ca. 1300 m2 grote tuin gesnoeid. Er moest een flink stuk vanaf. De elektrische snoeimachine was kapot, dus werd het handwerk met zo’n langarmige en een kortarmige snoeischaar. Een mooi klusje, zo met de brandende zon op het lijf.

Na de lunch gingen we naar Eymoutiers, een pittoresk plaatsje met een 12e eeuws Abdijcomplex en een Romaanse kerk. We hebben daar wat rondgekeken en bij een uitspanning iets gedronken. Op de terugweg even langs Roy, de eerdergenoemde Engelsman. Het bij elkaar op visite gaan is in deze contreien een doodnormale spontane activiteit. Wel zo leuk eigenlijk, maar wel raadzaam om altijd iets in huis te hebben. Wij kwamen bij een enorme boerderij, stapten uit maar… geen teken van leven. Na wat roepen en op de deur kloppen kwam onze gastheer naar buiten. Hij bleek net ontwaakt uit een middagdutje – moe van het harde werken aan zijn woning – maar ontving ons hartelijk. In die boerderij stond op de benedenverdieping een caravan die Roy op dit moment als eigenlijke woning gebruikt, de rest is hij nog aan het bouwen: er komt een keuken in, slaapkamers, een badkamer, kortom de hele boerderij wordt aangepakt en omgevormd tot een volwaardig huis. En let wel, hij doet dat grotendeels eigenhandig!

Wij werden uitgenodigd om op zijn nieuwe eikenhouten balkon een glaasje te komen drinken. Vanaf dat balkon hadden we een groots uitzicht op een heuvelrijk en gevarieerd landschap. Het gesprek kwam op vrouwen (Roy heeft een aantal relaties achter de rug, maar hij zoekt een echte ‘soulmate’), het (ver)bouwen van zijn huis en muziek. Dit laatste naar aanleiding van de band die we eerder zagen spelen, Elikky Snickit, waar hij een fan van is. Voor ik het wist kreeg ik een gitaar in mijn handen gedrukt en werd mij gevraagd iets te spelen. Nu is mijn gitaarspel zeer gebrekkig, dus na wat gepingel nam Roy het over en gingen we gezamenlijk wat liedjes zingen. Daarna kregen wij een rondleiding door de boerderij, waarbij Roy ons toonde waar hij allemaal mee bezig is. Toen we even later vertrokken, had Tom een van Roys gitaren gekocht voor zijn dochter Nadine, die aspiraties heeft om in een band te spelen.

Dinsdag 19 augustus

Regen, regen, regen, de hele dag. ‘s Ochtends vroeg 40 minuutjes gelopen met een paar stevige tempootjes erin, 100, 200 en 300 meter en dat een paar keer. Daarna douchen en weer de gang naar het bakkertje. Regen dus. Erg? Nee, want vandaag ging ik in de keuken staan om moussaka te maken, dit op verzoek van gastvrouw Ria. Paul en Marja zouden later komen, Tom ging deze ochtend met Paul allerlei materiaal kopen voor een klusproject en zouden later komen. De maaltijd bleek achteraf gelukkig geslaagd ondanks dat ik alles improviserenderwijze heb gedaan. Grieks eten in een Franse omgeving, als het weer de zomer niet wil brengen moeten we er zelf maar iets van maken.

‘s Avonds kwam Alex, studiegenoot en vriend van Paul, langs met zijn vrouw. Het weer was inmiddels opgeknapt dus tot laat in de avond buiten gezeten.

Woensdag 20 augustus

Op het programma stond een fartlek ditmaal, het werd meer een duurloopje waarbij ik de wat vlakkere gedeelten probeerde op te zoeken maar dat was bijna een onmogelijke opgave. Toch weer 60 minuten gelopen.

Op deze dag gingen wij samen naar Limoges. Tom bracht ons naar het stationnetje van Bujaleuf, via bochtige kronkelweggetjes door het even heuvel- als panoramarijke landschap. Als we naar het station hadden willen lopen waren we minimaal een uur kwijt geweest, vijf kilometer in de heuvels staat gelijk aan tien kilometer op vlak terrein. In de trein, die na tien minuten kwam, heb ik voor de eerste maal gebruik kunnen maken van mijn ‘oude lul’ status, want 60 plussers krijgen bij treinreizen binnen Frankrijk een aanmerkelijke reductie.

Na ruim een half uur waren we in Limoges. We liepen eerst de weg langs het station af richting museum en kathedraal, maar beide bleken wegens restauratiewerkzaamheden gesloten. Dan maar een stuk wandelen en zien wat er op ons pad kwam. Om te beginnnen was dat het ‘Hotel de Ville’, waar een expositie werd gehouden. We zijn even gaan kijken, het was een bijzonder aardige expositie met het fraaist denkbare porselein, zodanig opgesteld dat de bezoeker zich in een bos waande, met zeer natuurlijk vogelgezang uit onzichtbare luidsprekers. Helaas mocht er niet gefotografeerd worden.

Later gingen we bij zo’n luxe bakker waar je ook iets kon gebruiken cappucino drinken en daarbij tracteerden wij onszelf op een taartje (rabarber- en aardbeien). Daarna gingen we richting Porseleinmuseum, een van de attracties van Limoges. Daar aangekomen bleek het museum net gesloten maar zou om twee uur weer heropenen. Mooie gelegenheid om ergens te gaan eten. Uiteindelijk werd dat een dagmenu op een terras. Prima eten overigens, botermalse eend met pommes frites en een mooi karafje huiswijn erbij.

Voldaan keerden we terug naar het Porseleinmuseum. Dat was zeer interessant, je kreeg ook zo’n walkie talkie mee (gemakshalve voor de Engelstalige versie gekozen) die als gids fungeerde bij al het fraais dat er in de vele vitrines aan porselein en ander aardewerk werd getoond. Er werd ook een film vertoond over hoe porselein gemaakt en bewerkt wordt.

Op de terugweg namen we een ijsje en omdat we nogal vroeg bij het station  waren gingen we een kwartiertje in het park op het gras liggen. Het weer was prima, enigszins bewolkt maar de zon kwam steeds meer door. Met een piepklein treintje reden we terug naar Bujaleuf, waar Tom ons even later weer kwam ophalen.

We passeerden met het treintje ook nog het huis van Paul en Marja.
Hij stopte zelfs enkele seconden ervoor, zodat ik bijgaand shotje kon maken. Hier wonen zij dus.

Pas veel later in de avond gingen we een wandeling maken richting camping, dat combineerden wij met een bezoek aan Alex en zijn gezin. De heer des huizes en zijn zoon waren echter afwezig, een computer halen of zo, maar zijn vrouw en dochter waren er wel. Even kort gezeten met een wijntje (deze drank begeleidde elke maaltijd en visite) en daarna weer terug naar huis.

Vakantie Bujaleuf: de kop eraf

Vrijdag 15 augustus

Na een voorspoedige treinreis die om zes over negen ‘s ochtends vanaf Den Haag Hollands Spoor begon, arriveerden wij omstreeks vijf uur ‘s middags in Limoges. In Parijs maakten we een overstap: een stukje met de metro naar Gare d’Austerlitz, waar een zeer lange, wel 17 coupés tellende trein klaarstond voor het laatste drie uur durende stuk naar de plaats van bestemming.

Onze gastheer en gastvrouw Tom en Ria stonden ons op te wachten. Geen verrassing overigens, want in de trein hadden we al ge-sms’d dat we er aan kwamen. In hun Picasso reden we naar Bujaleuf waar hun huis staat. Het eerste dat opviel was het overweldigende groen en het sterk heuvelachtige karakter van het Limousingebied dat bekend staat om het Limousin-vee. Deze runderen, vermaard om hun vlees, hebben het hier uitstekend. De kudden bestaan doorgaans uit een aantal volwassen koeien met hun kalveren en een grote stier. Ze grazen op grote, voedselrijke weilanden tegen bosrijke heuvelhellingen en worden veelal pas op gevorderde leeftijd geslacht.

De eerste avond begon al goed. Na het avondmaal gingen we naar een uitspanning een aantal kilometers verderop waar we een vriend, de Engelsman Roy zouden ontmoeten. Hij had gezegd dat er een goede band zou optreden.

Roy bleek een vrolijke, kalende vijftiger met een zekere reputatie, namelijk een grote voorliefde voor dames. Een hartelijke, joviale man die ons later aan de band, Elikky Snickit genaamd, voorstelde. Die band speelde best goed, in aanmerking genomen dat het om een gewone lokale pub-band ging. Vooral de gitarist maakte indruk. Er werden rock-and-roll standards gespeeld, nummers van onder anderen The Beatles, The Stones, Kinks en Stevie Wonder. Een hoog AOR-gehalte dus, maar ook de jongeren onder de aanwezigen konden het wel waarderen.

Zaterdag 16 augustus

Zoals gebruikelijk was ik ook hier vroeg wakker. Rustig, zonder de anderen te storen in hun slaap, kleedde ik mij om en sloop naar buiten. Er stond een duurloop van twee uur op mijn programma. Dat heb ik echter bij lange na niet gehaald en dat zou mij ook de rest van de vakantie niet lukken. Het werden bijna 80 minuten. Waarom? Vlak kun je hier helemaal niet lopen, er zijn veel klimmen die bovendien erg lang zijn, daarna kun je uiteraard wel weer flink dalen maar dat moet ook vrij ingehouden om blessures te voorkomen.

Ik liep eerst via een pad ter rechterzijde van het meer, dat omhoog ging tot aan een natuurgebiedje dat je een kleine 800 meter kon inlopen tot het pad niet meer verder ging. Daarna liep ik terug en ging langs het meer, de brug over en bergopwaarts naar het centrum van Bujaleuf. Bij het bakkertje – echt zo’n gezellig-dorpse boulanger – kocht ik ‘une baquette et quatre croissants’. De terugweg ging via een andere afdaling maar dat had ik beter niet kunnen doen want ik verdwaalde hopeloos. Uiteindelijk ben ik maar weer de weg af teruggelopen en ging de camping op, vanwaar ik in de verte de brug zag waarover ik zojuist heengelopen was. Toen was het slechts een kwestie van minuten voordat ik weer thuis was.

Na het ontbijt zijn we een korte wandeling gaan maken en weer later, na de lunch – volgens Franse gewoonte wordt hier tussen de middag warm gegeten – gingen we naar het naburige stadje St. Leonard de Noblat, gewoon om wat te sight-see-en, shoppen en pastis drinken bij het kerkje, dat ook een van de uitgangspunten is van de pelgrimstocht naar Santiago di Compastalla. Dat kun je ook zien aan de schelp die als een klinker in de straat is verwerkt, iets dat je op meerdere plaatsen ziet en het teken is dat dit deel uitmaakt van de vermaarde route.

Ook bijzonder is de etalage die geheel is gewijd aan de ereburger van het stadje, Raymond Poulidor, de legendarische wielrenner die in de jaren zestig furore maakte. De man schijnt nog dagelijks zijn rondje in de omgeving te peddelen, alleen hebben wij hem niet gezien.

En van de volgende dagen zouden we eters krijgen – Ria had mij gevraagd om moussaka te maken voor vrienden uit de omgeving – dus deden wij de Intermarche aan om boodschappen in te slaan. Daarna reden wij naar die vrienden, Paul en Marja. Het Nederlandse stel woont al vijftien jaar in een groot stationsgebouw dat ze hebben opgekocht en bewoonbaar gemaakt. Paul is van huis uit industrieel ontwerper en in het bezit van twee gouden rechterhanden. Iets waar ook mijn gastheer Ton mee behept is, er is geen dag voorbijgegaan of hij was aan het werk, hij heeft ook Paul geholpen met beton storten en nog veel meer zaken. Klussen is zijn lust en zijn leven.

Wat ik deze vakantie heb geleerd is dat je in deze regio vrij goedkoop een huis kunt kopen met een flinke lap grond erbij, voor een habbekrats soms, maar dat wonen in Frankrijk niet betekent dat je de hele dag in de zon kunt zitten. Dat kan wel natuurlijk, maar je zou je binnen de kortste keren stierlijk gaan vervelen denk ik. De Nederlanders en Britten die zich hier vestigen – veelal academici of mensen met een vrij beroep – weten stuk voor stuk van aanpakken, anders leer je hier wel te bouwen en te verbouwen.

Gastvrouw Marja ontving ons allerhartelijkst en weldra zaten we aan de rode wijn met kaas en stokbrood. We maakten ook later kennis met Ian, een bevriende Engelsman uit de omgeving die voor hen werkt, en Frans, een vriend en studiegenoot van Paul. Wij vonden de laatste uiterlijk enigszins op Rob de Nijs lijken. Of hij daar helemaal gelukkig mee zal zijn weet ik niet, wel weet ik dat hij en zijn vrouw Joyce iets verderop via Paul een stationsgebouwtje hebben gekocht. Permanent bewonen zal vooralsnog niet aan de orde zijn want hij heeft nog zijn werk als assistent-professor aan de TU Delft.

Zondag 17 augustus

Een rustige dag. ‘s Ochtends een stukje hardlopen, 20 minuten slechts, daarna weer de route naar boven gewandeld om bij de boulanger brood te halen voor de hele familie. Iets dat ik elke dag zou gaan doen en dus ook niet meer zal vermelden. Later in de ochtend zijn  wij met z’n vieren een stukje gaan wandelen in de omgeving. Ditmaal liepen we via de brug rechtsaf, een grillig bospad in en af.

Onderweg stuitten we op een kudde limousinrunderen en een boer die net kwam aanrijden. Hij vertelde dat een aantal van zijn koeien al vijftien jaar oud waren. Ze worden overigens niet gemolken, ze zijn uitsluitend voor het vlees. De boer wees ons vervolgens op een ezel die de kudde al jaren gezelschap houdt. We hadden hem nog niet gezien, wel gehoord, want van tijd tot tijd geeft het dier een flinke balkpartij ten beste waarvan iedereen in de wijde omgeving kan meegenieten. We liepen verder en kwamen uit bij de stuwdam. Een tijdje terug nog was de boel hier flink overstroomd. Wel een indrukwekkend bouwwerk.

Later in de middag nog met Tom een kort wandelingetje gemaakt bovenlangs hun woning, waarbij je soms mooie panorama’s tegenkwam.

Nou ja, nu is het toch nog een uitgebreid verhaal geworden en we zitten pas aan dag 3. Ik denk dat ik het maar een beetje uitsmeer over de week, met een paar actuele aantekeningen erbij, want er gaat flink getraind worden wat mij betreft…

Weer terug!

Nou ja, nèt terug van een vakantie in de binnenlanden van Frankrijk. Preciezer: in Bujaleuf, een plaatsje midden in het Limousin-gebied, ongeveer 40 kilometer van Limoges. Na een autoreis van ruim 10 uur even uitblazen. Morgen het (foto)verslag van mijn vakantie, dat ik beknopt probeer te houden. Met de nadruk op ‘probeer’…. 😉

De Vliegeraar

Eerste Pinksterdag en moederdag. Voor ons betekende dat niets meer maar ook niets minder dan een dagje naar het strand. Niks hardlopen ditmaal, louter liggen en relaxen en ‘s avonds eten op het strand. Alsof we op vakantie in Zuid-Frankrijk of Italië waren, met die warmte. Vandaag iets meer actie.

Stranddag

Eerst een beetje huishoudelijk gebabbel!

Gistermorgen heb ik voornamelijk besteed aan zaken die met de keuken te maken hadden. Eerst heb ik een uitgebreide ontbijttafel gemaakt voor onze gasten. Later in de ochtend ging ik op weg om zaken te kopen voor de Griekse Moussaka, want dat moest het ’s avonds worden. (Klik voor het recept bij het onderdeel ‘recepten’ in de linkerkolom van dit weblog). Zo kwam ik bij ‘De Turk’ terecht voor het speciale Turkse brood en dito Yoghurt (voor de tzatziki), bij de Groentenboer voor de aubergines en de vleestomaten en bij de Jumbo voor overige zaken. Ik kom niet vaak bij de Jumbo, maar zelden zag ik een supermarkt met zó’n groot en gevarieerd aanbod, allemaal producten van hoge kwaliteit en zeer billijk geprijs. Maar dit terzijde. Daarna ben ik aan het kokerellen geslagen. Met enige onrust in het lijf, want de zon deed flink zijn best buiten.

‘s Middags – het was inmiddels 13:00 uur geworden – gingen wij naar het strand. Eerst ik, op de fiets, naar het vertrouwde plekje in de omgeving van strandtent De Kwartel. Handdoek neergelegd, met een schuin oog kijkend naar de vette wolken die de zon regelmatig afschermden. Maar de temperatuur was OK, zo’n 23 graden schat ik. Dus maar gaan liggen en kijken naar de ontwikkelingen in het uitspansel. En opeens, als bij toverslag, waren de wolken verdwenen en werd de lucht strakblauw. En zo zou het de rest van de dag blijven.

Naderhand kwamen mijn vrouw, en haar zuster en mijn zwager die ’s ochtends op familiebezoek waren geweest, mij vergezellen. Ook voor hen werd het een volmaakte strandmiddag, al waren ze later – zo vertelden zij naderhand – getuige geweest van een reddingsactie van twee meisjes. En dat terwijl eerder een vrouw de plaatselijke ‘baywatch’ had gewaarschuwd omdat zij dacht dat mijn zwager en schoonzus in de problemen waren gekomen. De stroming was inderdaad sterk, het blijft uitkijken geblazen.

Uiteraard had ik weer mijn oude vertrouwde discman meegenomen en een vrij willekeurige cd uit de kast geplukt. SOS! (Swing Out Sister). Het blijft geweldige feel good music van deze hopeloos onderschatte sophisticated jaren-tachtig groep.

Om 16:00 uur ging ik naar huis, waar ik de laatste hand aan het eten heb gelegd. Terwijl de moussaka in de oven stond te pruttelen, heb ik nog twintig minuutjes uitgelopen. Daarna kwam de hele familie inclusief dochter en schoonmoeder en konden we ons te goed doen aan een geslaagde Griekse maaltijd.

Weer later ging ieder zijns of haars weegs, zelf ben ik nog gaan fitnessen – heel kort weliswaar – en vervolgens weer naar het strand gepeddeld om de ondergaande zon te fotograferen. Daar zag ik Paul en Marlies, ze hadden de hele dag gewerkt en waren aan enige ontspanning – en een zeebad – toe. En die ondergaande zon, toegegeven, het blijven stereotiepe plaatjes, maar toch altijd mooi om te zien.