Hot, Hot, Hot…

Een erg warme donderdag en een stormachtig begin van augustus. Dat hebben we allemaal gemerkt, maar dit moet even vermeld worden voor het archief. Toch zijn er gisteren de nodige fiets-kilometers gemaakt.

‘s Ochtends ben ik een uurtje op bezoek gegaan bij mijn vader in het verzorgingstehuis. Hij voelt zich als vrijdenker in dit tehuis, dat bijna uitsluitend Scheveningse bewoners met een min of meer streng-christelijke achtergrond kent, enigszins als de spreekwoordelijke kat in het vreemde pakhuis. Toch erkent hij dat hij in een ander tehuis ook wel wat te klagen zou hebben. "Oude mensen zeuren meestal nogal, en ik ben geen uitzondering". Toch gaat het relatief goed met hem. "Alleen ontzettend oud met m’n 91 jaar" zijn zijn eigen woorden.

Na het bezoek ben ik naar Meijendel gegaan, ik was toch in de buurt. Ik hoopte nog wat dieren te spotten voor de foto, maar afgezien van enkele half-wilde Konik-paarden en wat overvliegende roofvogels en aalscholvers, viel er weinig te zien. Geen duinhagedissen, geen ijsvogels, die er toch zouden moeten zijn. Hooguit wat insekten. Ik moest mij beperken tot enkele landschaps-foto’s. Misschien was het tijdstip van de dag (omstreeks 12.00 uur) niet gunstig. Feit is en blijft dat Meijendel een prachtig natuurgebied is, en zo dicht bij de grote stad…

Op de terugtocht heb ik op ‘De Fred’ (Frederik Hendriklaan) een polo gekocht, cranberry- en bloementhee bij de natuurwinkel en bij de bloemenzaak een bougainville en een succulent-achtige plant met mooie gele bloemetjes (de naam is mij ontschoten). Leuk voor op het tafeltje in de voortuin. Bij Paagman spotte ik andermaal paarden, ditmaal met heuse prinsen en prinsessen erop. Een aantal zeer professioneel uitziende fotografen verdrong zich om een mooi plaatje van het gezelschap te maken. Voor de paarden stond een dame met grijzend haar en een bekend gezicht. Het bleek kinderboekenschrijfster Tonke Dragt te zijn, die samen met hoofdrolspeler Yannick van de Velde en regisseur Pieter Verhoeff uit handen van het Nederlands Film Festival een Gouden Film Beeldje ter gelegenheid van de 100.000ste bezoeker van de film De Brief voor de Koning ontvingen.

Thuisgekomen, bleek de hitte verzengend. De vage sluierbewolking was weer weggetrokken en de zon stond als een koperen ploert alles gaar te stoven. Ik zag maar één uitweg: het strand!

Het was daar behoorlijk druk, ik kwam nog een paar goede bekenden tegen maar ging op een eigen plekje liggen. Het eerste dat ik deed was een duik in zee nemen, het water dat er altijd een tijd over doet om op temperatuur te komen voelde zowaar aangenaam aan. Erg lang ben ik overigens niet gebleven, ruim een uur. Toen kwam er weer wat vage sluierbewolking waarachter de zon zich kon verschuilen. Op de valreep maakte ik enkele kiekjes van zilvermeeuwen die ruzie maakten om een zak chips. De buit was uiteraard voor de hoogste in rang (de volwassen meeuw).

Onderweg naar huis boodschappen gedaan in de supermarkt met de olifantennaam (..) en mij thuis op het eten gestort: Franse salade met geroosterd stokbrood en geitenkaas en kip met mango. We hebben nog tot laat in de avond in de tuin gezeten. De muziek van Sergio Mendes werd door mij, nota bene op verzoek van de buren, harder gezet. Oh ja, Mike! Die fles rosé die ik woensdag van je kreeg (voor het uitlenen van mijn ATB) hebben we soldaat gemaakt! Hij was prima…

Seven and Seven is…

Een toepasselijk muziekje voor deze trainingsavond, en bovendien nog eens een berengoed nummer ook, van sixties-groep Love…

7 + 7 =

Weer met de Kop mee. Het zou niet zo moeilijk zijn, dacht ik van tevoren. Want tweemaal zeven minuten, wat is dat nou? Nou, dat is heel wat, kan ik achteraf zeggen, zeker als je de eerste zeven minuten in duurloop 3 tempo (4’50” per km) bijna continu tegen hellingen opklimt en de afdalingen te kort zijn om te herstellen voor de volgende beklimming. Dat geldt althans voor mij, want constant klimmen is niet ‘mijn ding’, hoe goed ik er ook op train. Toch heb ik de groep (Groep 3, aangevuld met Katelijne, Yvette, Gerard en ikzelf van Groep 6) kunnen bijbenen, ditmaal niet ‘met de kop mee’, maar netjes achteraan, naar adem snakkend. Warm was het ook, bloedwarm zelfs.

Wie er ook was: Marjolein, net terug van een welverdiende vakantie. Ze heeft de afgelopen weken niet veel getraind maar als een ware ‘Koningin der Puinduinen’ liep ze vrij ontspannen ‘van voren’ mee. Over puinduinen gesproken: ook daar kwamen wij.

Seven and Seven is… De tweede zeven minuten gingen over het strand, dat ging iets beter. Het zand was redelijk goed te belopen. Bij Kijkduin gingen we naar boven en we liepen richting puinduinen voor het laatste deel van de fartlek. De steile trap op naar boven en daarna linksaf een pad op met veel afdalingen en klimpartijen tot aan de voet van de puinduinen. Daarna terug naar het clubhuis, waar het terras en het koele bier, rosé en witte wijn, en andere versnaperingen lonkten…

De komende dagen houd ik mij rustig, want zondag wordt er een halve marathon op Vlieland gelopen.

Ruigpootuilen gesignaleerd

Even een tussendoor-blogje. Voor het logboek: gistermorgen heb ik 35 minuten uitgelopen, in een zeer rustig tempo. Woensdagavond gaan we weer (hard)lopen. Uiteraard weer in de natuur, het Westduingebied met name, waar vele soorten vogels wonen.

Over vogels gesproken: de mus mag dan uit het stadsbeeld verdwijnen, er zijn heel wat exoten voor in de plaats gekomen. Denk aan de halsbandparkieten, of de nijlganzen. Deze ‘allochtonen’ handhaven zich hier goed en planten zich sterk voort.

En dan nu de ruigpootuil. In Drenthe schijnt er een aantal te nestelen. Sterker nog: voor het eerst in meer dan 30 jaar zijn er weer ruigpootuilen in Nederland geboren, zo meldt Staatsbosbeheer. De uil is ongeveer even groot als de steenuil, die algemeen voorkomt in Nederland.

Begin dit jaar zijn ruigpootuilen in Drenthe gehoord, waarna een stuk bos is afgezet en vogelaars gericht zijn gaan zoeken. In april kwam een nestje uit, maar de twee kuikens zijn door roofvogels opgegeten. In juni werden vier uiltjes geboren, twee daarvan leven waarschijnlijk nog.

Tja, echt opschieten doet het niet met de gezinsuitbreiding, maar goed, even afwachten maar. Het ziet er in ieder geval niet naar uit dat er een overschot aan ruigpootuilen zal ontstaan. Het blijft overigens gissen waarom die uilen naar Nederland zijn gekomen. Een van de lezingen is dat zij mogelijk uit Duitsland zijn komen overvliegen. Onze oosterburen hebben namelijk een slecht muizenjaar. Jawel, het Europa van de open grenzen is ook tot de vogelwereld doorgedrongen…

Ruigpootuilen gesignaleerd

Even een tussendoor-blogje. Voor het logboek: gistermorgen heb ik 35 minuten uitgelopen, in een zeer rustig tempo. Woensdagavond gaan we weer (hard)lopen. Uiteraard weer in de natuur, het Westduingebied met name, waar vele soorten vogels wonen.

Over vogels gesproken: de mus mag dan uit het stadsbeeld verdwijnen, er zijn heel wat exoten voor in de plaats gekomen. Denk aan de halsbandparkieten, of de nijlganzen. Deze ‘allochtonen’ handhaven zich hier goed en planten zich sterk voort.

En dan nu de ruigpootuil. In Drenthe schijnt er een aantal te nestelen. Sterker nog: voor het eerst in meer dan 30 jaar zijn er weer ruigpootuilen in Nederland geboren, zo meldt Staatsbosbeheer. De uil is ongeveer even groot als de steenuil, die algemeen voorkomt in Nederland.

Begin dit jaar zijn ruigpootuilen in Drenthe gehoord, waarna een stuk bos is afgezet en vogelaars gericht zijn gaan zoeken. In april kwam een nestje uit, maar de twee kuikens zijn door roofvogels opgegeten. In juni werden vier uiltjes geboren, twee daarvan leven waarschijnlijk nog.

Tja, echt opschieten doet het niet met de gezinsuitbreiding, maar goed, even afwachten maar. Het ziet er in ieder geval niet naar uit dat er een overschot aan ruigpootuilen zal ontstaan. Het blijft overigens gissen waarom die uilen naar Nederland zijn gekomen. Een van de lezingen is dat zij mogelijk uit Duitsland zijn komen overvliegen. Onze oosterburen hebben namelijk een slecht muizenjaar. Jawel, het Europa van de open grenzen is ook tot de vogelwereld doorgedrongen…

Wel met (de) Kop mee!

De trainers van Groep 6 genieten nog steeds van een ongetwijfeld welverdiende vakantie, dus zochten we onze toevlucht ditmaal tot Groep 3, onder leiding van Henk Kop en co-trainer Jan Passchier. Laatstgenoemde, tevens ijshockeytrainer, voerde de troepen aan vanavond.

Ik was even na 18:30 uur vertrokken van huis, met de benenwagen richting Laan van Poot. De eerste twintig minuten gingen wat stroefjes, de benen voelden nog zwaar aan van afgelopen zaterdag. Maar tijdens de training ging het allengs beter. We gingen de duinen in waar we de oefeningen deden, wat korte steigerungen en vervolgens het programma. Dat was ditmaal een duurloop met daarbinnen drie maal een pyramide: 1/2 – 1 – 1,5 – 1 – 1/2 minuut in 10 km tempo, met telkens een minuutje pauze tussen de tempo’s en 5 minuten pauze tussen de series. Tijdens al deze pauzes werd uiteraard in een normaal duurlooptempo doorgehold. Het was overigens wel goed zoeken naar een waterpomp die functioneerde, veel pompen die in de duinen staan zijn òf defect òf zijn om bezuinigingsredenen afgesloten. Gelukkig deed de pomp aan de voet van de Puinduinen het wel.

De tempo’s gingen prima, ik liep steeds met de kop mee. En dat is letterlijk, want de trainer heet Henk Kop. Van onze groep deden ook Gerard, Johan en van de dames Yvette en Kathelijne mee. Dat zijn dames die zeer goed kunnen hollen, bij wedstrijden hou ik ze niet bij. We hebben deze avond in ieder geval allemaal ons best gedaan. Het was wat je noemt een ‘lekkere’ training. Nadat we de derde pyramide hadden volbracht, liepen we naar de waterpomp in Meer en Bosch voor een laatste dorstlessende koele dronk. Daar nam ik afscheid van de groep en keerde huiswaarts. In totaal 100 minuten gelopen vandaag.

Woensdag weer met (de) kop mee!

De foto’s bij dit blogje hebben niets met de training te maken. Eentje heeft Helmie gemaakt na afloop van de Beach Run. De andere foto’s heb ik tussen de middag gemaakt op het Heksenweitje in Hilversum. De bloemen en de vlinders althans. De bruine boompaddenstoelen (een soort reuzen-elfenbanken) staan vlak bij de ingang van ons kantoorgebouw, de witte aan het begin van het Mediapark. Wel vroeg, het vochtige weer van de afgelopen weken zal aan de voorspoedige groei hebben bijgedragen.   

Kerkpolderen vanaf de zijlijn

‘s Avonds een vent, ‘s ochtends een fotograaf. Zondagmorgen ben ik naar Delft gegaan voor de Kerkpolderloop. Maar daags – of liever gezegd: enkele uren – na de Beachrun, leek het mij niet zo verstandig om mee te doen. Goed, je kunt zo’n loopje gebruiken als herstel-loop. Ik zag in Delft vele gezichten die gisteren ook van de partij waren, op het Kijkduinse strand – onder anderen die van Bert Gerritsma en Cees Duyndam – en nu ‘uitliepen’, maar bij mij werkt dat niet zo. Het is toch een prestatieloop en dan wil ik die 5 kilometers zo snel als in mijn vermogen ligt gaan.

Waarom dan toch naar Delft? Om foto’s te nemen. Voor zover ik weet worden er zelden of nooit foto’s gemaakt van de Kerkpolderloop, dus het moest er maar eens van komen. Voor de geïnteresseerden: klik op de foto voor een grotere weergave!

‘s Middags zijn wij naar het strand gegaan. Geheel tegen de weersverwachting in trouwens. Ik had mij op een buienrijke dag voorbereid, maar als die er al waren, zijn deze wederom niet in Den Haag en Scheveningen gevallen.

Beach Run

De bloggers hebben zich kranig geweerd tijdens de Beach Challenge, met name bij het onderdeel de Beach Run. En dan heb ik het niet eens over mijzelf, maar in de eerste plaats over Rik en Martine. Bij Rik is die eerste plaats ook letterlijk bedoeld: hij werd eerste bij de heren op de 5 km. Martine, de doorgewinterde berg- en ultraloopster voor wie deze loop een peuleschilletje moet zijn geweest, liep lekker door en kwam als vierde dame op de 10 km binnen.

Leuk was dat Martine en Rik elkaar nog nooit hadden gezien, alhoewel ze wel – uiteraard via de weblogs – van elkaars bestaan wisten.

Op het hoofdonderdeel, de ‘hele’ Beach Challenge triathlon, deden van mijn club Ruud en Mike mee. Zij deden de onderdelen zwemmen, mountainbiken en hardlopen. Twee doorgewinterde sportlieden. Met zwemmen gingen ze ongeveer gelijk op, bij het fietsen nam Ruud een flinke voorsprong die bij het lopen echter weer door Mike teniet werd gedaan. Laatstgenoemde bereikte een paar minuten voor Ruud de finish. Echter ook Ruud bleek zeer tevreden over het verloop van de race, zo bleek.

Eigenlijk is bij al dit sportieve geweld zo’n Beach Run maar een bijnummer. Wat niet wegneemt dat ook dit onderdeel zwaar genoeg was. En ik kan het weten, want de vorige twee jaren heb ik ook aan het complete onderdeel meegedaan met zwemmen, fietsen en lopen. Vraag niet hoe overigens, maar daar hebben we het nu niet over.. 😉

Wij lopers – een relatief kleine groep, naar schatting zo’n vijftig personen – gingen van start op het moment dat de triathleten al lang en breed vertrokken waren. Na het startschot zo’n 150 meter over het mulle zand richting oprit naar Kijkduin, waar ook de eerste tijdregistratiematten lagen (we hadden allemaal een gehuurde chip).  Ook de groep lopers splitste zich onderweg in een groep die de 3 km strandloop deed, een die de 5 km deed en een die voor de 10 km ging. Waaronder Martine, haar vriendin Ingrid en ikzelf.

Ik ging misschien iets te snel van start, waardoor ik al na de eerste klim buiten adem was, maar toch ging het wel goed. Alhoewel de benen de hele dag al wat vermoeid hadden aangevoeld, waren ze nog wel in staat om gedurende de twee ronden drie mensen in te halen. Daartegenover stond dat Martine (foto hiernaast voor de start genomen) mij al na ruim een kilometer voorbijkwam, zij bewoog zich licht en behendig duin op- en vooral afwaarts.

Het parcours was mooi maar kende een aantal lange stevige klimmen duinopwaarts en het strand was bepaald niet hard, dus het was erg zwaar. Daardoor had ik het gevoel dat ik, ondanks het inhalen, de tweede ronde wat ben ‘ingezakt’, en de laatste klimmen – de derde maal die oprit naar Kijkduin en daarna nog een lus met een steile trap naar boven – heb ik mij er doorheen moeten worstelen. Maar het is volbracht!

Na afloop nog even wat gepraat met Martine, haar vriendin en Rik die onderweg nog wat foto’s van ‘uw blogger’ maakte. Dank Rik! Op mijn beurt maakte ik uiteraard weer wat foto’s van hem tijdens de prijsuitreiking. Vene Vidi Vice!  Met het eremetaal, een bos bloemen aanvaardde hij de terugtocht.

Zelf ging ik na afloop naar huis, want ik moest nog naar een verjaardag. Ton van W., die met Helmie Mike was komen aanmoedigen, was op de fiets maar liep een stukje met mij op naar de Laan van Meerdervoort waar ik op de tram zou stappen. Die ging al een flink eind voor mijn neus weg en omdat ‘s avonds op een tram wachten mij te lang ging duren, ben ik maar naar huis gaan lopen. Wel even via Albert Heijn om een fles wijn
voor de jarige te kopen, die ik hem een uur later aanbood. De jarige was Paul V., bij wijze van cadeautje heb ik hem het schilderij dat ik van ‘m heb gemaakt aangeboden. We hebben bij hem en zijn vrouw Thea nog lang in de tuin gezeten. Het was een aangenaam zwoele zomeravond.

Bloggende strandlopers: v.l.n.r. Ingrid, Martine, Fred en Rik

Over kunst gesproken: overdag ben ik met Karin voor een kort bezoek naar het Gemeentemuseum en het GEM Fotomuseum gegaan. Vooral de grote expositie van de schilderijencyclus ‘Alice in Wonderland’ van Pat Andrea was de moeite waard. Ik ga nog eens kijken, waarna ik er wat uitgebreider over zal vertellen. Na het museumbezoek de bus naar Scheveningen gepakt en in een strandtent aldaar gelunchd.

Omdat het nogal lang duurde voordat de bestellingen doorkwamen, hebben we toch nog ruim anderhalf uur in de warme zon gezeten. De voorspelde buien zijn echter uitgebleven, ook later op de dag en ook (niet onbelangrijk) tijdens de Beach Challenge. De buien die vanuit het Oosten kwamen zijn net niet over Den Haag getrokken.

Toch nog een Beach Challenge…

… Alleen niet zo,

maar zo!

Want een Beach Challenge mag je het wel noemen, van 11 uur ‘s ochtends tot en met 17.15 uur languit op het strand liggen. Als je het mij vooraf zou opdragen zou ik deze uitdaging afslaan. Maar ik heb het gepresteerd. Gelukkig brachten het gezelschap van vrouw en dochter, twee cd’s van Sergio Mendes, een boekje met een oud stripverhaal over Bulletje en Bonestaak dat ik ging herlezen, het boek Levenslang in Thailand (een uitstekend geschreven boek waarin de lotgevallen van de Nederlander Pedro Ruijzing in de Thaische gevangenis worden beschreven, opgetekend door clubgenoot Henk de Kleine), een waterijsje en twee korte hazenslaapjes mij door deze zonovergoten uren heen.

Ja, ik weet wat u denkt: een mens lijdt wat af…

Wie ik nog wel in zee zag zwemmen was voorzitter van Haag Atletiek Ruud Fabrie. Toen hij uit het water kwam pelde hij al lopend zijn wetsuit uit. Even later kwam hij naar ons toe om een babbeltje te maken. Ruud gaat dus wèl de Beach Challenge doen aanstaande zaterdag, evenals Mike. Zwemmen, fietsen en hardlopen. Ik hou het ditmaal bij de strandloop. Er doen trouwens erg weinig Haag-leden mee aan de ‘hele’ Beach Challenge, alleen Ruud en Mike dus. Voor zover ik weet dan. Des te meer reden om hen zaterdag flink aan te moedigen.

Niet met (de) Kop mee

Het was een vrij intensieve training vanavond. Ditmaal ging ik met Groep 2 mee, mijn ‘oude’ trainingsgroep. Als je je bedenkt dat ik de laatste maanden met Groep 6 mee-train, is dat wel een verschil. In Groep 2 lopen de meesten om en nabij de 40 minuten, zelfs daaronder, op de 10 km. De snelsten van Groep 6 lopen om en nabij de 43/44 minuten op die afstand, als trainer Bert zijn dag heeft kan hij daar nog onder komen.

Waarom dan met Groep 2 (mijn ‘oude’ groep, met Ton en Helmie als trainers) meegelopen? Simpel: de trainers van ‘zes’ waren er niet. De anderen van die groep gingen met Henk Kop mee, wat ik aanvankelijk ook van plan was. Echter, in de kleedkamer kwam ik even daarvoor Ton tegen en aan hem vroeg ik wat er op het programma stond. "Een iets aangepaste training voor degenen die in het najaar een marathon gaan lopen. Ruim 80 minuten: 20 minuten duurloop, 10 minuten marathontempo (vrij snel), weer 20 minuten duurloop, 10 minuten marathontempo en afsluitend andermaal 20 minuten duurloop". Dat klonk goed. "Zou ik mee kunnen?" Ton vond van wel, temeer omdat hij momenteel ook niet echt hard loopt vanwege die hardnekkige hooikoorts: "dan heb ik een trainingsmaatje".

Voordat we het terrein verlieten, aarzelde ik nog even. Zou ik toch met de groep van Henk Kop meelopen, de anderen van Groep 6 gingen immers ook mee? Ton vond dat niet zo’n goed idee en inderdaad: kom op zeg, geen gedraai. Even later liep ik met een flink uitgedunde Groep 2, vanavond bestaande uit Ton, Helmie, Mike, Ralf, Peter en ik-zei-de-gek, mee.  En ik moet zeggen: het werd een mooie training. We liepen door de duinen naar Kijkduin en vervolgens naar en over landgoed Ockenburgh via een fraai, groen parcours. Veel bospaden die goed beloopbaar waren. Bij de tempo’s merkte ik toch wel dat het niveau van deze groep een flink aantal tandjes te hoog gegrepen is voor mij (4’05” per kilometer liepen de snelsten tegenover mijn 4’40” per kilometer). Niettemin liep ik die twee maal tien minuten lekker in mijn eigen tempo, niet te hard maar wel zo strak mogelijk. Toen we terugkeerden bij de Laan van Poot, hadden we er exact negentig minuten op zitten.

Het was, kortom, een training die voldoening gaf. Thankx Ton en Helmie! Na afloop waren er broodjes makreel en haring in de kantine, ik nam de haring met een brandje erbij. De meeste nablijvers gingen op het terras voor het clubhuis zitten. Dat lag voor de hand, het weer was aangenaam, om niet te zeggen zwoel. Kunstschilder-loper Paul Versteegh bleek jarig te zijn. Een verrassing! Daar moest op gedronken worden en daar wèrd op gedronken. Paul viert het zaterdag trouwens ‘echt’.

 

Nog een mus gezien de laatste tijd?

Even een tussendoor blogje. Ditmaal gewijd aan de huismus. Saai? Nou ja, erg opwindend zien huismussen er niet uit, nee. Alleen: je ziet ze bijna niet meer. Waar ik woon, in Den Haag, kan ik zelfs het woord ‘bijna’ uit de vorige zin schrappen.

Vandaar ook mijn aangename verrassing toen ik vorige week in Gieten een groepje huismussen in de tuin van mijn zwager zag. De laatste keer daarvoor dat ik mussen zag was tijdens de Doornvogels-wandeling in april, in Nijmegen.

Eigenlijk vreemd, want amper tien, vijftien jaar geleden waren er nog miljoenen huismussen in Nederland. Je zag en hoorde ze overal maar je keek er makkelijk overheen. Want geen vogeltje dat er zo ‘gewoon’ en grauw uitziet als de huismus.

Maar het gaat niet goed met de huismus. In enkele decennia is het aantal broedparen gehalveerd van zo’n 2 miljoen naar 500.000 broedparen. Twintig jaar geleden was het de meest algemene vogel van ons land, maar inmiddels staat-ie zelfs op de Rode Lijst van Nederlandse broedvogels.

In sommige grote steden is de huismus zo goed als verdwenen. Dat gaat zeker op voor Den Haag, daar is-ie uitgestorven. Is dat dan zo erg? Ja, dat is erg omdat het alles zegt over hoe wij met onze leefomgeving omgaan. Er is veel gespeculeerd over de drastische teruggang van de mus, maar één oorzaak is niet te geven. Een van de oorzaken zou kunnen zijn dat Nederland veel te opgeruimd en te netjes is geworden. Kijk eens in België en Frankrijk, daar kunnen ze oude, wat vervallen een aangetaste huizen, ruïnes en pittoreske boerderijtjes nog waarderen. Ze laten de boel gewoon staan.

Persoonlijk vind ik dat rommelige en vervallene erg mooi, maar daar gaat het nu niet om. Hoe dan ook, in Nederland is men er als de kippen bij om alles dat er maar een beetje oud eruit ziet en niet op de monumentenlijst staat met de grond gelijk te maken. Daarvoor in de plaats komt dan weer een strak gebouw met veel glas, of een woonwijk met van die SBS-tuintjes met veel steen en weinig struiken. Nesthokjes neerhangen helpt in dat soort omgevingen niet om eventuele mussen te lokken.

De huismus mag dan van oudsher een cultuurvolger zijn, ze haken bij ons af. Vogelbescherming Nederland is echter in actie gekomen en hebben zelfs minister Vogelaar (ja, hoe verzin je het) daarbij betrokken. Op hun website geeft Vogelbescherming aan dat mussen in omgevingen broeden waar ruim voldoende nestgelegenheid is en continu voedsel beschikbaar is voor de jongen. Er moeten groenblijvende hagen of gevelbegroeiing aanwezig zijn, een zandbad en water. Dat alles het liefst binnen een straal van een paar honderd meter. En er moeten verbindingsstukken zijn naar omgevingen met een soortgelijk karakter, zodat er uitwisseling tussen verschillende groepen huismussen kan plaatsvinden. Groepsgrootte speelt daarbij een belangrijke rol, geïsoleerde populaties van minder dan 10 paar zullen in de regel verdwijnen.

Kolonies in kinderboerderijen, maneges, dierentuinen, stations e.d. zijn de laatste bolwerken in het stedelijk gebied waar de mus nog aanwezig is. Àls-ie daar nog aanwezig is.

De voorziening voor huismussen hoeft helemaal geen ruimte in te nemen, het gaat er meer om hoe mensen hun eigen leefomgeving inrichten. Wilde tuinen zijn geen mode, we willen onze tuinen het liefst zo strak en onderhoudsvriendelijk mogelijk, met veel ruimte voor stenen patio’s en dergelijke. Dat zou anders kunnen. Zo zouden particulieren afgesloten ruimten onder dakpannen weer toegankelijk kunnen maken en speciale huismuskasten ophangen. Ook zouden tuinen weer huismusvriendelijker kunnen worden door struiken en groen aan te planten voor beschutting.

Of er dan huismussen komen? Ik hoop van wel, maar het is de vraag. Misschien is er iets anders aan de hand, ik denk onwillekeurig aan het feit dat ten tijde van de Tsunami alle in het wild levende dieren zich lang van tevoren in veiligheid hadden gesteld, er zijn achteraf nagenoeg geen dode dieren gevonden. Misschien hebben dieren een bepaalde intuitie die ons ontbreekt. Rupert Sheldrake heeft daar uitgebreide en zeer lezenswaardige verhandelingen over geschreven…