Golden Ten…

Vandaag The Golden Ten in Delft, een van de gezelligste en drukst bezette 10 km wedstrijd- en prestatielopen van de regio. Er kunnen ook kortere afstanden (zoals de 5 k) worden afgelegd.

Vanavond een verslag.

Kille KoninginneNach en Dag

Ik ben wel even wezen kijken gisteravond, bij Koninginnenach, maar eerlijk gezegd had ik het er snel gezien. Mij te massaal, en al die brooddronken types, het is mijn sfeertje niet. En het was kil, niet echt feestweer. Niet dat er niets te genieten viel, er was overal muziek en er speelden bands van naam en faam: Voicst, Mothers Finest, Zuco103, Claw Boys Claw… Om maar een paar te noemen. Maar om echt op te gaan in of te genieten van muziek is Koninginnenach niet de juiste plaats. Het blijft achtergrondlawaai tijdens het spitsroeden lopen in de massa. Tenzij je een plekje vooraan een podium hebt weten te bemachtigen en het geduld kunt opbrengen om te blijven luisteren.

Nu zal ik de eerste zijn om te erkennen dat het ook uitmaakt hoe je de Koninginnenach in gaat. Het beste is toch – net als bij Carnaval – om met een stel vrienden en vriendinnen te gaan. Wel zo gezellig, ook als je een van de vele overvolle kroegen wilt bezoeken. Ik was ditmaal in mijn eentje, had ditmaal ook niets afgesproken en gek genoeg kwam ik bijna geen bekenden tegen tijdens mijn rondgang die bij het Spui en Mothers Finest begon en bij De Boterwaag op de Varkensmarkt eindigde. En toen snel naar huis. Mijn neef die bij ons logeert loste mij af en ging richting stad, pas tegen de ochtend zou hij terugkeren. Hij had zich wel geamuseerd geloof ik, er wilden wel zes vrouwen met hem dansen. Zo zie je maar, iedereen waardeert het weer anders, zo’n ‘Nach’…

Ook bracht deze ochtend weinig vrolijks, weer-technisch gezien dan. In het westen regende het pijpenstelen en de temperatuur was ook niet om over naar huis te schrijven, zelfs niet via een weblog. Nou ja toch, acht graden. Brrrr! Ik zat juist midden in die regen want ik ben op ‘De Fred’ (Frederik Hendriklaan) wezen kijken naar de Vrijmarkt. Ik heb zelfs één euro besteed aan een maxi-single van S.O.S., ‘Fooled by a Smile’. Het enige fleurige plaatje dat daar te maken viel was bovenstaande bakkerskraam.

Thuisgekomen, naar het bezoek van de Koningin en haar gevolg gekeken in Makkum en Franeker. Leverde tot dusver nog de aardigste Koninginnedagplaatjes op.

Maar nu uitgemopperd, want het klaart weer wat op! Vanmiddag muren schilderen bij mijn dochter, dat was althans de planning.

Train kept a’rolling

Mooie titel, maar niet een die de lading van dit blogje dekt. Want de trein bleef bepaald niet rollen.

Gistermiddag ging ik om kwart over vier weg van kantoor, ruim drie uur later (om tien voor half acht) was ik thuis. Reden: een defecte trein. Even na Utrecht remde de trein automatisch, een paar minuten later trok de trein een stukje maar weer ging de rem er op. “Er wordt geprobeerd de automatische rem terug te zetten” riep de conductrice om. Maar veel hielp het niet. Tien minuten later werd aangekondigd dat de trein defect was en weer terugging naar Utrecht. Laat ik het verhaal niet te lang maken: véél later dan verwacht was de trein weer op de plek waar-ie een uur eerder vertrokken was. Een stuk van amper een kilometer.

Oud filmpje (1968) van The Yardbirds, een van de meest gedreven groepen uit de jaren zestig. Met Jimmy Page op gitaar. Titel van de song? ‘TRAIN KEPT A’ROLLING!’

Maar we waren nog steeds in Utrecht, we hadden al lang en breed in Den Haag moeten zijn. ‘We’ zijn in dit geval alle passagiers die die kant op moesten. De trein waarop we overstapten had ook al vertraging en stagneerde zowel voor Gouda een minuut of wat en vlak voor binnenkomst van Den Haag Centraal nogmaals vijf minuten. Er werd zowaar hier en daar gemopperd en dat maak je niet veel mee, treinreizigers ondergaan dit soort ellende doorgaans heel gelaten en berustend.

Enfin, een hele inleiding om aan te geven dat ik niet op tijd voor de training was, dus heb ik zelf maar gelopen. En dat ging prima. Via de Bosjes van Pex en Meer en Bosch liep ik langs de Puinduinen een stukje de duinen in richting Terheyde, maar bij afslag camping Ockenburgh keerde ik terug. Het werd een pittig duurloopje ‘op gevoel’, waarbij de laatste twee kilometers een stuk vlotter gingen dan normaal. Bij elkaar een uur gelopen.

Langs de bollen, langs die prachtige bollen…

Weer een mooie dag, zij het niet zo zonnig als zaterdag. Prima weer voor een loopje. Afgelopen vrijdag vroeg Helmie of ik zin had om mee te gaan naar Noordwijkerhout, waar naast een halve marathon vijf of tien kilometer kon worden gelopen. Ton en Helmie zouden er de halve lopen. Vorig jaar heb ik ook meegedaan, ik liep toen 1.48 op de halve marathon. Ditmaal koos ik voor de vijf kilometer. Reden is dat ik aanstaande donderdag in Delft The Golden Ten wil lopen, en om vandaag een tien kilometer te lopen, laat staan een halve marathon, lijkt mij zo vlak daarvoor niet zo verstandig.

Na een voorspoedige rit kwamen we in Noordwijkerhout aan. Inschrijven, iets drinken, omkleden en stukje inlopen. Plotseling werd ik enthousiast omhelsd door een blonde dame – jaja, als loper maak je wat mee – , het bleek Will te zijn, ex-kamergenoot op het ministerie van OCW.  Zij ging hier voor de halve marathon. Ook snelle veterane Dini Bosker en haar man Kees gaven acte de présence. Allemaal ‘beren-loop’ gangers, ik kom hen allemaal jaarlijks tegen op Terschelling.

Om 11.00 uur precies gingen de lopers van de halve marathon van start, de vijf- en tien kilometerlopers vijf minuten later. Ik stond helemaal achteraan, dus het duurde zeker 40 seconden na het startschot voor ik de startstreep passeerde. Maar daarna trok ik meteen flink door. Na 24.05 minuten bruto (dus naar schatting 23.30 netto) kwam ik weer terug. Ik heb mijn best gedaan, met de conditie en vorm is niets mis, al hoop ik dit jaar nog wel iets sneller te worden. Het jaar is nog jong, alleen ik niet meer.. 😉 Maar wie weet.

Douchen, omkleden en zo’n mooie plant ophalen. Dat is het leuke bij deze loop: elke deelnemer kan na afloop naar keuze een hortensia, margriet, rhodondendron, fuchsia enzovoorts afhalen. Aanvankelijk had ik een blauwe hortensia maar bij nader inzien heb ik die omgeruild voor een margrietplant met tientallen witte bloemetjes.

Mike was inmiddels gearriveerd, hij was komen fietsen van Den Haag naar Noordwijkerhout. Meelopen deed hij niet vandaag, ook hij gaat in Delft lopen. In zijn geval zal dat wel ‘knallen’ betekenen… We hebben ons zo’n 500 meter voor de finish opgesteld om de ons bekende lopers aan te moedigen.

Dat waren van onze club dus Helmie en Ton, maar ook Eddy Doorschot was van de partij. De laatste kwam als eerste Haag-atleet binnen, enige tijd later gevolgd door Helmie (1’29) en voor haar nog William, collega van Ton en een sterke 55 plus veteraan (1’28). Ton kwam weer later in een goede tijd van 1’44. Dus iedereen tevreden, ook over het fraaie parcours trouwens, dat deels langs de veelkleurige bollenvelden voerde.

Al kijkende kwam een behoorlijk snelle dame langszij die mij begroette. “Hoi!” Het bleek Claudia te zijn, die ik ook nog kende van De Berenloop vorig jaar, ik ontmoette haar en een vriendin met Rinus in een restaurant. Rinus, jee. Vandaag zou-ie de marathon van Enschede lopen, dat zal best warm geweest zijn…

Daarna hebben we nog geruime tijd in de zon gezeten met z’n allen, in afwachting van de prijsuitreiking. Ook Helmie was weer in de prijzen gevallen, ze is derde dame op ‘de halve’ geworden. Opeens schoot mij te binnen dat ik Will zou fotograferen als ze ging finishen, dus ik spoedde mij naar de finish. Ik was net op tijd, ik heb haar en haar zus toch nog kunnen vereeuwigen.

Na de prijsuitreiking, met Helmie als derde dame op de halve marathon en Carla Ophorst als eerste (1’22), gingen wij naar huis, maar niet nadat we ons bij dezelfde uitspanning als vorig jaar, aan de duinrand van Noordwijk, tegoed hadden gedaan aan een heerlijke pannenkoek en iets te drinken. Op de tweede foto zien we Haag-atlete Lindsay van Marrewijk als eerste dame op de 10 kilometer (39 minuten) en eerdergenoemde Dini Bosker als derde dame. Allemaal proficiat!

Waarom De Keukenhof niet doorging…

…ziehier een deel van de rij mensen die voor station Leiden stond te wachten op de bus naar De Keukenhof. Een bus die éénmaal in het kwartier vertrok.

Nee, dat werd dus helemaal niets. Minstens een uur in de rij staan, zonde van de tijd, ook al was het weer nòg zo mooi vandaag. Want mooi was het, sterker nog: het was de eerste echt zomerse dag. Karin en ik besloten maar in Leiden te blijven en naar de Hortus Botanicus te gaan. Dan was je toch buiten en liep je niet als onderdeel van de massa in ganzenpas achter elkaar.

Het bleek een schot in de roos. Eerst cappucino en thee aan een van de houten tafels voor de ingang van de Hortus, daarna wandelden we rustig door het park, via diverse rustieke rotstuintjes met kabbelende beekjes, langs grillig gevormde bomen, bloemenperken en beelden die er momenteel geëxposeerd worden.

Na afloop kochten we nog iets in de winkel bij de ingang waarna we op het terras van café Barrera, tegenover de Hortus op de brug, gingen lunchen.

Voordat we naar Den Haag terugkeerden en ieder ons weegs gingen, bezochten we op de weg terug op het Rapenburg, Het Sieboldhuis. Een mooi gebouw met Oosterse kunst. Vooral tekeningen, voorwerpen en foto’s uit Japan. Mooi, maar eerlijk gezegd ook een beetje saai. Dat komt misschien omdat ik niet zo veel ‘heb’ met Japanse kunst, maar het heeft mogelijk ook te maken met de statische opstelling van de objecten en weinig extra’s om de expositie op te leuken …

Morgen worden de benen weer losgegooid, ditmaal in Noordwijkerhout. En nu eens een korte afstand, 5 kilometer omdat ik op 1 mei in Delft de Golden Ten wil gaan lopen.

Tot slot nog wat foto’s die vandaag in de Hortus zijn genomen. En zoals altijd zorgt één muisklik op de foto voor een grotere weergave…

   

Haagse jongens bij Drang

“Het North Sea Jazz Festival moet terug! Waar is het gebleven? De hele wereld kwam naar ons eigen Den Haag om hier te spelen: Tony Bennet, BB King, Miles Davis, Art Blakey, Chet Baker, Erika Baduh, Al Jarreau, Winston Marsalis!!!”

“En Rita Reys”, vulde de oude dame aan. “En Rita Reys” beaamt de jongeman die zojuist een bevlogen pleidooi hield voor de terugkeer van wat inderdaad het grootste jazz-festival ter wereld mocht worden genoemd. Terugkeer naar de residentie wel te verstaan, want het bestaat nog wel, in Rotterdam, maar “dat is zo ontzettend ver weg, helemaal aan de andere kant van de Maas!”

De toon is gezet. Het wordt zo’n beetje het vaste theateruitstapje met Helmie: een voorstelling van theatercollectief Drang. Altijd originele en spannende voorstellingen, niet in de laatste plaats door de bijzondere locaties waar deze zich afspelen.

Foto Paul de Haan

Gisteravond was het geen ‘officiële’ Drang-voorstelling, maar een Dranglab-voorstelling waarbij zowel aanstormende als ervaren theatermakers de gelegenheid krijgen hun ideeën uit te broeden. De troost van Haagse jongens is zo’n Dranglab productie en wordt geregisseerd door Kiek Wishaupt, docente aan de Toneelacademie van Maastricht en de Muziektheateracademie in Rotterdam. Zij maakte al eerder in samenwerking met Drang de succesvolle voorstellingen De man die bleef liggen en De vrouw van de ambassadeur. In haar stukken maakt zij gebruik van romanfragmenten, eigen teksten, krantenartikelen en improvisatiemomenten. Zo krijg je theater dat de toeschouwers gelegenheid biedt om er hun eigen belevingen en gedachten op te projecteren.

Ook voor de voorstelling van gisteravond ingrediënten genoeg: Het koningshuis, de Scheveningse visserij, de Haagse jazzscène, de Scheveningse surfwereld. Het komt allemaal aan bod.

We zien het verhaal van twee jonge mannen en een oude dame. Ze ontmoeten elkaar op het strand, verbeeld doordat de vloer met zand en schelpjes is bestrooid. (Om misverstanden te voorkomen: bijgaande foto is in Museum Mesdag gemaakt, dus dat vormt niet het decor tijdens de voorstelling). De jongens zijn vol passie en energie. Hun leven moet bruisen, daar doen ze alles voor. Ze hebben een eigen wereld die hen alle gelegenheid geeft een hartstochtelijk bestaan te leiden. Kelvin is een bevlogen jazzmuzikant die bij ontstentenis van het North Sea Jazz Festival een eigen festival wil opstarten. Daartoe zoekt hij steun bij een ambtenaar die niet goed wil luisteren en een oude suikertante. Rick is honderd procent surfer die het liefst alle schepen achter zich wil verbranden en naar Hawaï wil emigreren, en daartoe eveneens steun zoekt bij een familielid, zijn oma. Hun zoektocht naar het uiterste in beleving verbindt hen, maar is tegelijkertijd aanleiding tot onrust en rivaliteit.

De oude Haagse dame maakt graag pas op de plaats. Zij beschouwt wat geweest is en denkt na over wat ons allemaal boven het hoofd hangt. Soms is ze de Koningin, dan weer de tante of de oma, soms een Scheveningse vissersvrouw en soms de laatste zeemeermin. Ontmoetingen tussen de jongens en de oude dame geven het nodige vuurwerk over de voor- en nadelen van een wereld die globaliseert en digitaliseert. Is het oorlog tussen de generaties of bieden zij elkaar ook momenten van troost?

Het was een mooie voorstelling, die nog tot en met 10 mei in het onderkomen van Drang aan de Schelpkade te zien is. De troost van Haagse jongens is een deels muzikale voorstelling met rollen van Alexander Wolff, (4e jaars student Toneelacademie Maastricht), Robbert Unnik (3e jaars Rotterdams conservatorium) en Toos Scheffers, grande dame in het toneelcircuit in Den Haag. Toos – zij is tachtig jaar maar je geeft het haar beslist niet – speelde eerder bij Drang met als laatste productie De vrouw van de ambassadeur. Alle drie de acteurs zijn van Haagse afkomst, niet verbazingwekkend gezien hun gedrevenheid om allerlei herkenbaar Haags-Scheveningse thema’s te spelen.

April doet wat hij wil

Vanmorgen was het heerlijk trainen in de duinen, met een strakblauwe hemel, een stralend-warme zon en het rijk alleen. En overal ontluikend groen en bloemen, het was alsof ik in het paradijs was beland. Dit was nadat ik op de baan een serie van 400 – 600 – 400 m had gedaan in respectievelijk 1.38 (véél te snel, ik weet het), 2.37 en 1.47. Niet het toonbeeld van een stabiele opbouw, maar ik herstelde snel en op de Laan van Poot deed ik nog twee versnellingen van pakweg twee en een halve minuut. In de duinen liep ik vervolgens nog zo’n twintig minuutjes, sloeg zijpaadjes in en pakte een aantal klimmetjes mee. Bij elkaar bijna zeventig minuten.

Terug op de baan haalde ik mijn jack op. Frans Parlevliet, de kantinebeheerder, had ‘m zien liggen in het voorraadhok en in de gevonden-voorwerpen mand gelegd. Vaag, want gisteren had ik het jack direct na aankomst aan de kapstok gehangen. Maar goed,  hij was weer gevonden, mèt sleutels en al, zodat ik op de fiets huiswaarts kon keren. Veel later vandaag kreeg ik een mailtje van Lodewijk dat het jack door hem was gevonden.

Tussen de middag hebben we in het huis van onze dochter gewacht op de mannen die het raam uit de sponningen zou halen, er moest een grote zitbank uit het raam de straat op en vervolgens weer via de voordeur het halletje in. Zaterdag komt iemand ‘m ophalen. Het was nog een hele toer om de bank naar binnen te manoevreren, sterker nog: het lukte niet. Veel te breed, en de voetsteunen konden er niet af. Gelukkig was de canadese buurman thuis: hij had  met een bredere voordeur, we konden de bank zolang daar stallen.

Weer later ging ik naar de feestelijke opening van het nieuwe onderkomen van Crossing Border in de Weimarstraat. Iedereen die ‘iets’ met Haagse cultuur te maken heeft, gaf acte de presence. Na een welkomstwoord door artistiek directeur Cees Debets voltrok wethouder Jetta Kleinsma de opening. Met de komst van Crossing Border naar de Weimarstraat zal het toch al culturele karakter van de wijk, het Regentessekwartier, nog meer benadrukt worden. Zo liet Cees doorschemeren dat er plannen zijn voor een echt gezellig café, want dat ontbreekt in die straat. Ik heb nog even met deze en gene gesproken, onder andere met collega Walter, festival-organisator Robert-Jan Rueb en cultureel adviseur Robert de Haas. In een grijs verleden zaten laatstgenoemde en ik samen in het toneelgezelschap van het ministerie.

Terug naar huis gefietst met forse wind tegen en in een hevige stortbui die maar niet ophield, sterker nog: alleen maar erger werd. Tierend en volkomen doorweekt kwam ik thuis, waar ik snel droge kleren aantrok. Wat een contrast met het weer van vanmorgen! April doet wat-ie wil…

Laatste actie van deze dag was fitness, dat heb ik al drie weken verwaarloosd. Slechts een paar lichte oefeningen gedaan om weer te wennen.

Zonder jas

Gisteravond heb ik niet gelopen. Ik stond op het punt om naar de club te gaan, met bepakte rugzak, toen mijn oog op de huisagenda viel: “Jan (onze buurman) jarig”. Oh ja, dat is waar ook: hij had ons vorige week uitgenodigd om even langs te komen. En zo geschiedde. Het bleef niet bij een glas wijn, er was ook soep en pasta, dus de maaltijd heb ik bij hem genoten. Dan maar morgenochtend lopen.

Later ben ik nog naar de club gegaan, op de fiets. Gezellig wat drinken en ook eten, ik kon de verleiding van de aangeboden biertjes en vooral de broodjes haring en pinda’s niet weerstaan. Morgen maar weer strenger zijn voor mezelf.

Toen ik naar huis wilde gaan, bleek mijn jas – een regenjack met sleutelbos en fietssleutel – foetsie. Overal gezocht, maar weg was-ie. Kennelijk heeft iemand zich vergist in de jas en is in de mijne vertrokken. Dat hoop ik maar, want ik zit nu wel om ’t hand. Met slechts een colbertje als overjas ben ik naar huis gewandeld. Ik had het geluk dat het niet meer regende zoals twee uur eerder toen ik naar de club fietste. Update om 15:14 uur: jas en sleutels zijn weer terecht!

Vandaag ga ik eerst hardlopen, daarna een bank sjouwen bij mijn dochter en later in de middag naar de opening van het nieuwe gebouw van het Crossing Border Festival. Vanavond laat een verslag.

Spitten in het verleden

Deze avond heb ik grotendeels besteed aan graven. Niet in zand of tuinaarde, wat met deze temperaturen voor de hand had gelegen, maar in de diverse leerlingenprofielen op Schoolbank.nl

Reden: kijken of er oud-leerlingen van het Haags Genootschap zijn die tussen 1960 en 1965 op die school hebben gezeten en nog niet in Rob Poerbo’s zorgvuldig samengestelde Excell-adressenbestand stonden vermeld.

Bij deze naspeuringen kwam ik zowaar een foto tegen van de eerste klas van de middelbare school. Ik moest even goed kijken, want was ik dat nou? Gek is dat, ik herkende mijzelf, maar niet meteen! Ik zit achter de leraar, mijnheer van Zanten, die altijd lyrisch sprak over de schoonheid van de Kennemer Duinen.

Tevens heb ik via mijn mailbox de oud-leerlingen die in 2005 de ‘kleine’ schoolreünie vormden, kunnen traceren. Ook zij stonden lang niet allemaal op de lijst, dus ik heb de namen aan de mede-organisatoren gestuurd.

En is er nog gesport? Een klein beetje, ik heb 20 minuten op mijn gemak gelopen. Morgen, woensdagavond, ga ik mij meer vermoeien…

Duintje op, duintje af

Zo kon de duurloop van deze maandagavond het beste worden beschreven. Een kleine anderhalf uur – inclusief het inlopen en de oefeningen – liepen we door de duinen, over zandige bospaden en tegen hellinkjes op. Dat alles in een rustig duurlooptempo. Het was een heerlijke training, niet in de laatste plaats door het zwoele lenteweer: de zon stond omstreeks 20.00 uur nog steeds een flink stuk boven de horizon, de temperatuur was uitgesproken mild. En toen we over het duinpad langs het strand liepen, zagen we hoe de enigszins omfloerste zon de bijna spiegelgladde zee een zilverwitte glans gaf. Schitterend.

Na de 10 kilometer van gisteren was dit een prima training, als er lange tempo’s op het programma hadden gestaan had ik voor mijzelf een duurloop gedaan. Ik was al van huis komen lopen dus dat had ik mee kunnen tellen.

Na afloop van de training wilde ik terug naar huis lopen, maar net op dat moment kwam mede-redacteur Michiel het sporterrein opgefietst. Opeens schoot mij te binnen dat er redactievergadering was. Eigenlijk stond mijn hoofd er niet zo naar, maar wij – Liesbeth, Michiel, Wim en Marcel – waren binnen drie kwartier klaar. Even wat puntjes op de i gezet en vastgesteld wie wat zou doen voor het komende nummer.

Daarna wederom hardlopend naar huis, wat gegeten en achter de pc. Onder andere een nieuwsbrief van weblogster en luitenant Martine gelezen, die in Uruzgan zit op dit moment. Heftige verhalen over gewonden die onder andere door haar zijn geopereerd en verzorgd, of over mensen die het leven hebben gelaten. Toch ziet zij kans om af en toe met een stel kornuiten te gaan hardlopen, er worden daar zelfs kleine wedstrijdjes georganiseerd.