Lissotriton Vulgaris – het BACHanaal

Aarzelend, maar zeker dient het uit de winterslaap ontwaakte leven zich aan bij ons kleine vijvertje. Nog niet zoveel kikkers en padden ditmaal, maar des te meer salamanders. Het gaat om de Kleine Watersalamander (Lissotriton Vulgaris). Ik heb ze niet geteld, maar steeds als ik in de buurt van het water kom, zie ik er een paar wegschieten. Ook zag ik gisteren enkele halfvolwassen exemplaren, aan beide kanten getooid met kieuwpluimpjes, snel wegzwemmen over de vijverbodem. Nog even, en dan zie je de mannetjes, in dit seizoen getooid met een rugkam, mooie zwarte stippen op het lijf, een roodoranje buik en bovenal een breed uitwaaierende staart met een blauwe onderkant, op versierderspad. Soms met meerdere tegelijk stellen zij zich voor de veel eenvoudiger ‘geklede’ vrouwtjes op en voeren een fraaie dans op.

Deze water-John Travoltaatjes zijn overigens niet agressief tegenover hun seksegenoten, maar zoals dat overal in de natuur gaat (nietwaar?) beslist het vrouwtje van welk mannetje zij de spermatofoor opneemt via haar cloaca, waarna zij tussen de 60 en 300 eieren afzet tussen de waterplanten. Daar komen na verloop van tijd de larven uit die zich in kortere of langere tijd – onder meer afhankelijk van de watertemperatuur – ontwikkelen tot mini-salamandertjes met uitwendige kieuwen. Ook deze verdwijnen van lieverlee, uitzonderingen daargelaten. Later in de zomer verlaten de meeste salamanders het water om een landleven te beginnen, meestal verscholen onder stenen, planken en gebladerte.

Maar zover is het nog niet, de bruiloft gaat waarschijnlijk zo medio, eind april plaatsvinden.

Wat ook helemaal bij dit seizoen past, maar toch weer totaal anders dan het hierbovenomschreven water-BACHanaal: BACH zelf. Uiteraard vanwege de Matthaus Passion, zijn magnus opum waarvan ik een aantal jaren achtereen diverse uitvoeringen mocht meemaken. En steeds vond ik het een belevenis, ondanks de houten kont die je onvermijdelijk opliep vanwege het uren achtereen doorzitten op houten kerkbankjes of dito stoeltjes.

Toevallig was er vanavond een heel item aan Bach gewijd in DWDD, waarbij totaal uiteenlopende types – waaronder de ‘wild-artistieke’ en licht-chaotische Peter Faber, de ‘linkse en dus(?!) ‘ongelovige’ politica Mei Li Vos en de keurig-klassiek geklede, gesoigneerde Bram Moszkowicz – van hun liefde voor de muziek van Johan Sebastian getuigden. En het bleef niet bij de Matthaus, maar ook over de Johannes Passion, de Brandenburger Concerten, pianist Glenn Gould, meester-cellist Pablo Casals enzovoorts.

Onderstaand nummer, Erbarme Dich, wordt als een van Bachs mooiste ‘songs’ (zouden we tegenwoordig zeggen) beschouwd. Er zijn veel versies van in omloop op Youtube, en ofschoon dit een nogal vaag en statisch filmpje is, vind ik het muzikaal gezien een van de mooiste versies: beheerst, ingehouden, zuiver. De sopraan heet Magdalena Kozena. Ja, heren, ik zie u al denken: niet alleen haar stem is mooi… Ik verbaasde mij er bij het ‘googlen’ over op een dame te stuiten die er meer uitziet als een zangeres van popliedjes dan als de klassiek geschoolde diva die zij is. Luister en huiver!

Herfstsferen

De komende weken zal bij tijd en wijle zo’n plaatje als hierboven op dit weblog verschijnen. Tijdens mijn dagelijkse ommetjes en eventuele boswandelingen in het weekend is de kans groot dat je op dit soort herfsttaferelen stuit en ik kan dan niet nalaten om daar een kiekje van te maken.

Dit weekend staat het programma al zo’n beetje vast. Vandaag een ‘cultureel’ uitstapje naar Delft, morgen een sportief uitstapje naar Haarlem, waar ik meedoe aan de Achmea Halve Marathon. Daar hoop ik in ieder geval ook Rinus te zien, voor hem is dat een van de laatste trainingslopen voor de ‘hele’ marathon in Eindhoven begin oktober.

Het weer is nog mooi, maar de dagen worden korter, de bomen beginnen te kleuren en hier en daar liggen de straten bezaaid met kastanjes en eikels. Herfst. Daar hoort een toepasselijk muziekje bij wat mij betreft. Bij deze dan! Autumn Leaves in een verstilde versie van de helaas te jong overleden Eva Cassidy…

Witte kortste dag

Waarschijnlijk zal het met de kerst niet zo wit zijn als vandaag, op de kortste dag van het jaar. Maar dit hebben we alvast gehad!

Het aardige van het heksenweitje achter ons kantoor is dat je er elk seizoen aardige plaatjes kunt maken. Nu ook weer.

Vanaf deze plek wil ik iedereen die morgen in Linschoten gaat lopen, succes toewensen. Ik zal er ditmaal niet bij zijn vanwege de hardnekkige verkoudheid en de blessure, die overigens iets minder lijkt te worden. Morgen maar eens een kwartiertje gaan lopen, desnoods op de loopband. Fitnessen heb ik ook al een hele tijd niet gedaan. Komt wel goed, vanaf nu ben  ik een hele week vrij.

De neus loopt, nu de benen nog….

Een loopneus en hoestbuien die ergens diep vanuit mijn binnenste opwellen en mij een slapeloze nacht hebben bezorgd. En daarna heel vroeg op om naar Hilversum te gaan voor een lange werkdag. Niet echt condities om na thuiskomst eens lekker te gaan trainen. Ik had er dan ook totaal geen zin in. Maar waar heb ik wel zin in op dit moment? Tja, wat dat in Schoorl moet worden zondag, geen idee, maar hopelijk ben ik dan een beetje hersteld.

Wel heb ik mijn nummer al binnen! In navolging van Petra heb ik ´m op de plaat gezet.

Verder wat plaatjes die ik gisteren schoot toen ik langs de Segbroeklaan fietste, op weg naar het museum. Vogeltjes en boompjes (gaap)….

Nou ja, dat wordt niks meer vanavond, dus gooien we er nog een mooi muziekje tegenaan. Een vleugje jazz hier, een snufje avant garde daar. De oudere baardige heer die je hier ziet zingen is Robert Wyatt, drummer en zanger van de legendarische Soft Machine. Sinds een ongeluk in de jaren zeventig is Wyatt aan een rolstoel gekluisterd, maar van tijd tot tijd verrast hij vriend en vijand met wonderschone muziek. Dit nummer, Sea Song,  is van zijn tweede album, Rock Bottom, dat bij menig muziekrecensent hoog aangeschreven staat. Je kunt er van houden of niet, het album is een unicum in de geschiedenis van de progressieve rock.

Herfstsonate

De herfst heeft twee gezichten. Het ene laat zich zien zoals op bijgaande foto’s, die ik vandaag op het Hilversumse Heksenweitje maakte, vlak achter ons kantoor. Het is de kleurige kant, met fraaie gele, groene, rode, oranje en bruine tinten. Het mooist komen de herfstkleuren tot hun recht als de zon schijnt, maar dat deed-ie niet vandaag.

Het andere gezicht van de herfst liet zich deze avond zien, in al zijn duistere somberheid, nat, guur, mistroostig en woest tegelijk.

Het is het seizoen van de romantische, melancholieke muziek. Die draai je – of speel je in je hoofd af – bij voorkeur bij de open haard, met een goed glas wijn of een herfstbokje. Maar welke muziek past bij de Herfst?

Je denkt meteen aan ‘De Vier Jaargetijden’ van Vivaldi, en dan vooral uiteraard aan ‘Herfst’. Of, heel anders: ‘November Rain’ van Guns and Roses, of ‘Het is weer voorbij die mooie zomer’ van Gerard Cox.

Je hebt ook van die artiesten die je associeert met de herfst: ze hebben net dat vleugje somberte, melancholie en romantiek dat zo goed bij dit seizoen van vallende bladeren past. Jacques Brel bijvoorbeeld, of Nick Cave, David Sylvain, Tindersticks, Portishead. En Sandy Denny, laat ik haar vooral niet vergeten.

Maar mijn favoriete herfstnummers? Hieronder staan ze, op een rijtje. Toegegeven, om mijn geheugen op te frissen had ik voor deze Top Tien wel de hulp van Google nodig, maar dat komt de volledigheid alleen maar ten goede.

Who knows where the time goes – Fairport Convention ft. Sandy Denny

Autumn Leaves – Eva Cassidy

It was a very good year – Frank Sinatra

September in the Rain – Nat King Cole

It’s Over – ELO

Autumn Almanac – The Kinks

Misty – Eroll Garner

Autumn of my Life – Bobby Goldsboro

Time of the Season – The Zombies

Forever Autumn – Justin Hayward (The Moody Blues)

Wie behoefte heeft dit lijstje aan te vullen, reageer!

I Never Promised You A Rose Garden

Nee, dat niet, maar als je nu door het Westduingebied fietst of wandelt, beloof ik u wel een heleboel geurende duinrozen.

Deze foto maakte ik op weg naar het strand. Het was een dag van een zalig Dolce Far Niente, op een badhanddoek languit op het strand, strakblauwe hemel, lectuur en muziek onder handbereik. De lusten van een vierdaagse werkweek….

De inhoud van mijn rugzak leeggeschud. Zomaar wat cd’s uit de kast geplukt en allemaal integraal beluisterd. Dan blijkt wat een juweeltjes je eigenlijk in huis hebt liggen. Stuk voor stuk oudjes, maar prachtplaten die ik eigenlijk nog nooit goed hebt beluisterd.

Zoals Tales van Marcus Miller, volgens ingewijden ’s werelds beste jazz-basgitarist. Een absoluut 5 sterren-album, vol funky jazz, fusion zo u wilt, maar wel van het allerhoogste niveau. Subliem, vol geraffineerde arrangementen, subtiele ritmes en kleine verrassingen. Zoals het intro van het eerste nummer, The Blues, waarbij in korte geluidsfragmenten veelal reeds overleden jazz-legenden als Lester Young, Billie Holiday, Joe Zaniwul, Charlie Parker, Miles Davis en Duke Ellington hun definitie of bespiegelingen over het fenomeen ‘The Blues’ geven. Bij vlagen doet de muziek aan Amandla van Miles Davis denken, bij wie Miller ook heeft gespeeld.

Dit nadat ik twee klassieke LP’s van YES achter elkaar heb beluisterd: Relayer en Close To The Edge, meesterwerken van symforock.

De andere cd’s, toch ook bepaald niet de slechtste muziek (Tindersticks en Massive Attack) verbleekte na Marcus Miller wel, moet ik zeggen. Alhoewel, Unfinished Sympathy van M.A. blijft een prachtnummer. En Love met Forever Changes is en blijft een klassieker, één van de mooiste popplaten ooit gemaakt. Aan Darryl-Ann ben ik niet meer toegekomen.

Wel veel muziek allemaal achter elkaar, maar zonder dat zou ik snel onrustig worden op het strand. Zonnebaden is heerlijk, maar zonder muziek zou ik het geen uren volhouden.

’s Middags ben ik even gaan kijken hoe de Heemtuin HJ Bos er bij staat. Welnu, hij staat er goed bij. Het is een relatief klein gebied achter de kinderboerderij van Madestein, maar zeker in deze tijd een paradijsje vol wilde bloemen, vlinders, libellen en kwakende kikkers in de poelen en kreekjes.

Van Moloko tot padden-eieren

Ook opgevallen dat de weerberichten voor Pasen altijd een stuk rooskleuriger zijn dan zoals het weer in werkelijkheid wordt? Hoe zit dat? Heeft de toeristenbranche een vinger in de pap bij Erwin Krol en Helga van Leur? Want ja, de Pasen zijn ideaal om er op uit te trekken, toch?

De eerste paasdag heb ik in alle rust doorgebracht. Zelfs het paasontbijt was sober: geen krentenstol met spijs ditmaal, wel een eitje natuurlijk, een matze en een paar boterhammen.
Verder heb ik even gejogd. Wel hebben we ‘s avonds met z’n drieën gegeten in Maliënkolder, een klein maar goed restaurant in de Maliestraat, een zijstraat van de Denneweg.

Gistermiddag heb ik de DVD die ik de dag daarvoor voor mijn verjaardag kreeg bekeken. Al eerder schreef ik iets over de Britse groep Moloko, een geweldige band. De kern van de groep bestaat uit een duo, zangeres Roisin Murphy en Mark Brydon, en de muziek is een mix van pop, (symfo)rock, funk, trip hop en dance. Ik hoor wat leeftijd betreft zeker niet tot de doelgroep, maar ach; het gaat mij om de muziek. En die is fantastisch, dat is mij vandaag maar weer eens gebleken.

Want hoe je het ook bekijkt, 11.000 clicks, (de titel van de DVD) is een schoolvoorbeeld van een kwaliteits concert-DVD. De show, het concert waarmee de groep de ‘Statues toernee’ in november 2003 afsloot, bevat 17 songs. Vooral Roisin Murphy, blikvanger van de groep, is een podiumbeest, charismatisch en in het bezit van een zeer karakteristieke stem. Ze voelt zich ‘on stage’ duidelijk op haar gemak, loopt en danst beurtelings heen en weer, wisselt meermalen van outfit en onderhoudt goed contact met het publiek. Twee uur lang schijnbaar luchtige, maar hoogst inventieve pop, met melodieuze en bij vlagen ontroerende muziek. Entertainment van de bovenste plank. Voor mij is het duidelijk: Moloko behoort tot mijn favoriete groepen van de laatste jaren!

Matineus met Pasen
Vanmorgen was ik wel heel vroeg uit de veren. Het was vochtig, wat motterig weer, maar zacht. Alhoewel het nog vrijwel donker was, hoorde ik de vogels buiten flink tekeer gaan. Ik deed de stoute trimschoenen aan en ging op weg voor een duurloopje van zeventig minuten, door de duinen. Op de Laan van Poot heb ik nog drie van die hartstochtelijke kluitjes pad – twee in één – aan de kant van de sloot gebracht, waar de bruine kikkers al knorrend hevig aan het bruiloft vieren waren. Ik zag al van die klontjes kikkerdril in het water drijven.

Ook in mijn tuin hebben de padden zich al van hun eisnoeren ontdaan. Het zat er in, want eergisternacht klonk ‘s nachts hun hoge geblaf uit de vijver.