Serge sluit pasen in stijl af

Vanmorgen heb ik ongeveer een uurtje gelopen, in een redelijk normaal tempo. De ergste gewrichtspijn is nu weg, waarschijnlijk had ik de hele week toch last van die relatief snelle vijf kilometer vorige week. Ik liep naar en door Meer en Bosch en via de Laan van Poot terug.

Thuisgekomen, was er enige consternatie in onze straat: een ambulance die met blauw zwaailicht en de sirene aan de straat kwam binnenrijden en een paar huizen naast ons stopte. Zeker iemand niet goed geworden. Een kwartier later nog meer sirenes: een grote brandweerwagen kwam de straat binnenrijden en stopte voor hetzelfde huis, een minuut of wat gevolgd door een tweede ambulancebusje. Een hoogwerker werd naar boven gemanoevreerd met een metalen brancard er bovenop. Waarschijnlijk iemand die in horizontale ligging het huis uit moest. Dat bleek te kloppen, een al wat oudere buurman had hartklachten en moest in horizontale ligging naar het ziekenhuis worden vervoerd.

In de voormiddag – nog steeds was het fris, de zon wilde niet of nauwelijks doorbreken – ging ik toch weer naar buiten, een stuk wandelen. Naast en tussen de rails stonden hier en daar narcissen, wat een zonnige, lente- of paasachtige uitstraling geeft. Ik reed een paar haltes met de tram mee en stapte uit bij Ockenburgh, waar ik even voor de begraafplaats rechtsaf het bos inliep en daar een stukje ging wandelen, maar niet lang want ik wilde bij tuincentrum Ockenburgh kijken of er budleia’s te koop waren. Daar komen ‘s zomers zoveel vlinders en hommels op af, onontbeerlijk in een natuurtuin als het onze.

Inderdaad: ze waren er, niet zo heel veel struiken weliswaar maar ik had er maar eentje nodig. Na het Tuincentrum liep ik, met de plastic zak gevuld met budleia aan de hand, naar de Heemtuin. Aan de rand van de poelen bloeiden al de dotterbloemen, en in één poel zag ik dikke klompen kikkerdril drijven.

De terugweg ging weer met de tram. Thuis heb ik nog wat geschilderd in afwachting tot de namiddag. Inmiddels was de zon voorzichtig doorgebroken, maar dat was van korte duur. Het inderhaast opgezette tuinameublement is niet eens in gebruik genomen vandaag.

Gainsbourg, vie héroique

Mijn idee was om laat in de middag naar het Filmhuis te gaan, naar de film ‘Un vie héroique’ over het leven van Serge Gainsbourg. Ik ging er heen, ditmaal met mevrouw Cultuurbarbaar! Op de fiets, want ofschoon het lang zo zonnig niet was als voorspeld, is de regen vooralsnog uitgebleven.

Serge Gainsbourg, dichter, zanger, pianist, schilder, romanticus, vrouwenversierder. Ik kan niet zeggen dat ik een enorme fan ben van ‘s mans werk, maar dat hij een icoon van jewel
ste is, daar zijn de geleerden het wel over eens. Serge Gainsbourg, ik herinnerde hem altijd als een wat verlopen man met stoppelbaard die in de jaren zestig vooral roem vergaarde met het zwoele duet ‘Je t’aime, moi non plus’ dat hij samen met de fraaie langbenige Jane Birkin op de plaat zette. Het werd een giga-hit in heel Europa. Twee jaar geleden kocht ik een dubbel-dvd met opnamen van ‘s mans werk, en dat is een indrukwekkend en compleet document. Ook zag ik zijn graf in Parijs, ik heb daar nog twee foto’s van gemaakt.

Ik was dan ook benieuwd naar de film van regisseur Joann Sfar. Zoals ik al verwachtte, zat de zaal van het filmhuis waar de film werd vertoond, bomvol. Maar goed dat wij er een uur van tevoren waren.

De film begon met allerlei karikaturale animaties van Serge Gainsbourg (grote neus en dito flaporen), waarna we een strandtafereel zien waarin het jongetje Lucien Ginsburg (de jonge Serge) een blauwtje loopt bij een meisje, omdat hij ‘te lelijk’ is. Dit vormt de rode draad in de film, waarin hij voortdurend vergezeld wordt door zijn alter ego, een geanimeerd karikaturaal Joods hoofd, ‘La Guelle’.

Echter behoorde Serge tot die mensen waarvan gezegd wordt dat ze ‘mooi van lelijkheid’ zijn. Net zoals Mick Jagger en Keith Richards. Aan mooie dames geen gebrek: hij verleidde vrouwen als Brigitte Bardot, Jane Birkin en Juliette Gréco.

Gainsbourg was een echte rebel, het prototype van de romantische kunstenaar. Daar hoort uiteraard veel alcohol bij, veel roken, gaulloises natuurlijk (je ziet iedereen veel roken in de film, maar dat was in de jaren zestig en zeventig doodnormaal, ook in ons land), hij jaagde oorlogsveteranen op de kast door een reggaeversie van de Marseillaise op te nemen, hij nam het niet zo nauw met zijn vaderrol en verscheen regelmatig dronken op de Franse televisie. Al die elementen komen voorbij in Gainsbourg, vie héroïque.

Vooral het eerste deel van de film vond ik mooi en voorspelde een diepgaand portret van Gainsbourg. Wij zien dan hoe het Joodse jongetje in het bos onderduikt voor de Duitsers en zijn eenzaamheid bestrijdt door te tekenen en denkbeeldige vrouwen te verleiden. Later zien we allemaal fragmenten uit het leven van Gainsbourg, met name die waarin hij relaties heeft met Bardot en Birkin. Afgezien van de bijna griezelige gelijkenis van de acteur Elmoskind met Gainsbourg, worden deze scènes allemaal vrij los, als gegevens gepresenteerd, zonder verdere duiding of diepgang. Ook blijft zijn rijke muzikale oeuvre wat onderbelicht naar mijn smaak. Daardoor blijft het mysterie van de man die zoveel mooie dames om zijn vinger (en niet alleen dat) wist te winden, onopgehelderd.

The Single Man

Na op mijn niet-werkdag wat geschilderd te hebben – dat doe ik zo nu en dan tussen neus en lippen door – besloot ik in de namiddag naar het Filmhuis Den Haag te gaan. Er was keuze uit drie middagvoorstellingen en dat werd voor mij ‘The Single Man’. Ik baseerde mijn keuze vooral op de vrijwel unaniem lovende recensies en maar liefst drie nominaties voor The Golden Globe.

En inderdaad, het was een ijzersterke film. Niet eens zozeer sterk wat verhaal betreft, maar sterk qua acteren (vooral door de hoofdpersoon, gespeeld door Colin Firth) en sterk qua vormgeving. Het is een erg mooie film, waarin de sfeer van de tijd waarin het verhaal speelt (de jaren vijftig van de vorige eeuw) door stemmig kleurgebruik, kleding en kapsels van de personages goed wordt verbeeld. Op zich niet zo vreemd, want Tom Ford, die met deze film zijn regie-debuut maakt, is van oorsprong een bekende mode-ontwerper, om niet te zeggen modekoning. 

Het verhaal is gebaseerd op een roman van Christopher Isherwood uit 1964. Tom Ford voorzag via zijn eigen modelijn de personages van passende kleding, wat een primeur genoemd mag worden. A single man betekent in eerste instantie natuurlijk ‘de alleenstaande man’, maar het had in het begin van de jaren zestig ook die andere, verborgen betekenis van ‘homoseksuele man’.

George (Colin Firth) is de single man, een Britse universiteitsprofessor die in Californië les geeft en acht maanden eerder zijn vriend heeft verloren bij een auto-ongeluk. In het begin van de film zien we hem in zijn riante villa, juist op het moment dat hij een telefoontje krijgt van deze onheilstijding. Hij reageert daar heel ingetogen op maar tevens met beheerste emotionaliteit. Toch weet je als kijker dat zijn wereld ineengestort is. Een prachtige acteerprestatie van Firth.

Vervolgens zien we, afgewisseld door flashbacks, de dag uit zijn leven die zijn laatste gaat worden. George heeft besloten dat het leven geen zin meer heeft, hij ziet het bestaan alleen nog maar als een opeenvolging van lege rituelen in een mooi decor. Het begrafenispak is al uitgekozen, het wapen waarmee hij zelfmoord wil plegen is gekocht en zorgvuldig opgepoetst. Toch lijkt het leven op die dag nog enkele lichtpuntjes te bevatten. Onder andere na het college waarbij hij van een boekbespreking overgaat tot een lesje filosofie, namelijk dat alles is gebaseerd op angst.

Een van zijn studenten zoekt na dat college toenadering, je denkt dat er een relatie gaat opbloeien tussen de jongen en zijn docent maar dat gebeurt niet. Ook bezoekt George zijn licht-alcoholistische vriendin-buurvrouw (gespeeld door Julianne Moore) die sterk speelt en tijdens het gezellige avondje dat volgt laat doorschemeren dat zij wel een relatie met hem wil. Echter ook dat gebeurt niet, die mogelijkheden zijn er wat George betreft niet dus resteert voor de dame alleen de bodem van het glas. Moraal van het verhaal is dat het leven niet naar iemands hand te zetten is.

Uiteindelijk blijkt het inderdaad de laatste dag van George te worden, maar niet op de manier die je zou verwachten: een aantal keren zagen we hem ‘droog’ oefenen met het pistool, maar er gebeurt iets waardoor hij geen zelfmoord meer hoeft te plegen.

Ik vond het een goede film. Aan te raden om naar toe te gaan, vooral als je van sterk acteren houdt!

Footprint en Foodprint

Footprint

Na de zaterdagwandeling moest er zondag weer een afstand in wat versnelder tempo worden gelopen. Die morgen kleedde ik mij goed aan (t-shirt, sweatshirt en gevoerd jackje) en ging op pad voor een loopje. Ik liep naar en om de atletiekbaan en ging vervolgens via de duinen richting Kijkduin. Halverwege ging ik het strand op en vervolgde daar mijn weg. Bij Kijkduin, even vóór de opgang, werd het strand opgespoten en op de daar ontstane drassige vlakte fourageerden duizenden meeuwen, een heel bijzonder gezicht. Ik ging naar boven, weer de duinen in, en zag Jos Broekman bezig met wat rek- en strekoefeningen. Jos had er net anderhalf uur duurloop op zitten. Ja, ik zou ook wat meer langere duurlopen moeten doen want ik heb mij nu daadwerkelijk ingeschreven voor de CPC halve marathon op 14 maart.
Maar eerst Schoorl volgende week, al worden dat slechts tien kilometers…

Ik liep via de duinen weer naar rechts en dan een stukje naar boven, langs de fietsenstalling en daar naar links, richting Meer en Bosch. Stukje bos in en op de Laan van Meerdervoort aangekomen de laatste tien, elf minuten naar huis. Ik moet zeggen dat het lopen wat beter, dat wil zeggen ietsje sneller gaat dan vorige week, misschien (nee, niks misschien, wel zeker) het gevolg van anderhalf pond gewichtsverlies. Toen ik thuis kwam had ik er 65 minuten op zitten.

Foodprint

Later in de middag gingen we op visite bij de buren, waar Nina, één van de dochters des huizes, veertien jaar is geworden. Weer wat onverantwoorde maar zeer smakelijke zaken verorberd, waaronder een stuk slagroomtaart, wijntjes en wat snacks, maar om half zeven vertrokken we. Ik ging meteen naar het huis van Paul Versteegh, we zouden samen naar de film gaan. Op de fiets, die wij in de Bisieklette op de Lange Beestenmarkt stalden. Van daar uit was het niet zo ver lopen naar het Filmhuis.

De film die wij zagen was er een in het kader van Foodprint. Voedsel voor de stad. Foodprint is een meerjarig programma van Stroom Den Haag over de invloed van voedsel op cultuur, inrichting en het functioneren van de stad. Samen met het filmhuis heeft Stroom een filmvierdaagse over dit thema georganiseerd. De film van vanavond heette ‘Our Daily Bread’ van Nikolaus Geyrhalter en zou worden ingeleid door Marianne Thieme. Zij bleek echter verhinderd (was het een lokkertje?), de voorzitter van de Haagse fractie van de Dierenpartij nam haar plaats in.

Het was een merkwaardige film, alleen maar beelden, zonder ook maar één woord commentaar. Nikolaus Geyrhalter heeft zijn camera letterlijk op de Europese voedselindustrie gericht, puur registrerend, zonder effecten, zonder zaken te dramatiseren. In anderhalf uur tijd wordt de industriële verwerking van gewassen en dieren getoond, waarbij efficiency en kostenbesparing voorop staan. Opvallend is de mechanische, vanzelfsprekende manier waarop dat alles gebeurt, met name het slachten en verwerken van dieren.

De mensen die dat doen komen over als gewone, een tikje flegmatische en niet eens zo onaardige types, zoals de vrouwen die ter onderbreking van hun macabere arbeid een boterhammetje eten en vriendelijk in de camera blikken. De runderen die worden geslacht gedragen zich lijdzaam, maar even voordat de fatale stroomstoot wordt toegediend reageren ze volstrekt panisch. Alsof ze aanvoelen dat hun laatste levensmoment is aangebroken.

Al die beelden maken duidelijk dat bio-industrie er is om al die miljoenen mensenmonden te voeden. Met alle excessen van dien: dat varieert van iets onschuldigs als een machinale olijfboomschudder tot de zinloze wreedheid van een buizenpostsysteem voor kuikens. Je moet onwillekeurig lachen om de kippen-veegmachine, maar het lachen vergaat je bij de volautomatische koeienvilder met huid-rolband.

Wat vijftig jaar geleden nog landbouw en veeteelt zou hebben geheten, is een hightech industrie geworden die uiterlijk meer overeenkomsten met een ziekenhuis, gevangenis of concentratiekamp dan met een boerderij heeft. De mens is geen jager meer en geen prooi, wij zijn de architect van een machine die eten maakt en wij zijn de ontvangers van dat machinevoer. Evenals het volplempen van de natuur met wegen, woningen en industriegebieden een onontkoombaar gevolg van de overbevolking.

Tja, overbevolking… Wanneer is dàt woord nu eens geen taboe meer?

Footprint en Foodprint

Footprint

Na de zaterdagwandeling moest er zondag weer een afstand in wat versnelder tempo worden gelopen. Die morgen kleedde ik mij goed aan (t-shirt, sweatshirt en gevoerd jackje) en ging op pad voor een loopje. Ik liep naar en om de atletiekbaan en ging vervolgens via de duinen richting Kijkduin. Halverwege ging ik het strand op en vervolgde daar mijn weg. Bij Kijkduin, even vóór de opgang, werd het strand opgespoten en op de daar ontstane drassige vlakte fourageerden duizenden meeuwen, een heel bijzonder gezicht. Ik ging naar boven, weer de duinen in, en zag Jos Broekman bezig met wat rek- en strekoefeningen. Jos had er net anderhalf uur duurloop op zitten. Ja, ik zou ook wat meer langere duurlopen moeten doen want ik heb mij nu daadwerkelijk ingeschreven voor de CPC halve marathon op 14 maart.
Maar eerst Schoorl volgende week, al worden dat slechts tien kilometers…

Ik liep via de duinen weer naar rechts en dan een stukje naar boven, langs de fietsenstalling en daar naar links, richting Meer en Bosch. Stukje bos in en op de Laan van Meerdervoort aangekomen de laatste tien, elf minuten naar huis. Ik moet zeggen dat het lopen wat beter, dat wil zeggen ietsje sneller gaat dan vorige week, misschien (nee, niks misschien, wel zeker) het gevolg van anderhalf pond gewichtsverlies. Toen ik thuis kwam had ik er 65 minuten op zitten.

Foodprint

Later in de middag gingen we op visite bij de buren, waar Nina, één van de dochters des huizes, veertien jaar is geworden. Weer wat onverantwoorde maar zeer smakelijke zaken verorberd, waaronder een stuk slagroomtaart, wijntjes en wat snacks, maar om half zeven vertrokken we. Ik ging meteen naar het huis van Paul Versteegh, we zouden samen naar de film gaan. Op de fiets, die wij in de Bisieklette op de Lange Beestenmarkt stalden. Van daar uit was het niet zo ver lopen naar het Filmhuis.

De film die wij zagen was er een in het kader van Foodprint. Voedsel voor de stad. Foodprint is een meerjarig programma van Stroom Den Haag over de invloed van voedsel op cultuur, inrichting en het functioneren van de stad. Samen met het filmhuis heeft Stroom een filmvierdaagse over dit thema georganiseerd. De film van vanavond heette ‘Our Daily Bread’ van Nikolaus Geyrhalter en zou worden ingeleid door Marianne Thieme. Zij bleek echter verhinderd (was het een lokkertje?), de voorzitter van de Haagse fractie van de Dierenpartij nam haar plaats in.

Het was een merkwaardige film, alleen maar beelden, zonder ook maar één woord commentaar. Nikolaus Geyrhalter heeft zijn camera letterlijk op de Europese voedselindustrie gericht, puur registrerend, zonder effecten, zonder zaken te dramatiseren. In anderhalf uur tijd wordt de industriële verwerking van gewassen en dieren getoond, waarbij efficiency en kostenbesparing voorop staan. Opvallend is de mechanische, vanzelfsprekende manier waarop dat alles gebeurt, met name het slachten en verwerken van dieren.

De mensen die dat doen komen over als gewone, een tikje flegmatische en niet eens zo onaardige types, zoals de vrouwen die ter onderbreking van hun macabere arbeid een boterhammetje eten en vriendelijk in de camera blikken. De runderen die worden geslacht gedragen zich lijdzaam, maar even voordat de fatale stroomstoot wordt toegediend reageren ze volstrekt panisch. Alsof ze aanvoelen dat hun laatste levensmoment is aangebroken.

Al die beelden maken duidelijk dat bio-industrie er is om al die miljoenen mensenmonden te voeden. Met alle excessen van dien: dat varieert van iets onschuldigs als een machinale olijfboomschudder tot de zinloze wreedheid van een buizenpostsysteem voor kuikens. Je moet onwillekeurig lachen om de kippen-veegmachine, maar het lachen vergaat je bij de volautomatische koeienvilder met huid-rolband.

Wat vijftig jaar geleden nog landbouw en veeteelt zou hebben geheten, is een hightech industrie geworden die uiterlijk meer overeenkomsten met een ziekenhuis, gevangenis of concentratiekamp dan met een boerderij heeft. De mens is geen jager meer en geen prooi, wij zijn de architect van een machine die eten maakt en wij zijn de ontvangers van dat machinevoer. Evenals het volplempen van de natuur met wegen, woningen en industriegebieden een onontkoombaar gevolg van de overbevolking.

Tja, overbevolking… Wanneer is dàt woord nu eens geen taboe meer?

Villa Amalia

Er gebeurt de laatste tijd zóveel in de media – rechtzaak Wilders, de inzamelingsactie voor Haïti hedenavond – dat het moeite kost om er niet op aan te haken. Gisteren is mij dat niet gelukt, en vandaag heeft iedereen zijn of haar bijdrage op giro 555 gestort (toch?), dus vandaag weer ‘back to basic’, terug naar de lokale belevenissen van de Cultuurbarbaar.

Vandaag – vanmiddag eigenlijk – ging ik weer eens naar het Filmhuis Den Haag. Uiteraard heb ik van tevoren even gekeken welke middagvoorstellingen er waren. Ik koos uiteindelijk voor Villa Amalia van de Franse regisseur Benoît Jacquot.

Parijs, Bretagne, Italië, Isabelle Huppert… Genoeg ingrediënten voor een heerlijke Franse film. Ik heb iets met Franse films, vraag mij niet waarom. Misschien de sfeer, de onderhuidse romantiek. En ik hou van Parijs. En Huppert, die altijd van die raadselachtige, wat zwijgzwame vrouwen speelt, in zichzelf teruggetrokken maar met een uitgesproken eigenzinnigheid.

De film was inderdaad typisch Frans. En Huppert was inderdaad weer helemaal Huppert. De film begint als de concertpianiste Ann (Isabel Huppert) haar man ‘s avonds een huis ziet binnengaan waar hij een vrouw hartstochtelijk omhelst en kust. Vrijwel op hetzelfde moment komt een man voorbij die Ann aanspreekt bij haar naam. Het duurt even – confuus als Ann is door hetgeen ze juist zag – voordat zij hem herkent als een oude jeugdvriend.

Dit alles is aanleiding voor Ann om totaal en radicaal met haar leven te breken. Ze breekt met haar overspelige echtgenoot, verkoopt haar huis, zegt concertafspraken en de opnamen voor een cd af, verbrand alle foto’s uit het verleden, haar cd’s en partituren. Even later laat zij heur haar knippen en trekt in bij haar oude jeugdvriend op het Bretonse platteland. Daar blijft ze echter niet lang, ze wil en gaat verder. Via België en Duitsland reist zij naar Italië, waar ze zich uiteindelijk op een eilandje terugtrekt in een oud huis. Er volgt een eenzaam ‘maar niet alleen’ verblijf waarin zij zich ten diepste gelukkig voelt.

Tijdens haar verblijf dreigt zij bij haar dagelijkse zwemronde bijna te verdrinken, maar ze wordt bijtijds uit het water gehaald door een jong stel dat toevallig met hun boot in de buurt rondvaart. Het meisje, die naar blijkt geen relatie meer heeft met de jongen van de boot, gaat met Ann mee en trekt voor korte tijd bij haar in. Dan verschijnt de oude vriend weer ten tonele. Wanneer zij naderhand het graf van Anns broertje, die op zesjarige leeftijd overleed, gingen bezoeken, wordt Ann plotseling geconfronteerd met haar vader, die er vandoor ging toen zij nog heel jong was. Eerst vlucht zij, maar naderhand zie je vader en dochter samen wandelen en met elkaar eten. Ann herkent erg veel van zichzelf in het dwarse, eigenzinnige en vrijbuiterige karakter van haar vader, die ook muzikant is en haar cd’s allemaal heeft beluisterd, zo blijkt.

Een merkwaardige film met teveel ‘toevalligheden’ om waar te zijn, maar Isabelle Huppert is in al haar ondoorgrondelijkheid indrukwekkend. Ze hoeft eigenlijk niet veel te doen om een maximaal effect te bereiken, wat het kenmerk is van een ècht grote actrice.

Das Weisse Band

Het lijkt er op dat ik op cinefiel gebied bezig ben met een inhaalslag. Na een maand of tien vrijwel geen film te hebben gezien, ging ik donderdag voor de derde keer binnen twee maanden naar de bios. Of liever gezegd naar het Filmhuis, maar dat is uiteindelijk ook een bioscoop maar zonder het commerciële Pathé(tische)-sfeertje.

Walter, die boven het Filmhuis woont en bijna alle films ziet die daar draaien, belde ik gistermorgen met het oog op de wandeling van aanstaande zaterdag en vroeg hem meteen advies. Hij adviseerde mij een aantal films waaronder ‘Das Weisse Band’ van Michael Haneke.

Omdat dit een film was die werd vertoond op een moment dat mij goed uitkwam (in de namiddag) werd dit de keuze van vandaag. En het was een bijzondere film, vrij lang ook (twee uur en drie kwartier) maar de tijd vliegt voorbij als de film de moeite waard is. En dat was-ie. Niet voor niets heeft de film dit jaar in Cannes de persprijs gewonnen en werd hij uitverkoren als de Duitse inzending voor de Oscars 2010.

De film speelt zich af aan het begin van de 20ste eeuw, net voor de Eerste Wereldoorlog. Setting is een rustig protestants boerendorpje in Noord-Duitsland. De hele sfeer van die periode wordt vertaald in een zwart-wit film. De rust in het dorp wordt verstoord door een aantal onverklaarbare gebeurtenissen. Om te beginnen is daar die geheimzinnige kabel die over een bospad is gespannen waarover de dokter met zijn paard dagelijks passeert. Het leidt tot een ernstige valpartij waarbij het paard het leven laat en de dokter zwaargewond naar het ziekenhuis wordt vervoerd. Weer later brandt er een schuur tot de grond toe af, en worden er twee kinderen ontvoerd en gemarteld.

Hoofdpersoon in de film is de onderwijzer, die met de stem van een oudere man via een voice-over als verteller/commentator in de film fungeert, maar alleen als jongere man in beeld komt. Hij onderzoekt de voorvallen die steeds meer lijken te wijzen op rituele bestraffingen, en komt stukje bij beetje dichter bij de waarheid. En passant wordt hij verliefd op het bedeesde kindermeisje van de barones, maar geheel volgens de toenmalige mores blijft het bij verliefde blikken en geruime tijd later tot een bij de ouders van het meisje ‘om de hand vragen’ van hun dochter.

De filmtitel verwijst overigens naar een teken dat jongeren moesten dragen als ze een misstap hadden begaan. Concreet wordt dat uitgewerkt in de personen van de zoon en dochter van de streng-godsdienstige dominee. Na vermeend wangedrag kregen beiden tien stokslagen toegediend van hun vader, waarna zij voor bepaalde tijd een witte band moesten dragen.

De jonge dorpelingen proberen door samen op te trekken een eigen orde te formeren tegenover de verkrampte burgerlijkheid van de Baron (die als rijke herenboer voor werkgelegenheid en voedsel zorgt voor de hele gemeenschap, en daarmee als een verlichte despoot iedereen in zijn greep houdt), de Dominee en de Dokter die zijn huishoudster kleineert en zich vergrijpt aan zijn dochter. Toch wordt de rebellie van de jongeren niet openlijk getoond. Schijnbaar gelaten onderwerpen de kinderen zich aan de zeer autoritaire wijze waarop hun ouders en notabelen hun gezag uitoefenen, maar onderhuids gist en broeit het.

Veel valt er eigenlijk niet meer over de film te vertellen, je moet ‘m echt zien om de sfeer te proeven. Of ik ‘m zou aanraden? Niet zo ondubbelzinnig als ‘Komt een vrouw bij de dokter’, want de thematiek en sfeer van de film moeten je wel aanspreken. Maar het is wel een zeer goede film, al wordt de plot aan het eind opeens erg haastig gegeven en laat dit een wat onbevredigend gevoel – bij mij althans – achter. Niet alle vragen die gedurende de film naar voren komen worden beantwoord.

Komt een vrouw…

Vandaag ging ik naar de film. Prima bioscoopweer, hoewel het in Den Haag uiteindelijk zonniger werd dan was voorspeld. Ik ging naar het Pathé-theater, daar draait momenteel ‘Komt een vrouw bij de dokter’. Het is het regiedebuut van Reinout Oerlemans, waarmee hij wat mij betreft opnieuw een facet van zijn talentrijke persoonlijkheid heeft laten zien. Acteur, succesvol ondernemer en nu dus regisseur. Frans Weisz noemde deze film ‘de Turks Fruit van de 21ste eeuw’, en daarmee slaat hij de spijker op zijn kop. Ik zou daaraan willen toevoegen dat Oerlemans dik kans maakt de Paul Verhoeven van de 21ste eeuw te worden.

Ik loop aardig op de zaken vooruit merken jullie al. Het zal inmiddels duidelijk zijn dat ik ‘Komt een vrouw bij de dokter’ een geweldige film vind. Ik was al getriggerd door de discussie bij DWDD vorige week waarin Cecile Narinx van Elle haar morele afkeer uitsprak over de rol van Berry Atsma, die in de film een gelikte vreemdganger speelt terwijl zijn vrouw ligt dood te gaan, en Martin Zsimec in tranen uitbarst omdat de film hem aan het overlijden van zijn moeder doet denken.

De film is van begin tot eind geweldig, cinematografisch maar vooral vanwege het briljante acteren van met name hoofdrolspelers Barry Atsma (Stijn) en Carice van Houten (Carmen). Aanvankelijk wordt je niet onmiddellijk bevangen door sympathie met Stijn. Hij is het bijna karikaturale prototype van zo’n arrogante ‘snelle jongen’, tomeloos energiek, geliefd bij de vrouwen, met veel te veel geld, kortom een vlotte grachtengordeljongen bij wie tot dusver werkelijk alles heeft meegezeten. Was hij ooit profvoetballer bij Ajax, nu is hij medecompagnon van een bloeiend reclamebureau. Een jongen die gek is op uitgaan en feesten en elke vrouw pakt die maar wil. Totdat hij stapelverliefd wordt op een nieuwe medewerkster, Carmen. Binnen no time is hij met haar getrouwd en betrekken ze een riante villa, weer even later krijgt het stel een dochtertje. Echter Stijn blijkt zijn wilde haren niet te hebben verloren: regelmatig gaat hij alleen op stap, stort zich in het woeste uitgaansleven en gaat vreemd bij het leven. Ook nadat er borstkanker bij Carmen is geconstateerd en zij daarvoor via een intensieve chemo- en bestralingstherapie behandeld wordt, verandert dit patroon niet.

Iets dat mij in het bijzonder opviel: de rol van de arts die de onheilstijding doet wordt gespeeld door Sacha Bulthuis, de actrice die een maand geleden zelf aan kanker is overleden. Zij heeft de première van de film dus niet mogen meemaken. Een wonderlijke speling van het lot. 

Ik ga verder niet in op het verhaal, misschien gaan jullie de film zelf nog zien. Ik zou hem jullie in ieder geval van harte aanbevelen. Wel wil ik nog kwijt dat je steeds meer begrip gaat krijgen voor die Stijn. Vooral in de laatste fase van Carmens leven blijkt hij helemaal niet zo’n ondubbelzinnig ‘flat character’ (zeg maar rustig ‘egoïstische klootzak’) te zijn als in het begin, en komen de diepere gevoelens voor zijn vrouw meer aan de oppervlakte.

Naast de gepassioneerde relatie die hij inmiddels met de bloedmooie Roos (Anna Drijver) onderhoudt, blijkt hij wel degelijk in staat tot grote zorgzaamheid en gevoelens van liefde en verantwoordelijkheid voor zijn zieke echtgenote en zijn dochtertje. Wel is en blijft het een jongen met twee kanten, enerzijds de zorgzame huisvader die hij zijns ondanks óók is, daarnaast de ‘womanizer’, de sexuele escapades met Roos lijken zijn manier om zijn energie, verdriet en frustraties te ontladen. Wij kunnen daar moralistisch over doen maar het lijkt wel of een onderliggende boodschap van de film is: zo is hij gewoon, een ander ontlaadt zich via sport, postzegels verzamelen of muziek, hij doet het met sex. Je kunt ook concluderen dat Stijn domweg van twee vrouwen houdt.

Ik heb mijn dochter vanmiddag gebeld en heb haar de film – bepaald geen vrolijke film, dat wel – van harte aanbevolen. In tegenstelling tot ik had zij het boek van Kluun al gelezen en het boek raakte haar al. Zal mij benieuwen wat zij er van vindt. En uiteraard wat jullie van de film vinden.

New York I Love You

Vandaag ben ik weer eens in het Filmhuis geweest. Dat is een tijd geleden. Niet dat ik niet van film zou houden, integendeel, maar de middagvoorstellingen beginnen erg laat en zijn altijd zo rond etenstijd. Bovendien is het een tijdstip van de dag waarop mijn vermoeidheid op een hoogte- en mijn concentratievermogen op een dieptepunt zijn. Maar dat moest ik vandaag maar even zien te trotseren.

De film die ik heb gezien was vrij willekeurig gekozen, maar de titel sprak mij wel aan: New York I Love You. Echter uiteindelijk viel de film, die eigenlijk uit diverse (tien) losse liefdesverhalen bestaat, mij tegen. Het was meer een gevoel van: waar zit ik nu naar te kijken? Niets dat beklijft, prikkelend is of emotie opwekt. Niet bij mij althans. Een slechte film is het ook weer niet, sommige van de verhalen zijn best grappig maar ze komen stuk voor stuk niet op gang en hebben een raar slot. Je komt niet te weten hoe situaties verder lopen omdat het dan weer tijd is voor het volgende filmpje.

Het concept is wel origineel: alle tien de verhalen zijn van verschillende regisseurs, die ieder een ode aan New York en de liefde wilden brengen. Er zitten leuke verhalen bij, zoals van de jongen die met de knappe, maar fysiek gehandicapte (althans, dat lijkt aanvankelijk zo) dochter van een drugstore-baas (een rol van James Caan) op stap gaat, of het oudere kibbelende echtpaar dat zich moeizaam schuifelend voortbeweegt over straat en overduidelijk moeite heeft met de hectiek en de drukte die het New York anno nu kenmerken, of de joods-orthodoxe bruid met pruik in het Diamond District aan de vooravond van haar huwelijk.

Eigenlijk vond ik het eerste verhaal, waarbij een jongeman een aantrekkelijk meisje tot in het café achtervolgt en haar aanspreekt, nog het beste qua sfeer en onderhuidse spanning. De jongedame lijkt geïnteresseerd totdat een man die kennelijk haar vriend is ten tonele verschijnt. De spanning tussen beide mannen is voelbaar maar ze blijven vriendelijk en wellevend tegenover elkaar. Ook hier echter weer een onbevredigend, althans ‘on-af’ slot.

Aan de cast lag het niet, met grote namen als Orlando Bloom, James Caan en Julie Christie, en ook over de acteerprestaties van de diverse spelers valt weinig negatiefs te melden, maar over de hele linie vond ik de film nogal ‘vlak’ en weinig overtuigend. Typisch een film die bij mij niet zal beklijven.

Vampier in modern jasje

Wie gaat er nu met dit mooie weer overdag in een bioscoop zitten? Niemand toch? Wie doet dat nou. Eentje dus, jawel. Vanmiddag zat ik helemaal in mijn uppie in Zaal 1 van het Filmhuis. Mijn vraag of ik nog een kaartje kon krijgen voor de voorstelling – ik kwam vijf minuten voor aanvang binnen – kon door de cassière alleen maar bevestigend worden beantwoord. Voor slechts één euro – want ik had nog een bioscoopbon èn kreeg korting omdat ik in het bezit ben van een vrijwilligerspas – kon ik de film zien. "Er is er toch nog eentje voor Zaal 1!" riep het meisje tegen de jongen die belast was met het afscheuren van de kaartjes, in dit geval dus mijn kaartje.

Bovenstaande woorden krabbelde ik, in mijn bioscoopstoel gezeten, haastig op een papiertje, in afwachting tot het licht uitging. Vanuit mijn ooghoeken zag ik toch nog iemand binnenkomen. Even dacht ik dat het de operateur was maar toen ik twee minuten later omkeek zag ik toch nog een tweede persoon in de zaal zitten. Ik herkende hem niet onmiddellijk vanwege zijn kortgeknipte haar, toen zag ik het. Het was Walter, mede-Cultuurbarbaar en Doornvogel (wandelclub) van het eerste uur! Alweer zo’n vreemd toeval: ga je in een drukke stad naar een film die toch tot de beste tien van Cannes werd gerekend, en de enige andere toeschouwer is een persoon waarmee je in het dagelijks leven een duidelijke connectie hebt. Lachen. ik ben uiteraard naast hem gaan zitten en na afloop van de film hebben we iets gedronken in het filmhuis-café.

En nu de film, Let The Right One In. Een echte horror-film, niet onmiddellijk mijn genre maar zeer verrassend en – wat mij betreft – ook een goede film. Zeer goed zelfs als we het over het acteren van de hoofdrolspelers hebben, en dan hebben we het over twee twaalf-jarigen, Kåre Hedebrant en Lina Leandersson. Maar waar gaat de film – van de Zweedse regisseur Tomas Alfredson – nu eigenlijk over?
 
Volgens de beschrijving is het de verfilming van het gelijknamige boek van John Ajvide Lindqvist, een internationale bestseller. Vrij uit de beschrijving: "Hoofdpersoon is de 12-jarige, wat introverte en eenzame Oskar, die op school door grotere jongens wordt gepest en geterroriseerd. In een suffe buitenwijk van Stockholm, waar hij met zijn moeder woont, speelt hij met vlindermessen en verzamelt hij krantenknipsels over seriemoordenaars. Op een sneeuwrijke winterdag in februari neemt zijn saaie leventje een hartverwarmende wending: hij raakt bevriend met de wat melancholiek ogende Eli, zijn nieuwe buurmeisje". Je merkt al snel dat er ‘iets vreemds’ is met dit meisje dat samen met haar vader een flat naast die van Oskar bewoont.                  

De film kent een aantal zeer gruwelijke scènes, toch wonderlijk dat de film onder de categorie ‘horror’ en ‘jeugdfilms’ wordt geschaard. Zo zie je dat een groep meisjes dat in het naburige bos aan het wandelen is, gealarmeerd door hun hond, geconfonteerd wordt met een dode jongen die ondersteboven aan een boom hangt. Even daarvoor zagen wij hoe hij op gruwelijke wijze om het leven is gebracht door een man, klaarblijkelijk de vader van Eli. Alvorens de wijk te nemen, heeft hij bloed van zijn slachtoffer afgetapt. Zijn drijfveren blijken – zo zie ik het tenminste – geen moordlust maar zorgzaamheid, namelijk de zorg dat zijn dochter aan het benodigde voedsel komt. Bizar, maar zo is de film nu eenmaal. Ook later gebeuren er vreemde dingen: het lijk van een man wordt vastgevroren in het meer aangetroffen, een vrouw wordt bebloed gevonden, er zijn zelfs mensen spoorloos verdwenen.

Inmiddels hebben de twee kinderen vriendschap gesloten. Er kan zelfs van een Grote Liefde worden gesproken en hoewel dit Oskar opeens kracht geeft om meer voor zichzelf op te komen – zich uitend in het gebruik van fysiek geweld jegens zijn ergste pestkop – heeft het lot nog een paar stevige beproevingen voor hem in petto. Hij ontdekt een aantal eigenaardigheden aan Eli. Desgevraagd erkent Eli dat zij een vampier is en bloed nodig heeft om te overleven. Al snel ontdekt Oskar de tragische dimensies aan Eli’s bestaan, die voor eeuwig bevroren lijkt in het lichaam van een twaalfjarige. Toch kent de film, na spectaculaire en daarom bijna lachwekkende beelden van een bloedbad in een zwembad waarbij voor eens en altijd wordt afgerekend met de treiteraars van Oskar, een redelijk ‘happy end’. De liefde tussen de jongen en het vampier-meisje blijkt sterk en alles te overwinnen.

Van Walter begreep ik dat de film al bijna is uitgerouleerd, dus wil je ‘m nog zien, haast u!

                                                   

Hoogtevrees bij Slumdog Millionaire

Tot het middaguur was het droog: een mooi moment voor verdere opruimwerkzaamheden rond en in de vijver. Het bladafval in de vijver lijkt onuitputtelijk, deze herfst zal ik er toch maar weer een net overheen spannen. Veel leven lijkt er niet in de vijver te zitten, maar schijn bedriegt: terwijl ik bezig was schoot er een visje door mijn handen en even later, toen ik het overtollige riet verwijderde, sprong er een kikkertje van hooguit drie centimeter het water in.

In de voormiddag begon het heel zachtjes te regenen, maar het was te verwaarlozen. Mooi moment om de veelgeprezen en met 8 oscars bekroonde film Slumdog Millionaire te gaan zien. Op internet meende ik gelezen te hebben dat de middagvoorstelling in Pathé Buitenhof om tien voor twee zou beginnen, maar aldaar aangekomen verwees de dame achter het buffet mij naar Pathé het Spui, vijf minuten verderop. Raar om te moeten bekennen dat ik niet eens wist dat daar een nieuwe bioscoop was. Het is er ook niet zo lang, een paar maanden of zo, en het bevindt zich in een hoog gebouw. De zaal waar ik moest zijn (Zaal 6) moest ik drie roltrappen op naar boven. Daar aangekomen kon je zo door de glazen ruiten naar beneden kijken, op het drukke stadsgewoel. Mijn maag kromp ineen en ik wendde mijn blik af, want ik heb erg last van hoogtevrees.

Evenals bij The Wrestler vorige week zat ik ook nu weer in een zaal met nog een handjevol publiek. En als ik ‘handjevol’ schrijf bedoel ik zes, zeven personen. Donderdag is duidelijk een gunstige dag om in alle rust van een film te kunnen genieten.

En hoe vond ik de film? Kort samengevat: weinig opwekkend qua beelden en sfeer. De ‘slums’ van India vormen door woningen van karton en golfplaat, afvalbergen en open riolen het toppunt van armoede en staan in contrast met de meest weerzinwekkende hoogbouw die je maar kunt bedenken. Ook hier weer shots vanaf grote hoogten genomen, waardoor andermaal de hoogtevrees zich in mijn plexus solaris concentreerde. Een en ander vormt het decor van een keiharde samenleving waarbij ook kinderen niet worden ontzien. Verder vond ik de film erg goed gemaakt, zeer spannend waardoor je van begin tot het eind op het puntje van je stoel zit.

De film gaat over een jongen uit die sloppenwijken die kandidaat is bij het tv-spel ‘Who wants to be a Millionaire’. Hij weet alle vragen goed te beantwoorden, waardoor hij uiteindelijk als multi-miljonair de studio verlaat. Maar voordat hij in de laatste uitzending zijn grote slag slaat, wordt hij meegenomen naar het politiebureau waar hij aan een keihard verhoor wordt onderworpen omdat de spelleiding vermoedt dat hij fraudeert. Dit blijkt uiteindelijk niet zo te zijn, de vragen die hij in deze tv-quiz krijgt, weet hij louter door zijn levenservaring uit de sloppenwijken te beantwoorden. De beelden van het tv-programma worden afgewisseld met flashbacks van die ervaringen toen de kandidaat met zijn broer en zijn (latere) grote liefde Atika als verweesde zwerfjongeren de sloppenwijken onveilig maakten.

Maar laat ik niet het hele verhaal vertellen, ga de film zelf zien zou ik zeggen.

Op internet las ik wel nog de volgende beschrijving: “De Britse regisseur Danny Boyle wilde een combinatie maken die zowel recht deed aan de dramatische eisen van Hollywood als het optimisme van Bollywood. Het resultaat moest niet in het teken staan van de onderlinge verhouding tussen Oost en West, die altijd op het geromantiseerde oriëntalisme uitdraait. Met Slumdog Millionaire is hem dat gelukt. Hij focust puur op Indiase personages, maar sluit zijn ogen niet voor hun strijd om van ellende niet in criminaliteit te vervallen. Hij toont de discrepantie tussen de welvaart van een van de hardst groeiende wereldeconomieën en de armoede van de sloppenwijken (‘slums’) die voor de kantoorflats moeten wijken. En Boyle tipt zelfs het verschil aan tussen genade en het hindoeïstische karma."

Pasta-party

‘s Avonds ben ik naar de pasta-party van Haag Atletiek gegaan, speciaal voor de mensen van de CPC-trainingsgroepen georganiseerd. Ik was uitgenodigd om een stukje te schrijven voor het clubblad en daartoe interviewtjes af te nemen en foto’s te maken. Echter op het moment dat ik een foto wilde maken gaf mijn camera het signaal: ‘Memorycard is missing’. F*ck, ik ben een s*fferd. Woensdag heb ik op kantoor het kaartje eruit gehaald en in de cardreader gedaan om foto’s in te laden en vervolgens verzuimd het kaartje weer terug te plaatsen.

Goede raad was duur. Snel Helmie gebeld die onderweg was van kantoor naar de club maar bereid was langs haar huis te rijden om haar camera op te halen. Even later was ze er, dank zij haar zijn er toch nog beelden! Het was overigens een geslaagde sessie, de pasta was prima. Alleen de opkomst viel tegen: van de zestig personen die zich hadden aangemeld is slechts de helft komen opdraven. Wat de eetlust van degenen die er wel waren niet vermocht te onderdrukken…