Lekker gelopen

Woensdagavond lekker getraind! Er is mij vaak gezegd dat ik een wisselvallige loper ben, de ene keer loop ik bij de trainingen lekker 'van voren' mee, de andere keer heb ik moeite om de groep bij te benen. Anders gezegd: ene keer ga ik goed (relatief gezien), de andere keer loop ik als een krant. En dan meer als het plaatselijke sufferdje dan als een snelle wereldse krant zoals de NRC of de Volkskrant. Maar deze avond was het toch de Volkskrant.

Op het programma stond een duurloopje met drie series van 1-2-2-1 minuten. En die gingen allemaal goed! Wij liepen via Meer en Bosch, waar we de oefeningen, wat korte versnellingen en een eerste serie deden, langs de Ockenburghstraat naar Ockenburg en langs de puinduinen en Machiel Vrijenhoeklaan terug. Bij elk tempo liep ik zonder overmatige inspanning flink van voren, met Patrick voorop, daarna Hans van O. en ik-zei-de-dwaas, vervolgens Ellen, Yvette, Ad en Eveline. De anderen (Jos, Dick, Henk en Ank) hielden zich in. Nee, dat ging goed ondanks dat de lies nog steeds licht opspeelt maar daar zou ik niet meer over zeuren. Maar laat ik realistisch blijven: het is voor mij nog maar sterk de vraag of ik a.s. zaterdag bij de Haagse Tien onder de 50 minuten kan blijven, gelet op het duinrijke parcours. Lekker belangrijk…

Toch met een tevreden gevoel de kantine ingegaan om wat na te praten en te drinken. Ilse Houtman van onze groep 5 was er ook, gezond en stralend als altijd. Afgelopen weekend heeft zij de marathon van Berlijn gelopen in 3.44'28''! Een heel mooi resultaat.

Ilse attendeerde mij er trouwens op dat Mike ook goed had gelopen. Dat was ik helemaal kwijt, dat hij daar had gelopen. Sorry Mike! Maar in de uitslagen op de site van Berlin Marathon stond het, ondubbelzinnig: Prof. Dr. Mike Vrolijk, 3.15'. 😉 Proficiat!

Gezellig was het wel weer. De 'enge man' in mijn vorige blogje schijnt herkend te zijn. Toegegeven, ik heb een hint gegeven: popmuziek – jaren zeventig – kerstmis. Kom er maar in! Je kunt er eeuwige roem mee winnen…

Smarties

Direct na thuiskomst de loopkleren aangetrokken en een stukje gaan lopen. Niet zo lang, amper een half uurtje. Morgen wordt er weer ‘gewoon’ (lang en intensief) getraind bij de club.

What else? Normaliter schrijf ik niet over mijn werk, ik heb een typische ‘vrije tijdsblog’. Maar soms zijn er ook op het werk dingen aan de orde die misschien ook voor de buitenwacht aardig zijn om te weten. Zoals vandaag, toen hadden wij Cathy Spierenburg, voormalig netcoördinator van Z@ppelin, het kinderprogramma van de publieke omroep, op bezoek. Zij ging tijdens de maandelijkse themalunch voor het voltallige personeel spreken over het onderwerp ‘Mediasmarties’. Dat is een informatiesysteem voor ouders om te achterhalen of een televisieprogramma, game of website geschikt is voor hun kind. Spierenburg is daar coördinator van. Het systeem is in opdracht van het Ministerie van Onderwijs en het Ministerie van Jeugd en Gezin tot stand gekomen.

Mediasmarties zijn dus een soort kleurrijke logo’s die je aan zo’n tv-programma, game of website kunt ‘hangen’ waardoor je kunt zien dat het programma etc. geschikt is om bekeken te worden door jonge kinderen. Wel handig voor opvoeders en ouders, en ook voor de kinderen zelf die vandaag de dag meer dan ooit geconfronteerd worden met beelden.

Je kunt er van uit gaan dat 2,5 miljoen kinderen tussen 8 en 12 jaar 2 tot 3 uur per dag doorbrengen achter tv, laptop of spelcomputer. Ook is uit cijfers van de Stichting Kijk Onderzoekgebleken dat 12.000 kinderen onder de zes jaar ‘s nachts nog tv kijken, en dat bijna 20% van de kinderen tussen de 4 en 6 jaar een televisie hebben en een dvd-speler op de eigen kamer.

Dat betekent dus dat de media grote impact hebben op de ontwikkeling en het gedrag van kinderen. En laten we elkaar geen mietje noemen: veel beelden die bv. op het internet circuleren zijn niet echt voor kinderogen bestemd. En dan hebben we het niet alleen over grof geweld of sex, een film of programma kan sowieso ‘te zwaar’ zijn voor een kind van pakweg vier jaar, omdat hij of zij daar nog niet aan toe is.

Zoals hiervoor vermeld werkt Spierenburg in opdracht van het ministerie. Vorige week donderdag is de Mediasmarties Academie geopend, waar pabo-studenten worden opgeleid om media voor kinderen te beoordelen. Dit is omdat daar in de traditionele opleiding voor leerkrachten weinig aandacht aan wordt besteed.

Die Mediasmarties Academie is virtueel, dus de Pabo-studenten kunnen zelf met de opleiding aan de slag. Ze krijgen eerst een assesment om te achterhalen wat ze al van het onderwerp weten. Daarna krijgen ze vijf colleges, onder meer over de ontwikkeling van het kind, en over het medialandschap. Daarna leren ze een methode om alle media op dezelfde manier, onafhankelijk en objectief te analyseren en beoordelen.’

De beoordeling van media-producties geschiedt door vragenlijsten met vragen als: wat is het genre, is het drama of animatie, hoeveel karakters zijn er, hoe is het taalgebruik? Aan de hand van die vragenlijsten en de kennis over de ontwikkelingsfasen van kinderen bij Mediasmarties kan een leeftijd worden geadviseerd.

In november komt er een onlinecatalogus waar ouders een persoonlijke profielpagina kunnen aanmaken voor hun kind. Zo krijgen ze iedere week een mediagids, waar ze kunnen vinden wat geschikt is voor hun kind. Dat gaat om televisieprogramma’s, maar ook games, musicals, kortom alles wat er die week nieuw is aan mediaproducten.

Hebben ouders behoefte aan een dergelijk systeem? Ja, is het antwoord, dat is gebleken. Cathy Spierenburg zei in een interview hierover het volgende: ‘Je kunt de vraag stellen: is het erg als een kind af en toe een keer naar iets kijkt, wat het niet helemaal snapt. Nee, zeg ik dan, natuurlijk is dat niet erg. Het is ook niet erg als een kind eventjes te grote schoenen aan heeft. Maar op de lange duur is het wel erg. De impact die de media hebben op kinderen is heel indringend. Volgens mij is het heerlijk voor een kind om lekker kind te zijn, ook in mediagebruik, in plaats van constant boven zijn macht te moeten reiken. Ouders kunnen hun kind helpen met het zetten van logische stappen daarbij, waarbij het kind geniet van wat hij ziet en hoort.’

En nu iets totaal anders. Wie is deze mijnheer? Het raadsel van de dag…

Nog een Appel te schillen…

Ik vind de maandag een rotdag om vrij te nemen. Iedereen gaat naar school of werk, veel winkels zijn ’s ochtends of zelfs de hele dag dicht, bovendien heb je al een heel weekend achter de rug waarin je hebt kunnen ontspannen en ‘leuke dingen’ hebt kunnen doen. Op zo’n maandag als gisteren neem je al helemaal geen vrij, want wàt een k*tweer de hele dag. Toch is dat wat ik heb gedaan. Dat wil zeggen: ’s middags heb ik vrij genomen. Maar dat had een reden. Een paar weken terug kreeg ik een uitnodiging van Respect Zorggroep Scheveningen om de opening van een foto-expositie in Bosch en Duin bij te wonen. Fysiotherapeut-fotograaf Ronald van Erkel heeft het afgelopen jaar foto’s van 33 hoogbejaarde bewoners gemaakt, waaronder mijn vader die ook was uitgenodigd, maar geen zin had om naar die expositie te gaan. Ik voelde het wel een beetje als een morele plicht. Het was een bijeenkomst met een praatje vooraf van de directeur (neem ik aan), een hapje en een drankje. Je kon ook iets in een gastenboek schrijven en bij vertrek kon een grote afdruk van de foto worden meegenomen. Dat heb ik ook gedaan en vervolgens ben ik naar pa toegefietst om hem de afdruk te overhandigen. Meteen even bijgepraat.

Thuisgekomen, bleef het maar regenen en niet zo’n klein beetje ook. Ik had geen zin om in dat zijkweer – sorry, dit weertype is niet bevordelijk voor mijn ABN – te gaan trainen. Daarom nu maar even een achterstallig blogje gefabriceerd.

Het is niet mijn gewoonte om een paar dagen na een evenement daarover verslag uit te brengen. Nu is er de uitzondering op de regel. Ik doel natuurlijk op de Tuin van Holland, het marathontheater van Toneelgroep De Appel. Geen probleem, want eerder dit jaar had ik dit gezien, alleen met andere voorstellingen. Dus een groot deel van het verhaal van toen kan nu worden ‘gecopy-past’.

Ditmaal ging ik met mijn vrouw, maar ook anderen van onze trainingsgroep waren er. Zoals Lara, ook zij ging voor de tweede keer. De eerste keer was zij met haar vader, ditmaal met haar dochter. En Pierre was er, Henk Moesman en zijn Grada, Gerard met zijn gade en nu vergeet ik vast de helft. Ja, Eveline, maar die doet de pr voor De Appel (zij bemiddelde voor de kaarten) en Hugo is acteur bij De Appel. Beiden zagen wij dus die avond in functie. Vooral Hugo liet verschillende kanten van zijn persoon zien zoals een professioneel acteur betaamt.

Evenals de vorige keer werd het spits afgebeten in de grote zaal, waar tribunes stonden opgesteld op een kale vloer met hier en daar hoopjes zand, waaroverheen een kabbelend witblauwig licht bewoog. Ook nu daalde, ergens vanuit het plafond, een astronaut – oh nee,  een duiker – in volle uitrusting naar beneden. Met zo’n mechanische NASA-stem vertelt hij wat hij ziet, een engelssprekende vrouwenstem vanuit de luidsprekers ‘boven water’ onderhoudt de communicatie met hem. Zo op het eerste gezicht bevindt de man zich in een kaal, levenloos gebied onder water. Hier zou ooit, 2600 jaar na Christus, Nederland gelegen hebben. De duiker begint te graven in een van de zandhopen en stuit al snel op een aantal voorwerpen waaronder een schilderij van Rembrandt, een complete Goudse kaas en een bos rode tulpen. Hilariteit vanuit de zaal: 'typisch' Nederlandse producten. Dan verschijnt een kekke presentatrice/journaliste in mantelpak ten tonele, die een zeer divers gezelschap aankondigt. In een bonte parade verschijnen aansprekende figuren uit de Nederlandse geschiedenis ten tonele.

We herkennen Andre Hazes, Majoor Bosshardt, Prins Bernard, het Zeeuws meisje, Sjoukje Dijkstra, Sinterklaas, Willem van Oranje, een in bont-oranje outfit gestoken voetbalsupporter. De identiteit van anderen komt allengs aan het licht: Mata Hari, Julius Civilis, Anton Mussert, Kenau Simonsdochter Hasselaer, Willem van Oranje en Anne Frank. Al deze iconen verdedigen in dit eerste stuk hun belang alsof dat het belangrijkste van Nederland is.
Het feestje wordt aanvankelijk wreed verstoord door een – geacteerde – allochtone vrouw uit het publiek, die 'ons Nederlanders' de pan uitveegt door luidkeels protesterend aan te geven dat niets ècht Nederlands genoemd kan worden. Hee, waar hebben wij dat meer gehoord?

Met deze eerste voorstelling 'Boven Water' werd om half zes het spits afgebeten van een avond vol theatervoorstellingen gebaseerd op verhalen uit de Nederlandse geschiedenis met 'de Nederlandse identiteit' als rode draad. Een nogal cultuurrelativistisch begin, zou je zeggen. Ik moest meteen denken aan de uitspraak van Máxima dat de Nederlandse identiteit niet bestaat. En als die identiteit al bestaat, wat is dat dan? Inderdaad – zo leert het begeleidende programmaboekje – was Máxima's prikkelende stelling kennelijk aanleiding voor Aus Greidanus, de creatieve theaterduizendpoot en al vele jaren de stuwende kracht achter het Appeltheater, om dit te onderzoeken met een klein team, en de resultaten van deze zoektocht vorm te geven in een mega-theaterproject.

Afgewisseld met verschillend pauzes waarin je iets kon eten en/of drinken, werden vervolgens in drie kleinere zalen die het Appeltheater rijk is voorstellingen uit het moderne drieluik gespeeld: Water, Geld & Geloof en Onze Koloniën. De bedoeling was hieruit één voorstelling te kiezen, wat op ludieke wijze werd aangekondigd door Aus en andere acteurs.

De vorige keer was ik met Henriëtte ‘van de club’, we kozen toen voor Water, een wat 'modern-avant gardistische' vol muzikale, poëtische en choreografische effecten. Niet altijd even makkelijk te volgen, behalve dan dat de strijd met het water altijd wel een van de meest kenmerkende eigenschappen van 'ons Nederlanders' was, is en zal zijn.

Ditmaal was de eerste voorstelling Barnevelt. Maar dat had ik de vorige keer ook al gezien! Dit was echt een klassiek stuk in de sfeer van de Gijsbrecht. We zagen Maria van Utrecht, de vrouw van Johan van Oldenbarnevelt, in – geheel terecht gebleken – ongerustheid over haar echtgenoot, die via een schijnproces op het punt staat ter dood veroordeeld te worden. Louise de Coligny spoort haar persoonlijk aan om bij Maurits, de zoon van Willem van Oranje, o
m gratie te vragen, maar zij weigert omdat dit gelijk zou staan met schuld bekennen. En er was geen sprake van schuld, Van O. was puur slachtoffer van de machtsstrijd tussen hemzelf en Maurits. Hun zoon Willem ondertussen zint op wraak maar zijn zwager weigert de aanslag te financieren waarop Willem Nederland ontvlucht.

In de pauze moest ik nog snel naar de Keizerstraat om wat extra geld te pinnen waarna we we ons te goed deden aan een goedgevuld bord met smakelijke gado-gado. In de tussentijd werden wij bezig gehouden door een groepje zangeressen die middeleeuwse liederen zongen, een hilarisch riddergevecht á la Pien en Bianca, een groep rebellen en een acteur die speciaal voor ons een couplet van het beroemde gedicht van Marsman 'Denkend aan Holland' voordroeg.

Na de pauze bezochten we twee voorstellingen die ik de vorige keer in ieder geval niet gezien heb, Geld & geloof en Onze Koloniën. Eerstgenoemde voorstelling sprak mij het meest aan, met Hugo Maerten en .. als moppentappende figuur, het prototype van de materialist (Financial, makelaar, financieel adviseur) voor wie het leven maar om één ding draait: geld. Dat is dus net zo goed een geloof als het geloof in God. Een mooi bunuel-achtig stuk waarbij veel te lachen maar ook na te denken viel.

Ook mooi was 'De Koloniën'. Een stuk met zang en dans, waarbij op ironische wijze een minder fraaie periode uit de Hollandse geschiedenis belicht wordt.

En uiteraard was er na afloop de slotvoorstelling in de grote zaal, waarbij de acteurs zich weer omkleden in de outfit die zij in het begin droegen.

Tot 31 oktober is De Tuin van Holland nog te bezichtigen!

Scheveningen zonder Haring

Om te beginnen: we hebben beeld! Dochterlief is zo aardig geweest om de tv vanmiddag gebruiksklaar te maken. Pa had zijn snor gedrukt ("wanneer niet" hoor ik menigeen al denken) want hij ging naar Verhaal halen. Wat dat precies is? Zie voorgaande link!

Twee jaar geleden was ik hier ook al bij, maar toen was het in Amsterdam. Nu was het in Scheveningen, aan de rand van het Statenkwartier. En dat brengt mij op de titel van dit blogje, want één van de schrijvers, Bas Haring, is niet komen opdagen. Dat vertelde organisator Ferry Simonis mij juist op het moment dat hij het huis verliet waar voornoemde auteur-filosoof zijn verhaal zou doen. Dat was vandaag, op zondag dus. Gisteren kon ik niet, want zaterdag was immers de Rijk Zwaan Loop.

Verhaal halen is in feite de opvolger, of een variant, van het evenement Dichter aan Huis. Het concept is als volgt: zo'n vijftig particulieren hebben hun woning voor deze dagen opengesteld voor het publiek. De bezoekers worden onthaald met een hapje en een drankje en kunnen in de – veelal ruime – kamers plaatsnemen. In elke woning bevindt zich een bekende schrijver of schrijfster die voorleest uit eigen werk, vragen beantwoordt uit het publiek, enzovoorts.

Zelf ging ik deze middag naar Wim de Bie, Rik Launspach, Conny Braam en Mensje van Keulen. In een fraaie vrijstaande woning aan de Van Stolkweg die ooit aan een kunstschilder van de Haagse School toebehoorde, las Wim de Bie voor uit eigen werk. Hij trok begrijpelijkerwijs veel publiek, ik was er een kwartier van tevoren maar de – erg grote – kamer zat al vol, ik kon er nog nèt bij! De Bie tracteerde ons op een aantal hilarische verhalen over mijnheer Foppe ("in zekere zin autobiografisch, ik ben eigenlijk ook een wat verlegen eenling", aldus de auteur) maar tussendoor vertelde hij improviserenderwijs ook van alles. Zeer vermakelijk was het verhaal over die keurig geklede, beschaafde man die zich in de trein bij de schuifdeuren opstelt en de passagiers in de coupé op luide toon maar in vlekkeloos ABN 'bij voorbaat' verontschuldigt voor een telefoongesprek dat hij gedwongen is te gaan voeren. Waarna dat gesprek schreeuwend en gelardeerd met veel gevloek, getier en schuttingtaal wordt gevoerd. Wim de Bie had de smaak te pakken, de heer des huizes moest hem er zelfs op wijzen dat het tijd was om te stoppen. Dat moest wel, want als publiek had je niet veel tijd om van de ene lokatie naar de andere te wandelen, fietsen enzovoorts, en elke voorstelling begon stipt op tijd. Wie te laat was liep het risico niet meer naar binnen te kunnen.

Zo druk het bij Wim de Bie was, zo rustig was het bij Rik Launspach, die in een woning aan de Johan van Oldenbarneveldlaan voorlas uit eigen werk. Nadat de vrouw des huizes de zes(!) aanwezigen had vergast op koffie en appeltaart, vertelde acteur, auteur en filmmaker Launspach uitgebreid over hoe de speelfilm 'De Storm' tot stand is gekomen, dit op basis van zijn roman '1953' (over de Zeeuwse watersnoodramp) en een door hem en zijn vrouw Marjolein Beumer ontwikkeld scenario. Het ging ook over het proces van 'afstand doen' van iets dat je zelf met veel bloed, zweet en tranen hebt gecreeerd (de roman) op het moment dat er een film van wordt gemaakt, een proces dat zijn eigen wetten kent en waarbij je als 'geestelijk vader' soms concessies moet doen. Diezelfde betrokkenheid met 'zijn geesteskind' maakte ook dat hij met lichte tegenzin een paar korte fragmenten voorlas uit zijn roman. "Het is gevoelsmatig alsof je een vorm van incest pleegt". Het was wel een oprecht en interessant verhaal van Launspach en ik ben wel nieuwsgierig naar voornoemde roman die ik (nog) niet heb gelezen. Het moet er maar eens van komen. De film heb ik ook al niet gezien.

Wel weer druk was het op het volgende adres, aan de Kanaalweg, waar schrijfster-journaliste Conny Braam een boeiend verhaal vertelde over een onderzoek dat ten grondslag lag aan haar meest recente roman 'De Handelsreiziger van de Nederlandse Cocaïnefabriek'.  Dat onderzoek richtte zich op de Cocaïnefabriek, die begin vorige eeuw in Amsterdam aan de Amstel stond en nu de locatie is waar de Hells Angels hun thuisbasis hebben…. Deze cocaïnefabriek was de grootste ter wereld en leverde zijn produkten niet alleen aan ziekenhuisen en tandartsen (als pijnstillend of verdovend middel), maar ook aan 'alle oorlogvoerende landen'. En dat waren er nogal wat in die wereldoorlog: welk land was daar nu niet bij betrokken? Het is zeer waarschijnlijk dat in WO I pure cocaïne aan frisdrank werd toegevoegd en dat men dit brouwsel aan de frontsoldaten heeft laten drinken. Dat zou een verklaring kunnen zijn dat tienduizenden soldaten alle voorzichtigheid uit het oog verloren en de dood vonden op het slagveld, gesneuveld door vijandelijk vuur. 

Vierde en laatste lezing was wederom aan de Kanaalweg, een paar huizen naast de villa waar Wim de Bie zijn voorleessessies hield. Hier was Mensje van Keulen die voorlas uit haar boek 'Van Aap tot Zet', een ABC boek waarbij elke letter frequent en organisch in een gedicht is opgenomen. Vermakelijk, maar daar bleef het niet bij: ook las zij onder andere een stuk voor uit haar roman die aan haar overleden moeder is gewijd.

Grappig was dat ik op deze locatie ex-collega Chris tegenkwam, die alweer enige tijd directeur is van het Legermuseum Delft. Het bleek dat dit het huis was van zijn schoonzus. Chris heeft trouwens ook 'iets' met taal en literatuur, zo heeft hij net als ik Nederlands MO A gedaan en was hij een tijd hoofd van de afdeling Letteren van het ministerie. Maar het was vooral leuk om elkaar weer even te zien, hij en zijn vrouw zijn hoegenaamd geen steek veranderd. En dat is echt zo.

Maar ik zou het nu toch ook over de Appel hebben? Ja, maar dit blog wordt dan toch echt te lang. Waarschijnlijk leest niemand deze zin al meer. Morgen dan maar.

Rijk Zwaan Loop na theatercultuur

Het weekend is nog niet afgelopen, maar dat het een weekend vol cultuur wordt is nu al duidelijk. Gisteravond waren mijn wederhelft en ik in Theater De Appel, en wij niet alleen, een groot deel van onze trainingsgroep was daar ook. We hebben naar vijf voorstellingen van de theatermarathon 'Tuin van Holland' gekeken. Hee, daar waren wij toch al eerder geweest? Jawel, maar nu zijn er andere voorstellingen bezocht. Ik vond het weer geweldig.

En morgen ga ik 'verhaal halen'. Dat klinkt dreigender dan het is, het is niet meer maar zeker ook niet minder dan een proza- en columnistenfestival. In 50 huizen van particulieren maken 50 schrijvers kennis met hun publiek. Lekker op de bank, met een kopje koffie of thee en een koekje erbij, en dan luisteren naar een verhaal 'uit eigen werk' van de schrijver naar keuze. Al eerder was ik erbij, toen was het in Amsterdam, ditmaal in Scheveningen. Onder de schrijvers o.a. Wim de Bie, Mensje van Keulen, Kader Abdolah en Joost Zwagerman. Maar ik bepaal morgen wel mijn keuze, je kunt zo'n vijf huizen bezoeken.

Ik denk dat ik morgen een uitgebreider verslag van beide evenementen maak, nu beperk ik mij tot sport, hardlopen liever gezegd. Dat is toch ook wat de meeste lezers van dit weblog het meeste interesseert denk ik.

Vandaag is er gelopen in 's Gravenzande, de Rijk Zwaan Loop. Dit is een van de regionale lopen waaraan ik bijna elk jaar deelneem. Meestal vindt deze loop onder gunstige, veelal na-zomerse omstandigheden plaats. Echter 2010 brak met deze traditie, het was puur herfst vandaag. Harde wind en af en toe pittige buien. Gelukkig is het tijdens de 10 EM droog gebleven.

Hoe ging het? Laat ik maar meteen zeggen dat ik flink mijn best heb gedaan maar dat geldt voor vrijwel alle lopers. Het was afzien zo nu en dan. Niet zozeer vanwege de afstand (16 kilometer is niet zó  lang), maar dankzij de snoeiharde tegenwind tijdens het overgrote deel van het parcours. 

Het was zwaar, erg zwaar. Voor tussentijden van ruim 24 minuten op de 5km en ruim 50 minuten op de 10 km moest ik ècht hard werken. De laatste kliometers heb ik geprobeerd mijn loopstijl wat te veranderen – minder slofferig, de benen goed optillen en het bovenlijf rechtop – wat inderdaad hielp om het tempo te handhaven en groepjes die mij passeerden bij te houden. Uiteindelijk kwam ik in 1 uur en 22 minuten over de finish. Dat is twee minuten sneller dat veertien dagen terug bij de Vlietloop, maar ook drie minuten langzamer dan vorig jaar op deze plek. Conclusie: gematigd tevreden.

Wie ook tevreden waren: Michiel met 18 minuten op de 5 km, Anno met 1'10'' op de 10 em, en Marjolein met 1'13'' op diezelfde afstand, waarmee ze derde 35 plus dame werd.

Ook andere dames van onze club hebben goed gepresteerd. Zo werd Hizkia tweede dame op de 5 km, en miste Cynthia op een haar na het podium op diezelfde afstand. 

Over podium gesproken: de huldiging van de winnaars uit diverse categorieën vond pas plaats na een overdonderende wolkbreuk die het hele marktplein binnen no time blank zette.

Zowel Hizkia als Marjolein werden op het ereschavot ontboden, maar helaas heb ik alleen van Marjolein wat foto's. Hizkia zag ik wel staan maar ik was op dat moment net koffie en Spa Rood aan het halen dus hopelijk hebben anderen wel foto's van haar huldiging gemaakt.

Vrij snel naar huis teruggekeerd want ik was met de bus die in 's Gravenzande éénmaal in het half uur rijdt en ik moest in Den Haag nog een keer overstappen. 

Thuis hebben we geprobeerd de nieuwe TV te installeren. Inderdaad, zo'n platte. Een kind kan de was doen zou je zeggen. Jawel, kinderen wel maar niet van die digibeten zoals wij. Ondanks vergaande bestudering van gebruiksaanwijzingen zijn wij niet veel verder gekomen dat het uit de doos halen van het scherm en diverse kastjes, zelfs is het nog gelukt om er een voet onder te installeren. Maar daarna ging er van alles mis. Buurman en Buurman waren er gelikte professionals bij kan ik je verzekeren… Mijn vrouw kreeg prompt een voor haar doen uiterst zeldzame aanval van de slappe lach. Probleem wordt morgen hopelijk opgelost want dan komen mijn dochter en haar vriend die beiden de nodige ervaring hebben met het installeren en bedienen van digitale televisie.

De Hoge Veluwe – een week later

Vorige week vrijdag, op 17 september, was de laatste keer dat ik op de Hoge Veluwe was. Ik heb toen wel iets van de hertenbronst gezien maar vond het wat 'mat'. Maar deze week komt de bronst op zijn hoogtepunt. Gisteren dus weer de gang naar Otterlo, zij het eerder op de dag, ik was omstreeks drie uur bij de ingang van het Nationaal Park.

Daar pakte ik evenals de vorige keer  een witte fiets en meteen flink in de benen. Het weer was prachtig, zelfs aan de warme kant voor de tijd van het jaar. Een bleek zonnetje, windstil. Ik heb wat afgefietst vandaag! Wat mij onderweg vooral opviel waren de paddestoelen, ik zag de bekende rood-met-witte-stippen vliegenzwammen, russula's, eekhoorntjesbrood (boletensoort) en een koraalzwam, en nog meer paddenstoelen die wat minder opvallend waren.

Bij de wildobservatiepost bij het Koeverbos was het rustig, zowel op 'de publieke tribune' als op 'de buhne', dat wil zeggen het veld waarop je uitkijkt met het bos op de achtergrond. Er was, kortom, geen hert te zien. Wel hoorde ik een raaf krassen en dat is in zoverre bijzonder dat De Hoge Veluwe de enige plek in Nederland is waar nog raven voorkomen.

Even voor de wildobservatiepost stuitte ik op een fraai aangelegd bospad met een aparte naam, ontleend aan drie Scheveningers die het pad hebben ontworpen.

Terug bij De Koperen Kop wat gedronken (geloof het of niet: fanta!) en vervolgens fietsend de wildbaan op. Zeker vijf kilometer heb ik via het fietspad gepeddeld in snel tempo, heuveltje op-heuveltje af. Ik hoopte weer uit te komen bij de autoweg die over de wildbaan gaat van Otterlo naar Hoenderloo maar dat ging 'm niet worden. Een kilometer voorbij de zandverstuivingen stond weer een paddestoel, maar nu van de ANWB, die mij terugverwees.

Dus maar weer terug naar Museum Kröller Muller en via de andere kant de wildbaan op. Een halve kilometer verderop was er het inmiddels vertrouwde gezicht van tientallen geparkeerde auto's en veel mensen met fototoestellen en verrekijkers. En waarachtig, de herten waren heel dichtbij ditmaal!

Laat ik niet te veel uitwijden: vanaf pakweg 16:30 uur tot 18:30 uur heb ik staan kijken, af en toe van het ene veld naar het andere lopend want op beide locaties stond een bronstroedel met zo'n imposant plaatshert erbij. Op enig moment liepen de grote mannen burlend op elkaar af maar tot een schermutseling kwam het niet, afgeleid als ze waren door de hinden die van hot naar her liepen zodat het roedel in meerdere kleinere roedels werd gesplitst.

Er was beduidend meer activiteit dat vorige week. Ga ik nu nog een keer kijken? Dit jaar niet denk ik, al zal ik over twee weken, op 10 oktober om precies te zijn, wéér naar de Hoge Veluwe gaan, maar dan voor iets totaal anders: de Hoge Veluwe Loop! Ik heb mij er donderdagmorgen online voor ingeschreven. Waarschijnlijk rij ik dan mee met Mike en Helmie.

Ten slotte een filmpje van enkele seconden dat ik vanmiddag maakte
juist op het moment dat een van de twee aanwezige plaatsherten uidagend naar zijn rivaal in de verte burlde. De beeldkwaliteit is erbarmelijk (met excuses) maar het is tenminste iets.

Dubbele loyaliteiten

Ken je dat? Je bent lid van een vereniging en na korte of langere tijd raak je in zekere zin gehecht aan het groepje waarmee je traint, of met dat groepje gekke of gezellige mensen die altijd op een vaste plek in het clubhuis te vinden zijn. Niets mis mee natuurlijk!

Nu wil het geval dat steeds meer mensen van de groep waarmee ik train – 'mijn groep' staat zo bezitterig – na de training blijven om iets te drinken en na te praten. Heel gezellig! Nu wil het geval dat deze groep en de groep mensen waarbij ik altijd sta vlak naast elkaar staan. Waar ga je nu staan, want je maakt deel uit van beide groepen. "Ach, eigenlijk 'hoor' je bij niets en niemand, je maakt zelf wel uit waar je bij gaat staan" zegt het ene stemmetje in mij. Klinkt lekker stoer-onafhankelijk, maar dan komt het andere stemmetje: "Nou Fred, je mag wel wat langer 'socializen' met jouw groep". Ja inderdaad, maar met welke groep?

Maar goed, ik heb er wat op gevonden, ik switch zo'n beetje van de ene naar de andere groep en dat werkt wel. Zo duikel je van het ene gespreksonderwerp in het andere, wel zo afwisselend. "Tja, je kunt maar ergens een probleem van maken" zegt een derde stemmetje in mij …;-).

Het was wel zo dat er naderhand een zekere 'vermenging' plaatsvond doordat Ad zich bij 'mijn' oude groeppie voegde, waarvan een deel trouwens achter de bar aan het werk was: Paul K, Paul van O en Marlies. Al met al was het weer een leuke avond waarbij het onder meer over, hoe kan het anders, hardlopen ging (zoals de marathon van Berlijn die 'onze' Ilse gaat lopen), het trainingsweekend (alle huisjes vol, maar er zijn nog wat 'gaten' en Ad toonde belangstelling), over tweeteren, twitteren, bloggen – steeds meer mensen maken gebruik van 'de nieuwe media', sommige bedrijven stimuleren het gebruik ook bij hun personeel, enzovoorts. Mode of niet, steeds meer komen we in een tijd dat de nieuwe media de oude gaan vervangen, in ieder geval aanvullen, en dat er gevraagd wordt mee te groeien in die trend. De commercie speelt daar handig en gretig op in. Dat valt zeker voor de oudere generatie niet mee, de meesten haken ook af (maar lang niet alle 'oudjes', zeker niet degenen die bijblijven doordat ze gestimuleerd worden door hun (klein)kinderen).

"Ja, allemaal leuk en aardig, maar is er nog getraind?" Oh ja, dat is waar ook. Zeker, er is getraind en behoorlijk pittig ook! We gingen onder leiding van Wim de duinen in tot Kijkduin en van daar uit een stukje richting Ter Heijde. Het was een duurloop met 8 X 4 minuten versnellingen in pakweg 10/15 km tempo. Dat was heftig en juist tijdens zo'n training tekenen de verschillen zich af. Eén groepje bleef 'rustig' (maar wat héét)  achteraan lopen, dan was er een middengroepje en een snelle voorste groep. Bij de rustige groep ditmaal Ilse die tijdens wedstrijden weer snel loopt de laatste tijd (45 minuten op de 10 km) maar dit weekend 'Berlijn' gaat lopen en zich spaarde, ze liep dan ook maar drie kwartier met ons mee en keerde toen terug. En dan was er een licht geblesseerde Ank wier arts had aangeraden niet te snel te lopen, en zo had iedereen wel een reden om het wat rustiger-aan te doen. Zelf zat ik in de middenmoot: ik liep niet echt langzaam maar heb mij niet geforceerd, niettemin voelden mijn benen best wat pijnlijk aan en had ik het zeker bij de hellingen soms moeilijk. Maar ik heb wel de hele training volbracht.

Het weer was overigens prachtig, zacht om niet te zeggen warm voor de tijd van het jaar, nagenoeg windstil en met een volle maan voor de romantiek. Ja, het wordt weer tijd voor de reflecterende hesjes! Volgende week moeten we er toch ècht aan geloven…

Over de volle maan gesproken: wie behoefte heeft aan wat zoetigs met een vleugje melancholie en romantiek, klik dan gerust even onderstaande video aan. Het is een simpel liedje en voor hedendaagse begrippen wel wat 'soft' maar The Late Sandy Denny is altijd aangenaam om naar te luisteren…

Trainen voor de najaarsloopjes

Op deze maandagavond is er weer eens op de baan getraind. Eerst wat inlopen via het bos/duinpad achter de baan, dan wat loopscholing met dribbeltjes, knieheffen, pas verlengen en korte versnellinkjes. Daarna het programma, dat bestond uit drie series van 200-400-600-400-200 meter, waarvan ik er twee heb volbracht. Het ging best redelijk tot goed (400 m. gemiddeld 1’40”, 600 m. ca. 2’36”), maar op het laatst begon de lies waarvan ik de laatste weken nauwelijks meer last had, weer wat op te spelen. Vandaar dat ik de laatste serie heb overgeslagen.

Zij er loopplannen de komende tijd? Ja, die zijn er. In ieder geval wil ik aanstaande zaterdag 25 september meedoen met de Rijks Zwaan Loop, evenals voorgaande jaren. Dat is een leuke loop, 10 EM door het westland. De week daarop is het alweer 2 oktober, dan is er de 1 van de 4 loop, een 10 km wedstrijd waaraan veel leden van de vier grote atletiekverenigingen uit de regio deelnemen. Weer een week later is de Hoge Veluweloop, daar doe ik met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid aan mee, evenals vorig jaar, een halve marathon door het schone Veluwse landschap. De weken daarop staan nog open, maar op 17 oktober is de halve marathon van Amsterdam. En eind november de Meyendelloop, dat is maar liefst 25 km. Als dat goed gaat, kan ik misschien weer eens gaan denken aan een voorjaarsmarathon maar dat is nog ver weg.

En oh ja, dat was ik nog vergeten, met dank aan Bert Gerritsma: de Laan van Meerdervoortloop op 7 november!

Haag will survive!

Op de website van Haag Atletiek stond de volgende oproep:

'Ben jij niet bang voor vuile voeten, vieze handen of een nat pak? En durf jij het aan om te balanceren boven het water op een touw of boomstronk? Neem dan de uitdaging aan en meldt je aan voor de survival op zaterdag 18 september'.

Eerst een mededeling die mogelijk zal tegenvallen: ik heb niet meegedaan maar ik was er wel bij! Chris, een van de organisatoren van deze Survival Run', had mij gevraagd om een stukje voor het clubblad te schrijven en zo mogelijk wat fotootjes te maken. Ik kon wel vandaag, dus vooruit.

's Ochtends heb ik eerst bij iemand wat hand- en spandiensten verleend bij het snoeien van een Japanse Kers, daarna even naar het Gemeentemuseum Den Haag voor een bijzondere expositie met werk van Hans Bellmer en Louise Bourgeois. Heel bijzonder, maar daarover later meer. Ik ga het binnenkort nog een keer goed bekijken en daarna zal ik er iets over schrijven.

   
Kwart voor één was ik op de Laan van Poot, waar de deelnemers juist instructies ontvingen over het parcours. De bedoeling was dat men in teams van 2 personen deelnam, om de twee minuten startte een nieuw team. In totaal bleken er 24 teams te zijn, de verwachting was dat het parcours in circa anderhalf uur afgelegd zou kunnen zijn.

Vraag mij niet hoe het allemaal precies in elkaar zat, maar voordat er een flink stuk rennend door de duinen afgelegd moest worden, werden er op de baan enkele obstakels genomen. De foto's zeggen genoeg. Klik voor een grotere weergave! Jatten is toegestaan…

In de duinen moesten de teams nummers zien te vinden die waren aangebracht op punten die op een meegenomen plattegrondje stonden aangegeven. Elk nummer correspondeerde met een letter, naderhand moest hier een slogan van worden gemaakt. Het bleek dat vrij veel deelnemers moeite hadden om bepaalde nummers te vinden omdat deze nogal 'hoog' hingen of zoiets, maar uiteindelijk is iedereen heelhuids teruggekeerd.

Er was wel een uiterst lastige finish ingebouwd, een touwbrug over een stinkende sloot achter het clubhuis, de eerst aankomende teams hielden het droog, maar de laatste teams lieten zich gewoon in de plomp vallen. Nu werd ook meteen duidelijk wat de waarschuwing op de site inhield: "Kledingvoorschrift naar eigen keuze, maar ga ervan uit dat zwarte sokken het beste zijn. Gelieve na de survival te douchen met een ruime hoeveelheid shampoo!"

Na afloop hebben de deelnemers nog uitgebreid gezonnebaad op het terras voor het clubhuis, onder het genot van een drankje. Het was prachtig weer vandaag. Echt een beetje nazomer! 

Hertjes kijken

Gisteren ben ik direct na mijn werk naar de Hoge Veluwe gegaan, gewoon om even 'hertjes te kijken', iets dat behoort bij mijn jaarlijks terugkerende rituelen. De heenweg vanuit Hilversum viel mij nog mee: eerst met de trein naar Amersfoort waar de trein naar Barneveld Centrum al gereed stond, in Barneveld aangekomen een kwartiertje wachten op de bus die er weer zo'n 25 minuten over deed om Otterlo rotonde te bereiken. Vanaf dat punt kon ik wel weer een bus nemen die rechtstreeks het park De Hoge Veluwe inrijdt, maar ik ben gaan lopen, zo ver was het nou ook weer niet (een stief kwartiertje naar de ingang). Bovendien is de entree na 18.00 uur de helft goedkoper, dat scheelt. Voor dat geld kon ik bij mijn oude vertrouwde hotelletje 'Het Witte Hoes' nog een kop cappucino scoren.

Om kwart over zes was ik in het park, een witte fiets gepakt (een van de weinige zonder kinderzitje) en karren maar. Omdat de tijd beperkt was (om 20.00 uur sluit het park) ben ik rechtstreeks naar dat stuk Hoge Veluwe gegaan waar je altijd wel herten ziet. Ook nu weer. En dat is niet zo moeilijk te ontdekken, want langs de kant van de weg staan tientallen auto's geparkeerd, die af en aan rijden en mensen langs de kant, uitgerust met van die lange teletoeters voorziene camera's en verrekijkers.

In de verte stond een groot roedel met een plaatshert dat van tijd tot tijd burlde. Niet dat je daar veel van hoorde – steeds maar weer startende en arriverende auto's en veel mensen die luidkeels praten – maar je zag het wel. Wat later zag ik ook achter in het bos een groot hert langsschuiven en zo'n 200 meter verderop was nog een roedel. En toen het ging schemeren (rond half acht) kwam een groot hert onze kant op en ging op zo'n dertig meter afstand een denneboompje bewerken met zijn gewei, af en toe keek hij naar de bosrand en burlde hij.

Kortom, er was genoeg te zien, er werd ook aardig over en weer geburld – op de uiterst zeldzame momenten dat het iets  rustiger was aan de kant kon je het goed horen – maar op de een of andere manier vond ik de bronst toch nog wat lauwtjes. De herten waren niet echt gedreven om de strijd met elkaar aan te gaan en ook het drijven van de hinden was wat minder dan anders. Dus als het even kan ga volgende week nog een keer.

Om tien voor acht peddelde ik in sneltreinvaart terug naar de uitgang, hing de fiets in het rek en snelwandelde/jogde ik naar de rotonde van Otterlo waar de bus naar Ede-Wageningen om 20.15 uur zou vertrekken. Echter daar aangekomen bleek die al om 20.00 uur te zijn vertrokken, ik had mij kennelijk vergist. De volgende bus kwam pas om 21.00 uur, geen nood, bij een tentje even terug heb ik mijzelf getracteerd op een goedgevulde appelpannekoek. En nu slaan we het hele stuk van de terugreis over, in Den Haag pakte ik de fiets die in de stalling van Den Haag CS geduldig op mij had staan wachten, en ik was om half twaalf thuis. Tja, wel leuk een paar uurtjes Veluwe maar het is wel een mijl op zeven.

Vanmorgen heb ik wel weer een stukje gelopen, een half uur. Een drukke dag vandaag, alweer bij Haag Atletiek. Vanavond meer!