Cultuurbarbaar bij zomerse cultuurborrel

Een dag die ik zou willen bestempelen als een sociaal dagje. Wij – een vriendin van mijn vader en ik – hebben nog wat spullen overgebracht naar het verzorgingshuis, waar Fred senior per 1 juli a.s. gaat wonen. Eenzelfde actie hebben wij – dochter, haar vriend en ik – afgelopen dinsdag uitgevoerd. Provisorisch hebben we het nieuwe verblijf – een éénkamerappartement – ingericht. Nu nog wat grote dingen (TV, koelkast, boekenkist) overbrengen, vloerbedekking losmaken en heel wat zaken zondagavond naar beneden sjouwen om bij het Grofvuil te zetten, dus de komende avonden ben ik onder de pannen…

’s Middags was de jaarlijkse zomerborrel bij Louis Behre van het Crossing Border Festival. Saskia was er ook met een vriend van het Conservatorium, met wie ze voorbereidingen treft voor een liedjes- met muziekproject. Ook sprak ik even met Sylvère van Lieshout, dè kinderkoorspecialist van Nederland, Ton Theo Smit van Drang, die druk bezig is met allerlei theaterprojecten waaronder een ‘zwarte klucht’, geïnspireerd op het werk van John Lanting en Ferry Simonis van Dichter aan huis. De laatste nodigde mij uit voor het Proza en Columnistenfestival, dat op 23 en 24 september in Amsterdam wordt gehouden. Ook zag ik in de verte Helma Klooss van Stranddans, dat erg vroeg werd gehouden dit jaar (heb ik dus gemist in Scheveningen) al is er onder andere op 10 en 11 juli een herkansing in Katwijk.

Het was een drukbezochte en als altijd gezellige borrel, dat vanwege het mooie zomerse weer buiten op de binnenplaats werd gehouden.

Brutaal met kleuren

Over cultuur gesproken: gisteren attendeerde Sjerd Teule van Haag Atletiek mij op zijn website, die hij na noeste arbeid de wereld heeft ingestuurd. Daarop is veel werk te zien van de productieve kunstenaar. Aan zijn verzoek om aan dit feit o.a. op mijn weblog ruchtbaarheid te geven, voldoe ik bij deze graag.     

Mooi, weer trainen: mooi weer

Wordt er nog getraind? Nou, dat kan beter, eerlijk gezegd. Na de 12-uursestafette heb ik bijzonder weinig gedaan. Teveel moeheid had zich in spieren en zenuwen genesteld. Een en ander uitte zich in gevoelige ‘stijvige’ benen, vooral de knieën, een licht gevoel van lusteloosheid en af en toe spontaan in slaap vallen, ook overdag wanneer dat eigenlijk niet zo goed uitkomt. Een lichte graad van narcolepsie, zeg maar.

Wel heb ik maandag en dinsdag nog een stukje gelopen, maar de maandag is met 20 minuten te verwaarlozen, dinsdag was het amper 50 minuten.

Deel van de groep die ook gisteren trainde in Harwich, 2004

Woensdagavond wilde ik wel weer een serieuze training volgen, maar het liefst met een langzamere groep, die van Bert Wentinck bijvoorbeeld. Bert bleek er echter niet te zijn (of was al weg), dus voegde ik mij schoorvoetend bij mijn ‘eigen’ groep. Ton was op de fiets, nog steeds last van wat vermoedelijk een (slijmbeurs?)ontsteking aan de voet is. Verder waren Helmie, Henk, André (weer terug van zijn Griekenland-vakantie) en Rob van de partij. Rutger ook, maar die besloot na het inlopen en de oefeningen voor zichzelf een duurloopje te doen, afgelopen maandag had hij al een fikse serie 400-tjes gedraaid. Zelf had ik nog steeds gevoelige en dikke benen, wat moest dat worden. Er stonden twee maal 800 – 1000 – 800 meter op het programma. De bedoeling was deze in duurloop 3 tempo te lopen.

Rob loopt nu bijna weer als in oude tijden….

Wonderwel ging het goed. Dat gold ook voor André: ondanks dat hij tijdens zijn vakantie niet had getraind en uitbundig van het goede der aarde had genoten (tot uiting komend in enkele pondjes erbij) liep hij goed. Ook bij de tien kilometer afgelopen vrijdag in Kwintsheul had hij toch nog een hoge 43-er gelopen.

OOk André toont weer strijdlust zoals op deze foto….

Henk had daar ook goed gelopen, 45 minuten of zo, Rob wacht even met wedstrijden tot na de vakantie. In Kwintsheul was ik er niet bij (dochter jarig), maar nu draaide ik gemakkelijk mee met de groep, liep zelfs af en toe een stukje voor ze uit (niet voor Helmie natuurlijk), al moet ik erkennen dat het wel iets sneller ging dan duurloop 3 tempo. Maar het voelde goed aan, dus kan toch worden terugzien op een geslaagde training.

De tand des tijds – Herb Alpert

Het is alweer een tijdje geleden dat ik mij overgaf aan een bui van muzikale nostalgie. Hoe het komt, weet ik niet, maar op de een of  andere manier zat gistermiddag steeds een deuntje van Herb Alpert in mijn hoofd. Glamourboy, begaafd musicus en zakenman Alpert, die in de jaren zestig wereldberoemd werd met zijn band Tijuana Brass.

‘A Taste of Honey’ was  geloof ik  het liedje in mijn hoofd. Alpert, een geweldig trompettist, bovendien gezegend met een fikse portie ‘good looks’ (met Jim Morisson van The Doors werd hij tot Amerika’s meest sexy mannen uit die tijd gerekend) scoorde hit na hit, waarbij vooral zijn kenmerkende trompetgeluid met de mariachi-sound opviel.

Herb temidden van tijdgenoten The Carpenters

Alpert (31 maart 1935) was de zoon van een Russische vader en een Hongaarse moeder. Je zou zeggen dat daarmee de basis voor muzikaal talent is gelegd…. Bij de jonge Herb klopt dat wel, op zijn achtste kreeg hij een trompet cadeau, de rest is geschiedenis.

In 1959 begon hij serieus op te treden, aanvankelijk met bands van verschillende naam, culminerend in de superformatie Tijuana Brass. Naderhand ging hij meer op de solotour. In de jaren tachtig nog scoorde hij een hit met ‘Diamonds (are the girls best friends)’. Misschien herinner je nog die videoclip, waarop Alpert op duizelingwekkende hoogte, boven het stadsverkeer op een koord balanceert, al blazend op zijn onafscheidelijke trompet. Maar zijn grootste hit is en blijft toch wel ‘This Guy Is In Love With You’, de ultieme liefdesserenade, met een heerlijk Burt Bacharach-sausje overdekt….

Multimiljonair-zakenman Alpert, ook alweer 71, waagt zich van tijd tot tijd nog aan de trompet. Daarvan getuigen de foto’s.

De volgende keer aandacht voor nog zo’n ster uit de sixties, maar dan Braziliaans en nog steeds going strong: Sergio Mendes, binnenkort ook te zien op het North Sea Jazz Festival.

Parkpop 2006: Singing in the Rain

Zondag – Er was ruig en zeer nat weer voorspeld, maar ’s ochtends viel het nogal mee. Tegen elf uur was ik bij Paul en Marlies in hun riante appartement aan de Troelstrakade.  Mèt zelfgebakken appeltaart en brownies, zoals Ruud al op zijn weblog heeft gememoreerd. Het flatgebouw (‘de Blauwe Flat’) waar zij wonen was enige tijd geleden nog in het nieuws: er was brand gesticht in de parkeergarage, waarop alle bewoners zijn geëvacueerd en tijdelijk zijn ondergebracht in hotel Atlantic, wat lang niet zo comfortabel was als in de media is gesuggereerd. De aanstichter van de brand heeft overigens zelfmoord gepleegd door vanaf de 18^e etage naar beneden te springen. Een menselijk drama.

Maar vandaag kwamen wij – een deel van de vertrouwde HAAG-delegatie – bijeen voor iets vrolijkers. We gingen naar Parkpop, inmiddels een jaarlijks terugkerend ritueel. 

Jan Letsch was er al, naderhand kwamen Frank, Ingeborg, Murat, Yvonne en haar broer en Ruud Fabrie. Na koffie met gebak en een brunch met salade, brood en drank genoten te hebben, gingen we op weg.

Het motterde al aardig maar naarmate de dag vorderde werd dat alleen maar erger. We mogen dan ook spreken van een volkomen verregend Parkpop, waarmee een goede traditie – altijd veel zon en warmte – is doorbroken. Het was ook te merken op het veld, andere jaren kon je bijna over de hoofden heenlopen, nu was het aanmerkelijk rustiger.

De regenkleding en paraplu’s bleken in ieder geval geen overbodige luxe. Toch is het merendeel van onze groep nog lang gebleven. Zelf liep ik even naar de Parkpopmarkt om in de bakken met LP’s te snuffelen. De oogst was uiteindelijk drie LP’s voor een tientje: een verzamelaar van The Walker Brothers, een live plaat van Frankie Valli and the Four Seasons en een LP van Depeche Mode, Some Great Reward.

En nog optredens gezien? Ja, maar om nu te zeggen dat het veel indruk maakte, nee. Het zal wel aan mij liggen. Ik vind het gros van de gitaarbandjes tegenwoordig zo voorspelbaar. Maar zo’n groep als Babylon Circus is wel weer leuk, een beetje muziek à la ‘la Negresse Verte’.

En naderhand, terwijl de anderen genoten van het optreden van Normaal (gezellig ouderwetse rock and roll) ging ik met Marlies, Yvonne en broer kijken naar The Kaizers Orchestra. Marlies en ik konden het wel waarderen, de muziek van deze Noorse band, een wonderlijke mix van zigeunerrock, hoempa en house. Veel leuker dan ik had verwacht, maar naderhand bleek dat ik ze had verward met de Kaiser Chiefs, dat veel meer een gitaarband is.

Er waren nog veel meer optredens, maar ik had ’s middags mijn bekomst van de nattigheid. Dus liet ik Ilse de Lange, Postman en Di-rect voor wat zij waren en ben huiswaarts gekeerd. Ruud ging ook weg, hij had nog andere sociale verplichtingen. De anderen bleven nog en zijn later bij Paul en Marlies voetbal gaan kijken.

Wat mij betreft: er moest nog hard gewerkt worden aan het weblog over het straatfeest en bovendien wilde ik het niet te laat maken. Erg fit voel ik mij niet de laatste dagen, snel moe en absoluut geen zin om te sporten. Daarom ben ik maandag ook maar niet gaan trainen. Hopelijk komt de energie snel weer terug….

De foto’s van Parkpop zijn gemaakt en doorgestuurd door Marlies Alberts

Straatfeest geslaagd!

Een geslaagd straatfeest, met vriendelijk gestemde weergoden! Dat was de balans na elf uur festiviteiten, waarna het nog lang onrustig bleef in onze straat…. Een aantal buren, waaronder Jan en Wilma, Gerard en Martine, Gerrit en Anja – en nu vergeet ik er ongetwijfeld nog een paar – waren wekenlang in de weer geweest om een spetterend straatfeest op poten te zetten. Iets waarover al jaren door deze en gene is gefilosofeerd (mijzelf niet uitgezonderd), maar het echt aanpakken en daar de nodige tijd voor vrijmaken, is toch weer een ander verhaal. Maar het is volbracht!

’s Ochtends vroeg was men al druk in de weer met het plaatsen van de hekken, het autovrij maken van de straat (buurtbewoners waren middels flyers op de hoogte gesteld van het tijdelijke parkeerverbod) en het opzetten van een aantal tenten.

Een van de eerste activiteiten was het verfraaien van de jongste deelnemers met schmink en kleurige vlechtjes.

Om 12.00 uur ging het feest officieel van start, maar voor die tijd moest nog het nodige worden geregeld. Twee van de organisatoren, Gerrit en Jan, in conclaaf.

In het openingswoord werd Ben herdacht, onze buurman die enkele maanden geleden plotseling overleed. Hij was een van de enthousiaste organisatoren van dit straatfeest, dat ter ere en nagedachtenis aan hem werd opgedragen.

Daarna ging een middag in vol activiteiten en kennismaking met buren, waarvan sommigen het bestaan niet eens werd vermoed….

Voor de inwendige mens werd goed gezorgd. Er was een heuse koek en zopie-tent met koffie, cake, koek in vele soorten en maten en appeltaart. En later was er zelfs haring (met wittebrood)!

Voor de jongste straatbewoners was genoeg te doen. Zo was er het springkussen, een optreden van een goochel-clown en later op de dag, toen de zon goed doorbrak, een heus watergevecht.

Onze Belgische ijscoman Dickie deed later die dag goede zaken!

Maar direct na deze welkome tractatie werd weer een of andere spelactiviteit opgezocht. Menig ouder liet zich daarbij niet onbetuigd!

Een aantal malen maten de buren elkanders krachten in een heroïsch touwtrekgevecht……

In de namiddag kwam een heuse djembée-band onze DJ bijstaan met een luid drumconcert, waarbij een aantal keurige dames zich ontpopten tot bezeten rock-drummers….

Na 18.00 uur was het tijd voor de barbecue. De kipsatétjes waren in een mum van tijd verkocht: wie nog trek had, kon de zelf-ingeslagen vleeswaren op het rooster leggen.

En zo bleef het nog lang onrustig in de straat…. Tot in de kleine uurtjes ging het feest door, waarbij uw weblogger nog even de rol van DJ overnam en de buurt tracteerde op een volstrekt onlogische mix van Tiësto, The Matthäus Passion, Manu Chao, Led Zeppelin en Miles Davis……

Een aantal foto’s, waaronder die van de barbecue en de overzichtsfoto van de straat, zijn beschikbaar gesteld door Marionne Kruuk

Zondagavond 22.56 uur: die oranje vlaggetjes kunnen nu wel weer verwijderd worden $@!!&*&#….

Straatfeest

De voorbereidingen voor het straatfeest dat straks losbarst, zijn in volle gang. Daarom pas later in de avond de volgende ‘update’. Hierbij alvast een sfeerimpressie van de eerste uren……

VANAVOND (VEEL) MEER FOTO’s!

Zijn Scott Walker en Depeche Mode?

De komende dagen worden weer druk in sociaal opzicht. Vandaag is mijn dochter jarig – zij is 22 op de 23^ste geworden – morgen is er – voor het eerst in de geschiedenis – een heus straatfeest, en zondag het jaarlijkse Parkpop. Mijn digicam zal het zwaar te verduren krijgen.

Gisteren heb ik met een kennis van mijn vader alvast wat spulletjes overgebracht naar het verzorgingshuis Deo Gratias. Hij maakt zich ernstig zorgen of hij al zijn troep wel kwijt kan, maar er is voldoende kastruimte in de nieuwe woning, dat komt wel goed.

De laatste tijd ben ik ook weer een beetje muziek aan het luisteren en aanschaffen. Van de bibliotheek heb ik ditmaal twee cd’s van Depeche Mode geleend, Some Great Reward en A Broken Frame. Dit bij ontstentenis van hun naar men zegt beste album, Violator. Een kennis van mij, journalist en muziekrecensent, is een fanatiek concertbezoekster en vond het optreden van Depeche Mode, op 26 maart dit jaar in Ahoy, het indrukwekkendste dat ze in jaren had gezien. Nu vond ik DP ook in de jaren 80 al iets intrigerends hebben, zowel qua uiterlijk als qua muziek, en dat puur op basis van videoclips.

Anno 2006 zijn ze actiever dan ooit, zij het dat de broekies van weleer volwassen mannen zijn geworden, begin veertig alweer. Op hun website valt er heel wat footage, clips en ander videomateriaal te bekijken en te downloaden. Een filmpje van een zeer recent live-concert van de groep, waarin een nieuwe song ten gehore wordt gebracht, John The Violator, maakt voelbaar wat eerdergenoemde recente bedoelde. Muzikaal en visueel smaakt het naar meer, de volgende keer wil ik ze ook live zien, als het er ooit van komt….

The Drift

En dan heb ik de meest bizarre cd gekocht van mijn collectie tot nu toe, The Drift van Scott Walker. Van wie? Scott Walker. Is dat niet….. Inderdaad, dat was één van The Walker Brothers, de groep die in de jaren zestig furore maakten met in galmende Phil Spectorsound gedrenkte ballads als ‘The Sun Ain’t Gonna Shine Anymore’, ‘Make It Easy On Yourself’ en ‘My Ship is Coming In’.

The Walker Brothers bestonden destijds uit John Maus, Scott Engel en Gary Leeds, ze waren dus geen echte broers. Behalve over muzikale kwaliteiten – genoemde megahits zijn zonder discussie prachtnummers – beschikte het drietal over ‘good looks’, met name Scott was een sexsymbool in die tijd, de meiden gingen helemaal uit hun bol voor hem en zijn beeltenis luisterde menige tienerkamer op.

The Walker Brothers in vroeger tijden

Echter, na het opbreken van de groep, gingen John en Scott hun eigen muzikale weg. Nog zijn ze actief, alhoewel ze de zestig ruimschoots zijn gepasseerd. Vooral Scott maakte een aantal mooie platen, die evenwel steeds eigenzinniger werden. Dat culmineerde in het album Tilt en nu in het uiterst merkwaardige The Drift.

Mooie plaat? Ja en nee. Je wordt er niet echt vrolijk van, je hoort echt muziek van iemand die vele jaren als een kluizenaar heeft geleefd en alleen bezig is geweest met het maken van dit album. Dus maar niet aanschaffen? Nee, tenzij je van pure avantgarde en zeer originele muziek houdt. Er zijn recensenten die de volledige vijf sterren geven voor dit album (beter kan niet), anderen geven amper een halve ster voor de moeite, ze vinden het ‘crap’. En ze hebben allebei gelijk! Nou, aan mij hebben jullie ook niet veel, behalve dan dat ik het geen ‘crap’ vind. Toch maar vier sterren dus.

Eén keer luisteren voldoet echter niet, na twee, drie en meer malen beluisteren van deze onheilzwangere muziek(?) – een wonderlijk ‘weirde’ mix van hoorspel en opera (met Walkers bariton soms een tikje over de top) en Nine Inch Nails-achtige geluidssamples – ontvouwt zich toch hier en daar veel moois. Maar het is en blijft muziek voor de liefhebber.

Null Null

Een voetbalfanaat ben ik niet, maar een voetbalhater evenmin. Ik kan er alleen zelf geen bal van, dat verklaart misschien mijn relatieve desinteresse. Maar met zo’n instelling ben je tegenwoordig – en zeker nu, tijdens het WK – al snel wereldvreemd, dus toonde ik vanavond mijn goede wil.

Bij de club was op een groot scherm de voetbalwedstrijd te volgen. Ik heb de wedstrijd uitgekeken, onder het genot van bier en rosé. Door elkaar, maar ik ben goed gebleven! En ik kan Rinus geruststellen: er was zowaar oranje te zien! Niet overdreven veel weliswaar, maar toch…

Kan Jan de Vries een keuze maken?!

Mooie wedstrijd? Ik kan dat niet zo beoordelen, wel mooie namen: zo hoorde ik dat ene Maxi meedeed (is MaxiMA dus zijn Ma?!), kennelijk is hij na zijn kleinkunstloopbaan met Mini een andere carrière begonnen, en ene Moulin Rouge die niettemin niet met de Franse slag opereerde. En het werd uiteindelijk 0-0. Null Null, zoals een bekende voetbalreporter dat ooit zo keurig en onderkoeld kon zeggen bij het doorgeven van de voetbaluitslagen. Wie was dat ook alweer? Frits van Turenhout! Nee, die naam zat niet in mijn verre van briljante geheugen, maar wel in dat van Google…..

Mister Null Null Frits van Turenhout (1913 – 2004)

Zelf heb ik vóór de wedstrijd een uurtje ‘voor mijzelf’ gelopen. Nog steeds zit de moeheid van de 12-uursestafette in mijn ledematen, ik had niet kunnen meetrainen met de groep denk ik. Voordeel is wel dat ik de komende dagen elke dag een stuk kan gaan hardlopen. Of dat er van gaat komen? We zien wel!

De op één na langste dag…..

Nee, dit is nog niet het culinaire logje naar aanleiding van het estafettestokje dat Lodewijk mij laatst heeft uitgereikt. Dat houdt u nog te goed!

Nee, barbecuen is zo nu en dan best leuk en lekker, vooral op warme avonden waarvan wij de afgelopen week (gelukkig) een aantal hebben gehad. Maar echt gezond? Nou nee. Je eet vaak té veel (vlees), té vet en soms té aangebrand, ondanks naarstig geschrap om zwartgeblakerde stukken te verwijderen. Afgelopen zondag was het vaderdag, een mooie warme dag bovendien, dus ideaal om in de tuin te eten.

Dat was dus zondag. Nu de maandag. Voor aanvang van de hersteltraining voelden de benen goed aan, maar tijdens het lopen gingen de knieën protesteren. Ik kon met moeite het ditmaal superkleine groepje (Helmie, Rob en Henk) bijhouden. En ze liepen slechts 12 kilometer per uur! Dus besloot ik al snel af te haken en voor mijzelf, in een zeer rustig tempo, uit te lopen. Tja, ik heb er toch 14 ronden van 1851 (plus 50 meter extra, als laatste loper) op zitten afgelopen zaterdag, die vermoeidheidsstoffen zijn er niet zo’n één, twee, drie uit.

Maar als elke training steeds zo’n worsteling blijft, moet ik mij toch eens gaan beraden. Per 1 augustus zijn de nieuwe groepsindelingen van kracht, het streven is om mensen die ongeveer dezelfde tijden lopen (op de 10, 15 enz. km) met elkaar te laten trainen. Nu zijn er binnen groepen soms grote verschillen (jawel, ik steek mijn hand in eigen boezem….).
Later die avond interviewde ik de man achter dit idee, Wim Hartman, voor het clubblad. Hij legde uit dat die indeling niet als promotie of degradatie moet worden ervaren: langzamere lopers ‘blazen’ zichzelf in een snelle groep soms wat op, wat een averechts effect heeft op hun prestaties. En het is juist de bedoeling dat iedereen optimaal en met veel plezier traint. Zo wordt er uitgehaald wat er voor hem of haar persoonlijk uit te halen valt!”

Ik ben er nog niet helemaal uit, het valt of staat met hoe het zich de komende maand gaat ontwikkelen. En ja, je raakt tòch op een bepaalde manier vertrouwd met ‘je eigen groepje’. Maar het denken is in gang gezet……

Twaalf uur lang jong belegen en de anderen….

Jong belegen werd – ondanks de jong belegen leeftijd van de deelnemers – uiteindelijk vierde van de 12-uurs estafette teams.

Beurtelings hardlopen en uitrusten. Campinglife rond de baan van HAAG Atletiek, dat zaterdag het terrein was van vele sportievelingen.

Uit de tent ….. In de tent (foto’s Mike Vrolijk)

Er waren 39 sololopers die 6 of 12 uur achtereen het rondje van exact 1851 meter liepen, aan het eind van de dag bleek de snelste ‘twaalf uurder’ Theo Smit (van The Hague Road Runners) ruim 120 kilometer te hebben afgelegd.

Piet de Jonge, moe maar voldaan

Onze ‘eigen’ Piet de Jonge deed voor het eerst mee met de ‘6 uurs’ en liep aanvankelijk eenzaam op kop met een gemiddelde snelheid van ruim 12 kilometer per uur(!). ’s Middags ging echter een ‘verse’ groep sololopers van start. Piet dacht dat een aantal nog sneller liep dan hijzelf, maar dat viel mee. In de eindklassering behaalde hij een fraaie tweede plaats. Hoe dan ook: Piet betoonde zich na afloop moe maar voldaan.

En dan waren er de teams, de fitwalkers (snelwandelaars, vier teams van vier personen), 26 teams van vier personen 6-uursestafette lopers, en 10 teams 12 uurs-lopers.

Om 09.00 uur ’s ochtends gingen de twaalf uurs en de eerste lichting zes uurs lopers van start, zowel de teams als de sololopers. Belangrijk om niet te snel te lopen, want zo om de veertig minuten moest je weer ‘aan de bak’. Maar ook zeker niet te langzaam! Maar wat is snel en wat is langzaam. Er zijn er bij die vinden dat ze ‘slecht’ hebben gelopen als ze niet minstens een paar keer onder de 7 minuten hadden gelopen, terwijl anderen al dik tevreden waren met een gemiddelde van zeg 9, 10 of meer minuten. En geloof mij, ook daarvoor moet je flink kunnen doorrennen! Ieder zijn of haar niveau, zullen wij maar zeggen.

/

De ronde ging deels over het (duin)bospad achter de atletiekbaan (foto van Lodewijk van Dongen)

Wij hadden een team met een heuse coach, Tini. Een ploeg die aan elkaar gewaagd was, qua snelheid, gemiddeld zo even boven de acht minuten per ronde. Alleen René van der Helm liep steeds sneller, zo’n 7’40’’. Maar het was wel een team dat de hele dag stabiel bleef lopen, zonder dramatische uitschieters naar boven of naar beneden. Alleen dreigde heel even dat Dick de Jong zou moeten uitstappen wegens hamstringproblemen, maar een massage bleek hem goed te hebben gedaan, want daarna liep hij weer als een zonnetje.

Uiteindelijk moesten wij alleen de snelle Six Pack ploeg, Loopgroep Sjaak en Chris en Only Oranje voor ons dulden, al met al een mooi resultaat waar wij niet op hadden gerekend.

Ton van der Pol masseert met bekwame hand de afvalstoffen uit mijn benen en behandelt Helmies stijvige hamstrings

Wij hadden ook een goed gesponsord team. Aan het eind van de dag waren wij elk drie t-shirts en een cap rijker, en gedurende de hele dag was er meer dan genoeg mondvoorraad (brood, fruit, drank in overvloed en zelfs een vruchtenvlaai). Met dank aan medeloper Cees Tammerijn installatiebureau, Den Heyer Garnalen en Dick de Jong.

Overigens hadden ook de mensen van Westbroeks Jonge Honden Running Team (geen officiële naam) weer uitstekend gepresteerd. Helmie, Rutger en twee snelle gebroeders, werden met vlag en wimpel eerste bij de zes-uurs lopers. Het idee was om gemiddeld 7’30’’ per ronde te lopen, maar dat bleek zo’n beetje hun slechtste tijd. Vooral ene Sascha (zie foto, geen clublid, meer een loper die voor zichzelf traint en bij voorkeur in lange (spijker)broek loopt) liep met grote regelmaat en forse tred rondjes van onder de zeven minuten, zijn broer Ramon deed niet veel voor hem onder. Maar Rutger bleek net ietsje sneller, waarmee hij in het individuele klassement op de tweede plaats kwam van snelste gemiddelde rondetijden.

Paul Versteegh en Jan Letsch meten het punt waar de laatste lopers gefinished zijn

Het weer was uitstekend, de pastamaaltijd na afloop prima, de onderlinge sfeer gemoedelijk, wat wil een mens nog meer? Het was een mooie en sportieve dag.