DAMhertjes in herfstig Hilversum

Damhertjes in de kinderboerderij. Dat is toch wat anders dan damherten in het wild, maar toch kunnen het wilde damherten zijn! Zeker nu, want het is hoogbronst bij deze hertensoort. Een maand later dus dan de edelherten.

De bronstroep van de dambok is een knorrend/rochelend keelgeluid, dat lang niet zo ver draagt als het indrukwekkender burlen van hun grote neef, het edelhert. Maar ook hier zien we dat de sterkste mannetjes een roedel vormen en dat er fanatiek om de vrouwtjes (hinden) gevochten kan worden. Door de afgeplatte geweien kun je het gekletter soms op een kilometer afstand horen.

In die kinderboerderij is een roedel van pakweg vijftien hinden en maar één bok (de bofkont) Ik vind echter dat een beetje hertenkamp, mits er voldoende ruimte is, meer bokken zou kunnen herbergen. Natuurlijk is er dan kans op knokpartijen, maar dat maakt zo’n bronstgebeuren wel meteen veel spannender. En elkaar verwonden doen ze zelden of nooit, als een zich de mindere voelt gaat-ie er gewoon vandoor, ook al wordt-ie dan een tijdje achervolgd door de overwinnaar.

Bij de foto’s zijn ook wat opnamen van damherten die ik vorig jaar in de Haagse Koekamp maakte. Ik betrapte ze op een moment waar het eigenlijk in de bronst om te doen is…

Voor het logboek: vanavond ben ik gaan fitnessen: wat toestellen en 35 minuten op de crosstrainer. Woensdagavond gewoon weer lopen in de buitenlucht…

Een vent en zijn Fishermans Friend

Zondags een vent, maandag een halve vent. Want ik heb de training voor de helft meegedaan. Toch is er alles bij elkaar zo’n 80 minuten gelopen. Rustig, dat wel, het was na de 10 km op zondag een ‘uitloop’training.

Lopend van huis ging ik naar de Laan van Poot, waar ik eerst tevergeefs heb gezocht naar mijn sportschoenen, gele mouwloze shirt en t-shirt. Morgen zal ik de conciërge van de HALO bellen, misschien heeft hij iets gevonden.

Daarna heb ik een kleine veertig minuten met groep Bert W. (die weer terug is) meegelopen. bij de Machiel Vrijenhoeklaan ging ik mijn eigen weg terug huiswaarts.

Voor de rest was het een rustig ‘thuis-zit’ dagje. Ik ging eens op de klassieke toer, ik zette de cd ‘Dido and Aneas’ op, de opera van Henry Purcell met Anne Marie von Otter in de hoofdrol. Prachtig album, geleend van een vriendin maar ik schaf het binnenkort zelf aan.

Op Youtube staat ook het een en ander van bovengenoemde opera, maar de ontroering die de muziek teweeg brengt komt pas echt als je er voor open stelt. Zoals dit jaar tijdens een uitvoering met onder andere Klaartje van Veldhoven. Véél mooier en ingetogener nog dan Von Otter vind ik zelf. Pffftt….. ‘Sterk spul dat Fishermans Friend’…..

Een collega van mij, Quint Kik, is een enorme muziekkenner. Van tijd tot tijd organiseert hij voor zijn vrienden platenavondjes met een thema. Wat dan gespeeld wordt, moet een relatie hebben met dat thema. Zoals ‘Huilen op je bedje’ platen, zoals hij dat uitdrukt. Iedereen neemt dan muziek mee die hem of haar ontroert. Ik zou zonder meer deze cd meenemen denk ik.

Bovenstaande versie van ‘Dido’s Lament’, de slotaria uit de opera, is met Emma Kirkby. Vind ik persoonlijk mooier dan de meer volwassen en melodramatische stem van Von Otter, die iets teveel vibrato heeft naar mijn smaak. Er staan nog andere versies op Youtube, ook met zangeressen als Von Otter en Janet Baker. Het is maar waar je voorkeur naar uitgaat…..

Voort ging het op de Laan van Meerdervoort….

De Laan van Meerdervoortloop 2007 is achter de rug! 1320 lopers en loopsters – en maar liefst 28 bedrijventeams – gaven acte de présence bij de Laan van Poot, waar om 13:00 uur de start was. Ons clubhuis was vandaag tot 14:30 uur gesloten, waarschijnlijk vanwege de verwachte aanloop. Omkleden kon in de catacomben van Hellas, direct na de ingang van de atletiekbaan. Grappig, ik denk dat het merendeel van de Haag-atleten daar nooit is geweest. Het was wel dringen in de kleedkamer, van de weeromstuit heb ik daar mijn loopschoenen met chip en shirtje laten liggen na afloop. Hopelijk komen die weer boven water.

Voor de inwendige mens na afloop werd goed gezorgd…

Vanwege de gele stip op mijn startnummer mocht ik in het startvak van de wedstrijdlopers plaatsnemen. Nou ja, die gele stip had ik natuurlijk omdat ik mij als wedstrijdloper had ingeschreven. Het scheelde wel bij de start, je kon vrij snel wegkomen en daardoor in het goede ritme komen. Ik ging meteen vrij snel van start, onder het motto: ‘We zien wel waar het schip strandt’.  Het schip is niet gestrand, aan de andere kant loop je wel 10 km lang net iets boven je adem. Maar het ging.

Ditmaal ging de meute vanaf de Laan van Poot naar rechts, via de Daal en Bergselaan de Sportlaan over en vervolgens via de Pioenweg naar de Laan van Meerdervoort. Daar gingen we naar rechts tot aan de Muurbloemweg waar het keerpunt was. Toen weer terug over de Laan van Meerdervoort. Ik kwam nog bijna langs mijn huis, tussen de toeschouwers stonden mijn buurvrouw – wederhelft Jan de Vries deed ook mee – en vrouw om ons aan te moedigen. Bij de Valkenboskade was het tweede keerpunt, daarna gingen we grotendeels via dezelfde weg terug naar de baan.

Gezellig in het startvak…

Ik ben uiteindelijk tevreden over mijn eindtijd, 46:30. Van tevoren had ik gehoopt om onder de 48 minuten te blijven, dat is dus mooi gelukt. Weliswaar was ik vorig jaar met 44:13 wat sneller, maar ik had de indruk dat het parcours toen ook iets sneller was, en er stond toen ook niet zo’n stevige wind.

De grote pluim gaat wat mij betreft naar de 67-jarige Henk Moesman, die net onder de 46 minuten bleef (45:59). Jammer dat er geen 60 plus en/of 65 plus categorie is, hij had best een kans gemaakt om in de prijzen te vallen alhoewel respectabele senioren als Mulay Najib en Wim Hartman hem nog vóór waren. Het weekje Majorca heeft Henk in ieder geval geen kwaad gedaan.

Dat laatste geldt ook voor die andere Majorca-ganger die regelmatig op mijn weblog voorkomt, Helmie. Ook zij kan weer niet ongenoemd blijven, zij werd derde 35 plus dame. Op de uitslagenlijst zag ik dat er een close-finish was met andere 35 plus dames, waaronder Mieke Aanen, eveneens Haag-atlete.

Derde Majorca-ganger Ton was toeschouwer en aanmoediger, ik begreep dat hij wat last van zijn rug heeft, tijdens een trainingsloopje is het ‘er in geschoten’.

De laatste loodjes…

Wie ik ook weer zag was Rob Blijleven, hij heeft al een hele tijd niet getraind bij Haag Atletiek, maar is wel voor zichzelf bezig geweest. Hij heeft weer lekker meegelopen, volgens mij is het de eerste keer dit jaar dat-ie aan een wedstrijd/prestatieloop meedoet.

Na de prijsuitreiking hebben we nog met een groepje een ‘na-zit’ gehouden in het inmiddels weer geopende clubhuis. Wij hebben ons heerlijk ongezond te goed gedaan aan bitterballen, toastjes kaas, zalm en paling en nootjes. Uiteraard met drankjes (geen sportdrank ;-). Maar ja, we hadden het verdiend vonden wij zelf.

Er staan nu ook een paar foto’s op dit blogje, de meeste staan op de website van Haag Atletiek. Bovenstaande foto is echter van de Laan van Meerdervoortloop 2006, vrijwel alle personen die op de foto staan deden ook dit jaar mee, zoals Paul van Oyen, Roel Been en Ruud Fabrie. Petra niet, maar ze heeft wel meegeleefd blijkens haar reactie op mijn vorige blog…

Kriebels, nu nog aan de slag….

Bovenstaand beeld zag het argeloos winkelende publiek vanmiddag in een etalage van De Bijenkorf. Op deze manier werd aandacht gevraagd voor het Holland Dance Festival, dat van 30 oktober tot 18 november in onze residentie wordt gehouden…

Over cultuur gesproken: vandaag zou ik twee Amsterdamse musea zou bezoeken, onder andere de Andy Warhol-expositie in ‘Het Stedelijk’, maar dat ging wegens omstandigheden niet door. Een andere keer dan maar. Wel heb ik bij Karin wat olieverf opgehaald, ze had aardig wat tubes liggen. Ik had aangegeven iets met olieverf te gaan proberen, vandaar.

Eerder heb ik bij Xenos in de stad twee passe-partouts gekocht en een glazen lijst, want er moet toch eens iets opgehangen worden, alles staat maar tegen de muur. Daarna ben ik naar Goedman gegaan om houtskoolpotlood en tekenpennen te kopen. Weer later ging ik naar de bibliotheek om boeken over de techniek van schilderen met olieverf te lenen. Dus het kriebelde wel, maar ik ben tot weinig ècht creatiefs gekomen. Het schilderijtje hieronder heb ik al een week of twee geleden gemaakt maar ik had het nog niet op mijn blog gezet omdat ik het niet goed genoeg vind, amateuristisch en een beetje ‘braaf’. En dat terwijl het juist dynamiek moest uitstralen. Gewoon doorgaan maar weer…

Ik heb wel mijn bijdrage verleend aan de economie vandaag. Bij de Mediamarkt heb ik een JVC Minicomponent-setje (cd-speler annex radio/tuner) aangeschaft. Mijn geluidsinstallatie is namelijk al jaren ‘out of order’, nu kan ik eindelijk weer met goed fatsoen mijn cd’s draaien. Tot nu toe ging dat altijd of via de pc of op een draagbare radio annex cd-speler, maar die laatste functie ging ook niet meer zo goed de laatste tijd.

Tja, ik zet net een cd van SOS (Swing Out Sister) op, het blijft toch heerlijke muziek, je wordt er echt blij van. Dus al luisterende een pentekeningetje gemaakt van Corinne Drewery zoals zij er vroeger ongeveer uit zag…

Morgen wordt wel een creatieve dag maar dan in fysieke zin. De Laan van Meerdervoortloop, een prestatie- en wedstrijdloop over 10 km. Voor mijzelf is dat dé thuiswedstrijd van het jaar, want de Laan van Meerdervoort loopt parallel aan onze straat. Echter in tegenstelling tot de vorige twee keren, toen de start aan het begin van de Laan van Meerdervoort was, tegenover de inmiddels ter ziele gegane Metropole Tuschinski bioscoop, vertrekken wij nu vanaf onze baan bij Haag atletiek. Het begint om 13:00 uur, dus ik hoef mij niet te haasten. Maar ik sta toch altijd omstreeks 06:00 uur op. Ik ben geen uitslaper, ik zou willen dat ik het af en toe kon…

De dingen van de dag

De dagboekfunctie van dit weblog komt steeds meer op de achtergrond, laat ik dat niet vergeten. Gisteren (donderdag) heb ik twee zeer uiteenlopende personen geïnterviewd, het enige dat zij gemeen hebben is dat zij in de cultuursector werken.

De eerste is voorlichtster bij de Raad voor Cultuur. Jong, aardig, vriendelijk en intelligent. Het was een prettig gesprek waarbij zij in alle openheid over haar werk bij de Raad sprak. De tweede is een bijna gepensioneerde, zeer erudiete medewerker van het Nationaal Archief die in zijn lange arbeidzame leven heel wat archieven ontsloten heeft. Hij vertelde dat hij als jongeman een vooraanstaand studentenleider in Nijmegen was. Het gesprek met de voorlichtster was in het gebouw van de Raad zelf. Daar kwam ik ook nog oud-collega Jaap Visser van het Commissariaat tegen die tegenwoordig secretaris van de Commissie Media van de raad is.

Heel bijzonder – en een publiek geheim – is dat er een entiteit in het gebouw van de Raad voor Cultuur rondwaart, die zich van tijd tot tijd manifesteert, vooral ‘s avonds na 19:00 uur. Mogelijk is het de geest, energie, hoe je het wilt noemen, van een vroegere bewoner van het huis, een ‘suikerbaron’ die in de 19e eeuw vermoord is. Zeker is het niet natuurlijk, wel zeker is dat vele medewerkers – waarvan de meesten zeer nuchtere, rationele mensen zijn – iets hebben gevoeld, gezien en gehoord, zoals voetstappen op de zolder waar niemand aanwezig is op dat moment, een gedaante die zich in het trappenhuis manifesteert, enzovoorts.

Het tweede gesprek was bij de archivaris thuis. Zijn woning staat vol met schilderijen en duizenden boeken en cd’s, vooral jazz. Met pensioen gaan vindt hij maar niets, hij zou graag tot zijn zeventigste doorgaan. Een echte archivaris van de oude stempel, het liefst zou hij in het harnas sterven volgens mij.

Vandaag (vrijdag) was een drukke dag op mijn werk, zoals elke twee weken moest het interne blaadje in elkaar gedraaid worden. Tegen het eind van de ochtend ben ik naar een bedrijf in Hilversum gegaan om een Sinterklaaspak te passen. Het is de bedoeling dat wij (het Commissariaat) het gaan aanschaffen, tot nu toe werd het steeds gehuurd. Waarom uitgerekend ik dat pak moest gaan passen heeft te maken met het feit dat ik dezelfde maten als de goedheiligman schijn te hebben…

Overigens is bovenstaande foto vorig jaar gemaakt. Dat jullie niet denken dat de oude baas met zijn pieten al in het land zijn….

Het goede leven…

Gebak als er iemand jarig is op kantoor (de afgelopen week tweemaal), een paar keer per dag koek bij de koffie, af en toe een stukje chocolade, verse bruin brood met oude kaas of pindakaas: in dit seizoen smaakt het mij allemaal erg goed. En een of meer glazen wijn of port ’s avonds, lekker! Het lijkt ook of het lichaam meer om voedsel vraagt dan ’s zomers, wanneer je kunt leven op een zeer licht ontbijt, en voor de rest van de dag fruit, veel vocht en ’s avonds een lichte maaltijd. Nu ook veel tussendoortjes, en dat alles buiten de reguliere maaltijden om.En zoals gisteren, na de training, een paar biertjes met van die lekkere zoute gemengde nootjes erbij. En een broodje makreel…

Allemaal niet zo erg, maar de kilootjes zijn er de laatste tijd, ondanks de langere duurlopen, toch weer aangekomen. Dat merkte ik gisteravond weer bij de training. Het ging wel, maar niet gemakkelijk. Op het programma stond anderhalf uur duurloop met daarin twee blokken rustige tempo’s: 2 minuten – 4 minuten – 2 minuten, met twee minuten rustig tussen de tempo’s en tien minuten tussen de series. We liepen onder andere via het Statenkwartier, de Keizerstraat en de boulevard (Strandweg). Margreet wierp zich op als leidster, want nu waren zowel Bert als Henk afwezig. Henk zit nog steeds met Helmie en Ton in Majorca, ze hebben van die halve marathon daar meteen een complete vakantie gemaakt! En het is daar constant 20 graden, zo wist Mike mij te vertellen. Beproeven we hier enige jaloezie? Hmmm…. Eigen schuld, dikke bult, denk ik bij mezelf, ik had meegekund maar ja, je kunt niet alles hebben. Volgende week is er weer een weekend Terschelling, voor de Berenloop. En Mike, de organisator van het geheel, is zelf ook niet meegegaan naar Majorca wegens familie-omstandigheden. Dus ja…

Maar terug naar de training. Het is weer de eerste training van enige omvang deze week, maandag en dinsdag is het er niet van gekomen. Nou, dat is ook niet helemaal waar, dinsdag heb ik in de lunchpauze een klein half uurtje gelopen in Hilversum, het was toen berenkoud. Daar zijn ook de foto’s van bij dit blogje.

De tempo’s liepen we niet voluit, zeg op ca. 65-70% van het maximum. Dit met het oog op de Laan van Meerdervoortloop aanstaande zondag. Al met al was het een goede training. Het was wel koud en er stond vrij veel wind. Maar zoals Gerard Cox zong: ‘Het is weer voorbij, die mooie zomer’.

Berglandschap – Hercules Segers

Gelukkig hebben we de foto’s nog…. Bovenstaand schilderij, ‘Berglandschap’ van Hercules Segers, is één van de ‘omgekomen’ schilderijen bij de brand in het Armandomuseum. Het schilderij was in bruikleen gegeven door Museum Bredius.

De reden dat ik juist dit schilderij plaats, heeft te maken met het feit dat dit het lievelingsschilderij uit de Brediuscollectie van mijn grootvader, Anton Bourgonje, was. Hij was in de jaren vijftig en begin jaren zestig beheerder van dat museum.

Mourir, c’est partir un peu…

De afgelopen weken werden wij meerdere malen geconfronteerd met afscheid. Doodnormaal eigenlijk. Toch schrik je even op als het om bekende personen gaat, zoals laatst Jos Brink en Jan Wolkers. (Ik had de eer om de eerste ooit te mogen interviewen, de laatste heb ik daarvoor ooit benaderd maar hij had het te druk). Maar hoe dan ook: hun dood betekent een stukje afscheid van ons aller eigen verleden. Wij zijn immers met hen op- en meegegroeid en zij met ons.

Dat laatste gaat nog meer op als overleden beroemdheden generatiegenoten zijn, want in zekere zin zijn het iconen, figuren die met onze eigen levensweg zijn meegewandeld.

Mourir, c’est partir un peu. Het is eigenlijk andersom, Partir c’est mourir un peu, maar eigenlijk verkies ik de eerste variant. Het klinkt toch wat optimistischer, namelijk dat de dood geen definitief afscheid is. Dat laatste is natuurlijk een kwestie van geloof, al zijn er sterke aanwijzingen waardoor de in ons land gangbare ‘dood is dood en daarna niets meer’ filosofie steeds meer op losse schroeven komt te staan. Maar dit terzijde.

Er is ook in zekere zin sprake van dood bij de teloorgang van kunstschatten. Zoals het in vlammen opgaan van het Armandomuseum, vanmiddag in Amersfoort. Gek, gisteren was er een dreigende brand bij onze buren en vandaag dit bericht. Dat ik nu juist dit nieuws-item oppak heeft te maken met het feit dat ik een jaar of vier geleden Armando heb geïnterviewd. Dat was bij hem thuis, een flatappartement in Amstelveen, met uitzicht over een uitgestrekt weidelandschap.

Armando in zijn atelier (foto Franco Gori)

Of liever gezegd, het was in zijn huis in Nederland, hij bivakkeerde ook in Berlijn, waar hij een groot atelier heeft. Ook heb ik het Armandomuseum in Amersfoort bezocht. Een prachtige hoge expositieruimte in een kerkgebouw, de Elleboogkerk. Een groot deel van het werk van Armando, maar ook dat van andere kunstenaars, en een schilderij uit de 17e eeuw dat Museum Bredius – waar ik ooit ben opgegroeid – in bruikleen had gegeven, zijn vanmiddag samen met het gebouw in vlammen opgegaan.

Alles is vergankelijk. ‘Over honderd jaar zijn wij allemaal dood. Jij ook. Ik ook,’ hoorde ik een paar jaar geleden Hessel zingen in zijn café ‘De Groene Weide’ op Terschelling. Zo is het maar net. Maar het leven is niet louter vergankelijkheid, het is een constant geboren worden, opgroeien en na een bloeiperiode weer aftakelen en vergaan. Niets ergs of droefgeestigs aan op de keper beschouwd, zo is alles in het leven, zo is de natuur. Maar uiteindelijk: E=MC2, energie (bewustzijn, de geest, de ziel, name it!) gaat nooit verloren, dus optimistischer kan ik dit toch wat ‘zware’ blogje niet afsluiten!

Overigens géén trainingsverhaal vanavond, want ik moest even langs de dierenarts met een bakje opgevangen urine van Woody, een van onze honden. Hij eet zich een ongeluk maar wordt steeds magerder. Mogelijk heeft hij last van suiker, morgen horen we wat de uitslag is.

Fire Brigade!

De voor mijn doen uiterst rustige zondag – ik ben alleen even weggegaan om een half uurtje te fitnessen, voor de rest heb ik geblogd en geschilderd – werd slechts onderbroken door een opstootje bij ons in de straat. Drie brandweerauto’s stonden er opeens, er was kennelijk rook of vuur gesignaleerd twee huizen naast ons.

Het bleek echter loos alarm geweest te zijn. Maar goed, de buren hebben elkaar weer eens gezien en dat is ook wat waard…

Nou is een berichtje van veel gedoe om niets wel wat kaaltjes, vandaar een toepasselijk muziekje. Uiteraard weer Uit den Ouden Doosch….

THE MOVE – FIRE BRIGADE

Uit de kunst, in de kunst

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik op zaterdagochtend trainde. Telkens was er iets, meestal een loop in het weekend waaraan ik wilde meedoen. Ditmaal echter niet!

Helmie, Ton en Henk lopen dit weekend in Majorca, ik kreeg al een sms-je dat het daar 20 graden is. En of ik al een beetje jaloers ben. Nou nee hoor, want ook hier scheen de zon de hele dag. Toegegeven, het was hier zes tot acht graden koeler, maar het was heerlijk loopweer.

Ik zou met Isabel meetrainen, maar er waren zó weinig lopers uit de groep van afgelopen woensdag aanwezig, dat we ons aansloten bij de groep van Sjaak Oosterlaken. Er stond vandaag een duurloop van anderhalf uur netto op het programma. Maar eerst inlopen door de duinen en oefeningen doen.

Daarna gingen we op weg, door de duinen richting Kijkduin en verder, over de Puinduinen en naar Park Ockenburgh, we kwamen op het laatst ook nog door een stukje Madestein. Voor een duurtraining vond ik dat het vrij hard ging, vooral in het begin. Het was echter wel bij te houden maar nadat ik tot drie keer toe achterbleef om mijn losgeraakte (rode) veters te strikken, kostten de sprintjes om weer bij de groep te komen vrij veel extra energie. Toch herstelde ik steeds goed en heb de negentig minuten zonder problemen volgemaakt.

Heel even hadden we een kort oponthoud op het moment dat we het bos bij begraafplaats Ockenburgh uitkwamen. Er kwam een rouwstoet voorbij, waarop Sjaak ons even stilhield totdat de stoet voorbij was. Zo vormden wij een erehaag van hardlopers, wat wel gewaardeerd werd geloof ik.

Met mijn mobieltje die bijna twee jaar oud is en dus niet de camerakwaliteit heeft van tegenwoordige versies, heb ik nog een paar foto’s gemaakt van de rek- en strekoefeningen, en na afloop een groepsfoto. Niet iedereen staat er op geloof ik, maar het gaat om de indruk.

Vreemde Dingen – Surrealisme en Design

Wat is dit nou voor een rare loopvogel? Even snel getekend, het leek mij wel een aardig bruggetje tussen de sportieve ren-ochtend en het culturele middagje Rotterdam. In Museum Boymans van Beuningen is namelijk een expositie gaande van surrealistische kunst. Eerst even met museumvriendin Karin gelunchd in een gezellig bruin café in de buurt van Boymans, daarna richting museum. Ondanks onze museumjaarkaart, moesten we extra (€ 3,50) betalen voor de tentoonstelling. Die bleek echter het geld wel waard. De grote benedenzaal was helemaal omgebouwd voor de expositie. Het zag er echt fantastisch uit, met een wel vijf meter groot hoofd waar via een projector knipperende ogen waren geprojecteerd, een reusachtige arm van gips en tientallen tekeningen en schilderijen. Het in 1924 door André Breton gelanceerde surrealisme werkte door in mode, theaterontwerpen, architectuur en interieur is nu voor het eerst te zien in deze unieke expositie. Jammer dat er geen foto’s gemaakt mochten worden, ik had een mooie indruk kunnen vastleggen.

Er zijn tal van wereldberoemde schilderijen te zien, onder andere van Giorgio de Chirico, Salvador Dalí, René Magritte en Max Ernst. Zij hebben de toon gezet, samen met de meest excentrieke objecten uit de twintigste eeuw. Van het strijkijzer met spijkers van Man Ray, de oorbellen die Yves Tanguy beschilderde voor Peggy Guggenheim, tot Meret Oppenheims Tafel met vogelpoten en de dramatische Skeletjurk van Elsa Schiaparelli.

Al die honderden kunstwerken en designobjecten, die vroeger een ware visuele en intellectuele revolutie ontketenden, zijn afkomstig van particuliere verzamelingen en museumcollecties uit de hele wereld.

De toonaangevende Antwerpse modeontwerpers Walter Van Beirendonck en Dirk Van Saene zijn door Museum Boijmans Van Beuningen uitgenodigd voor het tentoonstellingsontwerp. Zij hebben niet eerder bij elkaar getoonde objecten tot een hedendaagse surrealistische ervaring samengesmolten: een spectaculair concept geïnspireerd op de rol die de etalagepop speelt als fetisj van de surrealisten.

De tentoonstelling is tot stand gekomen in samenwerking met het Victoria and Albert Museum in Londen en het Guggenheim Museum Bilbao en is mede mogelijk gemaakt door: HGIS-Cultuurprogramma en de Mondriaan Stichting.