Lekkere Luggies en mooie Liggies…

De laatste vrije dag. Het klinkt gek, maar zó erg vind ik het niet om weer te gaan werken. Er waren de afgelopen tien dagen vele mooie momenten, maar vanwege het slechte weer en de hernia-achtige problemen waren er ook veel ‘binnenzit’ dagen. Daar wordt ik altijd een beetje ‘gaar’ van, ik ben graag buiten. Maar ja, het was meer dan eens onaangenaam koud en vooral onaangenaam glad, trainingen kon ik niet volgen en wedstrijden konden niet gelopen worden, al heb mij er wel toe gezet om bijna elke dag een stukje te lopen. 20 tot hooguit 35 minuten, niet langer omdat de pijn het mij onmogelijk maakte.

Ik heb wel zowat alle one-man shows van de diverse cabaretiers gezien, hetzij op TV of via Uitzending Gemist op de PC. Herman Finkers, Guido Wijers, Jan-Jaap van der Wal, Freek de Jonge, Theo Maassen en uiteraard Najib Amhali ‘live’ op Tweede Kerstdag. Wijers was goed, hij gaf een prima show ten beste met als running gag die charismatische Michael Jackson-pose. Ik vond hem beter dan de vorige keer, en dat gold ook voor Van der Wal. Finkers was ook erg goed maar op de een of andere manier miste ik zijn snorretje, dat hem destijds een onmiskenbaar komische uitstraling gaf. Ook vond ik zijn woordspelingen en grappen vroeger wat hilarischer. Wel was hij erg open over zijn ziekte, die ongeneeslijk blijkt en alhoewel hij daar zelf heel filosofisch-laconiek over doet, drukt dat onbewust toch een stempel op zijn voorstelling.
Ook verrassend goed was Freek de Jonge, al vond ik de manier waarop hij het publiek tot een politiek-correcte stellingname dwong met zijn hoofddoekjes-act nogal tenenkrommend. Theo Maassen vond ik erg sterk, rauwe provocerende acts gaan bijna naadloos over in relativerende en wijsgerige bespiegelingen, waardoor hij het publiek steeds op het verkeerde been weet te zetten.

"Aftershave werkt alleen bij mannen die geen aftershave nodig hebben"

Dit vond ik altijd wel een grappige uitspraak (niet van Theo Maassen overigens). Vandaag heb ik mijn Iris-cheque verzilverd, de cadeaubon die ik kreeg vanwege de rol van man met lange witte baard. Met dank aan de P. Oosterleeschool! Wat ik ervoor heb gekocht heeft echter niets met baarden te maken, sterker nog: alles met gladgeschorenheid! Kortom: ‘een luchtje’. Ook al werkt het bij mij niet…;-)

Het is een wonderlijke wereld, die van de luchtjes, de parfums, aftershaves en de eau de toilettes. Er zijn hele sites aan gewijd, ook met recensies, zoals deze. Wat is een lekker luchtje? En welke past bij mijn persoon? Lastig. Ik heb wel een reeks flesjes staan waarvan een deel al bijna op is.

Obsession van Calvin Klein vond ik altijd wel lekker, ik heb deze meer dan eens gekocht. Een beetje zware, zoete geur die licht aangebracht moet worden en lang blijft ‘hangen’. Het is wel een ‘avond’ geur, meer zwoel dan sportief. Puma Create is ook lekker, dat is meer een frisse, sportieve geur, uitstekend geschikt voor zomerse dagen en/of na sportbeoefening. Lekker geurtje! Dan is er die van Van Gils, een complexe, kruidige geur, en ‘Pleasure for Men‘ van Estée Lauder. Dat flesje Amando staat er een beetje voor spek en bonen bij want die is allang op, maar wat ik mij ervan kan herinneren is dat het een nogal zware, vrij sterke geur had.

Uiteindelijk heb ik een flacon ‘Hugo Boss on the Bottle’ gekocht. Heerlijk zoet-kruidig luchtje dat lang blijft hangen. Ook deze heb ik al eerder gehad. Niets mis mee. Ik kreeg ook nog een monsterflesje Jean Paul Gaulthier mee, die schijnt ook zeer goed te zijn. Het originele flesje heeft de vorm van een mannentorso.

…en er was licht!

Tenslotte – ik spring wel erg van de hak op de tak, maar dat moet een keer kunnen – wil ik nog even kwijt deze avond op tv een verrassend mooie documentaire te hebben gezien van Joanna Lumley, getiteld ‘In the land of the Northern Lights’. Op advies van een wetenschapper reist zij naar het noordelijkste en meest duistere deel van Noorwegen om het noorderlicht te aanschouwen. Dat het noorderlicht een spectaculair natuurverschijnsel is was mij uiteraard bekend, maar zo spectaculair zoals dat in deze documentaire wordt getoond heb ik het nooit eerder gezien. Misschien zijn er onder de bloggers wel mensen die hier ooit live getuige van zijn geweest, in dat geval denk ik dat zij zullen beamen dat er weinig natuurverschijnselen mooier en indrukwekkender zijn.

Wie ongeduldig is of geen tijd heeft, start de opname bij 4:50!

Offline, online!

Als je een tijdje off-line bent kun je je echt ‘down’ voelen, zelfs de gedachten aan de marathon en de lichte gespannenheid die daar bij hoort raakt dan volkomen op de achtergrond. Het is alsof je helemaal afgesloten bent van de wereld. Raar eigenlijk, vijftien jaar geleden was er nog geen internet in de privé-omgeving en je mist dan ook niets. Je had toen ook – uiteraard – geen digitale/virtuele netwerken.

Maar goed, we zijn er weer! Het heeft heel wat gedoe en hoofdbrekens gekost, maar ik heb Windows opnieuw geïnstalleerd en nu maar hopen dat-ie het blijft doen. Ik hoop dit blogje vanavond (als het meezit straks) bij te werken.

In ieder geval wil ik iedereen die morgen meedoet aan de marathon van Rotterdam, ongeacht de afstand die zij lopen, alle succes toewensen!!

Ik loop niet meer de 3:01:27 zoals op deze foto van de marathon van Amsterdam in 1980 (waar Gerard Nijboer zijn 2:09:01 liep!), maar met een uur later zou ik nu dik tevreden zijn! We’ll see…

Pre-lente dag

Er is waarachtig al iets van lente merkbaar in de lucht. Een ondefinieerbaar, tintelend gevoel. Aan de natuur is het nog niet zo goed te merken, ofschoon je vooral ‘s ochtends steeds meer vogels hoort zingen. En hier en daar geven de eerste bolgewassen kleur aan het overheersend grauwbruin van de met dor bladafval geplaveide bosgrond. Toen ik eergisteren richting Ockenburgh liep, zag ik bij de ingang van dat park een opvallende concentratie van gele winterakonietjes en sneeuwklokjes staan. Deze heb ik vandaag op de foto gezet, toen ik dit combineerde met een wandelingetje door Meer en Bosch. Daar zag ik nog bovenstaande aalscholver wapperen met zijn vleugels, kennelijk na het scholven van alen of andere vissen.

Later in de middag ging ik naar de stad. Ik had afgesproken met Paul Versteegh, we gingen wat inkopen doen in verband met komende verjaardagen van clubvrienden. Ik had met hem afgesproken bij de Vrije Academie, waar hij zijn atelier heeft.

Nu ik er toch was, heb ik meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om de foto-expositie van Pavel Wolberg te bezichtigen op de parterre, waarin het schrille contrast tussen oorlogsdreiging – vanwege de voortdurende aanwezigheid van het leger in het straatbeeld – en een welhaast hedonistische levensstijl van met name jonge Israëliërs wordt verbeeld, maar ook de tragiek van het Palestijnse volk pijnlijk voelbaar wordt. In die zin lijkt de kunstenaar geen partij te kiezen. Sommige foto’s lijken, nee, zijn geënsceneerd al is moeilijk te zien welke.

Na het shoppen gingen we naar Dudok om een palmpje te vatten. Op de valreep zag ik daar David (Dick) van Es, oud-klasgenoot van het Haags Genootschap. Andermaal deze week werd ik met het verleden geconfronteerd!

We liepen nog even naar De Plaatboef en vervolgens naar Run2Day. Dat was om de Nike Lunar Racer en de Nike Lunar Trainer te passen, ik ben zo zoetjes-aan toch weer aan ‘verse’ schoenen toe en lichte schoenen lijken mij het einde. Echter, in tegenstelling tot wat op de website van Run2Day Den Haag staat (er zouden nog veel in voorraad zijn), bleken de schoenen – zelfs landelijk gezien – uitverkocht. Nou ja, een andere keer ga ik wel eens op schoenenjacht, het zal wel weer mijn andere favoriete schoenmerk, Mizuno, worden.

Klusjes klaren

Erg veel spannends is er niet gebeurd vandaag. Er moesten wat klusjes worden geklaard. Eerst een scriptie van 75 kantjes redigeren (was ik al eerder deze week mee begonnen) en daarna naar Artifact om papier en tekenmateriaal te kopen voor een ander klusje waar ik nu even niet over kan uitwijden maar waar ik de rest van de dag mee zoet ben geweest. Althans, met een opzetje.

‘s Middags heb ik ook nog even de loopschoenen aangetrokken en ben de duinen ingegaan, zo’n 40 minuten. Het ging weer met veel pijn en moeite gepaard, en wat was ik weer amechtig. Ik heb twee jaar geleden rond deze tijd ook zo’n periode gehad. Gek, ‘s winters ondervind ik altijd meer problemen dan ‘s zomers. Het is alsof er ergens vanuit mijn – wat stijve – rug signalen naar benen en vooral knieën worden gezonden, wat een heel verzuurd gevoel geeft en een absoluut onvermogen om snel en ontspannen te lopen.

Maar komaan, dat kleinzerige gedoe, dat geloven jullie wel. Meestal gaat het met een paar dagen over. ‘s Avonds zowaar nog enkele tv-programma’s gezien, zoals Andere Tijden met een documentaire over ‘de Hollandse periode’ van The Beach Boys en Char, altijd interessant en vooral frappant, wat men er ook van zegt.

En weer een foto die niets met dit blogje te maken heeft maar mij wel vanavond is toegezonden door  Hugo, de grote Doornvogels-leider. Ik loop hier tijdens een – blijkens outfit, gezichtsteint en lommerrijke staat der bomen zomerse – wandeling van de groep met Agnes, een van de dames-Doornvogels.

Ach, voor je het weet is het zomer. Maar voorlopig is het een kwestie van doorbijten, vooralsnog is deze februari een grauwe, saaie en kille maand. Ook vandaag weer fietste ik net in zo’n winterse bui met hagel, natte sneeuw en regen. Dat was geen pretje.

 

Zondag-varia

Dit wordt een wat merkwaardig blogje, want het gaat over van alles en nog wat. Zo was mijn zondag ook. Het grootste deel van de dag ben ik thuisgebleven, op een uurtje Fitness na (nee, geen Fitna).

Wel grappig, bij Knetemann, waar overwegend zeer brede en zeer gespierde mannenbroeders zich afbeulen, zag ik zowaar twee bekende Hagenezen, de bekende acteur Stefan de Walle, en de Haagse Harrie onder de dichters, Boozy.

Toch is die Stefan van de Walle niet het musculaire type zoals zijn Amerikaanse collega Mickey Rourkey. Mijn hemel, wat is die man veranderd. Van de knappe, zachtaardig-vriendelijk ogende en wat mysterieus-zwijgzame acteur van twintig jaar geleden is hij geëvolueerd tot een ruige, getatoeerde kerel met lang haar, giga-biceps en tattoos die ook privé een behoorlijke lastpak schijnt te zijn. En uiteraard behoorlijk ouder geworden, hij is nu 58 jaar. Hij ziet er niet uit (ook door de plastische chirurgie, ondergaan nadat zijn gezicht behoorlijk gehavend was tijdens zijn tweede carriere als bokser), maar toch heeft hij met de film ‘The Wrestler’ een enorme come-back gemaakt; zijn acteerprestaties hebben grote indruk op de Hollywood-goegemeente en ook daarbuiten gemaakt.

Nu is het een groot misverstand te denken dat spierbundels per definitie dommekrachten zijn. Sterker nog: de naar alle waarschijnlijkheid intelligentste man ter wereld ìs een bodybuilder. Zijn naam is Chris(topher) Langan, een autodidact met een I.Q. van tussen de 192 en 210! Hoger dus dan ‘een’ Einstein of ‘een’ Mozart. Vroeger had je die boekjes van Hans Eysenck met IQ-testen. Wat mij daarvan vooral is bijgebleven was zijn stelling – kort door de bocht geformuleerd – ‘Hoe intelligenter, hoe welvarender/rijker’.  Dat dit echter niet altijd opgaat bewijst Langan wel. In het dagelijks leven is hij namelijk géén wetenschapper, politicus, kunstenaar of zakenman, maar portier… Maar goed, dat groot maatschappelijk succes niet altijd gepaard hoeft te gaan met een extreem hoge intelligentie bewijzen tal van BN’ers wel, het gaat ook om charisma, ‘mazzel’, meer goede kennissen dan kennis, een zeer specifiek en maatschappelijk gewild talent (voetballer of zanger(es) bijvoorbeeld) en ga zo maar even door.

Fascinerend vind ik het wel, reden dat ik op Youtube ben gaan snuffelen of er iets van David Langan op staat. En zowaar! http://www.youtube.com/watch?v=-ak5Lr3qkW0 . Afgezien van zijn heldere blik en gedecideerde, efficiënte manier van formuleren, zie je zijn genialiteit niet onmiddellijk van hem af. Maar hij is het wel. Omstreden is hij ook, gelet op de reacties, maar dat krijg je al snel natuurlijk als je met je kop (of intelligentie) boven het maaiveld komt.

Er zijn echter nog meer genieën van het niveau-Langan bekend, zoals een 7-jarige chirurg. Allemaal van die types die al aan de universiteit doceren op het moment dat hun leeftijdgenoten nog de basisschool moeten afmaken.

Vanmiddag heb ik weer eens het penseel ter hand genomen. Het werd weer eens tijd. Ik ben momenteel met twee schilderijen bezig, maar ze zijn nog niet af.

Uitwas van commercie: ik krijg er een sik(!) van…

Het was een relaíe dag gisteren, maar er valt niet veel bloggenswaardigs te melden. Dat ik even flink heb gefitnessd inclusief 30 minuten op de crosstrainer (dat is mijn cardiotraining, ik heb een hekel aan de loopband) en achteraf een korte sauna, geloven we wel dacht ik zo.

Eigenlijk was ik van plan om later naar Rotterdam te gaan. Daar draait het Internationale Film Festival Rotterdam weer op volle toeren. Dat plan heb ik zeer ten dele gerealiseerd. Dat wil zeggen: ik bèn naar Rotterdam gegaan, en ik wàs in De Doelen om een kaartje te scoren. Maar na tien minuten ben ik rechtsomkeert gegaan. Er stonden namelijk zulke enorm lange giga-rijen voor de kassa’s, zonder overdrijving honderden mensen. Dat schoot niet op. Ik wilde een film gaan zien om half drie (over en van Geerts landgenoot Jean Luc van Damme). Ik stond om tien voor twee in de rij. Dat zou ik niet gaan redden. Dus maar weer terug. Voor de rest wat in huis gerommeld. Wel nog een paar keer buiten geweest – dat was geen pretje – om boodschappen te doen.

Oh ja, mij wel nog even wild-geërgerd aan een uitwas van het commercialisme. Gek genoeg vond ik later nergens op internet een reactie van iemand die mijn verontwaardiging deelde. Integendeel, louter lovende recensies. Ik heb het over de Gilette Power Fusion, dat scheerapparaatje met van die ingenieuze mesjes en een batterijtje. Ik heb het houdertje met een paar mesjes destijds gekocht voor een habbekrats. Toegegeven, het scheert lekker, maar op zeker moment zijn de mesjes op. Voor € 32,95 (jawel, bijna 70 gulden!!!!) koop je 8 nieuwe mesjes, daar doe je dan op zijn gunstigst een half jaar mee.

Ik ga mij maar weer met het electrische scheerapparaat of met die goedkope camping-mesjes scheren. Ik vind het pure oplichterij, zo’n actie. Het gekke is dat de meeste mensen het doodnormaal schijnen te vinden. Ik zal wel ouderwets zijn…

 

Donderdag werd Zondag

Donderdag is mijn wekelijkse vrije dag. Veel geluk gehad wat het weer betreft. Sterker nog: het werd zowaar erg warm! Later op de dag kwamen er wel wat wolken, maar deze kregen van de felle zon geen kans om te overheersen.

Vier uur strand, bezoek bij mijn vader, fitness. Dat was, kort samengevat, mijn donderdag. In het weekend zal er echter genoeg ‘blog-stof’ zijn, met de Open Monumentendag in Den Haag, de BBQ bij Haag Atletiek en de Fortis Halve Marathon in Rotterdam.

Vandaag echter even pauze…

Over de man, de kikkers en de egel

Even een tussendoorblogje, morgenavond komt er een verslag van de Kadeloop in Schipluiden. We gaan het maar weer eens proberen.

Hierboven een vertrouwd beeld voor mij. Bijna iedere ochtend kom ik clubgenoot Carlo tegen als we in Utrecht uit de intercity stappen. Het eerste dat hij doet is zijn vouwfiets in orde maken. Toch wel handig, zo’n vouwfiets, al kost-ie wel een paar duiten.

Verder wat foto’s van enkele tuinbewoners. Bijgaande bruine kikkers – volgens mij is het de variant die ook wel ‘springkikker’ wordt genoemd vanwege de enorm lange achterbenen – zaten gezellig op een steen aan de rand van de vijver te zonnen.

En dit stekelige maar niettemin verlegen persoontje liep vandaag door de tuin op weg naar de schuur waar ik hem of haar snapte. Echt ijdel kun je dit egeltje niet noemen…

Lof der Zotheid…

Deze heer stond weliswaar enigszins bezijden het feestgewoel van gisteren, maar wat zou hij van al die marathonlopers hebben gedacht, als hij nog had geleefd? Misschien had het hem geïnspireerd om een extra hoofdstuk aan zijn levenswerk ‘Lof der Zotheid’ toe te voegen. Gelukkig hoeft Midas Dekkers van Desiderius geen concurrentie meer te vrezen.

Nu weer iets heel anders: vorige week plaatste ik een foto van een tweetal bewoners van de vijver: twee bruine kikkers die elkaar stevig omklemden. Hun hartstocht heeft tot onderstaand resultaat geleid. Ik zag het gisteren drijven. Het lijkt op een kwal, maar het is onvervalst kikkerdril. Dus over pakweg tien dagen moeten er zo’n 800 geboortekaartjes worden verzonden. Nou ja, dat laat ik maar aan de ouders over. Je zult toch maar zoveel namen moeten verzinnen, en dan al die adressen schrijven… Daarom doen kikkers dat ook niet.

Ik ben nog niet aan mijn marathontraining begonnen, daarmee begin ik in juni. Vanavond heb ik veertig minuutjes gelopen met daarbinnen vier maal 800 meter iets sneller.

Lof der Zotheid…

Deze heer stond weliswaar enigszins bezijden het feestgewoel van gisteren, maar wat zou hij van al die marathonlopers hebben gedacht, als hij nog had geleefd? Misschien had het hem geïnspireerd om een extra hoofdstuk aan zijn levenswerk ‘Lof der Zotheid’ toe te voegen. Gelukkig hoeft Midas Dekkers van Desiderius geen concurrentie meer te vrezen.

Nu weer iets heel anders: vorige week plaatste ik een foto van een tweetal bewoners van de vijver: twee bruine kikkers die elkaar stevig omklemden. Hun hartstocht heeft tot onderstaand resultaat geleid. Ik zag het gisteren drijven. Het lijkt op een kwal, maar het is onvervalst kikkerdril. Dus over pakweg tien dagen moeten er zo’n 800 geboortekaartjes worden verzonden. Nou ja, dat laat ik maar aan de ouders over. Je zult toch maar zoveel namen moeten verzinnen, en dan al die adressen schrijven… Daarom doen kikkers dat ook niet.

Ik ben nog niet aan mijn marathontraining begonnen, daarmee begin ik in juni. Vanavond heb ik veertig minuutjes gelopen met daarbinnen vier maal 800 meter iets sneller.