Carvoorval

Het is alweer drie jaar geleden dat ik met een groepje HAAG-atleten naar het Carnaval ging. Dat was in Breda en Gilze-Rijen, en in combinatie met de verjaardag van één van hen.
Dit jaar gaat het weer gebeuren. Daarom ben ik zaterdag naar Leiden gegaan, naar Hoppezak, een winkel aan de pittoreske Pieterskerkstraat met een enorm assortiment aan kostuums, dierenpakken, maskers, pruiken en overige attributen. Ze verhuren aan particulieren (voor carnaval, feesten en partijen en wat al niet) en toneelgezelschappen. Ik heb slechts één attribuut gereserveerd, die ga ik dinsdagochtend over een week ophalen.

In de trein kwam ik voor de tweede keer deze week (toeval?) Yvonne ‘van de club’ tegen. Ze had afgesproken met een vriendin in Leiden, dus reisden we samen en liepen vanaf het station een stuk met elkaar op. Later in de middag was er een verjaardagsfeest van Nina, een buurmeisje. Ze was negen jaar geworden en haar ouders waren de hele dag in de weer om vrienden, buren en naderhand familieleden te voorzien van lekkere hapjes, drankjes en hun als altijd overheerlijke pompoensoep. Bij gelegenheid zal ik het recept eens vragen.

Zondag even naar de stad gegaan om boodschappen te doen. Ik verzeilde in de bibliotheek, waar ik nog een concert van een aantal wonderkinderen bijwoonde: Tobias Borsboom, Nicolas van Poucke en Xavier Boot (alleen die namen al, dat móet gewoon tot klassieke muziek leiden) speelden pianoconcerten van Breval, Chopin en Liszt. De zeer jeugdige celliste Ella van Poucke speelde het eerste nummer mee met Tobias, Concertino van Breval. Geweldig, ik keek er naar als een kip naar het onweer. Hoe is het mogelijk dat mensen die nog maar net de luiers zijn ontgroeid zóveel virtuositeit ten toon kunnen spreiden. Er is meer tussen hemel en aarde….. Het was trouwens een benefietconcert voor Azië, dus helemaal gratis was het nu ook weer niet.

Weer thuisgekomen, de DVD van Focus, die ik van collega Hans Ottenhoff (zwager van Cyril Havermans, ooit basgitarist bij die roemruchte formatie) te leen had gekregen, bekeken.Mooie muziek, mooie verhalen van een grijs-gebakkebaarde Thijs van Leer en fraaie opnamen van de groep in de studio, in een kasteel (met de eigenaresse waarvan Van Leer ooit nog ‘een liaison’ was begonnen, zo bekent hij) en op het podium.

Op zijn Frans

Zo’n ‘petit déjeuner’ gaat er altijd in, zeker daags na een lange, lange reis naar het verre zuiden (Breda).

Het kan vreemd lopen met legendes. Want al mag Hugh Hopper – zeker in cultkringen – een legende worden genoemd, gisteravond was daar weinig van te merken. En niet alleen omdat de man totaal wars is van ster-allures, maar ook omdat er slechts zo’n veertig mensen in café Het Hijgend Hert – der jacht ontkomen naar de verrichtingen van NDIO, de band van Frank van der Kooy, kwam kijken. Hopper speelt daarin een bescheiden, begeleidende rol, zij het dat enkele composities van zijn hand waren. De band speelde voornamelijk nieuwe nummers, die in het najaar op CD worden uitgebracht op het Amerikaanse CUNEIFORM label. Dit na een korte tournee door ons land. De band was niet compleet gisteravond, omdat de gitarist wegens familie-omstandigheden niet aanwezig was. Wat niet wegneemt dat met verve werd gemusiceerd. De muziek is een mengeling van jazzrock/fusion en free-jazz, met klassieke elementen, bij vlagen Zappa-achtig en met een overduidelijke “Canterbury-feel”. Niet zo verwonderlijk, want behalve Hopper zit ook trombonist Robert Jarvis in de band, een man die ook uit Kent komt en de Canterbury-scene van binnen kent, ook al is hij een generatie jonger dan Hopper. Een van Engelands belangrijkste mensen op het gebied van de free jazz. Iemand die met veel artiesten van velerlei pluimage samenwerkt, in veel bands speelt en intensief met geluid experimenteert, zo bleek uit een gesprek dat ik met hem in de pauze had.

Hopper is later dit voorjaar weer met een andere band, The Soft Machine Legacy, in ons land. Er zullen dan optredens zijn o.a. in Zaanstad, check ook Hugh Hopper

Het zal mij benieuwen

Een normale werkdag, en aansluitend een duurloopje van ruim een uur richting en door het Zuiderpark. Dat ik heb gelopen, daarvan kan André T. getuigen; ik kwam hem tegen op De Mient, toen hij naar huis fietste. Ik begin zoetjesaan op een leeftijd te komen dat mijn herinneringen in de categorie ‘Opa vertelt’ beginnen te vallen. Dat was al zo toen ik mijn LP’s besprak. Het verhaaltje van vandaag, lieve kijkbuiskinderen, is een aanloop naar morgenavond (inmiddels vanavond). Maar eerst onderstaand plaatje.

<img src="http://img140.exs.cx/img140/8650/oslo201971310x2454xy.jpg&quot; alt="" /

Soft Machine met Robert Wyatt achter de drumkit, Mike Ratledge op de rug gezien en helemaal op de achtergrond Hugh Hopper

Jawel, The Soft Machine, een van de belangrijkste vertegenwoordigers van de zogenaamde Canterbury-scene, zo genoemd omdat in dat pittoreske Britse stadje veel musici en studenten actief waren met het maken van zeer opwindende ‘Arty’, experimenteel getinte pop, rock en jazz-muziek. Groepen als Gong en Caravan maakten ook deel uit van deze scene. In de late sixties en seventies was er geen groep die zóveel magie in zijn muziek legde als ‘The Softs’. Een bijzonder stel: je had die kleine blonde drummer Robert Wyatt, tevens zanger, met een opvallend hoge, ijle stem; de eeuwig gezonnebrilde Mike Ratledge, die altoos stoïcijns de meest virtuoze klanken uit zijn toetsen wist te toveren; de serieuze maar briljante saxofonist Elton Dean en last but not least die leptosome intellectueel Hugh Hopper, die met schijnbaar saai-eentonige maar oh zo effectieve basloopjes een ongelooflijk spannend en stabiel basispatroon onder het wilde gefreak van zijn kornuiten wist te weven. Dat was de Soft Machine zoals ik ze destijds zag, o.a. in het soutterain van het Gemeentemuseum Den Haag, waar nu het Fotomuseum GEM staat. En later in De Doelen in Rotterdam. Ik was er met een vriend heengegaan, maar toen het concert was afgelopen reden er geen treinen meer richting Den Haag. We zijn toen gaan wandelen langs de snelweg, en rond vijf uur ‘s ochtends kwamen we in Delft aan, met blaren op de voeten. Daar hebben we nog een uur gewacht op de eerste tram richting Den Haag. Dat waren nog eens tijden…. Maar ziet: begin deze week was ik een beetje aan het googlen, zie ik opeens dat Hugh Hopper morgenavond, vrijdag dus en voor de meeste lezers van dit log vandaag, met de band van Frank van der Kooij, NDIO (Never Dance In Orang) optreedt in Breda, in Café Het Hijgend Hert. Daar moet ik dus gewoon heen. Mijn concertmaatje Ruud, amper één dag terug van vakantie in Thailand, was er wel voor in om mee te gaan. Zaterdag een verslag.

Hugh Hopper en Robert Wyatt

Veelbewogen woensdag…..

Gistermorgen had ik een interview met de mediawoordvoerster van de LPF in de Tweede Kamer, Margot Kraneveldt. Dit was voor het blad Comedia, het magazine van het Commissariaat voor de Media. Het blad met interview moet nog uitkomen, dus ik kan er nog niet veel over zeggen. Hooguit dan dat Margot als een heel open, hartelijke, eerlijke en welbespraakte (maar dat is logisch) vrouw op mij overkwam; iemand met een duidelijke doch genuanceerde visie over hoe de toekomstige publieke omroep er in haar optiek uit zou moeten zien.

Dat de Tweede Kamer overigens goed beveiligd wordt, is iets dat ik aan den lijve ondervond. Het ter inzage geven van mijn ID-kaart bleek niet voldoende: mijn tas werd onderzocht op metalen voorwerpen, mijn zakken moest ik leeg maken en vervolgens moest ik met gespreide armen gaan staan, waarna ik met een apparaat werd ‘gescand’.

Na het interview ben ik naar Hilversum gegaan en ben meteen met de uitwerking ervan begonnen.

De training heb ik niet gehaald ‘s avonds, omdat de NS het liet afweten. Er waren stroomstoringen tussen Woerden en Gouda, zodat er geen treinverkeer mogelijk was van Utrecht naar Den Haag. Ik heb toen maar de trein naar Amsterdam genomen, in Duivendrecht stapte ik uit om de trein naar Schiphol te pakken. Deze had ook weer 40 minuten vertraging, waarna ik met een andere trein naar Amsterdam CS ben gegaan en van daaruit weer een trein naar Leiden, toen weer overgestapt naar een trein richting Den Haag CS. Al met al was ik om 19.15 uur thuis, terwijl ik om 16.30 uur van kantoor vertrok.Toch maar snel omgekleed en voor mijzelf een half uurtje gelopen. Vanavond ga ik een langere duurloop doen, een uur lang met korte versnellingen. Ik heb het nu opgeschreven, dus moet ik mij er ook aan houden!

Boekhandel Verwijs: schoon, helder, schitterend

Drie dames, aan hun outfit te zien uit de 18e eeuw, kwamen vanavond binnengelopen bij boekhandel Verwijs in de Passage. Een deel van het gezelschap maakt deel uit van het zangcollectief Schoon, helder, schitterend!. Zij zongen ter opluistering van de opening van het nieuwe pand de honderden genodigden toe, drie klassieke liederen vanaf de balustrade op de eerste verdieping. Op de benedenverdieping zorgde een kamerorkestje voor de muzikale noot. Veel aandacht en applaus vielen de artiesten echter niet ten deel, te druk als het gezelschap beneden het had met netwerken, van champagne en wijn nippen en het bespreken van anderszins behartenswaardige zaken.

Dit alles gebeurde nadat het pand feestelijk was geopend door Boris Dittrich. En daar was alle aanleiding toe, want het ziet er prachtig uit allemaal. Als je de boekhandel binnenkomt, lijkt het wel of je een plein betreedt. Loop je door, dan kun je links en rechts de (wentel)trap op naar de eerste en vervolgens met een andere trap naar de tweede verdieping. Drie etages dus, de parterre meegerekend. Kijk je omhoog, dan zie je een deels van hout en deels van glas vervaardigd koepeldak. Alsof je je in een passage binnen de passage bevindt. En dat klopt wel, want het maakte deel uit van het vroegere Hotel Du Passage. Aan de binnenkant met koepel is sinds 1971 niets meer gedaan, grotendeels om financiële redenen. Nu is het pand, nadat een deel van de binnenkant is gesloopt, volledig gerenoveerd. Zo zijn de vloeren door middel van staalconstructies versterkt, omdat de kasten met boeken een enorme belasting met zich meebrengen. Daarvoor is fors in de buidel getast.

Maar we zijn er nog niet, de Passage wordt in zijn geheel flink aangepakt. Zo komt er ook weer een hotel en worden gedeelten geschikt gemaakt voor kantoren en bewoning. Projectontwikkelaar Provast brengt in opdracht van Fortis Vastgoed Beleggingen de herontwikkeling van de Passage tot stand. Ik kwam nog een oude klasgenoot tegen, Arthur Akkerman, baas van de befaamde vulpennenwinkel in de Passage. Iemand die in veertig jaar tijd geen snars is veranderd, alleen het haar is wat grijzer geworden. Hij toonde zich duidelijk opgetogen met de nieuwe aanwinst van wat ook ‘zijn’ Passage is.

En ik sprak nog even met Robert-Jan Rueb, broer van Marnix, de geestelijke vader van Haagse Harry. De gebroeders kunnen in zekere zin als beschermers van het èchte Haags worden beschouwd.

Op glad ijs

Laan van Meerdervoortloop. Of was het de Laan van Meerdervoortschaatstocht? Dat was wat wij vanavond hebben gedaan, geen slecht idee van Ton, want de trottoirs waren de enige stukken straat die nog enigszins beloopbaar waren. Spiegelglad waren sommige gedeelten, vooral op hoeken en open stukken waar de wind vrij spel had.

We probeerden al lopende 12 versnellingen van ca. 400 meter te plaatsen. Of het steeds precies die afstand was, valt niet te zeggen, want herhaaldelijk moesten we afremmen voor wéér zo’n mini-ijsbaan.

Maf wijf
Thuisgekomen, maar weer Statues van Moloko(****1/2) opgezet. Gek, hoe meer je ‘m draait, hoe leuker-ie wordt. De muziek is een wonderlijke maar heel organische mix van technodance, poprock, jazz, funk, ja, je kunt beter zeggen: wat niet? Lekkere muziek, dat zeker.

Blikvanger van de groep is zangeres Roisin Murphy, een blonde dame met een enorme presence waarvan je eigenlijk niet kunt zeggen of het een lieftallige fee of koele bitch is. Het is wel een maf wijf dat in steeds wisselende uitdossingen op het podium verschijnt en zich daar als een vis in het water lijkt te voelen.Wat mij betreft een van de sensaties in de (Britse) popmuziek van de laatste jaren.

Ik ben toch wel benieuwd geworden naar de alom geprezen live DVD van Moloko, 11.000 clicks. Maar ja, dat is toch wel een aanschaf, € 27,-. Alhoewel, bij Platenhuis Oor in Hilversum zag ik ‘m staan voor € 24,-. Nou ja, we zien nog wel.

Spinnen

Hoe een mens zich kan voelen na een stevig potje spinnen….Rustig weekendje, weinig weblogwaardigs ditmaal. Met uitzondering misschien van zaterdagmorgen, toen ik wederom bij Ceasar Sports was (zie ook log van 10 januari). Na wat krachtoefeningen gingen we naar een grote zaal en daar heb ik voor het eerst van mijn leven gespind. Toch wel iets anders dan een paar minuutjes trappen op een hometrainer. Een man en vrouw of twintig hadden al plaatsgenomen op de spinfietsen, wachtend op de instructrice. Toen deze was gearriveerd en de nieuwelingen – waaronder ikzelf – had geholpen met het instellen van de fiets, moesten we op de maat van opzwepende muziek zo snel mogelijk trappen, en dat vele minuten achter elkaar. Gelukkig werd dat afgewisseld door tragere stukken, waarbij we het verzet middels een draaiknop zwaarder moesten zetten en de benen langzamer konden laten gaan op de maat van trip hop– achtige muziek. Best pittig, maar het lukte toch nog redelijk (ik kreeg zelfs een complimentje van de juf), al moet ik toegeven dat ik het na die drie kwartier wel mooi vond. Ik had flink getranspireerd en nam met een vochtige doek uit een emmertje met sop zadel, handgrepen en het matje onder de fiets af. Daarna hebben we nog buikspieroefeningen gedaan in een ander vertrek en met een andere instructrice. Vervolgens de sauna in en een beetje zwemmen.

Zondag in het krachthonk van HAAG weer wat setjes gebankdrukt en veertig minuten gelopen. De rug is weer OK, dus met ingang van maandag ga ik weer regelmatiger trainen.
‘s Middags heb ik bij AH in de stad boodschappen gehaald voor het avondeten, en onderweg daarheen even geshopd, wat resulteerde in een hip colbertje en een zwarte trui bij Sting. Soms moet je jezelf verwennen…..

WATERMAN – 21 januari tot 22 februari

Je gaat het al merken: de dagen beginnen te lengen. De periode van de grootste duisternis – midwinter – waarin het teken Capricornus (Steenbok) zijn invloed deed gelden, ligt nu achter ons. De natuur bereidt zich voor op de nieuwe tijd.

In de periode van 21 januari tot 22 februari heerst de Waterman, hèt teken van de altruïstische vriendschap, de algemene broederschap. Interessant is dat dit teken twee heersers heeft: de beperkende Saturnus en de revolutionaire Uranus. Saturnus staat voor (zelf)beperking, structuur, discipline, systeem, verantwoordelijkheid, eigenlijk alles in het leven dat begrenst, paal en perk stelt. Uranus staat in verband met de krachten die in de natuur werkzaam zijn, en wel die krachten die een plotselinge ommekeer teweeg brengen. In de mens werkt Uranus als een sterke intuïtie, een onmiddellijk inzicht: “Als een donderslag bij heldere hemel” wordt ons een blik gegund achter de materiële werkelijkheid. Dan weten wij met een onomstotelijke zekerheid dat wij iets wezenlijks ervaren hebben. En al komt de hele wereld tegen dat inzicht in het geweer, diep in ons hart weten wij.

Eigenzinnig
Zo is en leeft met name de Waterman met een prominente Uranus in zijn of haar geboortehoroscoop. Zo’n mens geeft blijk van een bijzonder originele en heldere kijk op de mensen: daarbij staat hij volledig achter “de idee”, leeft en handelt hiernaar, alle kritiek en tegenstand in de wereld ten spijt.
Deze Waterman is dus een stijfkop, zeer eigenzinnig waar het zijn levensvisie/instelling en opvattingen betreft. Deze “eigenwijsheid” wordt meestal wel door de omgeving geaccepteerd. Dat heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat de Waterman zich als persoon kameraadschappelijk opstelt en ieder mens, onverschillig zijn huidskleur, maatschappelijke positie of levensovertuiging in zijn of haar waarde laat, kortom, als mens accepteert.

De meeste Watermannen zijn buitengewoon menslievend en sociaal ingesteld. Soms is dat meer in theorie dan in de praktijk: bv. de wereldvreemde, gereserveerde kamergeleerde die gecompliceerde denkconcepten uitwerkt tot heil der mensheid. Waterman is een intellectueel teken: als kind heeft het al een levendige belangstelling voor alles en iedereen en is dan al weinig geïnteresseerd in loos gebabbel.

De ‘gewone’ Waterman kan met allerlei soorten mensen goed omgaan, zonder zichzelf ‘te verliezen’. Belangstellend en open, vriendelijk maar tegelijkertijd een beetje gereserveerd. Sommige watermannen kunnen wat afstandelijk, zelfs een tikje arrogant overkomen. Dat zijn ze echter niet, de Waterman is wars van poeha en kouwe drukte. Onafhankelijkheid, vrijheid en gelijkheid staan wel hoog in zijn vaandel.

Toeschouwer
Zijn belangstelling in de medemens leidt echter nooit tot een opgaan in andermans besognes: Waterman beschouwt alles als van een zekere afstand. Dat geldt ook voor zijn eigen emoties en gedachten, die hij als het ware voortdurend observeert en registreert. Zoals gezegd, is Aquarius geïnteresseerd in de krachten, die hun invloed op de stoffelijke wereld uitoefenen (Uranus): Astrologie, biologie, astronomie, (para)psychologie en natuurkunde zijn zijn wetenschappen. Voorts bestaat er in veel gevallen belangstelling voor techniek, ruimtevaart en science-fiction.

In zijn denkwijze is de Waterman zijn tijd soms ver vooruit. Daarom is het niet zo gek dat – zo is eens uitgezocht – bijna 70 % van de mensen die zich wereldfaam hebben verworven onder Aquarius zijn geboren of dit teken op de Ascendant hebben. De “positieve” Waterman heeft “domweg” een intelligente kijk op de wereld en is een voorstander van de gelijkwaardigheid der mensen. Dat zijn de meeste mensen, zou je zo zeggen. Maar Waterman is, méér dan andere tekens, geneigd in opstand te komen daar waar die gelijkwaardigheid met voeten wordt getreden. Onder de Amerikaanse presidenten bijvoorbeeld waren het juist de Watermannen die streefden naar sociale gerechtigheid en een leefbaarder wereld: Washington, Lincoln, Wilson, Roosevelt en Reagan. Karl Marx, de grote ideoloog van het socialisme, had Aquarius op de ascendant.

Abraham LincolnDeze idealistische, positief-vertrouwende instelling bij aquarius vindt zijn weerslag in de ideeën over de commune-samenleving, terwijl ook het socialisme in zijn zuivere vorm hem aanspreekt: “Met elkaar leven en samen werken aan een leefbare wereld, ongeacht kleur, ras of geloof” is zijn devies. Waterman is zowel een éénling als een groepsmens, er steeds op uit om het de mensen uit de groep, vereniging e.d. waarvan hij/zij deel uitmaakt naar hun zin te maken.De keerzijde van deze schitterende medaille is dat de Waterman de neiging heeft om op bijna onverschillige wijze ruzies en situaties waarbij emoties hoog oplopen te negeren. Eigenlijk voelen zij zich hier – in geestelijk opzicht – boven verheven, zij willen er niet bij betrokken raken. Waterman-kinderen botsen door hun geestelijke superioriteit dikwijls met hun omgeving. Zij hebben een sterk onafhankelijkheidsgevoel, zodat zij het gedurende de lagere en middelbare schoolperiode soms niet zo goed doen als je op grond van hun aangeboren capaciteiten zou verwachten. Op latere leeftijd komen zij toch wel uit de verf in de een of andere zelfgekozen richting – of zij zijn de typen op wie het gezegde “twaalf ambachten en dertien ongelukken” van toepassing is.MozartDe onharmonische Waterman heeft nogal onvoorspelbare karaktertrekjes en handelt soms chaotisch of onberekenbaar, “naar de inval van het moment”. Zo kàn hij het ene moment een onopvallende, bescheiden figuur lijken die zichzelf weg lijkt te cijferen, het andere ogenblik is hij een fel-uitgesproken persoonlijkheid die scherp kan uithalen naar wat hij als dom of asociaal beschouwt. Nogal wat Watermannen hebben iets excentrieks en zijn gek op avonturen.

Wanneer echter Saturnus in de Waterman-horoscoop domineert, komt een veel conformistischer, wat nuchter-intellectueel ingesteld type naar voren. Op het eerste gezicht zelfs wat saai, maar dat is niet het geval: de avontuurlijkheid manifesteert zich dan op een ander – veelal mentaal – gebied. Deze Waterman is niet wars van systeem, met dien verstande dat hij zich hierdoor niet zal laten beheersen: hij leeft volgens zijn inzichten maar maakt gebruik van systemen om zijn gedachten en originele invallen, die uit een andere dimensie lijken te komen (Uranus) praktisch bruikbaar te maken. N.B. Computers!

Charles LindberghWie het teken Waterman als Ascendant heeft, maakt een wat eigenzinnige, opgewekte indruk. Deze mensen zien er goed uit en zijn populair. Er is veel gevoel voor humor, de oogopslag heeft iets geamuseerd-spottends, tevens iets elektrificerends en daarnaast, hoe tegenstrijdig dat ook mag klinken, iets dromerigs. Bij intermenselijke relaties staat het element “kameraadschap” voorop. Een bepaald gevoel van geestelijke superioriteit kan hem niet ontzegd worden. Robbie WilliamsIn de liefde toont de Waterman zich een goede, trouwe vriend(in) die veel aandacht aan zijn of haar partner besteedt, maar anderzijds niet emotioneel ‘geclaimd’ wil worden. De Waterman wil toch een stuk innerlijke vrijheid en onafhankelijkheid bewaren en ook de gelegenheid hebben om ‘de eigen dingen’ te kunnen doen, zonder dat daar door ‘de ander’ moeilijk over wordt gedaan. Jennifer AnistonTenslotte nog dit. In de zodiak staat Waterman tegenover Leeuw. Beide tekens hebben een dictatoriale tendens in zich. Het verschil zit hem hierin dat Leo vervuld is van zichz
elf, terwijl Aquarius vervuld is van zijn ideeën, die hij op zijn omgeving projecteert.De – niet unaniem als positief beoordeelde – vernieuwingen in de maatschappij (met name technologische) hebben een sterke Aquarius-teneur. Het dictatoriale van Waterman uit zich dan in de zin van: “Alle menschen werden Brüder sein, und wenn du nicht willst, schläge Ich dir deinen Schädel ein.”

Bekende Watermannen: Jennifer Aniston, Robbie Williams, Tanja Dexters en Justin Timberlake, Christian Dior, Mozart, Koningin Beatrix, Mia Farrow, Koningin Beatrix, Pim Fortuijn, Rutger Hauer, Charles Lindbergh en Manuela Kemp.

Kunst leidt tot meer beschaving

Bij de – vanwege de tsunami-ramp in Zuid Oost Azië uitgestelde – nieuwjaarsborrel van het Directoraat Generaal Culturele Zaken benadrukte DG Judith Kranendonk het belang van kunst en cultuur voor een beschaafde samenleving. Dit deed zij aan de hand van citaten uit diverse kerstredes van onze vorstin. De plannen voor 2005 zijn in elk geval ambitieus, hetgeen onderstreept werd door de eveneens aanwezige ‘stats’ Medy van der Laan: het beleid zal onder meer gericht zijn op het actief stimuleren van cultuur voor iedereen, jong en oud, blank en zwart, hoog of laagopgeleid.Paul Versteegh (rechts) neemt een van de geschenken in ontvangstLater die dag ging ik met vriendin naar de Vrije Academie aan de Paviljoensgracht, waar de schilderijenexpositie van Aldert Mantje en Paul Versteegh werd geopend. Laatstgenoemde kennen wij van ‘de hardloopclub’, hij is één van ‘ons groepje’, als ik het zo mag uitdrukken. De bekende fotograaf/performance-kunstenaar Paul Donker Duyvis opende de tentoonstelling met lovende woorden aan het adres van Versteegh, die hij een bijzonder en authentiek kunstenaar noemde die veel meer bekendheid verdient.En inderdaad, Pauls schilderijen zijn bijzonder. Meer nog dan het soms wat surrealistische karakter van zijn voorstellingen trof mij zijn bijzondere en rijke kleurgevoel. Heb je eenmaal een schilderij van hem gezien, dan laat dat een sterke indruk na. Ook Aldert Mantje had een serie zeer bijzondere schilderijen gemaakt in een naturalistische stijl met Hitler als centraal thema. Wij zien de dictator als een kwetsbaar persoon in wat vervreemdende situaties. Erg de moeite waard, geeft stof tot nadenken. Tot en met 5 februari is het werk van beide kunstenaars te bezichtigen.

Afscheid Peter

Deze woensdag stond een beetje in het teken van het afscheid van Peter van Voorthuyzen, een collega die van de zogeheten FPU-regeling gebruik gaat maken.
De afdeling waar hij deel van uitmaakt – het Bedrijfsbureau – en enkele oudgedienden (waaronder ikzelf) waren door hem uitgenodigd voor een etentje bij Kimono in Hilversum. Voortreffelijk Japans eten, compleet met jonglerende koks die ons volgens de beproefde wok-methode in een ommezien de verrukkelijkste gerechten – veel vis, vlees en groenten – voorschotelden.

Na afloop bracht een andere Peter (Leeuwendal) mij met de auto naar huis. Hij woont in de Vogelwijk, op nog geen kilometer afstand van mijn huis, vandaar. Een echt gezellige reisgenoot zal ik niet geweest zijn, want mede door de vele witte wijntjes lag ik een groot gedeelte van de reis in Morpheus’ armen. Maar ik was in elk geval vóór middernacht thuis, en dat is ook wat waard. Want straks wederom vroeg naar Hilversum!

Oh ja, Peter kreeg voor zijn afscheid geld van het Commissariaat – voor een nieuwe geluidsinstallatie, begreep ik – , een boek over 50 jaar voetbalgeschiedenis (had ik tussen de middag gekocht) en die rare strip, die ik hierbij afdruk.

Voor niet-ingewijden nogal vaag, maar voor betrokkene zelf – overigens een fervent verzamelaar en handelaar in antiquarische strips – een feest der herkenning.

Hierbij ook de laatste Peters, maar ditmaal op de foto.