Geen Rotterdam, maar Luttelgeest…

Voor veel webloggers was het vandaag de dood of de gladiolen! De Rotterdam Marathon zal velen naar onze grootste havenstad hebben gelokt, hetzij als loper, hetzij als toeschouwer. Ik ben net thuis en heb even een paar blogjes bekeken, in ieder geval zag ik dat Koen geweldig heeft gepresteerd. Maar wie weet, waren er meerderen die een mooie tijd hebben neergezet.

Omdat iedereen nog druk bezig is met de naweeën van Rotterdam en ik aardig wat foto’s heb in te laden, stel ik mijn blog even uit tot maandagavond of dinsdagochtend. Ik kan wel verklappen dat Rotterdam er bij mij dit jaar niet in zat. Als loper al helemaal niet, maar ook niet als toeschouwer. Opperdoornvogel Hugo vierde namelijk zijn verjaardag, en dat was in Verweggistan, want zo kun je Luttelgeest (in de omgeving van Emmeloord) wel noemen, tenminste vanaf Den Haag gerekend. We zijn trouwens ook nog even in Urk geweest: raar maar waar, maar in de twee-en-zestig jaren die mijn leven telt ben ik nog nooit in deze oer-Hollandse plaats geweest. Beter laat dan nooit. Een mooi en pittoresk plaatsje, Urk, maar je moet er niet zondags komen en zeker niet als je trek in koffie hebt! Alles is dicht, maar dan ook werkelijk alles. In Urk zijn de christelijke waarden en normen van de jaren vijftig nog springlevend. Ondanks dat we snakten naar koffie, heeft dat toch wel iets…

Het werden naderhand ook geen gladiolen zoals voor de heldhaftige Rotterdam-marathonners, maar orchideeën… Maar nogmaals, morgen of dinsdag meer.

Artis-tiek

Het was een gevarieerde dag. ‘s Ochtends ben ik nog even naar mijn oude school gegaan om twee flesjes wijn af te geven voor de directeur en de conciërge, die beiden hun onvoorwaardelijke medewerking en steun hebben gegeven om de reunie van 24 mei jl. tot een groot succes te maken.

Later op de dag ben ik naar Artis gegaan. Gewoon, omdat ik het leuk vind zo nu en dan een dierentuin te bezoeken. En meteen wat fotootjes maken natuurlijk… Het is een hele galerij geworden. Klik op de plaatjes voor een (veel) grotere afbeelding!

Het is alweer een tijd geleden dat ik voor het laatst in Artis was. De dierentuin is wel veranderd, in positieve zin. Volgens het concept van bijna alle moderne dierentuinen is er veel meer leefruimte voor de dieren. De hermetisch afgesloten kooien zie je er nagenoeg niet meer. Voor mij waren de vlindertuin, de speelbrug met waterval en de Afrikaanse savanne nieuw. Akkoord, de vlindertuin is misschien niet helemaal origineel, maar wel erg de moeite waard: bijkomend voordeel is dat je als randstedeling niet meer helemaal naar Emmen hoeft om de bonte pracht van deze wonderbaarlijke insecten te aanschouwen. Trouwens, enkele honderden meters verderop, in de Hortus Botanicus, bevindt zich ook een kleine vlindertuin.

Mime op zijn Kafkajaans

‘s Avonds op weg naar het Koorenhuis, waar een mimegezelschap een voorstelling gaf. Clubgenoot Ton van der Pol maakt daar deel van uit en had een aantal mede-Hagenoten uitgenodigd om te komen kijken.

Devoorstelling, voorafgegaan door een drietal korte sketches, was gebaseerd op werken van Kafka. Meer nog dan om het verhaal ging het om het uitbeeldend vermogen van de spelers. We zagen giebelende meisjes, een in het zwart geklede man die net zo goed een docent als filosoof kon zijn, drie vrouwen waarvan de laatste twee de stukjes monoloog van de eerste herhaalden, wat het effect van echo gaf. Af en toe werd er ook gesproken, in die zin is het anders dan pantomime, waarin geen woord wordt gesproken en alles in gebaren en houdingen wordt verbeeld. In feite de pure, zij het ook een ‘ouderwetse’ vorm van mime.

Het was een korte, maar mooie en geestige voorstelling. Nu denk je bij Kafka niet meteen aan grappig, maar onder regie van Wilfred van de Peppel werd het een voorstelling met voldoende "lucht".

Lente-varia

Een weblog is deels een dagboek, maar niet helemaal. Echt vertrouwelijke zaken zet je er doorgaans niet op, je zet op je blog waarvan jij denkt dat het kan. Maar niet alles moet er op. Ik bedacht mij dat vandaag. Zoals onderstaand relaas. Moet dat er nu allemaal op? Echt boeiend lijkt het mij niet voor de lezers, maar het is wel wat ik gedaan heb vandaag en dan kom je weer bij het dagboek uit.

Gisteren (donderdag) ben ik de hele dag bezig geweest, af en aan naar de Gamma en Bierens, en in huis van alles gedaan, vooral heel wat deuren en deurposten met de gehuurde schuurmachine te lijf gegaan. ’s Avonds heb ik het apparaat weer teruggebracht naar de Gamma, waarna ik de borgsom à raison van € 70,- terugkreeg.

Vandaag (vrijdag) ben ik wederom de hele dag actief geweest, vanaf  kwart over zes ’s ochtends. Ik ben nu eenmaal een vroeg-opstaander. Eerst 40 minuten hardgelopen, gedouched, hond uitgelaten en dan naar de gerenommeerde verfwinkel Bierens (sorry Koen…) om verf te kopen, Sigma Verf (Oeps), een roller, bakje en kwast. Daarna een kort fietstochtje naar de Heemtuin H.J. ten Bosch. Karin wilde wel eens zien hoe dat er uit ziet.

Nee, niks bloemetjes buiten zetten, die stonden al buiten. Zie de foto’s! Daar gewandeld en genoten van de gevarieerde flora en  fauna waaronder de Kleine Karekiet in het rietland-gedeelte. Het waren er eigenlijk twee, ze waren druk en onophoudelijk  ‘karre-karre-karre-kiet’ aan het prevelen, maar we konden ze niet ontdekken. De maker van onderstaand filmpje had meer succes…

Verderop gingen groene kikkers flink tekeer, waaronder de meerkikker. De meerkikker is de grootste groene kikkersoort van ons land, te herkennen aan zijn luide stacatto-gekwaak.

Na afloop in het educatief centrum tegenover de ingang van de heemtuin zaden gekocht voor de tuin. Ze hebben in een zijruimte van het educatieve centrum tientallen bruine zakken hangen vol zaden van inheemse planten. Die bloeien in de Heemtuin, sommige zijn zeer zeldzaam geworden in het wild.

We sloten ons natuur-uitstapje af in een strandtent, Beach Club Friends, waar ik de lekkerste salade ooit als lunch verorberde. Met een soort Ketjap en gebakken garnalen.

Thuisgekomen, ben ik naar mijn vader gegaan. Het is alweer ruim drie, vier weken geleden dat ik bij hem op visite ging. En, zoals verwacht, nog steeds hetzelfde. 91 jaar, goed gezond maar hij is nu eindelijk gezwicht voor een rollator. Lange tijd wilde hij het niet aan, maar het lopen gaat erg moeizaam, en zo’n rollator stelt hem in staat om vaker naar buiten te gaan en langere wandelingen te maken.

Opnieuw thuisgekomen, wat roerbakgroente met gerookte zalm gegeten en daarna de verfkwast ter hand genomen! Misschien is het herkenbaar, nadat je de eerste streek hebt gezet is er geen houden meer aan. Ik wilde een tuindeur verven, maar inmiddels is bijna al het houtwerk van keuken, de gang en een deel van de trap naar boven in de verf gezet. Ik heb de smaak te pakken, morgen gewoon verder. Ik ga nog wel trainen ’s ochtends bij de club.

Thornbirds in the Storm

Raadsel van de dag: welk voetspoor is van een doornvogel?!

Noordwijk is het niet geworden zaterdag. Maar het alternatief was minstens zo fraai. Om half tien hadden we afgesproken bij het paviljoen op het Malieveld (‘de poffertjestent’). Er zouden tien mensen meelopen op de ca. 20 km durende wandeling, maar het werden er vijf. Van de wegblijvers had één maar liefst twee overlijdensgevallen in de familie, twee waren door griep geveld en twee hadden andere verplichtingen. Het had weinig gescheeld of gids Hugo was ook thuisgebleven. Hij had een week met griep en hoge koorts op bed gelegen, was vier kilo afgevallen maar toch was hij er. Hoestend, met rooddoorlopen ogen en slapjes, maar toch. Hij stelde voor om in de buurt te blijven zodat hij ieder moment kon afhaken.

Na een eerste koffie bij De
Burgerking
in de hal van het Centraal Station, gingen we van start. Het werd de wandeling die via het Haagse Bos, langs Huis ten Bosch en Duindigt via Wassenaar naar Meijendel voerde. Daar was de eerste grote stop in Boerderij Meijendel.

We gingen bij het open haardvuur in het midden van de uitspanning zitten en bestelden koffie, warme chocolademelk enzovoorts. Daar hebben we zo’n drie kwartier gezeten, met deze en gene pratend.

Na ongeveer een kilometer door de duinen bereikten we het strand. De zon scheen volop en een stevige zuidenwind zorgden voor een golfrijke zee met spierwitte schuimkoppen. Het was heerlijk lopen zo met die wind in je gezicht.

Even voordat we de Pier van Scheveningen bereikte, wilde Hugo even uitrusten, de wandeling ging hem nu toch opbreken. In de relatieve beschutting van een huis van de reddingsbrigade ging hij op het zand tegen een paal zitten. Hij zag er niet best uit, bleek, kleine oogjes en zwaar ademend. Maar na vijf minuten trok hij wat bij en we besloten het laatste stuk via de duinen richting Kurhaus te gaan.

In het Kurhaus kwamen we, na enig zoeken naar een zitplaats, bij van de wandeling. Dit onder het genot van koffie, thee of cola.

Laatste doel van de wandeling was het uitgangspunt, de poffertjestent bij het Malieveld. Marjolein, Walter en ik wandelden van het Kurhaus daar naar toe, via de Badhuisweg, een stukje Scheveningse Bos,  Archipelbuurt, Schelpkade, Denneweg en Lange Voorhout. Hugo en Aat namen de tram. Bij de poffertjestent aangekomen, was deze nog net zo hermetisch gesloten als deze ochtend. Hugo en Aat waren er al, ze wachtten in Hugo’s auto die hij voor het paviljoen had geparkeerd. Er bleek een verbouwing aan de gang te zijn dus de poffertjestent was gesloten.

Dan maar ergens anders een hapje eten. Marjolein ging haars weegs, de mannenbroeders belandden in De Posthoorn, een typisch Haagse uitspanning aan de Lange Voorhout. De dagschotel die wij bestelden – kip met aardappel en een smakelijke omeletachtige structuur – smaakte naar meer. We zagen nog een bekende, om niet te zeggen beroemde Nederlander aan een ander tafeltje zitten: Paul Verhoeven. Een contract voor een Hollywood-film werd ons echter niet aangeboden… Nou ja, dan blijven we toch gezellig bloggen?

Texel – de tweede dag

Vroeg wakker, nadat ik de avond ervoor vroeg naar bed was gegaan. Om Walter in het stapelbed boven mij niet te storen in zijn slaap, wachtte ik tot kwart voor zeven. Daarna stond ik op, deed mijn hardloopspullen aan en verliet steels de kamer voor een matineuze duurloop.

Aan de horizon kleurde de hemel rood en de temperatuur was aangenaam ondanks het vroege uur. Via enkele landweggetjes en een flink stuk hoofdweg begaf ik mij naar Den Hoorn, pakweg 40 minuten gaans, waarna ik op mijn schreden terugkeerde. Wat mij vooral opviel was de volslagen rust en stilte. In de bijna anderhalf uur duurloop heb ik maar twee auto’s zien rijden en ben ik 0 personen tegengekomen. Wel de nodige weidevogels, waaronder kieviten, een enkele wulp en een luid roepende Grutto vlak boven mij.

Paardenstaartje op niveau
Het zal ongeveer een à twee kilometer vóór Den Burg geweest zijn dat ik – let op Hans V.! – een paardenstaartje voor mij zag hardlopen. De afstand tussen haar en mij bedroeg ongeveer driehonderd meter. Zij liep dezelfde richting op als ik, naar Stayokay. Bij de ingang raakten we kort aan de praat, over hardlopen en zo. ‘Zullen wij een keer samen gaan lopen?’ stelde zij voor. Ach, waarom niet, leek mij wel leuk. Het bleek dat zij ook lid van de Mensa was en dus hoogbegaafd. Nadat ik haar eerlijkheidshalve had verteld dat ik ooit voor de Mensa was getest maar net niet aan het vereiste aantal punten kwam, zag ik haar belangstelling merkbaar verflauwen. Ik kon er de humor wel van inzien, aan de andere kant wel een vreemde reactie: hardlopen heeft per slot van rekening weinig met schaken te maken, om maar een intellectuele dwarsstraat te noemen….

Op weg terug naar de kamer om mij te douchen en om te kleden, zag ik Walter al in de lounge zitten, druk bezig met het bestuderen van de ochtendkrant. Toen ik even later terugkwam was Hugo ook gearriveerd en van lieverlee voegden ook de anderen zich bij ons: Aad en Diek, Dea, Joke en Rineke. Op naar het ontbijt, want om 10.00 uur gingen we fietsen!

Wederom een schitterende dag, en een prachtige fietstocht met vier hoofdstops: de begraafplaats van de Georgiërs die tijdens de tweede wereldoorlog zijn omgekomen, een kerkje in Oudeschild met daarnaast een schilderijenexpositie, het Maritiem & Juttersmuseum, eveneens in Oudeschild, en het Wagenmuseum in De Waal, het kleinste dorpje op Texel.

De begraafplaats was mooi om te zien en het omringende landschap had onmiskenbaar een Engels karakter.

In Oudeschild hebben we een kerkje bezocht, daarnaast was een expositie. Veel naturalistisch geschilderde Texelse landschapjes met schaapjes en dergelijke. Je moet er van houden. Het Maritiem & Juttersmuseum was pas om 12.00 uur open en het was 11.10 uur, dus de tijd hebben we overbrugd op een terrasje onder aan de dijk. Het was al bloedwarm. Zelf ben ik niet in het Juttersmuseum geweest, van buiten leek het namelijk erg klein terwijl de entreeprijs vrij hoog was. Hugo was dezelfde mening toegedaan. De anderen gingen wel en bleven vervolgens erg lang weg… Het leek er op dat er toch veel meer te zien was dan wij hadden vermoed. En dat klopte, bij terugkomst was men unaniem heel enthousiast over hetgeen men had gezien. Interessante fimpjes over de geschiedenis van het jutten, enzovoorts. De – in dit geval – buitenstaanders (letterlijk) hebben dus ongelijk gehad…

In een volgend dorpje zagen we het bovenstaande huisje, dat te huur werd aangeboden. We werden door de heer des huizes uitgenodigd om binnen een kijkje te komen nemen. Het interieur was echt ouderwets, maar goed onderhouden. Erg leuk.

Hieronder foto’s van het andere museum dat wij later op de dag bezochten, het Wagenmuseum. Daar was ook een grote expositie van zogeheten Quilts, een techniek om met lapjes allerlei artistiekerige dekens en dekbedovertrekken en wat dies meer zij te vervaardigen.

De dag werd afgesloten met een lichte maaltijd in Den Burg, op een terras met uitzicht op een zonnig dorpsplein. Het leek wel of we in Zuid-Frankrijk waren! In elk geval werd de uitdrukking ‘leven als God in Frankrijk’ in een juist en voor mij invoelbaar perspectief geplaatst. Daarna snel naar Stayokay om de fietsen terug te brengen. Deels met de auto, deels met eigen fietsen vertrok het gezelschap tenslotte naar de haven. We hadden al een vroege boot, om half zeven. Prima, want we wilden niet te laat thuis zijn. In Den Helder moesten Walter en ik wel even wachten totdat de trein richting Den Haag vertrok, maar de rest van de terugreis verliep voorspoedig. Om 22.00 uur was ik thuis!

Ik schreef het in het begin al: het was heel eventjes wennen om weer thuis te zijn, alsof ik een week met vakantie ben geweest…

Texel-deel 1

Alsof ik een week in een ver zuidelijk land op vakantie ben geweest. Zo voelt het weekend Texel aan, dat amper twee dagen heeft geduurd.

Werkelijk alles zat mee: de reis door het fraaie Noord-Holland met bloembollenvelden tussen Schagen en Den Helder, de sfeer binnen de groep, de welhaast overweldigende rust en stilte van het eiland Texel zelf, de prachtige natuur, de pittoreske dorpjes, het gevarieerde landschap en het weer met  helblauwe luchten, continue zonneschijn en temperaturen die zelfs eind juli aan de hoge kant genoemd kunnen worden.

Na een voorspoedige treinreis – met zicht op bloembollenvelden nabij Den Helder – en dito bootovertocht kwamen Walter en ik aan op het eiland van Wolkers en Thijsse, waar wij door de rest van het gezelschap werden opgewacht. Meteen begon de wandeling, 22 kilometer lang.

De allereerste kilometers liepen we langs uitgestrekte landerijen met bloembollenvelden en een door zware bloemengeur bezwangerde atmosfeer, vooral veroorzaakt door de hyacinthen.

Verder op de weg van Oude Schild naar Den Hoorn waren mooie boerderijtjes, bouwvallige schuurtjes en  ouderwetse groepjes kippen met een haan. Naderhand kwamen we in een uitgestrekt ruig duinlandschap, waar we even gingen uitrusten op een lommerrijke plek.

In Den Hoorn zelf was onze eerste officiële rustpauze op een terrasje, maar niet nadat we het mooie kerkje en het aangrenzende kerkhof hadden bezocht. De wandeling voerde ons naar en zou eindigen in Den Burg, waar onze jeugdherbergachtige hotelaccomodatie van Stayokay was gevestigd.

De tweede helft van de wandeling voerde door een ruig duinlandschap en over een stuk strand, waar we bij een strandtent bij paal 15 onde tweede officiële stop hadden. Daarna liepen we een stuk door en gingen bij paal 16 weer de duinen in. Een schitterend landschap, dat geleidelijk overging in de wegen van de bewoonde wereld, richting Den Burg.

Hoogbegaafden

In hetzelfde Stayokay hotel was tijdens ons verblijf een grote groep aanwezig, de Mensa-vereniging, zeg maar een club van hoogbegaafden. Zeer uiteenlopende mensen, van ‘nerds’ tot robuuste dames en vriendelijke mannen type leraar of musicus. Een van de mensen – een dame – herkende ik van de trein, ze werkt(e) bij SBS en tijdens een tv-quiz een paar jaar terug viel het mij al op hoeveel zij wist en hoe snel zij ingewikkelde wiskundige opgaven door had. De volgende dag zou ik nog een grappige ontmoeting hebben met één van de aanwezigen.

Hierbij meteen een paar plaatjes (de kleine foto’s kunnen na een muisklik vergroot worden weergegeven) van de wandeling. ‘s Avonds hebben we uitstekend gegeten in Den Burg, in eetcafé ‘De 12 Balken’. Mede door toedoen van een vlotte en wat plaagzieke ober zat de sfeer er goed in. Een goede afsluiting van een welbestede dag!

Hot Summer Night

Vandaag een kort weblog. Het was een dag dat in het teken stond van een afscheid: PR-manager Bart verlaat het Commissariaat voor de Media om elders – bij de overkoepelende kappersorganisatie ANKO – zijn geluk te beproeven. Het werd een afscheid met veel lovende woorden, cadeautjes, hapjes en drankjes.

Eenmaal in Den Haag, wilde ik via mijn vader naar de duinen om de bloemenpracht die ik gisteren beschreef, vast te leggen. De duinen heb ik echter niet meer bij daglicht kunnen bereiken. Want er kwam iets tussen. Een stokje, eigenlijk meer stokjes, satéstokjes om precies te zijn. Op weg naar huis reed ik over de Frankenslag, waar mijn oude vriend René mij riep en wenkte. Met wederhelft Mirjam en hun buren en vrienden Virgie en Javier zaten ze in de ruime voortuin te ‘weberen’ (zoals barbecuen tegenwoordig heet).

René en buurvrouw Virgie tafelen na…..

….Virgies echtvriend Javier volgt hun voorbeeld

Philippijnse keukenprinses Virgie offreerde mij een bord kipsaté, wel zeven of acht stokjes met een dikke, smakelijke pindasaus erbij. Haar Spaanse echtvriend Javier schonk de witte wijn in. En zo was het leven weer goed. Alweer een mooie en zeer zwoele zomeravond. En we zijn er nog niet: morgen gaan we met de trainingsgroep eten bij strandtent De Kwartel, en zaterdag naar De Parade.

Klungelskens

Trouwe bezoekers van mijn weblog weten dat ik er ieder jaar op terugkom: op de aanwezigheid van een kleine populatie vroedmeesterpadden in de Haagse Vruchtenbuurt. Opmerkelijk, omdat dit uiterst zeldzame amfibie (behorend tot de familie van schijftongkikkers) alleen op sommige locaties in Zuid-Limburg (meestal bij mergelgroeven) voorkomt. Op zwoele zomeravonden als deze weerklinkt hun ijle roep in verschillende toonaarden uit diverse tuinen. Een onopvallend, maar intrigerend geluid, dat helemaal past bij de zomernacht……

Vroedmeesterpad, het mannetje draagt de eieren op de rug (foto Michiel Schaap)

Zie ook mijn weblog van 3 juni 2005, categorie ‘flora en fauna’.

Knuffel eens een koe

Dat moet die bizonstier gedacht hebben, die verliefd werd op een koe. Hij stond vorig jaar met zijn kudde te grazen in een weiland, toen zijn belangstelling werd gewekt door een koe aan de andere kant van de afrastering.

‘Apart type’ dacht de bizon, ‘heel anders dan mijn vrouwen. En nog een lekker ding ook’. Smaak had die bizon wel, want het object van zijn liefde was een koe van het blauwe ras. Van adel dus, maar in weerwil van de naam blank van huid en vlezig op de goede plaatsen.

De koe voelde dat naar haar werd gekeken. Ze draaide zich om en viel bijna in rundzwijm. Wàt een spetter! Een ruige kerel met een machtig torso, een slank middel, strak kontje en een heleboel donkerbruin krulhaar over zijn hele lijf, keek haar met tedere blik aan.

Wat er daarna is gepasseerd, is lange tijd onduidelijk gebleven. Maar vandaag stond in bijna elke krant een berichtje van onderstaande strekking.

Hamont – In een wei in het Limburgse Hamont loopt sinds enkele weken een bijzonder diertje rond. Kobi is een kalf met een Belgische Blauwe koe als moeder en een Amerikaanse bizon als vader. ,,Deze kruising was niet gepland”, vertelt eigenaar Jos Rutten. De man baat the Flaming Star uit, een trainingsstal voor Western paarden. Hij gebruikt de koeien en bizons om cutting te trainen, een wedstrijd waarbij een koe gescheiden moet worden van een kudde.

,,De bizonstier is op een dag over het hek gesprongen en bij de koeien terecht gekomen.” Toen het kalfje enkele weken geleden geboren werd, schonk Rutten er geen extra aandacht aan. ,,Maar de laatste dagen zag ik het kalf sterk veranderen. Het heeft de kop en schouders van een bizon, maar het achterste en de nek van een koe. Het knort ook als een bizon”, lacht hij.

……En wat er verder gebeurde

Deze morgen eerst naar Hilversum gegaan voor mijn werk. Vanmiddag ben ik met mijn vader naar verzorgingshuis Deo Gratias gegaan, omdat er een kamer – in feite een klein appartement – is vrijgekomen. Mijn vader is 89 jaar, en hoewel nog steeds goed in staat om voor zichzelf te zorgen, heeft hij aangegeven niet afwijzend tegenover een verzorgingsflat te staan. De kamer was niet groot, maar met een mooie laminaat vloerbedekking, keukentje, badkamer en voldoende kastruimte. En mooi uitzicht over de Nieuwe Scheveningse Bosjes. De dame die ons rondleidde en met wie wij naderhand een aantal zaken doornamen bleek zeer kordaat; ze adviseerde vader met zachte edoch besliste dwang om van het aanbod gebruik te maken. Hetgeen hij deed. De komende tijd zal wel het een en ander geregeld moeten worden, maar daar komen we wel uit.

Wachtend op de taxi, kwam een van onze beste vrienden binnen, in gezelschap van zijn vader. Uitgerekend op deze zelfde dag bleek die vader voor Deo Gratias te worden ingeschreven.

Na bij vader thuis wat formulieren te hebben ingevuld, ging ik naar het ministerie om wat te fitnessen. Angela (de fitness-juf) bood aan mijn vetpercentage te meten. Dat bleek normaal te zijn, 16% bij een gewicht van 79.1. Echter mijn gegevens stonden in de computer, in 2003 bedroeg het percentage 11% bij een gewicht van 76.5 kilo. En een jaar later 18% bij een gewicht van 80 kilo. Leuk om te zien, zulke dingen vergeet je gewoon.

Moeder, Dag!

Ik kon gistermorgen bij de bakker de verleiding niet weerstaan. Ik zou Brownies maken voor moederdag, maar zag deze mooie aardbeientaart staan en dacht: “Vooruit, doe eens gek”.

Mijn moeder verkeert niet meer in dit ondermaanse, maar er is nog wel een schoonmoeder. Of dat reden voor feest is? Ach, laat ik daar op deez’ schone dag maar geen grappen over maken. Feit is wel dat de middenstand nog het meest blij is met een feest als Moederdag (en Vaderdag ook uiteraard), maar dat is een open deur.

Toch een mooi moment om eens bij het moederschap stil te staan. Het is en blijft toch bijzonder, de band tussen moeder en kind. Dat klinkt sentimenteel, maar ik bedoel het meer in universele zin. Kijk alleen maar naar bijgaande plaatjes, dan weet je wat ik bedoel.Een moederskindje was ik niet echt, maar ik besef dat ook na de dood – mijn moeder is in 2000 overleden – een band aanwezig blijft. Daar hoef je je helemaal niet bewust van te zijn, maar het is wel zo. Die band kan er overigens ook met anderen zijn die zijn ‘overgegaan’, familieleden, vrienden enzovoorts. Soms ontmoet je hen in dromen, of merk je er iets van in het leven van alledag waarvan je denkt: “Dat is toch wel erg toevallig!”

KOPJES (koffie ont)LOPEN?!
De koffievisite ontloop ik straks – letterlijk – door tien kilometers te gaan rennen in Delft, bij De Koplopers. Verslag volgt!

En later vanmiddag wokken in het Westbroekpark….. dat wordt smikkelen en smullen, hatsekiedééé!

VROLIJK PASEN!

“Beste mensen, wij komen de Paasdagen wel door, zoals jullie zien. De fotograaf vond het blijkbaar nodig om mij en mijn vrouw op dit intieme moment te vereeuwigen. Ongevraagd nog wel. Hij vond mijn gele paaspak kennelijk mooi. Nou ja, hij doet maar. Ik kan er ook moeilijk iets over kwaken, want wij logeren in zijn tuin en vijver.Wat wij in ieder geval symboliseren, èn in de praktijk brengen, is warmte en intimiteit. Dat wensen wij u ook toe, al of niet in gezelschap van familie, vrienden en geliefden. Amen”.

YELLOW
Mooie song van Coldplay, maar ook de kleur van de Paasdagen.

Everything is YellowOok buiten valt het geel meteen op. In parken en tuinen staat momenteel de forsythia uitbundig in bloei en in de duinen hier en daar de Gaspeldoorn. Allemaal van die felgele kleuren, het lijkt wel of die planten daarmee het laatste restje winter willen verjagen…. Vandaag wordt een rustig en huiselijk dagje. Als de zon doorbreekt, misschien even in de tuin zitten of wat joggen. We zien wel. Wel komen mijn dochter en haar vriend vanmiddag gourmetten. Op verzoek!