Constant constant

Dit alles kun je hier krijgen. Dus ga hier nooit naar binnen!

Zaterdagochtend heb ik een stukje hardgelopen. Het was nog erg vroeg, half zeven, maar de eerste vogels lieten zich al horen. Zo vroeg in het seizoen zijn dit alleen nog maar koolmezen, merels en een enkele zanglijster. In totaal heb ik amper veertig minuten gelopen, maar morgen (zondag dus) ga ik 30 kilometer in Barendrecht lopen! Mèt mijn oude vertrouwde groepje Helmie-Mike-Ton. En wie weet nog andere bekenden.

Later deze ochtend ben ik naar Schiedam gegaan. Aanvankelijk zou ik gaan ‘Doornvogelen’ in Drie, op de Hoge Veluwe, maar omdat het dan vrij laat zou worden voordat ik thuis zou zijn heb ik deze ongetwijfeld mooie wandeling ditmaal overgeslagen. Ik heb namelijk ook wat huiswerk te doen voor ‘de zaak’.

Schiedam, ik ben er onlangs nog geweest. Het plaatsje kent een buitengemeen pittoresk centrum en een mooi Stedelijk Museum, waar ditmaal nog – tot eind maart – een grote expositie is van het werk van Constant, een van de beroemde Cobra-schilders.

Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik nooit zo wèg was van de schilderijen van Constant, met name de wat hoekige, geconstrueerde vormen die je ziet op zijn afbeeldingen van stadsgezichten en gebouwen spreken mij niet zo aan. "Zijn latere werk is echt mooi, dat zal je niet tegenvallen" zei echter mijn artistieke ‘geweten’ Karin, die mij vergezelde op deze constante zoektocht.

En wat dacht je wat: ze had – en heeft – gelijk! Dat latere werk kent erg mooie schilderijen, vooral het kleurgebruik en de contrasten tussen licht en donker frappeerden mij, als was Constant een moderne variant van Rembrandt.

Voordat we de expositie bezochten, hebben we in het museumrestaurant uitgebreid gepraat over dromen, de betekenis ervan, onze wederzijdse ervaringen op het gebied van ‘uittreden’ en over Emanuel Swedenborgh. Die laatste persoon heeft mijn belangstelling de laatste week. Ik heb wat ‘gegoogled’ op zijn naam. Deze 18e eeuwse wetenschapper in vele disciplines en kenner van het hiernamaals – zijn ervaringen heeft hij zeer gedetailleerd, met wetenschappelijke precisie gedocumenteerd – werd en wordt door heel wat vooraanstaande wereldvermaarde lieden, van Goethe, Einstein tot Martin Luther King, als een van de grootste en meest geïnspireerde genieën die ooit geleefd hebben beschouwd. Maar ik dwaal weer eens af.

Ik heb heel netjes aan de suppoost gevraagd of ik mocht fotograferen. Ja hoor, dat was geen probleem, als ik maar geen flits gebruikte. Dat vond ik weer geen probleem. De foto’s die je bij dit ‘blogdeel’ ziet zijn dus allemaal schilderijen van Constant, vooral zijn latere werk dus. Uiteraard geldt ook hier weer: klik en ze worden vergroot weergegeven!

Na het museumbezoek zijn we gaan lunchen in een van de gezellige eetcafé’s die Schiedam kent. Op weg erheen passeerden wij de mooie straatjes en grachtjes, waarbij opviel dat er aardig wat molens midden in de stad staan.

Weer met de trein teruggekeerd naar Den Haag, bij station Hollands Spoor uitgestapt en nog even bij Bever Sport aan de Waldorpstraat gaan kijken. Mooie winkel met veel dure ‘out-door’ spulletjes. Ik heb vandaag niets gekocht, misschien weer eens als ik in mijn rijke dagen kom. Dus kan ik wel een tijdje wachten… 😉

Pre-lente dag

Er is waarachtig al iets van lente merkbaar in de lucht. Een ondefinieerbaar, tintelend gevoel. Aan de natuur is het nog niet zo goed te merken, ofschoon je vooral ‘s ochtends steeds meer vogels hoort zingen. En hier en daar geven de eerste bolgewassen kleur aan het overheersend grauwbruin van de met dor bladafval geplaveide bosgrond. Toen ik eergisteren richting Ockenburgh liep, zag ik bij de ingang van dat park een opvallende concentratie van gele winterakonietjes en sneeuwklokjes staan. Deze heb ik vandaag op de foto gezet, toen ik dit combineerde met een wandelingetje door Meer en Bosch. Daar zag ik nog bovenstaande aalscholver wapperen met zijn vleugels, kennelijk na het scholven van alen of andere vissen.

Later in de middag ging ik naar de stad. Ik had afgesproken met Paul Versteegh, we gingen wat inkopen doen in verband met komende verjaardagen van clubvrienden. Ik had met hem afgesproken bij de Vrije Academie, waar hij zijn atelier heeft.

Nu ik er toch was, heb ik meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om de foto-expositie van Pavel Wolberg te bezichtigen op de parterre, waarin het schrille contrast tussen oorlogsdreiging – vanwege de voortdurende aanwezigheid van het leger in het straatbeeld – en een welhaast hedonistische levensstijl van met name jonge Israëliërs wordt verbeeld, maar ook de tragiek van het Palestijnse volk pijnlijk voelbaar wordt. In die zin lijkt de kunstenaar geen partij te kiezen. Sommige foto’s lijken, nee, zijn geënsceneerd al is moeilijk te zien welke.

Na het shoppen gingen we naar Dudok om een palmpje te vatten. Op de valreep zag ik daar David (Dick) van Es, oud-klasgenoot van het Haags Genootschap. Andermaal deze week werd ik met het verleden geconfronteerd!

We liepen nog even naar De Plaatboef en vervolgens naar Run2Day. Dat was om de Nike Lunar Racer en de Nike Lunar Trainer te passen, ik ben zo zoetjes-aan toch weer aan ‘verse’ schoenen toe en lichte schoenen lijken mij het einde. Echter, in tegenstelling tot wat op de website van Run2Day Den Haag staat (er zouden nog veel in voorraad zijn), bleken de schoenen – zelfs landelijk gezien – uitverkocht. Nou ja, een andere keer ga ik wel eens op schoenenjacht, het zal wel weer mijn andere favoriete schoenmerk, Mizuno, worden.

Vijf krasse knarren en twee jonge blommen

Klinkt spannend, zo’n titel, maar er is alleen keurig gelopen gisteravond.

Henk, Dick, Ad, Arie en Fred hebben namelijk, samen met Helmie en Ellen, een fikse training afgerond. In totaal is er 100 minuten gelopen, met één serie lange tempo’s: één kilometer, drie maal twee kilometer en ter afsluiting nog één kilometer. Omdat de kilometer-aanduiding op de weg vervaagd was, hebben we er na de eerste kilometer (in 4’55”) 10-10-10-5 minuten van gemaakt, steeds met drie minuten tussen de tempo’s.

Het was de bedoeling om ‘relaí’ te lopen (zoals altijd) en dat is aardig gelukt. Naar mijn gevoel ging het best snel, alhoewel 5 minuten per kilometer niet echt snel genoemd kan worden. Het voelde goed, alleen was het bepaald geen tempo dat ik op dit moment een halve marathon lang kan volhouden, laat staan een marathon. Even doortrainen dus maar.

Over krasse knarren gesproken: dit filmpje kwam ik nog tegen op Joetjoeb…

Afscheid Adri van der Werff

Vanmiddag heb ik vrij genomen. De zon die zo mooi scheen – althans in Den Haag – zou een goede reden geweest zijn. Ik ging echter naar de crematie van Adri van der Werff, mijn oud-docent wiskunde van de middelbare school.

Vorig jaar, op 24 mei, hadden we de schoolreunie van de ‘sixties’ lichting, waarbij Van der Werff als enige docent aanwezig was. Hij genoot zichtbaar van het weerzien met de inmiddels jong-bejaarde jongens en meisjes van weleer (zie foto). Wat wist hij nog veel te vertellen over die tijd, 45 jaar geleden alweer, en over ons. En niet alleen feitelijk, maar met gevoel en compassie. We hingen aan zijn lippen.

Hoewel hij al vele jaren een zwak hart bleek te hebben, kwam het nieuws van zijn dood, kort na het overlijden van zijn vrouw Coby, toch onverwachts. Hans Houwert belde mij vorige week met het nieuws en vroeg meteen of ik bij de plechtigheid iets namens de leerlingen van de school wilde zeggen. Aan dat verzoek wilde ik uiteraard graag gehoor geven. Hans haalde mij op met de auto en samen gingen we naar crematorium Ockenburg waar de plechtigheid plaatsvond. In de ontvangstruimte zagen we bekenden van vroeger, er ontstond al meteen de sfeer van een reunie.

Later, tijdens de plechtigheid, spraken afgewisseld door klassieke muziek, een goede vriend, de secretaris van de fotoclub waarvan hij lid en voorzitter was, ikzelf en zijn broer. De laatste refereerde eveneens aan de reunie als een van de weinige momenten van de afgelopen periode dat hij gelukkig was en zijn pijn even kon vergeten.

Na afloop weer met deze en gene nagepraat in de ontvangstruimte met koffie en cake, en bij het naar huis gaan was de uitspraak: ‘Tot de volgende reunie’ een veelgehoorde afscheidsgroet.

Thuisgekomen, meteen de loopschoenen aangetrokken – het leven gaat door, inderdaad – en een uurtje gelopen met de inmiddels lage zon in het gezicht. Geen twee uur zoals op het schema stond, maar dat komt zaterdag wel weer.

Vrij lopen, vrije geluiden

Heel fijne miezerregen schijn je niet op de buienradar te kunnen zien. Dat bleek vanavond, want het eerste kwartier van de training werden we besproeid met uiterst fijne regen, althans iets dat tussen mist en motregen in zit. Maar de temperatuur was prima en je merkt dat het al wat langer licht blijft. Volgende week beginnen we om 19.00 uur mèt licht te lopen! Daar ga ik tenminste van uit.

Hoewel de loop-omstandigheden optimaal waren, was onze groep klein ditmaal. Helmie was er, Henk, Ellen, Dick, Pierre en ik. Wie ben ik nou weer vergeten? Volgens mij niemand. Oh ja, toch! We hadden een gastloper die ook naar de naam Fred luistert. Fred de Vries, broer van mijn snelle buurman Jan. Maar Fred kan ook aardig doorlopen. Op het programma stond een duurloopje van een uur met daarin drie pyramide-vormige minutenloopjes: 0,5 – 1 – 1,5 – 1 – 0,5 minuut versneld, met 30 seconden rust tussen de tempo’s en ca. vijf minuten rust tussen de series. Wij liepen via de Nieboerweg naar de haven van Scheveningen en vervolgens de boulevard op. Een uiterst vertrouwd, maar altijd plezierig parcours voor dit type trainingen.

Het ging weer wat beter dan de afgelopen weken, geen zeurende pijn meer in knieën, rug en benen. Dat vertaalde zich meteen in makkelijker lopen en goede tempo’s, lekker voorop met Ellen. Wel begon ik de benen op het laatst, toen ik bijna thuis was, weer ietsje meer te voelen maar toen had ik er ook dik anderhalf uur op zitten (inclusief lopen van huis naar de club en vice versa).

Vrije geluiden

En nu iets heel anders! Hoe vaak wordt er niet gezegd: "Er is niks op tv!" Een terechte verzuchting wat mij betreft. Het gaat echter vooral op tijdens ‘prime time’, want op de ‘moeilijke uurtjes’, waarop normale mensen òf al op bed liggen of wel iets anders te doen hebben dan TV kijken, worden soms schitterende programma’s uitgezonden.

Zo keek ik gisteren, op zondagmorgen, min of meer bij toeval, naar ‘Vrije geluiden’ van de VPRO. Een programma over muziek, gepresenteerd vanuit het Bimhuis te Amsterdam, buitengewoon plezierig gepresenteerd door Hans Flupsen. Wat mij betreft mag Flupsen een waardig opvolger van de inmiddels overleden Han Reiziger worden genoemd. Ik ging er even voor zitten en daar heb ik geen spijt van gekregen. Jazz, klassiek, folkrock, het kwam allemaal aan bod. En het mag dan van de VPRO zijn, het is geen moeilijke, avantgardistische muziek voor ‘nerds’!

Ik ga niet mijn smaak opdringen – die indruk wordt mogelijk gewekt als je een blogje over muziek schrijft – maar ik wil wel kwijt dat het een programma is dat ‘ergens over ging’, er werd met liefde en aandacht – wat zijn dat voor ouderwetse softe woorden?! – over muziek gesproken en vooral muziek gemaakt. Suzanne Alt met haar jazz-formatie, mooi. Sigiswald Kuijken die de schoudercello (violoncello da spalla) demonstreerde, de cellosuites van Bach zouden speciaal voor dit instrument zijn geschreven. Interessant maar bovenal prachtige muziek.

Heel verrassend vond ik het optreden van Iain Matthews, een zanger die vroeger deel uitmaakte van de fameuze folk-rock band Fairport Convention (met de ook heden ten dage nog zeer actieve Richard Thompson en de – reeds lang geleden overleden – legendarische zangeres Sandy Denny). Naderhand had hij ook een band ‘Matthews Southern Comfort’ waarmee hij onder andere Joni Mitchells ‘Woodstock’ tot een wereldhit maakte. Het was dè titelsong bij de gelijknamige film.

In ‘Vrije Geluiden’ zong de al jaren in Horst (Zuid-Limburg) wonende Matthews met een Nederlandse jazz-formatie, het Searing Quartet, een prachtige song van een cd die vooralsnog in eigen beheer wordt uitgebracht. In het interview na het optreden vertelt Matthews over hoe hij en het Searing Quartet elkaar hebben leren kennen, hoe het album tot stand kwam en wat de inspiratiebron van de ‘lyrics’ is geweest. Matthews vindt dit het beste dat hij in zijn leven heeft gemaakt. Ik kan mij daar wel iets bij voorstellen.

Voor wie belangstelling heeft, surf naar Uitzending gemist en zoek bij ‘Vrije Geluiden’ de uitzending van 22 februari 2009. Of klik meteen op ‘Vrije Geluiden’, dan kom je er ook.

Dwalen door Haaglands voorsteden

Zaterdag Duurloopdag. Dat ging op een wat merkwaardige manier vandaag. Eerst 40 minuutjes voor mijzelf gelopen, wel richting club. Die loop werd echter tweemaal onderbroken door een praatje met een passant, waaronder oud-collega Hanneke de Jong op ‘het hondenveldje’ bij de Savornin Lohmanlaan. Nog steeds dezelfde blonde schoonheid als veertig jaar geleden. Ik kende haar van de boekenclub en uitgeverij waarvoor ik van mijn zeventiende tot mijn vierentwintigste werkte. We hadden het ook nog even over een andere gezamenlijke collega die destijds nog heel kort een vriendinnetje van mij was, Anke Louwerse, die zich heeft ontwikkeld tot een fenomenale portretschilderes. Maar dit terzijde.

Tegen tien uur was ik bij de club waar men op het punt stond de testloop (voor de City Pier City-loop) te doen. Daaraan deden best veel mensen mee, overwegend leden van Haag Atletiek. Maar ook zag ik Hilde, een collega van mijn dochter. Zij zou de 10 km lopen. Ik heb aan een gedeelte van de testloop meegedaan. De eerste vijf kilometer ging eigenlijk te hard, in 25 minuten was ik weer terug. ‘Huh, hard?’ Ja, het is geen supersnelle tijd maar het ging weer loodzwaar. Inmiddels ben ik er achter waarom het de laatste tijd zo moeizaam gaat: thuisgekomen ging ik op de weegschaal staan: 80 kilo schoon aan de haak. Voor de CPC en zeker voor de marathon moet daar minstens vier kilo af, anders wordt het een lijdensweg. Maar ook dìt weer terzijde.

Ik wachtte een minuut of twee, toen arriveerden Henk en Ellen en ik besloot nog een ronde met hen mee te lopen. Henk liep iets uit, ik bleef bij Ellen. Zij had last van hetzelfde euvel waar ik ook vaak last van heb, iets waarvoor de bosjes uitkomst bieden, maar ze besloot te wachten tot ze weer bij het clubhuis was. Dat viel niet mee, maar het viel mij wel mee want zo kon ik het noodgedwongen rustige tempo goed volgen. Dat Ton, Gerard en anderen van onze groep ons passeerden kon mij niet bommen want ik was bezig met een lange duurloop, niet met een wedstrijd. Dus nadat in 54 minuten de 10 km was volbracht, liep ik terug naar huis. In totaal is er deze dag iets meer dan twee uur gelopen, er had niet veel meer in gezeten. Maar de komende weken ga ik er wel voor om ‘makkelijker’ te gaan lopen dus zal ik – helaas, pindakaas – maar ook teveel kaas, chocolade en gebak moeten laten staan. Wie sneller wil zijn moet pijn lijden….

‘s Middags weer een cultureel uitstapje, nota bene in eigen stad. Karin en ik gingen met bus 23 naar Voorburg, waar we Museum Swaensteyn zouden bezoeken. Ik ben daar nog nooit geweest! Maar eerst hebben we gelunchd. Daarna zijn we naar de Kunstuitleenwinkel gegaan. Daar hingen, stonden en lagen allerlei kunstwerken van hoogwaardige kwaliteit. Het was leuk om daar even rond te snuffelen. Ook troffen wij er Niek van Haag Atletiek, kennelijk was hij een schilderij aan het huren of juist terugbrengen.

Het was een kwestie van direct oversteken voor Museum Swaensteyn. Een klein maar heel apart museum. Zelf vond ik de ‘nostalgische afdeling’ op de eerste verdieping erg leuk. Er hing een heerlijk ouderwetse geur en er stonden allerlei spulletjes en producten uit lang vervlogen Voorburgse tijden, uitgestald in vitrines.

Zo zag je speelgoed uit het begin van de 20ste eeuw, blikjes, enzovoorts. In een ander vertrek zag je een maquette van een Romeinse nederzetting die bij opgravingen in Voorburg werd blootgelegd.

Daarna gingen we vanaf Voorburg met de bus terug naar de Herenstraat in Rijswijk, naar Museum Rijswijk. Maar eerst wat gesnuffeld in enkele boetiekjes. Het was absoluut niet het plan, maar even later liep ik met een extra plastic tas, waarin zich een kobaltblauw overhemd bevond, naar buiten. In een andere boetiek met heel aparte, mooie dameskleding werd een mooi rood jurkje gepast – neenee, niet door mij!! – maar niet gekocht.

Uiteindelijk kwamen wij in Museum Rijswijk terecht. Daar zijn we wel al een of twee keer geweest. Op dit moment is er een bijzondere overzichtstentoonstelling, 30 jaar werk van kunstenares Pat Gentenaar. De ‘schilderijen’ hangen overal in het museum, vooral op de benedenverdieping. Werkelijk prachtige kunstwerken zijn het, sterk geïnspireerd door de natuur, vooral bloemen, vogels en vissen. De schilderijen zijn van zelfgemaakte papierpulp vervaardigd en beschilderd met pigment. De kunstenares was zelf aanwezig en zette kort uiteen hoe ze te werk ging.

Het slot van de dag werd gevormd door een bezoek aan Albert Heijn (er moesten nog inkopen worden gedaan voor ‘s avonds). Tevens heb ik vijf bossen tulpen gekocht bij een marktkraam op het ‘alles moet los’ tijdstip, slechts vijf euries. Voor dat bedrag haal ik graag de lente in huis!

Klusjes klaren

Erg veel spannends is er niet gebeurd vandaag. Er moesten wat klusjes worden geklaard. Eerst een scriptie van 75 kantjes redigeren (was ik al eerder deze week mee begonnen) en daarna naar Artifact om papier en tekenmateriaal te kopen voor een ander klusje waar ik nu even niet over kan uitwijden maar waar ik de rest van de dag mee zoet ben geweest. Althans, met een opzetje.

‘s Middags heb ik ook nog even de loopschoenen aangetrokken en ben de duinen ingegaan, zo’n 40 minuten. Het ging weer met veel pijn en moeite gepaard, en wat was ik weer amechtig. Ik heb twee jaar geleden rond deze tijd ook zo’n periode gehad. Gek, ‘s winters ondervind ik altijd meer problemen dan ‘s zomers. Het is alsof er ergens vanuit mijn – wat stijve – rug signalen naar benen en vooral knieën worden gezonden, wat een heel verzuurd gevoel geeft en een absoluut onvermogen om snel en ontspannen te lopen.

Maar komaan, dat kleinzerige gedoe, dat geloven jullie wel. Meestal gaat het met een paar dagen over. ‘s Avonds zowaar nog enkele tv-programma’s gezien, zoals Andere Tijden met een documentaire over ‘de Hollandse periode’ van The Beach Boys en Char, altijd interessant en vooral frappant, wat men er ook van zegt.

En weer een foto die niets met dit blogje te maken heeft maar mij wel vanavond is toegezonden door  Hugo, de grote Doornvogels-leider. Ik loop hier tijdens een – blijkens outfit, gezichtsteint en lommerrijke staat der bomen zomerse – wandeling van de groep met Agnes, een van de dames-Doornvogels.

Ach, voor je het weet is het zomer. Maar voorlopig is het een kwestie van doorbijten, vooralsnog is deze februari een grauwe, saaie en kille maand. Ook vandaag weer fietste ik net in zo’n winterse bui met hagel, natte sneeuw en regen. Dat was geen pretje.

 

Elf-en-dertigst

Eigenlijk had ik dinsdagavond moeten trainen, maar eenmaal thuis, had ik opeens geen zin meer. Er stond nog wel twee uur op het programma. Een vorm van zelftoegeeflijkheid die ik mijzelf de komende weken – met het oog op de marathon – niet te vaak mag toestaan. Dan woensdag maar.

Gisteravond heb ik daadwerkelijk getraind met onze groep vijf. De opkomst was niet hoog: Henk, Ellen, Dick, Jos, Ton, Ank en ik (ben ik nou iemand vergeten?). Voor alle duidelijkheid: dat zijn niet de mensen die op de foto hiernaast staan! Op het programma stond een duurloop van bijna anderhalf uur met daarin een paar versnellingen verwerkt. We liepen vanaf de Laan van Poot via de Houtrustweg naar het havengebied van Scheveningen, van daaruit namen we een stuk boulevard (Strandweg) en vervolgens, via het eindpunt van Lijn 11 (de Magneetbuurt) en Westduinweg-Nieboerweg weer terug naar de Laan van Poot.

Er was niets mis met dit parcours, integendeel, met het weer was ook niet veel mis (droog, helder maar wel koud) en de training was niet zwaar. Desondanks liep het wat mij betreft niet echt lekker. Ik kon goed meekomen, maar merkte aan mijn adem dat de tempo’s mij niet makkelijk afgingen en was steeds blij als die achter de rug waren. Deels had het met de benen en vooral de knieën te maken, maar het was vooral mentaal. Of toch nog iets meer afvallen? Echt zwaar ben ik niet (78 kilo), maar het mag wel wat lichter. Hoe het zij: ik liep braaf mee, maar had niet echt de ‘spirit’, dus dat was het dan wel.

Toch weer netjes de zeventig minuten volgemaakt. Na afloop weer veel gezelligheid in de kantine, maar niet nadat ik weer eens het krachthonk had bezocht met Ton en – van andere groepen – Vincent en Paul K. Eerlijk gezegd heb ik daar niet veel gedaan, de kantine met het bier en – zo bleek later – de broodjes haring hadden een grotere aantrekkingskracht op mij, zeker na zo’n looptraining.

En nu kun je je afvragen wat bijgaande foto’s van het Carnaval 2005 en 2007 met een doordeweekse training te maken hebben. Niets, behalve dan dat het straks Carnaval is en een van de gespreksonderwerpen een weemoedig terugblikken op dat feest was. Dit jaar gaat het er hoogstwaarschijnlijk niet van komen. Maar, zoals Harm Edens bij ‘Dit was het nieuws’ altijd pleegt te zeggen: ‘Gelukkig hebben wij de foto’s nog!’

Soep van viskoppen

Sinds gisteren weten wij het: de economische crisisjaren zoals die in de jaren dertig van de  vorige eeuw waren, zijn weergekeerd.

Zelfs ik heb die tijd niet meegemaakt. Wel weet ik nog dat toenmalig Minister President Colijn veel reuring veroorzaakte toen hij – wellicht goedbedoeld – zei dat ‘Soep getrokken van viskoppen’ uitstekend voedsel voor steuntrekkers was.

Dit gratis recept is hem niet in dank afgenomen, zeker niet door de vele werkelozen in die tijd, maar toch…

Je kunt uitstekende maaltijden bereiden met beperkte middelen. Internet is tegenwoordig een schier onuitputtelijke bron van informatie. Google bijvoorbeeld eens op ‘prei’ en ‘kipfilet’ (of andere ingrediënten die je toevallig in huis – in de vriezer – hebt of in de aanbieding zijn) en je komt op tientallen heerlijke en gezonde recepten.

Bij ‘viskoppen’, ‘soep’ en ‘recepten’ stuitte ik op onderstaand recept. Niet echt een crisisgerecht want er zitten dure ingrediënten in zoals kabeljauw en garnalen, maar die kun je met wat creativiteit vervangen door andere vissoorten.

Ik heb het nog niet geprobeerd, maar het lijkt mij wel lekker. Stokbrood en een wit wijntje erbij, want dat kan er voor de meesten van ons nog wel af denk ik zo…

Fiskesuppe uit Noorwegen

Ingrediënten 

Voor 4 personen:
400 gram zalmfilet
400 gram kabeljauwfilet
2 viskoppen
een portie visgraten
8 gepelde roze garnalen
1 pastinaak of ½ raapselder
3 wortelen
2 preistengels
3 aardappelen
3 takjes selder
1 dikke ui
5 takjes peterselie
1 laurierblad
1 eidooier
10 cl verse room
peper en zout

Stappen

Schil, was en snijd de groenten. Houd de helft van de ui, twee stukjes wortel en een weinig groen van de prei opzij voor de bouillon. Doe de rest van de groenten in koud water. Leg de viskoppen en visgraten in een grote kookpot en voeg er 2 liter water aan toe, samen met het laurierblad, de peterselie en de bouillongroenten. Laat gedurende 30 minuten op een zacht vuurtje sudderen. Haal alles vervolgens door een fijne zeef en plet alle ingrediënten zodat je zoveel mogelijk in de saus kunt opvangen. Giet de visbouillon en alle groenten in de omgespoelde kookpot. Voeg zout en peper toe en laat 15 minuten sudderen op een zacht vuurtje. Voeg er dan de visfilet aan toe en laat gedurende 10 minuten koken. Doe er na ongeveer 7 minuten de garnalen bij. Klop intussen de room en de eidooier op. Doe dit mengsel voorzichtig in de kookpot en blijf zachtjes roeren. Giet in een soepterrine en dien heel warm op.

Stralend weer :-(

Evenals afgelopen zaterdag, was het maandagavond stralend weer. Maar waar de stralen van zaterdag afkomstig waren van een uitbundige winterzon, waren de stralen van deze avond van een aanmerkelijk vochtiger substantie. Kortom: het plensde van de regen. Dat het niet overdreven druk was bij de training, was dan ook alleszins begrijpelijk.

Toch was onze groep redelijk compleet: Henk, Ilse, Ellen, Pierre, Dick (weer beter na een fikse verkoudheid het afgelopen weekend), Arie, Joop (die nog steeds een beetje last heeft van een gekneusde rib na zijn val twee weken geleden), Ad en Jacques (die over ruim twee weken de marathon van Barcelona gaat lopen). En even later sloot Helmie zich wederom bij ons aan (iedereen nog bedankt voor de felicitaties!).

Op het programma stond een baantraining, nou ja, het leek meer op pootjebaden. De continu stromende regen had, vooral op de binnenbaan, voor enorme plassen gezorgd. Aanvankelijk begreep ik dat het 6 x 400 meter zou zijn, met 90 seconden tussenpauze. Henk gaf aan dat het niet de bedoeling was om die vierhonderdjes ‘als een gek’ te lopen, maar in een behoorlijk tempo, zeg tussen de 1’40” en 1’55” per ronde. De eerste drie ronden van 400 m. deden we in een relatief rustige 1’50”/1’52”, maar het ging allengs sneller. Echt keihard ging het echter niet, de snelste keer zal rond de 1’42” zijn geweest. Arne was er ditmaal niet bij, maar Ilse nam zijn rol als ‘kanon’ over en liep een aantal malen zo rond de 1’35” of daaromtrent.

Nadat de zesde vierhonderd meter erop zat, dacht ik dat we klaar waren. Op dat moment sloot Helmie zich bij ons aan en vroeg of ze nog een paar rustige tempo’s bij ons mocht meelopen. Tempo’s? We waren toch al klaar? Na drie minuten zo de baan rondgelopen te hebben, bleek inderdaad dat we nog eens 6 maal 400 m moesten doen. Dat viel tegen! Omdat ik mij er mentaal niet op ingesteld had, liep ik de eerste 400 van de tweede serie dan ook helemaal achteraan en kwam in 1’55” binnen. Daarna herstelde ik en liep met de snelle dames mee, wat niet eens een makkie was. Maar uiteindelijk is het wel volbracht. Na de training ben ik meteen naar huis gelopen, nog steeds in de koude natte regen.

Wat wel duidelijk is, is dat een marathontraining waarbij het accent op veel duurlopen komt te liggen, ten koste gaat van snelheid op kortere trajecten. Een maandje terug liep ik gemakkelijk 1’32” op de 400 m, maar nu was ik al blij met 1’44”. Maar ja, je kunt niet alles hebben.