IJdeltuiterij, vergane glorie…

IJdeltuiterij, vergane glorie, het is allebei waar. Toch is het leuk. Vanavond ging ik naar ’s Gravenzande om Cor van den Berg (72) te interviewen. Voor het clubblad. Het werd uiteindelijk een interview met hem en zijn vrouw Dini (65). Een sportief stel, ze zijn niet de jongsten meer maar beoefenen nog steeds de hardloopsport.

Er kwamen heel wat foto-albums tevoorschijn en uitslagenlijsten van lang, lang geleden. Nota bene kwam ik mijzelf op twee van die lijsten tegen. En daar komt de ijdeltuiterij èn de vergane glorie om de hoek kijken: op de lijsten zag ik dat de tijden die ik in 1983 liep er mochten zijn. 59 minuten op de 15 km, 1 uur 18 min. op de 20 km.

Ook leuk was de foto uit 1977 van de halve marathon van Egmond aan Zee, één van de klassiekers op loopgebied. Niks flitsende outfits en vooral veel haar, zowel op hoofd, onder de neus en op kin en wangen. Wel lekker warm natuurlijk.

Ook 30 jaar geleden was de opkomst voor dit soort lopen groot, dat blijkt. En de Duinstrandloop die destijds door onze vereniging werd georganiseerd was geen 8,5 km, maar 30 kilometer!

Ziezo, en nu snel naar bed, want straks heb ik zeer bijzondere verplichtingen…

Werken aan vroeger

De afgelopen dagen was het vrij rustig, wat activiteiten betreft. Afgelopen dinsdag had ik voor mijzelf gelopen, dat schreef ik al. Wat ik niet vermeldde was dat er op het eind, na drie minuten langzaam te hebben versneld, iets in mijn rechterachterbeen ‘schoot’, zodat de laatste tien minuten rustig joggend en met enige pijn moesten worden afgelegd.

Dat was ook de reden dat ik woensdag weer voor mijzelf heb gelopen, maximaal een uurtje. In de groep had ik tempo’s moeten lopen en dat zou ik niet trekken. Ik voelde mijn been nog wel, maar ik kon in beweging blijven.

Vandaag was helemaal een rustige dag. Later in de middag ben ik naar Goedman gegaan om kwasten, tekenpennen, een houtskoolpotlood en een puntenslijper te kopen, maar van tekenen noch schilderen is iets gekomen. Dus geen sport, geen creativiteit, het was gewoon een ‘hangdagje’.

  Er moesten wel wat huishoudelijke karweitjes en boodschappen worden gedaan, voordat ik naar de stad ging. Om 18:00 uur had ik een afspraak met de reüniecommissie, Hans en Rob, in Paviljoen Het Malieveld (beter bekend als ‘de poffertjestent’).

Kom op, ouwe….

We zitten nu in het stadium dat we de datum weten (zaterdag 24 mei 2008), nu zijn we bezig met de leraren en resterende leerlingen van destijds op te zoeken. Hans is al langs Adri van der Werff geweest, onze oud-wiskundeleraar. Deze wist zich nog veel te herinneren en had enkele tips om achter adressen van zijn nog in leven zijnde oud-collega’s te komen. En binnenkort komt er een uitgebreide brief aan al degenen waarvan een (e-mail)adres bekend is.

Alleen kwam Rob niet opdagen vandaag, hij was het kennelijk vergeten. Een telefoontje naar zijn huis bevestigde dat vermoeden. Bovendien sloot de poffertjestent om 19:00 uur, dus Hans en ik weken uit naar De Denneweg, waar we in café-restaurant ‘De Resident’ hebben gegeten. Hans slibtongetjes, ik een halve portie spare-ribs, dat alles met lekkere goed-doorbakken patatjes en de groentengarnituur.

De komende dagen (vooral in het weekend) is het gedaan met de rust. Dan zal ik mij moeten inleven in de persoon die zich hierboven zo moeizaam in zijn tabberd hijst….

Supermaster van 104

Misschien komt het omdat ik ‘van na de oorlog (W.O. II)’ ben, maar van mij mag-ie. Optreden in zijn geboorteplaats Amersfoort bedoel ik. Ik dacht er aan tijdens het hardlopen gisteravond – jawel, ik heb 50 minuten gelopen, van huis naar Duindorp waar ik snelle Angelo-van-de-club nog tegenkwam, hij was ook aan het trainen.

Ik heb het over de in Duitsland woonachtige Johannes Heesters. Het heeft mij altijd mateloos geïntrigeerd hoe iemand die hooguit ‘slappe knieën’ verweten kan worden omdat hij in de oorlog – uit lijfsbehoud – voor de Duitsers optrad maar zeker geen nazi was, laat staan een oorlogsmisdadiger, zó onbarmhartig en langdurig is verbannen door het Nederlandse volk. Zelfs nu nog las ik een tamelijk geringschattend commentaar in het AD van hoofdredacteur Bonjer – bepaald géén generatiegenoot van Heesters – naar aanleiding van zijn komst.

Begrijp mij goed: ik ben géén fan van Heesters of van zijn muziek, maar de paar keren dat ik hem op TV zag kwam hij op mij over als een beminnelijk mens. Een vriendelijke, mogelijk wat naïeve man, maar sympathiek. En nog steeds charmant, vooral toen hij jonger was liet hij menig vrouwenhart sneller kloppen, louter door zijn verschijning. Maar wat ik ècht heel bijzonder vindt: hij is juist 104(!) jaar oud geworden en hij treedt nog steeds op! Halloooo, 104!!

Goed, zijn stem klinkt niet meer zoals in zijn hoogtijdagen (wat wil je), maar hij is wel de oudste artiest ter wereld die nog op de bühne staat! Nou ja, hij zit vooral momenteel, maar goed. Dat mag ook weleens vermeld worden vind ik, een 104-jarige die nog volop in het leven staat, maar dat feit wordt altijd overschaduwd door zijn ‘besmette’ verleden. Jammer.

Maar om dit blogje niet al te beladen af te sluiten, nog een relativerende Jiskefet-klassieker met – je raadt het al – met Duitse Dieren…

 

Fluwelen ondergrondje

Gisteren was het gewoon een maandag zoals zoveel maandagen zijn. Vroeg op, naar kantoor en een hele dag werken. Normaliter is het ’s avonds thuiskomen en dan een stukje hardlopen of naar de club gaan om te trainen. Maar weer was ik te laat thuis en van lopen is niets gekomen. Ik heb wel stukken gewandeld vandaag in het kader van woon-werk verkeer.

’s Avonds toch naar de club gegaan voor de tweemaandelijkse redactievergadering. Een inventarisatie gemaakt van reeds ontvangen en nog te schrijven artikelen en verslagen.

Voor de rest weinig te melden. Ik heb nog even op Youtube gesnuffeld naar muziekfilmpjes van bands die ik op Crossing Border heb zien optreden. Zoals van Jan Garbarek en The New Pornographers. Daar zaten best leuke clips bij. Maar het muziekfilmpje dat ik hierbij plaats is naar aanleiding van Ricks opmerking dat ik niets had geschreven over de connectie Andy Warhol en The Velvet Underground.

nog een beeld van de Andy Warhol tentoonstelling in het Stedelijk Museum

Gelijk heeft-ie, dus dat gaan we goedmaken. Hierbij dan The Velvet Underground met Lou Reed, John Cale, Moe Tucker en Nico. Er staan nog veel nummers van de legendarische sixties-underground groep op Youtube, maar deze ‘Waiting For The Man’ vind ik zelf heel intrigerend en lekker ‘stuwend’.

Duinstrandcross

Na al die culturele ‘seitensprungen’ van de afgelopen week, is het weer eens goed de longen met frisse buitenlucht te vullen en de benen te laten afzien op een zwaar parcours in het reepje natuurschoon dat Westduinen heet.

Inlopen…

Ik heb het over de Duinstrandcross, die vandaag werd gelopen door 126 deelnemers. Dat aantal houdt niet over, de enige verklaring die ik daarvoor kan verzinnen is dat er weinig ruchtbaarheid aan de loop gegeven is. Aan het parcours kan het niet gelegen hebben, dat is erg mooi en behoorlijk zwaar. Dat laatste kan echter nauwelijks een beletsel zijn voor de meeste hardlopers, die tuk zijn op uitdaging.

Pierre Tissot wijst waar wij straks gaan lopen

Om 12 uur was de start vanaf de baan van de Laan van Poot. In een ‘normaal’ tempo weg. De eerste kilometers liep ik vlak achter Paul K. en Wim H., die normaliter wel wat sneller zijn dan ik, dus dat was niet slecht. Toch werd de afstand ten opzichte van hen, naarmate de ruim 8 km vorderde, groter. Henk M. en Rob B. liepen daar nog ruim voor, vooral Henk M. die op zijn 67ste (!!) steeds sneller gaat lopen en daarmee alle trainingstheorieën logenstraft. Ik heb begrepen dat de KNAU alsnog overweegt om hem uit te zenden naar de Olympische Spelen.

De parcourswachters op weg naar hun standplek

Het parcours ging zowel over verharde en onverharde duinpaden, en een stuk strand van ongeveer anderhalve kilometer. Het moeilijkste heb ik het altijd met die lange klimmetjes, waarvan er ditmaal vrij veel in het parcours zaten. Ik ga daar helemaal op stuk en verlies dan kostbare tijd. Ook Frank I. wist mij de laatste kilometer in te halen en toen zat ik er al teveel doorheen om aan te klampen. Toch was ik redelijk tevreden met mijn eindtijd, 44 min. en 27 seconden. Snelste ‘over al’ was Pascal van Troost, maar verbazingwekkend is dat niet, hij is een van Neerlands snelste crossers… Zie voor de uitslagen hier.

Na afloop was er in het clubhuis snert met worst en patat. Lekker ongezond, maar we hadden het verdiend!

Andy warhoofd? Other Voices, Other Rooms…

“Een warhoofd was hij zeker, want hij was overal tegelijk mee bezig”, aldus fotomodel Appolonia van Ravenstein, die met Andy Warhol heeft samengewerkt. Maar het is natuurlijk wel een voor de hand liggende naamgrap.

Wie school er eigenlijk achter het het personage Andy Warhol, die fragiel uitziende man met die excentrieke zilvergrijze pruik en de lispelende stem? Hoe keek hij naar de wereld om hem heen? “Warhol hield van mensen en was door hen gefascineerd”, aldus Geralyn Huxley in haar essay over Warhols films. “Hoewel hij vaak als antisociaal wordt afgeschilderd, was hij in werkelijkheid een gepassioneerd sociaal mens, enthousiast betrokken bij de mensen om hem heen en altijd aanwezig bij feestjes en evenementen waar hij zich kon mengen onder zowel beroemdheden als het publiek. Het was hem om het even”.

Warhol was een van de invloedrijkste kunstenaars van zijn generatie, en al net zo’n icoon van de jaren zestig als sommige personages die hij uitbeeldde, zoals Marilyn Monroe. Ruim veertig jaar later staat hij nog volop in de belangstelling. Vooral in Amerika wordt bij elke lezing aan zijn persoon gerefereerd. Ook getuigt een grote expositie in het Stedelijk Museum CS te Amsterdam hiervan. Tot 13 januari 2008 te bezichtigen!

Vandaag dus maar een dagje Amsterdam. Alweer naar het museum? Ja, ik heb een museumjaarkaart dus zal ik ‘m gebruiken ook. Spijt dat ik ‘m heb aangeschaft heb ik allerminst. Ik was niet een echte museumfreak, maar dat is wel aan het veranderen. Er zijn tegenwoordig doorlopend interessante of boeiende exposities.

Die van Warhol hoort daar zeker bij. Er zijn vooral veel films van zijn hand, of die aan hem gerelateerd zijn, te zien. Er staan tientallen monitors opgesteld, op elk daarvan zo’n film. Je zou er de hele dag kunnen doorbrengen. We zijn ook nog even op de elfde verdieping geweest van het gebouw waarin het museum momenteel (tijdelijk?) is gevestigd. Van daaruit heb je een fraai uitzicht over Amsterdam (zie foto’s). Je kunt er ook voor een schappelijke prijs prima lunchen. Ook kun je in de museumwinkel heel aantrekkelijke hebbedingetjes kopen, zoals tassen, vazen, horloges, kussens, t-shirts, posters, kunstboeken en allerlei gadgets.

Voordat we doorliepen naar het Waterlooplein om de Hortus en het Joods Historisch Museum te bezoeken, gingen we Al Hema binnen, een Arabische variant van de Hema. Daar liggen allemaal spulletjes met Arabische teksten en prijzen. Het is een kunstproject van culturele instelling Mediamatic over hedendaagse Arabisch-Nederlandse kunst, design en cultuur, maar je kunt er wel bepaalde zaken kopen. Alleen heeft de Hema er niets mee te maken, sterker nog: het bedrijf heeft zich van dit project gedistantieerd.

De Hortus ging trouwens niet door, de toegangsprijs van zes euro vonden we net iets te duur, maar we hebben wel het Joods Historisch Museum bezocht. Daar was ik nog nooit geweest. De expositie van Russisch-Joodse kunstenaars was wel interessant, maar we waren ietwat teleurgesteld dat Chagall er niet bij hing.

De middag afgesloten met een cafébezoek. We tracteerden onszelf op thee, koffie en ‘huisgemaakte’ appeltaart met slagroom.

   

Crossing Border – slot

Vanavond zal ik er niet bij zijn, maar dat het waanzinnig druk wordt bij Crossing Border, staat nu al vast. Gisteravond kon je al bijna over de hoofden lopen.

Over lopen gesproken: wordt er nog een beetje gelopen? Zeker, morgen is de jaarlijkse Duin-strand loop van onze vereniging. Erg zwaar, maar wel altijd de moeite waard om aan mee te doen. Gisteravond viel er ook veel lopen in en rond de Koninklijke Schouwburg.

Ditmaal was Saskia mijn gezelschapsdame,. Haar vriend, de bekende kunstschilder Arjen, leverde haar keurig op de fiets af voor de schouwburg. Na wat geschipper in de foyer, gingen we in de Grote Zaal kijken naar The New Pornographers. In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, is dat een groep keurige en zachtaardig ogende Canadezen die zeer goede muziek maken, melodieuze rock met hier en daar – vanwege de samenzang – een vleugje Mama’s and Papa’s, Crosby, Stills and Nash en Beachboys.

Daarna zijn wij buitenom gegaan naar het NGT, een zijvleugel van de schouwburg  mer ook daarin een aantal theaterzalen. Het was daar iets minder druk. We hebben even gekeken naar een voorleessessie van de IJslandse dichter-schrijver Gudbergur Bergsson. Een lang sfeervol verhaal dat echter moeizaam en enigszins slissend werd voorgelezen, wat de aandacht afleidde.

Nog meer literatuur deze avond tijdens een interview met AFTh. Een gemoedelijk gesprek voorafgegaan door een aankondiging die de auteur uit handen van de voorzitter van de AKO literatuurprijs ontving en voorlas: Deetman, burgemeester van Den Haag, wordt de nieuwe voorzitter!

Het werd een gesprek over Van der Heijdens jeugd in Helmond, de crime passionel die daar ooit had plaatsgevonden en stof gaf voor zijn jongste roman ‘Het Schervengericht’, de ruzie met collega Arnon Grünberg en nog wat van die zaken. Hij sloot af met het voorlezen van een fragment uit genoemde roman, waarin de ervaringen van een foetus worden beschreven die nog even voortleeft in zijn moeder nadat zij is vermoord. Van dag tot dag een beschrijving van wat de foetus ervaart, tot aan het onvermijdelijke einde. Beklemmend, ondanks het absurdistische karakter.

Laatste optreden dat ik meemaakte was in de Grote Zaal. Hugh Cornwall, voormalig Stranglers-frontman, een oude rot die nog steeds albums maakt – de nummers van het album dat binnenkort uitkomt klinken veelbelovend – gaf samen met een ‘coole’ jongedame als basgitarist en een strakke drummer een mooi stevig optreden, geheel in de Stranglers-stijl, ten beste.

Mooie muziek bij Crossing Border

Het was een mooie Crossing Border avond gisteravond. Ik was nog laat thuis. En dat na een dag vol activiteiten. ’s Ochtends vroeg, in het duister, had ik een uur gelopen waarbij ik de training van woensdagavond ( te laat thuis, traning gemist) heb geïmiteerd: twee series van 6-4-2-2 minuten. Met wat gesmokkel, en de tempo’s gingen lang zo snel niet als in groepsverband.

Later in de ochtend had ik met mede-organisator van de schoolreünie Hans H. afgesproken bij onze oude school van het Haagsch Genootschap. We werden wederom hartelijk ontvangen door lokatiedirecteur Eliens. De bedoeling was om adressen van oud-leraren te achterhalen. Dat is ten dele gelukt. Tevens hebben we de aula bekeken om te zien of er voldoende faciliteiten waren voor een geluidsinstallatie, water en dergelijke. Op de gang trof mij een schilderij dat er in de jaren zestig al hing, van schoolgenote Marijke Voskuil. Drie paarden, ik herkende het als de dag van gisteren.

Weer later ben ik met Karin op museumbezoek gegaan. Eerst naar Meermanno, daarna een lunch in Schlemmer en vervolgens – zo was het plan – het Mauritshuis, waar een expositie is van Hollandse meesters. Er stond daar echter zó’n lange rij, dat we zijn uitgeweken naar het Gemeentemuseum Den Haag. Ditmaal gingen we vooral voor het werk van de jonge, koninklijk onderscheiden, kunstenaars.

Deze jonge zilvermeeuw betrapte ik aan de rand van de Hofvijver. Heeft niets met het item te maken, maar ach…

’s Avonds ben ik met concertmaat Ruud naar het Crossing Border Festival gegaan, ditmaal weer in en rond de Koninklijke Schouwburg. Wij vielen met onze neus in de aangename boter. In de grote zaal trad ene Anja Garbarek op, volgens het programmaboekje dochter van de bekende Noorse jazz-musicus Jan Garbarek. Het was een concert dat we helemaal hebben uitgezien.

Anja, in zwart herenkostuum gekleed en als poes geschminkt, had een goede performance en werd geruggesteund door een ijzersterke band. Wat stijl betreft was het een mix van Portishead, Moloko, Roxy Music, Kate Bush en The Fall. Voorheen zou je het ‘trip hop’ genoemd hebben maar dat is inmiddels een achterhaalde term. Schijnt. Het beleefde applausje na elk nummer had meer te maken met de onbekendheid van de band dan met de kwaliteit van de muziek.

Tussen Anja en Spinvis in konden we wat drinken in de hoofdfoyer, waar Jan Douwe Kroeske voor Kink FM mensen die met het festival te maken hadden interviewde. Zoals op deze foto Louis Behre, de organisator van Crossing Border. Flard uit het interview: “Salman Rushdie komt morgen. Dat zal een hele toer geweest zijn om die hier te krijgen!” Louis: “Nee, hoor, gewoon een e-mailtje. Hij mailde meteen terug: “I’ll be your guest”.

Voor het optreden van Spinvis las de Vlaamse schrijfster Annelies Verbeke een hilarisch verhaal voor met als thema ‘huppelen’. Grappig wel, ik bedenk mij ook wel eens dat volwassenen nooit huppelen. Soms probeer ik het, twee of drie huppelpassen slechts want het moet een uitermate wonderlijk gezicht zijn. Annelies heeft wel een verklaring: Kinderen zijn gewoon op huppelen gebouwd. Volwassenen zijn daar te zwaar voor, het kost hen teveel energie…

Dan Spinvis. Op deze avond was het precies vijf jaar geleden dat hij en zijn band debuteerde op Crossing Border. Altijd weer een lust voor het oor. De grote kwaliteit van de band ligt niet eens zozeer in de vocale kwaliteiten van Erik de Jong (een soort zing-zeggen, met weinig variatie maar wel veel gevoel) maar in de teksten en de razendknappe muzikale arrangementen, vol prachtige muzikale vondsten en bijzondere ritmes.

Ook Hans Dagelet, tegenwoordig als ‘Pa van Tatum’ nog bekender dan als acteur, ontlokte de fraaiste geluiden aan allerlei instrumenten die hij, naast zijn onafscheidelijke trompet, beroerde. Ovationeel applaus viel de groep ten deel, maar een toegift zat er, gelet op het strakke tijdschema, niet in.

Laatste optreden deze avond in de grote zaal was Kula Shaker. Ik was benieuwd, de groep wist het geijkte Britpopgeluid een heel eigen – oosterse – sfeer mee te geven. De zaal was grotendeels gevuld met fans die de gemiddelde leeftijd van het festivalpubliek flink omlaag brachten. Nauwelijk had de band de eerste tonen ingezet, of men verhief zich uit de stoelen en werd er naar hartelust meegestampt op de – keiharde – muziek. De beuk ging er flink in. Zeker een goede band, maar ik had niet het gevoel dat ik dit een uur lang achter elkaar zou willen zien, mij net iets te ééndimensionaal. Toch.

Later vandaag nog een kleine aanvulling….

Bladiebla

Is het jullie ook opgevallen? Tot voor kort zei men ‘blablabla’, wat stond voor: slap of té elitair geklets,vaak ook als veel (ingewikkelde) woorden werden gebruikt om iets duidelijk te maken. Teegenwoordig – vooral jonge, zelfstandige moderne vrouwen hoor ik het vaak zeggen – wordt er ‘blaDIEbla’ gezegd. De moderne variant van ‘blabla’ dus…

Vanavond beloof ik veel bladiebla over cultuur en zo…

Stilte voor de storm

Deze hele week staan Het Spui en vooral de Koninklijke Schouwburg in het teken van Crossing Border.

Patti Smith en Spinvis treden ook op tijdens Crossing Border

“Het Crossing Border festival is een nieuw festival met een jonge creatieve formule, die nauw aansluit bij de ontwikkelingen in de hedendaagse literatuur en muziek. Zoals de grenzen in Europa verdwijnen en veranderen, doorbreekt ook de literatuur tradities. Op het Crossing Border Festival smelt de literatuur samen met hedendaagse pop, jazz en blues tot een nieuw geheel, waarbij de interactie met het publiek centraal staat”.

Deze tekst, afkomstig uit het programmaboekje van het eerste festival in 1993, is nog steeds actueel. De vijftiende editie alweer van het festival dat tot het grootste festival in Europa is uitgegroeid waar de combinatie tussen literatuur en muziek centraal staat.

Kula Shaker

‘Uw verslaggever’ zal tussen werk en trainingen door ook nu en dan op het festival te vinden zijn. Uiteraard zal dit uitmonden in enkele blogs.

Vandaag hou ik echter even pauze, met uw welnemen…