Terug naar Terschelling

Even blogstilte tot zondagavond laat of maandagochtend, want we gaan weer terug naar Terschelling. Ook een songtekst trouwens van Terschellings bard Hessel.

Uit mijn persoonlijk archief diepte ik nog enkele foto’s van het mooie eiland, die ik vier jaar geleden heb gemaakt. Om in de stemming te komen…

Ook heel sfeervol: het filmpje op de site van de Berenloop. Geeft een aardig beeld van hoe het er voor, tijdens en na de loop aan toe gaat.

Ambtenaren in actie…

Wat hebben de mensen toch tegen ambtenaren? Die mensen doen toch niets?

Wat is ochtendgymnastiek voor een ambtenaar? Op en neer, op en neer, op en neer, op en neer, en nu het andere oog.

Zitten drie jongens op een schoolplein zegt de één: "Ik heb de snelste vader van de wereld." "Hoezo?" vraagt de ander. "Nou mijn vader is F 16 piloot" zegt de éérste. Daarop nummer twee antwoord: "Dan is mijn vader sneller want die is astronaut." Zegt nummer drie, "Dan is mijn vader sneller want die is ambtenaar, hij werkt van negen tot vijf, maar is om drie uur al thuis."

Ach, de meeste ambtenarenmoppen zijn te flauw voor woorden. Dat vinden vooral de ambtenaren zelf want ze zijn van mening dat zij wel degelijk hard werken, heel hard soms. Maar om de stemming niet te bederven lach je hartelijk mee als er weer zo’n afgesleten ambtenarenbak wordt gedebiteerd. Sterker nog, je grapt gewoon mee. U voelt wel, het is een gevoelige snaar van mij: ik was ook ambtenaar op diverse ministeries en kan u verzekeren dat ik niet lui was en nog niet ben. Tussen de hazenslaapjes en kopjes koffie door heb ik echt wel eens stukken geproduceerd…

Wie vanmiddag in het Haagse Bos was, had zeker vijftig, zestig ambtenaren actief bezig kunnen zien. Want zoveel deden namelijk mee aan de ambtenarenloop, 5 kilometer rennen door het bos. Ik was er bij en heb wat foto’s gemaakt. Helaas, deze zijn vrijwel allemaal mislukt: te donker, te vaag en vooral te bewogen. De minst slechte heb ik hierbij geplaatst. Kun je nagaan hoe mislukt de andere waren…

Wat mij opviel was hoe snel er werd gelopen, er waren naar schatting zeker twintig lopers die tussen de 17 minuten (snelste tijd) en de 22 minuten liepen. Niks langzame, luie ambtenaren.

Zoals William Elfrink (derde foto van links) van VROM, met zijn 19 minuten was hij snelste 55 plusser. En daarnaast groepslid Ellen van der Velde, zij werd derde dame met 22 minuten laag of 21 minuten hoog. Gisteren liep ik nog gebroederlijk met haar op tijdens de tempotraining op de boulevard.

Ook zag ik sinds lange tijd André (vijfde foto van links), hij is lang uit de roulatie geweest vanwege een blessure maar nu was onze Justitieman van de partij. Iets aangekomen rondde hij de 5 kilometer in 25 minuten af. Een beetje afvallen nog en verder trainen, dan is hij binnen de kortste keren weer het mannetje. Andere goede lopers die ik wel verwacht had waren er niet bij. Helmie (VWS) moest doorwerken, Mike (Justitie) moest naar de Kamer en Rutger (Financiën) zat voor zijn werk in Brussel. Stuk voor stuk ambtenaren die het tè druk hadden met hun werk om mee te kunnen doen. Ze bestaan dus echt.

Ton (VROM) was er wel. Evenals ik rende hij niet mee, we wilden ons sparen voor de berenloop. Dat was tenminste ons antwoord op de vraag waarom we niet meededen. Bovendien had ik het formele argument dat ik geen Haagse ambtenaar ben, maar een Hilversumse trendvolger. Ton fietste wel een stukje mee (zie eerste foto links).

Wie ook meedeed waren diverse mensen van Haag Atletiek, waaronder Marlies. Zij maakte deel uit van het team van de Algemene Rekenkamer. Na afloop heb ik dit team – op verzoek van Marlies – op de plaat vastgelegd. Wie de foto’s in groter formaat wil bekijken, klik er op!

Al met al leek het mij een leuke loop, wie weet probeer ik volgend jaar mee te doen, als gastloper of zo. Het Haagse Bos is trouwens prachtig in dit jaargetijde, de bladeren zijn nog aan de bomen en fraaigekleurd.

Even daarvoor ben ik bij mijn vader o
p bezoek geweest, het is alweer een tijd geleden dat ik bij hem was. Hij is nog een stukje met mij opgelopen naar de tram, wat uiterst langzaam ging. Hij wijt dat aan de tia die hij jaren geleden had al zal zijn leeftijd (91 jaar) ook een rol spelen.

Daarna ben ik via de Koekamp – waar geen koeien rondlopen maar wel sinds jaar en dag herten – naar het Haagse Bos gegaan om naar de ambtenarenloop te kijken.

Thuisgekomen, meteen aan de potten en pannen voor de penne. Met kip, spinazie en boursin, bestrooid met aangebakken pijnboompitjes en een salade erbij. Altijd een goede en lekkere pastamaaltijd, en snel klaar.

Koetjes, kalfjes en de andere dieren

Waar afgelopen maandag vijftien personen van onze groep kwamen ‘opdraven’, gaven nu pakweg tien personen acte de présence. Vandaag ging Groep 6 naar de boulevard, via de binnenhavens van Scheveningen.

Het was een midden-zwaar programma: na het inlopen en de oefeningen op het IJsvogelplein, op de speelplaats van de O.G. Heldringschool, liepen wij via de Nieboerweg en de Westduinweg en daar linksaf langs de binnenhaven via de licht glooiende weg de strandweg op, beter bekend als de Boulevard.

We liepen volgens het schema tweemaal zes minuten, tweemaal vier minuten en tweemaal twee minuten in een redelijk tempo, zeg ongeveer het 10/15 km wedstrijdtempo. Althans de voorsten wel, Arne, Ellen en Kathelijne en een al wat oudere figuur die onbekend wenst te blijven maar de vreemde hobby heeft om elke dag verhaaltjes op het internet te schrijven. Maar zelfs bij hen ging het niet helemaal voluit, keurig tegen de anaerobe drempel aan. Sparen voor Terschelling, de Berenloop. Margreet, Henk (die vandaag de trainers-honneurs op zich nam) en eerdergenoemde figuur, ze gaan er alledrie heen.

Na afloop was het weer ouderwets gezellig in de kantine. Praten over koetjes en kalfjes, luchtige en serieuze onderwerpen. Jan Letsch, onze kleurrijke rasechte Scheveninger, die we al weken gemist hadden, was weer luid en duidelijk aanwezig, amper hersteld van een longontsteking. Toeval of niet, maar meteen met hem was de voortreffelijke ‘vis van Simonis’ aanwezig, ditmaal in de vorm van broodjes zalm en broodjes haring.

Ik had mijn camera bij de hand, dus maakte ik een paar shotjes om iets van die gezelligheid vast te leggen. Jongens, daar gaat jullie carrière…. ;-).

Zalm en haring, koetjes en kalfjes…. Daar ontbreekt nog een vogel bij. Eergisteren had ik het over de houtsnip, gisteren kwamen twee collega’s aan mij vragen of ik hen kon helpen bij het identificeren van een vogel die ze tijdens de lunchpauze hadden gespot. Een van hen dacht dat het een roodborstje was maar de ander dacht dat het eerder een vink was.

Ik kreeg meteen het vermoeden dat het om een goudvink ging. In deze tijden van economische recessie overigens een steeds zeldzamer wordende soort, maar dan hebben we het over de menselijke variant. En inderdaad, John de Mol zie je weleens rijden op het Mediapark, maar de èchte Goudvinken, de vogeltjes dus, zie je bij ons in Hilversum regelmatig in het struikgewas. Een bescheiden fluittoon verraadt hun aanwezigheid meestal het eerst. Even op internet gegoogled, en inderdaad, het bleek om de Goudvink (Pyrhulla Pyrhulla) te gaan. Een mooi vogeltje om even te laten zien, vandaar dit verhaal.

Herfst op de Heksenwei

Hè-hè, hij doet het weer! De hele dag konden wij (weblog.nl-bloggers) niet inloggen wegens een grote storing. Nou was dat voor mij ditmaal niet zo’n ramp want ik had slechts onderstaand pover blogje voorbereid. Later meer over de woensdagavondtraining!

Dinsdagmiddag maakte ik enkele foto’s op het heksenweitje in Hilversum, een klein stukje natuurgebied ingeklemd tussen het Mediapark en villawijken. Het groene veld is nu rood, bruin en geel gekleurd van de herfst.
Ook bijzonder waren deze paddenstoelen die je al vanaf veertig meter afstand kon zien staan, zo groot waren ze.

Herfst op de Heksenwei

Hè-hè, hij doet het weer! De hele dag konden wij (weblog.nl-bloggers) niet inloggen wegens een grote storing. Nou was dat voor mij ditmaal niet zo’n ramp want ik had slechts onderstaand pover blogje voorbereid. Later meer over de woensdagavondtraining!

Dinsdagmiddag maakte ik enkele foto’s op het heksenweitje in Hilversum, een klein stukje natuurgebied ingeklemd tussen het Mediapark en villawijken. Het groene veld is nu rood, bruin en geel gekleurd van de herfst.
Ook bijzonder waren deze paddenstoelen die je al vanaf veertig meter afstand kon zien staan, zo groot waren ze.

The Fall – De Val

Vandaag was ik een beetje aan het surfen, kom ik opeens op The Fall uit, een post-punk band die vooral in cult-kringen furore maakte. Nu was de muziek van de jaren tachtig voor mij destijds de muziek van de jonge generatie, ik was toen al een ‘oude’ dertiger. Helemaal langs mij heengegaan is die tijd niet (met dank aan MTV en de destijds nieuwe rage van de videoclips), maar in muzikaal opzicht had ik toch meer met jaren zeventig groepen en artiesten.

Zo kon het gebeuren dat een groep als The Fall mij destijds alleen bekend was door de verhalen die je er over las, zoals het feit dat de befaamde disc-jockey John Peel een enorme fan van de band was. Vorig jaar zag ik The Fall bij Jools Holland en ik moet zeggen dat ik zelden zo’n intrigerende band heb gezien. De recalcitrant ogende zanger, Mark E. Smith, is ‘mooi van lelijkheid’ en heeft een heel merkwaardige ‘zing-zeggende’ voordracht, met op de achtergrond een muur van gedreven gitaarmuziek. Een rare, wonderlijke band, niet echt mooie muziek maar tegelijkertijd èrg goed. Het rockt als de neten. Een videofilmpje van dat optreden gaat hierbij. Eerst zien wij nog een laatste stukje van Robert Plant en zijn band, dan komen Mark E. Smith cs. Die bloedmooie keyboard-dame is overigens de vrouw van Smith (hij wel…:-).

Waarom nu zo uitgeweid over The Fall? Omdat ik vandaag op diverse manieren met The Fall geconfronteerd werd maar dan de Nederlandse variant. ‘s Ochtends waarschuwde huismeester Bertus mij dat er een vogel in volle vaart tegen een van de ruiten van het Commissariaat was opgevlogen en onmiddellijk dood was neergevallen. Op de plek des onheils aangekomen zagen we dat het een snip was. Morsdood, het dier heeft volgens mij geen seconde geleden. Wel merkwaardig dat het steeds snippen zijn die tegen de ruiten vliegen, een jaar of vier geleden was er iets dergelijks aan de hand, ook toen was het slachtoffer een houtsnip.

De val van de snip… Wie is er nog meer gevallen? Ja, de banken, en de koersen, maar dat weten we ondertussen wel. En ikzelf, tijdens de maandagavondtraining bij de club. We waren best met een grote groep, 15 mensen in totaal, ditmaal onder leiding van Henk die juist is teruggekeerd van een mooie zonnige vakantie in Turkije. Op het programma stond een duurloop van ca. 70 minuten. We liepen steeds in duurloop 1 tempo, het parcours weet ik niet eens meer zo goed. Wel veel straten, en vooral in het Zuidwestelijke deel van Den Haag, met een stuk Loosduinen. Wat er precies gebeurde kan ik niet vertellen, maar na circa 50, 55 minuten onafgebroken hollen lag ik pardoes ruggelings op straat. Of ik nu over een steen struikelde of uitgleed over het bladerdek, geen idee. Ik krabbelde echter snel op en merkte dat het wel ging. Sterker nog, ik wist nog een versnellinkje te plaatsen samen met Yvette. Ik voel nu wel een wat ‘beurse’ plek in mijn linkerbil, hopelijk wordt het niet erger.

Run Bike Run

Zondag was het sjacherijnig weer, kil, winderig en nat. Het leek wel november! Maar het is nog oktober, en de wintertijd heeft zijn intrede gedaan. Vandaar dat ik zondagmorgen wel hèèl vroeg wakker was.

Na wat gesurf en geblog achter de pc, ging ik omstreeks half tien naar de Laan van Poot. Wel met een omweg, want mijn fiets had ik een paar dagen geleden bij de sportschool laten staan. Gelukkig stond-ie er nog.

Op de atletiekbaan was het startpunt van de Run Bike Run, wat neerkomt op 5 kilometer hardlopen, 35 kilometer fietsen en weer 5 kilometer hardlopen. Iedereen met een (goede) fiets en voldoende conditie kon meedoen. De goede fiets heb ik niet, conditie wel maar dat is geen fietsconditie. Dus was ik vandaag tevreden met mijn rol van toeschouwer die af en toe een kiekje maakt.

Met mijn gammele fiets reed ik wel via de duinen naar Kijkduin om de fietsers op de terugweg voor het oog van de camera te vangen, maar zij waren nog in geen velden of wegen te bekennen en het was zulk smerig weer dat ik na een kwartier ben teruggefietst via dezelfde weg. In de duinen stuitte ik op de snelste recreatieploeg die bezig was met een tempoloop over het mulle paardenpad. En kijk, dan is het toch leuk als je een camera bij je hebt om de verrichtingen van die groep vast te leggen…

Terug op de baan, duurde het toch nog even voor de eerste duathleet verscheen. Was het onze voorzitter Ruud Fabrie? Hij had als eerste de vijf kilometer volbracht en was dus ook als eerste met zijn fiets op weg naar Hoek van Holland. Maar nee, het was Eric Theunissen die aan kwam snellen, zijn fiets neerzette en zo snel mogelijk van schoenen wisselde. Nadat hij op weg was voor de laatste vijf kilometers, duurde het nog vele lange minuten voordat de nummer twee arriveerde, René Kropman. Eerste en tweede man zijn allebei arts-specialist, wat moet er van de gezondheidszorg terecht komen als alle dokters bezig zijn met duursporten…

Derde man was Joop Seitzinger van The Hague Road Runners, vierde Boudewijn, vijfde Peter Wientjes. Ruud wisselde als zesde man, kennelijk heeft hij oponthoud gehad onderweg. Eerste vrouw werd Esther Hartman. Een paar fotootjes van het evenement staan hierbij.

‘s Avonds zijn wij bij onze dochter en schoonzoon gaan eten. Ze had een heerlijk gerecht gemaakt met paprika, kruidig gehakt, roerbakgroenten en rijst. Top!

Hardlopen en kunst

Zaterdagmorgen is er pittig getraind. Dat wil zeggen: voor mij was het een pittige training want ik liep met de op één na snelste groep mee. Nou, dat klopt ook weer niet helemaal, eigenlijk bestond deze groep uit een samenstelling van Groep 2 en Groep 3, met twee trainers, Henk K. en Ton van W.

De groep van Ton, ‘de snelle jongens (o.a. Mike, Rutger, Ton H.) en meisje (Helmie)’ zou na het inlopen en de oefeningen op het mooie heuvelachtige veldje bij Duindorp 90 minuten gaan lopen, terwijl Henk voor 75 minuten ging. Ik besloot met Henk mee te gaan omdat er ook nog andere dingen op het programma stonden vandaag. Dus na een minuut of veertig sloot ik mij bij de Watertoren bij de ‘Kop-groep’ aan. Westbroek cs. sloegen het duinfiets/voetpad in richting Wassenaarse Slag en Meijendel voor hun 90 minuten. Ook Hans en Yvette, ex-Groep 6 lopers, sloten zich bij hen aan.

Toch bestond ook de ‘Kop’-groep uit een stel stevige lopers: Roel B., een krachtige snelle atleet en kolonel bij het leger, Jan P. de ijshockey-scheidsrechter en eveneens een snelle loper, Marvin die niet zo vaak traint maar aardig kan doorstiefelen en Peter R., die als-ie een goede bui heeft makkelijk ’38 op de tien’ loopt. Last but not least Henk K. zelf, die dit jaar ook al 42 minuten op de 10 heeft gerealiseerd.

Kortom, het zijn lopers die duidelijk iets boven mijn niveau lopen, en tijdens de training merkte ik dat omdat zij een vrij ontspannen duurloop deden van anderhalf uur netto, terwijl het voor mij toch wel aanvoelde als een vrij snelle duurloop, ik voelde de benen wel. Niettemin kon ik meekomen, ik raakte niet achterop, sterker nog op het laatst versnelde ik even ‘doodleuk’ met Jan P., op dat moment de koploper, mee. Maar toen deze echt een serieuze versnelling inzette, moest ik afhaken. Maar ja, Jan loopt 20 minuten op de 5 km, dat is een tandje, nou zeg maar rustig een heel gebit, te snel voor mij.

Toch had ik na afloop wel het gevoel een waardevolle training te hebben gedaan. Volgende week is de Berenloop op Terschelling, het kan geen kwaad om er nu even ‘tegenaan’ te zijn gegaan denk ik.

Kunst in Ahoy

‘s Middags naar Rotterdam voor het twee-daagse evenement ‘Kunst in Ahoy & Lifestyle’. Clubgenoot en vriend Paul Versteeg had daar ook een stand met zijn vrouw Thea, die mooie beelden maakt (zie foto links). Eerder had ik een vrijkaart van Paul gekregen en die was voor 2 personen, dus ik kon een ‘kunstminnende’ vriend of vriendin meenemen. Dat werd dus – ik zou bijna zeggen uiteraard – Karin.

Wij gingen met de trein naar Rotterdam en vervolgens met de metro naar Zuidplein. Van daaruit is het een paar honderd meter lopen naar Ahoy, nu eens niet voor een popconcert. Een deel van de immense evenementenhal was ingeruimd voor deze expositie, waar vele tientallen kunstenaars en anderszins handvaardige types hun werk exposeerden. Uiteraard zijn wij ook bij de stand van Paul en Thea gaan kijken, daar kregen we nog een wijntje aangeboden. Beiden zijn zeer productieve kunstenaars en hadden veel werk meegenomen. Echter de verkoop ging nog niet zo.

Maar ja, kunst is niet goedkoop. Aan de andere kant loont het juist in een periode van economische malaise de moeite om kunst te kopen. "Het is een goede belegging" aldus Paul. Daar zit ook iets in. Hopelijk verkopen ze nog iets vandaag of morgen, het is hen gegund.

Veel van wat op deze beurs hing en stond was in technisch opzicht zeer knap gemaakt, vakwerk dus, maar ‘mooi’ vond ik lang niet alles. Veel l’Art pour l’Art, kunstmatige kunst. Dat geldt niet voor het werk van Paul, dat kleurrijk is en spontaan van opzet. Dat vind ik, maar aan de andere kant: wat is mooi? ‘Beautiness is in the Eye of the Beholder’ is niet voor niets een bekend Engels spreekwoord. 

Mooi en ook lekker was de ‘chocolade-kunst’ bij een van de kramen. Wel duur, voor een geheel uit chocolade opgetrokken gereedschapskistje met een door cacao ‘roestig’ aandoende zaag, nijptang e.d. moest je bijna veertig euro neertellen. Wel lekkere kunst…

Morgen ga ik kijken naar de Run-Bike-Run die door onze vereniging Haag-atletiek wordt georganiseerd. Geen officiële wedstrijd, ‘just for fun’ voor de clubleden. Ik doe niet mee want ik heb geen goede racefiets, bovendien ben ik geen goede fietser. Maar ik ga wel foto’s maken.

Oh ja… Niet vergeten de klok een uur terug te zetten! Want het is…..

WINTERTIME!

Martens Run

Het moest een beetje à la Cobra. Nou, dat is het niet helemaal geworden, maar het is het ook niet helemaal niet geworden! Volgt u het nog?
De kleuren zijn erg hard, dat is in werkelijkheid (acryl op papier) niet zo, maar bij het scannen valt het anders uit.
Hoe het heet? Ach, hoe zullen we het noemen… Martens Run, zoiets?

Vanavond het verslag van de zaterdag.

Cobra en mijn neefje van vier…

Vandaag ben ik, na drie kwartier fitnessen, naar 60 jaar CoBrA gegaan. Een grote expositie in het Stedelijk Museum Schiedam, hartje centrum. Wandelend van het station naar het museum zie je hoe trots Schiedam is op zijn Cobra-collectie. In bijna alle straten in het centrum hangen spandoeken waarop geattendeerd wordt op deze bijzondere tentoonstelling.

In 1948, mijn geboortejaar, werd in Parijs de CoBrA-beweging (Copenhague, Bruxelles, Amsterdam) opgericht door een aantal jonge kunstenaars. Bekende namen: Karel Appel, Constant, Corneille, Christian Dotremont, Joseph Noiret en Asger Jorn.

Het was een samenwerkingsverband tussen Hollandse en Deense experimentelen en de Belgische surrealistische-revolutionaire groepen. Het waren stuk voor stuk kunstenaars die spontaan en intuïtief werkten, zoals kinderen doen. Met veel kleur, naïef vormgegeven mensen- en dierenfiguren, allesbehalve naturalistisch. Een reactie op de academisch-formalistische benadering van kunst tot dusver, de saaiheid en de ingeslapenheid ervan. In die kunst weerspiegelde zich het maatschappelijk klimaat in die dagen. In die zin was de Cobrabeweging vernieuwend, zo niet revolutionair.

Zeker in die tijd was de kritiek op de kunstuitingen die de Cobra-beweging kenmerkten niet van de lucht. En niet alleen van ‘de man in de straat’ maar ook van erkende kunstcritici. "kladwerk" was het, "knoeiers en verlakkers" waren de kunstenaars. (Een bekend commentaar op Karel Appels schilderkunst, als gezegde ingeburgerd, is "dat kan mijn neefje van vier ook").

Kinderlijk spontaan was veel Cobrawerk zeker, maar niet al het ‘kleurrijke geklieder’ leidt tot kunst. Daar moet je echt een talentvol kunstenaar voor zijn. In het museum staat een scherm waarop je met streken van je vingertoppen een schilderij van Karel Appel kunt naschilderen. Dan merk je dat het echt nog niet zo eenvoudig is om daar iets goeds van te maken. Ook omdat het gewoon niet lekker ‘werkt’, met je vingers over een scherm wrijven, zo krijg je geen mooie vloeiende lijnen.

Zestig jaar CoBrA. Tot 30 november kun je in dat museum de beroemde Schiedamse CoBrA-collectie zien. Het is een collectie die enkele maanden heeft rondgereisd door Spanje, samen met belangrijke bruiklenen uit particuliere verzamelingen. Alles bij elkaar zo’n 150 kunstwerken. Deze Schiedamse CoBrA-collectie werd al in de jaren vijftig opgebouwd, een periode waarin nog maar weinig musea hedendaagse kunst verzamelden. Schiedam en het Stedelijk Museum Amsterdam hadden toen al de belangrijkste vroege CoBrA-collectie’s. In deze tentoonstelling staat de basiscollectie uit de jaren 1954-1956 centraal.

Het is niet alles Appel, Corneille en Constant wat de klok slaat. We zien ook werk van Lucebert, Brands, Rooskens en Wolvecamp, en nog een aantal tijdgenoten. Interessant – maar je hebt wel wat zitvlees nodig, opklapstoeltjes staan bij de ingang ter beschikking voor bezoekers – is de documentaire van Jan Vrijman over de Cobra-beweging. Interessante interviews met onder andere Karel Appel, Constant en Corneille.

Zestig jaar CoBra. Dezelfde leeftijd als van een blogger die zich prompt liet inspireren door het kleurrijke en naïeve werk. Echt nodig was het niet, want er viel vandaag genoeg te fotograferen in het mooie Schiedamse museum…