The Hague Royal Ten 2010

V.l.n.r.: Ilse, Eveline, Fred, Ad, Gerard, Ton. Zittend: Ellen. Een deel van Groep 5!

De weergoden waren ons vandaag niet goed gezind. Storm, regen, hagel, zelfs een enkele donderklap, en een stuk frisser dan de afgelopen week. Een uitzondering maakten zij echter voor de deelnemers aan de The Hague Royal Ten, want op het moment dat zij liepen (van 14:00 tot 15:23 uur) bleef het droog.

Even na het middaguur verliet ik huis, haard en wederhelft (die gisteravond bruin, gezond en wel is teruggekeerd uit Malaga) en stapte in de randstadrail. Eigenlijk zou ik willen schrijven ‘tram’ maar zo heet-ie niet meer eigenlijk. Ilse en Eveline van onze trainingsgroep gingen met de fiets, wel zo sportief, en Ad zou ook gaan. Maar ziedaar, Ad zat ook in de – vooruit dan maar – tram, en nog een paar mensen van onze club. Bij halte Beatrixkwartier stapten we uit en daalden vervolgens de trap af. Allemachtig, wat een gure koude wind opeens, het noopte ons tot snel doorlopen. Zo dachten ook de lopers van de vijf kilometer er over, zij waren nog bezig met finishen. Een paar honderd meter later konden we het gebouw in waar omkleedgelegenheid was. De anderen van onze groep waren inmiddels gearriveerd maar ook een groot aantal andere lopers, uiteraard van Haag maar ook van de HRR, Sparta, enzovoorts.

De start- en finish waren ditmaal op een andere locatie dan de voorgaande edities, toen er op het Bezuidenhout werd gestart en gefinishd. Toen we in het startvak stonden spotte ik zowaar een heuse blogger: Richard. Of liever gezegd, hij spotte mij. Naderhand zou hij mij na enkele kilometers passeren.

Even over tweëen gingen de lopers op de 10 kilometer van start. Eens kijken of die paar pondjes verlies de afgelopen week zoden aan de dijk zetten. In ieder geval liep ik erg constant, geen inzinkingen alhoewel het de laatste twee, drie kilometer wel zwaar werd. Maar de benen wilden wel, ze protesteerden in elk geval niet. Op het 5 km punt had ik 23:55 en vijf kilometer later passeerde ik de meet in 48:23 minuten. Hèhè, eindelijk weer eens een tijd waar ik mij niet voor hoef te schamen. Ik was er blij mee, onder de 49 minuten, dat is mij dit jaar nog niet gelukt. Toch die pondjes? Ik dacht het wel!

De anderen zag ik direct na de finish. Ook zij hadden naar tevredenheid gelopen. Zo had Eveline 49 minuten gelopen waarmee zij voor het eerst onder de 50 minuten kwam! Een PR dus, en het vermelden waard, temeer omdat zij haar chip vergeten was. Jammer, zij komt dus niet in de uitslagen.

Na afloop – na het omkleden – gingen we nog wat drinken, en dat deden wij in de gezellige bruine kroeg ‘De Bierelier’ in de Theresiasstraat.

En ‘we’, dat waren Ad, Ellen, Eveline, Ilse en ik, aangevuld door Cynthia en haar vriend. Cynthia had helaas pech vandaag. Ze stak in uitstekende vorm, maar haar enkel – wellicht achillespees? – ging tijdens het lopen steeds meer en steeds pijnlijker opspelen. Een PR kon zij dus vergeten. Hopelijk herstelt zij snel van haar blessure. Woensdag zijn er baanwedstrijden, de vraag is of zij mee kan doen. Twee gulle biertjes en een bittergarnituur later gingen wij allen ons weegs. Ad, Cynthia (wier fiets, geheel volgende de wet van Murphy, ook nog een lekke band had) en ik met de tram, de anderen met de fiets.

Het merendeel van onze groep kon in ieder geval terugkijken op een geslaagde loop. Met dank aan de organiserende vereniging The Hague Road Runners!

Het was zó in Antwerpen ZOO

De AA-dagen. Zo kun je de afgelopen dagen wel noemen. Donderdag Apeldoorn en gisteren, op de laatste verlofdag van mijn ‘oppas-10 daagse’, was de gang naar Antwerpen.

Het aardige van een treinreis naar Antwerpen is om te beginnen de scherpe overgang van het landschap. Niet lang nadat je Roosendaal gepasseerd bent, weet je dat je in België bent. Je ziet het aan het landschap, de huisjes, de stations, de kleur ervan, overheersend licht-oker zoals je ook in Frankrijk ziet. Het ademt vriendelijkheid uit, een zekere plezierig aandoende rommeligheid en respect voor het niet-meer-zo-nieuwe, wat in schril contrast staat met de vele nieuwbouw en kaal-nuchtere, zakelijke strakheid van Nederland.

Zeker, ook bij onze zuiderburen wordt er gebouwd, maar op een bescheidener manier en met serieuze aandacht voor de omgeving. Tenminste, zo komt dat op mij over. Ronduit prachtig is het station in Antwerpen Centraal geworden. Dat is een treffend voorbeeld van wat ik bedoel. De afgelopen drie jaar ben ik niet in Antwerpen geweest. De laatste keer dat ik er was moest je via een omweg naar Antwerpen Centraal vanwege bouwwerkzaamheden die maar liefst negen jaar hebben geduurd. In 2007 zijn deze afgerond en nu zag ik pas het resultaat.

Onder de monumentale kap uit 1875 is een modern station met vier lagen gekomen. Google leerde mij naderhand dat de architect Jacques Voncke heet, die een mooie balans heeft gevonden tussen de oude en moderne architectuur. Het station, dat nu een directe aansluiting heeft op de hogesnelheidslijn, heeft een open karakter, waardoor ook vanaf de onderste laag nog zicht is op de enorme glazen overkapping. Het verschil tussen het laagste en hoogste punt bedraagt maar liefst 61 meter. Op de plaats van de oude sporen liggen nu zes nieuwe voor binnenlands verkeer. Een laag eronder bevindt zich nu een winkelpromenade, maar daar zijn wij vandaag niet geweest. Op niveau – 1 liggen nog eens vier sporen voor vervoer in het binnenland. Twee lagen onder het ‘maaiveld’ rijden en stoppen internationale treinen en de Thalys, die voorheen dit station niet aandeden. Dat dit nu wel kan heeft te maken met de aanleg van een spoortunnel van bijna 4 kilometer.

Mooi gedaan, vooral ook omdat al die moderne en toch behoorlijk ingrijpende aanpassingen volstrekt in harmonie zijn met het oude station, dat niets heeft ingeboet aan schoonheid. Nog steeds die rijke ornamenten, het bladgoud, de koepels en de prachtige toegangshal, en het stationsgebouw staat er ook nog steeds in oude luister. Ik heb altijd maar het idee dat je zoiets volstrekts natuurlijks en vanzelfsprekends als ‘balans tussen oud en nieuw met nadruk op cultuur en esthetiek’ in ons Nederland moet bevechten.

Maar genoeg nu over het station, we kwamen naar Antwerpen om de dierentuin, de ZOO eigenlijk, te bezichtigen en als er tijd over was nog een stukje Antwerpen te zien.

De dierentuin is ook nog steeds zoals hij in mijn herinnering stond gegrift, al heeft ook daar de tijd niet stilgestaan en zijn er zaken veranderd en worden er nog steeds dingen veranderd. Maar ook hier weer in positieve zin. De entree met het monumentale hek is in ieder geval hetzelfde gebleven.

En dan de dierentuin zelf. Voor het eerst kon ik gebruik maken van mijn status als 60 plusser door een toegangskaartje tegen reductie te kopen. Toch nog 15 euro, maar een ‘normale’ volwassene betaalt maar liefst 19 euro. Niet gering, maar bij ons zijn de kaartjes al net zo duur. Wij volgden bij ontstentenis van een plattegrondje – konden we wel krijgen bij de kassa, maar vergeten en geen zin om terug te lopen – zo goed en zo kwaad als dat ging de route.

We liepen langs de flamingo’s. De eerste zoogdieren die we zagen waren Indische olifanten, een stuk of drie volwassen dieren en een kleintje. Er waren erg veel kinderen in de dierentuin, hele schoolklassen leek wel. Opvallend was dat er nogal wat van die groepen in uniform waren gekleed of, zoals op bijgaande foto, met uniforme petjes. Zelf ervaar ik dat als iets ‘zuidelijks’, in Frankrijk zie je dat wel meer, maar in Antwerpen is dat kennelijk ook het geval. Of het zouden kinderen uit andere streken/landen geweest kunnen zijn.

Iets verderop zagen we in drie onderscheiden verblijven Okapi’s lopen, wonderbaarlijke dieren, half giraffe half antilope, met een ontstellend lange lenige tong waarmee ze zelfs een vliegje uit hun oog kunnen weghalen.

Tot de bewoners van Antwerpen ZOO behoren ook diverse apensoorten, grappige dieren met snorren, kuiven, lange en korte staarten. Makaken, hoelmans, mantelbavianen, mandrils, halfapen zoals maki’s, en ook onze naaste familieleden zoals chimpansees en gorilla’s. Altijd leuk om te zien.

We onderbraken onze ronde door op een terras, aan een lange houten tafel, uit te rusten en iets te gaan eten en/of drinken. De zon scheen op volle kracht dus het was goed toeven daar. Even nadat de merel op de foto was weggevlogen, kwam een man, ongeveer van mijn leeftijd, aan onze tafel zitten met een smakelijk uitziende gebraden kip, gebakken aardappeltjes en salade. Al etende raakten we zo’n beetje aan de praat, hij vertelde ons dat het bedrijf waar hij werkte een afspraak met de ZOO had gemaakt dat werknemers hier tussen de middag konden lunchen. Niet gek lijkt mij, het eten zag er goed uit en de ambiance is prima, zeker in dit seizoen. Ook gaf hij tips over wat er nog zoal te zien was in de dierentuin. Een erg vriendelijke en bescheiden man, met zachte stem zorgvuldig formulerend. Onze zuiderburen zijn toch aanmerkelijk minder grof-direct in hun manier van communiceren dan de meeste Nederlanders. En ze hebben meer met taal. Tenminste, dat is mijn mening.

     

Voordat we de dierentuin verlieten om een een aanvang te maken met onze korte stadswandeling, maakten we onze route af. Roofdieren, keizerspinquins, giraffen en zebra’s. En we raakten verzeild in een zeeleeuwenshow van een kwartier, met de welbekende trucs met bal, opspringen naar ballon en door een hoepel springen, enzovoorts. Ik heb er nog een paar korte filmshots van gemaakt.

   Daarna gingen we naar buiten, althans buiten de dierentuin. We gingen de welbekende Kaiserlei op en liepen een stuk richting centrum. Mijn reisgenote Karin was op zoek naar de Kiplingwinkel waar ze een tas had gezien die in Nederland niet verkrijgbaar leek. In haar gedachten was het ‘ergens links’, maar het duurde wel even voordat wij er waren. Of nee, we kwamen er niet. Zeker verhuisd! Maar geen nood, bij een warenhuis waar wij binnengingen was ook een Kiplingtassen-afdeling. De gewenste tas was er niet bij, dan maar een rood beursje gekocht. Tot onze verrassing zagen we op de terugweg, vlak voor het station, de gezochte winkel! Hoe een geheugen kan werken… Even heel snel die winkel ingeglipt – we moesten de trein terug halen – maar ook daar was de gewenste tas niet bij.

De terugweg half soezend/dommelend doorgebracht. Sneller dan verwacht waren we weer terug in Den Haag. De avond tv-kijkend doorgebracht. Het was een welbestede dag!

Het Loo(s) gewandel

Vandaag ging de reis naar Apeldoorn. Ik had afgesproken met Margreet (vroeger ‘Greetje’), iemand die als 16-jarig meisje dikwijls bij ons over de vloer kwam. Dat is lang geleden. Zij kreeg zangles van mijn moeder, bovendien zong zij in haar operettegezelschap dikwijls hoofdrollen. Drie jaar geleden hadden wij met elkaar gelunchd, het werd tijd voor een nieuwe afspraak. Met dank aan Hyves!

De tram (Randstadrail) naar het station ging zó ontstellend langzaam, dat ik een grote sprint van het tramperron naar het perron waar de trein richting Apeldoorn e.v. klaarstond. De conducteur had al gefloten toen ik instapte. Maar voor de rest verliep de treinreis, met nog een overstap in Amersfoort, voorspoedig. Rond 11.00 uur stapte ik uit op station Apeldoorn, waarna ik mij naar de achterzijde van het station begaf. Het was even zoeken voor ik haar zag. Na koffie te hebben gedronken in haar appartement (met uitzicht op ‘natuurlijk-begroeide daken’, zie foto), gingen we op pad. Margreet stelde voor om naar Paleis Het Loo te gaan. Goed idee, volgens mij was ik daar nooit geweest. En dat bleek helemaal te kloppen.

Wat mij vooral frappeerde nadat wij het terrein betraden was het schitterende parkachtige bos van Het Loo. Dit Paleispark loopt over in de bossen en heidevelden van de Koninklijke Houtvesterij in wat het Kroondomein Het Loo heet. Een fraai natuurgebied, met zeer grote bomen, zowel in de breedte als de hoogte, bloemenweiden, rodondendronstruiken en weelderig begroeide sprengen.

We hebben ruim een uur rondgewandeld exclusief een stop op een bankje waar de rijkelijk belegde broodjes die Margreet had klaargemaakt werden verorberd. Tegelijkertijd ging een sportief uitziend gezelschap op het veld, aangetrokken door het mooie landschap, voor ons picknicken.

Het gebied is 10.000 hectare groot, dus we hebben lang niet alles gezien. Maar dat je er prachtig kunt wandelen staat buiten kijf. Wij wilden ook nog het oude gedeelte van de Paleistuin bezichtigen, maar dat bleek, na een gesprek met een dame uit de intercom bij het gesloten toegangshek, alleen in de weekenden geopend. Pech, maar niet van het vette soort want er viel nog genoeg te zien.

Zo ontwaardde ik eerder tijdens de wandeling een voorwerp tussen de takken van een boom, een vreemd soort reusachtige dennenappel. Het bleek echter een bijenzwerm te zijn. De diertjes zaten dicht op elkaar geklonterd. Iemand zei ooit (was het Einstein?) dat wanneer de bijen zouden uitsterven, het ook gedaan was met de mensheid. Het gaat niet goed met de bijen in de wereld, maar hier zijn ze nog.

Verder ging de wandeling. Veel groen, mooie doorkijkjes en dan opeens, zo nu en dan, een of ander huisje. Wat de bestemming daarvan is was ons niet altijd duidelijk, maar het huisje hieronder, met dat kroontje en die letter ‘W’, was het theepaviljoen van Koningin Wilhelmina. Een kleine ruimte maar net genoeg om even in uit te rusten en wat te drinken. Er zaten echter al mensen in en omdat we juist hadden gelunchd geloofden wij dat wel.

 Even na de stop kwamen we iets verderop een begraafplaats tegen. Blijkens de grafopschriften lagen hier geen mensen, maar dieren begraven, geliefde dieren van leden van het Koninklijk Huis. Rijpaarden, maar ook honden en katten.

De bedoeling was om ook het Paleis Het Loo en de tuinen aldaar te bezoeken, dus we stapten flink door en kwamen uit op de rechte weg vanwaar het nog een kleine kilometer lopen was naar ons uitgangspunt. Bij de hoofdingang van de paleistuin bleek dat we daar extra voor moesten betalen. Ik had echter ‘meegelift’ op Margreets wandelkaart – die alleen geldig is voor wandelingen in het bos – dus liep ik door naar de kassa op alsnog twee toegangskaartjes voor het Paleis Het Loo en de paleistuinen te kopen. Toch nog tien euro per kaartje.

Maar het was wel de moeite waard, vooral de tuinen zijn heel bijzonder. Het doet een beetje denken aan de tuinen van Paleis in Versailles, ook van een bijzondere geometrie. De ene helft van de tuin vormt het spiegelbeeld van de andere helft, ook met de beplanting is daar rekening mee gehouden. Tuinlieden waren druk bezig met het snoeiend van de vormbepalende buxus-haagjes en met het in scherpe vorm steken van de graspatronen in de diverse perken. Desgevraagd vertelde een van de mannen dat deze klus één keer per jaar wordt uitgevoerd. Ze zijn er wel even mee bezig.

    Na de tuinen gingen we het paleis zelf bezichtigen. Via een bepaalde route loop je langs allerlei koninklijke vertrekken met barokke meubels, hemelbedden, porselein- en zilverwerk, speelgoed en schilderijen. Wel mooi om te zien, maar ook wel donker en zwaar. Eigenlijk is er zoveel te zien dat het averechts werkt, je loopt dan door en neemt alles nogal oppervlakkig op. Misschien was het handiger geweest om gebruik te maken van de audiotour, want dat geeft toch altijd wat meer extra informatie en ‘verdieping’. Helaas mocht er binnen het paleis geen foto’s worden gemaakt.

Terug bij de uitgang, probeerde ik bij de kassa nog het geld van mijn kaartje terug te krijgen. Ik had namelijk mijn museumjaarkaart bij mij en die was geldig. Stom, ik had dat vooraf moeten checken en merkte het pas nadat ik de tickets had gekocht. De man achter de kassa zei dat dit niet zomaar kon maar haalde toch zijn hand over het hart. Gelukkig maar, want tussen 0 euro en 10 euro zit nogal verschil. Van 10 euro, inderdaad, maar elke cent telt in deze economisch barre tijden…

Toch nog even de fototentoonstelling van Pieter van Vollenhoven bezocht op het plein waar ook de koetshuizen en de stallen staan. Tientallen natuurfoto’s, heel mooie, met vooral veel dieren: vossen, herten, insecten, vogels, enfin, alles wat je maar op het gebied van fauna kunt bedenken. Een mooie en sympathieke tentoonstelling met door de heer Vollenhoven zelf geschreven bijsc
hriften. Daarna zijn we nog even via de naald en het monument – wrange herinneringen aan een nog maar heel recente dramatische gebeurtenis – gereden en zijn wij iets gaan drinken. Toen zat de middag er voor mij op, ik moest terug naar huis en hond. Margreet bracht mij naar het station, waar ik al vrij snel de trein richting Den Haag kon nemen. Het was een mooie middag.

 

Running up that Hill with some problems…

Na een rustige huiselijke woensdag, waarop ik sinds lange tijd weer de gang naar de Openbare Bibliotheek heb gemaakt (oogst: twee boeken over schildertechnieken en twee cd’s met symfonieën van Mahler) en wat heb geschilderd/getekend met ecoline, was ik klaar voor wat een plezierige maar redelijk zware training zou worden.

Wim Hartman leidde weer de training, op zijn fiets weliswaar omdat hij enigszins geblesseerd is. We liepen via de duinen naar het veldje vlak bij Duindorp, en deden daar de oefeningen. Daarna wat loopscholing met korte versnellinkjes. Vervolgens het programma, dat bestond uit een duurloopje met daarin langere tempo’s volgens het schema: 2 min. – 8 min. – 6 min. – 4 min. – 2 minuten. Tussen de tempo’s in 2 minuten rust. Ik ben door een strak eetpatroon – liever gezegd een strak niet-eet patroon – een kilootje kwijtgeraakt sinds afgelopen zaterdag en dat merkte ik wel. De tempo’s gingen gesmeerd, althans op vlak terrein, maar de laatste twee tempo’s die grotendeels omhoog, duinopwaarts gingen waren uiteraard weer dodelijk voor mij. Dat klimmen ligt mij niet en dat zal nooit anders zijn.

Op de terugweg liepen we de laatste kilometer over het duinpad achter en evenwijdig aan de atletiekbaan. Wie aan de 12-uurs estafette heeft meegedaan, weet wat ik bedoel. Dat was hetzelfde pad waar sinds weken een nachtegaal bivakkeert. Vorige week had ik daar nog een geluidsopname van gemaakt. Waar Youtube al niet goed voor is!

In het clubhuis was het onwijs gezellig, maar toch ben ik iets eerder naar huis gegaan. Dit voor de hond, anders zat-ie de hele tijd alleen…

Van de bloemetjes en de vogeltjes

De Cultuurbarbaar is op loopgebied nog niet met pensioen! Akkoord, tot dusver zijn er geen marathons gelopen, is niet deelgenomen aan spannende ultralopen of de Roparun – dat laatste had ik wel gewild maar kwam mij mede ‘om huiselijk-logistieke redenen’ (vakantie van mijn vrouw) – niet goed uit. Bovendien is er meer dan lopen alléén: ik hou het inderdaad wat kleinschalig de laatste tijd.

Toch heb ik vaak tijd te kort om alle weblogs goed te volgen, ik ‘twitter’ niet en zo kan het gebeuren dat ik opeens lees over hardloopevenementen met en bijeenkomsten van bloggers die ik domweg heb gemist. Ergens jammer, maar aan de andere kant wil ik voor mijzelf niet het gevoel krijgen overal krampachtig achteraan te moeten hollen ‘om er maar bij’ te horen. Gewoon een kwestie van doseren.

Maar er wordt nog steeds gelopen en ook gewandeld met de camera op zak. Komt-ie weer met zijn groene plaatjes. Maar ja, dat krijg je met die bloeimaand. De afgelopen dagen heb ik met enige regelmaat foto’s gemaakt in de (stads)natuur die ik niet op dit weblog kwijt kon. ‘Moet dat dan zo nodig op jouw weblog?’ hoor ik menigeen denken. Ja, dat klopt natuurlijk, het zijn niet allemaal geweldige foto’s maar het is meer het gevoel te willen ‘delen’. Er gaat echter niets boven het zelf buiten bivakkeren!

Zoals ook het groepje hierboven doet dat ik in de Heemtuin tegenkwam. Het was een excursie die door een IVN-gids werd begeleid. Een van de mensen die meeliep was Jan, een van de leden van Haag Atletiek die al heel lang lid is. Hij schijnt ooit hoofd van de Heemtuin te zijn geweest.

De plaatjes van de bloemen heb ik gemaakt in de Heemtuin H.J. ten Bosch. Niet die helemaal bovenaan staat, die staat onder een boom verderop bij ons in de straat. Dat is een wolfsmelk (Euphorbia myrsinitus).

Verder zien wij hier, van links naar rechts: een andere wolfsmelk-achtige (Euphorbia myrsinitus), de Brede orchis (Dactylorhiza majalis), de Koekoeksbloem (Lychnis flos-culi), de Scherpe boterbloem (Ranunculus acris), de Boshyacinth (Scilla non-scripta) en de Smeerwortel (Symphytum officinale).

In diezelfde heemtuin kom je vanzelfsprekend ook dieren tegen al laten die zich heel lastig fotograferen, zeker niet als je niet urenlang op de loer ligt met zo’n superprofessionele camera met telelens. Dit zijn dus meer toevalstreffers. Uiteraard herkennen wij de ekster, een onvervalst Haagse reiger (rêgah) en een paartje wilde eenden. In de heemtuin hoorde ik ook de kleine karekiet, er nestelen een paar in de hoge rietkragen aan het water. Ook zo’n vogeltje dat zich heel moeilijk laat zien, maar op bijgaand filmpje dat ik maakte hoor je wel zijn karakteristieke zang.

Kikkerconcerten waren er op het moment dat ik de foto’s maakte (vorige week) nog niet, maar dat zal inmiddels wel anders zijn. Bij gelegenheid komt dat nog.

En dat was Pinksteren

‘Op een mooie Pinksterdag’. Wie zal dit liedje niet zachtjes voor zich uit geneuried hebben de afgelopen dagen. Want mooi waren de pinksterdagen zeker.

Zondag, eerste pinksterdag, was ik al vroeg op het strand. Ik heb het steeds maar over ‘ik’ omdat mijn wederhelft sinds vorige week woensdag vakantie viert in Malaga met een paar vriendinnen. Het is prachtig weer daar. Maar bij ons ook geen klagen.

Zelf heb ik ook verlof opgenomen deze weken, in feite om de hond uit te laten, maar daarnaast ga ik veel de hort op. Er is gesport en met anderen genoten van de zon, eten, drinken, muziek en het strand. Kortom: vakantie in eigen land.

Na anderhalf uur strand ging ik andermaal met een vriendin, Karin, naar het strand waar we bij Beach Club Friends iets aten. Even daarvoor zag ik een heuse Rencapy hollen door de duinen. Ik groette hem en ik had wel het idee dat hij mij herkende. Maar het was niet alleen goed loopweer. Het mooie weer had veel mensen naar de terrassen gelokt, het was behoorlijk druk. Misschien was dat de reden dat het eten iets minder was dan vorige keren (zoals een bevroren stukje spinazie in het ‘geitenkaastorentje’ met weinig geitenkaas), of zou het met de wisseling van eigenaar te maken hebben?

Na de lunch met de fiets op weg naar Clingendael, waar vooral de Japanse tuin er mooi bij staat. Het was zeldzaam druk, de Japanse Tuin is dan ook een van de toeristische trekpleisters van Den Haag. Maar heel Clingendael is prachtig zoals veel parken en natuurgebieden in dit jaargetijde. De natuur is nu op zijn mooist!

En dat was mijn eerste pinksterdag, die afgesloten werd met relaí bankzitten en naar het premiersdebat kijken. Mooi om te zien en naar te luisteren.

Tweede Pinksterdag

Héél vroeg was ik uit de veren, ik was zo omstreeks half vijf ‘s nachts nog niet in Meer en Bosch geweest dit jaar. ‘s Ochtends vroeg is het daar net een openluchtvolière.

Om negen uur ging ik naar de club. We gingen eerst trainen en daarna genieten van een Pinksterbrunch. Eigenlijk waren er niet zoveel groepen voor de trainingen, Groep 2 en een deel van Groep 4 en Groep 5. Van onze groep (de laatstgenoemde) waren aanwezig: Ellen, Alies, Ank, Ad, Dick en Ton. En Fred. Ellen nam de training op zich en het moet gezegd: dat deed ze goed. Er stond een duurloopje van 70 minuten op het programma richting Kijkduin en verder. Daarin zaten drie series versnellingen: 5 x 30 seconden, met tussen de tempo’s 30 seconden rust.

Heerlijke tempootjes waren het, waarvan een deel over het strand. En ondertussen scheen de zon op volle kracht. Een goede voorbereiding voor de The Hague Royal Ten aanstaande zondag.

Terug bij de club, hebben wij met nog een kleine honderdvijftig andere Haag-leden van de prima verzorgde pinksterbrunch genoten. Er was van alles. Uiteraard noodde het weer tot buiten zitten, en dat deden wij dan ook.

Later in de middag bleek de voorspelde weersomslag niet te komen, sterker nog: de zon scheen andermaal naar hartelust in een strakblauwe hemel. Dus, je raadt het al, daar ging ik weer, met handdoek, zonnebrandmilk, zonnefok en rugtas naar het strand. Twee uur lang bakken. Daarna liep ik naar De Kwartel, waar meer Haag-mensen zaten waaronder Jan L. We hebben samen een paar Warnsteiner biertjes achterover geslagen. We zaten beschut tegen de wind in de volle zon, het was puur vakantie. Geruime tijd later fietsten wij samen naar mijn huis. Dat was omdat Jan dacht dat-ie gisteren zijn rugzak bij mij had laten liggen. Dat bleek toch niet het geval, naarstig doorzoeken van het huis leverde niets op. Uiteindelijk bleek dat-ie de rugzak bij café Mondriaan had laten liggen. Eind goed al goed.

Where the Music was playing…

Het was gisteren gezellig druk in huize Cultuurbarbaar. Dat kwam zo: Marlies en Paul hadden vorige week geopperd om met een stel naar een gratis openluchtconcert in de Scheveningse haven te gaan. Daar zouden onder meer Alain Clark en Hans Dulfer optreden. En Berget Lewis. Dit alles in het kader van de North Sea Regatta die dit weekend van start is gegaan. Het idee was om eerst bij hun te komen eten en daarna op de fiets naar de haven te gaan. Echter omdat mijn huis meer op de route ligt en Paul en Marlies hun huis met Parkpop ook al openstellen voor vrienden en bekenden, stelde ik voor om bij mij te komen eten.

En zo kon het gebeuren dat er gisteren zes mensen kwamen eten. Ik had een eenvoudige doch voedzame en smakelijke pastamaaltijd bereid en Marlies bracht een lekkere salade ‘op zijn mediterraans’ mee. Het was gezellig, de witte wijn en rosé vloeide rijkelijk. Erg veel tijd voor de ‘nazit’ hadden wij echter niet want om half acht zou het concert beginnen en er stonden nog een paar mensen op ons te wachten in de haven. Dus even later met z’n allen op de fiets die kant op. Bij het Brouw Café stalden we onze fiets, waarop Jan L. ons op een biertje tracteerde. Dat werd even binnen zitten, want het terras zat helemaal vol. Begrijpelijk, niet alleen vanwege het concert maar ook omdat nu pas de zon ging schijnen: de hele dag had-ie zich achter een dik wolkendek verstopt weten te houden.

Daarna liepen we een stuk langs de haven tot aan de plek waar je het concert kon bekijken dat inmiddels van start was gegaan. En dat was best een goed en ook vanwege de vele bootjes letterlijk ‘spetterend’ concert, vooral Alain Clark: een mix van Stevie Wonder en Earth, Wind and Fire.

Tijdens dat concert raakte ik nog in gesprek met Marion, een vroegere kennis. Zij bleek zo spraakzaam dat het concert in mijn beleving al snel achtergrondmuziek werd. Maar dat lag dus niet aan de muziek, zeker niet. Een fragment heb ik met mijn digicam vastgelegd en staat op Joetjoeb…

Van lieverlee begon het toch weer frisjes te worden. Wij zijn dan ook niet tot het bittere eind gebleven (alhoewel, zo bitter was het uiteraard niet met al die goede muziek) en andermaal gingen we naar mijn huis, zij het met een iets gewijzigde groepssamenstelling, en hebben we nog tot in de kleine uurtjes gezeten met wat muziek op de achtergrond. Slotaccoord vormde Jacques Brel vanuit de cd-box, die nog altijd een brok in de keel weet op te wekken met ‘Ne me Quitte Pas’ en die andere klassieker, ‘La chanson des vieux amants’. Een mooie afsluiting van een gezellige dag.

Rondje Nieuwkoop en rondje Ter Heijde

Donderdag was ik weer eens – in de meest letterlijke zin des woords – in ‘de oude fotodoos’ aan het snuffelen. Ik kwam foto’s tegen die ik lang niet had gezien, wat heet, ik wist niet eens dat ik ze nog had! Om te beginnen die schoolfoto. Dat gekke dikke jongetje met die strik, dat ben ik. Van de meeste andere kinderen op de foto weet ik niet eens de naam meer. Een enkeling zie ik nog wel eens. Ik heb de foto meteen geupload en aan de klassefoto’s op Schoolbank.nl toegevoegd. Het is trouwens een foto van de eerste klas van de middelbare school en niet de zesde klas van de lagere school zoals ik de foto aanvankelijk heb ‘geoormerkt’.

Maar die andere foto’s waren ook bijzonder. Ze zijn gemaakt in 1957(!!), ik was toen negen jaar. De locatie is Nieuwkoop, waar we vroeger vaak heen gingen in de zomervakantie. We logeerden toen bij boer G.J. van der Ham aan het Zuideinde. Heerlijk vond ik het daar, zwemmen, roeien en beestjes vangen: kikkers, slakken, libellenlarven, waterschorpioenen, noem maar op. Ik kwam met hele jampotten vol thuis waar ik ze in een aqua-terrarium plaatste. Nou ja, het was meer een zinken teil met water er in en stukken schors en stenen, de kikkers wisten meestal te ontsnappen en vond ik later terug in de tuin, of als verdroogde mummies in het sousterrain…

Het was ook de eerste keer dat ik met een meisje in bed lag. Gewoon, omdat er niet genoeg slaapplaats was, zij was een dochter van een vriendin van mijn moeder. Gek, daar wilde ik het helemaal niet over hebben maar die herinnering komt nu net naar boven drijven. Als negen-jarige had ik nog geen idee, ik wist niet eens hoe ‘het’ ging. Vergeet niet dat men nog uiterst preuts was in die tijd: ouders en grootouders hadden het nooit over seks of vertelden verhaaltjes over de ooievaar. Wel had ik zo’n beetje mijn eigen theorie ontwikkeld: omdat het mij was opgevallen dat alleen getrouwde stelletjes baby’s kregen, dacht ik dat het de ambtenaar van de burgerlijke stand was die bij de huwelijksvoltrekking bewerkstelligde dat er een kind in de buik van de bruid ging groeien. Door zijn magische inzegeningswoorden wel te verstaan! Want zover was ik wel, dat ik wist dat de baby in de buik van een vrouw groeide.

Maar ter zake nu, want ik wijd uit merk ik. Al eerder wilde ik een kijkje in Nieuwkoop nemen, gewoon om te zien of ik nog zaken herkende. 52 jaar later! Bij voorkeur in mei of juni, bij een beetje mooi weer. Het is echter steeds bij de gedachte gebleven. Maar gisteren vond ik dat het er maar van moest komen. Weer een nostalgisch tripje, en dat alles door een paar oude foto’s. OV-reiswijzer geraadpleegd: tram, trein naar Gouda, overstappen naar Alphen aan de Rijn en daar de bus nemen die ook in Nieuwkoop kwam.

Het was al met al toch een reisje van bijna twee uur. En ja, ik herkende de Dorpsstraat nog en het Zuideinde met al die bruggetjes die naar een huis of boerderij leidden. Ik liep de weg die ik als jongetje ook liep, vanaf de witte brug tot aan de plek waar we logeerden.

Wel sloeg ik nog een zijpad in, het was eigenlijk een fietspad, om wat natuur tot mij te nemen. Onderweg uiteraard wat foto’s gemaakt. Ik zag koeten, futen, reigers en hoorde onder meer karekieten, kikkers en de luide zang van de zwartkop(tuinfluiter). En hier en daar een mooi uitzicht op de Nieuwkoopse plassen. Eigenlijk had ik een roeibootje moeten huren om de plas op te gaan, zoals ik destijds ook deed, maar daar zag ik toch maar van af. Misschien een leuk idee om dat later in de zomer een keertje te doen met mijn wederhelft.

Pas op de terugweg herkende ik de plaats waar we vroeger hadden gelogeerd. Na enig aarzelen stapte ik het terrein op en vroeg aan de man die voor de deur aan het werk was of hier ooit, heel lang geleden, de familie van der Ham had gewoond. Ja dus. Ik zat dus goed! De vrouw van de man zei dat de ‘Van der Hams’ in de boerderij die toen naast dat huis stond woonden. Dat klopt, ik herinner mij de stoere boer die – toen nog met de hand – elke ochtend de koeien melkte goed, en de boerin – echt zo een van de oude stempel – ook. Ze hadden maar liefst zes dochters, of waren het er nu acht? De oudste gaf zwemles, weet ik nog. En in het huis dat je hierboven links ziet woonde de oude boer van der Ham met zijn vrouw, wij sliepen boven. In de keuken daaronder hingen van die strips ‘plakband’ die vol vliegen zaten. Misschien niet zo’n fris gezicht, maar wel landelijk. Ze maakten zelf echte boerenkaas. En die kaas was van een smaak en kwaliteit die ik nadien nooit meer ergens ben tegengekomen, zelfs bij de beste kaaswinkels niet.

Goed, ik sla nu een heel stuk over (dat ik weer teruggereisd ben en heelhuids thuis ben gekomen geloven jullie wel) en ga naar de avond, gisteravond. Want geloof het of niet, ik heb hardgelopen! Het was een 5 en 10 kilometerloop in Terheijde, een plaatsje pal tegen Monster aan. Van huis naar Ter Heijde was het zo’n zeven kilometer fietsen. Ik was er om kwart voor acht, ruim op tijd want de 10 kilometer startte om half negen. Ik was Ter Heijde nog niet binnen gefietst of de lopers van de 5 kilometer kwamen mij tegemoet. Camera!

Eerst inschrijven en omkleden, daarna bij de finish gekeken om de 5 km lopers te zien binnenkomen. Even later weer terug om mij zelf ‘loop-klaar’ te maken. Er deden heel wat bekenden mee, vooral Westlanders – het is nu eenmaal een Westlandse loop – maar ook enkele leden van Haag Atletiek en de andere regionale clubs.

Het was gisteravond trouwens onverwacht fris, dat kwam door een zich vrij snel ontwikkelende zeedamp, naderhand werd dat bewolking. De meeste lopers hadden voor alle zekerheid maar een extra t-shirt of jackje aangetrokken. Om 20.30 uur was de start bij de ‘kanonnen’ van Ter Heijde. De loop ging via de duinen, met wind tegen, ricihting Kijkduin, na ruim twee kilometer linkaf het strand op waar een weliswaar niet zo lange, maar uiterst zware
terugtocht volgde, door mul, zacht zand met veel kuilen waar je voortdurend in wegzakte – alleen een heel smal strookje bij de vloedlijn was nog enigszins beloopbaar – met als zwaarste stuk de opgang van het strand naar de weg die weer naar de finish leidde, daarna moesten we nog een tweede ronde.

Geen loop om een scherpe tijd neer te zetten, integendeel – wat bleek uit de tijd van de uiteindelijke winnaar, 38 minuten – maar het was wel een mooie zware loop met behoorlijk afzien hier en daar. Menigeen noemde het achteraf een zware cross, en zo is het maar net. Mijn eerste vijf kilometer kwam ik door in 27 minuten, wat gelet de omstandigheden echt zo heel slecht nog niet was, en na een tweede ronde in één tempo doorkachelen – met een onderbreking bij het strand richting opgang waar ik helemaal kapot ging – finishde ik in 55 minuten en 10 seconden. Ik was daar gelet de omstandigheden beslist niet ontevreden over.

Nog lang ben ik gebleven met de anderen, waaronder Cynthia en haar vriend – ze hadden een mooie snelle vijf kilometer gelopen, ook al had Cynthia vier minuten langzamer gelopen dan in Delft, maar wat wil je – , Paul Versteegh, Hans Simonis en recreatieve Haagloopster Karin die mij nog was gepaseerd. Om de feestvreugde te verhogen was er een blaasorkest, ‘Kap Nâh’ (duidelijk uit Den Haag natuurlijk), de prijsuitreiking van de verschillende categorieën en een loterij op startnummer. Er was van alles, sportkleding en brillen, bloemen en dozen volgeladen met echte Westlandse groenten, en als hoofdprijs een ATB van fietsenwinkel Peter van Leeuwen. Daarna snel naar huis gefietst via de duinen (zonder prijs overigens). Het was inmiddels donker gworden en om elf uur was ik thuis. Nu uitrusten bij Knevel en Van den Brink…

In de Plus

Eigenlijk moet ik er niet zoveel van hebben, van een ‘ouderen-omroep’ als MAX, of van een ouderen-tijdschrift als PLUS. En dat terwijl de doelgroep van deze omroep resp. magazine de 50 plussers zijn, en ik zit al ruim boven die leeftijd. Het heeft wat mij betreft niets te maken met ontkenning van leeftijd, maar meer dat ik niet echt een ‘groeps- of solidariteitsgevoel’ ervaar met mijn mede-ouderen, eerlijk gezegd vind ik leeftijd niet zo interessant als het om vriendschappen gaat.

Toch gebeurde het mij een maand of wat terug dat ik telefonisch werd benaderd door Ben Koster, een journalist van de PLUS. Hij was er via-via (vraag mij niet hoe, ik ben dat weer vergeten) achter gekomen dat ik het Kralings Popfestival had meegemaakt. En of hij mij over mijn herinneringen aan dat festival mocht interviewen. Nou, geen probleem natuurlijk. Ik wist mij  lang niet alles meer te herinneren, maar een aantal dingen wel. Ik liep min of meer leeg. Een week of wat later stuurde hij mij het concept-interview dat ik na lezing en een aantal aanpassingen weer terugstuurde, en even later ook een pasfoto.

Welaan, in het juni-nummer van PLUS, op pagina 46-47, staat dat interview, samen met nog twee interviews met twee Kralingen-gangers van weleer. De kop boven het artikel luidt: ‘Het Kralingen-gevoel van…"

Dus mochten jullie het blad zien liggen bij de dokter, de kapper, of in een verzorgingshuis als je je vader of moeder bezoekt, (of gewoon bij de Bruna!)… Blader het gerust eens door. Eigenlijk is het best een aardig blad, met veel informatie over reizen, kunst, culinaire rubrieken, human interest en sport. In het juni-nummer staat zelfs een artikel over hardlopen!

Merelnest en zo…

‘In mei leggen alle vogeltjes een ei, behalve de koekoek en de griet, die leggen in de meimaand niet’.

Een welbekende spreuk, zij het dat het een spreuk uit den ouden doosch is. Maar grotendeels klopt-ie. Niet alleen Jack en Bram hebben de lentekriebels! Neem nou vorige week, in het water bij de Pomonalaan. Een koetenpaar was dagenlang bezig geweest met het bouwen van een nest. Een leuk gezicht, het mannetje droeg steeds de meest kleurige zaken aan die het vrouwtje vervolgens zorgvuldig in het bouwwerk verwerkte. Voor de goede orde: dit was niet het koetenpaartje op de foto, die heb ik van het net geript. Overigens geeft die afbeelding wel goed weer hoe inventief koeten in de weer kunnen gaan met zwerfvuil.

Weer een week later lagen er eieren in het nest. Echter toen ik op een avond, pakweg twee weken terug, van mijn werk kwam, zag ik een van de koeten – ik denk het mannetje – dood langs de kant van de weg liggen. Waarschijnlijk geraakt door een auto. Weer later, toen ik de hond uitliet, zag ik dat iemand anders hem al in het plantsoen bij het water, tussen het struikgewas, had gelegd. Hoe nu verder? De andere koet zat te broeden en bleef daar al die tijd zitten, ook de dagen erna. Zou zij het legsel verlaten om op zoek te gaan naar eten of bleef zij wachten op haar partner? Twee dagen later zag ik de koet zwemmen en driftig tussen de waterplanten fourageren. In het verlaten nest zag ik heel wat eieren liggen. Straks, als het legsel was uitgebroed, zou de weduwe alleen haar jongen groot moeten brengen. Ging dat lukken? Dat zouden wij nooit te weten komen want ‘s avonds zag ik dat de eieren verdwenen waren. Of iemand had ze eruit gehaald, of een rat had zich hieraan te goed gedaan. Uiteindelijk was er nu geen extra bewaking meer van het nest.

Gisteren was het ook een vogelrijke dag op kantoor. Ik kijk uit op een patio en zag een roodborstje driftig heen en weer vliegen om haar jongen, die amper konden vliegen, van voedsel te voorzien. De plaatsvervangende huismeester ving de jongen een voor een – het waren er vier volgens hem – en zette ze aan de andere kant van het gebouw neer. Waarom hij dat deed was mij niet duidelijk: ik had ze lekker laten gaan, nu bestond het risico dat moeder Roodborst haar jongen niet meer kon vinden met alle fatale gevolgen van dien. Maar een kwartier later zag ik haar weer met een groen rupsje in haar bek, dat zij vervolgens in de wijdopen bek van een van haar jongen – die kennelijk de dans ontsprongen was – stopte. Nou ja, hopelijk komt het goed.

Diezelfde huismeester wees mij even later op een merelnest bij een van de tuindeuren, op de grond. Er lagen mooi gekleurde eitjes in. Even later zag ik een merel op het nest zitten. Wel apart, zo’n merelnest op de bodem. Hopelijk laten de opruimlustige lieden dit nest ongemoeid.

Nu weer even terug naar de mensenwereld. Gisteren is er weer getraind. Het was heerlijk weer, strakblauwe lucht en zon, een enkel t-shirt en een korte broek bleek ruimschoots te voldoen. We gingen ditmaal via de duinen naar Kijkduin en vervolgens naar landgoed Ockenburgh, inclusief het hyacintenbos. Dat staat er nu mooi bij. Er stond een fartlek op het programma, wat neerkwam op een duurloop met af en toe wat versnellingen: onder andere twee lantaarnpalen snel, twee lantaarnpalen rustig en dat een paar keer, een paar versnellingen van pakweg een kilometer door het bos, twee keer een rondje van ongeveer 500 meter met een heuveltje er in en een zwaar stukje puinduinen, ook bijna een kilometer schat ik, met veel klimmetjes en mul zand. Daar kreeg ik het zwaar, klimmen is nu eenmaal niet mijn sterke punt. Maar al met al was het een mooie training die afgesloten werd met andermaal twee lantaarnpalen snel, twee lantaarnpalen rustig en dat zo’n vier, vijf keer achter elkaar.

Op de club was het weer gezellig. Een van de gespreksonderwerpen ging over het elkaar nadoen. Bepaalde mensen bij de club worden meer geïmiteerd dan anderen, en ook nog eens door uiteenlopende personen want er lopen aardig wat imitators rond op de club. Zo kan het gebeuren dat, als iemand er eens een keertje niet is, hij (of zij) toch niet echt gemist wordt omdat er altijd wel een imitator te vinden is die hem of haar vervangt…

Dit bracht een van ons op een – waargebeurde – anecdote over een Charlie Chaplin imitatie-wedstrijd, waaraan de grote meester zelf deelnam zonder dat iemand dit door had. En geloof het of niet: hij werd tweede….