Merelnest en zo…

‘In mei leggen alle vogeltjes een ei, behalve de koekoek en de griet, die leggen in de meimaand niet’.

Een welbekende spreuk, zij het dat het een spreuk uit den ouden doosch is. Maar grotendeels klopt-ie. Niet alleen Jack en Bram hebben de lentekriebels! Neem nou vorige week, in het water bij de Pomonalaan. Een koetenpaar was dagenlang bezig geweest met het bouwen van een nest. Een leuk gezicht, het mannetje droeg steeds de meest kleurige zaken aan die het vrouwtje vervolgens zorgvuldig in het bouwwerk verwerkte. Voor de goede orde: dit was niet het koetenpaartje op de foto, die heb ik van het net geript. Overigens geeft die afbeelding wel goed weer hoe inventief koeten in de weer kunnen gaan met zwerfvuil.

Weer een week later lagen er eieren in het nest. Echter toen ik op een avond, pakweg twee weken terug, van mijn werk kwam, zag ik een van de koeten – ik denk het mannetje – dood langs de kant van de weg liggen. Waarschijnlijk geraakt door een auto. Weer later, toen ik de hond uitliet, zag ik dat iemand anders hem al in het plantsoen bij het water, tussen het struikgewas, had gelegd. Hoe nu verder? De andere koet zat te broeden en bleef daar al die tijd zitten, ook de dagen erna. Zou zij het legsel verlaten om op zoek te gaan naar eten of bleef zij wachten op haar partner? Twee dagen later zag ik de koet zwemmen en driftig tussen de waterplanten fourageren. In het verlaten nest zag ik heel wat eieren liggen. Straks, als het legsel was uitgebroed, zou de weduwe alleen haar jongen groot moeten brengen. Ging dat lukken? Dat zouden wij nooit te weten komen want ‘s avonds zag ik dat de eieren verdwenen waren. Of iemand had ze eruit gehaald, of een rat had zich hieraan te goed gedaan. Uiteindelijk was er nu geen extra bewaking meer van het nest.

Gisteren was het ook een vogelrijke dag op kantoor. Ik kijk uit op een patio en zag een roodborstje driftig heen en weer vliegen om haar jongen, die amper konden vliegen, van voedsel te voorzien. De plaatsvervangende huismeester ving de jongen een voor een – het waren er vier volgens hem – en zette ze aan de andere kant van het gebouw neer. Waarom hij dat deed was mij niet duidelijk: ik had ze lekker laten gaan, nu bestond het risico dat moeder Roodborst haar jongen niet meer kon vinden met alle fatale gevolgen van dien. Maar een kwartier later zag ik haar weer met een groen rupsje in haar bek, dat zij vervolgens in de wijdopen bek van een van haar jongen – die kennelijk de dans ontsprongen was – stopte. Nou ja, hopelijk komt het goed.

Diezelfde huismeester wees mij even later op een merelnest bij een van de tuindeuren, op de grond. Er lagen mooi gekleurde eitjes in. Even later zag ik een merel op het nest zitten. Wel apart, zo’n merelnest op de bodem. Hopelijk laten de opruimlustige lieden dit nest ongemoeid.

Nu weer even terug naar de mensenwereld. Gisteren is er weer getraind. Het was heerlijk weer, strakblauwe lucht en zon, een enkel t-shirt en een korte broek bleek ruimschoots te voldoen. We gingen ditmaal via de duinen naar Kijkduin en vervolgens naar landgoed Ockenburgh, inclusief het hyacintenbos. Dat staat er nu mooi bij. Er stond een fartlek op het programma, wat neerkwam op een duurloop met af en toe wat versnellingen: onder andere twee lantaarnpalen snel, twee lantaarnpalen rustig en dat een paar keer, een paar versnellingen van pakweg een kilometer door het bos, twee keer een rondje van ongeveer 500 meter met een heuveltje er in en een zwaar stukje puinduinen, ook bijna een kilometer schat ik, met veel klimmetjes en mul zand. Daar kreeg ik het zwaar, klimmen is nu eenmaal niet mijn sterke punt. Maar al met al was het een mooie training die afgesloten werd met andermaal twee lantaarnpalen snel, twee lantaarnpalen rustig en dat zo’n vier, vijf keer achter elkaar.

Op de club was het weer gezellig. Een van de gespreksonderwerpen ging over het elkaar nadoen. Bepaalde mensen bij de club worden meer geïmiteerd dan anderen, en ook nog eens door uiteenlopende personen want er lopen aardig wat imitators rond op de club. Zo kan het gebeuren dat, als iemand er eens een keertje niet is, hij (of zij) toch niet echt gemist wordt omdat er altijd wel een imitator te vinden is die hem of haar vervangt…

Dit bracht een van ons op een – waargebeurde – anecdote over een Charlie Chaplin imitatie-wedstrijd, waaraan de grote meester zelf deelnam zonder dat iemand dit door had. En geloof het of niet: hij werd tweede….