Gedaan met de flauwe kul!

Bovenstaande kreet is een uitdrukking die vriend Diederik vroeger menigmaal placht te gebruiken wanneer het tijd werd voor serieuze zaken. Hij was – en is nog steeds – een buitenbeentje, eeuwige leerling en leraar tegelijk, voor menigeen een goeroe, voor anderen een lichtelijk excentriek persoon. Maar een groot mensenvriend en een wijs mens, dat is hij zeker. Van beroep levensbeschouwer, zoiets. Zijn leven lang bestudeerde hij ver- en diepgaand astrologie, theologie, de I Tjing, hebreeuws, de kabbala. Ik vergeet ongetwijfeld de helft. Niet voor een gat te vangen: hij bewonderde Carl Gustav Jung, Oespensky, Weinreb, was intensief beoefenaar van Aikido waarbij met name de spiritueel-filosofische kant van deze vechtsport hem boeide. Kortom, niet de meest aards-gerichte persoon ter wereld laten we maar zeggen. Bovenal kon en kan je geweldig met en om hem lachen, zijn humor is ongeëvenaard. Vooral als-ie op zijn praatstoel zit, en dat komt nogal eens voor, is het een waar genoegen om naar zijn verhalen te luisteren. Een zeer onderhoudend mens, lachen geblazen maar ondertussen gaan zijn gesprekken altijd ergens over, zij gaan vooral heel erg de diepte in. Hij geeft altijd stof mee om te overdenken.

Maar wat een inleiding, ik wilde het eigenlijk alleen over die uitdrukking hebben. Ooit had ik een nachtmerrie waarbij ik deze Diederik in strak pak, designbril en attachékoffer het eerste klas compartiment van een trein zag binnenlopen. Een nachtmerrie, omdat ik het erg vond dat zelfs een zo volstrekt oorspronkelijk en origineel mens als Diederik zichzelf had verloochend door zich aan de maatschappij met al zijn ongeschreven regels te conformeren. Ik vertelde naderhand die droom aan hem en van dat moment af gebruikte hij regelmatig de uitdrukking: "Het is gedaan met de flauwekul! Vanaf nu een baan, grijs pak en over drie jaar afdelingschef". Ik kan u geruststellen: zo diep is hij nooit gezonken.

Wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat na een frivool weekend vol zonneschijn, strandleven en muzikaal vertier weer gewoon gewerkt is en daarna is er serieus getraind. En zoals gebruikelijk ga ik het alleen over de training hebben. Nederland had juist met 2-1 gewonnen van de Slowaken, dus niets belette mij om te gaan lopen. Ook de warmte niet, want er stond een aangenaam zeewindje waardoor het buiten goed uit te houden was. Dit in tegenstelling tot de trein van Utrecht naar Den Haag vanmiddag, kennelijk een kapotte airco want het was bloed- en bloedwarm in de coupé waarin ik zat.

Terug naar de training. In zomers Haag-atletiek tenue (geel singletje en groen broekje) liep ik naar de club. Daar stonden mijn mede-groepsleden Martine, Ilse, Ellen, Aliesse en Eveline. Aanvankelijk leek het er op dat ik als enig manspersoon met vijf dames moest gaan trainen (wat ik natuurlijk verschrikkelijk gevonden zou hebben ;-)) maar op het laatste moment kwamen ook Roel en Dick de gelederen versterken. 

Ilse had vanavond de leiding. We liepen deels door de duinen, deels over straat. Het strand niet, want het was vloed. We gingen korte pittige tempoloopjes doen in 3 tot 5 km tempo. Dit volgens het schema 1-2-1 minuten en dat vier keer. Twee dames liepen steeds voorop, Aliesse en Ilse. Vooral Aliesse loopt als een trein, heerlijk makkelijk, ik voorzie dat zij zich op termijn tot een van de beste lange afstandloopsters van onze vereniging kan ontwikkelen. Maar wie ben ik? Uiteindelijk hebben ook Ilse en Ellen bewezen over de nodige potentie te beschikken, en Eveline heeft de laatste tijd flink progressie gemaakt.

Opa Cultuurbarbaar ging trouwens ook wel weer lekker vanavond, ook al voelde dat in het begin niet zo. Nog steeds zitten er resten vermoeidheid van de 6-uurs estafette in de benen, ik was niet de enige want Dick had hetzelfde. Hetgeen voor hem geen beletsel was om de laatste tempo-minuut – we waren inmiddels in het plantsoen aan de Goudsbloemlaan – weer zijn vernietigende sprint te plaatsen en daarmee zelfs Alliesse zijn hielen te laten zien.

Een lekkere training zat er weer op. Nu maar eens zien hoe het woensdag zal gaan… En wat zaterdag betreft (met dank aan Bert Gerritsma voor zijn 'reminder'), die Kadeloop'gaat hem wel worden' dit weekend. Op nevenstaande foto van Paul van den Ende zien we de Cultuurbarbaar deelnemen aan de Kadeloop 2009. Erg mooie loop altijd! 

30 jaar Parkpop

Ik ga ieder jaar naar Parkpop, maar ik kan mij niet heugen dat ik daar ooit een hele dag gebleven ben. Vandaag was een uitzondering. Na 's ochtends een duurloopje van 70 minuten door de duinen en over het strand te hebben gemaakt, ging ik douchen en daarna de keuken in om twee quiches te maken. Een was voor het thuisfront, de andere was om mee te nemen naar Paul en Marlies die als altijd hun huis hadden opengesteld voor degenen die mee wilden naar Parkpop. Misschien kwam het door het warme weer – wellicht wilde men liever naar het strand – maar de groep was aanmerkelijk kleiner dan voorgaande jaren. Naast Paul en Marlies waren Joop Nennie en Jan Letsch (hierboven bezig makreel voor de salade aan het fileren) van de partij, verder een Tilburgse vriend van Paul en dat was dat. Naderhand, in het Zuiderpark, voegden de zus van Marlies met haar zoon en diens vriend zich bij ons.

Na zo wat gekeuveld en gedronken te hebben, liet Paul ons een paar verdiepingen hoger van het uitzicht genieten. Vanuit het raam keek je zo uit op het Zuiderpark, maar niet alleen dat: je kon in de verte gewoon de zee zien, en aan de andere kant kon je Delft zien liggen.

Toen wij uiteindelijk met z'n allen de flat verlieten en op weg gingen naar het Zuiderpark, waren de eerste bands al druk bezig. Zelf heb ik nog het staartje meegemaakt van het optreden van Alphabeat, wat ik een verrassend goede band vond. Misschien wel het beste wat ik deze dag heb gehoord. Maar de band die daarna kwam, MAMAS GUN (hiernaast afgebeeld), was ook niet misselijk: een verrassende combinatie van rock, funk en r&b, bij vlagen deed het aan Hall & Oates denken, bij andere vlagen aan Jamiroquai of The Commodores. Het was bij die band waar ik Leo Tolboom tegenkwam met vrouw en dochter. Leo is een fan van MAMAS GUN en heeft ook albums van hen. We zien Leo, die recentelijk nog een uiterst zware bergloop in Zwitserland heeft volbracht, hier met zijn dochter Deviny. Die andere persoon is ook een clubgenoot, Ruud van A. met zijn dochter – die overigens bassiste is in een veelbelovende jonge band – op zijn rug.

Het is niet zo dat ik voortdurend bij podia stond, meestal ging ik na een poosje weer zitten bij de anderen. Daar kon je weer wat uitrusten, iets knabbelen en eventueel wat drinken. De muziek hoorde je toch wel. Zo heb ik het optreden van Ska Cubano geheel in horizontale houding meegemaakt, met het polootje inmiddels uitgetrokken. Leuke zomerse muziek, maar niet meer dan dat, muzikaal gezien. Wel grappig was het muzikale project 30 jaar Parkpop, waarbij onder regie van Robert Jan Stips op de drie verschillende podia artiesten uit diverse Haagse bands een loflied op Den Haag aanhieven, waarin bekende pop- en rocksongs waren verwerkt. En het publiek moest steeds nadrukkelijk na elk couplet op zijn Haags 'duinen' (dûhne') meezingen. We zagen hier onder andere de jonge Tim Akkermans gebroederlijk muziek maken met George Kooijmans en Cesar Zuiderwijk. Na dit gelegenheidsoptreden kon Kooijmans blijven staan, waarna een zeer goed optreden volgde van de oude Earring met Frank Carillo. Dat was zeker de moeite waard.

Daarna kwam oudgediende Nick Lowe, die een mooie set songs bracht. Aangename luistermuziek, een beetje op C&W gebaseerd. Dat was wel heel anders dan bij rockbitch Juliette Lewis en naderhand macho rockhunk Danko Jones op het ander podium.

Maar de eind- en dus hoofdact was Nena, die nog steeds over datzelfde kinderlijk-sensuele stemgeluid beschikt als in haar beginperidode. Het was echt een wat ik zou willen noemen typisch 'Duits' concert: 'Grossartig und gründlich' voorbereid. Er was een geweldige lichtshow en Nena kweelde haar lieflijke liedjes tegen een achtergrond van een stevige 'Wall of Sound', een mix van hardrock, techno-pop en synthesizermuziek. Het was eigenlijk best een heel goed optreden met aan het eind uiteraard '99 Luftballons' dat uit volle borst werd meegezongen. Ze gaf nog een toegift maar dat heb ik niet meer meegekregen. Ik vond het welletjes, en ging huiswaarts. Het was een mooie editie van Parkpop, waarvan ik naderhand nog een jubileumboekje kocht bij een van de merchandiskramen. En nu naar bed, het is alweer veel te laat geworden… Eventuele aanvullingen komen morgen wel…

Misschien wel aardig: nog wat impressies van het picknick-achtige sfeertje, en de verschillende dingen die op sporadische wandelingetjes over het terrein tegenkwam. Zo waren er vele kramen en stands waar je etenswaren of drank kon bekomen, een stand van een archeologieclub, met wat er tijdens opgravingen bij de bouw van de nieuwe stadswijk Ypenburg is gevonden, een stand van de landmacht (in de pacifistische hippietijd was het ondenkbaar dat je die aantrof bij popfestivals), enzovoorts. 

Hot Summer Day

 
Over een stranddag als gisteren valt weinig meer te vertellen dan dat het warm was, zon, zee en strand en 's avonds paëlla voor zes personen. Die had ik al in de vroege ochtend zover klaargemaakt, toen had ik nog genoeg energie. De rest van de dag: luieren. Later in de middag heb ik wel het strand verlaten om naar een nog verlatener Heemtuin te gaan. Alles groeit en bloeit daar, het is een ware wildernis.

 

En 's avonds na het eten op het strand wat zomerse cliché-beelden gemaakt van ondergaande zonnetjes. Nou ja, zonnetjes, het was er maar één…

En vandaag? Vanmorgen vroeg een uurtje gelopen, een heel rustig duurloopje door duinen en over het strand. Nog steeds wat stramme knieën maar ach, het is toch geen weer om tempo te maken. Zojuist de hond uitgelaten, het is bloedheet!!

Vandaag naar Parkpop met een stel, zal mij benieuwen of ik het daar uithou in die zon. Beetje gejoetjoebd, er spelen wel aardige groepen. Verslag volgt…

De Hondsrug op…

Je moet er met deze warmte even niet aan denken, en u ook niet, maar gistermiddag heb ik mij ingeschreven voor minstens twee edities van de Hondsrug Marathon 10-daagse. Zelf zal ik in het schone Drenthe die twee keer in ieder geval de halve marathon lopen. Als het gaat en ik voel mij goed, dan is het wel de bedoeling dat ik daar nog een paar rondjes aanplak. De hele marathon is niet mijn opzet, dat zou waarschijnlijk niet eens lukken – daarvoor is mijn trainingsomvang te gering – maar ik heb er nu al zin an.

Vorig jaar heb ik één keer meegedaan en dat is mij goed bevallen. Heerlijk lopen op onverharde bospaden. Het is weer heel wat anders dan een – pak 'm beet – de Van Dam tot Damloop, er mogen hier namelijk hooguit 30 personen per keer meedoen. Gisteren kreeg ik een mailtje dat ik sta ingeschreven. Leuk! Dat wordt dus op twee woensdagen in juli de gang naar het land van Bartje maken…

Maar vandaag gaat de gang naar het strand – hoe kan het anders – en daarvoor toch nog een stuk hardlopen, daarna boodschappen doen en koken voor de logees…

Warme donderdag

Het was een lange warme dag die voor mij om vijf uur 's ochtends begon. Op dat moment stond ik, amper uit mijn bed gerold, buiten om mijn duurloopje te beginnen. Aanvankelijk ging het erg moeizaam en langzaam, dat kwam door mijn rug die opspeelde en benen die ik – vooral rond knieën en onderbeen – nog voelde van de 6-uurs estafette. Dan maar héél rustig joggen. Na verloop van tijd ging het wel ietsje beter, maar echt soepel ging ik de 100 minuten die ik uiteindelijk liep geen moment. 

Het parcours was als volgt: Laan van Meerdervoort, dan linksaf de Fahrenheitstraat in en via de plantsoenen langs de Segbroeklaan naar de Houtrustweg. Dan over de Frederik Hendriklaan, meteen even kijken in de etalages van Modehuis Slot en schoenenzaak Albert Nolten of er nog iets interessants lag of stond in de uitverkoop. Maar niet te lang natuurlijk, er moest doorgelopen worden. Uiteindelijk stak ik de Scheveningseweg over en ging over de Kanaalweg naar de brug. Langs het water van de Haringkade, waar flarden witgrijze nevel een fraai contrast vormden met de opgaande zon, liep ik richting ingang van het Westbroekpark, waar Troelstra al jaren de wacht houdt. Daar liep ik dauwtrappend over het vochtige grasveld, langs de ganzen en zilvermeeuwen, en daarna weer terug en via de Waterpartij terug naar Statenkwartier. Het laatste stuk ging weer langs de Segbroeklaan, deels door het plantsoen dat sinds een aantal jaren natuurlijk is begroeid.

Het was bijna zeven uur, nog steeds erg vroeg dus, toen ik thuiskwam. Wel even rustig nu, want mijn neef logeert een paar dagen bij ons. Maar na een uur weer in de benen, ik hèb wat afgefietst en gewandeld vandaag. Eerst boodschappen doen, uiteraard de onvermijdelijke croissantjes en later de ingrediënten voor de Salade Nicoise die avond. En dan toch nog even naar het strand, want het was nog maar de vraag of ik daar 's middags toe zou komen. Ik kon maar een uurtje blijven want ik had een lunchafspraak met oud-collega Evita, om weer eens bij te praten. Prompt belde zij mij op het moment dat ik het strand verliet, om te vragen hoe laat we precies hadden afgesproken. Half een, ik was onderweg. 

Juist op dat moment schoot een prachtig groengekleurde duinhagedis voor mijn voeten weg en bleef even op de traptrede zitten, mij schuins observerend met zijn pientere oogjes, waarna hij ijlings zijn weg vervolgde. Jammer dat ik op dat moment geen camera bij de hand had, ik vond het een zeer mooi exemplaar. Heel bijzonder ook omdat ik tot nu toe nooit duinhagedissen in dit gebied had gezien, wel richting Meijendel maar dat is ook alweer tientallen jaren geleden. Ik heb ze nog gevangen, zowel mannetjes als vrouwtjes, en in een terrarium gehouden. Daar hebben ze met elkaar gepaard en eieren gelegd. In het najaar liet ik ze weer los op dezelfde plek. Nu zou je ze niet meer mogen vangen, sterker nog, dat is ten strengste verboden. En terecht.

Met Evita heb ik op het terras van bodega De Posthoorn gelunchd. Althans, dat waren wij van plan, maar omdat er problemen in de keuken waren zouden we té lang moeten wachten dus hebben we bij een viskraam verderop een broodje makreel en een garnalenkroket genuttigd, we aten die op aan een bankje. Daarna zijn we langs de beeldenexpositie aan de Lange Voorhout gelopen, die ieder jaar weer anders is. Dit jaar zijn het de robuuste werken van de Spaanse kunstenaar Manola Valdès.

Na deze date op collegiaal niveau, ben ik naar Leiden gegaan. In de Treinwinkel lag een treinticket dat ik online had besteld voor mij klaar. Tenminste, dat werd mij verzekerd door iemand van het hoofdkantoor in Amsterdam, het zou meteen naar de Breestraat 57 worden toegestuurd. Na ruim een half uur te hebben gewacht, bleken de reisbescheiden nog niet binnen. Balen, ik had nog zo gevraagd of het zinvol was even van te voren te bellen om te vragen of de stukken al waren aangekomen. Maar nee, dat was allemaal niet nodig, de stukken zouden absoluut op tijd in Leiden zijn. Had ik dat nu maar wel gedaan, dat had mij een hoop gedoe en gereis gescheeld. In Leiden was het overigens bloedjeheet, veel warmer dan aan de kust waar een verfrissend briesje stond. Helemaal voor niets was mijn reis naar Leiden toch niet geweest, in een van de vele winkels aan de Haarlemmerstraat kocht ik een goed stel blauwgrijsgekleurde suede schoenen (clarks) in de uitverkoop.

Eenmaal thuis was het te laat om alsnog (weer) naar het strand te gaan, er moest gekookt worden. Nou ja, gekookt, ik maakte Salade Nicoise, zoveel kookkunst komt daar niet bij kijken. Maar het was wel smakelijk. En 's avonds, tijdens het voetballen, kwam onze Belgische vriend de ijscoman langs. Dus voor de hele familie ijs besteld. Voor mij was dat de tweede keer vandaag, want in Leiden had ik bij een Australian winkel zo'n lekker oubliehorentje gevuld met chocochips-ijs gekocht…

Biertje?!!!

Het is al meermalen gezegd: de woensdagavond is voor mij heilig, want dat is mijn vaste trainingsavond en tevens mijn 'social event' met de Haag-vrienden. Er moet heel wat gebeuren wil ik daarvan afwijken. Vandaag was zo'n moment, want mijn dochter was, nee, is jarig. Zesentwintig lentes alweer. We hebben de avond bij haar doorgebracht, met haar vriend en diens ouders en mijn schoonfamilie.

Is er dus niet gelopen vandaag? Jawel, er is gelopen vandaag maar dat was tussen de middag. Samen met collega Siebrand. Een kort duurloopje, net geen 40 minuten, door de fraaie bos- en heiderijke natuur van Hilversum. Het was flink warm vandaag, puur zomer. Toch nog iets gedaan.

's Middags een uurtje vrij genomen om in het centrum van Den Haag cadeautjes te kopen, daarna op visite. Tja, en naderhand wilde ik nog wel even naar de club maar eenmaal thuis raakte ik meteen achter de PC verzeild in het beantwoorden van e-mails en het checken van blogs. Ik kreeg wel nog een sms-je met het niet-ondertekende bericht: "Biertje?!!!" waarop ik terug-smsde dat dit er deze avond helaas niet in zat. Het leven kan soms hard zijn ;-)…

(De cartoon heb ik van internet gehaald en is van ene Tom).

High Five mislukt, High Tea O.K.!

Eigenlijk was ik van plan om twintig minuutjes, nou vooruit: hooguit een half uurtje rustig uit te lopen vanavond. Dat is er echter niet van gekomen. Integendeel, onderweg naar de club – zoals altijd op maandag hardlopend – kwam ik Dick tegen ("Ik kom zo" riep hij nog) en eenmaal bij het clubhuis dacht ik: ach kom, ik loop een stukje met de groep mee voor de gezelligheid, hooguit de warming up en dan terug naar huis. Maar de verwachte stijfheid viel reuze meer, en de rechterkuit was weliswaar wat gevoelig maar tijdens het lopen had ik daar geen last van. Dus toch maar gewoon meegetraind, er stond een rustig duurloopje op het programma. We liepen van de Laan van Poot en de Nieboerweg naar Duindorp, en vervolgens via de Wieringsestraat naar de eerste binnenhaven aan de Dr. Lelykade. Bij de Konmar gingen we naar rechts en vervolgens via een stukje Doornstraat naar het Statenkwartier waar we op de terugweg over 'de Fred' (Frederik Hendriklaan) gingen. Even later ging de groep rechtsaf en ik naar links omdat dit een kortere weg naar huis betekende.

Toch al met al tachtig minuten gelopen, meer dan genoeg wat mij betreft. De kuit voel ik nu wel iets meer, maar ik ga er van uit dat dit snel zal verbeteren. De foto's zijn twee van de vele die Leonie van Zuijlen tijdens de 12- en 6-uurs estafette maakte, ik ben zo vrij geweest deze van de website van Haag Atletiek te halen.

Die andere woudloper is Ruud van A., een van de trouwe reageerders op mijn weblog. Ik vind het wel een mooie foto omdat het precies weergeeft wat ik zo mooi vind aan de hardloopsport: intensief bewegen door de vrije natuur, liefst alleen alhoewel het groepsgebeuren natuurlijk ook niet te versmaden is. De 12-uurs estafette is daar een prachtvoorbeeld van.

High Tea

Ik heb het nog niet over gisteren (zondag) gehad. Welnu, veel valt daar niet over te vertellen, de hele dag heb ik binnengezeten. Ik was zo gaar als wat, de vermoeidheid kwam er wel uit nu. 's Ochtends zijn wij nog wel actief geweest met het voorbereiden van een 'High Tea'. Het was vaderdag en mijn dochter zou met haar vriend komen brunchen.

Wel grappig, zo'n High Tea. Het was wel een eenvoudige variant, want we waren met z'n vieren en dan eet je snel teveel. Je kunt het zelfs uitbreiden tot een ware brunch met diverse cerials (muessli en cornflakes-varianten), yoghurt, fruitsalade, tutti frutti enzovoorts. Wij hadden in ieder geval echte Engelse scones gekocht, neutrale en met rozijnen, die we konden bestrijken met originele 'Clotted Cream' en diverse jams. Verder waren er bonbons en verse aardbeien. Zelf hebben we sandwiches gemaakt van sneetjes casinobrood en versgebakken bruinbrood met harde korst. Deze bestreken we naar smaak met zalmspread of pesto, ruccola, cherrytomaatjes, zalm, rosbief of kaas. Ook waren er de bladerdeeghapjes met een vulsel van roergebakken spinazie met uitjes en knoflook, bestrooid met peper, een beetje zout en provencaalse kruiden en aangevuld met blokjes fetakaas of stukjes gerookte zalm. En niet te vergeten zelfgemaakte Quiche Lorraine met prei, spekjes en ham en kaas-bechamelvulling en vervolgens in de oven om er een bruin korstje op te laten komen. Als drank was er thee en versgeperste sinaasappelsap. Al met al heeft het ons goed gesmaakt, zelfs zo dat we 's avonds niet meer hebben gekookt. 

Maar wat heeft die High Five nu met High Tea te maken? Welnu, tijdens een van de laatste rondjes van de 6-uurs estafette, toen ik de baan opdraaide, kwam van de tegenovergestelde richting clubgenote Henriëtte mij tegemoet. Ze stak haar hand op maar ik had niet zo gauw door wat ze daarmee beoogde. Toen ze eenmaal 'High Five!' riep was ik al te ver doorgelopen om dat vriendschappelijke gebaar te beantwoorden. Nou ja, ze heeft het mij wel vergeven denk ik…

12 uurs estafette 2010 geslaagd festijn!!

Man man, wat was het weer een geweldig evenement, die 12-uurs estafette. Akkoord, buiten wat familieleden en kennissen van lopers was er weinig publiek, maar dat mocht de pret niet drukken. Integendeel. Nadat die ochtend de 12-uurs estafettelopers en de ultralopers van start waren gegaan, was het 's middags de beurt aan de 6-uurs lopers. Elf teams van de 12-uurs en twintig teams van de 6-uurs, toch een mooie opkomst.

 
Rond twee uur kwamen onze Groep 5 groepen bijeen, dat wil zeggen: groepen die zijn samengesteld uit lopers van Groep 5. Om precies te zijn: De Haagse Hopjes (vier mooie snelle dames), de Moesmannen (zo genoemd naar onze trainer Henk, nooit geweten dat-ie zó veel broers had) en Oppositie (een stelletje eigenzinnige oudere mannen waaronder een Appel-acteur, een cultuurbarbaar, een taalkundige en het kanon van de groep, Patrick).

Een tent hadden we niet, Ellen (een van de Hopjes) had nog gepoogd er een te kopen maar die bleek zó zwaar dat ze hem weer heeft teruggebracht. Mijn buurman, absoluut een uiterst behulpzaam sociaal mens, had wel een tent maar wilde die liever niet uitlenen, dus uiteindelijk vonden wij onderdak in de grote partytent bij advocaat Visser. Nogmaals dank Ton!

 
 
Wij stalden onze spullen uit, waaronder de wraps met zalm en roomkaas die Gerard van der Z. had gemaakt, samen met zijn vrouw die naderhand ook kwam kijken, en de anderhalve appeltaart die ik gisteren had gebrouwen. Maar ook de anderen hadden allerlei lekkernijen meegebracht. Het wordt een traditie bij mij, appeltaart.

Het was best gezellig in die tent, er stond zelfs een tv opdat de voetballiefhebbers niets van de wedstrijd Nederland-Japan zouden missen. Op de foto's  hierboven zien we een aantal oranje-fans van Haag, even na het moment dat Nederland het winnende doelpunt had gescoord.

Overigens stond er ook in de kantine een groot scherm, ook daar zaten tientallen mensen die op dat moment even niet hoefden te lopen, gefascineerd naar de wedstrijd te kijken die, zo begreep ik uit de woorden van een van de spreekstalmeesters (Dick de Jong) niet geweldig was. Maar goed, 'wij' hebben weer gewonnen!

En hoe was het weer? Eigenlijk viel dat nog best mee, althans na de wel bijzonder sombere voorspellingen. Toegegeven, we hebben het niet droog gehouden, heel af en toe was er een bui maar vooral 's middags had de zon de overhand. Dit is ook goed te zien op dit camping-achtige of zo u wilt woodstock-achtige tafereel… Hier kun je ook zien dat onze Groep 5 lopers veel support kregen van mede-groep 5 leden die om uiteenlopende redenen niet meededen. Henk was van de partij – die wilde weleens zien wat de groep die naar hem is vernoemd er van bakte, en de andere groepen ook natuurlijk – Ilse, Jos, Jan en Rob. Ook Nicolette kwam even kijken.

En dan nu de loop? Tja, wat kan ik daar over vertellen, iedereen heeft daarover zo zijn of haar verhaal. Voor mijzelf sprekend: ik heb lekker gelopen. Ik heb ook beslist mijn best gedaan, ben weliswaar nooit helemaal voluit gegaan maar toch 90%. De tijden van vroeger (binnen de 8 minuten) red ik niet meer, maar ik ben de meeste keren binnen de 9 minuten gebleven. Naarmate het later werd, liepen de tijden wel op, een enkele keer aanzienlijk. Het gekke is dat je het nauwelijks voelt, maar het gebeurt wel, dat trager worden. Nu is zelfs 8 minuten 'hoog' niet opvallend snel maar voor mijn leeftijd is dat goed en wat belangrijker is: het ging gewoon lekker.

Van ons groepje (de Oppositie dus) bleek Patrick steeds de snelste, hij bleef al die tijd (van 15:00 uur tot vijf voor 21:00 uur) onder de 8 minuten lopen. Dick en ik waren een beetje aan elkaar gewaagd en ook Hugo, die op het allerlaatst moest inspringen omdat Nicolette (niet uit groep 5, maar wel met connecties met mensen uit die groep) enigszins geblesseerd was en wijselijk had besloten de gok niet te wagen, weerde zich wonderwel. Maar ook de Moesmannen deden het goed, ook zij hadden 'een kanon' in hun midden. Lange tijd zaten ze ons op de hielen, maar we liepen steeds meer uit. En de Haagse Hopjes gingen rap, ze werden dan ook eerste dames-team, maar de Oppositie bleef hen niettemin ruim voor. Daarmee werden we toch snelste 'Groep 5 team' en vijfde van de twintig 6-uurs mannenteams. Conclusie: Groep 5 he
eft prima gepresteerd tijdens deze 12 uurs estafette!

Tja, het is wel grappig, vooraf zeggen we altijd dat het niet om winnen of verliezen gaat, dat het vooral om 'lekker lopen' gaat en gezelligheid, en zo is het maar net. Maar toch, als je steeds die tussenstanden ziet, is het leuk om te constateren dat het goed gaat en dan doe je er toch steeds een tandje bij om te trachten de status quo op zijn minst te consolideren.

Zoals altijd, werd ook nu weer om 21.00 uur precies het 'finish-schot' gegeven, waarna de laatste lopers van elk team stokstijf moesten blijven staan op de plek waar zij zich op dat moment bevonden. Ik was de gelukkige van de Oppositie. Nadat Patrick er nog een laatste ronde uit had geknald en het denkbeeldige stokje aan mij overgaf, had ik nog vijf minuten te gaan. Ondanks de vermoeidheid van de dag liep ik de benen uit mijn r… Uiteindelijk, toen het finale schot weerklonk, bleek ik nog 1154 meter te hebben gelopen. Op het laatst zijn wij als team zelfs nog een plaatsje opgeschoven, van de zesde naar de vijfde plaats in onze categorie!  

Snelste 6-uurs herenteam werd de Groep Westbroek. Die had uitsluitend 'kanonnen' in zijn gelederen: met name Ko en Rutger speerden dat het een aard had, het zou mij niet verbazen als zij steeds onder de 7 minuten hun rondjes van 1854 meters hadden afgedraaid.

En dan waren er natuurlijk de 6 en 12 uurs sololopers, ik blijf het toch knap vinden dat mensen dit kunnen. Wie ook aan die 12-uurs deelnam was Mo, hij was er met zijn vrouw. Ongelooflijk wat deze man presteert, in Steenbergen heeft hij een paar weken terug 24 uur achter elkaar gelopen. Gekkenwerk? Tja, ik zou het zo niet durven zeggen, wel weet ik dat al die ultralopers er opvallend gezond en evenwichtig uit zien. Maar ook zij kunnen moe worden en van hun rust genieten, dat blijkt wel uit deze foto na afloop van de loop.

Niet uit te sluiten valt dat dit verslag in de loop van de dag nog wordt aangevuld. Er zal nog wel preciezere informatie komen, de officiële uitslagen bijvoorbeeld. Maar al met al was het een geweldige dag, die in de kantine werd afgesloten met een pastamaaltijd.

Na de maaltijd moesten de winnende teams uiteraard even in de schijnwerpers worden gezet. Omdat dit toch een beetje een 'Groep 5-gerelateerd' verslag is, hierbij de prijsuitreiking aan het winnende dames-team van de '6-uurs'. Maar ook de grote vriendelijke ier, die er vorig jaar bij was en nu derde 12-uurs loper werd, werd naar voren geroepen. We zien hier dat hij het tafeltje waaraan wij zaten verlaat om de prijs in ontvangst te nemen.

Na afloop van het prijzen-ritueel stond er weer lekker swingende ouderwetes soul op, een beetje à la Kool and the Gang. Daarvan kreeg ik toch weer wat kriebels in de benen, dus maar even een dansje gemaakt. Met wie? Met Henriëtte en Karin! Zo goed dames ? ;-)  

De start van de 12-uurs estafette 2010!

Vanmiddag moet ik aan de bak, bij de 6-uurs estafette, maar ik ben zojuist even gaan kijken bij de start van de 12-uurs estafette en sololopers. De gang naar de Laan van Poot ging vergezeld door een regenbui die gerust een snoeiharde stortbui mag worden genoemd. Gelukkig was ik er op gekleed.

Ik was juist op tijd om de start van de 12-uurs op de plaat te zetten. En die start was om 09:00 uur precies. Gelukkig voor de lopers was het toen nèt droog. Naast Haag-vrienden en bekenden spotte ik ook onze onverwoestbare en immer optimistische Richard en Mo, die voor de zeer lange weg gaan vandaag.

 
 
 
Hierbij alvast wat foto's, vanavond of morgen (veel) meer! Het is wel even wennen met die nieuwe instellingen, ik moet nog een manier vinden om de foto's er goed op te zetten…

Those were the days of twelve hours…

Das war damals… Foto's van de 12-uurs estafette van 2006, 2008 en 2009. Vanaf vanavond laat of morgenochtend vroeg kunnen wij daar hopelijk de foto's van editie 2010 bij plaatsen. Het zal een wat minder zomerse, om niet te zeggen herfstachtige, editie worden. Maar ook dat hoort er bij.