Fartlek te gek

En toen was het alweer woensdag. En wederom een top-training, zo bleek. De groep bestond uit Wim (die nu weer eens meeliep in plaats van op de fiets), oud-voorzitter (maar helemaal nog niet zo oud) Erik van der M., Jos, Pierre, Roel, Ton, Fred, Anja, Eveline, Ellis, Ellen en Ilse. Op woensdagavond stond er een fartlek op het programma. Wij liepen een 'groene' route – heerlijk, met dat zachte weer en doordat het langer licht is kan dat nu weer. Eerst vanaf de baan naar de welbekende opgang bij de Fuutlaan en dan de duinen in, het mooie natuurpad op tot aan het begin van Duindorp. Daar weer naar rechts en zo'n tweehonderd meter verderop de Nieboerweg oversteken naar de Bosjes van Poot. Dat is een mooi trainings- en wandelgebied dat zich kenmerkt door een zeer gevarieerd en geaccidenteerd terrein.

Aldaar hebben we wat oefeningen gedaan waarna een loopje volgde met aardig wat afwisseling in de tempo's. Eerst wat steigerungen, daarna een stuk met kleine stevige pasjes padopwaarts, rustig terug en dan zo'n honderd meter voluit. En dat drie keer. Daarna gewoon lekker lopen over zowel verhard voetpad als duinpaden met wat klimwerk hier en daar. Het geheel werd afgewisselend met wat tempowerk waarin wij de vaart er best in mochten zetten (lange passen maken). Zo was er een pittig stuk duinpad met een paar harde kuitenbijters waar wij snel mochten gaan, één voor één, op zo'n tien seconden afstand van elkaar zodat je elkaar niet in de weg zou lopen.

Op de terugweg staken we weer de Nieboerweg over waarna we helemaal 'naar boven' gingen. Dan volgde een 'driehoek' van ongeveer 500 meter met daarin het beruchte steile mulle zandpad naar boven en dan rechtsaf over het verharde duinpad terug naar beneden, weer scherp rechtsaf het pad op totdat we weer aan de voet van die helling waren. Dat hebben wij twee of drie keer gedaan, afwisselend rustig en snel.

De slotapotheose was zo´n 800 meter echt hard, een lange ronde om het duinbos. 'Het hoeft helemaal niet zo hard, duurloop 3!' zei Wim nog. Ja, vergeet het maar, onwillekeurig werd het toch 'speren' op het laatst. Al met al ging het heel voorspoedig, de gevreesde terugslag na de pittige maandagavondtraining is uitgebleven al blijven die klimmetjes toch altijd moeilijk voor mij. Maar steeds als ik eenmaal boven ben volgt onmiddellijk herstel en dan gaat 'de turbo er op' zoals trainer Wim naderhand opmerkte.

Op het allerlaatste stukje over de Laan van Poot richting atletiekbaan en clubhuis, begon het te regenen. Nog even op het grasveldje met de schommels wat laatste afsluitende rekoefeningen gedaan en weer terug naar het vertrouwde honk.

Na afloop hebben we gezellig 'met z'n allen' (nou ja, een flink deel van de groep) thee en daarna wat sterkers gedronken, waarbij het bijna tot een strijd kwam omdat meer mensen een rondje wilden geven (nee gekheid natuurlijk van die strijd). Gezellig gekletst over van alles: het weer… hardlopen, trails, theater en wat dies meer zij. Een groot deel van mijn andere (vrienden)groepje bevond zich deze avond aan de verkeerde kant van de bar, zij hadden bardienst. Echter rond half elf zat het werk er voor hen op en konden ze aanschuiven voor een drankje. Al met al is het toch vrij laat geworden, ik reed met Paul van O. op naar de Vruchtenbuurt en omstreeks twaalf uur was ik thuis. Gelukkig ben ik vandaag vrij, al heb ik later op de dag wel wat verplichtingen. Nu eerst maar wat fietsen, boodschappen doen en daarna voor het ontbijt zorgen…

 

Vroege vogels

Vannacht werd ik vroeg wakker geblaft door hond Sammy (hier overdag gefotografeerd). Het was bijna half vier en om half een ben ik gaan slapen, dus te vroeg om op te staan. Echter bleef Sammy maar blaffen en omdat ik geen zin heb in bonje met de buurvrouw, ben ik toch, mopperend en wel, opgestaan en heb hem uitgelaten. In het holst van de nacht. Echter hij bleek nergens last van te hebben, geen volle blaas en ook geen diahrree. Misschien had-ie gewoon honger! Teruggekomen heb ik wat eten in zijn bakje gedaan, maar dat liet hij onaangeroerd. Voor de rest was er niets merkwaardigs in zijn gedrag te bespeuren. Ik ging weer naar bed maar kon de slaap niet meer vatten. Rond een uur of vijf begon Sammy weer te blaffen dus weer naar beneden. Meteen maar gewassen, geschoren en aangekleed en vroeg de deur uit. Wel een stukje lopen naar Lijn 2, maar ik zou nu de vroege trein kunnen nemen opdat ik om half acht op kantoor kon zijn! Omdat wij tijdregistratie hebben (ouderwets, maar zo is het nu eenmaal) kan dat aantikken, wat vrije uren betreft.

Helaas ging het in Gouda helemaal mis. Het was half zeven en de trein waarin ik zat, maar ook alle andere treinen, konden wegens een wisselstoring tussen Gouda Goverwelle en Utrecht niet verder rijden. Al snel werd duidelijk dat dit erg lang zou gaan duren, tot acht uur of zelfs iets later. Inmiddels was ik Carlo tegengekomen in de trein, mèt zijn onafscheidelijke vouwfiets. Toen het er naar uit zag dat het zo lang ging duren zijn wij – op mijn voorstel – naar het busstation gelopen. Er zouden toch wel bussen richting Utrecht gaan? Jawel, er ging er een, maar wel nog een kwartier wachten. Carlo besloot toch maar terug te gaan naar het station, want de stremming zou ook wel eens eerder opgelost kunnen zijn. Ik nam de bus en dat werd een rit door een mistig landschap waarbij allerlei plaatsjes en haltes werden aangedaan waarvan ik nog nooit gehoord had. De bekendste zijn nog Haastrecht, Oudewater, Montfoort en De Meern. Duidelijk een toeristische route! Om tien over acht waren we bij het eindpunt, het Jaarbeursplein. Het vervoer per trein naar Hilversum verliep vervolgens voorspoedig.

Voor de rest was het een gewone werkdag: interview afgenomen, nieuwsbrief in elkaar gedraaid, wat besluiten op de website gezet. Tussen de middag een stukje gewandeld rond kinderboerderij en heksenwei, en later in de middag naar huis. Geen vertraging ditmaal…

 

Vijftien halve minuutjes

Wederom een schitterende dag. Dat wil zeggen: aan de kust. In Hilversum begon het 's middags te bewolken, maar toen ik later in de trein zat op weg naar huis, was het na Zoetermeer een strakblauwe lucht. Van mijn vrouw hoorde ik dat het de hele dag zonnig is geweest in Den Haag.

Hoe het zij: we hebben in de zon getraind. Nu was de kracht er wel af zo rond 19.00 uur, maar het was heerlijk lopen. Warm was het zeker nog niet maar dat is alleen maar plezierig bij een training.

Het afgelopen weekend heeft een aantal groepsgenoten een keurige halve marathon gelopen in Naaldwijk, tijdens de Arcade Halve Marathon. Wij spreken over Ellen en Ilse, die straks de hele marathon in Rotterdam gaan lopen, en Anja die ook snel is. Gedrieën kwamen ze over de finish in 1:47 en nog wat. Dat is best goed, maar snelheid is een relatief begrip want de snelste loper van onze club, Thomas Poesiat, heeft in Naaldwijk de 21.1 kilometer maar liefst in 1 uur en 4 minuten en 44 seconden (!!) afgelegd, met grote voorsprong op nummer 2. Zijn vriendin – en binnenkort zijn vrouw – HAAG atlete Lindsay van Marrewijk stak met kop en schouders boven de rest van het dameslopersveld van de 10 km uit. Afgetekend won zij in 34.55.

Maar ja, dat zijn toppers, als modale blog-jogger kijk je altijd wat geborneerd naar de prestaties van je eigen groepje en van jezelf, hoe bescheiden die ook mogen zijn. Maar ja, wie heeft dat niet? Allemaal in ons eigen universumpje.

Hoe dan ook waren Ellen en Ilse er gewoon weer bij vanavond, tijdens de training. Verder waren Eveline van de partij, Yvette, Wim (op de fiets), Dick, Jan, Michel en Pierre. Hopelijk ben ik niemand vergeten. Er stond een ontspannen duurloopje op het programma van 80 minuten bruto, echter wel met drie series van 5 x 30 seconden snel, met 30 seconden rust tussen de tempo's. Het ging best lekker, heel lekker zelfs. Vaak ga ik op maandag iets tè enthousiast, zeker als ik in het weekend niet aan een prestatie- of wedstrijdloop heb meegedaan, en dan moet ik het woensdag bezuren. Wim kondigde voor woensdag een fartlek aan, dus ga ik er niet van uit dat de tempo's te lang zijn. We zien wel weer.

Na de training gedouchd en naar de redactievergadering. Wij bespraken het vorige nummer en maakten afspraken over de onderwerpen die in het komende nummer aan de orde komen. Naast de nodige verslagen en interviews, ook aandacht aan de NK Masters die onze vereniging organiseert in juni. Werk genoeg aan de winkel!

Feestje bij Momfer de Mol en zo…

Wat die camera betreft: ik ben er uit. Gistermiddag toch weer naar de Mediamarkt gegaan (Koen, hij was daar het goedkoopste en in ieder geval lekker dicht bij mij in de buurt) en de Canon Power Shot SX210 IS aangeschaft. Ik wilde de zwarte uitvoering, maar ondanks de absolute verzekering van de verkoper eerder deze week dat 'de zwarte' zaterdagochtend weer zouden binnenkomen: niet dus. Ze hadden nog wel de goudkleurige en de paarse. Nou ja, dan die goudkleurige maar, anders moet ik weer een week wachten en, zo zei de (andere) verkoper die mij hielp, is het nog onzeker hoe het loopt met producten die nu uit Japan moeten komen. Doorslaggevend was voor mij de beoogde kwaliteit van de foto's, dat is bij Canon wel okee, en wat het type betreft, de versterkte optische zoomfunctie (14x). Ik heb 'm nog niet gebruikt, komt volgende week wel.

Vrijdag was het aangenaam zonnig weer en daar heb ik wel van geprofiteerd, lekker in de zon gezeten, wat gelezen en verder nog wat kikkertjes gefotografeerd in en rond het vijvertje (met mijn vertrouwde 'bakkie'). 's Middags ging ik even op bezoek bij mijn vader. Ik viel bijna letterlijk met mijn neus in de pannenkoeken, want er werden op deze dag gratis pannenkoeken gebakken voor de bewoners. Dat bakken gebeurde in de tuin van het verzorgingshuis, in zo'n party-tent. Ik mocht er ook eentje, hij smaakte prima.

Zaterdag kwam de schilder langs om een laatste hand aan de kozijnen te geven, daarna ging ik wat freewheelen en ben een beetje aan het shoppen geslagen. Later in de middag ging ik op weg naar Momfer de Mol. Dat is niet het dier uit de Fabeltjeskrant, maar de naam van een café in de binnenstad dat zo'n beetje ons vast plekje is als wij (een paar mensen van Haag Atletiek die 'vlak bij elkaar' jarig zijn) een borrel geven. Dat waren in dit geval Paul van O., onder meer te herkennen aan het glas of de fles die hij steevast op zijn hoofd plaatst als hij gefotografeerd wordt, Jan L. die hier diep in het glaasje fotografeert en ikzelf dan. Wij hebben het rustig gehouden dit jaar, een paar vrienden 'van de club' uitgenodigd voor de borrel en na afloop eten in 'Het wapen van Den Haag'.

De jarigen kregen zowaar cadeautjes van de aanwezigen: boeken, cd's, cadeaubonnen en flessen bier of wijn. Dat werd zeer gewaardeerd. De waarheid gebiedt mij te zeggen dat ik na afloop van de festiviteiten wel moeite had om recht te blijven lopen, maar echt dronken was ik ook weer niet. Waarschijnlijk waren het glas wijn en de biertjes op een lege maag de oorzaak dat de alcohol snel in de bloedbaan terecht is gekomen. Toch kon ik normaal, met tram en benenwagen, thuis komen maar na het inladen van de foto's vond ik het welletjes en ben – nog relatief vroeg, voor twaalven – naar bed gegaan.

Al met al was het een gezellige middag en avond. Maar wordt er nog gesport? Ik hoop het! Ik ga nu eerst maar even een stukje wandelen, zo te zien wordt het weer beter dan gisteren (en nu is op het moment van het inkloppen van deze woorden 8:05. Jawel, zomertijd!!). Dus wellicht later op de dag een sportieve update…

Subtropen met poolwind

Wat een merkwaardig weer was het trouwens vandaag (zondag). Goed beschut, uit de wind en in de volle zon, was het ronduit warm. Wij hebben voor het eerst dit jaar – en rijkelijk vroeg – in onze blote bast in de tuin gezeten, van pakweg één uur 's middags tot half vier. Heerlijk! Maar zodra je in de schaduw kwam of gewoon buiten op straat liep, waren een warme trui of een fleece met een jack bepaald geen overbodige luxe. IJs- en ijskoud was die wind.

Maar of er nog gelopen is. Waarempel, dat is gebeurd maar het werd geen prestatieloop bij IJsclub Bertus in Delft, wat ik aanvankelijk van plan was. Gewoon zelf een lekker duurloopje gedaan van ruim een uur. Direct aan het begin werd ik ingehaald door John H., de eigenaar van Zier Running. Samen liepen we op naar de Laan van Poot waar hij een baantraining zou afwerken. Wij hadden het nog over de CPC, waaraan ook John had meegedaan. De tijd die hij daar had gelopen (1:43') steekt schril af tegen zijn snelste tijd ooit op die afstand (1:09'…!). Door zijn werk traint hij een stuk minder, en ook hij is al midden veertig en dan kunnen sommige atleten al te maken krijgen met teruglopende tijden. Als je maar zin en genoegen blijft houden in hardlopen, dan zijn mindere tijden niet zo van belang. Via de baan liep ik door en bij de Fuutlaan de duinen in, richting Kijkduin. Ongeveer halverwege het strand op en via de kustlijn naar de opgang Kijkduin. Daar liep ik Rob B. tegemoet, die ook bezig was met een rustige duurloop. Bij Kijkduin liep ik nog een stukje rechtuit het Deltaplein op en vervolgens de Kijkduinseweg naar beneden en bij de Chinese Muur aan het begin (of het eind) van de Laan van Meerdervoort linksaf. Nog een stukje Meer en Bosch gepakt en dan naar huis. Het was een fijne training, niet in de laatste plaats door het prachtige loopweer met de hele tijd stralende zon!

Na het douchen dus het eerdergememoreerde zonnebad genomen, waarna ik toch mijn nieuwe camera gebruiksklaar maakte. Ik moet er nog een beetje aan wennen, het is een mooi fijn apparaatje maar heeft niet zoveel grip als de vorige, de A570. Echt foto's ga ik pas in de loop van de week maken. Aan het eind van de middag nog even naar de stad gegaan om te kijken of er bij Het Wapen van Den Haag of bij 'Joep' (Momfer de Mol) wat verloren voorwerpen waren gevonden, spulletjes die ik gisteren ergens had laten liggen. Gelukkig was het meteen raak bij 'Het Wapen'. Alles was terecht, zowel de biertjes in cadeauverpakking als mijn leesbrilletje! "Ik hoop dat u het gezellig heeft gehad" zei het vriendelijke meisje achter de bar. "Inderdaad, kennelijk was het een beetje tè gezellig" antwoordde ik besmuikt. Eind goed al goed!

Oh ja, de laatste twee foto's behoren tot een paar die Arne heeft gemaakt en naar ons heeft toegezonden. Leuk, dank je wel Arne!

Leven in de brouwerij

Even een korte update: ik zag de afgelopen weken al wat beweging in de vijver, maar gisteren waren de veroorzakers daarvan duidelijker zichtbaar: een aantal fors uitgevallen bruine kikkers, die al een beetje de voorjaarskriebels hebben, getuige de innige omhelzing van dit paartje.

Vandaag ga ik even op camerajacht. Mijn oude getrouwe Canon Power Shot A570 doet 't nog steeds maar is aan vervanging toe. Het gaat wat mij betreft geen professionele 'bak' worden maar een simpel handzaam digicammetje op zakformaat, handig voor een blogger zoals ik ben. Internet heb ik stevig – en urenlang – afgestruind naar recensies en gisteren was ik ook bij Mediamarkt, waar de verkoper mij ten sterkste de Samsung WB-650 aanraadde. Blijkens de vele recensies is dat zeker geen verkeerde camera met tal van features, al zou de beeldkwaliteit van de Canon Power Shot SX210 IS net iets beter zijn. Nou ja, ik ben er nog niet helemaal uit, straks ga ik maar weer even kijken…

Flinke stappen

Er is geen betere methode voor mannen die een teveel aan macho-gevoel willen reduceren dan meetrainen met 'onze' Groep 5. Want eerlijk is eerlijk: de sterkste lopers bij ons zijn de dames, de mannen lopen er amechtig achteraan te sukkelen.

Dat bleek ook woensdagavond weer. Twee dagen na een redelijk pittige training (10 à 12 400 metertjes) voelden wij de benen wel. Op deze avond stond er – op papier – een vrij 'normale' training op het programma: een duurloopje door de duinen met twee 'snelle' series van 2-4-4-2 minuten, met steeds twee minuten rustig lopen tussen de tempo's en tien minuten rustig tussen beide series. Maar het viel voor den donder niet mee. Zoals gezegd gingen de dames steeds erg snel (met name Yvette, Ellis, Eveline en Anja). Daar moet wel bij gezegd worden dat een aantal van hen midden in een stevig marathon-schema zitten, dus zij hebben een berenconditie. Of moet ik zeggen: berinnen-conditie?

Hoe dan ook zijn alle tempo's volbracht. Na afloop heb ik mijn groepsgenoten en het andere 'vaste cluppie' getracteerd op appeltaart (begin ik weer met mijn appeltaart, vanaf nu houd ik er mee op. Het viel in ieder geval in de smaak). Zijn nu alle verjaarsperikelen voorbij dit jaar? Nou nee, zaterdag wordt er 'en petit comité' nog wat gedaan met een paar mede-jarigen, daarna is het wel weer mooi geweest.

Nu heb ik het nog niet over gisteren gehad. Dat is ook best lastig want die dinsdag was best een dynamische, leuke en vermoeiende dag, maar wat moet ik er over vertellen? Het was een 'Hei-dag' oftewel een visiedag bij ons op de zaak. Het idee was om met z'n allen tot een visie, een stimulerend motto te komen waarmee wij de komende decennia aan de slag kunnen. En er zijn inderdaad flinke stappen gemaakt, de hele dag is beraadslaagd en samengewerkt in werkgroepjes. Met 's ochtends interviewtjes met een aantal 'stakeholders' waaronder de directeuren van de NOS en van BNN. Erg leuk en interessant, een positieve sfeer alom, maar het is misschien tè 'werk-gerelateerd' om daar op deze plek op professionele en enthousiasmerende wijze over uit te wijden.

Verjaardagsloopje

Dat is niet veel voorgekomen, dat ik op mijn verjaardag èn de hele dag werkte èn daarna gewoon ben gaan trainen. Maar dat krijg je als je jouw verjaardag een dag eerder hebt gevierd.

Even wat 'Debiteuren Crediteuren' plaatjes, het lijkt het bureau van Mijnheer Edgar wel dat vanwege zijn verjaardag is versierd door Mijnheer Jos en Storm. Maar het was ongetwijfeld het werk van collega-kamergenoot Jim, die was er vandaag overigens niet.

Van een andere collega kreeg ik deze LP (langspeelplaat) van de roemruchte sixtiesband The Move (waaruit het latere Electric Light Orchestra oftewel ELO is ontstaan). Een erg goede band was The Move destijds.

De zelfgebakken appeltaart en brownies vielen overigens goed in de smaak bij mijn collega's. Van deze opstelling was aan het begin van de middag niet veel meer over…

Ik was niet laat thuis vandaag maar was vrij snel weer buiten, in hardloopoutfit. Tien minuutjes ingelopen en daarna naar de club, via een omweggetje anders zou ik daar te vroeg aankomen. Heerlijk rustig weer was het.

Het groepje was bepaald niet groot vanavond: Ellen, Ilse, Ellis, Eveline, Yvette en van de mannen Jos, Jan en Fred. De training was echter gevarieerd en pittig. We gingen via de Fuutlaan de duinen in. Daar stond een vosje aan de kant vriendelijk toe te kijken hoe onze groep – maar ook andere trainingsgroepen – passeerden. Wij zwaaiden naar hem en liepen door. Grappig, elke willekeurige huiskat is schuwer dan deze mooie dieren.

Na enige tijd bereikten wij het strand. Daar begon ook ons snelheidsprogramma dat neerkwam om 12 maal 400 meter (12 maal 2 minuten). We hadden afgesproken dat de eerste serie van 6 x 2 minuten op het strand zou plaatsvinden, en zo gebeurde het ook. Het ging lekker, maar op het laatst werd het toch weer zwaar. Van die 12 tempoversnellingen heb ik er aan twee niet meegedaan.

De tweede serie tempo's, dus weer 6 x 2 minuten, deden wij op de terugweg via de duinen naar de baan, waarbij de laatste twee (of waren het nu toch drie?) op de baan zèlf werden gelopen. De allerlaatste heb ik niet meegedaan, het was wel mooi zo.

Dus nogmaals: een fijne maar pittige training was het. Het zal mij benieuwen wat er woensdag op het programma staat…

 

Familie op bezoek

Zondag was een echte visitedag, afgesloten met een etentje voor acht personen in Sint Joris en de Draeck. Dat was weer helemaal prima. ‘Weer’ want wij hebben hier al meer gegeten en het was altijd lekker èn gezellig!

De dag begon met een matineuze wandeling. Heerlijk weer was het, fris met rijp op de takken en het gras, maar de lucht was bezwangerd van de komende lente. Het is nog heel pril allemaal. De vogels die je hoort zijn nu nog de traditionele overblijvers, zoals koolmees, winterkoning, merel en zanglijster, maar het zal niet lang meer duren voordat het koor wordt aangevuld met fitis, tjiftjaf, nachtegaal enzovoorts.

In de duinen hoorde ik vanaf diverse plekken de Grote Bonte Specht, maar zij zijn behoorlijk schuw, zodra zij merken dat er iemand naar hen opkijkt, vliegen zij spoorslags naar de volgende boom om hun geroffel te vervolgen.

Later in de ochtend kwam de eerste visite, familiebezoek. De zon was steeds uitbundiger gaan schijnen en op een gegeven moment ben ik de voortuin ingevlucht met een boek en ging op het houten tuinbankje zonnen. De buren dachten daar ook zo over en zo werd het nog een gezellige boel in de straat.

Na het borrelen in de middag en het eten bij Sint Joris in de avond, heb ik mij in de keuken gestort op het bakken van Brownies. Of dat gelukt is, merken we morgen (oh nee, vandaag) wel weer. De appeltaarten zijn al eerder gemaakt, daar is niet veel mis mee.

Veelbewogen

Dat was deze zaterdag. Dat moest ook wel met dat prachtige weer. De hele dag een stralende zon in een helblauwe hemel! Vanmorgen vroeg – het was rond een uur of zeven – is er een stukje gelopen, dat wil zeggen een mix van joggen en wandelen. Amper 20 minuten, maar toch. Onderweg kwam ik deze merkwaardige vogels tegen, deze eenden zitten nu in het Pomonaplantsoen. Zo te zien ontsnapte of bewust uitgezette kweekvormen van de eend.

Later, na het gebruikelijke zaterdagochtendontbijt met warme croissants, koffie en versgeperste sinaasappelsap, was de gang – hardlopend – naar de Laan van Poot. Maar eens een keertje meelopen, dat doe ik op zaterdag zelden. Ook ditmaal was de groep niet groot (Wim, Jos, Dick, Ellis, Ilse, Eveline en gastloopster Cynthia die met 1.36 een geweldige CPC (halve marathon) heeft gelopen). Het werd een duurloop maar best redelijk pittig. Wij liepen via Ockenburgh naar Madestein, waar wij nog eens een kilometertje in een flink tempo gingen. Heerlijk lopen in de volle zon en met een gematigde temperatuur, gewoonweg ideaal loopweer. 

Ik heb het gevoel dat ik over mijn ergste (loop)dip heen ben, het lopen gaat weer redelijk goed, maar na anderhalf uur had ik het wel gehad. Of mijn benen liever gezegd. Deze zaterdagse trainingen heb ik wel gemist de afgelopen maanden, want het zijn pittige duurtrainingen die de conditie flink opvijzelen.

Thuisgekomen, gewassen en omgekleed en weer op pad. Ik had het plan om weer eens in het duingebied rond Castricum te lopen en dat heb ik gerealiseerd. Met de tram naar Station Laan van Nieuw Oost Indië en van daar uit met de trein naar Haarlem. Daar weer met de trein die na Beverwijk en Uitgeest ook in Castricum zou stoppen.

Een erg lange wandeling is het niet geworden, al met al zo'n zeven kilometer. De natuur heeft nog overwegend grijsbruine winterkleuren al begint hier en daar héél voorzichtig wat te bloeien, zoals het Lenteklokje. Maar door de schakeringen die zon in het bos aanbrengt, krijg je toch mooie plaatjes. 

Aan het eind van de wandeling kwam ik langs een ludiek uitziende kinderboerderij, waarvoor een huisje – een soort kapelletje – stond waar je honing, tulpen, eieren en meer van dat spul kon kopen. Het was wel de bedoeling dat je eerlijk het geld dat daarvoor werd gevraagd in de bijbehorende bus deponeerde. Echter ik had een vast tientje bij mij die ik bij de boerderij zelf heb gewisseld. Voor iets meer dan vijf euro kon ik drie mooie bossen verse tulpen meenemen. "Als ik jou weer zie dan schenk ik jou tulpen uit Castricum" zong Herman Emmink door mijn hoofd. Alleen kwamen de tulpen van Herman uit Amsterdam.

Thuisgekomen, de hond uitgelaten en bij de grootste kruidenier van Nederland goudreinetten (ze zijn dus nog te koop), rozijnen, appeltaartmeel en eieren gekocht, en bij de Gallische slijter wijn en rum. Inderdaad, er moet nog gewerkt worden vanavond maar na zo'n dagje intensief recreëren mag dat wel…

 

Over kleine zakdoekjes en grote emoties

Vandaag was de schilder over de vloer. Gisteren ook trouwens, maar toen was ik aan het werk. De randen van de net-geplaatste kozijnen en de vensterbank krijgen een verfje, vandaar.

Vanmiddag ben ik naar het centrum gegaan om mij te oriënteren voor een restaurantje. Zondag gaan we met de hele familie uit eten, dit in verband met mijn 36ste verjaardag (mijn toetsenbord doet nu wel heel gek met cijfertjes ;-)) een dag later. Weer eens wat anders dan zelf de hele tijd in de keuken staan. Welke het gaat worden is een kwestie van overleg met de achterban.

Ten slotte ben ik naar het Filmhuis gegaan. Alwéér? Ja, alweer, maar hierna voorlopig even niet. De film begon voor Filmhuisbegrippen erg vroeg, al om 15:30 uur. Titel van de film: 'Les Petits Mouchoirs'. Zeer lovende recensies alom, zowel in de landelijke dagbladen als op diverse filmrecensie-sites. Maar eens zien.

Het was een lange zit, de film duurde maar liefst 2 uur en 35 minuten. Een Franse film die in het land van herkomst zelf een hit was, hij trok maar liefst 5 miljoen bezoekers. Les Petits Mouchoirs gaat over een stel vrienden, van die moderne stadse macho- en macha dertigers en veertigers die jaarlijks met elkaar vakantie vieren.

De toon wordt meteen aan het begin van de film gezet wanneer een van die vrienden, Ludo, na een avondje stappen in de disco op zijn motor stapt en geschept wordt door een vrachtwagen. Hij belandt zwaargewond in het ziekenhuis. Zijn zeven beste vrienden beraden zich dan of ze de geplande vakantie door willen laten gaan. Ze besluiten toch te gaan, zij het korter dan drie weken, omdat ze toch niets voor Ludo kunnen betekenen als ze in Parijs blijven en ze met het vliegtuig binnen een uur bij hem kunnen zijn.

Tijdens de vakantie heerst er allebehalve een ontspannen sfeer. Eerder opgefokt-druk, iedereen praat en lijkt een beetje 'hyper'. Deze toeschouwer keek er naar en in tegenstelling tot veel andere recensenten 'pakte' dat alles mij niet echt bij de strot. Uit het verhaal dat zich ontvouwt blijkt dat iedereen met persoonlijke problemen kampt die de sfeer in de groep niet ten goede komen. Het beste voorbeeld hiervan zijn de beste vrienden Max en Vincent.

Nog voor hun vakantie begint, vertelt de getrouwde Vincent aan Max dat hij al een tijdje gevoelens voor hem koestert. Max – uitstekend geacteerd door Francois Cluzet – heeft het hier knap moeilijk mee en botviert zijn frustratie vervolgens op alles en iedereen.
Hij speelt de overspannen, zeer prikkelbare Max op zo’n komische manier dat je van hem begint te houden, hoewel hij in feite niet zo’n prettig mens is.

Er wordt geweldig goed geacteerd in de film, vooral Marion Cotillard in de rol van een met allerlei relaties worstelende single speelt zeer overtuigend. Het is dank zij het acteren dat de film 153 minuten lang nauwelijks verveelt, op het larmoyante en veel te melodramatische einde na.