Orange Day with Bluesy end

 Na een dag met een oranjegekleurd randje – ‘s middags mochten wij naar het voetballen kijken in een met vlaggen, slingers, ballonnen en toeters opgepimpte vergaderzaal – was het fijn om ‘s avonds ook wat te doen. Het was mooi weer, ook al gaf de plotseling opgestoken noordwestenwind aanleiding om toch maar een dun jackje over mijn t-shirt aan te doen. Zo liep ik naar de club, maar toen bleek het jackje toch te warm, laat staan mijn lange trainingsbroek. Dus uiteindelijk toch maar met korte broek en enkel t-shirt gaan trainen. Henk is weer terug van vakantie, maar moet binnenkort een kleine operatie ondergaan, dus Wim blijft de trainershonneurs voorlopig waarnemen. Dat heeft hij al die weken uitstekend en naar ieders volle tevredenheid gedaan. Dat is uiteraard niet zo gek, want hij is een van de meest ervaren trainers van onze vereniging. Ook Wim gaat met vakantie, Ellen en Ilse zullen hem de komende weken vervangen.

Deze avond gingen we weer lekker in de duinen lopen. Na het inlopen, de oefeningen op het veldje en korte versnellingen in combinatie met wat loopscholing, liepen we vanaf Duindorp via het fiets- en het daaraan parallel lopende voetpad richting Kijkduin. We deden drie series korte versnellingen: 0,5 minuut – 1 minuut – 0,5 minuut – 1 minuut – 0,5 minuut, met telkens 30 seconden tussenpauze tussen de versnellingen in. Ik moet zeggen dat het erg lekker ging, het lijkt erop alsof de vorm weer een beetje begint terug te komen. Even afkloppen…

Toen we uiteindelijk terugkwamen hadden we er negentig minuten opzitten. Ik ben met Ellen, die ook niet met de fiets naar de training was gekomen, teruggelopen naar ‘onze’ Vruchtenbuurt.

Nog even terugblikkend op de zondag: dat was deels uitrusten van de muzikale en feestelijke happening die The Hague Jazz heet. Maar ‘s avonds zijn we met de hele familie uit eten gegaan bij het verfijnde Thaïsche restaurant Spize aan het Spui. Mijn zwager en schoonzus tracteerden, zij zijn allebei dit jaar 60 jaar geworden. Het eten was zeer smakelijk.

En tot slot nog stukjes film die ik afgelopen zaterdag van The Livin’Blues Xperience maakte. Het zijn maar korte fragmentjes van povere kwaliteit maar het is iets.

Kom mee naar buiten allemaal…

De paden op, de lanen in… Het was niet zo zonnig als afgelopen weekend, maar de temperatuur was fantastisch. Heerlijk loopweertje! Deze maandagavond hadden wij een training met veel variatie. Na van huis naar de baan te hebben gelopen, waarbij ik de laatste 400 meter met ‘snelle Ko’ opliep, wachtte ons een training die wederom geleid werd door Wim Hartman. We gingen eerst inlopen buiten het terrein, op het duinpad achter de atletiekbaan, waarna we terugkeerden naar de baan. Daar deden wij de oefeningen en wat loopscholing inclusief korte versnellinkjes. Daarna het programma: vijf maal 200 meter, met elke keer na zo’n tempo (gemiddeld 43 tot 48 seconden, al naar gelang de individuele snelheid van onze groepsleden) 200 meter rustig uitlopen. Daarna weer 200 meter ‘aan de bak’ waarbij het wel zaak was ontspannen te blijven lopen en niet ‘over je eigen grenzen’ heen te gaan.

Na dit relatief korte baanprogramma gingen we wederom naar buiten en de duinen in. Aanvankelijk werd het een duurloopje met veel korte klimmetjes/duintjes, en op het iets vlakkere deel, in dit geval het fietspad dat parallel aan het strand loopt, tweemaal een tempoloop van pakweg 300 meter waarbij je er tot drie keer toe steeds ‘een tandje bij’ moest doen.

Laatste onderdeel van de training was 10 minuten vaartspel, waarbij afwisselend snel en langzaam gelopen moest worden en waarbij wij twee, drie keer een heuvelachtig veld moesten nemen en vrij snel daarna een steil zandig duinpad naar boven toe, in korte, stevige tred, en eenmaal boven naar rechts en weer een heuvel naar beneden. Daarna liepen wij nog een behoorlijk stuk door de duinen terug tot aan de Laan van Poot, waar onze wegen scheidden. Thuisgekomen, keek ik op mijn Polar: in totaal heb ik vandaag bijna twee uur (120 minuten) gelopen.

Na afloop voelde ik de benen wel, maar het was een fijne training.

En ja, ze zijn er weer! Na een aarzelende start – vanwege het koude weer – hoor je ze nu bij ons in de buurt uit twee tuinen roepen, achter twee muren in de Frambozenstraat: de vroedmeesterpadden. Ik heb er vanavond zeker wel vijf gehoord, al die fluittonen bij en door elkaar, de een wat zwaarder, de ander wat hoger, maakt dat het klinkt als een carillon. Niet voor niets heten vroedmeesterpadden in het Limburgs ‘Klungelkes’ (Klokjes). Ik blijf het een wonder vinden, de zeldzaamste inheemse amfibiesoort (behorende tot de schijftongkikkers, maar uiterlijk gelijkend op een pad) zomaar vrij rondkruipend – en zich kenneljk voortplantend – in Haagse stadstuintjes. Ik vind het een mooi geluid, echt ‘zomers’ net zoals het geluid van een sprinkhaan, een nachtzwaluw of een cicade.

The Hague Royal Ten 2010

V.l.n.r.: Ilse, Eveline, Fred, Ad, Gerard, Ton. Zittend: Ellen. Een deel van Groep 5!

De weergoden waren ons vandaag niet goed gezind. Storm, regen, hagel, zelfs een enkele donderklap, en een stuk frisser dan de afgelopen week. Een uitzondering maakten zij echter voor de deelnemers aan de The Hague Royal Ten, want op het moment dat zij liepen (van 14:00 tot 15:23 uur) bleef het droog.

Even na het middaguur verliet ik huis, haard en wederhelft (die gisteravond bruin, gezond en wel is teruggekeerd uit Malaga) en stapte in de randstadrail. Eigenlijk zou ik willen schrijven ‘tram’ maar zo heet-ie niet meer eigenlijk. Ilse en Eveline van onze trainingsgroep gingen met de fiets, wel zo sportief, en Ad zou ook gaan. Maar ziedaar, Ad zat ook in de – vooruit dan maar – tram, en nog een paar mensen van onze club. Bij halte Beatrixkwartier stapten we uit en daalden vervolgens de trap af. Allemachtig, wat een gure koude wind opeens, het noopte ons tot snel doorlopen. Zo dachten ook de lopers van de vijf kilometer er over, zij waren nog bezig met finishen. Een paar honderd meter later konden we het gebouw in waar omkleedgelegenheid was. De anderen van onze groep waren inmiddels gearriveerd maar ook een groot aantal andere lopers, uiteraard van Haag maar ook van de HRR, Sparta, enzovoorts.

De start- en finish waren ditmaal op een andere locatie dan de voorgaande edities, toen er op het Bezuidenhout werd gestart en gefinishd. Toen we in het startvak stonden spotte ik zowaar een heuse blogger: Richard. Of liever gezegd, hij spotte mij. Naderhand zou hij mij na enkele kilometers passeren.

Even over tweëen gingen de lopers op de 10 kilometer van start. Eens kijken of die paar pondjes verlies de afgelopen week zoden aan de dijk zetten. In ieder geval liep ik erg constant, geen inzinkingen alhoewel het de laatste twee, drie kilometer wel zwaar werd. Maar de benen wilden wel, ze protesteerden in elk geval niet. Op het 5 km punt had ik 23:55 en vijf kilometer later passeerde ik de meet in 48:23 minuten. Hèhè, eindelijk weer eens een tijd waar ik mij niet voor hoef te schamen. Ik was er blij mee, onder de 49 minuten, dat is mij dit jaar nog niet gelukt. Toch die pondjes? Ik dacht het wel!

De anderen zag ik direct na de finish. Ook zij hadden naar tevredenheid gelopen. Zo had Eveline 49 minuten gelopen waarmee zij voor het eerst onder de 50 minuten kwam! Een PR dus, en het vermelden waard, temeer omdat zij haar chip vergeten was. Jammer, zij komt dus niet in de uitslagen.

Na afloop – na het omkleden – gingen we nog wat drinken, en dat deden wij in de gezellige bruine kroeg ‘De Bierelier’ in de Theresiasstraat.

En ‘we’, dat waren Ad, Ellen, Eveline, Ilse en ik, aangevuld door Cynthia en haar vriend. Cynthia had helaas pech vandaag. Ze stak in uitstekende vorm, maar haar enkel – wellicht achillespees? – ging tijdens het lopen steeds meer en steeds pijnlijker opspelen. Een PR kon zij dus vergeten. Hopelijk herstelt zij snel van haar blessure. Woensdag zijn er baanwedstrijden, de vraag is of zij mee kan doen. Twee gulle biertjes en een bittergarnituur later gingen wij allen ons weegs. Ad, Cynthia (wier fiets, geheel volgende de wet van Murphy, ook nog een lekke band had) en ik met de tram, de anderen met de fiets.

Het merendeel van onze groep kon in ieder geval terugkijken op een geslaagde loop. Met dank aan de organiserende vereniging The Hague Road Runners!

Running up that Hill with some problems…

Na een rustige huiselijke woensdag, waarop ik sinds lange tijd weer de gang naar de Openbare Bibliotheek heb gemaakt (oogst: twee boeken over schildertechnieken en twee cd’s met symfonieën van Mahler) en wat heb geschilderd/getekend met ecoline, was ik klaar voor wat een plezierige maar redelijk zware training zou worden.

Wim Hartman leidde weer de training, op zijn fiets weliswaar omdat hij enigszins geblesseerd is. We liepen via de duinen naar het veldje vlak bij Duindorp, en deden daar de oefeningen. Daarna wat loopscholing met korte versnellinkjes. Vervolgens het programma, dat bestond uit een duurloopje met daarin langere tempo’s volgens het schema: 2 min. – 8 min. – 6 min. – 4 min. – 2 minuten. Tussen de tempo’s in 2 minuten rust. Ik ben door een strak eetpatroon – liever gezegd een strak niet-eet patroon – een kilootje kwijtgeraakt sinds afgelopen zaterdag en dat merkte ik wel. De tempo’s gingen gesmeerd, althans op vlak terrein, maar de laatste twee tempo’s die grotendeels omhoog, duinopwaarts gingen waren uiteraard weer dodelijk voor mij. Dat klimmen ligt mij niet en dat zal nooit anders zijn.

Op de terugweg liepen we de laatste kilometer over het duinpad achter en evenwijdig aan de atletiekbaan. Wie aan de 12-uurs estafette heeft meegedaan, weet wat ik bedoel. Dat was hetzelfde pad waar sinds weken een nachtegaal bivakkeert. Vorige week had ik daar nog een geluidsopname van gemaakt. Waar Youtube al niet goed voor is!

In het clubhuis was het onwijs gezellig, maar toch ben ik iets eerder naar huis gegaan. Dit voor de hond, anders zat-ie de hele tijd alleen…

En dat was Pinksteren

‘Op een mooie Pinksterdag’. Wie zal dit liedje niet zachtjes voor zich uit geneuried hebben de afgelopen dagen. Want mooi waren de pinksterdagen zeker.

Zondag, eerste pinksterdag, was ik al vroeg op het strand. Ik heb het steeds maar over ‘ik’ omdat mijn wederhelft sinds vorige week woensdag vakantie viert in Malaga met een paar vriendinnen. Het is prachtig weer daar. Maar bij ons ook geen klagen.

Zelf heb ik ook verlof opgenomen deze weken, in feite om de hond uit te laten, maar daarnaast ga ik veel de hort op. Er is gesport en met anderen genoten van de zon, eten, drinken, muziek en het strand. Kortom: vakantie in eigen land.

Na anderhalf uur strand ging ik andermaal met een vriendin, Karin, naar het strand waar we bij Beach Club Friends iets aten. Even daarvoor zag ik een heuse Rencapy hollen door de duinen. Ik groette hem en ik had wel het idee dat hij mij herkende. Maar het was niet alleen goed loopweer. Het mooie weer had veel mensen naar de terrassen gelokt, het was behoorlijk druk. Misschien was dat de reden dat het eten iets minder was dan vorige keren (zoals een bevroren stukje spinazie in het ‘geitenkaastorentje’ met weinig geitenkaas), of zou het met de wisseling van eigenaar te maken hebben?

Na de lunch met de fiets op weg naar Clingendael, waar vooral de Japanse tuin er mooi bij staat. Het was zeldzaam druk, de Japanse Tuin is dan ook een van de toeristische trekpleisters van Den Haag. Maar heel Clingendael is prachtig zoals veel parken en natuurgebieden in dit jaargetijde. De natuur is nu op zijn mooist!

En dat was mijn eerste pinksterdag, die afgesloten werd met relaí bankzitten en naar het premiersdebat kijken. Mooi om te zien en naar te luisteren.

Tweede Pinksterdag

Héél vroeg was ik uit de veren, ik was zo omstreeks half vijf ‘s nachts nog niet in Meer en Bosch geweest dit jaar. ‘s Ochtends vroeg is het daar net een openluchtvolière.

Om negen uur ging ik naar de club. We gingen eerst trainen en daarna genieten van een Pinksterbrunch. Eigenlijk waren er niet zoveel groepen voor de trainingen, Groep 2 en een deel van Groep 4 en Groep 5. Van onze groep (de laatstgenoemde) waren aanwezig: Ellen, Alies, Ank, Ad, Dick en Ton. En Fred. Ellen nam de training op zich en het moet gezegd: dat deed ze goed. Er stond een duurloopje van 70 minuten op het programma richting Kijkduin en verder. Daarin zaten drie series versnellingen: 5 x 30 seconden, met tussen de tempo’s 30 seconden rust.

Heerlijke tempootjes waren het, waarvan een deel over het strand. En ondertussen scheen de zon op volle kracht. Een goede voorbereiding voor de The Hague Royal Ten aanstaande zondag.

Terug bij de club, hebben wij met nog een kleine honderdvijftig andere Haag-leden van de prima verzorgde pinksterbrunch genoten. Er was van alles. Uiteraard noodde het weer tot buiten zitten, en dat deden wij dan ook.

Later in de middag bleek de voorspelde weersomslag niet te komen, sterker nog: de zon scheen andermaal naar hartelust in een strakblauwe hemel. Dus, je raadt het al, daar ging ik weer, met handdoek, zonnebrandmilk, zonnefok en rugtas naar het strand. Twee uur lang bakken. Daarna liep ik naar De Kwartel, waar meer Haag-mensen zaten waaronder Jan L. We hebben samen een paar Warnsteiner biertjes achterover geslagen. We zaten beschut tegen de wind in de volle zon, het was puur vakantie. Geruime tijd later fietsten wij samen naar mijn huis. Dat was omdat Jan dacht dat-ie gisteren zijn rugzak bij mij had laten liggen. Dat bleek toch niet het geval, naarstig doorzoeken van het huis leverde niets op. Uiteindelijk bleek dat-ie de rugzak bij café Mondriaan had laten liggen. Eind goed al goed.

Baan!

Op de foto hiernaast lopen Ilse en ik nog gezellig samen op, vlak na de start van de Golden Ten. Uiteindelijk bleek zij mij toch bijna drie minuten te snel af. Vanavond waren we er allebei weer bij. Maandagavond, trainingsavond bij Haag Atletiek.

Ik voelde geen naweeën van de vijf kilometer gisteren en de 10 kilometer van afgelopen donderdag, integendeel. De afgelopen weken, nee, maanden, had ik vaak last van pijntjes of stijfheid in de gewrichten (vooral knieën en rug), soms een zwaar gevoel in de benen waardoor hardlopen steeds een opgave werd, om niet te zeggen een beproeving. Vandaag was daar geen sprake van.

Na thuiskomst van mijn werk kleedde ik mij om en liep naar de Laan van Poot. Wim H. was ook nu weer onze trainer. Deze avond stond een baantraining op het programma. Maar eerst werd er een stuk ingelopen waarna we terugkeerden naar de baan om de oefeningen te doen. Eerst wat rekken en strekken, daarna korte versnellingen vanuit ‘dribbel-start’, steigerungen enzovoorts. Daarna het programma: dat bestond uit 200 meter – 4 X 400 meter en afsluitend weer 200 meter. Met tussen de tempo’s in 90 seconden rust, wat werd besteed door naar het volgende startpunt te joggen.

Na die serie werd er drie minuten gepauzeerd en vervolgens werd de serie herhaald. Kortom, het was best een pittig programma.

Van tevoren werden er binnen onze groep twee subgroepjes gevormd: een die de 200 meter binnen de 50 seconden en de 400 meter binnen de 1’40” mocht lopen, de andere groep moest precies die tijd of langzamer lopen. Waar het om ging was de tempo’s niet te hard te lopen, er geen wedstrijd van te maken en soepel, ontspannen te bljven lopen. Het was de bedoeling om de tempo’s zó te lopen dat je het makkelijk 5 kilometer achter elkaar kon volhouden.

Alzo geschiedde. Zelf liep ik bewust achteraan het langzame groepje, want ik wilde mij na donderdag en zondag niet opnieuw ‘opblazen’. En zo ging het goed, gemiddeld 49-50 seconden op de 200 en 1’48” – 1’50” op de 400 meter. Toch is het typisch dat achteraan lopen, net niet ´op je top´, best zwaar is, zwaarder dan helemaal ´gaan´. Tenminste, zo voel ik dat. Of verbeeld ik mij dat maar?

Nadat de baantraining was volbracht en we op het grasveld achter het clubhuis een paar rondjes rustig hadden uitgelopen, liepen Ellen en ik samen terug naar de Vruchtenbuurt, waar wij allebei wonen. Bij thuiskomst bleek ik precies twee uur te hebben gelopen, inclusief de oefeningen en dergelijke. Het was een goede training. Maar eens kijken of ik er woensdag last van ga krijgen, van al dat snelle gehol, want dan staat er een fartlek op het programma…

Hee, heb ik nu opeens meer haar gekregen? Nee, dit is een foto uit 1985, het was een loop georganiseerd door het ministerie van WVC. Ik werd toen tweede, Kees de Niet (startnummer 230, vader van Tessa, een goede Haag-atlete) was sneller. Theun Hoff (met wie wij destijds vaak trainden tussen de middag) werd derde. Ook hij loopt nog geloof ik, bij ARV Ilion Zoetermeer volgens google. Het jaar daarop won ik voor de eerste en laatste keer 🙂 deze loop. Goede tijden waren dat. Maar de reden dat ik deze foto nu plaats is omdat ik het leuk vind contrasteren met de foto hierboven, 25 jaar later…

Leiden, niet in last maar in loopsferen…

Het was de afgelopen week de week van het hardlopen in de meest pittoreske stadjes van de regio, Delft en Leiden. Waar ik een paar dagen terug, op Hemelvaartsdag, nog een bevredigende 49 minuten en nog wat (ik ben nooit zo precies met de seconden) liep bij de Golden Ten, wilde ik het vandaag, tijdens de Leiden Marathon, wat rustiger aan doen. Dat wil zeggen, qua afstand, dat werd dus 5 kilometer. Maar als je aan zo’n relatief korte loop meedoet, betekent dat wel dat je meer je best doet, in de zin van tempo maken.

Aan het eind van de ochtend verliet ik huis en cv en ging met het openbaar vervoer (tram en trein) naar Leiden. De reis verliep zeer voorspoedig, ik kon voortdurend van het ene in het reeds klaarstaande andere vervoermiddel overstappen. Om kwart over elf was ik in de sleutelstad. Rustig kuierde ik naar het centrum. Op dat moment was het nog rustig op straat, er waren niet veel hardlopers en hun publiek. Nu was het wel zo dat een groot aantal lopers toen al op het punt stond van start te gaan op de langste afstanden, de halve en de hele marathon. Op het moment dat ik bij de Pieterskerk arriveerde, waren deze lopers al lang en breed onderweg.

Nadat ik de locatie had gevonden waar je je kon inschrijven (dat moest ik nog doen) liep ik naar de Garenmarkt, daar kon je niet alleen je tas kwijt maar had je ook zicht op passerende lopers. Ik kon nog juist de nummer twee, en vervolgens de nummer drie en vier van de hele marathon, voorbij zien gaan. Plaatje schieten maar.

Nog steeds was het vroeg dus ik liep weer terug naar de kerk. Mooi, zo’n kerk, al zijn het nu de gelovigen van de hardloopsport die er komen en dat zijn niet per definitie allemaal gelovigen van Onze Lieve Heer. Daar ontmoette ik Jan Wieringa, generatiegenoot, Rolling Stones-fan, èn vader van Marcel Wieringa, die niet alleen de baas is van een Hardloopwinkel maar ook nog een aardig stuk kan weglopen, later zou hij de 10 km binnen de 36 minuten volbrengen. Zijn vader elf minuutjes later wat ook bepaald niet slecht is te noemen. Ik scoorde nog een bekertje koffie en verschanste mij even later achter een soort kamerscherm nabij de ingang, waar ik mij omkleedde en het startnummer opspelde.

Weer terug naar het startgebied. Even voor de brug kwam Ronald mij tegemoet met vriendin Sylvia, niet ‘Running’ want dat hadden zij zojuist gedaan, de halve marathon. … Klaarblijkelijk had Ronald haar ‘gehaasd’ en dat was redelijk, maar in Sylvia’s beleving niet helemaal succesvol verlopen: de tijd van 1:37 minuten die haar voor ogen stond is niet gehaald, maar de 1 uur 40 minuten die ze wel liep is er toch ook een om over naar huis te sms-en…

Speciaal voor Erwin (van Diemen) vroegen wij aan drie passerende lopers om een foto van ons drieën te maken. ;-).

Verderop liep ik door de straat waar we even later van start zouden gaan. Een vrij jonge, zo op het oog hindoestaanse, man sprak mij aan en vroeg wat ik van plan was op de 5 kilometer. Nou ja, 24 minuten zou mooi zijn en alles eronder nog mooier. Zelf had de man ambities om de vijf kilometer in 20 minuten te lopen. Ik ben benieuwd of het hem gelukt is, even later zag ik hem na de start er als een haas vandoor gaan, dus het zal wel.

Weer terug naar een van de kramen op de Garenmarkt waar men zijn of haar bagage kon achterlaten. Ik had startnummer 15298, kennelijk zo hoog omdat ik een late inschrijver was.

Al met al stond ik 25 minuten voor de start in het startvak, wat als voordeel had dat je vrij vooraan staat. Dat kleine halve uurtje staan was geen straf, want het weer was best aardig, de temperatuur ook, en de zon was weliswaar niet sterk maar hij scheen wèl. Via de luidsprekers hoorde ik omroepen dat clubgenote Lindsay van Marrewijk haar eerste marathon zojuist in 2 uur 42 minuten had afgerond. Verbazend goed. Maar uiteindelijk gingen we van start.

Meteen flink in de benen en maar zien of ik dat pittige tempo kon vasthouden. Dat bleek inderdaad grotendeels het geval. Het was een echt stratenparcours met hier en daar een bruggetje. Het voordeel van vijf kilometer is dat het zó voorbij is, mits je tempo maakt. En dat ging, al zou je dat aan die moeizame kop van mij niet zeggen (dank aan John voor de foto!). Uiteindelijk was ik best tevreden met mijn tijd, 23.39 minuten. Ik was 142ste van de ca. 950 lopers op de vijf. Ik ben op de goede weg terug nu, en wat belangrijker is: ik voel dat het loopvirus weer een beetje gaat opspelen. Nu heel blijven.

Terug naar de garenmarkt, omhangen met een medaille en een flesje sportdrank in de hand, haalde ik&
nbsp; mijn tas op en ging een verkleedtent binnen. Daar zat zowaar Richard van der Klis, hij had weer eens een marathon gelopen. En niet slecht ook, 3 uur en 13 minuten! Het ultralopen heeft hem niet trager gemaakt.

Nog even wat gepraat met Richard en later met John, die ook de marathon had volbracht. Beiden hadden mooie flitsende nikes aan, waar ze zeer tevreden over waren, ‘Alsof je op je blote voeten loopt’.

Op de terugweg naar het station heb ik eerst nog lange tijd gekeken naar de lopers van de 10 kilometer, die een uur na de 5 km van start was gegaan. Ik stond bij een hek even over een brug. Na de drie eerste lopers – wat een snelheid, wat een stijl – kwam er een hele tijd niets, vervolgens de anderen. Wat opvalt dat iedereen, echt iedereen, helemaal voor zijn of haar race ‘gaat’. Dat is ook het mooie van hardlopen, duizenden nemen deel aan zo’n evenement en voor ieder van hen is het een strikt persoonlijke belevenis.

  Tijdens deze 10 km loop heb ik een aantal bekenden gekiekt. Ik moet zeggen dat dit er niet ontstellend veel waren. Er waren opmerkelijk weinig Haag-atleten. Wel Bert Gerritsma, die een mooie 41 minuten-en-nog-wat liep op de 10 km. Verder vader en zoon Wieringa (hier al eerder genoemd), iemand met een ‘Be More Ultra-shirt’ (misschien weten Ronald, Léonie of Martine wie dat is?) en Gerda, een vriendin van ons. Prachtig om al die lopers zo te zien finishen. Ja, ik weet het, het zijn allemaal heel kleine postzegelplaatjes, maar een muisklik doet wonderen…

Bijna ontroerend was de aankomst van de laatste op de marathon, deze dame. Ontzettend knap. Ze straalde helemaal, maar wat wil je met zo’n escorte, dat valt de eerste loper niet ten deel…

Five to Golden Ten

        

Five? Ja, het zijn er nog vijf ook! En dat terwijl ik met de kop boven dit blog niet eens doelde op het aantal mensen, maar op Groep 5. Een deel daarvan althans. Op deze foto hierboven zien wij van links naar rechts Ad, Alies, Ilse, Arne en Ellen. Later zou ook Ank zich bij onze groep voegen, dus eigenlijk waren we met z’n zessen. En op de achtergrond zien wij John.

John? Is dat niet John de Boer? Ja, dat is wèl John de Boer, de enige blogger die ik vandaag zag. Hij was met zijn vrouw maar Delft gekomen en ging, evenals de voltallige Groep 5, de 10 kilometer lopen. The Golden Ten, misschien wel de leukste 10 km loop van de regio Haaglanden.

Die ochtend hadden wij rond 13.00 uur afgesproken op station Hollands Spoor. Met z’n vieren (Ad, Ilse, Alies en ik) reisden we naar Delft. Daar aangekomen, liepen we ‘de toeristische route’ via straatjes en grachtjes naar de Grote Markt. Onderweg kwam ik nog een aantal kennissen tegen waaronder ‘Spartaanse’ Karin van G. Zij zag er goed uit en had er duidelijk zin in. In het stadhuis konden we onze startnummers ophalen. Het was ook daar dat ik John ontmoette met zijn wederhelft. En wat doen bloggers als ze elkaar ontmoeten? Op de foto, inderdaad. Niet meer raden!

We liepen naar het Congregatiegebouw waar zoals ieder jaar geïmproviseerde kleedruimten waren gemaakt, gelijkvloers voor de heren, op de eerste verdieping voor de dames. Even omkleden, nog ‘een bakkie’ doen aan de bar en op elkaar wachten. We zouden een gezamenlijke warming up doen. Daarvoor ben ik met mijn camera nog richting finish gelopen, waar de eerste 5 kilometer lopers inmiddels waren gearriveerd.

Juist op dat moment zag ik clublid Cynthia & Friend staan, die ik als een ware papparazzi op de plaat zette. Toen ze mij zag riep ze enthousiast: "Ik ben derde dame geworden!" Hartstikke leuk natuurlijk, en in een mooie tijd: 21’40” . Proficiat!

Nog meer kennissen zag ik in de gedaanten van de heer en mevrouw Melse, zij lopen ook elke zomer mee met de Kerkpolderlopen in Delft. Lekkere pittige 5 km loopjes over een landelijk parcours.

Naderhand zag ik nog meer bekenden, vooral leden van Haag Atletiek waaronder Eddy D., Ton van W., Jan G. en Helmie en Mike. Laatstgenoemde heb ik even later vereeuwigd met hun dochtertje Anne. Lief hè?

Weer terug in het Congregatiegebouw, verzamelden wij ons en gingen een stukje inlopen. Inmiddels had ook een ander Groep 5-lid, Ank, zich bij ons gevoegd. Dat inlopen ging best nog in een redelijk tempo. Daarna wat rek- en strekoefeningen op een brug en weer terug. De laatste kledingstukken uit en òp naar de start. Wij konden in het voorste vak bij de wedstrijdlopers staan (zij het achteraan zoals het hoort ;-)). Hans Verbeek wilde mij, gelet op mijn grijzende haar, eerst geen toegang tot het wedstrijdvak verschaffen (geintje) maar uiteindelijk stond ik er toch. Aan de andere kant van het hek stond Jan G. Hij liep vandaag niet, maar kwam gewoon even kijken en supporteren.

Even later de start. Gewoon rustig weg, tenminste, niet te snel. Na zo’n zeventig meter linksaf en na nog eens honderd meter rechtsaf een straat in en dan onmiddellijk weer rechtsaf de Grote Markt op. En daarna hollen maar. Zoals eerder aangegeven, verwachtte ik niet veel van deze loop en inderdaad, ook ditmaal had ik het vrij zwaar, vooral na vier kilometer. Niet dat het toen veel moeilijker ging, maar er waren wel steeds meer mensen die mij voorbij gingen. Zoals Rob Blijleven, ik kon hem niet bijbenen.

Toch kon ik het tempo van iets onder de 5 minuten per km. redelijk volhouden. Het parcours was nogal geaccidenteerd met hobbeltjes in de weg en bruggetjes, dus nogal zwaar. Het was ook vrij warm, in het zweet des lopers aanschijns werden de tien kilometers gelopen. Bij het 9 km punt probeerde ik iets te versnellen maar dat ging niet echt. Toch was ik aangenaam verrast toen ik uiteindelijk de laatste meters naar de finish liep, ik was ruim onder de 50 minuten gebleven, 49’20”. Zeker geen tijd om in te lijsten, maar tot nu toe is het wel mijn beste 10 km tijd dit jaar, dus dat geeft de burger weer moed. Blogger John (andermaal met mij op de foto, maar nu na de loop) had zijn pr met maar liefst twee minuten verpulverd, ruim 43 minuten. Dat hij tevreden was, behoeft uiteraard geen betoog. Zijn Ans had ook een pr gelopen op de 10 km, 56 minuten! Hun dag kon niet meer stuk.   

Mijn reisgenoten, op weg naar de kleedruimten, hadden allemaal sneller gelopen (tussen de 44 en 48 minuten), ook zij waren tevreden tot méér dan tevreden. Ellen was met haar 44 minuten zelfs tweede bij de senioren geworden! Al met al konden we terugkijken op een leuke en bevredigende loop. Helmie had 39 minuten gelopen en was tweede dame in de 35+ categorie geworden, maar eigenlijk ‘over all’ ook tweede, dus zij is weer helemaal terug! Ja, de dames bij Haag doen het goed. Dat komt natuurlijk door al die aardige mannen die hen stimuleren tot grootse prestaties… ;-).

   Na het douchen (koude douche, brrrr!) en omkleden zijn wij in Delft met z’n allen, inclusief Jan G., een pub ingedoken en hebben een lekker biertje gedronken. Daarna weer de terugreis naar het station aanvaard. Alleen Ellen en Arne fietsten terug, ze waren uiteraard ook met de fiets gekomen. Wel toevallig dat deze fietsers (op de foto zie je hen samen tijdens het inlopen) ook nog eens de snelsten van ons groepje waren!

Ad tracteerde ons, althans het wandelende deel van ons groepje, nog bij een kraam op zo’n grote warme stroopwafel, hmmmm. Nou ja, nu mocht het, we hadden immers genoeg calorieën verbrand vandaag. Terwijl we aan het smikkelen waren, kwam Margreet opeens met twee vriendinnen, ze hadden niet gelopen maar kwamen net van een coachings-cursus. En dat op Hemelvaartsdag…

Oh oh Haag, Mooie loop, door de duìnuh…

Zowaar, eindelijk weer eens een blogje over hardlopen. Deze maandagavond is er een duurloopje van ca. 90 minuten volbracht met wat tempowerk. Tot onze verrassing nam onze trainerscoördinator Wim Hartman (de Tiny van Haag Atletiek, zeg maar) de trainings-honneurs waar. Nou ja, het kwam niet helemaal als een verrassing, Henk is met vakantie – hij zit momenteel in Amerika – en hij had onze groep al gemaild dat Ilse, Ellen en mogelijk Wim de trainingen zouden overnemen. Vanavond was het dus Wim, en hij heeft al aangekondigd dit meerdere avonden per week – op de maan- en woensdagen – te willen doen.

Het grappige is dat ik ontiegelijk lang geleden – eind jaren zeventig – ook regelmatig in de groep van leeftijdgenoot Wim Hartman meetrainde, uiteraard in een wat snellere groep. Het was de tijd dat we via de duinen naar Terheyde liepen en in een snel – bijna wedstrijd – tempo weer terug naar de Laan van Poot. Schema’s hadden we toen nog niet, het was ‘gaan met die banaan’. Of het volgens huidige trainingsmaatstaven verstandig is weet ik niet, maar er werd destijds ‘in de breedte’ wel sneller gelopen dan tegenwoordig.

De foto hiernaast had ik al eerder geplaatst, maar laat ik net als de publieke omroep in zomertijd eens gaan herhalen. Op de foto zien we Wim lopen en mijn persoontje. En daarachter Jan de Vries, ook nog steeds een trouw Haag-lid. Het was in 1979, dus 31 jaar geleden! Het was vanzelfsprekend niet tijdens een training, maar tijdens de Sparta vierluik, drie of vier weken achter elkaar op zaterdag zo’n kleine 15 kilometer lopen, rondjes om het Zuiderpark.

Terug naar 10 mei 2010! Deze avond gingen we de duinen in. Eerst liepen we naar het veldje nabij Duindorp, waar we na de gebruikelijke rek- en strekoefeningen twee rondjes over het heuvelachtige veld liepen, in een rustig tempo heuveltje op, keren en in snel tempo terug. En dat twee keer. Daarna deden we op het vlakke pad twee versnellingen – vanaf het 0-punt steeds sneller – van ca. 60 meter en weer terug, en tenslotte een versnelling tegen het vrij steile duinpad naar boven.

Daarna liepen we – de groep bestond deze avond uit Alies, Ank, Ilse, Eveline, Jos, Dick, Jan, Ad en ondergetekende – via de duinen naar Kijkduin en voorbij de boulevard (via het nieuw aangelegde duinpad dat daar parallel aan loopt) verder de duinen in. En daarna weer terug, eveneens via de duinen. De tempo’s tijdens deze duurloop bestonden uit drie series van 5 x 30 seconden. Wat erg meeviel was het weer: de hele tijd scheen de zon zo krachtig als tussen 19.00 uur en 20.00 uur mogelijk is. Wat tegenviel was dat ik veel te warm gekleed was, ik was in trainingspak met daaronder nog eens twee laagjes. Ik had gerekend op een koude terugweg, maar het tegendeel was het geval.

Dinsdag zou het weer niet al te best worden, maar dan loop ik toch niet. En of ik woensdag ga lopen, weet ik nog niet. Donderdag doe ik mee aan de 10 km loop in Delft en hoewel ik daar allesbehalve hoge verwachtingen van heb, integendeel, wil ik niet verstijfd en verzuurd aan de start verschijnen.

Vallen en opstaan

Na een lange werkdag zou het goed trainen zijn. Maar eerst nog even, al fietsend op weg naar huis, in de stad een cadeautje gekocht voor iemand. Thuisgekomen zag ik dat de keukendeur die toegang verschaft tot de tuin open stond. Nauwelijks was ik in de huiskamer, of er klonk een enorm kabaal, donderend geraas en hard gebonk tegen de ruiten. Het bleek een houtduif te zijn die naar binnen was gevlogen en nu in paniek naar buiten wilde via de ruiten van de tuindeur. Maar dat schoot niet op, die deuren waren dicht. Terwijl de duif als een dolle tekeer ging en steeds opnieuw tegen de ruit opvloog, opende ik de deur om het dier uit zijn benarde positie te bevrijden. Hij vloog meteen weg, niet eens ‘groggy’ wat ik op zijn minst verwacht had. Even later zag ik aan de kamer dat de duif al langere tijd binnen moet zijn geweest, overal lag duivenpoep en kleine veertjes. Terwijl ik de boel schoonmaakte, lag Sammie, onze hond, nog steeds te slapen op de bank, het pandemonium was totaal aan hem voorbijgegaan.

Op naar de club. Fiets gestald en snel omgekleed. Ditmaal gingen we gedeeltelijk via de duinen naar Kijkduin, waarna we rond Ockenburg het programma zouden afwerken: 6 x 1000 meter. Echter bij het inlopen ging het al niet goed: ik liep weer achteraan en benen en knieén wilden niet, ik vind het altijd erg moeilijk om dan precies te beschrijven wat je voelt. Het is vooral dat je snel buiten adem bent terwijl het echte lopen nog moet beginnen. Dat de balans er een beetje uit was bleek even later, toen ik opeens languit lang. Ik krabbelde snel op, mijn linkerknie was flink geschaafd en de onderkant van mijn handpalmen in lichtere mate. Toch maar meegelopen. Eenmaal bij Kijkduin, spoelde ik onder de druk door andere lopersgroepen bezochte pomp het vuil van de knie, zo goed als dat ging, en liep naar mijn groep die inmiddels bij de Ockenburgselaan stond voor het eerste duizendje. Kort en goed, ik heb er twee meegedaan en beide keren ging het niet lekker. Dat had minder met mijn val te maken dan met het algehele gevoel in mijn benen, dus liep en wandelde ik terug naar de club, op het laatst vergezeld door een clubgenoot die lange tijd uit de roulatie is geweest wegens gezondheidsproblemen. Het ging bij mij uitermate moeizaam, ik had duidelijk mijn avond niet.

Eenmaal terug gedouched, de schaafwond gedesinfecteerd met Sterilon en een gaasje erop met pleisters vastgemaakt. Ziezo, nu kan ik er weer even tegen. De rest van de avond was trouwens erg gezellig, onder genot van bier, wijn en een lekkere quiche – Henriëtte en Karin hadden er elk twee gemaakt, vier verschillende –  en goede gesprekken (maar ook een hoop slap geklets, vooral van mijn kant) is het toch nog een latertje geworden.

Vandaar dat ik geen puf meer had om gisteravond laat nog een blogje te schrijven. Vandaag is de eerste van vier vrije dagen, waarin wel het een en ander op het programma staat. Maar vandaag hou ik wel een rustdagje, wat lopen betreft dan.