Zo gepiept… in eigen tuin

Hoe kom je in deze tijd toch een beetje in voorjaarssfeer? Door bolbloemen als tulpen, hyacinthen, blauwe druifjes of narcissen in huis te halen bijvoorbeeld. Of de tuin ‘lenteklaar’ te maken, de vijver schoonmaken bijvoorbeeld (mag ik wel eens aan beginnen trouwens).

Of we gaan vogels tellen! Wat? Vogels tellen. In het weekend van 24 en 25 januari (dit weekend dus) kun je één uur lang (naar eigen keuze, maar overdag lijkt wel handig) gaan tellen welke vogels je in je tuin of op je balkon aantreft. Dit in het kader van de Nationale Tuinvogeltelling 2009!

Op deze manier kan men kijken hoe het met de vogelstand in Nederland is gesteld. Welke soorten doen het goed en welke behoeven meer aandacht.

Kijk op de website van de Vogelbescherming voor meer informatie. Daar kun je tevens uitvogelen(!) hoe je vogels kunt herkennen. Leuk om te lezen maar ook om te luisteren hoe ze klinken. En nu maar hopen dat het niet té hard gaat regenen, want dan valt er niet veel te tellen denk ik…

De woensdagavondtraining

Het begon wat stroefjes, de woensdagavondtraining. Evenals afgelopen maandag, lag het accent op ontspanning, maar echt ontspannen ging het wat mij betreft niet. We deden een duurloop met af en toe een wat langere versnelling, tot maximaal 6 minuten. De route ging ditmaal vanaf de Laan van Poot via Nieboerweg en Westduinweg naar de binnenhavens van Scheveningen, en vervolgens naar de boulevard. Daar deden we de langste tempo tot bijna bij de Pier. Ik liep met Ilse voorop, al moet ik erkennen dat het mij niet echt makkelijk afging, de benen en vooral de knieën protesteerden en daardoor lukte het mij niet om te praten (stokkende adem). Hopelijk loop ik straks weer als een kievit…

Na afloop van de training douchen en daarna naar de bestuurskamer. Trainingscoördinator Wim Hartman gaf ten overstaan van acht Haag-leden die de marathon van Rotterdam willen lopen een ‘lezing’ over de voorbereidingen aan de hand van het marathon-trainingsschema. Hij benadrukte dat het schema niet ‘heilig’ was, dat er ruimte was voor persoonlijke invulling. Wel adviseerde hij in de voorbereiding op de marathon niet teveel te ‘knallen’ tijdens wedstrijden en trainingen, en evenmin om constant té langzame lange duurlopen te doen. Het accent van de trainingen zou de komende periode in de eerste helft van de week (zondag t/m woensdag) komen te liggen. Donderdag rustdag, op vrijdag een aantal tempootjes (200-300 m) en zaterdag een lange duurloop, die in de komende periode een aantal keren 30 km of langer kan zijn. En oh ja, op dinsdag een duurloop van – al naar gelang ‘het gevoel’ – tussen 45 minuten en twee uur.

Woody (9-9-’96 t/m 7-3-’08)

Het was een droeve avond. Bij thuiskomst lag Woody, een van onze honden, er beroerd bij. Het ging de laatste tijd steeds slechter met hem, hij was niet veel meer dan een broos skeletje met wat vel er overheen. Eten ging de laatste weken steeds moeizamer, er gingen hooguit kleine beetjes zeer fijngemaakte hondenpaté met brinta gemengd en met water tot een soepje aangelengd naar binnen. Hij raakte steeds meer verzwakt, als ik hem uitliet liep hij zeer langzaam en wilde eigenlijk zo snel mogelijk terug. De dierenarts stond ondertussen al die tijd voor een raadsel, want het urine- en bloedbeeld gaven tegenstrijdige informatie.

Nu lag hij daar, af en toe jammerende geluidjes slakend. Ik tilde hem op maar hij zakte meteen weer neer. Hij begon toen ook op een vreemde manier met zijn ogen te rollen. Het was duidelijk: Woody was stervende. Toen mijn vrouw even later thuis kwam, waren we het al snel eens: we moesten hem laten inslapen. Het weekend was echter al ingegaan, we konden niet meer terecht bij onze eigen dierenarts. We konden wel bij de weekendarts langs komen. In de auto van onze dochter zijn wij er gedrieën heengegaan. Dit nadat ik broer Sammy bij de buren had gestald, Woody had opgetild en op een kussentje in een sporttas had gelegd. Toen al bewoog hij nauwelijks meer.

Woody (achterste hond) in betere dagen

De dierenarts, een vriendelijke vrouw van naar schatting eind vijftig, zag het al direct: hier viel niets meer aan te doen. Er werd een plekje op een van zijn pootjes geschoren waarin de injectie met de finale dosis werd ingebracht. En zo is hij rustig ingeslapen.

Na afloop hebben wij hem zelf naar het dierencrematorium gebracht. In een zijkamer konden wij afscheid van hem nemen, we konden hem in de tas laten liggen. Woody is precies 11,5 jaar oud geworden.

Komt een man bij de doktâh…

Vandaag heb ik weer eens na lange tijd de dierenarts bezocht. Een van mijn twee Cavalier King Charles Spaniels, Woody, ziet er de laatste tijd namelijk nogal ‘shabby’ uit: een neus die steeds kaler wordt, terwijl van de ooit zo fier gepluimde staart niet veel meer over is dan een stengeltje met wat haren eraan. Waar het haar dunner is geworden, vooral op de buikstreek, is de huid ruw als van een olifant. Bovendien heeft hij een ontstoken gehoorgang wat op zijn zachtst gezegd een onaangename lucht verspreidt.

Woody (achter) en zijn broertje Sammy in betere dagen

Dokter Breuk – een sympathieke arts met hart voor zijn patiënten, zo weet ik uit eigen ervaring – onderzocht Woody zorgvuldig en bekeek een afschraapseltje van zijn neus onder de microscoop. Het kwam er op neer dat er géén mijt in het spel was, maar wel was de huid te vet door te sterke talgproduktie en waren er plaatselijk licht ontstoken haarzakjes. Besloten werd een kuur van tien dagen voor te schrijven, gericht op een florissantere conditie van de huid.

Met een zak vol medicijnen (shampoo, antibiotica, een voedingssupplement en zalf voor de oren) zwaarder en honderd euro lichter kwam ik thuis. De hond is meteen onder de douche gezet en heeft zijn eerste wasbeurt achter de rug. Is het suggestie? Hij ziet er meteen een stuk beter uit en sprong voor het eerst sinds lange tijd uit zichzelf op de bank (ja, dat mag bij ons af en toe). Het is net of dit dagje speciale aandacht hem ook psychisch goed heeft gedaan.

Mijn bemoeienis met dieren begon ’s ochtends al. De buren zijn op vakantie en ik heb de parkieten en de vissen van vers voedsel en water voorzien.

Daarna heb ik ook nog aan mijn eigen animaliteit gewerkt door bij ‘Kneet’ wat te trainen met toestellen.

Voor de rest niet veel gedaan. Ik had naar een museum kunnen gaan, of naar de film, of kunnen gaan schilderen, maar de lust ontbrak mij. Ik vermoed dat mijn energiebalans nog niet helemaal hersteld is na Vlieland, maar dat komt wel weer goed.

Bokito en zo

Ziezo, nu weer even genoeg gemijmerd over vroeger. Toch ishet gek, ik kan mij de tijd van de foto’s als de dag van gisteren herinneren.Maar wat is tijd? Tien jaar in een mensenleven is een vrij lange tijd, maar in de eeuwigheid is het niets. Sterker nog: honderdmiljard jaar is niet meer dan een zuchtje in de oneindigheid.

Veel korter deed ik gisteravond over een duurloopje naar endoor de duinen, en van daaruit weer terug naar huis. Amper 45 minuten, en elkestap deed pijn. Dat kwam vanuit mijn onderrug, daar zit een zeer plekje. Maarja, morgen is het weer iets anders. Toch maar door blijven lopen, ook al gaathet niet snel maar de conditie blijft zo wel op peil. Over 14 dagen wil ik welMaastrichts Mooiste meelopen, pijn of geen pijn!

Oh ja, Petra wees mij er laatst op dat ik geciteerd zou zijnin Runners World. Vanmorgen kocht ik een exemplaar bij Bruna in de hal van DenHaag Centraal Station. En ja hoor: ik wordt inderdaad geciteerd in een artikelover hitte tijdens hardloopevenementen. De vorige editie van MaastrichtsMooiste werd daarbij als voorbeeld genoemd.

“Jazeker. Ik ben genoemd en ben geciteerd” kan ik nu metProf. Dr. Ir. Akkermans zeggen.

Iets heel anders. Vandaag las ik enkele uitgebreideverhandelingen, zowel in De Volkskrant als de NRC, over het gedrag van Bokito,de gorilla die een van zijn grootste bewonderaarsters had aangevallen en‘afgestraft’. Wat mij nog het meeste aansprak was de lezing vandierentuindirecteur Van Hooff. Hij stelde dat er in de loop der tijd inderdaadeen soort liefdesrelatie tussen de mensaap en de mens was ontstaan. Bokita zagde vrouw kennelijk als een van zijn dames en vond het zo zoetjes-aan tijdworden dat zij in zijn harem werd opgenomen. Aangezien de vrouw daar niet toebesloot (in de ogen van Bokito), was dat voor hem aanleiding haar eenbestraffend pak rammel te geven. Daarbij had hij niet de intentie haar tedoden, hij gedroeg zich op dezelfde manier als tegenover zijn ‘andere’ vrouwendie hij op deze manier corrigeerde.

De artikelen gingen over nog veel meer, onder andere over onzeambivalente houding jegens en fascinatie voor mensapen, de zoogdieren diegenetisch gezien het dichtst bij de mens staan. En over het feit dat vooralvrouwen zich aangetrokken voelen tot mensapen, denk aan Jane Goodall. Voer voorpsychologen.

Aaaaach……

Ik was al enige tijd van plan om dit veelbekeken filmpje van YouTube te plaatsen. Het is toch een natte dag….

OTTERS HOLDING HANDS

Nog een filmpje waarin dieren centraal staan. Ik werd hierop geattendeerd door oud-klasgenoot David van Es. Dit is niet echt een leuk filmpje omdat het laat zien dat de natuur keihard kan zijn. Aan de andere kant is het een heel bijzonder filmpje vanwege het gedrag van de luipaard. Daaruit blijkt dat moederliefde een universeel gevoel is. Het filmpje geeft ook een nare smaak, want je weet dat het uiteindelijk niet goed zal aflopen met één van de hoofdrolspelers. Door gebrek aan voedsel. Tenzij de filmer het diertje gered heeft, maar dat lijkt niet waarschijnlijk.

Allemaal beessies

Vandaag de 1 van de 4 loop, de 10 kilometerloop waarbij leden van de Haagse atletiekverenigingen het tegen elkaar opnemen. Vanavond een verslag, maar eerst nog wat kiekjes van Blijdorps levende have. Beschouw het maar als een pauzefilmpje of zoiets….

Hopelijk kan ik vandaag iets sneller lopen dan deze heren hier! Maar ja, voor lopers van deze categorie (100 +) bestaat nog geen klassement…

Kraanvogel

Ook Blijdorp heeft nu een vlindertuin, met tropische vegetatie zoals deze hibiscus

Blad? Nee, een vlinder! Dit maakt de gedachte dat er géén creator zou zijn, niet ‘iets’, toch ongeloofwaardig….

Ook nog wat zoogdieren, zoals deze Okapi en Olifant…

Een keizerlijk gezelschap!

Allemaal meer zwemmers dan lopers….

Dierendag

Het is een heel slechte eigenschap van mij: ik vergeet altijd verjaardagen. Een euvel dat gemakkelijk verholpen kan worden door een verjaardagskalender op kamer honderd te hangen, maar de enige verjaardagskalender die wij in huis hebben ligt. In de diepe kast, wel te verstaan, ergens tussen honderden andere foto’s en paperassen van uiteenlopende aard. Nee, de roeping van archivaris ben ik ook al niet misgelopen….

Maar 4 oktober is zo’n dag waarbij je er door nieuwsberichtjes aan herinnerd wordt dat het dierendag is. Akkoord, dat is geen verjaardag, maar wel een van de memorabele dagen in een jaar, zoals moederdag en 1 april.

Dus laat ik nou niet vergeten iets lekkers voor ‘de jongens’, Woody en Sammy, mee te nemen. Bovenstaande foto dateert overigens alweer van twee jaar geleden, maar ze zijn niet noemenswaardig veranderd…

En de dieren uit de bio-industrie? Tja…….. Gloort er hoop? Toch eens kijken wat deze partij ervan zegt.