Woody (9-9-’96 t/m 7-3-’08)

Het was een droeve avond. Bij thuiskomst lag Woody, een van onze honden, er beroerd bij. Het ging de laatste tijd steeds slechter met hem, hij was niet veel meer dan een broos skeletje met wat vel er overheen. Eten ging de laatste weken steeds moeizamer, er gingen hooguit kleine beetjes zeer fijngemaakte hondenpaté met brinta gemengd en met water tot een soepje aangelengd naar binnen. Hij raakte steeds meer verzwakt, als ik hem uitliet liep hij zeer langzaam en wilde eigenlijk zo snel mogelijk terug. De dierenarts stond ondertussen al die tijd voor een raadsel, want het urine- en bloedbeeld gaven tegenstrijdige informatie.

Nu lag hij daar, af en toe jammerende geluidjes slakend. Ik tilde hem op maar hij zakte meteen weer neer. Hij begon toen ook op een vreemde manier met zijn ogen te rollen. Het was duidelijk: Woody was stervende. Toen mijn vrouw even later thuis kwam, waren we het al snel eens: we moesten hem laten inslapen. Het weekend was echter al ingegaan, we konden niet meer terecht bij onze eigen dierenarts. We konden wel bij de weekendarts langs komen. In de auto van onze dochter zijn wij er gedrieën heengegaan. Dit nadat ik broer Sammy bij de buren had gestald, Woody had opgetild en op een kussentje in een sporttas had gelegd. Toen al bewoog hij nauwelijks meer.

Woody (achterste hond) in betere dagen

De dierenarts, een vriendelijke vrouw van naar schatting eind vijftig, zag het al direct: hier viel niets meer aan te doen. Er werd een plekje op een van zijn pootjes geschoren waarin de injectie met de finale dosis werd ingebracht. En zo is hij rustig ingeslapen.

Na afloop hebben wij hem zelf naar het dierencrematorium gebracht. In een zijkamer konden wij afscheid van hem nemen, we konden hem in de tas laten liggen. Woody is precies 11,5 jaar oud geworden.