Historische beelden Marathon Amsterdam

De Cultuurbarbaar

Na een beetje bijgekomen te zijn van de hectiek die de Amsterdam Marathon 2010 kenmerkte (tienduizenden deelnemers en hun aanhang), misschien wel aardig om wat schaarse herinneringen van vroegere edities op te halen.

Dat kunnen niet veel anders dan persoonlijke herinneringen zijn, vastgelegd in enkele foto’s en een gestencilde uitslagenlijst van de Internationale Marathon Amsterdam op 26 april 1980. Toen werd de marathon nog in het voorjaar gelopen maar sinds de Rotterdam Marathon de hoofdstad heeft ingehaald wat populariteit en status betreft, is dat de voorjaarsmarathon geworden en Amsterdam de najaarsmarathon. Tenminste, ik denk dat het zo is gegaan.

Grappig, zo’n lijst, ziet er voor hedendaagse begrippen verre van gelikt uit. Integendeel, het is een op het oog uitgetypte lijst, vermenigvuldigd door IBM Kopieerservice. Dat kon toen nog, want er waren maar 433 deelnemers! Maar wel een interessante lijst, want met die marathon heeft Gerard Nijboer geschiedenis geschreven door de…

View original post 180 more words

Over de meeuwen en de makkerelen

N.B. Mijn actuele weblog is momenteel hier te vinden (http://www.fredvandergonnetscher.blogspot.nl/), naam: De Cultuurbarbaar. Het weblog dat u hier ziet is vooral te raadplegen als archief. Het laatste bericht is hier geplaatst op 16 december 2012 en gaat over de Meeuwen- en Makrelenloop.

Het zit er weer op, de jaarlijkse Meeuwen- en Makrelenloop. Een beruchte loop vanwege de dikwijls verschrikkelijke weersomstandigheden en het loodzware strand. Berucht, dus populair. Het is de bedoeling dat je achteraf, nadat je onderweg een paar keer dood bent gegaan, met een laconiek gezicht zegt dat ‘het wel meeviel’ tegen een ieder die het horen wil. Om vervolgens moe maar voldaan de plastic tas met foldermateriaal èn een forse makreel in ontvangst te nemen en vervolgens een half uur in de rij te staan voor snert en gebakken vis. Helemaal top.
Nu moet gezegd, dat we wel eens erger weer hebben gehad tijdens de M&M. Maar de mens is geneigd om negatieve ervaringen uit zijn systeem te bannen, want nu ik achter mijn pc zit en deze woorden inklop herinner ik mij opeens weer hoe ontiegelijk zwaar de heenweg was, vanaf de Norfolklijn tot aan Terheijde. Acht kilometer lang met een zeer stevige zuidwestenwind tegen, en deze feestvreugde werd nog versterkt door een stuk van pakweg drie kilometer door zeer zacht, mul zand, hier en daar zelfs stukken drijfzand, waar je voeten helemaal doorheen zakten, en ook nog eens veel hobbels en plassen die je moest omzeilen. Maar eenmaal voorbij het keerpunt, een bekertje drank en meteen weer terug. En vanaf dat moment ging het weer lekker, acht kilometer lang met de wind in de rug. Heel lekker zelfs, ik liep vergeleken met de laatste keren dat ik meedeed aan een loop zelfs goed. Op die terugweg heb ik ontspannen lopend toch nog een stuk of tien lopers ingehaald. We zijn weer een beetje bij de mensen!

Ilse, Anja en Eveline, drie van die sterke vrouwen van Groep 5!

En dan heb ik het vooral over de mensen van Groep 5. Allereerst Wim en Trudie Hartman die op het strand de lopers van deze groep aanmoedigden: achtereenvolgens zagen zij Patrick, Hans U., Ilse, Hans de P., Eveline, Anja, Yvette, Jos, Ellis, Fred, Ton en Dick aan zich voorbij trekken. En met deze opsomming is meteen de volgorde van binnenkomst gegeven. Als het niet klopt, protesteren mag!

Margreet ook ‘still going strong!’

Voor en na de loop kwam ik weer aardig wat bekenden tegen, maar dat geldt voor iedereen natuurlijk want het hardloopwereldje is weliswaar een stuk groter dan – zeg – twintig jaar geleden, je ziet toch steeds dezelfde gezichten.
Een wil ik wel in het bijzonder vermelden, Richard van der Klis met zijn nieuwe liefde. Richard liep trouwens heel goed – volgens mij ‘zat’ hij wel bij de eerste tien – maar had van tevoren aangegeven ‘rustig aan’ te doen omdat hij zondag een hele marathon gaat lopen.

Zwoegend door de duinen en over strand

N.B. Mijn actuele weblog is momenteel hier te vinden. Dit weblog is vooral te raadplegen als archief, echter de ‘belangrijkere’ berichten (bv. over hardloopwedstrijden en bijzondere evenementen) zullen ook hier geplaatst worden. De Duinstrandloop is weer gelopen! Om maar meteen met de deur in huis te vallen: het ging niet goed en het ging niet slecht. Het ging wel, kortom, en dat is al meer dan waarop ik vooraf had gehoopt. Dus per saldo tevreden. Wel is te merken dat het gekwakkel van de afgelopen maand invloed heeft gehad op mijn conditie, de ‘ausdauer’ (zoals onze oosterburen zo mooi kunnen zeggen) ben ik kwijt, vooral de laatste kilometer kon ik geen hellinkje meer oprennen, naar beneden en op vlakke stukken – maar die waren er eigenlijk niet – ging dan nog wel. Het zorgde er wel voor dat een paar mede-HAAG-genoten mij op die laatste twee kilometers passeerden en het groepje waar ik zo’n zes kilometers mee opliep toch nog flink op mij uitliep. Maar goed, belangrijker is dat de zin om te lopen weer is teruggekeerd, nu de fysieke pittigheid nog, en – daar gaan we weer – wat pondjes eraf.

Ziet er nog niet echt makkelijk uit…

Ziezo, de egotrip hebben we nu gehad, nu de rest van de loop nog. Er deden in totaal 166 lopers mee, waaronder 35 gemeenteambtenaren. Die opkomst viel een beetje tegen. De belangstelling voor wedstrijd- en prestatielopen bij Haag-leden is niet zo groot, gisteren haalde een jeugdtrainer het nog aan tijdens een interview dat ik met hem had voor het clubblad. En dat terwijl het juist zo leuk is om te zien of de trainingen hun vrucht afwerpen. Hoe kan dat beter dan door deel te nemen aan die mooie en gezellige loopjes zoals deze Duinstrandloop? Mijn theorie is dat mensen veel te doen hebben tegenwoordig en – zeker als je een gezin hebt – in het weekend prioriteit geven aan huis, gezins- en familieleven. De trainingen doordeweeks ervaren zij wellicht meer als ontspanning en ‘goed voor de conditie/gezondheid’, meedoen aan loopjes is niet zo van belang. Maar dan wel weer meedoen aan die mega-lopen zoals de CPC of de Van Dam tot Dam loop. Tja.

Wel moet ik zeggen dat de Duinstrandloop niet meeviel, het was megazwaar. Dat was objectief zo – meerderen hebben het zo ervaren – maar ook subjectief want, zoals gezegd, mijn conditie is wel wat minder geworden. Geen nood, dat komt wel weer. Toch; het parcours was uitsluitend stijgen en minder dalen, het te belopen zand op het strand was zacht (ook aan de zijkant) en er stond een fikse (tegen)wind. Die bijna 8 kilometers (7.7 km) leken ook niet voorbij te gaan. Toch kwam ik in ruim 42 minuten over de finish van de Laan van Poot. Uitslagen staan hier!

Na het douchen de kantine, sorry, het clubhuis in voor een drankje en een hapje. Eerst een smakelijk kippensoepje, naderhand werd dit in de maag aangelengd met nog meer vocht in de vorm van twee blondjes. Leffe blondjes, om misverstand te voorkomen. Er waren ook lieftallige brunettes, een van hen komt niet zo vaak meer op de vereniging maar had zich als parcourswachter aangemeld. ‘De fanclub’ (auteursrechten berusten bij dhr. P.van O.) was in ieder geval blij haar weer te zien. Over brunettes gesproken: Ilse en Cynthia gingen weer als een speer vandaag, alhoewel de twee oude mannen 😉 Jan G. en Paul van O. Cynthia met resp. 36 en 37 minuten net vóór bleven. Later gingen diezelfde Jan G. en Paul van O. met ondergetekende naar een voetbalwedstrijd in de Bosjes van Pex (Sportpark Nieuw Hanenburg) kijken. Nu is het een publiek geheim dat ik geen voetbalgek ben maar ik dacht: Ach kom, laat ik eens meegaan. Het was een wedstrijd tussen twee regionale amateurclubs in de Hoofdklasse, Quick en RKKAV.

Even het sfeertje geproefd, Sinterklaas en twee zwarte pieten gespot die de clubs of een van de clubs kennelijk een warm hart toedroegen, in de kantine een broodje kroket gegeten en een kwartiertje op de tribune gezeten. Er werd nog een gele kaart uitgedeeld en er was een voetballer die een tijdje kermend op het kunstgras bleef liggen, maar na enige handelingen van de EHBO weer de wedstrijd kon vervolgen. Hoe de wedstrijd afgelopen is weet ik niet, na een kwartier in de tweede ronde was de stand nog 1-1, maar daarna ben ik weggegaan: nog wat thuis-activiteiten verrichten, onder andere voor het clubblad.

Meijendelloop: een DNF-je

N.B. Mijn actuele weblog is momenteel hier te vinden. Dit weblog is vooral te raadplegen als archief, echter de ‘belangrijkere’ berichten (bv. over hardloopwedstrijden en bijzondere evenementen) zullen ook hier geplaatst worden.

Vroeger, héél vroeger, heb ik mijn PR’s gelopen. Dat was nog ver in het voorblogse tijdperk, toen de mammoeten over de toendra’s liepen en de mannen gehuld in berenvellen op jacht gingen. Maar nee, dat is een tikje overdreven natuurlijk, het is wel een tijdje terug, begin jaren tachtig.

De laatste jaren lopen de tijden steeds meer terug en ook nu heb ik bepaalde doelen bereikt, zij het ongewild: PD’s (Persoonlijke Dieptepunten). Maar één ambitie heb ik nog niet gerealiseerd, namelijk het lopen van een heuse, officiële DNF (Did Not Finish).
Met vreugde kan ik mededelen dat mij dit vanmorgen is gelukt! Dat was tijdens de 25 km Meijendelloop. Na een barre fietstocht door een mistig Den Haag waarbij het, naarmate ik het duingebied naar Meijendel naderde, steeds kouder en kouder werd waardoor mijn vingers er bijkans afvroren, bereikte ik het startgebied bij Boerderij Meijendel. Waar was ik aan begonnen? Van tevoren had ik aangegeven dat ik misschien voortijdig zou uitstappen (dat was per slot van rekening mijn doelstelling ;-)).

Na de start sloot ik helemaal achteraan aan, als laatste. Gewoon maar rustig beginnen, dan kon ik altijd  nog zien. Mijn  fototoestel had ik niet meegenomen, wel mijn mobieltje waarmee ik bijgaande foto’s maakte. Maar door dat stilstaan verloor ik ook de aansluiting met de lopers voor mij. Grappige ervaring om laatste loper te zijn.

Uiteindelijk – maar dat duurde wel even – haalde ik de loper voor mij in, en daarna degene die daarvoor liep. Bij het 10 km punt had ik ongeveer zes lopers ingehaald. Maar op dat moment kwamen er steeds meer klimmetjes en dat gegeven, in combinatie met pijnlijke benen en de heup die – weliswaar in lichte mate, maar toch – ging opspelen, maakte dat ik er niet zo veel zin meer in had.

Daarbij kwam dat clubgenoot Dick de Jong mij tegemoet kwam, hij stapte ook uit alhoewel het best goed ging. Ik besloot met hem mee terug te lopen naar boerderij Meijendel, dat was vanaf het 12,5 km punt. Even wachten op Dicks zoon die ook niet lekker ‘ging’. Voortijdig waren we in de boerderij, de eerste op de 25 km kwam toen ook net aan.

Bij de open haard in het midden van Boerderij Meijendel dronken we koffie en een stuk appeltaart met slagroom erbij, temidden van de snelle jongens waaronder winnaar Wouter van Winden, een Ier en een Fransman. Daarna kregen we ons tasje met reclamemateriaal van Run2Day en het fraaie Meijendelloop T-shirt (misschien niet helemaal verdiend, maar aan de andere kant was het inschrijfgeld ook niet gering). Nog even zo gezeten en daarna weer op de fiets naar huis. Even achter de PC, daarna even naar de stad en vanmiddag naar de vrijwilligersborrel bij de club! Dat laatste geheel vrijwillig ;-)…

De vrijwilligersborrel

Tijdens deze vrijwilligersborrel – waarbij naar schatting amper honderd van de ruim driehonderd vrijwilligers aanwezig waren – werd een aantal van hen door voorzitter Ruud Fabrie in de bloemetjes gezet. Dit waren Jeannet Bloks (de vrouw achter veel commissies waaronder niet in de laatste plaats de 12-uurs estafette), trainer en sponsor Sjaak Oosterlaken (vanwege zijn kritisch-directe maar niet van hunor gespeende opstelling door trainer-bestuurslid Carel Knoester aangeduid als ‘de brombeer van Haag’ waarbij de vergelijking met Maarten van Rossum zich opdrong) en Patty Schutte (ook actief op vele fronten en mede-webmaster).

Ook werd – om hen een hart onder de riem te steken – een aantal personen genoemd die al vele jaren strijd leveren tegen een levensbedreigende ziekte. Al met al was het toch een gezellige borrel, een goede geste van het bestuur om dit te organiseren want van vrijwilligers kunnen er bij een vereniging als deze niet genoeg zijn.

De hardloopevenementen

Dit weblog zal de komende tijd voornamelijk gebruikt worden voor verslagen van hardloopevenementen. Daarnaast kunnen in het archief alle berichten teruggevonden worden die in de periode van 19 april 2004 t/m januari 2012 zijn geplaatst.

Het ‘lopende’, vrijwel dagelijks bijgehouden blog van De Cultuurbarbaar is hier te vinden.

ADRES GEWIJZIGD!

Beste bezoeker,

Dit weblog heeft sinds januari 2012 zijn vervolg op het volgende adres: http://fredvandergonnetscher.blogspot.com/ oftewel ‘De Cultuurbarbaar’.

Toelichting:
Wegens grote problemen bij de migratie van weblog.nl vorig jaar is zowel de vormgeving van dit weblog als divers fotomateriaal verloren gegaan. Dit weblog kan alleen nog als archief worden geraadpleegd. Alle weblogs (wel enigszins verminkt) vanaf 19 april 2004 tot medio januari 2012 zijn dus nog te raadplegen (zie linkerkolom en als deze niet zichtbaar is, scroll dan naar beneden, daar ziet u de diverse datum-links).

Fascinerend voorproefje Herakles

Eigenlijk was het een van de meest fascinerende ‘voorstellingen’ van theater ‘De Appel’  die wij ooit meemaakten. Het woord voorstellingen staat tussen aanhalingstekens, omdat het geen voorstelling was in de betekenis die wij er normaliter aan geven. Dus geen compleet stuk met een kop en een staart.  Integendeel, het waren drie scènes uit twee stukken van de 9-delige en elf uur lang durende theatermarathon  ‘Herakles’ die op 28 februari van start gaat en tot eind mei doorloopt maar waarvoor nu al, economische crisis of niet, bijna 52% van de kaartjes verkocht is.

Waar wij op deze vrijdagavond getuige van waren was een openbare repetitie.  Plaats van handeling was de – speciaal voor deze theatermarathon – compleet herbouwde zaal  waarbij  je als publiek in een soort halve piste zit op opvallend comfortabele stoelen.  Het
speelvlak bestaat grotendeels uit een lang en breed podium (volgens regisseur Aus Greidanus sr.  twee keer zo groot als dat van het eveneens immense Stadsschouwburg Amsterdam. Eigenlijk was het een van de meest fascinerende ‘voorstellingen’ van theater ‘De Appel’ die wij ooit meemaakten.  dat uit hetzelfde hout is opgetrokken als de
achterwand, waarin diverse openingen zijn gemaakt voor opkomsten en verschijningen.  Het zijn geen gewone openingen, maar een soort hangende ‘cat walks’, uit hout en staal opgetrokken, die vanuit de muur naar voren komen.  Op deze avond zagen wij niet alle mogelijkheden op dit vlak, maar wel zagen wij hoe de acteurs vanuit die houten wand een aantal enorme zuilen pilaren door het decor naar voren schoven.  Straks, bij de officiële voorstelling, worden nog meer zuilen neergezet zodat je het effect van een compleet Panthenon krijgt.

 

 

 

 

 

In de eerste scène zien we hoe Alkmene, de moeder van Heracles, aangevuld door twee mede-goden (verbeeld door Nadia Amin en David Geysen),  herinneringen ophaalt aan haar zoon ‘die zij heeft gevoed, wiens billen zij heeft gewassen etc ’.  Bij deze scène grijpt Greidanus een aantal keren in en de hele scène wordt zelfs een keer herhaald. Met name worden wat accenten gelegd op intonatie en stemvolume, waardoor de trialoog aan kracht
wint.  Naderhand zien we hoe een van de zonen van Herakles (Joost Bolt) dodelijk gewond wordt binnengebracht en op een groep aaneengesloten stoelen wordt neergelegd.  Dan ontstaat er enige discussie en geëxperimenteer met hoe de stoelen stonden en hoe ze nu het beste geplaatst kunnen worden. Ook zagen wij Heracles (Bob Schwarz) geketend binnengedragen worden op een tafel en uit zijn bewusteloosheid ontwaken, waarna hij zich mogelijk gaat herinneren wat hij heeft aangericht (in een vlaag van waanzin heeft hij zijn kinderen gedood).  En op het laatst zien we een scene waarin Theseus  en
Peirithoios in een dikke mist uit een rookmachine in het Hades zitten, voor eeuwig
vastgeroest op dezelfde plek.

Het bijzondere was dat je er als publiek met je neus op zat, je zag hoe Aus Greidanus sr.  als regisseur te werk gaat, hoe de interactie verloopt tussen hem en de acteurs.  Dat
alles wordt heel toegankelijk gemaakt voor het publiek, toch heeft het bijna iets voyeuristisch. Je ziet gedeelten van een stuk in voorbereiding, maakt mee hoe een scène groeit, en dat alles onder de dynamisch-creatieve aansturing van Aus Greidanus sr.  die – zou je kunnen zeggen –  in dit stuk eigenlijk de hoofdrol speelt.  Het aardige is ook dat het voor leken zoals wij goed te volgen en te begrijpen was. Dit overigens niet in de laatste plaats door de uitleg die Aus zo nu en dan gaf over wat wij te zien kregen, om welke scènes het ging en dat wij voor een goed begrip toch vooral de hele voorstelling zouden moeten zien!

In het gedeelte na de pauze zag je een enorm schip rechtstandig op het podium staan, tegen de achterwand  met de punt naar beneden, als het ware vanuit de bodem omhoog rijzend. Dat moest het schip Argos verbeelden waarmee Herakles en de Argonauten op reis gingen om de gouden schapenvacht (het Gulden Vlies) te roven, waarbij hij tevens Theseus uit de onderwereld wist te redden. Het schip is onderweg  gestrand,  nadat het door een  tsunami-achtige golf werd opgetild en in de woestijn is neergesmeten.  In de scène
die hier werd gerepeteerd zien we Theseus in discussie met de andere Argonauten, die unaniem van oordeel zijn dat zij deze rampspoed te danken hebben aan de Godin Medea. Zij proberen Jason ervan te overtuigen Medea te vermoorden, maar deze weigert dat omdat zij zwanger van hem is.

Al met al hebben we genoten van een geweldige voorstelling die geen voorstelling was. En naar het totale gebeuren, de 11 uur durende theatermarathon Herakles, moeten we ook maar heen. Dit voorproefje smaakte in ieder geval naar meer.

 

Hectiek in blessuretijd…

Het waren erg drukke dagen de afgelopen week. Onze afdeling heeft sinds deze week een nieuw hoofd die er meteen en met veel enthousiasme ‘voor gaat’ en ja, daarin wordt je wel meegenomen. Ook al ga ik mijn laatste jaar in – hopelijk niet van mijn aardse leven, maar wel van mijn betaalde werkzame leven – , het zal geen super-rustig jaar worden want ‘ik moet mij dat laatste jaar wel gelukkig voelen’. Nu dacht ik al dat ik mij redelijk gelukkig voel maar eigenlijk betekent zo’n opmerking: keihard gaan werken. Niet dat ik daar een hekel aan heb, integendeel. Maar ik kan het niet helpen, ik krijg altijd iets relativerends bij positief bedoelde managers-taal zoals: ‘Passie voor je werk hebben’. Helemaal niets mis met zo’n slogan of zo’n ‘opsteker’, maar toch: passie heb je of heb je niet, dat komt van binnenuit en kan niet worden aangepraat. Het is net zoiets alsof een autoriteit jou aanpraat dat je voor iemand de ware liefde moet voelen. Wat mij betreft, ik heb passie voor het leven en daar maakt mijn werk deel van uit. Maar foei, dat is uiteraard een perfide standpunt, je hoort dag en nacht alléén voor je werk te gaan, wat je in je vrije tijd doet is ‘ontspanning’, bedoeld om je op te laden voor je werk. Jaja, prima, ik ga daar zó in mee, als je er ook voor betaald wordt…

Maar ik ben aardig aan het leeglopen, het resultaat van wat herfstbokjes na de training. Heb ik dan getraind? Ja en nee. Ik heb gewoon een uurtje voor mijzelf gelopen. Het gaat wel een stuk beter met mijn knie maar ik durfde er niet meteen ‘vol voor te gaan’. Met de groep stonden er lange tempo’s (1-2-1-2-1-2 kilometer snel) op het programma en die heb ik geen van allen gedaan. Wat niet wegneemt dat het lopen best goed aanvoelde. Dit weekend durf ik wel met twee van de vele Paulen van de vereninging (Wobbe en Kruysen) in Delft een 10 kilometer te lopen…

Uiteraard ben ik, na mij thuis gedoucht en omgekleed te hebben, weer naar de gezelligste club van Nederland gegaan. Haag Atletiek, zo is dat. Gezellig wat gekletst, eerst met de mensen van onze groep en naderhand met ‘de jongens’. Een beetje vooruitgeblikt op ‘leuke dingen’. Zo speelt de dochter van Ruud van Aarle in een meiden-rockband, Take it Off. Ze treden in februari op in Het Paard, het wordt tevens een cd-presentatie. Niet ondenkbaar dat we er met een groepje heen gaan.

Vrijdag gaan wij naar een openbare repetitie van het theaterstuk ‘Herakles’ bij theatergroep De Appel. Dat zal ook weer een mega-ervaring worden, ik ben benieuwd.

En volgende week dus naar die geweldige band, Curved Air, in de Zoetermeerse boerderij. Nu zullen al die culturele dingen de meeste lezers van dit blog een zorg zijn, ik vind het zeker iets toevoegen aan het leven. Al blijft hardlopen natuurlijk het mooiste wat er is!

Oh ja, dan is er nog het Filmfestival Rotterdam. Het is weer zover! Misschien ga ik daar vandaag een kijkje nemen.

Van puinduinrun tot winterbier…

Toegegeven, enige ijdelheid is mij niet vreemd, maar zó ijdel ben ik ook weer niet (meer) dat ik bijgaande foto, die Jeroen Tibbe mij toezond, niet zou plaatsen. Van wie was het gezegde ‘Alles wat een man mooier is dan een aap is meegenomen’ ook alweer? In dit geval wel een belediging voor de aap…

Maar eerlijk is eerlijk, het was wel weer lekker zwaar vanmorgen in de Puinduinen. Aanvankelijk wilde ik niet eens meedoen, want mijn knie was nog steeds wat opgezet en gevoelig en ook is mijn algehele conditie
niet je dát. Nog steeds dat hoesten, het is erg hardnekkig ditmaal. Dus vrijdag belde ik groepsgenoot Patrick of hij mijn startnummer wilde overnemen. Hij had al eerder aangegeven dat hij graag de Puinduinrun zou lopen maar te laat was voor de inschrijving, vandaar. Echter had Patrick inmiddels andere afspraken gemaakt dus dacht ik: ik doe gewoon mee, ik zie wel waar het schip strandt.

Met de fiets ging ik vanmorgen richting Puinduinen. Bij vertrek van huis regende het behoorlijk (niet helemaal conform de Buienradar) en er stond een stevige tegenwind. Ik trapte achter twee dames aan die aan hun kleding en rugzak te zien naar hetzelfde evenement toegingen. Om tien voor half elf ter bestemde
plekke. Gelijk met Carel K. kwam ik aan, we zetten onze fietsen tegen een boom (de rekken waren al vol) en gingen onze startnummers en andere aardige hebbedingetjes ophalen. Omkleden, even wat inlopen, dat viel wel mee. Andere clubgenoten waaronder Marjolein, Ruud en Paul gaven ook acte de présence, verder
zag ik nog René, eerdergenoemde Carel en Anneke. Ook bloggend Nederland was vertegenwoordigd, in ieder geval in de personen van Bjorn Paree, Richard van der Klis en Ruud Verhoef. Ik kan verklappen dat zij in ieder geval de eer van het weblog-gilde gered hebben, van mij moest men het niet hebben vandaag
;-)…

Tegen elf uur was ik bij de start, waar het behoorlijk druk was! Drukker dan anders, had ik het idee.
Allemaal mensen die 1, 2 of 3 ronden zouden lopen wat overeenkomt met 3,5, 7,5 en 10,5 kilometer. Het startschot ging en ik ging heel rustig van start, vrij achteraan. En zo zou het drie ronden lang gaan: heel rustig, behalve op de zeer schaarse min of meer vlakke gedeelten waar ik probeerde wat te versnellen.  De drie uiterst steile ‘Stairways to Heaven Hell’ heb ik allemaal consequent, drie ronden lang, op- en afgewandeld. Dus dat ik daarmee geen snelle tijd zou lopen was van meet af aan wel duidelijk. Maar ik heb de Puinduinrun min
of meer als een (zware) training gelopen, niet als een wedstrijd.

Klimmen, klauteren, lijden. En bij sommige stukken hard doorhalen om de schade te beperken. Uiteindelijk kwam ik in 64 minuten over de meet. Geen geweldige tijd maar gelet op mijn huidige vorm en het bewust
ingehouden lopen viel het mij niet eens erg tegen.

Een beetje uitgelopen, gedoucht en omgekleed en in het clubhuis wat nagepraat met Paul K., Jan G. ,
Marjolein (die goed had gelopen maar nèt buiten de prijzen is gevallen) en Saskia van Vught, de sympathieke nationale topper die vandaag het parcoursrecord van de dames – dat op naam van Sanne Broekema stond, die nu overigens eerste dame op de 7,5 km. werd – met zes seconden brak.

Winterbierfestival

En dan was er weer het Winterbierfestival in Gouda,
wat inmiddels een heuse traditie is geworden en evenals vorig jaar op dezelfde dag als de Puinduinrun plaatsgreep. Het was een echt mannengroepje dat die kant opging. Behalve organisator Frank, waren Erik G., Frits B., Paul K. (dezelfde van daarnet, hij had ook de Puinduinrun gelopen) en Jan L. van de partij. We hadden afgesproken in de hal van station Den Haag CS. Jan e Frits bleken al in
Gouda gearriveerd te zijn, Paul kwam later. In de hal troffen we Ruud Verhoef, die ook de Puinduinrun had gelopen, in een fraaie tijd overigens. Het is alweer zo’n tijd geleden dat ik met een medeblogger op de foto stond, dus deze moest even gemaakt worden al is-ie erg vaag geworden. En we hadden nog geen
druppel gedronken…

De voetgangerstunnel bij station Gouda bleek ondergelopen, maar dat was nog vóór het bierfestival…

Er viel weer heel wat bier te genieten deze middag, wel 82 soorten werden aangeboden. Al die biertjes
worden in diverse kleinschalige particuliere Nederlandse brouwerijtjes gebrouwen. In het info-boekje dat je bij de ingang krijgt mèt een proefglas en wat plastic munten, staan de namen van alle biertjes met een omschrijving hoe ze smaken. Maar ja, 82 biertjes proeven lukt echt niemand, de meesten houden het
bij vijf, zes glaasjes. Er zitten heel pittige biertjes bij met een alcoholpercentage van 9 of 10 procent, een enkele zelfs meer dan 11 procent.

Iedereen kiest uit het grote assortiment weer andere biertjes, zelf koos ik Haagse Harry’s Winter van brouwerij ABC Beers (Aroma mout, kruidig en geroosterd brood. De smaak is zoet, fruitig met een licht-bittere nasmaak).
dan de Texelse Stormbok van de Texelse brouwerij, een donker gebrouwen bier waarbij duinwater, texelse gerstemout, gebrande moutsoorten, kandij, hop en gist zijn gebruikt. Een robuust biertje voor de ware liefhebber!
Verder Winter van brouwerij Hoeksche Waard, een blond winterbier met een moutig aroma, iets zoetig met licht hopbitter en de smaak van rijpe gele peren en perzik.
En dan de Klap van de Molen van brouwerij De Molen, een diep roodbruin kruidig winterbier. Redelijk zoet, mooie bitterheid en een gebalanceerde subtiele kruidigheid van kaneel, cardamon en laurier.
Laatste biertje was de Quadruppel Oak aged van brouwerij Koningshoeven, vers gerijpt op eiken vaten waarin witte wijn heeft gezeten. Prima biertje ook met een smaak van licht eiken, koffie/tabak en witte wijnaroma’s.

Wij kwamen trouwens ook aardig wat bekenden tegen waaronder Angelo die zeer snel kan lopen maar altijd
voor zichzelf loopt en al een tijd geblesseerd is, en Hans die in de organisatie van de Hash House Harriers Den Haag zit en voor wie ik vele jaren geleden een ontwerp voor een t-shirt heb gemaakt.

Om kwart over vijf gingen we weer naar Den Haag met de trein. We waren met z’n allen beduidend joliger dan op de heenweg, maar kennelijk vonden onze medepassagiers dat niet storend, integendeel. Eenmaal in Den Haag, liepen wij vanaf het station via stadhuis en bibliotheek naar de Wagenstraat. Daar sloten we de dag in stijl af bij ‘De Chinees’ (restaurant Harvest, nadat een ander restaurant helemaal vol zat).

The Artist, stil genieten

Zijn er nog films die zowel grote publiekstrekkers zijn en toch niet voldoen aan hedendaagse criteria, zoals ‘cool-vette’ special effects, 3d, erupties van donderend lawaai en extreme gewelddadigheid? Je zou zeggen van niet, maar mis: ze bestaan nog.

Zo ging ik vandaag met mijn vrouw naar The Artist, een film die in het Haagse Filmhuis draait en dus per definitie een goede film is, sowieso volgens cinematografische kwaliteitsstandaarden. En deze film behoort daar zonder meer toe, wat zeg ik, ik vind het een uitstekende film. Hoe is zoiets mogelijk? Het is een zwart-wit film en bovendien een ‘stomme’ film zoals die in de jaren twintig van de vorige eeuw gemaakt werden.

De film speelt zich af in het Hollywood van weleer en gaat over een acteur – George Valentin – die furore heeft gemaakt in het tijdperk van de stomme film. Wij zien hem aan lager wal raken als de gesproken film zijn intrede doet (de ‘talkies’) en hij weigert daarin mee te gaan. Valentin (naamsverwijzing naar Rudolf Valentino?) regisseert liever zelf een film volgens het beproefde en altijd succesvol gebleken recept – stomme film dus – en speelt daarin zelf de hoofdrol. Deze film flopt echter jammerlijk. De jonge starlet Peppy Miller die min of meer bij toeval door Valentin zelf in de filmwereld is geïntroduceerd, groeit daarentegen uit tot een ware filmdiva. Zij zet alles op alles om de carrière van haar vroegere mentor – voor wie zij ook liefde voelt – weer op de rails te krijgen.

Dit is de kern van het op zich simpele verhaal, ik ga niet in op wat er verder allemaal gebeurt en hoe het afloopt, maar de film is beslist een aanrader. Niet alleen voor cinefielen, maar voor een veel breder publiek. Dat is niet alleen maar mijn mening, dit is inmiddels een feit: in Cannes heeft de film maar liefst 6 Golden Globes behaald en is een groot kanshebber voor de Oscars dit jaar.

Alle ingrediënten voor een succesvolle film zijn aanwezig: nostalgie, humor, liefde en romantiek, ontroering. En, wat heel bijzonder is: er wordt geen woord in gesproken, wat er wordt gezegd is te lezen in van die ingekaderde teksten zoals deze ook in de vroegere stomme film werden ingemonteerd.  De enige geluiden die je hoort zijn de muziek – helemaal in de stijl van die tijd – en de geluiden die Valentijn hoort in een droom waarin zijn angst voor het komende ‘geluidstijdperk’ heel goed tot uiting komt: een glas dat wordt neergezet, het opgewonden gegiechel van een stel meiden die langs paraderen, het geluid van een exploderende bom wanneer een veertje de grond raakt.

Prachtige rollen van Jean Dujardin als George Valentin en Bérénice Bejo als Peppy Miller. Maar we zien ook heel even Malcolm McDowell van de jaren-60 klassieker ‘A Clockwork Orange’. Een heel bijzondere, mooie en uiterst grappige rol is weggelegd voor het hondje Uggie, in de film de onafscheidelijke Jack Russell van Valentin, dat op commando ‘dood’ kan liggen en zijn baasje van een wisse dood redt. Het diertje – 10 jaar imiddels – heeft al een prijs gewonnen voor ‘beste hondenrol’.

Wie zich even wil laten onderdompelen in de tijd van de jaren twintig van de vorige eeuw, of gewoon een fijne mooie film wil zien, aarzel niet! Gaat dat zien.