Van watertuin naar groene vallei

Gisteren was een klusdagje in de tuin, de vijver nog meer bladvrij gemaakt – volgend jaar er toch maar weer een net overheen spannen in de herfst – en een extra bak die als bij-vijvertje dienst doet, gevuld met stenen, twee plantenbakken met zuurstofplanten en water. Voordat dit gebeurde moest ik die bak ledigen, er hadden zich in het ondiepe laagje regenwater onderin wel vijf bruine kikkers en drie padden verzameld. Met de hand heb ik ze eruit gehaald en in de ‘officiële’ vijver gezet.Verder ben ik in verband met de vijverklusjes twee keer op en neer gereden naar het tuincentrum om grind, kiezelsteentjes, vijveraarde en plantjes aan te schaffen.

Vandaag wordt grotendeels doorgebracht bij Green Valley, een ICT-bedrijf in Delft. Met drie collega’s die meer nog dan ik betrokken zijn bij het testen van de nieuwe website, gaan we kijken hoe problemen die daarbij gesignaleerd zijn kunnen worden verholpen.

Een dienstreis dus, daarna thuis verder werken omdat het weinig zin heeft om vanmiddag nog eens van Delft naar Hilversum te reizen. Dus vandaag even pas op de plaats op blog-gebied.

Nocturne

Geluiden van een prille voorjaarsnacht… Het raam van de slaapkamer stond op een kier, zodat geluiden van buiten zich mengden met droombeelden. Zo meende ik enige tijd licht blaffende geluidjes te horen, totdat bleek dat het nachtelijke realiteit was: een of twee padden waren kennelijk al in de vijver bezig met voorbereidingen op het bruiloftsfeest.

In de paartijd van de padden kan het er gezellig aan toe gaan, blijkens bovenstaand filmpje. De dame in kwestie heeft veel aanbidders, toch is zij niet te benijden…

Even later hoorde ik twee babies huilen en inderdaad, het waren katten die zo niet krols, dan toch een grensgeschil uitvochten.

Het begon flauw te schemeren toen de kwelende zang van een merel dit nachtelijke concert in drie episoden afsloot.

Het was een nacht die volgde op een avond waarin ik 70 minuten voor mijzelf heb gelopen.  Vanwege een lichte pijn aan mijn rechterknie leek het mij beter om niet groepsgewijs lange tempo’s te forceren.  Wel ben ik na afloop van mijn solo-trip nog naar de club geweest voor het sociale gedeelte, vaste prik op de woensdagavond.

En vandaag? Straks eerst maar even naar het tuincentrum om vijvergrond te kopen voor het ‘bij-vijvertje’ (niet meer dan een ronde bak) en daarna de laatste restanten bladafval uit de vijver zien te halen. En nog wat van die klusjes…

Quint

Het was een mooi afscheid van collega Quint gisteren, zowel ‘s middags tijdens het officiële gedeelte in de hoorzaal van ons kantoorpand, als het etentje daarna in Utrecht in restaurant ‘De Zakkenwasser’ eh.. ‘Zakkendrager’ in de gelijknamige steeg.

Veel mooie speeches en lovende woorden over en weer. De collega’s die door hem geïnviteerd zijn voor het etentje hadden een compilatie-cd gemaakt met daarop platenhoezen waarin de hoofden van de respectievelijke collega’s zijn ‘gefoto-shopt’. Dit met speciale dank aan Marcel die de cd heeft samengesteld, en Siebrand die een dagje druk in de weer is geweest met hoezen, de door ons aangeleverde foto’s en fotoshop. De nummers op de compilatie-cd kwamen van de betreffende langspeelplaten. Het resultaat gaat hierbij.

Voor een gedetailleerde weergave, klik hiernaast.

En hierbij de nummers!

1. Hans – Gainsbourg, Vu de l’exterieur – Panpan Cucul
2. Siebrand – Ben Harper & the Innocent Criminals, Lifeline – Having Wings
3. Fred – Doors, LA woman – Riders on the Storm
4. Mariska – Tracy Chapman – Fast Car
5. Inge – Dixie chicks, Home – Long Time Gone
6. Jaap – Johnny Cash – The Man Comes Around
7. Edmund – Iggy Pop, Lust for Life – The Passenger
8. Marcel – Danko Jones, Born a lion – Lovercall
9. Rini – Gabriel Rios, En Vivo – Unrock
10.Jan – Turku Philharmonic Orchestra – Finlandia

Wat mijn PAD kruiste…

Even een korte update. Gisteravond heb ik een half uur uitgelopen. Vanmorgen heb ik in alle vroegte (half vijf) wederom een half uur gelopen. Toen ik even later de honden uitliet, zag ik in het schemerdonker de eerste pad van het jaar. Hij bewoog zich met korte sprongetjes over het trottoir richting straat. Ik pakte hem op en zodra ik thuis was zette ik hem in de tuin.

Dat doet mij eraan denken dat ik donderdag verder moet met het bladvrij maken van de vijver en het met water vullen van de nieuwe bak die als ‘bij-vijver’ dienst gaat doen.

Vanmiddag vieren wij het afscheid van collega en ‘pop-professor’ Quint op kantoor, daarna gaan we in Utrecht uit eten. Ik behoor tot het selecte groepje genodigden…

Zita Swoon: prachtvol en onnavolgbaar

Gisteravond met Frank naar Het Paard gegaan waar wij in een uitverkochte zaal genoten van een onnavolgbaar goed concert van de Antwerpse band Zita Swoon. Een groep die met geen andere band te vergelijken is en zich in muzikaal opzicht niet in een vakje laat plaatsen.

Zita Swoon speelde in het midden van de zaal, niet afgescheiden van het publiek, dat zich deels staande, deels zittende op de grond rond de band had gegroepeerd. Alsof The Seventies waren teruggekeerd. Ook waren de dubbele balkons rondom helemaal vol. Frank en ik zaten helemaal bovenaan, op de achterste tribune, van waar we een mooi uitzicht op de band hadden.

Zodra de band opkwam en de eerste tonen had ingezet van een nummer dat als muziek bij een Franse film niet zou misstaan (of misklinken?), wist je al: dit kan niet meer stuk. Er volgde een weergaloos concert van een grote muzikale rijkdom, het ene na het andere vernuftig gearrangeerde nummer, waarbij vooral het schitterende toetsenwerk van Joris Caluwaerts opviel, vol verrassende wendingen en overgangen. Multi-instrumentalist Tom Pintens vormde met de dames Eva en Leonie Gusels van Radio Candip de fraaie backingvocals, Bart van Lierde was als bassist de ‘backbone’ van de groep terwijl, (nu we toch bezig zijn met de line up volledig te maken), het subtiele en geraffineerde percussiewerk van Aarich Jespers en Amel Sera Garcia kwam.

Maar de meest opvallende en charismatische persoon van het stel was, ondanks zijn frêle gestalte, zanger-gitarist Stef Kamil Carlens, die met zijn wat hese stem en intense voordracht het aandachtig luisterende publiek om zijn vinger wond. Maar wat voor muziek is het nu? Tja, ik gaf het hierboven al aan: zeer divers en uiterst muzikaal, soms heel verstild en intiem, dan weer heftig rockend, soms jazzy, met trip hop, funk en dance. Maar één ding is duidelijk: dit is een groep die helemaal voor de muziek gaat en voor niets anders.

Onder de videoclips van Zita Swoon op Youtube vond ik onderstaande. Het aardige is dat de groep dit nummer speelt in Oostende, in het huis van de befaamde kunstschilder James Ensor. Je ziet het ook aan die grillige maskers, typisch Ensor. Daar staat nog een orgel dat door de kunstenaar zelf is bespeeld.

Everything is not the same

Thinking About You

Clingendaelcross en Bas-feest

Een beetje hoteldebotel werd ik van de OV-reisplanner, volgens het advies moest ik wel drie keer overstappen voordat ik van mijn huis bij het clubhuis van The Hague Road Runners zou zijn. Dus stapte ik vanmorgen op de fiets en peddelde er rustig heen. In drie kwartier was ik op de plaats van bestemming en was aan de vroege kant, dus na het ophalen van mijn startnummer ging ik  het parcours een beetje verkennen. Het onderstel voelde nog steeds stroef aan, ik kon alleen met korte pasjes lopen. Onderweg zag ik hoe mensen van het parcours, dat voor 95% uit zacht bospad bestond, hier en daar het pad vrijmaakten van al te uitbundig tak- en bladafval.

Van onze vereniging deden onder meer Remco, Helmie, Ellen, Eddy, Mike, Ton, Rob, Henk, René en Renee, Michiel Out en Michiel van Osch en Lodewijk mee. Start en finish waren in het bos. Klunen in de zachte bosgrond, af en toe over een boomstronk heen, steile klimmetjes en pittige afdalingen. Het was toch zwaar, het viel mij niet mee. Het leek wel of er meer heuveltjes in het parcours waren opgenomen dan vorig jaar. Ik had het in elk geval een stuk moeilijker nu.

Vooral de laatste ronde snakte ik naar adem, maar uiteindelijk kwam ik in 36’52’’over de finish. Ik heb deze cross wel eens sneller gelopen maar dat zat er nu even niet in. Al met al toch weer blij te hebben meegedaan, want het is en blijft een mooie cross.

Later werden in de kantine de prijzen uitgedeeld van de verschillende categorieën, nu de 1 van de 4 cyclus was afgesloten.

Bas-feest

En zo was ik weer eens na vele jaren bij het verjaardagsfeest van Bas. Het was ouderwets gezellig gisteravond. Er was live-muziek, opzwepende latin- en gypsy muziek vertolkt door de zus van zijn schoondochter en haar man, en een ballad van zijn zonen in de stijl van Stef Bos. Ook deed een vriend een vrije vertolking van Stevie Wonders ‘Happy Birthday’. Maar er was overwegend luide muziek, Madness, André Hazes met zijn vlieger – een onvermijdelijke meebruller – Rock en spaanse muziek.

Een paar vrienden hadden een verrassing bereid, waartoe het voltallige gezelschap – inmiddels zo’n dertig personen, maar het zouden er nog veel meer worden – naar buiten moest. Er werden afzetlinten over de Frankenslag gespannen en pionnen neergezet, zodat er een vak van ca. 80 meter lengte ontstond.  Enkele minuten later zagen we aan het eind van de Van Weede van Dijckveldstraat helle lichten naderen die langzaam dichterbij kwamen en hoorden we het luide gebrul van motoren. Een vrachtwagen of een race-auto? Een vliegtuigje wellicht?

Maar nee, het waren twee grillig gevormde en fel gekleurde motoren met daarop – wat al snel bleek – twee stuntmannen. Even later gaven zij onder luid applaus een demonstratie kunstrijden in het vak waarbij zij onder meer rechtop op het achterwiel reden, pirouettes maakten, om de as draaiden, het zag er behoorlijk gevaarlijk uit allemaal. Na tien minuten was het voorbij en kreeg de jarige een mini-motor aangeboden waarmee hij uiteraard een rondje moest proefdraaien…

Of alle buurtbewoners deze gratis voorstelling hebben kunnen waarderen valt te betwijfelen, want naderhand zijn de twee motorrijders op de bon geslingerd, dat hoorde ik tenminste…

Ook was er deze avond nog een warm weerzien met een aantal andere vrienden uit de seventies-tijd,  ik heb ze meteen maar uitgenodigd voor mijn verjaardag. Twee van hen, Tom en Antoinette, brachten mij later thuis omdat ik met de tram was gekomen en deze niet meer reed. Rond één uur ‘s nachts was ik thuis.

Test-Test

Vanmorgen was de testloop aan de Laan van Poot. Naar schatting 200 leden van Haag Atletiek namen daaraan deel.

Testloop, waarvoor? Voor de CPC-loop op 15 maart. Òf de 10 km, of de halve marathon. Je kon naar keuze 7.5, 10, 15 of 20 km lopen.Zelf deed ik met Henk Moesman de 5 km, want morgen moet er in Clingendael een 10 km cross gelopen worden. En die 5 km gingen in een heel rustig tempo, we startten helemaal achteraan. Toen de meute van start ging, had ik nog wat foto’s gemaakt dus het was geen probleem om aan de staart van het peloton aan te sluiten. Henk begon sneller te lopen toen wij het sportpark verlieten dus volgde ik hem. Marvin sloot zich eveneens bij ons aan.

Onderweg stopte ik een paar keer om foto’s te maken, dusHenk en Marvin raakte ik al snel uit het oog. Tijdens deze 5 km versnelde ik twee keer, maar makkelijk ging het niet. Het voelde vandaag stijf en stroef aan, als dat morgen nog zo is loop ik geen goede cross maar beter slecht dan niet gelopen denk ik maar.

Bij terugkomst had ik 29 minuten en 35 seconden gelopen, dus zelfs als ik op mijn dooie akkertje loop kan ik binnen het half uur blijven. Maar goed, het was een training.

Weer even later fotografeerde ik de mensen die ècht aan de testloop deelnamen. Een impressie gaat hierbij. De man die hier over de streep komt is mijn buurman Jan, hij liep een héél snelle 15 kilometer, 1 uur 5 minuten, en werd daarmee zesde op die afstand.

De plannen voor de zaterdag

Morgen (zondag dus) doe ik mee aan de Clingendaelcross, dat is één van de 1 van de 4 lopen, ditmaal georganiseerd door The Hague Road Runners, mijn oude ‘kluppie’.

Deze morgen ga ik een korte wedstrijdvoorbereiding doen – staat op het programma begreep ik – en daarna zal ik proberen een foto-impressie te maken van degenen die aan de ‘testloop’ (voor de CPC) meedoen. Of het gaat lukken, we zullen het later op de dag gaan zien!

Onderzoek naar kunstwerken

Temidden van enkele tientallen conservatoren en restaureurs bewoog ik mij vanmiddag bij het Instituut Collectie Nederland (ICN) te Rijswijk. Je kunt wel zeggen de schatkamers van Nederland op het gebied van kunst, waar een onuitputtelijk lijkend aantal objecten zijn opgeslagen die op aanvraag worden uitgeleend, gerestaureerd en beheerd.

Schatkamers, dat is het woord dat in mij opkwam toen we in de depots – waar niet gefotografeerd mocht worden – werden rondgeleid. Je kijkt je ogen uit. Gigantische kelderruimten, in de ene zie je honderden stoelen van uiteenlopende stijl in rekken opgeslagen, in de andere duizenden schilderijen, opgehangen tegen uitschuifbare hangrekken, in de aardewerkafdeling staan lange stellages met serviezen, glaswerk, bewerkte stenen, vazen, enzovoorts.

Het is niet de bedoeling om op deze plaats een uitgebreid verslag over deze dag te schrijven. Ik beperk mij tot wat ik het interessantste vond. Dat was de collectie van ruim 2000 tekeningen die de weduwe van Lucebert aan het instituut ter bewaring had aangeboden. Restaurator Bas van Velzen liet een aantal daarvan zien en legde uit dat de kunstenaar naast Oostindische inkt ook andere materialen gebruikte om zijn tekeningen kleur te geven, iets dat minutieus is onderzocht en in grafieken is vastgelegd. Interessant voor o.a. kunsthistorisch onderzoek.

Even later gaf Madeleine Bisschoff, restaurator, een toelichting op de behandeling van ‘Les Animeaux’, een doek van Karel Appel. Op sommige plekken op dat schilderij is de verf losgeraakt, alsof de olie erin naar de oppervlakte is gekomen. Met een soort acylaatlijm is geprobeerd het weer op het doek te bevestigen zonder de oorspronkelijke kleur aan te tasten.

Op de foto zie je een cameraman, hij was van RTL4, en inderdaad: vanavond werd een reportage van deze middag uitgezonden in ‘4 in het land’. Daarin zag je ook de dame in beeld die hierboven op de foto staat. Zij was bezig met de restauratie van een schilderij van een onbekende kunstenaar. Ook werd in de reportage stilgestaan bij het kunstwerk van PUR schuim, Zuccaia van Piero Gilardi. Restaurator Aleth Lorne zette uiteen dat er een middel is gevonden om het schuim te restaureren en te conserveren zonder dat het zijn veerkracht verliest en waardoor het wel 150 jaar in goede staat blijft in plaats van enkele tientallen jaren.

Na afloop van een toch vrij vermoeiende middag smaakten de wijn en de hapjes prima, en liet conservator Geertje Huisman mij nog in een persoonlijke rondleiding de Gispencollectie zien en gaf zij toelichting op het Glas in lood conserveringsproject.

Aansteller?

Het leek allemaal erger dan het was, ik voel mij nu met terugwerkende kracht een aansteller. Want kon ik zondag na die val in de duinen nauwelijks een stap verzetten, gisteravond liep ik een volledige training mee van 105 minuten totaal, zonder een centje pijn. In Groep 6, onder leiding van Henk M. En het was nog een pittig programma ook: zeven maal 1000 meter in een redelijk strak tempo, zeg 4.45 tot 4.55 min. per kilometer.

Cartoon uit 1970 die ik voor een marathon-lopende collega maakte

Het gekke was: het ging goed, maar toch heeft het drie-en-een-halve dag niet-trainen tot een gering conditieverlies geleid: bij de zesde tempo lukte het niet meer om een strak tempo te handhaven, sterker nog, toen zakte ik een flink stuk terug, de zevende tempo ging wel weer maar nèt dat ene extra beetje lukte niet. Nou ja, het ging in ieder geval wel, de terugval is niet ernstig. En dik anderhalf uur, we zitten nog goed op schema.

Terug in de kantine, was het een drukke boel. Het droge maar door de avondmist toch koude weer had veel mensen naar de atletiekbaan gelokt. Marjolein was er ook, net terug van een zonovergoten sneeuwvakantie in Zwitserland.

Vanmiddag ga ik als verslaggever naar een onderzoeksdag van het ICN, het Instituut Collectie Nederland. Het gaat over hoe waardevolle kunstvoorwerpen gerestaureerd en geconserveerd worden en hoe je dat het beste kunt doen. Een summier verslag volgt.