Van Hans Verbeek kreeg ik het volgende zomerse estafettestokje door. Die zal ik straks aan een andere web-logger doorgeven.
Daar gaat-ie dan:
Favoriete vakantieland: Ik blijf toch altijd iets met Frankrijk houden. Elk jaar ga ik er wel een keertje heen. Zeker Parijs, daar ben ik nu al tig keer geweest. Ik hoop er in het najaar weer de 20 kilometer van Parijs te gaan lopen. Bovenstaand plaatje is van Avignon (‘Sur le Pont d’Avignon, on y danse, on y danse, etc…’), een van die authentiek gebleven Franse stadjes waar ik goede herinneringen aan heb (vakantie 1976).
Favoriete zomerdrank: koele witte wijn, vooral op warme zomerse dagen en avonden, zomaar, maar ook als begeleiding van een salade of licht visgerecht. Vorig jaar heb ik echter Westmalle leren drinken bij strandtent De Fuut, waar op bepaalde dagen wordt gemusiceerd en gedanst. Niet het allergoedkoopste biertje, maar heerlijk!
Favoriete zomerluchtje: de geur van tijm, of van bloeiende rozen. Maar als After Shave? Een frisse, ‘sportieve’ geur, zoals Cool Water van Davidoff, of Adidas. En Chanel 5 bij een geliefde vrouw….
Favoriete zomeractiviteiten: vroeg in de ochtend hardlopen in de vrije natuur, de duinen of het strand. Helaas doe ik dat de laatste tijd te weinig vanwege de avondtrainingen. Ook zonnebaden (maar geen uren achter elkaar), onderwijl naar goede muziek via de discman luisterend of een goed boek lezend.
Favoriete romantische zomermoment: ‘s Avonds, na afloop van een zeer warme dag, op een strandterras of aan het strand, met sympathiek gezelschap genieten van een zomerse maaltijd en/of van eerdergenoemde favoriete drankjes, de zonsondergang en – zo mogelijk en indien gewenst – van elkaar….
Ik geef het estafettestokje door aan Rens!
Filed under: Overpeinzingen | Leave a comment »
Ton leidde ons door een fraai en groen parcours, met vooral in de duinen veel bloeiende Toortsen, Teunisbloemen, Boerenwormkruid, Akkerwinde en Slangenkruid. 
Totdat er vanuit het oosten een angstig donkere lucht kwam opzetten en de eerste bliksemschichten de hemel doorkliefden. Voor Marjolein en Yvonne het sein om op te stappen en vóór de bui binnen te zijn. De rest bleef nog wat zitten, maar steeds donkerder werd de lucht. Toch maar besloten om de gezelligheid te ontvluchten vóórdat het zou gaan regenen. Dat werd hard fietsen, maar helemaal droog heb ik het niet gehouden.
Maar we gingen uiteraard vooral naar de bijeenkomst vanwege onze dochter Daphne, een van de 45 meiden die ‘de bul’ in ontvangst mocht nemen. Het werd een happening met een feestelijk tintje, waarbij meer dan 250 kennissen en familieleden aanwezig waren. 
Een gegeven dat ook terugkwam in de bijdrage van lerares Annesta van Egmond, die zichzelf op gitaar begeleidde en met de zaal het welbekende ‘Opzij, opzij, opzij’ zong. Waarmee ‘de verschrikkelijke haast’ die veel studenten de laatste tijd voelden – vanwege de druk om alle projecten, werkstukken, stageverslagen en eindscripties op tijd af te krijgen – werd verwoord.
Vervolgens mochten de afgestudeerden, in zes achtereenvolgende groepen, op het podium achter de tafel plaatsnemen om de diploma’s in ontvangst te nemen en te ondertekenen. Per groep was er telkens een andere docent die voor elk van zijn of haar ex-studenten een persoonlijk, soms geestig, soms wijsgerig praatje over had. 
Na afloop konden ouders, broers, zussen en overige familieleden en kennissen het glas heffen met de 45 kersverse juffen en 1 nieuwe meester.
Within’ Temptation afsluitende act bij ParkpopEen turbulente zondag. De ochtend aan sportbeoefening gewijd, de middag aan muziek. Op het atletiekterrein van de Laan van Poot, waar ik rond half tien arriveerde voor het gebruikelijke ritueel in het krachthonk, was het al vrij druk. Vandaag was de jaarlijkse Terry Fox Run, een echt familiegebeuren waarbij het meer gaat om het meedoen dan om het winnen.
Frans Krassenburg was een van de ‘oldies’ bij ParkpopNa de loop ben ik thuis in de tuinstoel in slaap gevallen, in de volle zon. Zodra ik wakker werd heb ik, als om het goed te maken, de sportfiets gepakt en heb ik een stuk door de duinen gereden, richting Terheyde en weer terug.
Een aardig onderdeel – zeker voor de oudjes waaronder ik mijzelf mag scharen – was ‘Het Haagse Hoekje’ – waarbij artiesten uit lang vervlogen tijden (vanaf 1965) het kunstje waarmee ze ooit beroemd zijn geworden kwamen vertonen. Zo was daar Nico Christiaansen van The Livin’Blues met ‘Wang Dang Doodle’, zanger Hans van de Toorn en gitarist Fred de Wilde van Hu and the Hilltops met ‘Cry Me A River’, Frans Krassenburg, de eerste zanger van The Golden Earring(s) met ‘Sound of the Screaming Day’ en Theo van Es van The Shoes met ‘Nana’. Zowaar was daar ook Johnny Lion (ook alweer 65!) met zijn evergreen ‘Sophietje’. En dan waren er ook The Urban Heroes, in dit gezelschap de relatieve jonkies. Het optreden van de oudste van het stel, Andy Tielman, grondlegger van de Indorock in Den Haag en eigenlijk een van de eerste echte Haagse rockers, was overtuigend. Maar de echte klapper was natuurlijk Mariska Veres van Shocking Blue met ‘Venus’, de grootste hit die een Nederlandse groep – ook internationaal gezien – heeft gescoord. Toen daarna De Dijk ten tonele verscheen, zaten we een beetje te picknicken. Marlies was nog even naar huis gegaan om een pastasalade te bereiden, die wij ons goed lieten smaken.
Later zijn we met z’n allen naar Elvis Costello en zijn band gaan kijken. Inmiddels had ik Helmie en Ton, die beiden met hun echtgenoten naar Parkpop waren gegaan (Ton ook met zijn schoonzussen) gespot. Het optreden van de kleine Elvis met zijn eigenzinnige uitstraling was als vanouds goed en gedreven. Niets mis mee, ook een prima band, al moet ik erkennen dat de zanger mij nooit ‘bij de strot’ heeft kunnen pakken. Dat heeft mogelijk met zijn stem te maken, daar moet je van houden. Wie er wel van houdt is Burt Bacharach, ‘s werelds grootste componist in het genre lichte muziek. Samen met Costello heeft hij een album opgenomen en de zanger is inmiddels opgenomen in de gallerij bekendste Bacharach-vertolkers. Vandaag echter niet.
Daarna ben ik met Helmie, Ton en aanhang – inmiddels had mijn concertmaatje Ruud zich bij ons gevoegd – naar Within’ Temptation gaan kijken. Mooie pompeuze band, onze huidige trots in het buitenland. Zangeres Sharon den Adel, geruggesteund door de symfo/hardrock-achtige geluidsmuur van haar band, was goed op dreef en zette de steeds – en terecht – gemaakte vergelijking met Kate Bush kracht bij door ook nog eens haar grootste hit ‘Running Up That Hill’ te vertolken. De set – en tevens Parkpop – werd afgesloten met hun eigen grote hit ‘Ice Queen’. 
Het leek mij een mooi doel voor een fietstochtje. Moet lukken, ik heb toch al aardig wat fietskilometers in de benen, ik zou zó kunnen gaan biken. In Noorwegen bijvoorbeeld, of Finland (…). Maar laten we het dit jaar maar gewoon in ons eigen duingebied doen. Overigens heb ik ‘s ochtends nog een half uurtje gelopen.
Achter een verrijdbare keet van Duinbeheer was een pad dat toegang gaf tot het gebied. Ik was niet de enige, wat geen verbazing hoeft te wekken, gelet op het krantenartikel. 
Via een bruggetje over een kreek die naar een duinmeertje leidde, kon je de vallei bereiken. 
Je kon de wandeling zowel op eigen houtje als onder begeleiding van een gids doen. Ik deed een mengvorm, omdat een gids toch iets meer kan vertellen over de plantjes die je overal en in grote gevarieerdheid zag groeien en vooral bloeien.
De poelen en meertjes vormen een biotoop voor uiteenlopende amfibiesoorten zoals de groene kikker, de bruine kikker, de gewone pad en de rugstreeppad. Maar ook zeldzame soorten als de grote kamsalamander, de groene pad en de boomkikker zijn hier gesignaleerd. De zand- of duinhagedis komt hier ook voor, vooral op warme dagen zie je ze zonnebaden op open plekken nabij laag struikgewas. Daar waar poelen zijn drooggevallen (zie foto rechtsboven: let op de bruine vlekjes!) zie je honderden baby-padjes en kikkertjes wegspringen.
Zeldzame planten groeien in de kikkervallei zoals steentijm, bijenorchis en wat dies meer zij. Maar ook minder zeldzame – maar daarom niet minder mooie – zoals muurpeper, rolklaver, ogentroost, hondsdraf, bosviooltjes, enzovoorts. Al met al groeien hier zo’n 700(!) verschillende plantensoorten.
De dame hierboven was in de met kwelwater gevulde poel druk op zoek naar leven, wat naderhand in aquariumbakjes werd overgebracht. De meisjes kijken vol belangstelling naar de poelslakken, paddenvisjes (van rugstreeppad, bruine kikker en groene pad), een waterschorpioen en kokerjuffers.
Lovin’ SpoonfulSUMMER IN THE CITY
in 1967 verliet Zal Yanovsky de band voor een solo carrière en werd vervangen door Jerry Yester, een lid van de Modern Folk Quartet. In Juni 1968 verliet ook John Sebastian de band om op de solotoer te gaan en Joe, Steve en Jerry gingen naar de studio om hun laatste hit single op te nemen, “Never Goin’ Back”. Maar ze kwamen terug, in 1991. Vanaf dat moment treedt de band nog regelmatig op en toert de wereld rond, echter zonder boegbeeld Sebastian. 
De laatste laat echter solo regelmatig van zich horen en ook hij beklimt met enige regelmaat het podium. In maart 2000 werd het legendarische aanminnige lepeltjevol opgenomen in de Rock and Roll Hall Of Fame.
De gebroeders Ray (het genius van de groep) en Dave Davies vormden de spil van de band. Doen de zestigers het anno 2005 nog? Jazeker, maar niet meer met elkaar. Ofschoon, je weet het nooit bij hen. Het is geen geheim dat de broers regelmatig met elkaar in de clinch lagen, wat een vruchtbare samenwerking niet altijd in de weg heeft gestaan.
Ray Davies (zie foto) treedt nog regelmatig op. Zelf zag ik hem een jaar of vier, vijf geleden nog in Vredenburgh optreden, waarbij hij beurtelings voorlas uit zijn boek en Kinks-evergreens speelde.
Onderstaande foto is in 2004 genomen, de band is nog steeds actief.
Terwijl Carlijn het hogerop zoekt, maakt moeder Wilma een snack klaarGistermiddag waande ik mij ook aan de Middellandse zee. Twee-en-een-half uur, om precies te zijn. Ik was vrij vanwege die verjaardag. Van twee tot half vijf ging ik ‘plat’ en heb mij zelfs tot twee keer toe ondergedompeld in de zee. Het water was aangenaam van temperatuur. Even verderop lag dochter Daphne met een groepje vrienden en vriendinnen, later installeerde zich daar een andere eenzame vader, Jan Haasnoot. We hebben nog even een praatje gemaakt.
Daphne en buurmeisje Nina maken zich op voor een ritje ‘s Ochtends heb ik veel overtollig riet verwijderd rond en in de vijver, het water daarin aangevuld, hier en daar boodschappen gedaan, een taart gebakken en paëlla gemaakt. Daarna ben ik – via de Konmar – naar Scheveningen gefietst voor een bezoek aan mijn vader, bij wie juist de kamer schoongemaakt werd. 
De buurmeisjes op jacht naar kikkers en salamandersVanaf vijf uur was ik in de tuin. Mijn schoonmoeder was er al een tijd. Onze buren, Jan, Wilma en hun kinderen Nina en Carlijn, kwamen ook langs. Later in de avond kwam er nog meer bezoek. De paëlla en naderhand de Mon Chou-taart – met dank aan Rutger – ging er in als Peijnenburg. De buurmeisjes hebben de mogelijkheden die de tuin biedt wel benut. Ze gingen ouderwets in de weer bij de vijver met een schepnet, op zoek naar kikkertjes en salamanders, en klommen al even ouderwets in een dikke boom.
Ze kon de boom in, maar hoe er weer uit?!Vanavond is het weer feest bij ons huis, dan komen de vrienden en vriendinnen van Daphne. Het belooft een volle bak te worden.
Inderdaad, ik heb vanavond weer getraind. Een echt mannengezelschap ditmaal, want Helmie had een personeelsuitje en Margreet had ook verstek laten gaan. Er stond een wisselduurloop van ruim 50 minuten op het programma (alles bij elkaar, dus inclusief inlopen en oefeningen werden dat toch nog circa 80 minuten). Een mooi parcours richting Scheveningse Bos, met onderweg veel bos- en duinpaden en tientallen venijnige klimmetjes. Ton liep als trainer uiteraard voorop met Rob meestal in zijn kielzog, snelle Mike was regelmatig aan de staart van het peloton te vinden: de twaalf-uurs estafette zat nog in zijn lijf en manifesteerde zich bij hem in de vorm van ‘zware benen’. Arie had ook al een tijd niet meegetraind maar ging makkelijk mee, ondanks zijn een-en-zestig jaren. Wat mijzelf betreft: het viel niet mee maar ook niet tegen, want ik kon met enige moeite mee en hoefde er niet ‘af’. Nou ja, op het laatst wel, toen Ton twee kilometer voor de thuisbasis aan de Laan van Poot nog ‘een plaagparcoursje’ door de duinen nam, met veel steile stukken heuvelopwaarts. Ik ben toen maar gaan wandelen, vermoeid maar toch niet geheel ontevreden omdat ik het nog vrij lang had volgehouden. Want echt soepel gaat het nog niet. Kennelijk was dat goed te merken, want mijn demonstratief gesteun en gehijg na een tussenversnelling leidde tot enige hilariteit.
Eerder deze dag, met de fiets op weg van station naar huis, zag ik langs de Hofvijver een opstootje. Er was een filmploeg op de been, een aantal politiebusjes en rubber bootjes van Greenpeace in het water, alsmede tientallen gele vaten. Een demonstratie tegen kernenergie en kernafval. 
De langste dag! Juist vanavond had ik naar het strand moeten gaan om een foto van de ondergaande zon te maken, maar helaas: vergeten! Dom-dom-dom.Gelukkig had ik in mijn digitale archief nog een foto van een zonsondergang van vorig jaar – met een van die prachtige danseressen van Stranddans op de voorgrond.
Welnu Hans, uitstekend. Van het olijke tienersterretje uit de jaren zestig is ze geëvolueerd tot de sterke, ondernemende en sociaal bewogen vrouw die zij nu is. Enkele wapenfeiten: ze heeft in de jaren zeventig geacteerd (speelde o.a. Ophelia in Hamlet en Jeanne d’Arc). Daarna studeerde zij (af) als psychotherapeut en richtte zowel de Arts Clinic als de Womens Clinic op; de eerste om creatieve ontwikkeling en psychische gezondheid in de entertainment- en media-industrie te bevorderen, de tweede om vrouwen meer bewust te laten worden van zichzelf en hun potentieel.In 2003 heeft de momenteel in Frankrijk levende Sandie nog twee albums opgenomen, een in het Frans (‘Pourvu Que La Dure’) en een in het Italiaans (‘La Cantate Scalza’). 
Het is maar een losse greep, maar wie alles over Sandie wil weten, check 
Als garderobejuffrouw in de befaamde Cavern Club wist ze met haar gezang indruk te maken op de beroemde artiesten die er kwamen optreden. Niemand minder dan John Lennon introduceerde haar bij manager Brian Epstein. Een auditie voor hem en The Beatles liep niet goed vanwege ‘de zenuwen’, maar naderhand zag Epstein haar in the Blue Angel Club ‘Bye Bye Blackbird’ zingen en was verkocht. Zij werd Epsteins enige vrouwelijke artiest in zijn ‘stal’, en wilde van haar de Britse Judy Garland maken.En dat lukte aardig. Cilla werd mateloos populair in Europa en zeker in Engeland, met 20 Top 40 triomfen in de Singles en EP Charts. Om dit succes enigszins in perspectief te plaatsen: in tien jaar tijd een Top 20 single betekende dat er dagelijks 100.000 singles werden verkocht, alleen al in de UK! Tot aan de dag van vandaag geniet Cilla een grote populariteit in haar land.
Twee Britse pop-iconen uit de jaren zestig: Cilla Black en Cliff RichardMaar wat doet ze nu? De Cilla Black van vandaag is Oma geworden en presenteert zeer succesvolle tv-shows zoals “Surprise!, Surprise!” en “Blind Date”. Maar haar ultieme wens is dat men haar als zangeres blijft herinneren. Tijdens haar 40-jarig jubileum in de showbiz, werd door EMI een collectie uitgebracht met een definitieve 80-track set “The Best of 1963-78”. Ook bracht Cilla zelf haar vijftiende studio album, getiteld “Beginnings” uit en publiceerde zij haar autobiografie “What’s It All About?” (tevens de titel van een van haar allergrootste hits naast ‘Ít’s For You’). Dat boek werd een Top 5 best-seller.
De Cultuurbarbaar 