Alternatieve Kerstcross en Najib (2x)

Ik zou nog even doorgaan op de kerstcross. Zelf deed ik daar niet aan mee, wel heb ik op Tweede Kerstdag een kwartiertje gelopen. Daarna ging die hernia toch weer opspelen, langer ging niet. Het mag dan een lichte variant zijn, hardnekkig is-ie ditmaal wel (jaren geleden had ik ook al zoiets in mijn ‘voor-blogse’ periode en toen was het vele malen erger, ik heb een tijdje plat gelegen en ben vervolgens twee maanden uit de running geweest).

Maar genoeg hierover, wandelen en fietsen gaan prima en zonder pijn. Dus ben ik, daags na een zeer rustige eerste kerstdag, naar de Savornin Lohmanlaan gefietst waar de start van de Kerstcross zou plaatsvinden. Nou ja, voor zover er te fietsen viel, het was spek- en spekglad, vooral de gedeelten waar nog sneeuw lag. Bij de Savornin Lohmanlaan was het echter uitgestorven, terwijl op dat moment toch de jeugdloop al bezig had moeten zijn. Dus ben ik deels fietsend, deels stapvoets en uiterst behoedzaam, het kleinste bobbeltje ijzelgladde sneeuw vermijdend, naar de Laan van Poot gegaan. De kerstcross zou wel zijn afgelast. Echter eenmaal bij de club aangekomen, zag ik dat een gedeelte van het grasveld en de baan met rode linten was afgezet en ook hoe een aantal kinderen met rode hoofden de finish bereikten. Er was dus een alternatieve Kerstcross uitgezet, weer iets waarvan over een jaar of twintig wordt gezegd: "weet je nog wel, het was in die winter van 2009!"

Het was een goede beslissing van de organisatie, want inderdaad vormde het duingebied waar normaliter de cross wordt gehouden een levensgevaarlijk glad parcours en zo’n cross helemaal afgelasten is ook weer zoiets. Dus iedereen ging welgemoed zijn of haar ding doen. Dat werd of de korte cross of de lange cross. De meesten gingen toch voor de langere variant, zo’n tien ronden, bijna zes kilometer.

Uiteindelijk werd de cross overtuigend gewonnen door Ko, lid van de groep Ton van Westbroek, nadat hij de eerste ronden nog enige tijd met een jonge triatleet van de RTC aan kop had gelopen. ‘Het was toch nog vrij zwaar’ zei hij. Iets dat naderhand door de velen die na hem binnenkwamen werd beaamd. De zwaarte zat ‘m vooral in de drassige en hier en daar toch nog gladde stukken en het feit dat je op zo’n korte cross toch meer ‘aanzet’ dan tijdens een langere loop waar je je krachten meer kunt verdelen.

Ook mijn snelle buurman Jan had weer meegedaan. Zijn dochter Karlijnhad ‘s ochtends de jeugdloop volbracht, nu was hij aan de beurt.

Wie ook binnenkwam was Mulay Najib, altijd goedgemutst maar juist door die extra muts had ik hem niet herkend. Bij thuiskomst bleek dat ik ‘m toch voluit op de foto had gezet.

Veel tijd voor pc-activiteiten had ik gisteren echter niet, er moest gekokkereld worden want er moest vrij vroeg worden begonnen aan een gelukkig goedgeslaagde kerstmaaltijd.

Najib Amhali

Over Najib gesproken: daar zijn wij ‘s avonds na de kerstdis naar
toe gegaan. Nee, niet naar Mulay Najib, maar naar Najib Amhali. Mijn dochter had een week of drie geleden via internet nog vier kaarten kunnen regelen. Nadat de laatste restjes van de Omelet Sibérienne waren weggewerkt, gingen wij in haar auto en met haar vriend (die als BOB fungeerde) naar Amsterdam, naar de Heineken Muziekhal.

Daar aangekomen, parkeerden wij onze auto op een uitgesproken en volstrekt drassig terrein. Bovendien regende het op dat moment dat het goot, zodat er nog veel inventiviteit nodig was om via dat moeras met de vele hobbels, kuilen en vooral diepe plassen op meer verhard voetpad te komen. Het was echter maar een klein stukje lopen naar de HMH. De zaal was helemaal uitverkocht. Na wat munten en vervolgens drankjes te hebben gescoord, zochten wij onze plaatsen op. We zaten prima, op de vijfde rij. Heel leuk en origineel waren de tasjes met wat hebbedingetjes en versnaperingen waaronder een flesje vitaminedrank, een plak chocolade, een pakje kauwgom, twee zakjes snoep.

Ik kan maar één ding zeggen: het was een geweldige voorstelling die om half negen begon en – met een korte pauze – om kwart over elf was afgelopen en werkelijk geen seconde verveelde. Erg leuk en geestig tot op het bot. Rode draad in de voorstelling was Amhali’s jeugd in Krommenie, waar hij als kind uit een gastarbeidersgezin opgroeide. Het vrolijke goedlachse jongetje dat zich met veel humor en inventiviteit wist aan te passen aan zijn omgeving, ontpopte zich alras tot het multitalent (voetballer, muzikant, komediant) waar hij deze hele avond blijk van gaf. In een niet aflatende stroom van grappen, imitaties – met als hoogtepunten een vrolijke ècht surinaamse voetbaltrainer en de broertjes De Boer, waarmee hij de imitaties van Edwin Evers evenaarde – sketches en anecdotische herinneringen kreeg hij de lachers op zijn hand.

Ook vormden een aantal personen uit het publiek – zoals de twee jongens uit Groningen die wat later binnenkwamen, een gezin op de voorste rij waarvan de half-duitse vader gezagvoerder en ambtenaar bij Rijkswaterstaat was, en de jongste aanwezige (een meisje van zeven jaar) – een ‘running gag’ tijdens de voorstelling.  Grappig was ook dat de hoofdpersonen uit zijn verhalen – de ‘chinees’ om de hoek, de turkse kroegbaas, de agenten die hem bij het wildplassen hadden betrapt en gearresteerd – naderhand ‘in het echt’ aan het woord kwamen via de filmbeelden op het grote scherm dat op het podium stond opgesteld en waarop eerder ook jeugd- en klassefoto’s van de cabaretier te zien waren.

Even na de pauze ging Najib achter een inderhaast op het podium opgestelde drumkit zitten en roffelde wat echt Nederlandstalige liedjes, hij gaf daarbij ook toestemming om foto’s van hem te maken. Van die gelegenheid werd uiteraard dankbaar gebruik gemaakt…

Na een massaal meegezongen ‘We never walk alone’ was de voorstelling afgelopen. Wij konden terugkijken op een topavond.