Soft Machine magistraal

Vrijwel de gehele dinsdag heb ik in het ziekenhuis Westeinde doorgebracht. Dit als begeleider van mijn vader, die binnenkort geopereerd moet worden. Wat niet geheel zonder risico is, want ofschoon in goede conditie, is hij toch ook alweer 88 jaar. Daarna spoorslags naar het ministerie, waar Walter en ik een kort maar helder gesprek hebben gehad met de huidige programmamanager over de interne communicatie bij Cultuur. Het ziet er naar uit dat wij kunnen blijven schrijven, zij het dat ‘ons’ blad De Cultuurbarbaar op een geheel andere leest wordt geschoeid. En in combinatie met internet of intranet. Wordt vervolgd…

En dan ‘s avonds naar Zaandam. Ruud kwam eerst een hapje mee-eten (asperges met beenham, eieren en botersaus) en daarna op weg naar Zaandam, met openbaar vervoer. Een voorspoedige treinreis, zij het dat we in Zaandam zelf een tijdje voor een open brug moesten blijven wachten. Tot onze verbazing was er geen boot te bekennen. Wat bleek? De brug werd juist op dat moment geschilderd. Terwijl er aan weerskanten een forse file ontstond, maakte de schilder rustig zijn karweitje af, onder het toeziend oog van een lachende brugwachter. We zijn toen maar omgelopen en via een alternatieve route bereikten wij café annex theater De Kade.

Daar trad deze avond de legendarische band The Soft Machine op. Of eigenlijk The Soft Machine Legacy, die recent op initiatief van bassist Hugh Hopper is gereuneerd.
Een viertal oudere heren (zie ook weblog van gisteren) betrad om ca. 21.15 uur het podium. Maar een warming-up bleek niet nodig, ze waren al bij het eerste nummer geweldig op dreef. Niet zo verwonderlijk, het zijn geroutineerde topmuzikanten met tientallen jaren ervaring.
Het zweet brak mij bijkans uit: wat was dit weer geweldig goed, magistraal, spannend en opwindend. Ik wist meteen weer waarom ik de relatief lange reis naar Zaandam had gemaakt. En waarom Soft Machine mijn all-time favoriete band is (met Led Zeppelin, maar dat is weer een ander genre).

Wat mooi was dat de groep opvallend weinig oud werk speelde. Op het laatst wel nog twee: Kings and Queens en As If, waarvan Ruud en ik de tweede niet meer hebben meegemaakt omdat we de laatste trein terug moesten halen. Gedurende het hele concert was een prominente rol weggelegd voor gitarist John Etheridge die voortdurend parelende jazzy klanken uit zijn instrument toverde. Elton Dean speelde beurtelings saxofoon en keyboards en een buitengemeen spannende backing werd verzorgd door de virtuoze drummer John Marshall en de herkenbare, relaíe maar oh zo strakke bas van Hugh Hopper, die een effectieve basis legde onder het jazzy gefreak van zijn kornuiten en soms ouderwets uithaalde door zijn fuzz erop te gooien. Dit was het eerste optreden van een serie, waarbij de band o.a. ook Frankrijk en Groot-Britannië aandoet. Degenen die dan gaan kijken komen beslist niet van een koude kermis thuis. Zie voor data en plaatsen de website van Hugh Hopper