Rain in May (Gieten in Gieten)

Ik weet niet wat het is: de laatste week word ik steeds geconfronteerd met kopstukken van D’66. De eerste was Boris van der Ham via mijn eigen nostalgisch getinte herinneringen over Nieuwkoop, wat ‘gegoogel’, geblog en een tip van Gert Noordhoek dat hij op hyves zou zitten. Nou, ik ook, dus heb ik hem een mailtje gestuurd. Prompt kreeg ik een mailtje terug van Boris, dat hij mijn blog had gelezen, maar geen familie was van de Van der Hams uit mijn jeugd. Ook schreef hij dat hij in het kader van de Europese verkiezingen op campagne was in Den Haag, vandaar dat ik hem zag.

Gisteren ging ik met een aantal collega’s voor mijn werk naar Assen, waar in het Van der Valk restaurant de laatste van de vijf voorlichtingsavonden voor de lokale omroepen werd gehouden. En wie liep daar rond? Alexander Pechthold. Bij Van der Valk in Assen, of all places.
Wil de voorzienigheid mij een stemadvies geven middels deze ‘toevallige’ ontmoetingen?

Omdat het in Assen was, zou ik overnachten in Gieten, bij schoonfamilie. Mijn neef, die dezelfde maandagavond had getraind in Groningen (kickboksen) kwam mij afhalen. Eerder nog had ik geprobeerd op eigen gelegenheid naar Gieten te gaan, maar dat bleek een mijl op zeven met het openbaar vervoer, vandaar dat ik hem had gebeld.

In Gieten aangekomen, nog een wijntje gedronken met mijn zwager en schoonzus, daarna meteen naar bed. Morgen weer een dag.

Dinsdag bleek ‘donder’dag

‘s Nachts werd ik erg vroeg wakker – kwart over twee of daaromtrent – maar ook nadat ik weer was ingedommeld bleek het een hazenslaapje van korte duur. Buiten, in de verte, weerklonk dreigend gerommel en dat kwam – niet eens zo langzaam, maar wel zeker – naderbij. Niet dat de lijsters en merels zich hierdoor van de wijs lieten brengen: helder en melodieus zongen zij in koor, ondanks de inmiddels suizende regen en de donderklappen, waarvan een enkele van krakend-luide kwaliteit wanneer de bliksem ergens insloeg.

Ik kon de slaap niet meer vatten. Ik hees mij in mijn loopspullen en liep zachtjes, opdat ik de anderen niet zou wekken, naar beneden. De ene onweersbui was nog niet voorbij of de andere kwam opzetten. Ik liep van het ene naar het andere raam om dit gratis door moeder natuur georganiseerde spel van ‘Son et Lumière’ te aanschouwen. Rond kwart voor zeven begon het wat rustiger te worden en ik besloot op weg te gaan voor mijn duurloopje. Een juiste beslissing, zo bleek, want het bleef droog. Ik ging bij de Waardeelllaan linksaf en vervolgens het bos in. De plassen omzeilend liep ik naar het viaduct om zo richting Zwanenmeer te gaan.

Een brede diepe plas over de hele breedte van de weg onder het viaduct belemmerde mij echter de weg dus nam ik een alternatieve route: het natuurpad dat de autoweg van de landbouw- en weidegrond scheidt. Een kilometertje verderop kon ik niet meer verder en ik liep hetzelfde pad terug, waarna ik een stukje voetpad via de Hondsrug richting Gasselte nam.

Tot antiekboerderij Hilbrinkshof ben ik gekomen, daarna keerde ik via de Keurnotenlaan terug naar het uitgangspunt, het huis van Wim en Louise. Helaas voor mij was er nog niemand wakker. Ik had geen sleutel bij mij dus moest ik even wachten in de tuin. Heel erg was dat niet, want inmiddels probeerde een zonnetje door de bewolking heen te breken, dat gaf net even wat verwarming. Na zo’n veertig minuten kwam mijn schoonzus naar beneden en kon ik naar binnen.

Mijn zwager Wim bleek opeens flinke koorts te hebben. Hij woont de meeste tijd van het jaar in Afrika dus belde hij de huisarts met het verzoek hem op malaria te testen. Na enig vijven en zessen kon hij er terecht. Even later kwam hij terug met een formulier, de test moest in een laboratorium in Assen worden afgenomen.

Wim was nog wel in staat om auto te rijden, dus na de koffie kon ik met hem meerijden. Ik moest toch in Assen zijn voor de trein. Op mijn verzoek zette hij mij af bij het Drents Museum, het was nog vroeg dus ik kon wel even een ‘museumpje pikken’. Bij de ingang aangekomen zag ik dat het museum pas vanaf 11.00 uur open was. Ik had geen zin om daarop te wachten en ben alsnog naar het station gelopen.

Tja, en vanaf dat moment heb ik een reis gemaakt die langer duurde dan het traject Den Haag – Parijs. De trein ging niet verder dan Hoogeveen, daar werden de passagiers met bussen vervoerd naar Meppel. Achter mij hadden een man en een vrouw een heel gesprek over natuurgebieden en vogels. Zelfs de wielewaal kwam ter sprake, de man had hem ergens gesignaleerd. Prompt zagen we op het laatst een ooievaar met een paar takken in zijn bek landen op een weiland.

Vanaf Meppel ging de treinreis verder naar Zwolle, en van daaruit naar Arnhem. Ik nam plaats in zo’n in-nisje, met tegenover mij een pronte en zeer spraakzame vrouw van mijn leeftijd. Even later ging een jong stel bij ons zitten, Ze gingen op huwelijksreis naar Ierland. Het werd nog spannend of ze op tijd op vliegveld Eindhoven zouden arriveren. Ze boden ons een stroopkoek aan, daarnaast aten ze zelf – om begrijpelijke redenen – wittebrood… In de vorm van kadetjes.

Na de lange reis naar Arnhem wederom overstappen op een trein naar Utrecht. En in Utrecht naar Den Haag, maar dat ging niet door ‘wegens herstelwerkzaamheden op het traject’. Dus met de sneltrein naar Rotterdam. Gelukkig konden de ‘Den Haag-gangers’ in Gouda overstappen op een sprinter richting Den Haag CS.

Al met al kwam ik zes uur nadat ik vanuit Gieten was vertrokken thuis. Het onweer heeft flink huisgehouden in ons land, dat is wel duidelijk…

Tot slot een wat merkwaardig clipje uit 1981, maar wel toepasselijk gegeven de titel van dit blogje. De zanger-drummer is niemand minder dan Max Werner, de bijna-legendarische zanger van Kayak. Dit nummer werd destijds prompt een hit, niet in de laatste plaats tot Max Werners eigen verbazing…