Jawel, eindelijk komen we bij mijn absolute favorieten. Als deze muziek in de hemel wordt gespeeld, bestel ik alvast kaartjes (als ik er tenminste in mag van Petrus….). Nou goed dan, met Pasen mag ook The Matthaus Passion worden gespeeld. Maar ook Soft Machine behoort tot ‘the real stuff’. Ik denk dan vooral aan de eerste en bovenal de derde van Soft Machine. Geïnspireerde muziek, komend uit een andere dimensie, maar tegelijkertijd aards. Maar bij herbeluistering staat op elke LP van deze Canterbury-groep wel iets moois. Seven bijvoorbeeld valt ook niet te versmaden.
Soft Machine live in 1972 
Volume 1*****De eerste is een van de origineelste poprock-albums van de jaren zestig. En dan die hoes, met die draaischijven, mooi toch? Gek genoeg klinkt de plaat alsof hij gisteren is opgenomen. Een geweldig album met een verbazingwekkende diversiteit. Toen bestond de groep nog uit Kevin Ayers, Mike Ratledge en last but not least Robert Wyatt: wat een spannende stem. En de muziek: bizar en tegendraads, zeker voor die tijd, nu eens kakafonisch, dan weer van een buitengewone psychedelische schoonheid. Soft Machine was destijds een zeer creatieve band die vooral studenten (met name van conservatoria en kunstacademies) aantrok. Net als “2nd” en “3rd” behoort deze “1st” album tot de klassieke albums, vooral in de meer alternatieve lijstjes. 
Volume 2****1/2 een vrij logisch vervolg van “Soft Machine 1st”, met dezelfde uitmuntende kwaliteit. Een mix van jazz, prog-rock en psychedelische geluiden. Prachtmuziek.
Third*****Ik hou van heel wat groepen, artiesten en muzieksoorten, maar van al mijn LP’s is dit mijn favoriete, zo simpel is dat. De combinatie van die schijnbaar relaíe en voortdurend repeterende bas-loopjes (Hugh Hopper is wat mij betreft ‘s werelds beste basgitarist), Mike Ratledges wild geraas op de keyboards, Elton Deans saxofoon en de dromerige falset-stem van Robert Wyatt: dat alles maakt “III” tot een hypnotische ervaring en een absolute klassieker. Dit is de plaat die sowieso meegaat naar het onbewoonde eiland… 
Volume 4****en Volume 5****Op deze LP’s wordt de wat meer jazzy lijn die op ‘Third’ is begonnen voortgezet. Het zijn allebei goede platen in het fusion-genre.
Volume 6***1/2 Plezierig jazz-rock album. Karl Jenkins vervangt Elton Dean hier gedeeltelijk. Dit album bestaat uit een live plaat en een studio plaat. Het live gedeelte bevat opnamen van een Europese toernee uit 1972, waarvan de geluidskwaliteit prima is. Goede Jazz-Rock jams. Dit album markeert een duidelijke overgang naar een fusion geluid dat je ook op latere platen van ‘the Softs’ hoort. Het studio album is kort maar OK. Fusionliefhebbers hebben hier een mooi stuk muziek aan. Voor de Soft Machine oude stijl fans mogelijk iets minder, want Robert Wyatt is er niet meer bij. Maar als je een die-hard Softs fan bent, kan deze plaat niet stuk.
Volume 7****1/2. Deze plaat begint buitengewoon opwindend, daarna volgt een reeks van dromerige nummers, jazzy met prachtige melodielijnen en weer die razend opwindende, stuwende bas van Hopper. Wat een geweldenaar. Op de B-kant gaat de groep helemaal loos. Erg goede plaat. Beter dan volume 6, benadert angstig dicht ‘third’. 
Bundles****De A-kant van deze plaat begint met klokgelui, daarna lekkere jazz-rock. Ditmaal is sologitarist Allan Holdsworth, die prachtige, welluidende klanken aan zijn instrument ontlokt. Misschien wat minder ‘apart’ dan de voorgaande platen, maar zeker niet slecht. Bij vlagen een beetje Focus-achtig.
Filed under: Muziek | Leave a comment »
De Cultuurbarbaar 